Το παιδί μου κι εγώ

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Καλό μου κρινάκι, συμφωνούμε. Αυτό το ότι ο γονιός πρέπει να είναι δίπλα στο παιδί του μέχρι το γήρας (του παιδιού) μου γυρνάει τα άντερα. Αλλά κοίτα που θα γελάσουμε.

Γονείς επιμένουν να είναι γονείς και δεν απελευθερώνουν ποτέ τα παιδιά τους και κυρίως τον εαυτό τους. Ωραία εμπιστοσύνη τους δείχνουν. Προφανώς τα θεωρούν ανίκανα να σταθούν μόνα στη ζωή τους και πρέπει να είναι δίπλα τους. δίπλα τους άμα είναι gay, δίπλα τους άμα είναι straight, δίπλα τους άμα δεν έχουν να πληρώσουν το ενοίκιο τους, δίπλα τους άμα δεν μπορούν να φτιάξουν ένα πιάτο φαί. Παιδιά που αρνούνται να απογαλακτιστούν και πρήζουν τα αρ...δια των γονιών τους. Ζητάνε συνεχώς χρήματα, βοήθεια, παρηγόρια, α και το κυριότερο αδυνατούν να τους αποκαθηλώσουν ως γονείς ,τους την λένε και από πάνω για όσα στραβά τους συμβαίνουν και δεν μπορούν να τους δουν απλά σαν άλλους ενήλικους ανθρώπους. Φυσικά δεν μπορούν να το κάνουν, διότι και τα ίδια παρέμειναν ανήλικα μέχρι τα 40 50ηντα τους. Όπότε πάμε πάλι από την αρχή.
Στην Ελλάδα έχουμε πολύ γέλιο γενικότερα.

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Συμφωνώ απολύτως μαζί σου elfcat. Με το "δίπλα του" εννοώ μια καλή σχέση μεταξύ ενηλίκων που συνδέονται στενά και που να μην περιλαμβάνει πικρία από καμία πλευρά.

Όμως, σε αυτό το νήμα δε νομίζω να αναρωτηθήκαμε, όταν κάποιος πάει στο γονιό του και του λέει ότι είναι έτσι και όχι αλλιώς, γιατί το κάνει;

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Γιατί ποτέ του δεν μεγάλωσε και θέλει ως "παιδάκι" την έγκριση του γονιού και αν αυτός δεν την δώσει αρχίζει ο θυμός, το παράπονο, η απογοήτευση

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Εγώ το έκανα από σεβασμό στη μάνα μου, δεν μου πήγαινε να "τρώει κουτόχορτο" ως προς το τί είμαι και επειδή έχει να κάνει με το τί είμαι και όχι με το τί κάνω.

Οι λόγοι μπορεί να είναι πάρα πολλοί.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Σωστά, κακώς και έβαλα το ολόκληρη τότε. Επανατοποθέτηση « Να ακυρώνεις μια προσωπικότητα που διατυπώνει τις απόψεις της μόνο από την ηλικία του».
Για μένα η συμπεριφορά της mona δεν ήταν σε τίποτα λιγότερο «επιθετική» και «αντιδραστική» από οποιοδήποτε άλλου, εξέφρασε τις απόψεις της πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα, έθεσε μια συγκεκριμένη ερώτηση και απάντηση δεν είδα πως πήρε γιατί η απάντηση είναι πάντα η κλασσική, η ίδια που εγώ στα 10 μου έπαιρνα από την μητέρα μου «όταν μεγαλώσεις θα δεις» αυτό όμως δεν είναι απάντηση ενός ώριμου ενηλίκου με πείρα , αλλά κάποιου που δεν έχει κανένα απολύτως επιχείρημα να εξηγήσει τα όσα νιώθει.

---------- Post added at 12:12 ---------- Previous post was at 11:35 ----------

Κατά ένα περίεργο τρόπο, τα παιδιά ακόμα δεν φυτρώνουν μόνα τους, ούτε μετά την γέννα είναι έτοιμοι πολίτες του κόσμου. Σε όλη αυτήν την διαδικασία της κοινωνικοποίησης, της δημιουργίας του χαρακτήρα καθώς και της αποκοπής και την δημιουργίας της ανεξάρτητης ζωής τους έχουν διαφόρους ανθρώπους γύρω τους, την οικογένεια, τους φίλους, το σχολείο, κι ότι άλλο ακόμα τους περιβάλλει.

Από την μια, οι γονείς δεν είναι τίποτα περισσότερο από ατελή πλάσματα με τα ελαττώματα τους, τα συμπλέγματα τους, τις παραξενιές τους, από την άλλη τα παιδιά θέλουν να έχουν την εικόνα της τελειότητας στα γονικά πρότυπα που πέφτει όταν φτάνουν στην εφηβεία και συνειδητοποιούν πως οι γονείς τους δεν είναι τίποτα περισσότερο από άνθρωποι.
Όλα καλά μέχρι εδώ.

Η ερώτηση μου είναι η έξης, ποιος έχει μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι σε ποιον ; Ένας γονιός ή ένα παιδί ; Ουσιαστικά το παιδί είναι δημιούργημα του γονέα και όχι το αντίστροφο, ο γονέας διαμορφώνει το παιδί και όχι το παιδί τον γονέα. Όταν κάποιος αποφασίζει να γίνει γονέας για ποιο λόγο το κάνει; Έχει συνειδητοποίηση την ευθύνη που πρόκειται να κουβαλά σχεδόν σε ολόκληρη την ζωή του ; Γιατί εντάξει, το παιδί κάποια στιγμή θα φύγει, θα κάνει την ζωή του, ο δεσμός όμως μένει εκεί. Κανείς δεν λέει πως το να είσαι γονιός είναι εύκολο πράγμα, κανείς δεν θα σου μάθει πώς να είσαι γονιός. Στην ουσία όμως πρόκειται να φέρεις έναν άλλον άνθρωπο στην ζωή, πράγμα καθόλου ασήμαντο. Δεν θα έπρεπε να υπήρχε περισσότερο δουλειά με τον εαυτό μας και περισσότερη σκέψη για όλα ;

Κι όπως συμβουλεύουν και στην διάρκεια της πτήσης με αεροπλάνο, βαλε πρώτα εσύ την μάσκα στον εαυτό σου και μετά στα παιδιά. Γι΄αυτό πριν δούμε τι λάθη έκανε το παιδί μας και είναι αυτό που είναι, να δούμε που φταίξαμε και μείς για να φτάσει εκεί που έφτασε και να συνεχίζει να μένει κολλημένο, να αδυνατεί να απογαλακτιστεί και να μας αποκαθηλώσει ως γονείς.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Απογαλακτίσου! Για ό,τι είσαι σήμερα ευθύνη έχεις εσύ.Είσαι ΠΙΑ γυναίκα. Για ότι καλό ή κακό είσαι ο γονιός έχει βάλει ένα λιθαράκι. Τα υπόλοιπα είναι δικά σου (ανεπίλυτα) θέματα. Τα υπόλοιπα είναι φιλολογία που αναζητεί ευθύνες. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ τέλειος γονιός. Να ελπίζεις τουλάχιστον να σου έχει κάνει την μικρότερη ζημιά που θα μπορούσε. Τα παραπάνω που ισχυρίζεσαι είναι ωραία για κανένα βιβλιαράκι "Πως να ΄γινετε καλοί γονείς" .

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Σαφώς και πλέον την ευθύνη για τις επιλογές μου τις έχω εγώ και πράττω όσα θεωρώ εγώ σωστά για τον εαυτό μου. Από τους γονείς μου πήρα τα καλά τους στοιχεία, τα υπόλοιπα τα άφησα στην άκρη. Από το στάδιο του παιδιού όμως στο να φτάσεις να γίνεις ΓΥΝΑΙΚΑ ή ΑΝΔΡΑΣ, υπάρχουν αλλά τόσα ενδιάμεσα στάδια. Και όπως παρατηρώ λοιπόν, σου ζητάνε να βγάλεις μόνος σου το φίδι από την τρύπα, ενδιαφέρον : ) Και δεν είναι θέμα αναζήτησης ευθυνών, είναι θέμα παραδοχής ευθυνών, έχει διάφορα.

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Εχουμε δικαιωμα να νιωθουμε οπως νιωθουμε για το παρελθον. Καποια πραγματα μας συνεβησαν χωρις να φταιμε η να τα αξιζουμε. Αν καπου κατεληξα στη διαδρομη μου προς την ενηλικιωση (η οποια κρατησε γι'αρκετα χρονια μετα τα 18) ειναι πως το παρελθον δεν αλλαζει. Αν δεν συγχωρησω ομως τους δικους μου για τα λαθη τους, πως θα μπορεσω να συγχωρησω τον εαυτο για τις μαλακιες που θα κανω με τα παιδια μου (αν και οταν κανω); Και συγχωρω δεν σημαινει ξεχναω. Σημαινει απλα επικεντρωνομαι στο παρον και κανω οτι καλυτερο μπορω με τα χαρτια που μου μοιραστηκαν. Το φιδι δεν βγαινει απο την τρυπα, ουτε σταματαει να δαγκωνει. Απλα εχω μαθει να χειριζομαι τον πονο χωρις αναισθητικο (κατα προτιμηση). Το φιδι ειναι οικογενιακο κειμηλιο και ευθυνεται οχι μονο για τ'αρνητικα του χαρακτηρα μου και τα σκοταδια μου, αλλα και για την ικανοτητα μου να βρισκω το φως.
Εχεις την επιλογη για το πως θα χειριστεις τις προκλησεις. Κι αν δεν ξερεις, στρωνεις κωλο και μαθαινεις. Το επιζητας. Αλλιως πως θα ζησεις με το θυμωμενο/πληγωμενο παιδι μεσα σου;
Εκτος θεματος βγηκα αλλα ειχα μια μαλακια, την ειπα.
Kisses darlings  

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι πως γύρισε η συζήτηση προς το πρόσωπο μου και την σχέση με τους γονείς μου, κάτι που δεν ανέφερα στα αρχικά μου posts, αλλά αναφερόμουν γενικά στην σχέση γονέα-γονέων και παιδιών.
Ίσως να φταίει το γεγονός της ηλικίας μου, χωρίς να υπολογίζεται πως ίσως να είναι τα παιδιά και οι έφηβοι μέρος της δουλειάς μου και των σπουδών μου, όπως και η συναναστροφή μου με αλλά άτομα που εργάζονται με παιδιά, εφήβους, αλλά και γονείς.

Nesaea, καθόλου μαλακία τα όσα έγραψες, το αντίθετο μάλιστα, σε ευχαριστώ  

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Δικηγόρος υπεράσπισης της Αστροβροχής δεν είμαι, όπως δεν είμαι Κατήγορος οποιουδήποτε άλλου.
Προσωπικά τις απόψεις που με ενοχλούν είτε λόγω ύφους είτε λόγω περιεχομένου τις αγνοώ.
Απλά είπα και λέω πως κατά την προσωπική μου άποψη - και σ όποιον δεν αρέσει ας την προσπεράσει   - εκεινο που είπε είναι πως η ίδια προσωπικά νιώθει έτσι, αναφορικά με το γιο της. Δεν το είδα ως γενίκευση.
Δεν «ένιωσα» λοιπόν πως επέβαλε την άποψη της, ένιωσα αυτό που έγραψε κι ο MasterDo

Αναμφισβήτητα κάποιος θα βρισκόταν να πει κάτι πάνω σ αυτό. Πάντα κάποιος βρίσκεται να πει κάτι πάνω σε οτιδήποτε, από πολιτική μέχρι πυρηνική φυσική. Είναι από προσωπική εμπειρία, είτε θεωρητικά.
Αυτά ονομάζονται διαφορετικές απόψεις κι ο καθένας έχει από μία.
Ούτε εγώ συμφωνώ με την Αστροβροχή στο συγκεκριμένο και δεν υπερασπίζω την άποψη αλλά το δικαίωμα της και να την έχει. χωρίς να δέχεται χαρακτηρισμούς κι επιθέσεις επί προσωπικού είτε μέσω γραπτού λόγου είτε μέσω εύγλωττων εικόνων.
Κι επειδή δεν είμαι δικηγόρος της δεν θα σχολιάσω περισσότερα επί του συγκεκριμένου.

Ας σου χαρίσω τότε την ευχαρίστηση.  

Ο ερωτισμός των παιδιών μου δεν με αφορά.

Όπως δεν αφορά ο δικός μου, τους γονείς μου...

Όταν όμως μοιράζεται κάποιος με τους γονείς τους τα του ερωτισμού του, είτε για να μοιραστεί, είτε για να «νομιμοποιήσει» αυτό που είναι, είτε για να "εκδικηθεί", είτε για να σοκάρει, είτε για να τιμωρήσει κ.ο.κ. (τα κίνητρα του καθενός μπορεί να είναι από απλά μέχρι και σύνθετα, συνειδητά ή ασυνείδητα) τότε από μόνος του εμπλέκει τον γονέα, ο οποίος δεν παύει από το να είναι άνθρωπος – η φαντασίωση πως οι γονείς μας είναι υπεράνθρωποι κάπου πρέπει να ξεπερνιέται πιστεύω- με τις προσωπικές αντιλήψεις, περιορισμούς και αδυναμίες και κολλήματα και προκαταλήψεις, όπως κάθε άλλος άνθρωπος.
Είναι αναμενόμενο, πως κάποια πράγματα τα δέχονται και τα κατανοούν ευκολότερα από κάποια άλλα.

Δεν με αφορά δεν σημαίνει πως δεν νοιάζομαι, δεν σημαίνει πως μπορώ να το περάσω στο ντούκου, δεν σημαίνει πως με αφήνει αδιάφορο.

Μόνο χαρά μπορώ να νιώσω για κάποιον που ποτέ δεν χρειάστηκε να πληρώσει το όποιο αντίτιμο για τις -κι εδώ θα δανειστώ τα "", "αποκλίσεις" του από τη νόρμα.
Προσωπικά πλήρωσα και πληρώνω με διάφορους τρόπους.
Χωρίς να θεωρώ πως δεν αξίζει να πληρώνω.
Είναι επιλογή μου, και μέσα από τις προσωπικές μου παρατηρήσεις, έφτασα στο συμπέρασμα πως στη ζωή όλα κι ότι κάνεις είναι θέμα επιλογών και επιφέρουν τις ανάλογες ή όχι τόσο ανάλογες συνέπειες. Αλλά το κάθε τι έχει αντίτιμο. Κάποτε ελαφρύ και κάποτε ιδιαίτερα βαρύ.
Από τη στιγμή που όχι απλά έχω αποδεχτεί τη διαφορετικότητα μου, αλλά την αγάπησα κι είμαι περήφανη για αυτό που είμαι και γίνομαι, το αντίτιμο είναι κάτι που πλέον πληρώνω χωρίς παράπονο και μεμψιμοιρίες. Είναι επιλογή μου.
(Ας πω ένα παράδειγμα για να είμαστε σίγουροι πως είμαστε στην ίδια σελίδα. Έχω ανάγκη να κάνω σεξ - τονίζω το ανάγκη και το διαχωρίζω από την επιθυμία- αλλά έχω κάποια απόκλιση στον τρόπο με τον οποίο ερωτικά διεγείρομαι κι απολαμβάνω. Ποιο είναι το αντίτιμο της διαφορετικότητας μου αυτής? Να δυσκολεύομαι να βρω κατάλληλο το ίδιο εύκολα ερωτικό σύντροφο, από το αν ήμουν straight.
Ας πω ακόμη ένα παράδειγμα. Το γεγονός πως ήμουν διαφορετική από τους πλείστους συνομήλικους μου, είχε ως αποτέλεσμα να νιώθω μικρή και έφηβη, περιθωριοποίηση, να δυσκολεύομαι να βρω άτομα με τα οποία να μην χρειάζεται να φοράω την κοινωνική μου μάσκα, να βάλλονται κάποιοι εναντίον μου κ.τ.λ. πληγώνοντας με και δημιουργώντας τραύματα που χρειάστηκε χρόνος και κόπος να ξεπεράσω. Και πιθανόν πολλά να μην κατορθώσω να ξεπεράσω απόλυτα ποτέ.
Αυτά για μένα είναι αντίτιμο και μάλιστα βαρύ γιατί μου στοίχισε πολύ να έρθω απ εκεί, εδώ που βρίσκομαι σήμερα κι ακόμα μου στοιχίζει για να πάω εκεί που θέλω να πάω αύριο).

Αναγκαστικά θα το αποδεχτεί μέσα του με τον καιρό. Αυτό και πάλι δεν σημαίνει πως συμφωνεί ή επικροτεί.
Και για να το πάρουμε λίγο στα άκρα για να γίνει πιο κατανοητό τι εννοώ, ας πούμε πως το παιδί μου σκότωσε κάποιον. Μέσα μου ποτέ (εξαιρεμένων κάποιων περιπτώσεων) δεν θα έχει αποδοχή με την έννοια της επικρότησης γι αυτή του την πράξη. Αλλά θα είμαι δίπλα του και θα τον υπερασπιστώ με νύχια και δόντια.

Το ότι δεν με αφορούν οι όποιες επιλογές καταλήξουν να πάρουν τα παιδιά μου αναφορικά με την ερωτική τους ζωή όταν φτάσουν να είναι έτοιμα να είναι ερωτικά ενεργά, δεν σημαίνει πως δεν με αφορά ή δεν έχω ευθύνη και χρέος να τα βοηθήσω να σκέφτονται με τέτοιους τρόπους που να γίνει δυνατό αυτό ευκολότερα και φυσιολογικότερα

Προσωπικά μεγαλώνω τα παιδιά μου διδάσκοντας τις να μην έχουν ενοχές για τον ερωτισμό τους ή τις εκφράσεις του (για το αν π.χ. τις ελκύει άλλη γυναίκα - γιατί αυτό το θέμα τίθεται από αρκετά νωρίς, αν οι γονείς και τα παιδιά είναι κοντά και συζητούν- αντί να τους λένε, κόρη μου δεν με αφορά η σεξουαλικότητα σου γι αυτό δεν θα συζητώ μαζί σου γι αυτά ή θα καταλάβεις όταν μεγαλώσεις   - αν τους αρέσει το ένα ή το άλλο, αν ο αυνανισμός είναι κάτι φυσιολογικό κ.ο.κ.), και πιστεύω ακράδαντα πως αυτό συνεισφέρει και συμβάλλει στις πιθανότητες τα παιδιά μου να έχουν στο μέλλον υγιέστερη και καλύτερη ερωτική ζωή. Αν θεωρούσα πως δεν με αφορά θα επέτρεπα χωρίς να αντιδράσω ή να επέμβω -στα «ορθά κοινωνικά πρότυπα» και στους συνομήλικους τους να τους διδάξουν περί ερωτισμού και τι είναι ή όχι υγιές. Το να μεγαλώσω λοιπόν παιδιά που όταν γίνουν ερωτικά ενεργά θα μπορούν να απολαύσουν χωρίς ενοχές και προκαταλήψεις ένα υγιή ερωτισμό με αφορά.
(Ένιωσα μεγάλη περηφάνια όταν η 14 χρονη τότε κόρη μου, μέσα στην τάξη στάθηκε και τα έβαλε με όλη την τάξη και τον καθηγητή επειδή έλεγαν πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι φυσιολογική στα μάτια του Θεού κι εκείνη υποστήριζε το αντίθετο.)

Να απεμπλακώ από τι?
Από την ευθύνη? Και βέβαια.
Αλλά δεν μπορώ να απεμπλακώ συναισθηματικά, δεν μπορώ δηλαδή να απεμπλακώ από το να τα αγαπώ, να τα νοιάζομαι, να ανησυχώ, να ενδιαφέρομαι αν είναι καλά ή όχι, να χαίρομαι με τη χαρά τους και να λυπάμαι με τη λύπη τους.

Αν δεν έχω την ευθύνη τους σημαίνει πως παύω να νοιάζομαι?

Ειλικρινά δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά μια αγκαλιά από τη μάνα μου άμα δεν είμαι καλά, πάντα με κάνει να νιώθω καλύτερα.
Δεν έχει την ευθύνη μου εδώ και πολλά χρόνια.
Δεν συμφωνεί με πάρα πολλές επιλογές μου και υπέφερε χρόνια για το ότι η κόρη της δεν "βγήκε" όπως την περίμενε. Την βοήθησα να πάψει να υποφέρει.

Της έδωσα "άφεση" και πήρα από πάνω της την ευθύνη για το ποια γίνομαι, αφού δεν μπορούσε από μόνη της να την αποποιηθεί.
Κι αποδέχτηκε το δικαίωμα μου να επιλέγω για τον εαυτό μου. Γιατί το θεωρούσα αναφαίρετο μου δικαίωμα και πάλεψα γι αυτό αντί να περιμένω ως δια μαγείας να αλλάξει η μάνα μου και να αναιρέσει και να διαγράψει όσα η ίδια από τη δική της μάνα και τα δικά της βιώματα μάζεψε.
Και το έκανε επειδή εγώ της έδειξα πως να το κάνει. Επειδή εγώ είχα την ανάγκη αποδοχής της του δικαιώματος μου να επιλέγω ακόμα κι όσα η ίδια δεν θα μπορούσε να επιλέξει ή να διανοηθεί καν.

Και εφόσον εγώ είμαι αυτή με την ικανότητα να βλέπει την δική της δυσκολία με κάποια πράγματα, εγώ είμαι εκείνη που μπορώ να την βοηθήσω να «δει» με τα δικά μου μάτια, να κατανοήσει και τελικά να αποδεχτεί αυτό μου το δικαίωμα.

Δεν περιμένω να αποδεχτεί εσωτερικά πως η κόρη της γουστάρει να την τρυπάνε και την κρεμάνε. Ακόμα κι αν ποτέ χρειαστεί να το μάθει, γιατί αν δεν χρειαστεί δεν έχω η ίδια την ανάγκη να το μοιραστώ.

Αλλά κέρδισα με το σπαθί μου την αποδοχή του δικαιώματος της επιλογής να με τρυπάνε και δεν έχω ανάγκη να ακούσω μπράβο που γουστάρεις τις βελόνες στο σώμα σου. Όχι γιατί ντρέπομαι, αλλά γιατί για μένα οι βελόνες είναι το ίδιο φυσιολογικό όπως για κάποιους άλλους ένα φιλί. Θέλω επιβεβαίωση κι αποδοχή επειδή φιλάω?

Η εφηβική στάση, οι γονείς μου φταίνε για όλα, είναι δικαιολογημένη όσο είσαι έφηβος.
Και είναι απίστευτα αντιφατικό να λέμε από τη μια θέλω να μου συμπεριφέρεσαι ως ένας ισότιμος άλλος ενήλικος κι απ την άλλη να τους κατηγορούμε για ότι δεν πάει καλά στη ζωή μας.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε να είναι αυτοί που εμείς φαντασιωνόμαστε. Που πάει αλήθεια η δικιά μας αποδοχή προς αυτούς?

Όλοι κάνουν λάθη.
Αλλά δεν πιστεύω ποτέ κανείς να κάνει λάθη επίτηδες.
Κάνει ότι καλύτερο μπορεί.
Αυτό προσπαθούσε να κάνει η μάνα μου, αυτό προσπαθώ κι εγώ.
Κι αυτό είναι που προσπαθώ να διδάξω στις κόρες μου.
Να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν.

Υ.Γ. Αναφορικά με το «δεν έχεις παιδιά δεν μπορείς να έχεις άποψη» θα ήθελα να πω, πως δεν συμφωνώ.
Άποψη όπως είπα και πιο πάνω μπορεί να έχει ο καθένας για οτιδήποτε.
Εκείνο που δεν έχει, είναι εκείνη τη συγκεκριμένη γνώση που αποκτιέται μόνο μέσω της συγκεκριμένης εμπειρίας.
Όλα όσα λέει είναι θεωρητικά, ή παρμένα από παρατηρήσεις που κάνει «απ’ έξω».
Είναι αντίστοιχο με κάποιον που ποτέ ο ίδιος δεν υπήρξε σκλάβος, ποτέ δεν είχε Ms σχέση και εκφράζει την προσωπική του άποψη για το πώς αντιλαμβάνεται το ένα ή το άλλο, τι δεν του κάνει κλικ, τι τον ξενίζει κ.ο.κ.

Την άποψη του και τις θεωρίες του θα τις διαβάσω με ευχαρίστηση και μπορεί να πάρω και κάτι μέσα απ αυτά και να τον ευχαριστήσω για μια διαφορετική πιθανά προοπτική.

Αλλά όταν προσπαθεί κάποιος που δεν έχει εμπειρία να μου επιβάλει πως πρέπει να γονατίζω και πώς να υπηρετώ και τι να λέω και τι ορίζει μια σκλάβα και τι είναι σωστό να κάνει μια σκλάβα και τι λάθος, να προσπαθεί να ακυρώσει αυτό που εγώ είμαι ή πως πρέπει σώνει και καλά να είναι μια Ms σχέση, απλά θα το προσπεράσω.
Κάποτε με σεβασμό, αν θεωρώ πως το άτομο που κάνει κάτι τέτοιο αξίζει τον σεβασμό μου και μάλιστα θα επεξηγήσω τους λόγους της διαφωνίας μου και κάποτε χωρίς να τον πάρω καν τόσο σοβαρά ώστε να ασχοληθώ.

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Λαρα ,μια και το συστημα δεν με αφηνει να σου δωσω ξανα ρεπ....
    

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Μιας και αναφέρθηκε θα το ξανά γράψω εδώ μέσα
Αν η ομοφυλοφιλία ήταν φυσιολογική ο θεός θα έφτιαχνε τον Αδάμ και τον Γιώργο
Μιας και το νήμα ξέφυγε του θέματος του ας αφήσω και εγώ το αποτύπωμα μου
Ο σοφός λαός μας έλεγε ‘’ καλύτερα 10 κόρες πουτάνες παρά ένας γιος πούστης ‘’
Μια κοπέλα το υποστήριξε
Όχι γενικά, αλλά πώς το βλέπει η ίδια και πάντα όσον αφορά τη οικογένεια της
Ακριβώς έτσι το βλέπω και εγώ
Και πολλοί άλλοι
Δεν είπε όπου δείτε ομοφυλόφιλο πυροβολήστε τον
Τον γιο της , τον γιο μου ,είναι δικαίωμα της, δικαίωμα μου
Όχι να τον σκοτώσει , σκοτώσω
Είτε με στήριξη, είτε με κλοτσιά έξω απ το σπίτι
Η ‘’ πρόοδος ‘’ έρχεται , όποιος θέλει την αποδέχεται, όποιος θέλει όχι , ανεξαρτήτου ηλικίας
Η ελευθερία λόγου υπάρχει , και πρέπει να υπάρχει , ο αναρχοκουμουνισμός όχι