... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Απάντηση: Re: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Αιμάκι, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι περισσότεροι βρίσκουν κάτι οικείο σ' αυτού του είδους τα συναισθήματα, το θέμα είναι ο τρόπος και τα μέσα που χρειάζεσαι, ή δεν χρειάζεσαι, για να τα έχεις...

Όσον αφορά στο υστερόγραφό σου, ίσως, αλλά δεν έχω βρει τον τρόπο να της το δείξω ακόμη  

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Με αφορμή το παραπάνω:
Παραβλέπω, τον κατά την άποψή μου ατυχή τίτλο, τον ατυχή χειρισμό του θέματος, και το ερώτημα είναι:
Αν το βδσμ αφυπνίζει, από τί αφυπνίζει, από ποια κατάσταση ζωής βγάζει κάποιον έστω και προσωρινά.
Θεωρώ ότι όταν η ζωή μας υπολειτουργεί, όταν το σώμα μας υπολειτουργεί, τότε το βδσμ έχει αφυπνιστικές τάσεις. Μας βγάζει από την αδράνεια, την ακινησία που έχουμε περιέλθει και μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί. Πολύ φοβούμαι όμως ότι αν κάποιου η ζωή αδρανεί τότε το βδσμ δεν ενδείκνυται. Γιατί το βδσμ δεν απευθύνεται, δεν επιλύει τους λόγους, στους οποίους κάποιος έχει ακινητοποιηθεί στη ζωή του και αργά ή γρήγορα αυτή η ακινητοποίηση θα εισέλθει και στο βδσμ, με το ένδυμα της εμμονής. Γιατί η εμμονή και το να ισχυριζόμαστε ότι μόνο από το βδσμ εισπράττουμε συγκίνηση και ευφορία, ακινητοποίηση είναι.

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Δεν είναι το βδσμ από μόνο του ικανό να με αφυπνίσει, αλλά το βδσμ ως "εργαλείο", χρησιμοποιούμενο από Εκείνον.

Σε γενικές γραμμές, δεν έχεις άδικο, και ομολογώ ότι έχω πρόβλημα έκφρασης, τελικά, γιατί ελάχιστοι κατάλαβαν τί εννοούσα, δεν φαντάζομαι να είναι τυχαίο, οπότε θα αρκεστώ στο να μελετώ παλιότερα πολύ πολύ σπουδαία νήματα, παρά να θέτω προβληματισμούς, για την ώρα.  

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Με τρώει το χέρι μου να σε ιντριγκάρω λίγο Μούσα.

Αντικατέστησε το "εργαλείο" με "υποκατάστατο" επιλεγμένο απο τον καθένα μας.

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Είσαι εσύ ένας...

Ααα, όλα κι όλα! Δεν υπακούω σ' εντολές που δεν κατανοώ!  

Αλήθεια, τί εννοείς;

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Once more, this time with passion...

Αγαπητή Beatrix_,

Τούτη η αντιμετώπιση και "διαχείρισή" μου, σούρνεται σα γαστρεντερίτιδα, με εμετούς και διάρροιες, οπότε, εξ απλής αφορμής και όχι αιτίας σας, ας τα πω εδώ, μια και καλή:

Γι αυτούς που απέναντι στις λέξεις μου φτάνουν μέχρι το θαυμασμό, ούτε δύναμαι, ούτε διατίθεμαι να κάνω κάτι. Δεν είναι πως δεν πιστεύω στον Διαφωτισμό. Είναι που δεν πιστεύω στον ανθρωποδιορθωτισμό. Κι εξάλλου, θα' χουν τους λόγους τους.

Μπορεί να 'ναι και βλαμμένοι.

(σημειώστε, παρακαλώ, ότι αυτό δεν αφορά εσάς - σε σας επεσήμανα ότι δεν είστε "απλώς βλαμμένη", που είναι έννοια ανύπαρκτη: δεν βιάζομαι να αποφανθώ αν είστε ή όχι βλαμμένη, καθώς είμαι στην ηλικία εκείνη όπου η κρίση μου και η στύση μου χρειάζονται το χρόνο τους)

Οπως και να 'χει, αν με ενδιαφέρει κάτι στις λέξεις μου είναι η αρτιότητά τους, όχι η αρτιότητα των αναγνωστών τους.

Αν μου μιάνουν την αρτιότητά τους αρπάζομαι - όχι αν δεν τις καταλάβουν.

Κι αν κάποιος από τους αναγνώστες μου πιστεύει ότι η αρτιότητα των λέξεών μου αντανακλά την δική μου αρτιότητα δεν θα εκπλαγώ αν μάθω πως αγόρασε δεκαετή ομόλογα ελληνικού δημοσίου.

Τέλος, και εξίσου σημαντικό: όποιος βλέπει κομπασμούς και νάρκισσους (και χρυσόστομους, εδώ που τα λέμε) σε όποιον δεν κοκκινίζει και δεν κομπιάζει -από κάποια δήθεν ταπεινότητα- να μετέρθει αυτά που κατέχει, είτε επειδή τα κατέκτησε είτε επειδή του χαρίστηκαν, τότε αυτός είναι που πρέπει να πάει γρήγορα να κάνει μια εξέταση για "αλκαλική προτεσταντάση": είναι ένας ύπουλος καρκίνος αυτός, που απλώνεται και αλλοιώνει πρώτ' απ' όλα το "γνώθι σαυτόν" στο να αφορά μόνο τα χάλια μας και όχι τα καλά μας.

Ακούω και διαβάζω συχνά: Καλός, καλός, αλλά πολύ αυτοθαυμάζεται ρε παιδί μου αυτός ο Dream...

Αχ, τί μου λέτε.. και πόσο συγκινούμαι που με ανακαλείτε στην τάξη του "μέτρου", μακριά από την "ναρκισσιστική υπερβολή"...

Ρε δεν πάτε να πιάσετε κανά στασίδι στην Τρέμενα, λέω γω, να αυτο-φραγγελώνεστε για την "ύβρη" σας να υπάρχετε, που είναι και της μοδός; Αντε πια... που έχω να ανέχομαι και τον κάθε ασβό να μου κάνει κομπλιμάν για την κολώνια μου, και πρέπει να χαρώ κιόλας και να μου κοκκινίσουν οι παρειές...

Και πάλι, λέγω, εξ αφορμής και όχι εξ αιτίας σας, Beatrix_.

Απλώς, σε (νήμα) σας έλαχε ο κλήρος, που λένε.

Να αναφέρω κι εγώ, ότι -κατά πως φαίνεται- εκτός από τη μετανεωτερική γραφή, στην οποία όλα αφορούν όλα, υπάρχει και η μετανεωτερική ανάγνωση, στην οποία όλα αφορούν εμάς!

Μία απλούστερη, νεωτερική, ανάγνωση θα σας έπειθε ότι η εισαγωγή μου αφορά τον MasterDo και εμένα. Φαίνεται ότι εκείνος το κατάλαβε. Και δεν απάντησε. Τουλάχιστον, όχι εδώ.

Αυτό είναι εύκολο: είμαι ένα είδος Αμελί του Διαδικτύου.

Κι επίσης, έχοντας ξεκινήσει την απάντησή μου σε σας έτσι:

..πίστευα ότι καθιστώ προφανές ότι απαντώ όχι σε μια Ξεχωριστότητα, αλλά σε μια Τυπολογία, δλδ. σε ένα σύνολο ανθρώπων (φάνηκε κι από τα σχόλια, θαρρώ) που προσυπογράφουν μια στάση απέναντι στα πράγματα, στάση την οποία ιχνηλατήσατε.

Δεν ξεραινόμαστε, Beatrix_. Και γενικά, δεν ξεραίνομαι επαρκώς με κανέναν εδώ μέσα (that's the whole point of it!) οπότε όλες οι αλληλεπιδράσεις μας, ολουνών εδώ μέσα, μπορούν να είναι μόνο στο επίπεδο της Τυπολογίας, γι αυτό (θα όφειλαν να) είναι απολύτως αβαρείς.

Ομολογώ συχνά κι εγώ ο ίδιος, ότι ο μέσος άνθρωπος εμπρός στο δίλημμα να αρνηθεί γνησίως τη Ξεχωριστότητά του ή να φάει μια κλωτσιά στ' αρχίδια, θα προτιμήσει το δεύτερο. Ομως η μεταφορά αυτή δεν σας αγγίζει, καθόσον είστε γυναίκα. Και οι γυναίκες μαθαίνουν να ζούν και να αναπνέουν κοσμοθεωρώντας μέσα από τη Ξεχωριστότητά τους. Δεν μπορούν, συνεπώς, να την αρνηθούν γνησίως.

Παρόλα αυτά, διασκεδάστε με, και υποθέστε ότι υπάρχει μια Τυπολογία την οποία περιγραμματίσατε. Το φανταστήκατε; Ωραία. Σε αυτήν απευθυνόμουν, λοιπόν. Που βλέπει το BDSM ως αφυπνιστική εμπειρία. Από το Μεγάλο Υπνο.

Υπερθεματίζω:

Θα περίμενα ότι η γενιά για την οποία γράφτηκε το Matrix θα ήταν αρκετά υποψιασμένη ώστε να αναρωτιέται άμεσα (αβάδιστα, αβίαστα, στο χώρο σας, κλπ.) αν μια εμπειρία που μοιάζει αφυπνιστική είναι κατ' ουσίαν υπναγωγός.

Και, συνελόντι ειπείν, αν κάνει BDSM για να ξυπνά ή κάνει BDSM για να μην ξυπνήσει...

Η αναστάτωση μάλλον προήλθε γιατί κατάλαβαν περισσότεροι τί εννοούσατε - δεν ξέρω αν το καταλάβατε εσείς.

Πιθανώς να ταιριάζει εδώ ο στίχος: you don't say what you mean, but you mean what you say...

Φρονώ πάντως πως μόνο ένα είδος ερωτήσεων οφείλει να αποφεύγει να θέτει κανείς: τις ερωτήσεις εκείνες, οι απαντήσεις των οποίων, δεν θα του αρέσουν.

Σας μερσώ για τα ηχητικά (να φανταστείτε, το πρώτο το έχω χορέψει  και -μιας και μιλήσαμε για Ξεχωριστότητα, Θάνατο και BDSM (άει να χαθεί, όποιος πει τη λέξη από Ρο..) - αχ, όχι, ο dj δε θα βάλει HIM, ούτε καν τη Λαίδη του Αρμπάνβιλ που είναι και του επιπέδου μου - σας κάμω αντίστιξη με CocoRosie: διαλέξτε όποιο θέλετε, κατά προτίμηση από το Grey Oceans που έχει τα καλύτερα κλιπ.

Dream

ΥΓ. Αν ακόμη κάποιος πιστεύει πως τρώω friskies για πρωινό, κάνει λάθος. Αυτό που λέω, γαμώ την τρέλα μου, είναι πως η λελογισμένη και χρονικά περιορισμένη (ει δυνατόν κατά μόνας, "όπως avnanismos") υποχώρηση στον ακατανόμαστο (από Ρο αρχίζει..) είναι υγιέστερο να γίνεται στο "χαζοκάγαθο" στυλ των CocoRosie παρά στο μανιοκαταθλιπτικό στυλ των Ordo Rosarium Equilibrio (επικινδυνότεροι και από τους HIM). Πόσο πιο απλά να το πω; Εβαλα και μουσικούλα, και εικονίτσες...

ΥΓ2. Το "δέος vs φόβος" στο BDSM το κάνατε όλοι γαργάρα βλέπω, ε; Μπράβο, πουλάκια μου... Και σ' ανώτερα...

 

Θεωρώ τον Θάνατο ως την φυσική συνέχεια της ζωής, δεν έχω τέτοια άγχη. Σκεπτόμενη κάτι το μεταφυσικό στην εμπειρία του μαζοχισμού, θα την παρομοίαζα μάλλον με την κάθαρση.

Η ζωή του καθένα μας εμπεριέχει ακριβώς τόσες συγκινήσεις, όσες είναι διαθετιμένος να αντέξει θεωρώ. Με όποιον τρόπο μπορεί να τις αντέξει.

Όπως και να έχει όμως, αν και δεν σε γνωρίζω, θεωρώ πως δεν είσαι βλαμένο:xyxwave:

 

διαβασα ολο το νημα μεχρι την στιγμη που σου γραφω Βεατρικη, ξαναβαζω το αρχικο σου μηνυμα για να μην χαθει η απαντηση μου, στο βαθος του νηματος.

Ενα απο τα αγαπημενα μου τραγουδια, αποτελει το ''roads'' των PORTISHEAD

Ohh, can't anybody see
We've got a war to fight
Never found our way
Regardless of what they say

How can it feel, this wrong
From this moment
How can it feel, this wrong

Storm.. in the morning light
I feel
No more can I say
Frozen to myself

I got nobody on my side
And surely that ain't right
And surely that ain't right
στους στιχους του συναντας αυτα τα λογια, ειναι το πιο δυνατο πικ του τραγουδιου για εμενα, ειναι μια ᾽ἀφυπνηση᾽᾽για εμενα, ο πολεμος που εχουμε να δωσουμε για την ζωη, η ᾽᾽αφυπνηση᾽᾽ κοντρα στον πνευματικο θανατο, αυτον που διακρινω εγω οτι φοβασαι. τον θανατο οχι του σωματος, αλλα το τελμα που θα φερει ο χρονος και δεν θα εχεις ᾽᾽προλαβει᾽᾽να κανεις ολα αυτα που ηθελες. Δεν θα κρινω τι θες να κανεις, αν ενδιαφερεσαι, για ζωη, καριερα ή να εισαι εγκλειστη σε ενα κλουβι. ολα αυτα ειναι δικα σου θελω και δικες σου επιλογες και σε καλω να τις ζησεις οπως θες να τις ζησεις. για εμενα ο ανθρωπος θα πρεπει να ζει αυτο που θελει και να αποδεχεται τις συνεπειες ή μη των πραξεων του. Δηλαδη αν η ζωη σου δεν σου προσφερει τις απαραιτητες συγκινησεις για εσενα, θα πρεπει να βρεις τον τροπο για να τις αποκτησεις.

ο σαδομαζοχισμος, ειναι μια αφυπνηστικη εμπειρια, ειναι μια καυλα, πολλοι οργασμοι, για αλλους ειναι ολα αυτα μαζι, ή ξεχωριστα. Για ολους μας ειναι μια ευχαριστηση ομως και καθε ενας μας το ευχαριστιεται με τον τροπο του. θα σε καλουσα να απαλλαγεις απο την ερωτηση γιατι το κανεις, να απαντησεις οτι το κανεις γιατι το ευχαριστιεσαι. ομως μην ξεχνας και το αλλο, δεν ειναι μονο ο σαδομαζοχισμος η απαραιτητη συγκινηση της αφυπνησης. αλλωστε καθε μερα αστακομακαροναδα, την βαριεσαι, θελεις να φας και φασολαδα. 

καλη επιτυχια στην αναζητηση σου λοιπον, αλλα να προσεχεις τι ακριβως αναζητας...

οσο για την περιπαιχτικη ερωτηση σου αν εισαι βλαμμενο; σου απανταω ολοι οι καλοι χωραμε.

Υ.Γ. δεν σκεφτομαι τον θανατο, δεν θελω να πεθανω, φοβαμαι ομως μην πεθανει καποιος δικος μου.

 

Οχι βλαμμενο εισαι  


Μολις μου πατησα like

 

Eίσαι βλαμμένη.
Όπως όλοι, άλλωστε...

 

Κάποιος "μόρτης"...κάποτε είχε πει...ότι να φοβόμαστε τον θάνατο...είναι κουτό...Αφού όταν είμαστε "εδώ", εκείνος λείπει...
Και όταν πια κλείσουμε τα μάτια...Εκείνος μας είχε ήδη επισκεφθεί, δίχως να τον δούμε...
Δηλαδή, στο τέλος δεν τον συναντούμε ποτέ στ' αλήθεια...

Τώρα κάποιος/α θα πει, τι μαλακίες γράφεις...Εκείνες που γράφω πάντα...λέω εγώ...
Ανάμεσα στα άπειρα "έμορφα", μας έμαθαν ότι η ζωή πρέπει -σώνει και καλά- να είναι ένα πάρκο θαυμάτων...
Και αναμασάμε παπαριές, που να δικαιολογούν τις μικρές ή μεγάλες μας δειλίες...
Πονάμε, γελάμε, κλαίμε...αντιδράσεις...πολλές φορές αντανακλαστικές...τυποποιημένες...
Και συχνά πυκνά φαντασιωνόμαστε...δεν ονειρευόμαστε, γιατί τ' όνειρο είναι πάλη, είναι ζόρι...πληρώνεται ακριβά...
Πιστεύουμε έτσι ότι ζούμε...Αλλά επιλέγουμε να τριγυρίζουμε σ' ένα μεταίχμιο...ζωντανοί κατ' επίφαση...Ακόμη όχι νεκροί...
Ο θάνατος είναι μια τέχνη δύσκολη...θέλει απίθανα κότσια...Και ο καθένας/καθεμία μας βρίσκει ή φτιάχνει τον δικό του/της...

Βλαμμένος/η κατ' εμέ είναι εκείνος/η που καρφώνεται στη μέση των δυο...Αλλά πάλι...Τόσο η ζωή όσο και ο θάνατος, είναι θεατρικοί μονόλογοι μ' ελάχιστους θεατές στην πλατεία...
Και για κανένα απ' τα δυο έργα, δεν προβλέπονται πρόβες...Ούτε δεύτερες ευκαιρίες...Όσες και να είναι οι μικρές ζωές ή οι μικροί θάνατοι...
Μια γραμμή είναι και τα δυο...συνεχόμενη...μεγάλη...
...Που κάθε τόσο ραγίζει από τελείτσες...

 

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Κι εμένα το άγχος του θανάτου με κάνει να επιζητώ αυτού του είδους τις εμπειρίες, μάλιστα αυτό είναι και ένα από τα κοσμογονικά ζητήματα για μένα, αν δηλαδή σ΄αυτήν την γειτονιά μας φέρνει με τον τρόπο του ο θάνατος κι όλοι οι φόβοι που σχετίζονται με την πάρτη του. Αν δηλαδή νομίζουμε ή όντως, δεν το αμφισβητώ απαραίτητα, ξεπερνάμε τους φόβους μας για τον θάνατο μέσω των δυνατών συγκινήσεων που προσδοκούμε να βιώσουμε μέσα από τις σχέσεις και τις συνευρέσεις μας.
Δε νομίζω ότι θα τις αναζητούσαμε, no matter what!
Ο θάνατος δε νικιέται εύκολα, η ιδέα του βέβαια, είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμη, ο καθένας βρίσκει το concept που τον παρηγορεί, ή που τον εμποδίζει από το να σκέφτεται.
Μέσα από τα μάτια του άλλου, δϊυλίζουμε τους προσωπικούς μας φόβους, εγώ τουλάχιστον το έχω βιώσει έτσι, γι αυτό θαρρώ ότι είναι τόσο σημαντική η ματιά, τόσο του Κ, όσο και του υ, ο ένας, κάτι βλέπει μέσα στα μάτια του άλλου.
Πραγματικά δυνατές συγκινήσεις...
Μου έχει τύχει να κλάψω κοιτώντας, μη αντέχοντας την ένταση και την φόρτιση της στιγμής...
Και δεν είναι θέμα υ, νομίζω...