Ποια έκφραση σαδισμού θεωρείται άρρωστη και γιατί;

Δεν χρειάζεται να υποκύψει στα κοινωνικά πρότυπα χαρά μου και να νιώθει άρρωστος.
Αρκεί να κατανοήσει την φύση του, όπως ακριβώς είναι.

Πρόχειρα θα σου πω, αλλά θα επανέλθω, αν είσαι σκύλος σε μία κοινωνία γατών, λογικό είναι να νιώθεις μη υγιής. Λογικό μεν, αλλά αναληθής δε...

 

Δεν αναγνωρίζω τη φύση ως αποκλειστική αφετηρία του σαδισμού μου. Θα μπορούσες να πεις πως είναι φαιδρό να καταλήγει κανείς στην ενοχικότητα από έπαρση, αλλά είμαι σχεδόν βέβαιη ότι θα υπάρχει κάποιος τρόπος για να τον αποφύγω, απλώς δεν τον έχω σκεφτεί ακόμη.

Ενδεχομένως θα είχε νόημα να πάψω να αναγνωρίζω τις τάσεις μου ως επιταγές της φύσης, εφόσον αντιτίθενται σε ό,τι εγώ έχω ορίσει ως χρέος μου. Μεταξύ κβαντομηχανικής και Καζαντζάκη το καράβι όπως καταλαβαίνεις κλυδωνίζεται αγρίως...

 

Πώς διαφέρει το χρέος από την επιθυμία όταν κανείς αυτοστοχοθετείται συναρτήσει της δεύτερης;

Και αν αυτοστοχοθετούμαι, τότε χρωστώ σε εμένα ή στην πάγια απαίτησή μου από εμένα να εκπληρώνω το στόχο, -εκπλήρωση της οποίας την αναγκαιότητα δεν γνωρίζω πότε ενστερνίστηκα ή ποιος μου ενέπνευσε-; Ή ανάλογα με το ποσοστό συνειδητότητας της αυτοστοχοθέτησης ενδέχεται να ισχύουν αμφότερες οι συνθήκες - όχι ταυτόχρονα-;

ΥΓ. Δες και την καινούρια μου ζάλη:
https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showpost.php?p=160057&postcount=75

 

Απάντηση: Ποια έκφραση σαδισμού θεωρείται άρρωστη και γιατί;

καμία άποψη σαδισμού δεν είναι άρρωστη όταν πηγάζει από κοινή συναίνεση

 

Απάντηση: Ποια έκφραση σαδισμού θεωρείται άρρωστη και γιατί;

δηλαδη εκεινος που'χε βαλει αγγελια στο ιντερνετ και ζητουσε καποιον να τον φαει ,και βρηκε! , δεν ηταν αρρωστος;

 

Απάντηση: Ποια έκφραση σαδισμού θεωρείται άρρωστη και γιατί;

με τι μετρα και τι σταθμα κρινεται η αρρωστια; ποιος καθορισε σε αυτη την κοινωνια τι ειναι αρρωστο και τι οχι;

ορισμενα ερωτηματα για κουβεντα

δεν ειμαι σε θεση να κρινω τι ειναι αρρωστια, ειναι μια εννοια πολυ ρευστη και υποκειμενικη. αρρωστο για καποιον μπορει να ειναι το σκατ πλει, για αλλον οχι.

ο,τι ειναι ποινικα κολασιμο αναφερεται στο νομο

και η ανθρωποφαγια δεν αναφερεται πουθενα σε κανενα νομο σε κανενα κρατος απ οσο γνωριζω

εστω σωματικη βλαβη ή ανθρωποκτονια - με συναινεση ομως.....και εκει υπαρχει η τιμωρια

δεν θελω να δωσω τον ορισμο της αρρωστιας- δεν ειμαι σε θεση

υ.γ: το νημα ειναι ' ποια εκφραση σαδισμου θεωρειται αρρωστη' , το γεγονος που περιγραφεις νομιζω φευγει εκτος οριων του φορουμ και οταν απαντουσα το μυαλο μου δεν πηγε σε τετοιες ακραιες καταστασεις

 

Απάντηση: Ποια έκφραση σαδισμού θεωρείται άρρωστη και γιατί;

Με τη σειρά μου (πολύτιμη συμβολή), θα έλεγα οτι άρρωστη έφραση σαδισμού είναι αυτή που προκαλέι αρρώστια.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα: πνευμονία, σύφιλη, εγκάυματα, αλλά και ψυχολογική ασθένεια όπως κατάθλιψη και νευρωτικά σύνδρομα

Αιτιολόγηση: εξ' ορισμού

 

Απάντηση: Ποια έκφραση σαδισμού θεωρείται άρρωστη και γιατί;

i totally agree  

 

Αυτή είναι μία απόλυτα θεμιτή και κατανοητή τοποθέτηση. Ιδίως αν υποθέσουμε ότι αναφέρεσαι στην αξιολόγηση του ίδιου του υποκειμένου επί της δικής του έκφρασης (και όχι στην αξιολόγηση του έτερου, επί της έκφρασης του υποκειμένου). Σαφώς είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να ρυθμίζει τη λειτουργία του υπερεγώ του... 

Δεδομένου όμως ότι η ηθική είναι εν πολλοίς θέμα απόψεων - διότι ο όρος "υγιής", εν προκειμένω, δεν σχετίζεται με την σωματική ή πνευματική υγεία - θα τολμήσω να διαφωνήσω, καταθέτοντας μία πιο αντικειμενική (και ελαφρώς μπιντιεσεμική) θεώρηση.

Υπάρχει μία έκφραση σαδισμού η οποία είναι απόλυτα υγιής. Είναι η έκφραση του σαδισμού η οποία γίνεται σε ελεγχόμενο περιβάλλον. Εννοώ την μπιντιεσεμική σχέση, είτε αυτή είναι περιορισμένης διάρκειας, δηλ. σέσσιον, είτε είναι μεγαλύτερης, δηλ. σχέση ελέγχου. Η έκφραση αυτή είναι απόλυτα ελεγχόμενη, έτσι ώστε να προκαλεί την επιθυμητή βλάβη και μόνο (πάντα προκαλεί βλάβη, ας μην βαυκαλιζόμαστε) και εμπεριέχει την επιθυμία και απόλαυση του "θύματος". Η απόλαυση του θύματος μπορεί να είναι έμμεση - να διακλαδώνεται μέσα από παράξενα μονοπάτια υπαρξιακής, συναισθηματικής, πνευματικής, χημικής κλπ φύσεως - ή μπορεί να είναι ετεροχρονισμένη, δηλ. το θύμα να ζήσει μία φρίκη εκείνη τη στιγμή, αλλά κατόπιν να βιώσει μέρες ή και μήνες απόλαυσης, μέσα από τον πολύ συχνό "μηρυκασμό" των εμπειριών, στον οποίο επιδίδονται οι sub και slaves...

Η δική μου επομένως εκτίμηση του σαδισμού, είναι εντελώς πρακτική και καθόλου ηθική. Αν ασχημονώ, μπορώ να το κάνω χρησιμοποιώντας πολιτικές, θρησκευτικές, κοινωνικές, φιλοσοφικές, ή "ηθικές" προφάσεις, όπως γίνεται κατά κόρον στον πολιτισμό μας, εδώ και αιώνες. Αν φτιάχνω κάτι όμορφο, τότε δεν έχει σημασία το πώς το φτιάχνω. Για παράδειγμα, μπορεί να φτιάξω μια πανέμορφη εικόνα χρησιμοποιώντας κόπρανα. Αυτό δεν είναι άρρωστο καθόλου, είναι ταλέντο, είναι δημιουργία. Εξ ού και η έννοια του σαδιστή / καλλιτέχνη.

Θα μου πεις, αυτό είναι άλλοθι. Άλλοθι, έτσι ώστε να μπορέσει ο Σαδιστής να εκφράσει τις μύχιες επιθυμίες του - τις οποίες, πρέπει να παραδεχθώ ότι κι εμείς, οι Υ συμμεριζόμαστε, εγώ τουλάχιστον ναι. Θα τολμήσω και πάλι να πω ότι δεν είναι άλλοθι, αλλά ένα γερό τμήμα του σαδισμού. Γιατί; Ο σαδισμός για να λειτουργήσει, για να μας δώσει την αίσθηση της ελευθερίας, για να μας δώσει εκείνη την μυστηριώδη, εντελώς εγκεφαλική, εντελώς πνευματική, αίσθηση της απόλαυσης, που συχνά εκφράζεται (και) μέσα από σωματικές αντιδράσεις (ίσως προϊόν χημείας), πρέπει να συμπεριλαμβάνει ΤΟ ΘΥΜΑ. Άνευ τούτου ουδέν. Πρέπει να συμπεριλαμβάνει τις αντιδράσεις του, τους αναστεναγμούς του, τα σάλια του, τα σημάδια στο σώμα του, κάποιες φορές την αθέλητη ίσως ευχαρίστησή του (στύση στον αρσενικό sub, βρεγμένο μουνάκι στο θηλυκό), την προσκόλλησή του, τον έρωτά του, την εξάρτησή του, την εκτίμησή του, τον σεβασμό του...Να συνεχίσω;

Δεν μπορούμε να απομονώσουμε τον σαδισμό ως έκφραση από το ΘΥΜΑ.

Όποια έκφραση του σαδισμού δεν εκτιμά το θύμα ως τμήμα του, ως κομμάτι που ο σαδιστής προσεταιρίζεται, βαθμιαία όλο και περισσότερο, ιδίως σε ακραίες σχέσεις, ή σε μακρόχρονες σχέσεις, γενικά σε σχέσεις που πηγαίνουν σε βάθος, είναι μία έκφραση σαδισμού που δεν σέβεται την ίδια την υπόσταση του υποκειμένου, ενός υποκειμένου που βιώνει τις μεγαλύτερες στιγμές του, εκφράζοντας κατ' αυτό τον τρόπο την ελευθερία του. Παραγνωρίζει τον εαυτό του ο σαδιστής που δεν αγαπάει το θύμα ως κομμάτι του εαυτού του. Είναι σαν να φτύνει ενάντια στον άνεμο. Μα φυσικά, αυτό είναι άρρωστο...

Θεωρώ ότι αυτή είναι η ερμηνεία του λάθους στην ερμηνεία σου, DRS. Εάν δεις το θύμα σου ως κομμάτι σου, δεν μένει παρά μία δυνατή επιθυμητή πράξη: ο ενστερνισμός των πλέον μύχιων επιθυμιών, στα όρια που επιβάλλει ο τρέχων πολιτισμός και η τρέχουσα νομοθεσία (με όλες τις δυνατές παρεκβάσεις που μας χαρίζει η συναίνεση), με ταυτόχρονο εναγκαλισμό του θύματος. Οποιαδήποτε άλλη έκφραση του σαδισμού αποτελεί μη υγιές φαινόμενο, διότι είναι ένα είδος ακρωτηριασμού. Δεν (ανα)γνωρίζω άλλη επιταγή πέραν της βιολογικής: survive and multiply. Ο ακρωτηριασμός δεν εμπίπτει σε αυτήν την επιταγή, και είναι, επομένως, άρρωστος.

 

Από φιλοσοφικής πλευράς,θεωρητικής και εφαρμοσμένης(πολιτικής), ο σαδισμός και κυρίως η σαδικότητα είναι υγιέστατη έκφραση ενός πολιτισμένου ανθρώπου, όταν δε παίρνει συλλογικές διαστάσεις ανάγεται σε εθνικοπατριωτική ανάταξη, ακόμα και μέσα στην διόπτρα του νεοφιλελευθερισμού.Ο σαδισμός προσφέρει στο διψασμένο για εξουσία υποκείμενο την τελευταία δικλείδα ασφαλείας, όσον αφορά την περιχαράκωση του έτερου στις επιθυμητές για τον σαδιστή οριοθετήσεις.Η σαδικότητα ευδοκιμεί σε πάσης φύσεως διεργασίες που διέπουν τις σχέσεις των ανθρώπων, από τον κυρίαρχο εργασιακό βίο μέχρι την απανταχού εξουσία και τους γυμνούς επαναστάτες, θα ξένιζε αν έλειπε από την σεξουαλικότητα, το πρωτόλειο έδαφος εγγραφής του κοινωνικού στο ψυχικό.Προφανώς για αυτές τις ζυμώσεις, εδώ και πολύ καιρό, ως νοσηρή έκφραση σαδισμού, συνηθίζεται να θεωρείται αυτή που είναι στραμμένη προς τα έσω, ήτοι του μαζοχισμού.