Φόβος: τον θέλουμε?

Απάντηση: Φόβος: τον θέλουμε?

Θα συμφωνησω. Αν ειναι δυνατον να νιωθεις φοβο σε μια τετοια κατασταση. Αγωνια ομως, καρδιοχτυπι...εκει ναι! που ισως φερει την αμηχανια ισως και την αντιδραση. Τα παντα ρει

 

Απάντηση: Φόβος: τον θέλουμε?

Απελευθέρωση ενδορφινών προκαλεί και ο πόνος.

 

Re: Απάντηση: Φόβος: τον θέλουμε?

Η εμπιστοσύνη πιστεύω πως μπορεί να μετριάσει σημαντικά τον όποιο φόβο. Να τον εξαλείψει παντελώς, όμως, όχι. Δεν υπάρχει, άλλωστε, και λόγος για να γίνει κάτι τέτοιο: ο φόβος είναι υπέροχο αφροδισιακό, ικανό να προσφέρει ευχαρίστηση και στον Κ και στον υ. Αν εκλείπει τελείως, πιστεύω πως χάνεται η όλη μαγεία, με αποτέλεσμα το session να μετατραπεί απλώς σε μία βαρετή, ανούσια διαδικασία πρόκλησης πόνου.

 

Απάντηση: Φόβος: τον θέλουμε?

Δεν είναι ο μόνος αιρετικός.
Ο φόβος δεν είναι καλό αίσθημα.
Φόβος σημαίνει έλλειψη εμπιστοσύνης, έλλειψη σιγουριάς.

Αγωνία, σασπένς, κλπ ναι,
φόβο, όχι ευχαριστώ.

 

Απάντηση: Φόβος: τον θέλουμε?

Ο Κ είναι τίμιος, δίκαιος, στοργικός και τρυφερός, αλλά άγριος και απρόβλεπτος όποτε πρέπει. Ο υ έχει υποταχθεί στην προσωπικότητα του Κ και αντλεί ευτυχία από αυτη του την υποταγή. Ξέρει ότι πρέπει να αφεθεί και να ακολουθεί χωρίς να αρνείται και χωρίς να αμφισβητεί. Με άλλα λόγια, γνωρίζει, ότι ο Κ, ξέρει καλύτερα από αυτόν. Από την άλλη, πολλές φορές παρακούει και κάνει πράγματα που δε θα επιθυμούσε ο Κ του. Τότε, πρέπει να τιμωρηθεί. Αν δεν τιμωρηθεί, χάνεται η έννοια της υποταγής και καθίσταται ίσοτιμος με τον Κ του, αφού έχει και αυτός δικαίωμα στις αποφάσεις και τις επιλογές.

Η υποταγή περιλαμβάνει το φόβο. Χωρίς φόβο, ο υ νιώθει άνετα να κάνει ότι παραστράτημα από τις εντολές του Κ θελήσει, γνωρίζοντας ότι δε θα αντιμετωπίσει κάποια τιμωρία.

Νομίζω λοιπόν, ότι ο υ, πρέπει να φοβάται τον εαυτό του, για τις συμπεριφορές του και τις πράξεις του. ΑΥΤΟ θα οδηγήσει στην τιμωρία του, από τον δίκαιο και καλό του Κ, που τον αγαπάει και προσέχει, η οποία είναι αναμενόμενη μετά από τέτοιες πράξεις. Αντιστοιχώντας το, θα φέρω ένα παράδειγμα με κάποιο γονέα και το παιδί του. Ποτέ δεν τιμωρεί το παιδί για πλάκα. Μόνο γιατί έκανε κάτι για το οποίο πρέπει να συνετιστεί και να εκπαιδευτεί, έτσι ώστε να μην το ξανακάνει, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ.Ο υ γνωρίζει ότι αξιζει την τιμωρία του και δε φοβάται τον τιμωρό του. Μόνο τον εαυτό του...

Αν τώρα μιλήσουμε για SM, εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Η τιμωρία δε χρειάζεται αίτιο. Γϊνεται απλά γιατί αυτό θα πει σαδισμός. Εκεί, ο υ πρέπει να απολαμβάνει (ως μαζοχιστής) και τον πόνο, και τον φόβο για την ακόμη πιο επώδυνη τιμωρία που μπορεί να ακολουθήσει (ενδορφίνες κ.λπ. που αναφέρθηκαν παραπάνω). Εάν ο φόβος του ξεπερνάει κάποια όρια, τότε καλό θα ήταν να θέσει αυτά τα όρια στον Κ του από την αρχή (ή όταν τα συνειδητοποιήσει) έτσι ώστε να παραμένει στα όρια της απόλαυσης της υπέροχης διαστροφής του.

Καταληκτικά λοιπόν και απαντώντας στις ερωτήσεις που τέθηκαν από τη νηματοθέτρια :
1. Όχι, δεν είναι επιθυμητό να νιώθει η υ μου φόβο. Πρέπει να ωριμάσει μέσα από τη σχέση μας, να καταλάβει ότι οι όποιες επιλογές μου έχουν αιτιολόγηση (φυσικά να αποδεχτεί και τα όποια λάθη περιλαμβάνονται μέσα σε αυτές - η κάθε διαδικασία βελτίωσης και προόδου περιέχει και λάθη αν είναι πρωτότυπη και αυθεντική). Πρέπει να φοβάται μόνο τον εαυτό της και να προσπαθεί διαρκώς να βελτιωθεί στα πρότυπα που της τίθενται
2. Όχι, φόβο επιθυμώ να προκαλέσω μόνο όταν αυτός προσφέρει ηδονή και ένταση, στο SM κομμάτι της DS σχέσης.
3. Το πότε διώχνω την υ μου, έχει να κάνει με πολλά ζητήματα και όχι με το φόβο για να μπορεί να σχολιαστεί ειδικά.

 

Απάντηση: Φόβος: τον θέλουμε?

Αναφορικά με το 2, δηλαδή στο DS κομμάτι δεν επιθυμείς πρόκληση φόβου? Σύμφωνα με όσα έχουν πει αρκετοί υ είναι κάτι που προκαλεί ένταση και ηδονή, χωρίς να περιορίζεται αποκλειστικά στο SM, οπότε γιατί κάνεις αυτό το διαχωρισμό?

Μία διευκρίνηση γιατί κατάλαβα ότι δεν είναι ξεκάθαρο τι ρωτάω:
"Αν όχι, προσπαθείτε να τον διώξετε? Με ποιούς τρόπους;" Αναφέρομαι στον πόνο, και όχι στον/στην υ.

 

Απάντηση: Φόβος: τον θέλουμε?

Το τελευταίο που επιθυμώ στο D/s κομμάτι μιας σχέσης είναι η επί τούτου πρόκληση φόβου.
Σε ένα session αυτό που προκαλεί φόβο είναι το απρόβλεπτο, η μη γνώση και όχι ο Κ.

 

Απάντηση: Φόβος: τον θέλουμε?

Εγώ φοβάμαι.
Και το ξεπέρασμα του φόβου είναι μερος της απολαυσης.
Οταν αναφερόμαστε σε σεσσιον.
Όταν μιλαμε για τιμωρια, δεν φοβαμαι απλά, τρομοκρατούμαι. Και δεν ειναι κατι που ξεπερνιεται.
Δεν αφορά ούτε έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον Κ, ούτε έλλειψη σιγουριάς.
Αφορά τον φόβο προς τον πόνο. Την ποσότητα και την ένταση του.

 

Re: Απάντηση: Φόβος: τον θέλουμε?

+1000 για το παραπάνω σχόλιο!
Σε ό,τι έχει να κάνει με την τιμωρία θα συμφωνήσω με τη lara.
Όταν εμπιστεύομαι κάποιον ακόμα και στην τιμωρία
ξέρω πως γνωρίζει μέχρι που μπορεί να φτάσει.
Ο φόβος που προκαλείται όμως είναι επειδή δεν γνωρίζω
μέχρι που μπορώ να φτάσω εγω.
Αυτός ο φόβος για μένα δεν λειτουργεί ως αφροδισιακό
εφόσον μιλάμε για τιμωρία και όχι για "τιμωρία".
Ως αφροδισιακό αισθάνομαι το φόβο του αναπάντεχου,
που με το κλείσιμο των ματιών,
βιώνω το ξύπνημα των αισθήσεων χωρίς να ξέρω από τι και πως.
Την παρουσία του στο χώρο, τους θορύβους γύρω μου,
την ανάσα του στ' αυτί μου!
κα ξαφνικά.....!!!
Ω, ναι αυτός ο φόβος επιβάλλεται 

 

Απάντηση: Φόβος: τον θέλουμε?

κατά τη γνώμη μου ο φόβος υπάρχει και πρέπει να υπάρχει
χωρίς την υπαρξή του μπορεί το πράγμα να γίνει ανεξέλεκτο
και στο session και σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας
απλά μπορείς να μάθει κάποιος να τον διαχειρηζεται
σωστά Κη υ

 

Αν μου έκανες την ερώτηση αυτή πριν 2 χρόνια, θα σου απαντούσα οτι ο φόβος είναι επιθυμητός (ΜΟΝΟ στο πλαίσιο του session ή της τιμωρίας, όπως πολύ σωστά ειπώθηκε).

Η εικόνα του υ που αφήνεται στα χέρια σου, ενώ "διαβάζεις" τον φόβο στο σώμα, στην ομιλία, στο βλέμμα είναι από τις πιο λαχταριστές στην S/m πρακτική και ακόμα την θεωρώ έτσι.

Αλλά υπάρχουν και άτομα που δεν αισθάνονται φόβο. Από την αρχή. Απέναντι σε δραστηριότητες που κάνουν τα γόνατα πολλών υ μουσταλευριά. Έχω διασπιστώσει οτι οι συνεδρίες σε αυτές τις περιπτώσεις μπορούν να είναι εξίσου απολαυστικές, έστω με ποιοτικώς διαφορετικό τρόπο*. Λαχταριστό στοιχείο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η ενθουσιώδης καυλοπροσήλωση.

Στις περιπτώσεις που υπάρχει φόβος, λοιπόν, προτιμώ αυτός να κυμαίνεται σε χαμηλά και λαχταριστά επίπεδα, που να μην δημιουργούν πρόβλημα στη συνεδρία. Όταν δω οτι ο φόβος ξεπερνά αυτό το επίπεδο, χαλαρώνω τον ρυθμό μου, προσανατολίζομαι λιγότερο σαδικά και περισσότερο αισθησιακά, αυξάνω τον ST (Syntelesti Tryferotitas), προσφέρω πληφορόρηση ως προς τις πρακτικές κλπ. Αυτά συνήθως λειτουργούν άψογα, όταν γίνονται με τρόπο που να μπορούν να ενσωματωθούν στη συνεδρία και να μην την ξενερώνουν.

*Έλλειψη φόβου με καφροχιουμοριστική διάθεση είναι πάντοτε ντεκαυλέ.

 

Απάντηση: Φόβος: τον θέλουμε?

Δεν θα έλεγα ακριβώς ότι φοβάμαι, αλλά σίγουρα έχω αγωνία για το τι θα ακολουθήσει και πώς θα μπορέσω να το διαχειριστώ. Πάντως, έχω πιάσει τον εαυτό μου να φοβάται εμένα την ίδια, ειδικά όταν ξεπερνάω κάποιο όριο που μου έχω θέσει ("εγώ δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να το κάνω αυτό") και μου αρέσει κιόλας.