Το παιδί μου κι εγώ

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Θα σας απαντήσω εγώ αγαπητέ.
Στα 23 μου δεν υπήρξα ΜONA γιατί απλά έγινα μητέρα σε εκείνη την ηλικία.Πιό πριν φοιτήτρια κι αργότερα εργαζόμενη και μόνη με ένα γιό.Οπότε καθόλου χρόνος γιά μένα. Από επιλογή βέβαια. Θα ήμουν πολύ ευτυχής να ζούσα με ανεμελιά και να απολάμβανα τον εαυτόμου με πολλούς τρόπους αλλα δεν ήταν εφικτό.Και φυσικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με την κοπελίτσα ή κάθε άλλο κορίτσι της ηλικίας της που απολαμβάνει την ζωή της.Χαίρομαι ο καθένας να είναι ευτυχισμένος με τις επιλογές του.Μακάρι όλοι μας.Μακάρι κι εγώ

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

@ astrovroxi,

αμαρτίαι γονέων τέκνα παιδεύουσι, και όχι το αντίστροφο.

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Ευτυχώς........

 

Θα ήθελα αρχικά να σας ευχαριστήχω όλους για τις απαντήσεις σας.



Προσωπικά κατανοώ απόλυτα -αν και άτεκνη- τις όποιες ανησυχίες ενός γονέα σε ότι αφορά το συγκεκριμένο θέμα. Και πιστεύω ότι οι όποιες αρνητικές αντιδράσεις οφείλονται στο ότι όταν κάτι έχει να κάνει με τα παιδιά μας παύουμε να σκεφτόμαστε ως bdsmers αλλά πλέον μόνο ως γονείς. Και ίσως να είμαστε προγραμματισμένοι από τη φύση τοιουτοτρόπως έτσι ώστε σε τέτοιες περιπτώσεις -και όχι μόνο- να ανάβει ένα κόκκινο λαμπάκι, να βαράει συναγερμός και να αναβοσβήνει η λέξη "ΚΙΝΔΥΝΟΣ" με μεγάλα γράμματα.
Παύουμε να σκεφτόμαστε σε όρους καύλας (μετά συγχωρήσεως) και σκεφτόμαστε μόνο "κάποιος/α προκαλεί πόνο ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ. Κάποιος εκμεταλλεύεται ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ. Κάποιος μπορεί να του/της κάνει κακό."

Τα πάντα λοιπόν έχουν ως βάση την ανησυχία. Από τη στιγμή που η μάνα ή ο πατέρας καθησυχαστούν, και από τη στιγμή που ξέρουν ότι το παιδί είναι ευτυχισμένο, δεν έχουν να πουν κάτι.

Από κει και πέρα, το θέμα είναι η αποδοχή.
Άπτεται της ιδιοσυγκρασίας και των παραστάσεων του καθενός το πώς και πότε θα χωνέψει κάτι τέτοιο.

Δεν κρύβω όμως ότι με ενοχλεί να βλέπω γονείς που ασχολούνται με το bdsm και δη με το M/s και το D/s ("στα σκληρά" που λέω εγώ καμιά φορά χαριτολογώντας) να φρίττουν συνειδητοποιώντας ότι και τα παιδιά τους ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Το θεωρώ υποκρισία και φαρισαϊσμό ολκής. "Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν κρατάς" ή χειρότερα "όψιμε ηθικολόγε". Και σε τελική ανάλυση ,άσχετα αν είσαι μπλεγμένος με bdsm ή όχι, ΟΚ, είσαι γονέας αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα κάνεις κουμάντο στο κρεβάτι του παιδιού σου. Αν γουστάρω μανούλα/μπαμπάκα, και θα μαστιγωθώ, και θα ξεσκιστώ, και θα εξευτελιστώ και από τα αυτιά ακόμη θα τον πάρω γιατί η ζωή είναι δική μου, μεγάλωσα, και για να το θέσω και αλλιώς, άσε με να κάνω λάθος αν είναι γιατί αλλιώς να μάθω δεν πρόκειται.

Δε με εξέπληξε το γεγονός ότι πολλοί προτιμούν σε περίπτωση που το παιδί τους μπλέξει με το άθλημα, τουλάχιστον να είναι Κ. Το αποδίδω στο ότι είναι πιο "ασφαλές" και το ότι έχει κάποιο "κύρος".

Από κει και πέρα, το ενδιαφέρον μου μονοπώλησε η Astrovroxi.
Αν και δυσκολεύομαι να κατανοήσω το σκεπτικό "άλλο κόρη λεσβία κι άλλο γιος πούστης" προσπαθώ να σε καταλάβω. Και βρίσκω ότι μάλλον επειδή για τους γκέι ακούγονται διάφορα, φοβάσαι μήπως -επειδή έχεις γιο και σκέφτεσαι συναρτήσει αυτού- ω μη γένοιτο του συμβεί κάτι αν προσανατολιστεί σεξουαλικά προς αυτή την πλευρά.
Δεν κρύβω ότι η άποψη "δεν έχεις παιδιά και δεν ξέρεις" ή χειρότερα "αυτό δεν είναι ζήτημα που άπτεται των 23 σου χρόνων" δε μου άρεσε. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να είσαι γονιός για να καταλάβεις κάποια πράγματα (όπως δε χρειάζεται να είσαι πρεζόνι για να καταλάβεις ότι τα ναρκωτικά κάνουν κακό). Και επιπλέον, σήμερα οι άνθρωποι στα 23 σου είναι πολύ διαφορετικοί και πιο μέσα στα πράγματα απ' ότι πριν από 15 χρόνια.

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Eυτυχώς?!?!?!?!?

/me is puzzled ... θεωρητικά οι γονείς δε θέλουν να υποφέρουν τα παιδιά τους, σωστά;?

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Κανείς απ΄ αυτούς/ές που υποστηρίζουν τα άνωθεν δεν είπε ότι δεν έχει αξία σαν άνθρωπος κάποιος που τον παίρνει, απλά λένε ότι δεν μπορεί να είναι άντρας ένας που τον παίρνει, έτσι απλά.

Αρα έχεις και εσύ ταμπού, απλά τα δικά σου ταμπού διαφέρουν από της αστροβροχής και κάποιων άλλων.

Την καλησπέρα μου!

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

θεωρητικά και πρακτικά.Γι αυτό λέω ευτυχώς

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Ή εγώ δεν κατάλαβα τι έγραψε η tender lilly, ή εσύ.

 

Απάντηση: Re: Το παιδί μου κι εγώ

Δεν θα συνεχίσω γιατί δεν υπάρχει λόγος να εξηγήσω και να σας κουράσω με το πως νοιώθει ένας γονιός στην ιδέα οτι ο γιός του θα είναι ομοφυλόφιλος.
Πάντως σίγουρα δεν είναι ούτε υποκριτικό ούτε τα άλλα χιλια δυό που ειπώθηκαν.Απλά σκέφτομαι σαν μάνα γιά τον γιό μου και όχι σαν γυναίκα. Αν αυτό άπτεται κατάκρισης....οκ!Εγώ και πάλι θα είμαι μάνα και θα αγωνίζομαι να τον βλέπω ευτυχισμένο ακόμα κι αν οι επιλογές του με πικράνουν.Πάντως το νήμα σου ήταν από τα πιό ενδιαφέροντα και μπράβο σου γιά την σκέψη σου καλή μου

 

Re: Απάντηση: Re: Το παιδί μου κι εγώ

Απολύτως κατανοητό και σεβαστό. Ίσως κι εγώ να μην εκφράστηκα σωστά.
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια πάντως, αν και δεν ήταν τίποτε παραπάνω από απλή περιέργεια.

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

κι εγώ θα ήθελα να καταλάβω το "ευτυχώς" αν δεν σου κάνει κόπο Astrovroxi  

Σεβαστή ως υποκειμενική σας αντίληψη.

Ποτέ μα ποτέ στη ζωή μου δεν υποτίμησα έναν πούστη ως άντρα γιατί ξέρω καλά ότι από τα "προνόμια" του φύλου του κανένας πούστης ποτέ δεν παραιτήθηκε. Γι αυτό, επειδή το φύλο είναι πολιτισμική κατασκευή, δεν θεωρώ τους πούστηδες που τον παίρνουν ως μη άντρες. Θα είχα φάει τα μούτρα μου αν τους έβλεπα έτσι και μετά θα έλεγα "δες τονα τον πούστη που μου την έφερε πισώπλατα" ενώ θα είχε κάνει απλά ό,τι κάνει ένας ετεροφυλόφιλος άντρας στο χώρο της δουλειάς  

[υποσημείωση: για μένα "ζω" σημαίνει κατά 60% "δουλεύω"   ]

Και στα χαρτιά πια, οι πούστηδες για άντρες περνιούνται, είναι καμιά τριανταριά χρόνια.

ή εγώ δεν κατάλαβα, παίζει και αυτό  

@ Astrovroxi,
όταν λες, με άλλα λόγια, ότι η εσωτερική αποδοχή σου ως γονιού, άσχετα από την στάση σου απέναντί του που θα είναι "η σωστή", εξαρτάται από την σεξουαλική απόκλιση του παιδιού, προφανώς, πληγώνεις άλλους, που ταυτίζονται με το αποκλίνον παιδί στο νήμα τούτο. Εν ολίγοις, για πολλά μάτια που σε διαβάζουν δεν είσαι λιγότερο επώδυνη απ ό,τι μπορεί να ήταν η mona σ εσένα.

Δεν υπάρχει - πιστεύω - πιο σκληρό πράγμα για νέο άνθρωπο με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες από το να μην έχει τους γονείς του δίπλα του. Και πόσο ένοχος θα νιώθει στη σκέψη ότι πικραίνει τη μάνα του! Για κάτι που δεν διάλεξε στο κάτω κάτω, γιατί η γνήσια σεξουαλική ιδιαιτερότητα σε διαλέγει, δεν την διαλέγεις! Εκτός και αν την έχεις για πλάκα βέβαια. Εδώ εμένα, όταν εξήγησα στη μάνα μου ότι είμαι μαζοχίστρια και ότι τρώω ξύλο στα καλά καθούμενα και μάλιστα πολύ και όχι, δεν μου αρέσει πάντα, αλλά αυτή είναι η ζωή μου, έτρεμε το φυλλοκάρδι μου για την αντίδρασή της και είμαι ολόκληρη γυναίκα.

Για την ιστορία, το πρώτο που έκανε η μάνα μου όταν της είπα πως είμαι μαζοχίστρια, ήταν να με ρωτήσει αν αυτοτραυματίζομαι. Την έννοιαζε πολύ. Όταν της είπα πως όχι, ένιωσε ανακούφιση. Τα υπόλοιπα είναι μεταξύ εμού και της μάνας μου,εξίσου στενή προσωπική σχέση με άλλες κρίσιμες δεν είναι;  

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Σε ευχαριστώ πολύ που μου απευθύνεις το λόγο.Όσον αφορά το ευτυχώς, σημαίνει ότι ο γιός μου δεν θα υποφέρει πολύ γιατί δεν έχω κάνει κακό σε κανένα για να το πληρώσει αυτός.Γιατί αμαρτίες γονέων αυτό σημαίνει γιά μένα.Όσον αφορά τα υπόλοιπα δεν θα εξηγήσω παραπέρα.Απλά δεν κατακρίνω κανένα γιά την σεξουαλική του ζωή και συμπεριφορά, ούτε ανέφερα πουθενά ότι θα επέμβω στην ζωή του γιού μου.Είπα απλά θα με πίκραινε. Τώρα να μακρυγορήσω και να σας κουράσω γιά να εξηγήσω πως νοιώθω? Δεν υπάρχει λόγος.Αυτή είναι η άποψή μου,αυτήν υποστηρίζω, την λέω ανοιχτά και χωρίς προσβλητικούς ή υποτιμητικούς σχολιασμούς γιατί δεν ταιριάζει και στο χαρακτήρα μου έτσι κι αλλιώς.Και να στο πω πιό απλά και ανθρώπινα?
Σκέφτομαι σαν γονιός.Δύσκολο να το καταλάβει κάποιος που δεν είναι.Ειλικρινά.Και δεν είναι υποτιμητικό αυτό που έγραψα γιά να μην παρεξηγηθώ από κανένα.Είναι μεγάλη η απόσταση από την θεωρία στην πράξη.Πίστεψέ με. Έχω φίλο ομοφυλόφυλο που τον αγαπώ πολύ κι αυτός εμένα.Αλλά δεν μου αρέσει να έιναι ο γιός μου.Υπάρχει κάποιο μεμπτό σημείο σε αυτό? ΟΚ! Δεν πρόκειται να πειστώ γιά το αντίθετο.Αυτό θα υποστηρίζω όπως και να χει.Εξάλλου η νηματοθέτρια έθεσε το νήμα και ζήτησε και από τους γονείς ακόμα πιό πολύ να εκφραστούν.Γιατί θα πρεπει να φιμωθω η να παραστήσω κάτι που δεν είμαι?ΕΙΜΑΙ ΜΑΝΑ ΕΝΟΣ ΕΦΗΒΟΥ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙ Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΣΕ ΟΜΟΦΥΛΟΦΥΛΟ.Αυτό.....και συγνώμη για τα κεφαλαία αλλά δεν είναι ένδειξη φωνής, αλλά έκφρασης ψυχής