Το παιδί μου κι εγώ

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Κουκουρούκου μανταλάκια, dane.
Έχεις πολύ απλοϊκές απόψεις για να καθήσω εγώ, προσωπικά, να συζητήσω μαζί σου σοβαρά δύο-τρία-πέντε πράγματα.
Τα χαχα και τα χουχου σου πηγαίνουν περισσότερο. 

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Ασφαλώς εγώ απλός λαός είμαι , δεν είπα το αντίθετο , οπότε απλοϊκές ιδέες έχω
Εσύ που νομίζεις ότι είσαι ο Ανδρέας Παπανδρέου να το προσέξεις λιγάκι mona
Αλήθεια ποιος σε είπε ότι είσαι σε θέση να μιλήσεις σοβαρά
Να τον μαλώσω που κάθετε και σε κοροϊδεύει
Γιατί προσωπικά όσο καιρώ είσαι εδώ δεν έχω δει κάτι τέτοιο
Άλλο να λέει κάποιος μαλακιες για να κάνει πλάκα όπως πχ εγώ
Και άλλο κάποιος να μιλάει σοβαρά και να λέει μαλακίες , όπως κάποιος άλλος
Αν εννοείς ότι μιλάς σοβαρά μόνο με όποιον συμφωνεί μαζί σου τότε ναι , μίλα με τους άλλους
Εγώ όταν μιλάω σοβαρά , μιλάω σοβαρά

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Α ρε, dane...

“Τέλος μακριά σέρνει λαλιά σαν το πεσούμενο άστρο
τρανή λαλιά, τρόμου λαλιά, ρητή κατά το κάστρο”

 

Κι εγώ με τον απλό λαό συντάσσομαι.

Μια επισήμανση, ωστόσο : η έννοια του «απλού» ας μη συγχέεται με την έννοια του «απλοϊκού». Το «απλό» μπορεί (και φρονώ, πρέπει) να είναι και σπουδαίο. Θα με συγχωρήσεις, αλλά δεν βρίσκω τίποτε σπουδαίο στα όσα ανέφερες εσύ. Είναι, απλά, ένας ακόμη κόκκος στην άμμο.( Γράφω, εξάλλου κάτω από από το nick μου : μηδέν άγαν - ας μην εκκινήσει, όμως, συζήτηση σχετικά με το ποιος ορίζει το μέτρο/την απουσία του/την υπερβολή, χεχε )

Το απλοϊκό και το τετριμμένο, πολύ απλά, θέλω να το απομακρύνω, δεν μου ταιριάζει. Το τρώω στη μάπα από παντού, μου φτάνει (ναι, κι είμαι μόλις εικοσιτριών, η πορεία έχει να μου φέρει πολλά ακόμα στη μάπα!). Εκείνο που δεν θέλουν (και ίσως και να μην μπορούν, τελικά...) να καταλάβουν οι αυτοί της… αντίπερας όχθης είναι ότι γίνεται πολύ κακό για το τίποτα (αναφορικά με την ομοφυλοφιλία) διότι εθελοτυφλούν, ως απόρροια του κομπλεξισμού. Για εμένα, αυτό είναι το «σπυρί». Acne vulgaris. (κοινή «ακμή»)
Ας συνεχίσουν έτσι, ας περάσουν τα συμπλέγματα (μιας κι διατυπώθηκε ο όρος) στις επόμενες γενιές, γούστο τους και καπέλο τους. Δεν κάνω εγώ κουμάντο και δεν ορίζω σε κανέναν τίποτε. Απλώς, (και δικαίωμά μου) διαφωνώ/αντιστέκομαι κι περιφρονώ. Λυπάμαι. Γούστο μου, καπέλο μου.
Εγώ θα εκτιμήσω εκείνους που βλέπουν τα πράγματα κάπως αντικειμενικά κι εν τέλει, σφαιρικά (κι όχι μόνο εκείνους που, σώνει και καλά, θα συμφωνήσουν μαζί μου.) Διότι έχω κι εγώ την ιδιοσυγκρασία μου, τις παραστάσεις, την προσωπικότητα και τη (μικρή, έστω) εμπειρία μου.
Mου το επιτρέπεις;

Τώρα για τα περί Παπανδρέου και το αν είμαι σε θέση να μιλώ σοβαρά ή όχι...
Διαβάζοντάς τα, αντέδρασα κάπως έτσι :

 ​

 

"Το κακό με τη σημερινή νεολαία είναι πως δεν ανήκουμε πια σ' αυτήν".

Σαλβαδόρ Νταλί.

ΥΓ: Προσπαθώ να θυμηθώ πως σκεφτόμουν στα 23 μου. Ελπίζω, όπως η Μόνα....

 

Re: Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Τζόρνταν μου, ξέρεις πόσο σ' αγαπάω κι ας με εγκαταλείπεις για άλλη, κι ας αλλάζεις για χάρη της και την υπογραφή σου.
Αλλά όταν πέφτεις σε ατόπημα όπως το άνωθεν, δε μπορώ να μη δυσανασχετήσω.

Πιο ασταθές και εύκολα ανατρέψιμο επιχείρημα δεν ήτο δυνατό να χρησιμοποιήσεις.
Δεν υπήρξε ποτέ κανένας Αδάμ, καμία Εύα ούτε και δημιουργήθηκαν από λάσπη ο ένας και από το πλευρό του πρώτου η δεύτερη.
Η εξελικτική βιολογία και τα παλαιοντολογικά ευρήματα που φτάνουν μέχρι την εποχή της μειόκαινου περιόδου (ενδεικτικά σου αναφέρω ότι υπήρξε είδος προγενέστερο του homo sapiens στο οποίο ανήκουμε εμείς, γνωστό και ως homo erectus) αποδεικνύουν ότι καταγόμεθα από τον πίθηκο. Και το ότι φέτος επιστήμονας κατάφερε να δημιουργήσει συνθετική μορφή ζωής από ανόργανες ουσίες, πάει να καταρρίψει τα περί θείας παρέμβασης στη δημιουργία της ζωής ειδικότερα αλλά και του σύμπαντος γενικότερα.

Πόθεν προκύπτει ότι ο αναρχιστής, ο κομμουνιστής ή ο αναρχοκομμουνιστής είναι κακός; Ο φασίστας και ο εθνικοσοσιαλιστής τότε τι είναι;

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Είναι, κατά τη γνώμη σου, μέρος μιας αντικειμενικής και σφαιρικής οπτικής το να βλέπεις τα πράγματα σε άσπρο-μαύρο και να περιορίζεις την ποικιλομορφία των ανθρώπων και των απόψεων σε αντίπερα όχθες;

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Διαφωνώ 
Μόλις ταΐσω την ιουλιέτα μου θα σε απαντήσω , μην φύγεις

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

mona επειδή όλα τα προηγούμενα τα βρίσκω ανούσια , και επειδή αν αρχίσω και εγώ της αερολογίες δεν θα καταλήξουμε πουθενά , θα σε απαντήσω μόνο σε αυτό που έχει κάποιο ενδιαφέρων μήπως και σε βοηθήσω λίγο
δεν υπάρχει λόγος να αντιστέκεσαι
όπου έγραψα Παπανδρέου εσύ βαλε δον Κιχώτης
βλέπεις φανταστικούς εχθρούς που σε επιτίθενται
όπως έχεις εσύ δικαιώματα έχουν και οι άλλοι ξέρεις
εσύ γενικά και πάντα προσπαθείς να επιβάλεις την γνώμη σου
με το καλό ή με το κακό
δεν παίζει με τίποτα αυτό , τουλάχιστον όχι σε μένα
βρες άλλα , όχι 23 χρονα , γιατί έχουν μυαλό τα περισσότερα
αλλά 13 χρονα , τουλάχιστον στο μυαλό
και μην ανησυχείς δεν θα δυσκολευτείς και πολύ , υπάρχουν πολλοί monides
υγ.το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι εμείς οι δυο θα κάναμε ένα τέλειο bdsmiko ζευγάρι , αλλά μόνο αυτό  
τουλάχιστον εγώ θα το ευχαριστιόμουν το ξύλο και θα ήταν εντελώς ρεαλιστικό:evil:
κρίμα , κρίμα , κρίμα  

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

lara[E-p], καλά τα λες!!! Υπάρχουν ισχύοντα κοινωνικώς ορθά και παρωχημένα κοινωνικώς ορθά πρότυπα:mwink:
Ο καθένας μας λοιπόν επιλέγει ποιά από τα πρότυπα της κοινωνίας που ζει αποδέχεται ως κοινωνικώς (και όχι προσωπικώς) ορθά, και ποιά απορρίπτει. Το να παντρεύεται παρθένα ή να μην εργάζεται η γυναίκα αποτελούν μάλλον παραδείγματα απορριπτέων προτύπων το 2010. Αντιθέτως, οι παρτούζες (ως παράδειγμα στον αντίποδα της παρθενίας ως το γάμο  ) θεωρούνται ακόμη σήμερα κοινωνικώς απορριπτέες αν και πολλοί από εμάς βλέπουν ξεκάθαρα τη θέση τους στην οδό που πορεύονται:nod: Το παιδί σου λοιπόν, εάν σε ρωτήσει (ιδίως αν είναι κορίτσι) αν είναι καλές οι παρτούζες, υποθέτω πως θα της πεις όχι (ενώ ξέρεις ότι είναι μια χαρά για συγκεκριμένες φάσεις και στιγμές - μη με παρεξηγείς - γενικολογώ και δεν εννοώ εσένα).
Για άλλη μια φορά λοιπόν, μένει στον γονέα να διυλίσει τα κοινωνικώς ορθά πρότυπα, για να τα εγκρίνει κοινωνικά, και να γαλουχήσει αντίστοιχα το παιδί του (μήπως παίζουμε λίγο την κολοκυθιά??)

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Θα μου επιτρέψεις να παρατηρήσω ότι φτάνεις λίγο στο αντίθετο άκρο του υπερπροστατευτισμού των (Ελλήνων ιδιαιτέρως) γονέων. Σαφώς το παιδί με την ενηλικίωση απογαλακτίζεται αλλά αυτό δε σημαίνει ότι διακόπτει και κάθε μορφής σχέσεις με τους γονείς του. Η ανάλυση της lara[E-p] με καλύπτει απόλυτα σε αυτό. Οι κάθετες σχέσεις προσφέρουν πέρα από αγάπη χωρίς ημερομηνία λήξης (πολλές φορές βέβαια ιδιοτελή), πάνω απ' όλα εμπιστοσύνη σε αυτήν. Γι' αυτό είπε η lara ότι η αγκαλιά της μάνας έχει πάντα την αξία της - όσο και αν μεγαλώσουμε. Αμφιβάλλει κανείς ότι η μάνα θέλει το καλό του παιδιού της (έστω και μέσα από τα δικά της μάτια - απορρίπτοντας και καταπιέζοντας την προσωπικότητα του παιδιού)?
Το σενάριο που περιγράφεις παραπάνω σαφώς και υφίσταται και είναι σιχαμερό - παιδιά άχρηστα, εκμεταλλευτές των γονιών τους, οι οποίοι, από την άλλη πλευρά, επιβεβαιώνονται μέσα από τις πράξεις των κλώνων τους. Άρρωστα πράγματα... Δεν ισχύει αυτό όμως παντού, ούτε καν στην πλειοψηφία. Ούτε μπορούμε να πούμε ότι το σημαντικό είναι να μας κάνουν οι γονείς "όσο μικρότερη ζημιά γίνεται". Οι γονείς μας δεν είναι εχθροί μας σε καμία περίπτωση και ούτε μας βοηθά να τους βλέπουμε έτσι (εξαιρούνται βέβαια περιπτώσεις όπου κάτι τέτοιο συνέβη...)
Όπως πάντα, θεωρώ ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Η ανατροφή από τους γονείς είναι τεράστιας σημασίας μέχρι την ενηλικίωση. Μετά, τα παιδιά ανοίγουν τα φτερά τους και αναπτύσσουν αυτόνομη προσωπικότητα, χρησιμοποιώντας τους γονείς ως συμβουλάτορες (που δεν επιβάλλουν). Ζουν μόνα τους, αλλά δεν είναι αποκομμένα από τους γονείς τους.
Γονείς τέλειοι δεν υπάρχουν, όπως και παιδιά τέλεια δεν υπάρχουν. Γενικότερα, δεν είναι τίποτα τέλειο.
Καταληκτικά, ας εκτιμήσουμε και το ότι η σχέση με τους γονείς μας είναι μοναδική (μόνο 2 γονείς έχουμε).

tender lilly, συμφωνώ μαζί σου - ο σεβασμός προς τους γονείς μας είναι ένα ελάχιστο χρέος προς αυτούς.

Myself, ωραία η ανάλυσή σου.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Κούκλα μου δεν σε εγκαταλείπω 
Απλά η άλλη δηλώνει ένα προτέρημα που πραγματικά με αναστατώνει:crazy:
Δηλώνει χαζή   
Ένας άντρας μόνος είμαι, ποσό να αντισταθώ 
Πάντως να ξέρεις η κρυφή μου καψούρα θα είσαι για πάντα εσύ 
Στο δια ταύτα όμως 
Έχω της χειρότερες σχέσεις με την εκκλησία , αλλά της καλύτερες που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος με την θρησκεία 
Αν αυτό δεν σε λέει κάτι τότε θα χαρώ κάποια στιγμή να σε δείξω της 182 θρησκευτικές εικόνες και πινάκες που έχω στο σπίτι μου 
Πίστευε και μη ερεύνα:icon16:
Αυτά που λεν οι επιστήμονες εν μέρη τα πιστεύω γιατί πολλοί μοιάζουν με πίθηκοι:evil:
Αλλά εγώ σίγουρα προέρχομαι από τα πλευρά του Αδάμ γιατί ούτε πιθηκοφέρνω και ……………….
Είμαι και κούκλος:hug:  
Φασίστα εμένα λες  
Όσο για το πόθεν προκύπτει είναι καθαρά στην κρίση του καθενός και στο πώς τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά καθώς επίσης και με της αρχές με της οποίες έχει μεγαλώσει από το σπίτι του 





 

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

"Υπάρχουν αφελείς φαντασμένοι που επιδιώκουν να εξοργίσουν τους άλλους για να χαρούν το αποτέλεσμα που θα΄χει η δύναμή τους" λέει κάπου ο Νίτσε.
Επίσης "όταν φουσκώνεις πολύ, υπάρχει κίνδυνος να σε τρυπήσει ένα μικρό αγκαθάκι και να ξεφουσκώσεις."  
Η mona (και άλλοι monides, πιθανόν) θα συμφωνούσαν, απλά, με αυτό που γράφεις (με κεφαλαία, περικαλώ) εις το facebook σου, στο "βιογραφικό" συγκεκριμένα.  
Καλή πρόοδο σε αυτό, λοιπόν, βρίσκεσαι σε καλό δρόμο!