Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Να το πω ή να μην το πω; Μωρέ θα το πω κι ας το πιω!

Ώρες-ώρες έχω την αίσθηση πως η ψυχανάλυση έδωσε στον θνήσκοντα ρομαντισμό το φιλί της ζωής παρέχοντας σε κάποιες επιεικώς αμφιλεγόμενες δοξασίες του ένα επιστημονικό (ή μήπως επιστημονικοφανές; ) υπόβαθρο και μια αντίστοιχη ορολογία.

Το πιο ομιχλώδες κι αμφισβητούμενο στοιχείο της ψυχανάλυσης είναι η φροϋδική υπόθεση της ύπαρξης ενός ενστίκτου θανάτου. Είναι χαρακτηριστικό πως ούτε ο ίδιος ο εισηγητής του όρου δεν πείστηκε απόλυτα για την ορθότητα της επινόησής του κι ως το τέλος της ζωής του την αναθεώρησε επανειλημμένα.

Τουλάχιστον εκείνος όμως, ακολουθώντας τον αρχαίο ημών Εμπεδοκλή, είχε την ευφυΐα να συλλάβει την ορμή του θανάτου κατ’ αντιδιαστολή με τη λίμπιντο, δηλαδή τα ένστικτα της ζωής κι όχι σε συνάφεια μ’ αυτήν. Φιλότητα και Νείκος, Λίμπιντο και Μόρτιντο αποτελούν δυνάμεις αντίρροπες και η δήθεν ταύτισή τους την στιγμή της ερωτικής κορύφωσης είναι μια γιγάντια παρεξήγηση.

Η ερωτική πράξη κατ’ εμέ αποτελεί κατάφαση προς τη ζωή κι όχι φλερτ με τον θάνατο. Ισχύει άραγε το ίδιο και για τη διεστραμμένη ερωτική πράξη; Δεν θα αμφισβητήσω πως στο χώρο μας επιβιώνει μια ορισμένη θανατολαγνεία, ερωτική έκφραση που έχει τους θιασώτες της όπως και τους αρνητές της. Η προσέγγιση στο θάνατο μέσω του ερωτισμού αποτελεί μια μορφή ψυχολογικού Μιθριδατισμού αν μου επιτρέπετε την χρήση ενός αδόκιμου, αυτοσχέδιου όρου.* Αν όσοι ασπάζονται τέτοιες πρακτικές καταφέρνουν έτσι ν’ απαλλαγούν ή έστω να μειώσουν το άγχος του θανάτου, τότε γιατί να τους κατακρίνουμε γι’ αυτό;

Για τη δική μου οπτική γωνία δεν παύει να είναι μια ψευδαίσθηση και μια αυταπάτη, ούτε καλύτερη, ούτε χειρότερη απ’ την προσδοκία αιώνιας ζωής, μετεμψύχωσης ή μετενσάρκωσης. Γιατί ο θάνατος που προσεγγίζουν δεν είναι ο πραγματικός αλλά μια προσομοίωση κι αν τυχόν η απειλή θανάτου ήταν αληθινή, για παράδειγμα στα χέρια ενός βιαστή κατά συρροή δολοφόνου, τότε, όσο δυνατά κι αν πήδαγε ο φονιάς, καμιά ηδονή δεν θα ένιωθαν.

Δεν καταδέχομαι να ξεγελώ τον εαυτό μου με τέτοια τερτίπια, δεν μου χρειάζεται μια νέα θρησκεία στη θέση αυτής που απαρνήθηκα. Τον θάνατο τον φοβάμαι κι αυτή νομίζω πως είναι η μόνη φυσιολογική ανθρώπινη στάση απέναντι στην εκμηδένιση.

*Ως γνωστόν ο Μιθριδάτης, φοβούμενος μην τον δηλητηριάσουν έπινε καθημερινώς μικρές ποσότητες δηλητηρίου ώστε ν’ αποκτήσει ανοσία. Τελικά, για να μην πέσει στα χέρια των εχθρών του, αυτοκτόνησε με σπαθί αφού τα δηλητήρια που δοκίμασε δεν τον σκότωσαν.

 

Δεν είναι γενικά αποδεκτό αυτό πλέον; Νόμιζα πως ήταν.

Δεν λέω αυτό, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Η προσέγγιση στον ερωτισμό μέσω του θανάτου...Αυτό λέω.

@isnogood, το νήμα διαπραγματεύεται την άρση του άγχους μέσω της παράκαμψης της ανθρώπινης υπόστασης όπως την ξέρουμε σήμερα, δηλαδή του ανθρώπου ως free agent, όσον αφορά το Υ, και του ανθρώπου ως περιορισμένου από τις επιταγές του πολιτισμού, όσον αφορά τον Κ. Όσο πιο κοντά στο θάνατο φτάνει το Υ (σωματικά ή ψυχικά), τόσο περισσότερο λυτρώνεται από αυτό που το "τσούζει" και είναι ελεύθερο επιτέλους να απολαύσει. Αλλά νομίζω πως και ο Κ, όσο πιο κοντά φτάνει στον φόνο, τόσο περισσότερο προσεγγίζει την έννοια της ελευθερίας του και τόσο περισσότερο μεγαλώνει η απόλαυσή του.

Όσο για το στούντιο παραγωγής φαντασιώσεων...εγώ γράφω τα δικά μου σενάρια, όπως ο Ταραντίνο... 

 

Δεκτή η ένσταση. Το ερώτημα όμως παραμένει ανεξάρτητα από τη φορά από τον θάνατο στον ερωτισμό ή το αντίστροφο: για ποιο λόγο στην ερωτική εξίσωση υπεισέρχεται ο παράγων του θανάτου;

Θα αναπτύξω λίγο παραπάνω το σκεπτικό μου κι όποια διαφωνία προκύψει, τη συζητάμε. Μίλησες για διαλεκτική. Στη σύγχρονη φιλοσοφία, χοντρικά κι υπεραπλουστευμένα, ο όρος διαλεκτική περιγράφει μια εξελικτική διαδικασία σε τρία στάδια και σημαίνει πως από την σύγκρουση δυο αντιθέτων, (θέσης και αντίθεσης), προκύπτει μια σύνθεση που συνήθως νοείται ως ένα νέο, ανώτερο επίπεδο σε σχέση με τα δύο προηγούμενα. Η σύνθεση δηλαδή καταλύει την ένταση μεταξύ θέσης κι αντίθεσης.

Υποστηρίζω την άποψη πως όπου ο όρος της αντίθεσης είναι ο θάνατος, καμιά σύνθεση δεν είναι εφικτή κι αυτό επειδή ο θάνατος είναι το μηδέν αλλά κι επειδή είναι παντοδύναμος. Να το διατυπώσω και μαθηματικά: όποιον αριθμό κι αν πολλαπλασιάσεις με το μηδέν το γινόμενο θα είναι μηδέν.

Στη δική μου θεώρηση το BDSM είναι το σημείο τομής μεταξύ Ερωτισμού και Εξουσίας. Όχι μεταξύ ερωτισμού και θανάτου. Το BDSM είναι η σύνθεση που προκύπτει από την διαλεκτική σχέση μεταξύ Ερωτισμού-Σεξουαλικότητας, (θέση), και Εξουσίας, (αντίθεση).

Σ’ αυτό το σχήμα που περιέγραψα ο θάνατος θα είχε θέση μόνο αν μιλούσαμε για μια Εξουσία ζωής και θανάτου που ασκεί ο κυρίαρχος στον υποτακτικό. Πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει στο συναινετικό BDSM, ή αν ισχύει σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις, τότε έχουμε σαφώς να κάνουμε με νοσηρά και καταδικαστέα φαινόμενα.

Να διευκρινίσω για να μην παρεξηγηθώ πως δεν είμαι αντίθετος με ακραία παιχνίδια στα όρια, (edge play) εφόσον οι συμμετέχοντες τα απολαμβάνουν κι αντλούν απ’ αυτά ηδονή, όπως δεν είμαι αντίθετος με το bungee jumping ή την πτώση μ’ αλεξίπτωτο. Λέω μόνο πως η ηδονή αυτή βασίζεται σε μια αυταπάτη μεταφυσικής φύσης, την αυταπάτη του λυτρωμού: αγγίζω τον θάνατο κι επιστρέφω στη ζωή. Ο αληθινός θάνατος δεν έχει γυρισμό και γι’ αυτό κι η στιγμή του θανάτου δεν έχει ηδονή αλλά αγωνία.

 

Απάντηση: Re: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Respect!

"Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα"
Όλα αυτά περί της «Διαλεκτικής του Θανάτου στο BDSM» μου θυμίζουν Λιαντινικές παπαρολογίες και αμπελοφιλοσοφίες. Eνώ υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι, που παρακαλούν για ζωή, θεωρώ μεγάλη αυθάδεια, κάποιοι να παρακαλάνε για τον θάνατο τους, πάνω σε μια στιγμή ηδονής και λαγνείας. Αν πάραυτα κάποιοι αναζητούν τον θάνατο μέσα από αυτόν τον χώρο, ας περιμένουν πρώτα να μάθουν από κάποιον που αναστήθηκε, για την μετέπειτα ζωή.

Σέβομαι τον εαυτό μου και αυτό σημαίνει ότι εκτιμώ την ζωή και ότι καλό ή κακό αυτή μου φέρνει !!

 

Απάντηση: Re: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Αν είχε ειπωθεί ως καθαρά προσωπική άποψη, δε θα είχα αντίρρηση. Αλλά γιατί να μας πέφτει λόγος αν *κάποιοι* παρακαλάνε για το θάνατό τους; Ατομικό δικαίωμα είναι το να επιλέξει κάποιος πώς και εάν θα τερματίσει τη ζωή του.

Πατερούληδες και προστάτες για το πώς θα ζούμε, πατερούληδες και προστάτες και για το πώς θα πεθάνουμε;? Με ΠΟΙΟ δικαίωμα;?

Η επιβολή της ζωής, σε εκείνους που προτιμούν κάτι άλλο, δεν αποτελεί ύψιστη αυθάδεια εκ μέρους της πλειοψηφίας;?

We're just too full of ourselves sometimes, ain't we?

 

Απάντηση: Re: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Αν απευθύνεσαι σε μένα, το «Αν» δεν έχει θέση σε αυτό που έγραψες, γιατί αυτό που έγραψα εγώ, είναι καθαρά προσωπική μου άποψη το ομολογώ και σίγουρα δεν εκπροσωπώ κανένα! Πίστεψε με, Ειλικρινά!!  
Το να αποφασίσει κάποιος να τερματίσει την ζωή του με οποιοδήποτε τρόπο, θα έχει τους λόγους του και είναι δικαίωμα του. Αν όμως πέσει στην αντίληψη μου κάτι τέτοιο, είναι δικό μου δικαίωμα, να προσπαήσω να καταφέρω αν μπορώ να τον αποτρέψω. Αυτό μπορείς να το κρίνεις και να το χαρακτηρίσεις όπως θέλεις....  

Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα! Ζήστε και πεθάνετε όπως εσείς θέλετε!! Εκεί θα τα χαλάσουμε τώρα; 

Δεν ξέρω τι λένε οι άλλοι, αλλά αν ρωτάς εμένα προσωπικά,, όχι δεν νομίζω ότι αποτελεί ύψιστη αυθάδεια κάτι τέτοιο ! Για μένα αποτελεί ηθική υποχρέωση να κάνω τα πάντα, για να πείσω κάποιον που πάει να γκρεμοτσακιστεί (μπρος στα μάτια μου), να εκτιμήσει την ζωή! Εκτός και αν το κάνει όταν δεν βλέπω !!

Δεν θα το λέγαμε σταρχιδισμό, αδιαφορία, αναισθησία, ή απανθρωπιά, αν γι αυτούς που ξέραμε ότι «προτιμούν κάτι άλλο» σκεφτόμασταν «Τι με νοιάζει εμένα; Ας κόψουν το κεφάλι τους!». Επίσης, δεν θα ήταν κάποιος συνεργός σε έγκλημα, αν βοηθούσε αυτόν που θα επιθυμούσε τον θάνατο του ή αν τον έσπρωχνε να υλοποιήσει, το σχέδιο του; Sorry αλλά ολ΄αυτά εγώ τα λέω «παράνοια»; Μήπως κατ΄ εσέ, θα έπρεπε όποιον επιδιώκει τον θάνατο του, να τον βοηθήσουμε κιόλας, για να μην είμαστε αυθάδης?

Συγγνώμη που δεν καταλαβαίνω αυτή την λογική του παράλογου. Ίσως είμαι στενόμυαλη!  

 

Απάντηση: Re: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Τότε ίσως θα έπρεπε να μεταχειρίζεστε το γ' πληθυντικού με μεγαλύτερη φειδώ.

Το αν είμαστε αυθάδεις ή σταρχιδιστές, κρίνεται σε πολλά επίπεδα.

Μιας και εκφράζουμε προσωπικές απόψεις, κατ'εμέ περισσότερο σταρχιδιστής είναι κάποιος που θα ψηφίσει ένα κόμμα που θα σπρώξει στην ανεργία χιλιάδες ανθρώπους και ταυτόχρονα θα κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει 2 εξ αυτών από την αυτοκτονία.

Οι αγώνες υπέρ αλλήλων, δίνονται σε κάμποσα μετερίζια. Αν κάποιος επιθυμεί να παίρνει ναρκωτικά, να καπνίζει, να τρώει λίπη, να μην περπατά, να μπεκρουλιάζει, να βάζει το κεφάλι του πάνω στις ράγες του τρένου ... σόρι, είναι δικαίωμά του. Προτιμώ, αν ασχοληθώ με τη σωτηρία της ανθρωπότητας {έστω, σε παροξυσμό Μεσσιανισμού} να σώσω όσους επιθυμούν να σωθούν.

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Σε όλο αυτό που έγραψες, ελπίζω να έχεις την δυνατότητα να ανακαλύψεις την απάντηση μου σε αυτή την παραβολή:

Ένας γέροντας πολύ νωρίς το πρωί, προχωρούσε σε μια παραλία και είδε έναν νεαρό άντρα να ρίχνει στη θάλασσα τους αστερίες που είχαν βγάλει στην ακτή τα κύματα. Του έπιασε την κουβέντα και στο τέλος τον ρώτησε γιατί τους πετούσε ξανά στη θάλασσα.
Ο νέος του απάντησε πως ο αστερίας θα πέθαινε, εάν ο πρωινός ήλιος τον έβρισκε στην ακτή. Ο γέροντας αντέδρασε:
"Μα η παραλία είναι χιλιάδες χιλιόμετρα και οι αστερίες που εκβράστηκαν από τα κύματα, είναι εκατομμύρια. Πως μπορεί η δική σου προσπάθεια να αλλάξει την κατάσταση;"
Ο νεαρός άνδρας κοίταξε για λίγο τον αστερία που κρατούσε στα χέρια του και μετά τον έριξε στην αγκαλιά των κυμάτων. "Έχεις δίκιο γέροντα, αλλά η κατάσταση άλλαξε μόλις τώρα γι αυτόν εδώ!"

Καλή σου μέρα deviantsub

 

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Μόνο που, εγώ αναφέρομαι στην αυτο-οργάνωση των αστεριών {πες την "πολιτική προστασία" αν προτιμάς} κι εσύ σε έξωθεν σωτήρες των ρομαντικών παραμυθιών. Ούτε και ξέρει ο Σωτήρας αν ο αστερίας θα ζήσει καλύτερα. Δεν τον ενδιαφέρει και δε θα ρωτήσει ποτέ να μάθει. Αντλεί εγωιστική ευχαρίστηση ότι τέλεσε κάποιο "καθήκον". Και μετά θα πάει σπίτι του, να φάει καβουροσαλάτα και να ρυπάνει κάποια θάλασσα.

Υ.Γ.1 Δεν πιστεύω σε κανένα Θεό: για να μην πνιγώ, πιστεύω μόνο στο κολύμπι.

Υ.Γ.2 dora_salonica σόρι που είμαι λίγο off-topic με την πολιτική τοποθέτηση, αλλά, είτε μας αρέσει είτε όχι, είμαστε πολιτικά όντα και ενίοτε, ακόμα και ο θάνατος είναι πολιτική πράξη.

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Kατ΄αρχήν: Πολιτική πράξη ΔΕΝ είναι ο θάνατος και η αποδοχή του Αυτό είναι πολιτική παραιτηση! Πολιτική πράξη είναι να προσπαθήσεις να πείσεις κάποιον να μην επιλέξει το θάνατο και βέβαια πολύ μεγαλύτερη πολιτική πράξη είναι να αποτρέψεις κάποιον από το να ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ το θάνατο.
Οπως είναι δικαίωμα η επιλογή του θανάτου είναι δικαίωμα και να προσπαθείς να αποτρέπεις το θάνατο.
Αυτό αφορά ΚΑΙ το μεταφορικό θάνατο. Αν ένας φίλος μου είναι σε βαθιά κατάθλιψη να υποθέσω ότι είναι επιλογή του? Αρα να μην προσπαθήσω να τον βοηθήσω για το φόβο μήπως παραβώ το δικαίωμά του να είναι σε κατάσταση κατάθλιψης?
Οπως και συ Ντόρα δεν πιστεύω στο Θεό: Πολύ εύστοχη η παρατήρησή σου για τον πνιγμό και το κολύμπι, την προσυπογράφω! Το γεγονός όμως ότι δεν πιστέυω στο θεό και σε αυτά που ο καθένας από αυτούς μπορεί να προσφέρει σε μένα μετά το θάνατό μου (Κάποιοι θεοί μάλιστα κάνουν και υπερπροσφορές......!!!) με κάνει να αντιμετωπίζω το θάνατο ως.......τίποτα!!! Ισως ακόμα και το μάυρο σκοτάδι να είναι ανθρώπινη φαντασίωση και να μην υπάρχει!!!! Ακόμα και αυτοί οι ποιητές, φιλόσοφοι και σκηνοθέτες δημιούργώντας μία σκοτεινή και γοητευτική εικόνα γύρω από το θάνατο μάλλον ψέματα μας είπαν.......!
Εμένα ο θάνατος με ανατριχιάζει είτε ως πραγματικότητα είτε ώς μεταφορική έννοια σε μία σχέση bdsm. Μπορεί να θαυμάζω τον αθάνατο του Καζαντζακη που δεν φοβόταν το θάνατο αλλά δεν έχω τσιμπήσει στο "τυράκι" της γοητευτικής προπαγάνδας του θανάτου είτε προέρχεται από τη θρησκέια είται από τον Νίτσε. Δεν μπορώ να αντιλήφθώ τη διαλεκτική του θανάτου ως καμία έκφανση της ζωής μου είτε αυτή είναι σε μία σχέση με μία Mistress είτε όχι, Ασε που θεωρώ ότι ακόμα και η φαντασίωση του θανάτου είναι μία τεράστια προδοσία προς Αυτήν.

---------- Post added at 15:24 ---------- Previous post was at 15:17 ----------

Συγγνώμη! Μπέρδεψα τα nick: deviantsub εννοούσα Ντόρα έγραψα!!!!

Η απροσεξία είναι και αυτή πηγή θανάτου!!!

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Κατ' αρχήν, μάθετε να *διαβάζετε*. Ειδικά, πριν σχολιάσετε κάτι.

Έγραψα "...είμαστε πολιτικά όντα και ενίοτε, ακόμα και ο θάνατος είναι πολιτική πράξη".

Εξηγώ με τα παιδικότερα επιχειρήματα, διότι, προφανώς χρειάζεται: όταν επιλέγει κάποιος την ένοπλη πάλη, το αντάρτικο, ή και τον μισθοφορικό στρατό, δεν επιβεβαιώνει όσα ανέφερα;

Το να προσπαθήσεις να πείσεις κάποιον να πεθάνει με *διαφορετικό* τρόπο {εφόσον, όλοι κάποτε, θα πεθάνουμε} δεν είναι πολιτική πράξη. Είναι καθαρά υπόδειξη της συνείδησής σου, για να κοιμάσαι εσύ καλύτερα, εφησυχάζοντας ότι έπραξες κάποιο καθήκον σου.

Θα πρότεινα να το παίξω και στο πιάνο, αλλά έχω σκουριάσει.

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Hμουν σίγουρος ότι θα εισπράξω ειρωνική απάντηση. Φυσικά δεν έχω καμία πρόθεση να αντιπαρατεθώ στην "ειρωνία". Απλά έθεσα την άποψή μου γιατί έτσι αισθάνθηκα σε ένα πραγματικά πολύ λεπτό ζήτημα που έχει να κάνει με το Θάνατο όπου πολύ άνθρωποι έχουν δικάιως διαφορετικές γνώμες.

Απλά η πολιτική πράξη του Αρη όταν έκανε ένοπλη πάλη μάλλον δεν ήταν ο θάνατος. Για τον Χιτλερ πάλι και τον Νέρωνα δεν είμαι και σίγουρος!

Ζητώ συγγνώμη από το νηματοθέτη για την πορία που δώσαμε στο θέμα του. Ελπίζω κάποιος να το συνεχίσει σωστά!