... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Έχω το άγχος του Θανάτου.

Συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι εδώ γιατί αναζητώ αφυπνιστικές εμπειρίες.

Κάθε επαφή με πόνο, ταπείνωση, δάκρυα, αγωνία, θυσία, προδοσία ήταν μία υπενθύμιση ότι ζω.

Κατά την αφομοίωση, ένιωθα πιο ζωντανή, πιο ανθρώπινη, συγκινημένη και πιο ευαισθητοποιημένη.

Αν οι ζωές μας ήταν περιείχαν περισσότερες συγκινήσεις, θα αναζητούσαμε κάτι τέτοιο;

Έχω το άγχος του Θανάτου.

Κάθε φορά που την "γλίτωνα" σώα από τέτοιου είδους συνεύρεση, ένιωθα ότι νίκησα έναν ακόμη Θάνατο.

Σαν μια μικρή προσωπική επιτυχία.

Οι Κ, έχουν σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να προσφέρουν τέτοιου είδους συγκινήσεις;

Είναι τυχαίο ότι σε ερώτησή μου προς Κ, τί έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένο στο μνήμη του σε ότι αφορά εμένα, μου είχε απαντήσει ότι ποτέ δεν θα ξεχάσει τον τρόπο που τον κοιτούσα;




Σκέφτονται κι άλλα υ σαν εμένα... ή είμαι απλώς βλαμένο;

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

όχι...δεν είσαι ''απλώς βλαμμένο''
είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΖΕΙ
και όλοι έτσι θα έπρεπε να είμαστε
να ΖΟΥΜΕ
με ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ
ΚΑΥΛΑ
ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ
ΠΟΝΟ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ
δίχως ενοχές
δίχως φόβο
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΨΥΧΗΣ λέγεται αυτό
και είναι κάτι τόσο πολύτιμο όσο η ίδια η ΖΩΗ
αλλιώς είμαι κι εγώ βλαμμένο....με μία διαφορά,δεν έχω το άγχος του ΘΑΝΑΤΟΥ
να πάει να γαμηθεί ο θάνατος
'' δεν θα πεθάνουμε ποτέ,κουφάλα νεκροθάφτη...''
όπου και αν αυτός στέκεται,αργεί πολύ ακόμα
ο θάνατος στο σάρκινο της ύπαρξης μας είναι ένα τίποτε
η ενέργειά μας και η ψυχή και το μυαλό είναι αυτά που δεν πρέπει να πεθάνουν
και αυτά πεθαίνουν μόνο όταν εμείς το επιτρέπουμε
και δεν θα το επιτρέψουμε
και ξέρεις γιατί;
γιατί ζούμε με ''...πόνο, ταπείνωση, δάκρυα, αγωνία, θυσία, προδοσία ...
'', και αυτά όχι, δεν μπορούν ποτέ να σε νεκρώσουν,αλλά μόνο να σε κάνουν πιο ζωντανό...

 

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Συμφωνώ και επαυξάνω..

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

... με το συμπάθειο, βλέποντας τον ενθουσιασμό σου, σκέφτομαι ότι είμαστε μέχρι στιγμής δύο βλαμένα!  

Όλα όσα ανέφερες αρχικά, αυτά που δεν έκανα quote, φαντάζομαι τα αισθάνονται όλοι.
Το θέμα είναι γιατί να καυλώνουμε τοοοόσο πολύ μόνο μέσα από τέτοιες διαδικασίες?
Οκ, καλά είναι όταν στήνεις κωλαράκι και περιμένεις, αλλά είναι καλύτερα όταν σε αναγκάζει κάποιος να το κάνεις, όταν αισθάνεσαι ότι δεν έχεις επιλογή. Πολύ ενοχικό ακούστηκε αυτό. By the way, άλλο είναι το θέμα.

Αν δεν έχεις το άγχος του Θανάτου, προφανώς εσύ κι έγω, το κάνουμε για διαφορετικούς λόγους. Άρα... μην είμαι το μοναδικό βλαμένο;  

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

μπορεις να ορισεις πως εννοεις το αγχος του θανατου?

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Νομίζω πως ναι.
Με λίγα λόγια.
Αισθάνομαι ότι δεν προλαβαίνω, πως ποτέ ο χρόνος δεν είναι αρκετός. Πως αφού πρόκειται να πεθάνω, δεν έχει νόημα να γίνω πάρα πολύ καλή στο κλαρινέτο, για παράδειγμα. Με αποτέλεσμα, να μένω αδρανής, να θεωρώ τα περισσότερα μάταια, και να σκέφτομαι ότι όταν φτάσω σε μία άλφα ηλικία, που δεν θα έχω πια την δυνατότητα να πράξω, θα μετανιώνω και θα δυστυχώ.

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

δυστηχώς δεν είσαι απλά βλαμμένο ,εκτός αν είμαστε δύο βλαμμένα πλέον .

 

Re: Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Όποιος πει πως δεν έχει το άγχος του θανάτου, νομίζω πως απλά ψεύδεται. Όλους μας, πιστεύω, μας απασχολεί το συγκεκριμένο θέμα κι ο καθένας προσπαθεί με το δικό του τρόπο να τιθασεύσει αυτό το άγχος. Για άλλους αυτό μπορεί να περνά μέσα από τον πόνο, για άλλους από την τέχνη. Άλλοι οδηγούνται στη θρησκεία, αναζητώντας εκεί τις απαντήσεις τους, ενώ υπάρχουν κι αυτοί που αγγίζουν ακόμα και την τρέλα, μη μπορώντας να συμφιλιωθούν με την ιδέα πως κάποια στιγμή θα πεθάνουν. Η πλειοψηφία, βέβαια, προσπαθεί απλά να απωθήσει τη σκέψη του θανάτου, θεωρώντας την ως κάτι το άκαιρο, το μακρινό.

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

θα συμφωνησω οτι η ζωη ειναι ατελεσφορη και σιγουρα τιποτα δεν εχει σημασια οταν πεθανουμε γι αυτο κατα τη γνωμη μου πρεπει να ζουμε τα παντα στα ακρα. οσο για τη δυστυχια που ανεφερες νομιζω οτι θα εχει να κανει με το τι επραξες οσα χρονια ειχες τη δυνατοτητα να πραξεις

π.χ καποιος που εζησε ολη του τη ζωη με ημιμετρα ( με εναν ικανοποιητικο μισθο, μια οικογενεια οπως ολες επειδη ετσι γινετε παντα, μια ζωη καταπιεσμενη) τοτε ναι θα ειναι δυστυχεις στα γεραματα του.

Για μενα οσοι δεν δοκιμαζουν το παραπανω , το διαφορετικο ειτε φοβουνται και μενουν στην ημιμετρη ζωη ειτε δεν εχουν αποδεσμευτει απο τα δεσμα του κοινωνικου γιγνεσθαι

 

πολλοί θέλουν να πονάνε και να στρεσάρονται για να νοιώθουν ζωντανοί. Σε καταλαβαίνω. Δεν φοβάμαι καθόλου το θάνατο, φοβάμαι μόνο το γήρας.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Έχουμε και λέμε λοιπόν... δύο βλαμένα κι ένα βαρεμένο:rollinglaugh:

Λοιπόν, συμφωνώ με τον αγαπητό Durcet, αλλά επιμένω πως το θέμα είναι το βδσμ ως αφυπνιστική εμπειρία...

 

Απάντηση: Re: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Για μένα όλα τα παραπάνω είναι αδιάφορα. Δεν με απασχολεί ούτε η καριέρα, θεωρώ πως η εργασία είναι αναγκαστική στην περίπτωσή μου τουλάχιστον, και όσον αφορά στην οικογένεια, δεν αποτελεί στόχο μου, ούτε για το άμεσο αλλά ούτε για το έμμεσο μέλλον. Και δεν αισθάνομαι καθόλου καταπιεσμένη.

Το να με απασχολεί ιδιαίτερα η κοινωνική κριτική, είναι μια πιθανότητα, αλλά δεν βρίσκω ότι έχει κάποια σχέση με το άγχος του θανάτου.
Ενώ το να βρίσκω συνεχώς δικαιολογίες για να αναβάλλω να ικανοποιήσω κάποια "θέλω", έχει σχέση μ' αυτό το άγχος.

Εγώ δυστυχώς έχω πολλές φοβίες...