Πέστο... αλλιώς!

Απάντηση: Πέστο... αλλιώς!

"Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για την ψυχή μου. Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι, εκεί που είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι, μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.
-Τι 'ναι τούτα δω τα σκιάχτρα; μου λέει. Δεν είναι για σένα η λούφα, κορίτσι μου. Πάλι πλαστογραφίες κάνεις;
Και βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό.
Ύστερα, κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί. Δεν πειράζει, λέω. Πάμε γι' άλλα. Όπως και να 'χει το πράμα, η Ρόζυ γεννήθηκε με το βλέμμα καρφωμένο στο ξημέρωμα. Όρτζα τα πανιά λοιπόν.
Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό, φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι του κι έναν ξεφούσκωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη. Ένα ψαροκάικο, δίχως ρότα .
- Πού πάμε καπετάνιο ; με ρωτάει ο τιμονιέρης και μου κλείνει το μάτι.
- Όπου πάν΄ τα κύματα! λέω επίσημα εγώ.
Και τα σμαραγδιά φεγγάρια που είναι στο κατάρτι, σκάνε σαν ρόδια στην κουβέρτα .
Κι ο ξεσκούφωτος ήλιος ο αληταράς παρατάει το τιμόνι του και χορεύει. Και η νύχτα γεμίζει χιλιάδες ήλιους, αληταράδες. Και η ψυχή μου γεμίζει νύχτες πολύχρωμες. Γεμίζει σμαραγδιά φεγγάρια και θαλασσινά πουλιά.
Πού να χωρέσουν μέσα μου όλ'αυτά, πού να στριμωχτούν, π'ανάθεμά τα;"

(από το Σκισμένο Ψαθάκι, Αλκυόνη Παπαδάκη)​

 

Απάντηση: Πέστο... αλλιώς!

«Βαρέθηκα ν’ ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ.
Να μοιράζομαι στην καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός κι εγώ να κουλουριάζομαι στο πάτωμα.
Να σκουπίζω με τα χείλια μου τα δάκρυα των άλλων και τα δικά μου να ξεραίνονται στα μάγουλά μου και να κάνουν κρούστα.
Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληγωμένους. Στέγνωσε το στόμα μου να τους φωνάζω. Μη σωριάζεστε, ρε ξεφτίλες. Σταθείτε στα πόδια σας. Μπόρα είναι. Βγάλτε τις τσίμπλες από τα μάτια σας. Ξημερώνει.
Βαρέθηκα να φτιάχνομαι με τα λάθη μου.
Να φυτεύω βολβούς πάνω σε σωρούς από σκατά.
Να βγάζω αθώους τους ένοχους και να κάθομαι για πάρτη τους στο σκαμνί.
Να μουλιάζω στη βροχή γιατί άνοιξα την ομπρέλα μου να μπουν από κάτω δυο τρεις μουρόχαβλοι που μου φάνηκαν κρυουλιάρηδες.

Υπέροχη συγγραφεας,καταπληκτικό βιβλιο:nod:

 

Απάντηση: Πέστο... αλλιώς!

"Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας;
Αρχικά, ο αητός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν.
Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί. Μα που τέτοιο πράγμα! Τελικά δε βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν.
Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται.
Κι' ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα• πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αετόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αετόπουλο που από την ψηλή φωλιά του θ' ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής.
Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει το λυπημένο, τον αποξενωμένο αητό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν, και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσσάει ένας αητός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ' ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αητός. Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αητός στη φωλιά.
Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αητό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά όταν απ' όξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που 'κείνος άντεχε δίχως καμιά προστασία.
Όταν τα πράγματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μικρές μυτερές πέτρες από κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν.
Όταν ο αητός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσχίσει σε χίλια κομμάτια.
Μα το ξανασκέφτηκε κι' άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν - έπρεπε να βρεθεί - ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αητός σαν τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο μοναχός αητός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι' εξακολουθεί να κλωσσάει κοτόπουλα.

Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο. Γι’ αυτό σε τρώνε τα όρνεα.
Φοβάσαι τους αητούς κι' έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι.
Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αητούς, τους αητούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις. Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και να σαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπυριά σιτάρι.
Σ' έμαθαν και να ορύεσαι "Ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!".

Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι' ακόμη φοβάσαι τους αητούς που κλωσσάνε τα κοτόπουλά σου."

(Wilheim Reich - Άκου, ανθρωπάκο)

 

Απαγορευμένα

Αυτά που δεν τα κοιτάς,
που δεν τα ξεσκονίζεις,
εκείνα που τα προσπερνάς,
επίπονες χρόνιες ασκήσεις
σκληρότητας;
ανοίγεις λάκους και τα θάβεις,
τα διώχνεις, τα κλωτσάς,
μα σ'ακολουθούν κάτι νύχτες
τ'ανυπάκουα,
γυρνώντας αργά στο σπίτι
καθώς αρχίζεις να κρυώνεις,
να νυχτώνεις,
να πεινάς,
τ'απαγορευμένα,
τ' ανάλγητα
σ'ακολουθούν,
πεινασμένα κι αυτά,
για σένα.

ήφαιστος

 

Απάντηση: Πέστο... αλλιώς!

Wirst Du mich nie verstehen?
Wirst Du denn nie verstehen?
Hast Du noch nie gesehen...
wie meine Augen glitzern?

 

Απάντηση: Πέστο... αλλιώς!

 

♫♪♫♪♫♪ Wilder Wein vor deinem Schloss, Wilder Wein ich bin bereit...♫♪♫♪♫♪
man meldet Ankunft, nur für den König...♫♪♫♪♫♪...und öffne deine Tore ♫♪♫♪♫♪

♫
♫♪
♫♪♫
♫♪♫♪
♫♪♫♪♫
♫♪♫♪♫♪

​

♥
​

 

'Εχτισα τον παράδεισό μου με τα υλικά της κόλασής σου.

'Ελαιον θέλω και ου θυσία. Κι εμείς που θυσιαστήκαμε ;
Και μεις που δεν λαδώσαμε ;

Θυσίασα τον ύπνο μου κυρία για να διαβάσω τα ποιήματα σας,
κι εκείνα μ'αποκοίμησαν. (Ν.Χ).

 

Απάντηση: Πέστο... αλλιώς!

mona ......
απο ποια φυλη της Αφρικης ειναι τα λογια σου ?
γιατι δεν εχουν ασπρισει εστω και λιγο τοσο καιρο στην Ευρωπη ?
τα νυχτερινα ερωτικα σου γραμματα , διαβαζονται το πρωι και αν ναι τι γραφεις "καληνυχτα αγαπη μου " ή "καλημερα" ?
πως διαβαζουν οι φιλοι σου τα "χρονια πολλα" πανω στην τουρτα dark forest που πηγαινεις για δωρο ?
τι κοινο εχουν ενα κορακι , ενας αραπης και τα κειμενα της mona ?

 

Απάντηση: Πέστο... αλλιώς!

Το εξής κοινό ---> 

 

---------- Post added at 16:16 ---------- Previous post was at 16:09 ----------

` •.•´(¯`•´¯).•´
`•.,(¯`•´¯)
(¯`•´¯).•´... ...
` •.•´(¯`•´¯).•´
`•.,(¯`•´¯)
(¯`•´¯).•´
` •.•´.-..-.
`•.•´
●/
/▌
/ \•.¸¸.♥ D ♥ R ♥ E ♥ A ♥ M ♥

παρά πολύ όμορφο το τραγούδι!

 

Απάντηση: Πέστο... αλλιώς!

"I must not fear. Fear is the mind-killer. Fear is the little-death that brings total obliteration. I will face my fear. I will permit it to pass over me and through me. And when it has gone past I will turn the inner eye to see its path. Where the fear has gone there will be nothing. Only I will remain."

Frank Herbert

 

Απάντηση: Πέστο... αλλιώς!

Όταν Σε Περιμένω​

Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους
σ'αυτούς που, ώρες, στέκονται σε μια ουρά
έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ'έναν υπάλληλο
κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι
για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη.

Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι
γίνομαι ένα με τους τσαλακωμένους.

(Ν. Χριστιανόπουλος)

 

Απάντηση: Πέστο... αλλιώς!

Ηacker ημών, ο εν των προγραμματιστών,

Αγιασθήτω ο κώδικάς σου,
Ελθέτω το πρόγραμμά σου,
Γεννηθήτω το update σου,
Ως εν server και επί του client.
Το patch ημών το critical, δος ημίν σήμερον,
Και άφες ημίν τα exploits ημών,
Ως και ημείς αφίεμεν τα advisories ημών,
Και μη εισενέγκης ημάς εις μπλε οθών
Αλλά ρύσαι ημάς από τα data loss.

Δια ευχών των hacker-άδων,
προγραμματισταράδων ημών,
Κύριε Root Admin o Θεός
Eλέησoν και σώσον ημάς.

Admin.