Μέχρι που μπορείς να φτάσεις;

Την καλησπέρα μου σε όλη την κοινότητα.

Ξεκινώ μία ιστορία. Τίποτα το σπουδαίο, μερικές σκέψεις μονάχα βαλμένες στη σειρά και λίγη φαντασία. Δεν διεκδικώ κανένα βραβείο λογοτεχνίας, ούτε πλασάρω τον εαυτό μου για συγγραφέα. Το αντίθετο μάλιστα. Μ' αρέσει να περιγράφω πάντοτε την ουσία και μόνο αυτή.

Στο τέλος κάθε κομματιού θα τελειώνω το μήνυμά μου με ένα μικρό quote, σχετικό πάντα με το περιεχόμενο. Κάτι σαν έναν μικρό προσωπικό σχολιασμό.

Να προσθέσω ότι ο λόγος για τον οποίο γράφω σε αυτό το forum και όχι σε κάποιο προσωπικό blog, είναι επειδή θέλω να 'μαι πιο κοντά στους BDSM αναγνώστες, και φυσικά, να ανταλλάξω με 'σας καρυκεύματα και συνταγές.

Ελπίζω να σας αρέσει.

"Σε αυτό το υπόγειο έχω ξανάρθει. Το θυμάμαι καλά κι ας έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια. Έχει αλλάξει πολύ. Θυμάμαι στο κέντρο υπήρχε ο αργαλειός κι απέναντί του ένα μικρό, χτιστό τζάκι. Τώρα το τζάκι είναι μισογκρεμισμένο και από τον αργαλειό έχουν μείνει μόνο τα σημάδια του στο ξύλινο πάτωμα. Ακόμη και τα εσωτερικά σκαλιά μπροστά στην πόρτα είναι σπασμένα. Εκεί καθόταν η Η. την πρώτη φορά που την αντίκρισα. Ήταν η πρώτη φορά που σταμάτησα το μακάβριο ταξίδι μου, επηρεασμένος από μία γρήγορη και συνάμα τόσο παραγωγική ματιά.

Αλλά, ας ξεκινήσω απ' την αρχή..

Φαίνεται πως μόλις είχε επιστρέψει στο δωμάτιο και κάθισε στο δεύτερο σκαλοπάτι. Είχε το μελαγχολικό της βλέμμα αφημένο στο χώρο και τα χέρια της να σφιχταγκαλιάζουν τα γόνατά της. Φορούσε ένα μακρύ γκρίζο φουστάνι που κάλυπτε όλο της το κορμί, εκτός από τα γυμνά της πέλματα.

Στάθηκα για αρκετά λεπτά και την κοίταζα αμίλητος, ακίνητος, σχεδόν αόρατος. Δεν ήθελα να την τρομάξω, ούτε να την αναστατώσω. Γιατί μένει εκεί αναρωτήθηκα ενώ παρακολουθούσα τα μαλλιά της καθώς χάιδευαν τους ώμους της σε κάθε της ανάσα. Το βλέμμα μου μεταφέρθηκε στον αργαλειό και στα κομμάτια μεταξιού που ύφαινε. Χμμ.. ζει εδώ, και δουλεύει, σκέφτηκα. Όντως τα δάχτυλά της φαίνονταν δουλεμένα. Παρατήρησα πως η φωτιά είχε σχεδόν σβήσει και σίγουρα το δωμάτιο θα 'ταν κρύο για εκείνη. Όμως αυτό δεν έδειχνε να την επηρεάζει.

Περίμενα με ενδιαφέρον να σηκωθεί. Να τη δω να περπατάει, να καταλάβω απ' τις κινήσεις της περισσότερα για αυτή. Δεν άργησε να μου κάνει το χατήρι. Αυτό ήταν το πρώτο μου χατήρι που ικανοποίησε, χωρίς καν να το γνωρίζει! Έκανε δύο μικρά κουρασμένα βήματα και στάθηκε μπροστά στον αργαλειό. Αναστέναξε, κάθισε και ακούμπησε τα δάχτυλά της πάνω στο υλικό. Τότε πρόσεξα τα σημάδια."

Μη βιαστείς. Όσο κι ας σου φαίνεται εύκολος στόχος, αν δε γνωρίζεις αυτό που κρύβει μέσα της, δεν θα την κατακτήσεις ποτέ.

Συνεχίζεται..

Καλό σας βράδυ,

V

 

Απάντηση: Μέχρι που μπορείς να φτάσεις;

Συμφωνώ απόλυτα.

Αναμένω τη συνέχεια 

 

Απάντηση: Μέχρι που μπορείς να φτάσεις;

Ωραία η πρώτη εικόνα.

 

Απάντηση: Μέχρι που μπορείς να φτάσεις;

Την καλημέρα μου σε όλους,

Ευχαριστώ για τα σχόλιά σας. Θα συνεχίσω λιγάκι απόψε δίνοντας έμφαση σε αυτό το κοκτέιλ συναισθημάτων που νιώθει στην αρχή, και όχι μόνο, ο Αφέντης.

"Ξόδεψα τις επόμενες ώρες παρακολουθώντας την Η. να δουλεύει μπροστά στον αργαλειό. Με τις δυο μου αισθήσεις καρφωμένες πάνω της και με μια πρωτόγνωρη λαχτάρα μελέτησα κάθε λεπτομέρεια του σώματός της. Όταν το ταξίδι τέλειωσε, επέστρεψα δημιουργός μπροστά σ' ένα φρεσκοτελειωμένο έργο τέχνης. Μία εξαίσια εικόνα. Ένας ολοζώντανος πίνακας που μόνο τα σημάδια πάνω στις τρυφερές πλευρές των καρπών της πρόδιδαν ανθρώπινη παρέμβαση. Ανθρώπινο λάθος.

Στη θέα των καρπών άρχισαν να με πλημμυρίζουν μπερδεμένα συναισθήματα. Ένιωσα αδικαιολόγητη ενόχληση που πολύ γρήγορα έγινε θυμός. Στα χέρια της έβλεπα τώρα τα δικά μου χέρια και τα σημάδια της έκαιγαν τους δικούς μου καρπούς. Ποιος μπόρεσε να την αγγίξει, ψιθύρισα, ενώ στο μυαλό μου τη θέση της λέξης 'μπόρεσε' πήρε η λέξη 'τόλμησε' να την αγγίξει. Ύστερα ο θυμός μετατράπηκε σε απογοήτευση και τύψεις. Έχω αργήσει πολύ. Ίσως αν τη συναντούσα νωρίτερα, αν ερχόμουν πιο γρήγορα, θα είχα προλάβει αυτό που της συνέβη, ότι κι αν ήταν.

Αν ήσουν δική μου, τίποτα δεν θα άφηνα να σε πειράξει.

Το πρώτο φως μπήκε στο δωμάτιο και συνήλθα. Έπρεπε να γυρίσω πίσω όσο πιο γρήγορα γινόταν, έτσι άφησα την Η. και βγήκα στο δρόμο. Κατά τη διάρκεια της επιστροφής είχα συνεχώς μπροστά μου το πρόσωπό της. Δεν ήθελα να την αποχωριστώ. Θα την ξαναδώ, σκέφτηκα, πρέπει να την ξαναδώ."

Το πρώτο βήμα σε μία σχέση αφοσίωσης οφείλει να το κάνει πάντα ο Κυρίαρχος, έχοντας απέναντί του μόνο τον ίδιο του τον εαυτό.

Καλό ξημέρωμα,

V

 

Απάντηση: Μέχρι που μπορείς να φτάσεις;

όμορφα κείμενα

και σχεδόν ολοκληρωτικά συμφωνώ με τις τονισμένες προτάσεις ...


υ.γ. τελευταία όλο με κυριαρχικούς συμφωνώ ,μαλλον θα το "γυρίσω"  

 

Απάντηση: Μέχρι που μπορείς να φτάσεις;

Αναλόγως τον Κυρίαρχο... 

 

Elthoh Vandinalakin, οικείες εικόνες με έναν παράξενο τρόπο...
Γλυκειές με ένα ανεπαίσθητο χάδι... σαν ανάμνηση...
Αναμένω συνέχεια...

 

Απάντηση: Μέχρι που μπορείς να φτάσεις;

πραγματικά υπέροχος...

 

Πολύ όμορφη..

 

Απάντηση: Μέχρι που μπορείς να φτάσεις;

Αναλόγως τον υ , θες να πεις, μου φαίνεται...
tip: μην βιαστείς ν' απαντήσεις...

 

Απάντηση: Μέχρι που μπορείς να φτάσεις;

όπως λες και εσύ αγαπητέ μου, 'it takes two to tango!' 

 

Απάντηση: Μέχρι που μπορείς να φτάσεις;

It takes two to tango, but only One has the moves.