150 λέξεις

Απάντηση: 150 λέξεις

....-Σου είπα να μάθεις να ακούς.Να με παρακολουθείς και να δίνεις τις σωστές απαντήσεις στις ερωτήσεις μου.Λοιπόν? Γιατί να επιλέξω εσένα? Έχω κανά δύο άλλες που ένδιαφέρονται.
- Μα γιατί δεν έιναι σαν κι εμένα. Εγώ σε θέλω πολύ.
- Πάλι τα θέλω σου! Εγώ σε ρώτησα γιατί εσένα? Τι έχεις να μου προσφέρεις παραπάνω εσύ?
- Τα πάντα! Όλες σου οι επιθυμίες θα είναι προτεραιότητά μου.Θα νοιάζομαι μόνο γιά την ικανοποίησή σου.
-Και? τι θα κάνουμε με τις άλλες δύο που με πολιορκούν? Πως θα τις ξεφορτωθείς?
-Τι θέλετε να κάνω? να τις διώξω? Πως?
- Αυτό θα μου το πείς εσύ. Θέλω να τις πατήσεις. Μπορείς?
- Μπορώ. Τα πάντα μπορώ γιά σας.
- Δεν είσαι γυναίκα αντικείμενο.Θα μάθεις σιγά σιγά.Κι όταν μάθεις θα είσαι ένα πλάσμα θεικό.Ολοκληρωμένο.Κι εγώ θα σε πάρω από το χέρι σαν παιδάκι και θα σε οδηγήσω....Δεν θα σαι πιά εργάτης....θα σαι η βασίλισσά μου!!!

(πραγματικός διάλογος που τον πήρε ο αέρας στο λιμάνι της Ραφήνας.....)

 

Ξενέρωμα ...

Tην πρόσταξε να τον περιμένει στις 19.00' ακριβώς. Όταν την ειδοποιούσε έτσι, ήξερε τι πρέπει να κάνει: φόρεσε ένα διάφανο νεγκλιζέ, κάλτσες με δαντέλα, γόβες, άρωμα. Στις 18.59' ήταν στα τέσσερα, στο κρεβάτι με το flogger κάθετα στην πλάτη της.

Στις 19.02' άνοιξε η πόρτα. Άκουσε δύο φωνές. Αρχικά, την έπιασε πανικός. Πήρε αναπνοές. Προετοιμάστηκε ψυχολογικά. Αναλογίστηκε τι θα μπορούσε να ακολουθήσει. Δεν το είχαν δοκιμάσει ποτέ αυτό, αλλά το είχαν συζητήσει. Την είχε αφήσει να καταλάβει πως επιθυμεί να συμβεί κάτι “πολυμελές”.

Ώστε έτσι θα παιζόταν.
ΟΚ, έτσι.
Γιατί όχι έτσι;

Η καρδιά της κόντευε να σπάσει. Δεν ήξερε αν πρέπει να μετακινηθεί ή να περιμένει στη θέση της. Έκλεισε τα μάτια, έσφιξε τα χείλη, πήρε πάλι βαθιές αναπνοές.
“Είμαι έτοιμη για όλα. Για όλα! Μπορώ!” σκέφτηκε.

Και τότε, άκουσε από το βάθος του διαδρόμου μια φωνή:
“Μωρό, έχει αγώνα. Δε φτιάχνεις τίποτα να τσιμπήσουμε;”

 

Απάντηση: Ξενέρωμα ...

αχαχαχαχαχαχα! ΠΕ-ΘΑ-ΝΑ... αχχαχαχαχα... κορυφή!!!


Ανδρ(ε)ας

 

Απάντηση: Ξενέρωμα ...

Merci!  

Κομματάκι πρωθύστερα για την kali-crow: senx!  

 

Re: Ξενέρωμα ...

           

 

πολυτονικό

Κάθονταν στο ίδιο θρανίο, στο φροντιστήριο. Εκείνος πήγαινε λύκειο, εκείνη γυμνάσιο. Σιγοψιθύριζαν γλυκόλογα και χαζογελούσαν ερωτευμένα. Φορούσε κάτι αμαρτωλές μίνι φουστίτσες και έτριβε ξεδιάντροπα τα μπούτια της πάνω του. Σιωπούσαν όταν τους γινόταν παρατήρηση, μα έγραφαν ραβασάκια ο ένας στον άλλο.

Έκανε όμορφα, στρωτά γράμματα. Έγραφε το όνομά της στο περιθώριο του βιβλίου, με δασεία και περισπωμένη.
"Ξέρεις τι είναι αυτά;"
"Ναι, τα πρόλαβα, στην α' δημοτικού."
Της άρεσε αυτός ο μοναδικός τρόπος γραφής του ονόματός της. Ξεχώριζε.

Χώρισαν περίπου ένα χρόνο αργότερα, ένα μουντό απόγευμα Σαββάτου. Είχε πάει να τη συναντήσει, στην πρόβα της χορωδίας.
"Δεν μπορούμε να βλεπόμαστε άλλο έτσι."
"Εμένα δε με πειράζει καθόλου!" είχε πει, χωρίς να τη μεταπείσει.

Δυο δεκαετίες αργότερα, τη ρώτησαν για την δασεία και την περισπωμένη που κοσμούσαν πάντα το όνομά της. Χαμογέλασε αινιγματικά, μα δεν απάντησε. Μάθαινε νέα του, αραιά και που. Ποτέ δεν τον είχε ξεχάσει.

Άραγε, εκείνος;

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Sniper(1)

Νοεμβρης 1992/Βουκοβαρ
Περασε το ποταμι με την βοηθεια του Μarco,λιγο πριν χαραξει.
200m ΒΑ ηταν η παλια εκλησια,''ωραια φωλια αλλα επικινδυνη''

Το χιονι θα του χαριζε τη καλυψη που αναζητουσε, αψογη θεση θεασης, οπως τοτε που καραδοκουσε αθεατος ''στις σκιες'' της Ρουαντα.
Τοτε που οταν εριχνε,κατι πεθαινε..Ειχε το ενστικτο του κηνυγου,ηξερε να μενει αορατος,ειχε μεγαλη παρατηριτικοτητα και διεθετε ιωβια υπομονη.
Κατειχε τη σκοτεινη και φονικη τεχνη οσο ελαχιστοι και ειχε κτισει τη φημη του κυριως σε ''θεαματικα χτυπηματα''

''Δουλευε' μονος'' σε προκαθορισμενους στοχους, ''ανεφερε'' μονο στον Ιλια,ετσι ηταν η συμφωνια.
Λιγο πριν το μεσημερι ειχε το στοχο,ενα τοπικο ηγετη..Το Μ-76 του Σερβικου στρατου με σφαιρες διαμετρηματος 5.45x39mm, και PSO-1 φακος, ηταν τα εργαλεια που θα χρησιμοποιουσε.
Υπολογισε τον ανεμο και ρυθμισε τη διοπτρα. Βολη 1000m με υψομετρικη διαφορα 150m.
''Τον ειχε'' αλλα δεν ηταν ικανοποιημενος.Περιμενε υπομονετικα,επρεπε να υπερασπισει τη φημη του αλλα πρωτιστως το βιτσιο του...

 

Πολιτικές φιλοδοξίες

Ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερός της. Η φωνή του ήταν βαθιά, βραχνή, επιβλητική. Ήταν ένα ψιλόλιγνο μελαχρινό αλητάκι, από τις ΗΠΑ. Παρότι γλωσσού, το πηγαίο υφάκι του μάγκα, της έκοβε τα πόδια. Παρέλυε.

Ενίοτε επέστρεφαν μαζί στο σπίτι. Κολάκευε την περπατησιά της, κι εκείνη κοκκίνιζε.

Προοριζόταν για πρόεδρος δεκαπενταμελούς: ήταν δραστήριος κομματικά και το σχολείο χρωματισμένο 65% δικό του. Λογάριαζε βέβαια χωρίς τη θρασύτατη μικρή, που, χωρίς δισταγμό, του “πήρε” τις εκλογές μέσα από τα χέρια.

Της φώναζε, εξοργισμένος, επί μία εβδομάδα. Την απειλούσε. Εκείνη, παρόλο που, τρελαινόταν να τον βλέπει έτσι, διατηρούσε την ψυχραιμία της. Φαινομενικά, έστω.

"'Εχεις ήδη χάσει το παιχνίδι. Μη χτυπιέσαι άδικα!"

Τράβηξε τζούρα με τον τρόπο που την κάβλωνε φρικτά. Εξέπνευσε. Εκείνη είχε απλώσει τα χέρια της εκατέρωθεν, στα κάγκελα της αυλής. Έριξε πίσω το κεφάλι της. Λουζόταν στον φθινοπωρινό ήλιο.

Εκείνος, είχε ηττηθεί.
Εκείνη, είχε χάσει την ευκαιρία της μαζί του.
Μάλλον.

 

διαθήκη

“Πόσο ερωτευμένη είσαι;”
“Τι εννοείς;? Χωράει μέτρο στον έρωτα?; Ή είσαι, ή δεν είσαι! Ή σε καίει διαρκώς, ή σε αφήνει παγερά αδιάφορο. Δεν υπάρχει χλιαρός έρωτας.”
“Άρα, στην κηδεία σου, θα πω «Ναι, ήταν!»”
“Θα πεις ότι ήμουνα πάντα. Διαρκώς και αδιάλειπτα!”
“Μαλάκα, θα είναι πρώτος μου επικήδειος. Τιμή μου!”
“Ρε συ, οι φίλοι λένε «θα σε παντρέψω» ή «θα σου βαφτίσω το παιδί»!”
“Εμείς είμαστε αλλιώς!”
“Καλά, αφού θέλεις, σου επιτρέπω να τον εκφωνήσεις.”
“Εσένα, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα σε φάνε. Το ξέρεις, έτσι;”
“Ας με φάνε! Μην ξεχάσεις btw, είμαι δωρητής οργάνων. Μην τους αφήσεις να με θάψουν έτσι απλά. Και δε θέλω παπαδαριό! Πολιτική κηδεία, πες τους.”
“Σιγά μη σου κάνουμε και jazz funeral! Τι το πέρασες;?!”
“Θα είχε πλάκα όμως, να παίζει When the saints go marching in!”
“Έχεις ξεφύγει!”

 

μετά μουσικής

Παρατήρησέ με, άκου με, θαύμασέ με, δοκίμασέ με, σκάλισέ με, εξομολόγησέ με, συγχώρεσέ με, τραγούδα με, καύλωσέ με, νίκησέ με, χόρεψέ με, ανατρίχιασέ με, χτύπησέ με, άναψέ με, πόνεσέ με, πήδα με, λέρωσέ με, εξάγνισέ με, φίλησέ με, τιμώρησέ με, δάγκωσέ με, δέσε με, πρόσταξέ με, ταπείνωσέ με, άλλαξέ με, γάμα με, υπάκουσέ με, ακολούθησέ με, σπείρε με, κοκκίνισέ με, ζωντάνεψέ με, υπνώτισέ με, ξύπνα με, σκότωσέ με, πνίξε με, πιες με, πότισέ με, εξανάγκασέ με, σύντριψέ με, αγνόησέ με, υπόταξέ με, εισάκουσέ με, κρίνε με, αθώωσέ με, βάρεσέ με, πρόσεξέ με, κύλισέ με, κλώτσα με, μπλέξε με, φτύσε με, γλείψε με, τρύπα με, βασάνισέ με, χάραξέ με, σφράγισέ με, πάρε με, χύσε με, χρησιμοποίησέ με, καταδίκασέ με, απαθανάτισέ με, εξάντλησέ με, κάλεσέ με, επίδειξέ με, παρακάλα με, διάταξέ με, στιγμάτισέ με, ακύρωσέ με, πρόδωσέ με, ερωτέψου με, μίσησέ με, λύσε με... και άφησέ με να φύγω!



Bonus track  

Δεν υπάρχω

Βάλε με μέσα στα πιο κρυφά
στα πιο απαίσια όνειρά σου
Είμαι δικιά σου είμαι ολότελα δικιά σου

Κάνε με ό,τι θες
Σχίσε με, κάψε με, γάμα με
Γάμα με όσο θες, όπως θες

Κατέβασέ με στης ψυχής σου τον πάτο
Κι ακόμα πιο κάτω

Δε μιλάω, δε γελάω, δεν πονάω
Κατέβασέ με στης ψυχής τον πάτο
Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχω, δεν υπάρχω!

Άδειασε πάνω μου τη θλίψη σου τη σιχασιά σου
Είμαι δικιά σου είμαι’ ολότελα δικιά σου

{Τρύπες}

 

extra...μετά μουσικής

extra bonus tracks...αφιερωμένα στο πιο πανω post

 

φυσική επιλογή

Στα 30-κάμποσα, είχε ήδη πετύχει. Δίδασκε σε διάσημο πανεπιστήμιο αμερικανικής μεγαλούπολης, είχε ακριβή μονοκατοικία και εξασφαλισμένο μέλλον. Ένα πράγμα του έλειπε: μία σύντροφος από την Ελλάδα. Δεν τρελαινόταν με τις ντόπιες, ούτε ήθελε να κάνει παιδιά που δε θα μιλούσαν τη γλώσσα των γονιών του.

Όταν πρωτομπήκε στο γραφείο του, την έγραψε αμέσως στη λίστα των “υποψηφίων”. Μπορεί να της έριχνε μίαμιση δεκαετία, αλλά άκουγαν την ίδια μουσική. Αισθανόταν νέος, τον περιστοίχιζαν νέοι άνθρωποι και σίγουρα, διέθετε νεανικό σώμα και αντοχές.

Έβαλε μπροστά το σχέδιο πολιορκίας: double-date για σούσι, δεύτερο ραντεβού σε ακριβό steak-house, εισχώρησε στις παρέες της, συχνά τηλεφωνήματα και emails... Προσπάθησε ακόμα και να τη δελεάσει με ακριβά δώρα και ψώνια σε τεράστια εμπορικά. Μάταια.

Τον συμπάθησε. Είχε χιούμορ, ήταν οξυδερκής, διαβασμένος, πολιτικοποιημένος και σίγουρα, όλη αυτή η προσοχή, την κολάκευε. Μόνο που, όταν εκείνη φορούσε γόβες, έμοιαζε ψηλότερή του. Τον είχε καταδικάσει η φύση, τελεσίδικα.