8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Έχε απαιτήσεις με δική σου ευθύνη...
...καλή τύχη...

---------- Post added at 17:52 ---------- Previous post was at 17:50 ----------

Σούπερ απάντηση!! 

 

Re: Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Απίστευτο!

Ακριβώς αυτό ήταν το θέμα ενός νήματος που σκεφτόμουν να ανοίξω στο "Sex and relationships", αλλά λόγω των προβλημάτων της υγείας μου δεν κατάφερα να κάνω εδώ και κάποιο καιρό. Με πρόλαβες λοιπόν.

Όπως το σκεφτόμουν εγώ:
Μοναξιά ή συμβιβασμός;
Είναι η ζωή πολύ μικρή ή/και μεγάλη για να είσαι μόνος; Είναι η ζωή πολύ μικρή ή/και μεγάλη για να συμβιβαστείς;
Είναι η μοναξιά η αιτία που οδηγούμαστε στο συμβιβασμό; Μια φίλη μου πριν μερικά χρόνια μου είχε πει "καλύτερα μόνος, παρά άσχημα συντροφευμένος". Για πόσο όμως; Αντέχεται η μοναξιά σε βάθος χρόνου;
Είναι ο συμβιβασμός η αιτία για την δυστυχία στις σχέσεις, αργότερα στη ζωή; Η αιτία για την αναζήτηση σε άλλους των πτυχών που δεν καλύπτονται απ' τον μόνιμο/μακροχρόνιο σύντροφο;

Να διευκρινίσω ότι δεν μιλάω για τον πρίγκηπα (ή και πριγκήπισσα) πάνω στο άσπρο άλογο, αλλά για ένα άτομο, το οποίο σε καλύπτει (και το καλύπτεις) και δεν χρειάζεται να ψάχνετε αλλού για να βρείτε αυτά που δεν σας παρέχονται από εκείνο.
Προσωπικά, η ιδέα ότι θα συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο απ' αυτά που χρειάζομαι και θα συνειδητοποιήσω κάποια στιγμή στα 40-50 μου ότι δεν είμαι πραγματικά ευτυχισμένη με το άτομο που επέλεξα (για να μην είμαι μόνη), με τρομάζει.
Δεν θέλω δυό (ή και περισσότερες) παράλληλες ζωές. Θέλω μία. Παραείμαι "ρομαντική"; Ίσως. Παραείμαι απαιτητική; Σίγουρα. Ο "ρομαντικός" δεν μπορεί/πρέπει να είναι απαιτητιτικός; Ο απαιτητιτικός δεν μπορεί να είναι "ρομαντικός"; Αν δεν είμαι τυχερή να βρω αυτόν που καλύπτει όλες (ή έστω τις πιο σημαντικές από) τις ανάγκες μου και καλύπτω τις δικές του, είμαι καταδικασμένη σε μοναξιά; Ή συμβιβάζομαι και δυστυχώ; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα ένα πράγμα...




Υ.Γ. assassina, προτείνω να μεταφέρω το νήμα σου στο "Sex and relationships" και να αλλάξουμε τον τίτλο για να αντικατοπτρίζει την κύρια ερώτηση του θέματος. Αν διαφωνείς με αυτό, θα είχες αντίρρηση να ανοίξω εγώ ένα νέο νήμα εκεί, με αρχικό ποστ το παραπάνω;
Θεώρησα καλό να σε ρωτήσω, μιας και πιστεύω ότι οι προβληματισμοί μας έχουν κοινά σημεία.

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Εγω πάλι νομιζω πως εισαι αρκετα μεγάλη, ωστε να εχεις ξεπερασει το συμπλεγμα του κακομαθημενου κοριτσιου που δεν του δινουν το παιχνιδι του και έτσι αυτο κρατάει μουτρακια.

Εχω την εντυπωση πως η ολη παρεξήγηση εγκειται ακριβώς σ αυτο το παιδιαστικο ΘΕΛΩ εναν ανθρωπο(κουκλα), έτσι κ ετσι κ ετσι κ ετσι
αλλιως ... δεν παιζω.
Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται κατα παραγγελια ώστε να χρησιμοποιηθουν για την τέρψη και μονο, ενός άλλου ανθρώπου.
Αντι να ψάχνεις την ιδεατη εικονα του ΕΝΑ, που θα ερθει πάνω στο μπλε άλογο για να καλυψει τα θέλω και της αναγκες σου, καλυτερα ειναι να "δεις" και λίγο πέρα από εσένα. Να δεις τους ανθρωπους απεναντι σου ως συνοδοιπόρους που κ αυτοι έχουν αντιστοιχα τα δικά τους θέλω και τις δικές τους ανάγκες.
Οταν και αν βρεις αρκετα από τα θέλω σου να τεμνονται με τα θέλω κάποιου άλλου, ειναι ενα θετικό σημαδι πως αν υπάρξει κοινη πορεια, τότε αυτη ίσως έχει αισιο τέλος, αν και εφοσον και οι 2 δουλεψετε προς το κοινό σας συμφέρον και όχι ο καθενας για την πάρτυ του.
απαντηση στο ενας ή συμβιβασμός?
τιποτα απο τα δυο, συναισθηματικη ενηλικίωση κοινως ωριμανση.

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Τι είναι ο συμβιβασμός?
Τι είναι αυτός ο μπαμπούλας που προκαλεί τέτοιο πανικό?

Πιστεύω πραγματικά πως το πρόβλημα πολλών ατόμων βρίσκεται στην ερμηνεία που δίνουν στον συμβιβασμό.

Θεωρώ αρκετά απόλυτο τον εαυτό μου.
Κάποιοι θα έλεγαν ασυμβίβαστη φύση.
Με την έννοια πως ζω κάποια πράγματα όπως εγώ έχω επιλέξει, άσχετα με το αν άλλοι συμφωνούν ή διαφωνούν.
Και λέω σε κάποια πράγματα, γιατί όλοι κάπου κάπως συμβιβαζόμαστε.
Είναι αδύνατο να επιβιώσει κάποιος χωρίς συμβιβασμούς.
Απλά είναι καλό να συνειδητοποιήσουμε πως άλλο ο συμβιβασμός λόγω αδυναμίας και παραίτησης κι άλλο η εναρμόνιση, η επιλεκτική προσαρμογή, το ζύγισμα καταστάσεων και δυνατοτήτων και η τελική επιλογή/απόφαση.

Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν πριγκίπισσες και πρίγκιπες.
Υπάρχουν άνθρωποι με ελαττώματα και προτερήματα, με ικανότητες σε κάποιους τομείς κι αδυναμίες σε κάποιους άλλους.

Η αυτογνωσία κι αυτοεκτίμηση απαραίτητα στοιχεία.
Για να ανακαλύψει κάποιος Ποιος είναι ο ίδιος, Τι ανάγκες βασικές έχει, Τι είναι σημαντικότερο για τον ίδιο και τι μπορεί ο ίδιος να προσφέρει σε μια σχέση. Τι τύπο ψάχνει και ποια είναι τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά χωρίς τα οποία δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί χρειάζεται χρόνος, δοκιμές και γνώση.
Οι αυξημένες μη ρεαλιστικές αξιολογήσεις του εαυτού μας, οδηγούν σε αυξημένες μη ρεαλιστικές προσδοκίες από τους υποψήφιους συντρόφους μας.

Τι θα πει τα θέλω όλα?
Κανείς δεν τα έχει όλα.
Είναι δυνατό πραγματικά κάποιος να θεωρεί πως είναι ένα τέλειο ον και του αξίζει άλλο ένα τέλειο ον?
Που να έχει κι εκείνο και το άλλο και να κάνει κι αυτό κι εκείνο και να είναι κι έτσι κι αλλιώς...

Βάζω ψηλά τον πήχη δεν σημαίνει αυτό.
Βάζω ψηλά τον πήχη σημαίνει έχοντας γνώση του ποιος είμαι εγώ, ποιες οι ικανότητες και ποιες οι αδυναμίες μου, ποια τα ελαττώματα και ποια τα προτερήματα μου, αναζητώ κάποιο που να μπορεί να καλύψει τα σημαντικότερα για μένα κριτήρια.

Αν κάτσω και πω, θέλω κάποιο που να είναι πλούσιος, όμορφος, με συγκεκριμένα μαλλιά, ψηλός, καλός ακροατής, καλός φίλος, να γνωρίζει κινέζικα, να είναι τέλειος εραστής, να γνωρίζει την καμασούτρα απ έξω, να έχει τεχνικές κι εμπειρίες με κάθε toy που έχει ποτέ αναφερθεί στο bdsm, να είναι μορφωμένος, έξυπνος, δυναμικός, αποφασιστικός, κυρίαρχος, πατέρας, νταντά, να ντύνεται έτσι, να κάνει αυτό με τέτοιο τρόπο και το άλλο με αυτό τον τρόπο, να μαγειρεύει γκουρμέ κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο...δεν λέγεται έχω ψηλά τον πήχη. Λέγεται θέτω μη ρεαλιστικά κριτήρια, έχω μη ρεαλιστικές προσδοκίες, ώστε αν δεν πετύχει η σχέση, αν μείνω μόνη, να μην φταίει που εγώ ίσως κάποια έλλειψη έχω, κάτι δεν κάνω σωστά, κάτι μου λείπει, κάτι δεν αντιλαμβάνομαι σωστά, αλλά η και καλά "επιλεκτικότητα" μου! Δεν υπάρχουν εκεί έξω γι αυτό δεν βρίσκω!
Δεν φταίει η φοβία μου να συνδεθώ, να είμαι μακροχρόνια με κάποιο, η ανικανότητα μου να ανοιχτώ πραγματικά και να επενδύσω πραγματικά σε κάποια σχέση.
Είναι που είμαι ασυμβίβαστος….
Δικαιολογίες και άλλοθι μπορούν να βρεθούν πολλά. Στην τελική εκείνο όμως που μετρά είναι το πόσο πραγματικά μπορεί κανείς να έχει την ευλυγισία να ξεπερνά τα όποια εμπόδια πραγματικά ή φανταστικά και να προσπαθεί πραγματικά να κτίσει μια σχέση που να είναι λειτουργική.
Όποιος περιμένει μια σχέση μαγική με τον τέλειο άνθρωπο που μόλις τον γνωρίσει θα μπουν όλα μαγικά και για πάντα στη θέση που φανταζόμαστε, το πιθανότερο είναι να απογοητευτεί.

Δεν λέω προς Θεού να παραιτηθούμε από τα προσωπικά μας όνειρα.
(Πραγματικά το απόσπασμα από ένα ρουμπαγιάτ του Ομάρ Χαγιάμ, με εκφράζει.
«Καλύτερα να λιμοκτονώ παρά να τρώω ότι και νάναι και καλύτερα μόνος παρά με όποιον και νάναι».
Αλλά ανάμεσα στο ότι και νάναι και το όποιος και νάναι και την τελειότητα που πολλοί μοιάζουν να ψάχνουν, υπάρχουν αμέτρητες επιλογές.)
Εκείνο που λέω είναι πως πρέπει να φτάσουμε να έχουμε την εντιμότητα να διαχωρίζουμε τι είναι πραγματικότητα, τι είναι εφικτό και τι φαντασία κι ανέφικτο.
Όπως είναι σημαντικό να αντιλαμβανόμαστε την έννοια της ιεράρχησης των αναγκών, των θέλω, των δυνατοτήτων.
Τι είναι πραγματικά σημαντικό…και τι θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε…για χάρη του σημαντικότερου.

Κι ακόμα κι όταν βρούμε αυτό που ψάχνουμε, χρειάζεται δουλειά και επιπλέον συμβιβασμοί/εναρμόνιση για να το διατηρήσουμε, να το βοηθήσουμε να αναπτυχθεί, να γίνουν δυνατότερες οι ρίζες του και να ανθίσει.
Μια δουλειά στην οποία και πάλι πολλοί αποτυγχάνουν και λένε, απλά δεν ήταν ο κατάλληλος/η. Δεν θα συμβιβαστώ με ημίμετρα εγώ!

Γιατί όπως πιστεύουν σε πρίγκιπες και πριγκίπισσες πιστεύουν και στο έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, χωρίς κόπο, χωρίς συμβιβασμούς και τολμώ να πω θυσίες των ασήμαντων ή λιγότερα σημαντικών προσδοκιών για χάρη της ουσίας εκείνης που μπορεί να μας χαρίσει στιγμές ευτυχίας.

 

θα ήθελα να αρχίσω λέγοντας, αγαπητό θλιμμένο κυκλάμινο , αλλά επειδή την εμμα με κάποιο τρόπο τη συμπαθώ πολύ, χωρίς να την ξέρω περισσότερο από την ασσασίνα, είπα να το προσπεράσω.

τα μικρά ψέματα είπαν μικρές αλήθειες (που είναι πάντα οι καλύτερες).

Το να στριφογυρνάς σαν δερβίσης γύρω από τον εαυτό σου, προσπαθώντας να αγγίξεις το θείο, είναι συγκινητικά γνωστικό και ενδιαφέρον τις φορές που γίνεται απο ευφυείς ανθρώπους, παρολαυτά φοβάμαι πως κάνοντάς το έχεις επιλέξει ήδη την γνωστική μοναξιά από τη βοή της αγοράς. Άρα δεν είμαι σίγουρος πως υφίσταται κάποιο δίλημμα τελικά, όχι τουλάχιστον κάποιο δίλημμα που να ενδιαφέρει κάποιον άλλο.

συγκρίνοντας την έμμα με έναν άνθρωπο κοντινό μου που αγαπώ πολύ και αντιμετωπίζει τα ίδια διλήμματα (μη με ρωτήσετε γιατί, ίσως διότι η περσόνα έμμα ταιριάζει τόσο μαζί της), θα τολμούσα να πω, πως η εμμά είναι πολύ αυστηρή με τον εαυτό της κι έτσι γίνεται αυστηρή και με τους άλλους.

αλλά τελικά φτάνουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Πως επιλέγουμε τους ανθρώπους που θέλουμε δίπλα μας? Θέλουμε να έχουν ωραία μάτια, θέλουμε να μυρίζουν ωραία, ή τους θέλουμε να στάζουν από κάβλα για πάρτη μας? Εννοώ κάπως έτσι γνωρίζουμε τους ανθρώπους, και κάπως έτσι τους ερωτευόμαστε.
Σίγουρα δεν τους ερωτευόμαστε γιατί είναι οι άνθρωποι που θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας μαζί τους.
Στην καλύτερη περίπτωση να ερωτευτούμε την προσωπική μας φαντασίωση ότι είναι ο άνθρωπος που θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας μαζί του. Αλλά για αυτή τη φαντασίωση δεν φταίει σίγουρα ο άλλος άνθρωπος, διότι στην ουσία ερωτευόμαστε την εικόνα που σχηματιζουμε για έναν άγνωστο.

με τον καιρό, η φαντασίωση που έχουμε για τον άλλο, συγκρούεται με την πραγματικότητα. Εάν αυτή η πραγματικότητα είναι κοντά στη φαντασίωση, έχει καλώς, εάν πάλι όχι, φτύνουμε τον κόρφο μας που τυφλωθήκαμε με αυτόν τον τρόπο.

κι εδώ είναι το κομβικό σημείο. Όταν η φαντασίωση αποχωρεί, αυτό που μένει είναι ένας άνθρωπος. Ένας απλός καθημερινός άνθρωπος. Μπορεί να είναι ο δικός μας άνθρωπος, αλλά για τους άλλους (και τον ίδιο) συνεχίζει να είναι ένας άνθρωπος. Που σίγουρα θα απέχει από τις φαντασιώσεις μας, όπως κι εμείς από τις δικές του.
Εδώ λοιπόν, μπορούμε να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε τις φαντασιώσεις μας ή τον άνθρωπο δίπλα μας.

Ο μοναδικός τρόπος να μη συμβεί ο παραπάνω "συμβιβασμός" (χαχα), είναι ή να μην ερωτευτούμε εξαρχής γειώνοντας τον κάθε έναν που μας γυαλίζει ή να περάσουμε ένα μήνα τρελού πάθους και μετά να χωρίσουμε ένα πρωινό, εσύ για την αυστραλία κι εγώ για τη χονολουλου. Ή για να το κάνω πιο σπλάτερ, να σε πατήσει νταλίκα έμμα μου, για να μη χρειαστεί ποτέ να καταλάβω πως ήσουν κι εσύ ένας κανονικός άνθρωπος με τα προβλήματά του και να παραμείνω με τη φαντασίωση μου για εσένα.

ΥΓ όλα αυτά σας τα λέει ένας άνθρωπος που δημιουργεί σχέσεις με τους άλλους, οπότε η θέση μου πάνω στο ζήτημα είναι δεδομένη. Κι ίσως τελικά αυτό να είναι που πρέπει να αποφασίσει κανείς. Εάν είναι από αυτούς που κάνουν σχέσεις με τους άλλους.

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Σε μια κρίση μίσους προς τον εαυτό σου, φτιάχνεις ένα σενάριο γεμάτο από τους δαίμονες που μόνο στους χειρότερους εφιάλτες σου μπορεί να εμφανιστούν. Τι είναι το χειρότερο που θα μπορούσες να φανταστείς ως κατάληξή σου, που θα ισοδυναμούσε σχεδόν με τον θάνατο; Αυτό επιλέγεις. Αλλά δεν κλείνεις τα μάτια σου με φρίκη μπροστά σε αυτή την προοπτική. Προσπαθείς να τη βιώσεις σε όλο της το μεγαλείο, σαν να μην υπάρχει άλλη κατάληξη για σένα. Μόλις αρχίσεις να βρίσκεις καλά στοιχεία σε όλο αυτό, φαντάζομαι ότι έχεις κάνει ένα τεράστιο βήμα μπροστά.

Η θεία alnair σου εύχεται καλή επιτυχία!

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Η μάνα μου πάντα έλεγε "αν είναι να'ρθει θε να'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει"
Χαλάρωσε και ζήσε στιγμές μέχρι να'ρθει. Τις καλές απόλαυσε τες, τις κακές χρησιμοποίησε τες για να μάθεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου. Απόλαυσε τη διαδρομή  

Μοναξιά ή συμβιβασμός?
Ανάλογα τι επιθυμείς τη δεδομένη χρονική στιγμή. Σίγουρα η μοναξιά σε μεγάλες δόσεις θέλει γερό στομάχι. Και οι δύο είναι καταστάσεις που θα βιώσεις, όπως κάθε άνθρωπος. Να θυμάσαι ότι για να πετύχει η οποιαδήποτε σχέση χρειάζονται αμοιβαίες υποχωρήσεις -αρκεί να είναι πάνω σε πράγματα που δεν σας φθείρουν.

Θα την βρεις την άκρη, και μην ξεχνάς να είσαι πάντα ειλικρινής με τον εαυτό σου.

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Καταρχάς, σας ευχαριστώ όλους για τον χρόνο που διαθέσατε για να γράψετε σε αυτό το thread.
Δεν διάβασα κάτι το οποίο δεν ήταν σωστό, το αντίθετο μάλιστα, όλες οι σκέψεις σας είναι ορθές , πράγματα που σκεφτόμαστε όλοι.
Όμως,να τονίσω ότι δεν αναζητώ τον Σούπερ-Ντούπερ άντρα.Ούτε τον κούκλο,ούτε τον Γνώστη του Κάμα Σούτρα.Αναζητώ εκείνο το γνήσιο Αρσενικό,που θα μπορεί πραγματικά να με αγγίξει και να είναι δίπλα μου με κάθε τρόπο.Να μου δοθεί όσο θα δοθώ , και μαζί, κάθε φορά, να πηγαίνουμε ένα βήμα παραπάνω σε όλους τους τομείς.
Συνήθως, όποτε δίνομαι δεν μου δίνονται, όποτε μου δίνονται δεν μπορώ εγώ να δοθώ

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Πιστεψε με δεν εισαι η μονη. Ειμαι 32 και δεν μου εχει συμβει ακομα να ειμαι με καποιον που με θελει οσο τον θελω. Δεν συναντιομαστε. Αλλα αρκουμαι στο να συμβει μια φορα αυτο. Το ποτε θα ειναι κανεις δε μπορει να το ξερει. Μεχρι τοτε δουλευουμε με τον εαυτο μας.

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

και αν αυτη η μία φορά έχει ήδη περάσει και δεν το έχουμε καταλάβει ή το συνειδητοποιήσαμε αργά;

αν εκείνος που αναζητούμε, ανήκει κάπου αλλού ήδη;

δεν ξέρω...νιώθω μια απογοήτευση.Δεν είναι ότι δεν μπορώ να είμαι μόνη,ούτε ότι απεγνωσμένα ψάχνω κάποιον. Το αντίθετο μάλιστα,πιο χαλαρή γυναίκα στην συμπεριφορά της προς τους άντρες-αναφορικά με όσες γνωρίζω-δεν έχω ξαναδεί. Ακόμα και μέσα στην σχέση είμαι χαλαρή.Μόνο την αδιαφορία δεν αντέχω. Με σκοτώνει.

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Στη φαση που βρισκεσαι τωρα κανενας δε μπορει να γραψει κατι που θα σε κανει να νιωσεις καλυτερα. Η μονη συμβουλη που εχω να σου δωσω ειναι να χρησιμοποιησεις τον χρονο που εχεις μονη για λιγη αυτοκριτικη, soul searching, διασκεδαση με τους φιλους και κανα ραντεβου. Ολα συμβαινουν για καποιο λογο (προσωπικη αποψη). 

 

Πάντως μου αρέσει που τις απαντήσεις τις δίνεις και μόνη σου.
Το "γνήσιο ασερνικό" δεν θα το βρεις ποτέ επειδή:

Η παραδοχή αυτή εμπεριέχει μια "παθολογία" σχέσεων η οποία εμποδίζει το σχετιζεσθαι
Οι άντρες λοιπόν είναι αυτοί που είναι , άλλοι καλύτεροι άλλοι χειρότεροι και όλα αυτά που γράφεις γι αυτούς νομίζω πως ξεκινάνε και τελειώνουν σε εσένα.
Πώς να σου δώσει ο άλλος πολλά όταν ξέρει ότι αν σου δώσει δεν μπορείς εσύ να του δώσεις;
Κατά ποιο τροπο λοιπον μπορεις να προσφερεις πολλα όπως γραφεις;

Εκτός κι αν εννοείς ότι μπορείς να δώσεις πολλά σε όποιον δεν σου δίνει τίποτα επομένως καλά κάνουν οι άντρες και είναι αυτοί που είναι απέναντι σου. Μην έχεις παράπονο. Την συμπεριφορά τους εσύ την επιλεγεις-επιβάλεις. Δεν είναι σωστό να τα ρίχνεις σε αυτούς μετά. Έτσι δεν είναι;