Διάλογος...

οι ιστορίες είναι μία μίξη φαντασίας με αληθινά βιώματα
αν θα πρέπει να μεταφερθεί αλλού το νήμα, ας προταθεί

Ιστορία 1η

εκείνη...Εκείνος...τυπικοί διάλογοι...
​

-Κοίτα με...κοίτα με μέσα από τον καθρέπτη...τι βλέπεις;
-Εσένα
-Πες μου πραγματικά τι βλέπεις;
-Εσένα, γυμνή,ξαπλωμένη απέναντι από τον καθρέπτη, θλιμμένη...είσαι σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία μιας άλλης εποχής
-Τι σκέφτεσαι όταν με βλέπεις;
-Πως γίνεται να είσαι τόσο πουτάνα με αυτό το αθώο πρόσωπο που έχεις...
-Η ψυχή μου δεν είναι πουτάνα
-Πόσο σίγουρη είσαι γι' αυτό;
-Πολύ...

-Τι νιώθεις όταν σε πνίγουν τα χέρια μου, ενώ σε σκίζω στα τέσσερα;
-....(χαμηλώνει το βλέμμα)
-Δεν μπορείς να μου πεις;
-Νιώθω ηρεμία...νιώθω πως πεθαίνω και γεννιέμαι ξανά..σε έναν άλλο τόπο...δεν θέλω να επιστρέψω πίσω...
-Είσαι ανώμαλη το ξέρεις;
-Το ξέρω,αλλά εσύ είσαι περισσότερο...
-Μου αρέσει να σε πονάω...να νιώθω πως σε ελέγχω, πως είμαι ο δημιουργός σου, ο καλλιτέχνης σου...είσαι υπέροχη με τα σημάδια στην πλάτη...είμαι και πολύ ζωγράφος ο πούστης...(ανάβει τσιγάρο)
-(όχι και πούστης...)Εσύ τι νιώθεις όταν με μαστιγώνεις;
- Νιώθω γεμάτος, ήρεμος,νιώθω πως σε αγαπώ,ξεφεύγω...είμαι ολόκληρος ένα χέρι που σε ζωγραφίζει...κάθε σημάδι σου με βάζει όλο και πιο μέσα στην ύπαρξή σου...μου ανήκεις να σε πλάσω μωρό μου, όπως ακριβώς θέλω...
-Πάω στο μπάνιο...(σηκώνομαι από το κρεβάτι,ενώ ήθελα να ακούσω αυτή την εξομολόγηση, τώρα πια δεν θέλω...κάτι μέσα μου σπάει...)

μου αρέσουν τα μπάνια των ξενοδοχείων...δεν ξέρω γιατί...
το ζεστό νερό με ανακουφίζει και με καυλώνει ξανά...
κυλάει στις πληγές στη πλάτη μου..
νιώθω τόσο ζωντανή...σχεδόν αγιοποιούμαι μετά από τόσα γλυκά βασανιστήρια...

ακούω βογκητά από την τηλεόραση
μαλάκας...μετά από τόσο σεξ και τόση καύλα μεταξύ μας ανοίγει την τηλεόραση για να δει τσόντα!
άντρες...δεν θα μπορούσα ποτέ να μπω στο μυαλό τους και ούτε νομίζω ότι αξίζει τον κόπο...

μένω για ώρα κάτω από το νερό...με ρωτάει αν είμαι καλά...λέω ένα απλό ναι...θέλω να φύγω...βγαίνω από το μπάνιο,τυλίγομαι με την πετσέτα..,μπαίνω στο δωμάτιο και τον βλέπω να την παίζει...χαμογελάω ειρωνικά...έλα - μου λέει- πρέπει να φύγω, απαντώ...

ντύνομαι βιαστικά λες και με κυνηγούν
πάλι ο ίδιος μου ο εαυτός είναι
αυτός πάλι με κυνηγά...να τρέξω...να ξεφύγω...από εμένα, από Εκείνον,από εμένα περισσότερο...γαμώ τις τάσεις φυγής μου...ΓΑΜΩΤΟ!

βάζω κραγιόν, το άρωμά μου, τα κοσμήματα μου( πάντα τα βγάζω όταν γαμιέμαι)


πληρώνει τα 28 ευρώ στην υποδοχή..
εκείνη τη στιγμή νιώθω πουτάνα
τον φιλώ γλυκά στο μάγουλο , τον κοιτάζω και σκέφτομαι πως δεν φταίει Εκείνος...απλά δεν μου κάνει...

-'Σ ευχαριστώ', του λέω
-Να σε πάρω τηλ απόψε;Θέλω να σε ακούσω.
-Θα σε πάρω εγώ


...ακόμα εκείνο το τηλέφωνο περιμένει....

 

Τέλος 1ης ιστορίας​

 

Ωραία αφήγηση, ζωντανή. Ωστόσο, η φύση και η διάρκεια του διαλόγου αφήνει την εντύπωση πως κάποιοι μπέρδεψαν το κρεβάτι με το ντιβάνι του ψυχολόγου...

 

αν με ρωτουσε και μενα τοσες και τετοιες ερωτησεις , τοτε ουτε μενα δε θα μου κανε... 
ωραια αφηγηση!

 

Απάντηση: Διάλογος...

πότε άλλωστε δεν ήταν το κρεβάτι του έρωτα και ένα ιδιότυπο session σε ψυχολόγο; ;-)
κάθε ιστορία που θα ακολουθήσει,να τονίσω ότι είναι αυτοτελής.
ελπίζω να τις απολαύσετε! 

σας ευχαριστώ

 

Απάντηση: Διάλογος...

Ω, ναι. 

 

Απάντηση: Διάλογος...

Εμένα πάλι μέχρι στα δύο με έχουν σκίσει  

Όμορφα γραμμένος διάλογος

 

Re: Απάντηση: Διάλογος...

Δε θα διαφωνήσω σ' αυτό. Ενίοτε μπορεί να λειτουργήσει το ίδιο λυτρωτικά. Ωστόσο, η υπερανάλυση καταστάσεων, πόσο μάλλον συναισθημάτων, την ώρα της συνεύρεσης μου φαίνεται πως αφαιρεί κομμάτια από την απόλαυση, αντί να προσθέτει. Βέβαια, αυτή είναι η προσωπική μου άποψη, άλλοι μπορεί να το βλέπουν εντελώς διαφορετικά.

Anyway, νηματογαμίσι από μένα τέλος  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Διάλογος...

my fault, το όλο σκηνικό είναι μετά τη συνεύρεση... 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Διάλογος...

Δεν πειράζει, μην μασάς, και απασχολήσου με την επόμενη ιστορία.

 

Απάντηση: Διάλογος...

........................
Εξαιρετική περιγραφή της στιγμής που αποτυπώνεται το είδωλο στον καθρέφτη, από το ίδιο μυαλό που το κορμί του αποτυπώνεται σε αυτόν τον ίδιο καθρέφτη, την μικροστιγμή που και αυτό το ίδιο μυαλό μοιάζει σαν να βρίσκεται μαζί του φυλακισμένο σε ελάχιστα Ανγκστρεμ αργύρου διδιάστατο σαν εικόνα, εγκλωβισμένο στον χρόνο, παράγοντας την ενάργεια της περιγραφής, που όταν γίνεται ελάχιστοι ξέρουν να αξιοποιήσουν...

---------- Post added at 21:59 ---------- Previous post was at 21:27 ----------

Κακούργα ξενιτειά... lol

 

Απάντηση: Διάλογος...

Η ιστορία είναι μία μίξη φανταστικών και πραγματικών γεγονότων


Εκείνο το πρωινό ήταν ιδιαιτέρως παγωμένο. Πολλή υγρασία, το κρύο διαπερνούσε το κόκκαλο. Ξύπνησα στις 07:00 για να πάω στη σχολή υποτίθεται. Πως πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια… Το 2002 φαντάζει σαν χθες... Ντύθηκα βιαστικά και πήγα να Τον συναντήσω στο σπίτι Του στο Μεταξουργείο. Ανάμεσα σε μπορδέλα ήταν ο παράδεισός μου, το Πουργκατόριο μου ίσως…

Θυμήθηκα πώς Τον γνώρισα… χαμένο κοριτσάκι τελείως, 18 ετών, άρχισα να παίρνω μεγάλες δόσεις κουλτούρας και ρουφούσα τις τέχνες όπως η φύση το βρόχινο νερό. Αναζητούσα, διψούσα, καύλωνα με το καινούργιο ερέθισμα. Εκείνος με άλλαξε, με λάξευσε , με έκαψε και με έφερε ξανά στη ζωή…
Εκείνη την ημέρα που Τον γνώρισα φορούσα ένα γελοίο άκομψο φόρεμα, που αν το έχω ακόμα είναι μόνο για να μου Τον θυμίζει. Σε ένα βιβλιοπωλείο του κέντρου έκανε την παρουσίαση της ποιητικής Του συλλογής. Δεν είχε ιδιαίτερα πολύ κόσμο. Αποτυχημένος θα είναι, σκέφτηκα. Έπιασα το βιβλίο Του στο χέρι μου. Ξεκίνησα να διαβάζω ένα στοίχο Του.

Για έναν περίεργο λόγο, Τον καταλάβαινα. Συνειδητοποίησα πως ήμουν ερεθισμένη. Όχι μόνο από τις λέξεις που έξυσαν το μυαλό μου, αλλά και από την μεθυστική μυρωδιά από το τσιμπούκι Του που είχε κατακλύσει τις γωνίες του χώρου.
Υπνωτισμένη Τον προσέγγισα, με χαμηλωμένο βλέμμα, τα πόδια μου, η καρδιά μου, το μουνί μου, με οδήγησαν σε Εκείνον. Όμορφος άντρας, γύρω στα 48, μαύρα γένια, μαύρα μάτια. Μου χαμογέλασε, αποπνέοντας μία ηρεμία. Πώς γίνεται να θες έναν άγνωστο, μόνο και μόνο από μία ματιά; Πώς γίνεται να χύνεις το αιώνιο νέκταρ μόνο με ένα βλέμμα; Εκείνη ακριβώς τη στιγμή του δόθηκα, δίχως Εκείνος να κάνει κάτι. Έμπειρος άντρας, με ένιωσε και έπαιξε με τις χορδές μου από τη πρώτη στιγμή.

Λίγες ημέρες μετά ήμουν δεμένη στο κρεβάτι Του. Ένα όμορφο κρεβάτι, με μαύρα σεντόνια, περιτριγυρισμένο από βιβλία ενός Ρώσου συγγραφέα. Ήταν Εκείνος που μάτωσε τα σεντόνια Του με το ιερό πρώτο αίμα μου, αρκετά αργότερα…

*********************************************************************

- Μικρή μου, γονάτισε και πάρε με στο στόμα σου. Προσκύνησε αυτόν που θα σε κάνει από παιδί , Γυναίκα. Αγάπησέ με.
- Μάλιστα Κύριε

Γονατίζω, Τον λατρεύω, Τον τιμώ, θεέ μου πόσο τον αγαπώ… χαμένη στη δίνη της στιγμής, δεν Τον ικανοποιώ όσο καλά πρέπει. Ανασηκώνει το πρόσωπό μου με τα ακροδάχτυλά του. Με χαστουκίζει δυνατά. Δεν το περιμένω. Δεύτερο χαστούκι. Τρίτο. Τα μάτια μου γουρλωμένα, βουρκώνουν.

- Όταν θα είσαι μαζί μου, θα μου ανήκει κάθε κύτταρο της υλικής και άυλης υπόστασής σου μικρή μου. Μη με κάνεις ποτέ να σκεφτώ ότι δεν το κάνεις. Στήσου σε στάση Χ στον τοίχο. Το στήθος σου να ακουμπάει σε αυτόν. Άνοιξε τα πόδια σου. Πήγαινε γονατιστή και κούνα προκλητικά τον κώλο σου. Δείξε μου πόσο πόρνη μπορείς να γίνεις.

- Ντά γκασπαζόρ ,
απαντώ στα λίγα Ρώσικα που με έχει μάθει και χαμογελώ γιατί θυμάμαι τη Νινέττα από τους ‘Δύο Ξένους’ . Τι το ήθελα!

- Στάσου ακίνητη , μου λέει με θυμωμένη φωνή

Σκίζεται ο κόσμος μου λίγο μετά. Η ζώνη του χορεύει πάνω στην πλάτη μου σε ένα ξέφρενο ρυθμό. Πόσο ανόητη είμαι .Όλο με τιμωρεί, τίποτε δεν κάνω σωστό. Υπομένω τις χορευτικές φιγούρες της ζώνης. Πονάω για Εκείνον. Τον αγαπώ. Μόνο αυτό σκέφτομαι. Τον αγαπώ.

- Τελικά δεν σου αξίζει ακόμα να γίνεις Γυναίκα μικρή μου. Κάτσε ξαπλωμένη μπρούμυτα στον καναπέ.

Με δυσκολία στέκομαι στα πόδια μου … το κάνω όμως. Ξαπλώνω μπρούμυτα και τον νιώθω να κοιτάζει τα σημάδια Του στο κορμί μου ενώ καπνίζει το τσιμπούκι του. Ο ήχος την ώρα που καπνίζει είναι λυτρωτικός. Τον νιώθω, υπάρχει, είμαι δική Του. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε. Ένιωσα μεταξύ ύπνου και πραγματικότητας το βάρος της αντρικής Του ύπαρξης πάνω μου, αναμειγμένο με τη φωνή της Nina Simone να έρχεται από το βάθος να με συντροφέψει …

- Μείνε ακίνητη μικρή μου…

Ακίνητη η μικρή, φοβάται, δεν ξέρει τι θα συμβεί. Τον νιώθει με μια κίνηση στο βάθος του κώλου της, τόσο βίαια… το τριαντάφυλλο κόπηκε, τα αγκάθια δεν έκαναν τη δουλειά τους τελικά. Μικροί ήχοι αναστεναγμού άκουσα να βγαίνουν από κάποιον , δάκρυα ένιωσα να κυλούν. Καυτά δάκρυα. Ήμουν εγώ ; Εγώ έκλαιγα; Με έσκιζε γλυκά και δυνατά. Ένιωσα σαν καυτή σοκολάτα , υγρή, καυλωμένη όσο ποτέ. Ήμουν εγώ και χίλιες γυναίκες μαζί. Υπόσταση κομματιασμένη σε χίλιες γυναίκες.
ΟΡΓΑΣΜΟΣ
ΟΡΓΑΣΜΟΣ
ΟΡΓΑΣΜΟΣ
- Χύσε πουτάνα, χύσε για μένα…
ΟΡΓΑΣΜΟΣ
ΟΡΓΑΣΜΟΣ
ΟΡΓΑΣΜΟΣ

Έκσταση…..
ενώ ήμουν ακόμα ‘παρθένα’… πότε παύει μια γυναίκα να είναι παρθένα αλήθεια; Ήμουν παρθένα; Ένιωθα πως είχε γαμήσει το κάθε κύτταρό μου με τον πιο ιερό τρόπο. Ναι, ήμουν παρθένα.
Αλλά όχι για πολύ ακόμα….

 ​