Οι Ανάγκες του Μάστερ

Οι Ανάγκες του Μάστερ

Πριν από αρκετό καιρό, δημοσίευσα κάποιες «νυχτερινές σκέψεις» με τον τίτλο «Οι ανάγκες του σκλάβου». Το άρθρο έτυχε καλής υποδοχής (έλαβα περισσότερες αιτήσεις γι αυτό, για αντίγραφα ή δημοσιεύσεις σε σάιτς στο διαδίκτυο, από ότι για οτιδήποτε άλλο έχω γράψει). Για αρκετό καιρό τώρα ήθελα να γράψω μία συμπληρωματική ανάλυση που να το συνοδεύει, για τις ανάγκες του Μάστερ, αλλά η διανοητική προεργασία γι’ αυτό αποδείχτηκε μεγαλύτερη και πιο δύσκολη, ίσως επειδή το πλαίσιο σκέψης ενός Αφέντη είναι άγνωστη περιοχή για μένα. Παρόλα αυτά, με την συμβολή κάποιων Μάστερς που γνωρίζω, νιώθω ότι έφτασα σε ένα εννοιολογικό πλαίσιο που αξίζει τουλάχιστον να συζητηθεί.

Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα εξ αρχής, μιλώ για «Μάστερ» με την έννοια του Αφέντη ενός συναινετικού σκλάβου, όχι με την έννοια του Μάστερ ως ειδήμονα σε μία τέχνη – αν και οι έννοιες αυτές δεν αποκλείουν η μία την άλλη! Και με την λέξη «ανάγκες», εννοώ κάτι όπως οι «αναγκαίες συνθήκες»: δηλαδή, τι απαιτείται για να είναι κανείς Μάστερ υπό αυτή την έννοια, όχι απαραίτητα ένας καλός Μάστερ ή ένας Μάστερ συγκεκριμένου τύπου. Πολλοί άλλοι παράγοντες υπεισέρχονται στην ψυχοσύνθεση του κάθε Μάστερ προσωπικά! Επιπλέον, αν και χρησιμοποιώ το αρσενικό άρθρο, αυτό δεν σημαίνει ότι περιγράφω αποκλειστικά αντρικά χαρακτηριστικά. Οι αναγνώστριες (ή οι ετεροφυλόφιλοι) θα πρέπει να αποφασίσουν πόσες από αυτές τις ιδέες ταιριάζουν στην δική τους κατάσταση. Επειδή είμαι ένας gay άντρας, μπορώ να μιλήσω μόνο με βάση την πείρα μου ως gay άντρας.

Για να ανακεφαλαιώσω το πρώτο μου άρθρο εν συντομία, εντόπισα συγκεκριμένες ουσιαστικές ανάγκες που έχουν οι συναινετικοί σκλάβοι – ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν, ειδάλλως η ίδια η σκλαβιά συνήθως καταρρέει. Αυτές οι ανάγκες δεν αφορούν πράγματα που κάποιος σκλάβος οπωσδήποτε θέλει, αλλά πράγματα που πρέπει να έχει έτσι ώστε να λειτουργήσει σ’ αυτό τον ρόλο. Και κατέθεσα ότι ο σκλάβος δικαιούται να είναι «εγωιστής» όσο απαιτείται, και στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και αφού αρχίσει μία σχέση, όσον αφορά την διασφάλιση ότι αυτές οι ανάγκες θα καλυφθούν.

Αυτές οι ανάγκες του σκλάβου ορίστηκαν με τρεις όρους κλειδιά, ο καθένας από τους οποίους αντιπροσωπεύει ένα ολόκληρο πλέγμα σχετικών εννοιών:

• ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, η οποία συμπεριλαμβάνει την καθοδήγηση, τον σκοπό, τους στόχους, τις αξίες – όλα όσα χρειάζονται έτσι ώστε να επιτραπεί σε κάποιον να ελέγχει πώς ζούμε και κινούμαστε και να κατέχει την ύπαρξή μας. Είναι αδύνατον να παραδώσουμε τον έλεγχο σε κάποιον που δεν έχει κάποιο πλάνο για τη ζωή μας αλλά απλά δίνει τυχαίες διαταγές. Αν ένας σκλάβος πρόκειται να ακολουθήσει τυφλά έναν Μάστερ, ο Μάστερ πρέπει να ξέρει πού πηγαίνει ο ίδιος και πώς να φτάσει εκεί. Το να σου περάσουν κολάρο και λουρί, σημαίνει ότι σε οδηγούν κάπου.

• ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ, η οποία συμπεριλαμβάνει όχι μόνο την τιμωρία, όταν χρειάζεται, αλλά κανόνες, στάνταρ, κρίσεις, εκτιμήσεις, εποπτεία και εκπαίδευση. Η επιβολή της πειθαρχίας, η τήρηση κανόνων, η προσκόλληση σε στάνταρ, η εποπτεία και η διόρθωση – όλα αυτά είναι τρόποι με τους οποίους ο σκλάβος νιώθει συνδεδεμένος με την βούληση του Μάστερ και υπόλογος μέσα στο γενικό πλάνο Του. Έλλειψη επιβολής της πειθαρχίας γίνεται αισθητή αμέσως, και πολύ σωστά, ως έλλειψη ενδιαφέροντος και προσοχής και αν η χαλαρότητα εξακολουθήσει, ο σκλάβος θα νιώσει αποξενωμένος από τον ρόλο του και από τον Μάστερ του.

• ΥΠΗΡΕΣΙΑ, η οποία συμπεριλαμβάνει όχι μόνο την εργασία προς όφελος του Μάστερ, ή όπως μας κατευθύνει ο ίδιος, και την σεξουαλική χρήση για την ευχαρίστηση του Μάστερ, αλλά ακόμη και όλους τους άλλους τρόπους με τους οποίους ο σκλάβος δείχνει το σεβασμό του προς την θέση του Μάστερ και τον τιμά ως Αφέντη, Μέντορα, Καθοδηγητή, Μεγαλύτερό του (όχι απαραίτητα σε ηλικία), Εξουσία, ακόμη και ως σύμβολο Θεϊκότητας. Ο σκλάβος που δεν του επιτρέπεται να υπηρετήσει, που δεν χρησιμοποιείται στον μέγιστο και πιο πλήρη βαθμό των ικανοτήτων του, είναι σαν ένας πιστός που δεν του δίνεται η ευκαιρία να λατρέψει τον Θεό του.

Υπάρχουν αντίστοιχες θεμελιώδεις έννοιες για να εκφραστούν οι βασικές ανάγκες του Μάστερ; Πιστεύω ότι υπάρχουν και ότι είναι επίσης τρεις: Αυτονομία, Σύνδεσμος και Υπηρεσία, αν και στην περίπτωση αυτή, όσον αφορά την συγκεκριμένη ανάγκη, μιλούμε για την αποδοχή υπηρεσιών και όχι την παροχή τους.

ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ

Ένας Μάστερ πρέπει να είναι ελεύθερος να ακολουθήσει τον δικό Του δρόμο, ειδάλλως δεν μπορεί να καθοδηγήσει έναν σκλάβο. Κανένας δεν είναι εντελώς αυτόνομος, φυσικά, αλλά, μιλώντας συγκριτικά, οι Μάστερς είναι άνθρωποι που καταφέρνουν να χειρίζονται τη ζωή Τους έτσι ώστε να λογοδοτούν κυρίως μόνο στον εαυτό Τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι ένας Μάστερ πρέπει να είναι πλούσιος ή να μην είναι υπάλληλος, αν και το να έχει κάποιος τα οικονομικά μέσα ή να είναι «αφέντης του εαυτού του» στον εργασιακό του χώρο, μπορεί να βοηθήσει σίγουρα στην κάλυψη της ανάγκης για αυτονομία. Είναι εφικτό, αν και δύσκολο, να διατηρήσει κάποιος την αυτονομία του ακόμη και όταν είναι μισθωτός – εφόσον είναι έτοιμος να αποχωρήσει αν οι απαιτήσεις του εργοδότη του συγκρουστούν με τις αρχές του, τους στόχους του ή και το επιλεγμένο lifestyle. Ένας Μάστερ μπορεί να είναι σχετικά περιορισμένων οικονομικών πόρων αν έχει την αυτοπειθαρχία να ζει λιτά, χωρίς να νιώθει ότι ζορίζεται. Ένας Μάστερ μπορεί να είναι νέος αν είναι ικανός να ζει σύμφωνα με τους δικούς Του όρους και αν δεν χρειάζεται να λογοδοτεί στους γονείς Του για κάθε Του κίνηση. Αυτό που δεν μπορεί να είναι, τουλάχιστον όχι όσο ασκεί την Κυριαρχία του (δηλαδή τον έλεγχο επί ενός σκλάβου) είναι το να είναι τσιράκι κάποιου, εξαρτημένος από την συγκατάθεση κάποιου άλλου ανθρώπου πριν κάνει οτιδήποτε.

Ένας βαθμός αυτονομίας είναι βασικός στην Κυριαρχία, ακόμη και όταν ο Μάστερ είναι μέρος μίας ιεραρχημένης οργάνωσης, όπως ο στρατός, η αστυνομία, η εκκλησία ή μία old-guard leather οικογένεια, ή ακόμη και πιο μοντέρνα είδη σχεσιακών πλεγμάτων, όπου κάποιος μπορεί να είναι είτε κυριαρχικός είτε υποτακτικός με διαφορετικά άτομα. Ένας εργαζόμενος που αναγκάζεται να ταξιδεύει συνέχεια ή ένας ειδικευόμενος βοηθός, πρέπει να αποζητά συνεχώς την έγκριση του προϊσταμένου του, αλλά ένας Μάστερ δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Όταν ένας Μάστερ είναι υφιστάμενος σε κάποιο ανώτερο Αφεντικό, πρέπει πάντα να έχει την αυτονομία να παίρνει τις δικές Του αποφάσεις, να κάνει τα δικά Του λάθη και να λογοδοτεί γι’ αυτά μόνο μετά το γεγονός, όπως λογοδοτούμε όλοι μας για την συμπεριφορά μας, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο.

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

Tο αντίβαρο στην ανάγκη του Μάστερ για αυτονομία είναι η ανάγκη για τον σύνδεσμο με άλλους ανθρώπους και με τον κόσμο γύρω Του. Ένας Μάστερ δεν μπορεί να είναι ένας ερημίτης, πώς θα μπορούσε έτσι να διατηρήσει έναν σκλάβο; Ένας Μάστερ σπάνια είναι κάποιος που ζει σαν τυχοδιώκτης ή σαν νομάδας, γιατί τέτοιου είδους προσωπικότητες σπάνια διατηρούν και κατέχουν ιδιοκτησία. Το να έχει κανείς ρίζες και ιδιοκτησία βοηθάει στην αυτονομία (εκτός εάν αφήνει κάποιος το παρελθόν του και την ιδιοκτησία του να τον κατέχουν αντί να γίνεται το αντίθετο). Υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά οι Μάστερς συνήθως δημιουργούν την δική Τους περιοχή όπου περιστοιχίζονται από πράγματα της δικής Τους επιλογής, σύμφωνα με την δική Τους βούληση. Αυτή η τάση μπορεί να εκφράζεται μέσα από ένα “dungeon” για παιχνίδια BDSM ή ένα σπίτι ή μία μεγάλη κατοικία αλλά είναι σπάνιο πράγμα ένας Μάστερ που δεν επιθυμεί να φτιάξει το δικό Του κάστρο στο οποίο να είναι βασιλιάς.

Η επιθυμία να προσαρμόσει το περιβάλλον Του στις επιθυμίες Του, σημαίνει κατά παράδοξο τρόπο ότι ένας Μάστερ συνήθως έχει καλύτερη γνώση του περιβάλλοντός Του, και δίνει μεγαλύτερη προσοχή σε αυτά που μπορεί και σε αυτά που δεν μπορεί να προσδοκά από τα πράγματα και τους ανθρώπους που συναντά στο διάβα Του, από ότι άλλοι άνθρωποι που ζουν τη ζωή τους πιο χαλαρά. Δεν μπορείς να ελέγχεις αυτό που δεν κατανοείς, και δεν μπορείς να κατανοήσεις αυτό που διαφεύγει της προσοχής σου. Η Κυριαρχία είναι σαν ένας χορός ή σαν ένα είδος ζίου-ζίτσου, όπου ηγείσαι ακολουθώντας και υπερβαίνεις υποχωρώντας, για όσο διάστημα διατηρείς μία διαυγή γνώση για όλες τις δυνάμεις και τα σώματα σε κίνηση, κάθε στιγμή. Ελάχιστοι άνθρωποι κατέχουν την εσωτερική δύναμη για να επιβάλλουν απλά την βούλησή τους στους άλλους ή στη φύση. Αντίθετα, πρέπει να γοητεύουν, να παρασύρουν, ακόμη και να ξεγελούν τους αντιπάλους τους έτσι ώστε οι ίδιοι οι αντίπαλοι να φέρουν τον εαυτό τους στη θέση του ηττημένου.

Συγκεκριμένα όσον αφορά τους σκλάβους, ένας Μάστερ πρέπει να καταλαβαίνει τον σκλάβο Του καλύτερα από ότι ο σκλάβος κατανοεί τον εαυτό του. Ενέργεια που αναλώνεται στο να κρατήσουμε έναν σκλάβο ενάντια στη θέλησή του είναι άσκοπη δαπάνη, γιατί δεν εξυπηρετεί τους απώτερους στόχους του Μάστερ, αλλά διασφαλίζει μόνο ένα μέσον για τους στόχους Του. Αντίθετα, ένας Μάστερ πρέπει να στρατολογήσει την ίδια τη θέληση του σκλάβου και την δύναμή του «ενάντια» στον ίδιο του τον εαυτό, δηλαδή στην διαδικασία ενσκλάβωσής του. Για να πετύχει την κατάκτηση της ψυχής ενός σκλάβου, έτσι ώστε να γίνει ο ίδιος ο σκλάβος δεσμώτης του εαυτού του, ένας Μάστερ χρειάζεται να έχει βαθύτατο σύνδεσμο όχι μόνο με τον σκλάβο αλλά και με ολόκληρο τον κόσμο που συμπεριλαμβάνει τη σχέση τους, γιατί τα μάγια μπορεί να διαλυθούν από οποιαδήποτε κατεύθυνση. Σχόλια από την οικογένεια του σκλάβου ή από τους φίλους του, πράγματα που αυτός διαβάζει ή ακούει, τυχαίες συναντήσεις στο γυμναστήριο ή στο σούπερ μάρκετ – όλα αυτά μπορούν να ξεκινήσουν μία εξέγερση αν ο Μάστερ δεν δίνει την απαιτούμενη προσοχή και αν είναι αποστασιοποιημένος.

Το παρακάτω μπορεί να φανεί λίγο διαβολικό, αλλά ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να επιτευχθεί ο σύνδεσμος ανάμεσα στον Μάστερ και τον σκλάβο Του είναι η αγάπη και η φροντίδα. Ένας σκλάβος που ξέρει ότι απολαμβάνει μεγάλη εκτίμηση - ότι είναι πολύτιμη ιδιοκτησία - θα μπορέσει πιο εύκολα να ξεπεράσει τις παροδικές λιποψυχίες και απογοητεύσεις που είναι αναπόφευκτες σε μία ζωή όπου ο ίδιος χρησιμοποιείται με σκληρό τρόπο και όπου οι προσδοκίες από αυτόν είναι να κάνει συνεχείς θυσίες. Και μερικές φορές είναι ακριβώς το γεγονός της ιδιοκτησίας και του ελέγχου αυτά που σπάνε τον συναισθηματικό πάγο, όπως τον ξέρουμε, και επιτρέπουν σε έναν Μάστερ να εκφράσει την βαθιά του αγάπη που θα δίσταζε να φανερώσει σε έναν ισότιμο ή μη υποτακτικό σύντροφο. Μερικοί συμβουλεύουν ότι δεν πρέπει ποτέ ο Μάστερ να ερωτεύεται τον σκλάβο Του, όμως μερικοί μπορούν να αγαπήσουν αληθινά μόνο τον σκλάβο Τους. Βλέπουν τους άλλους ανθρώπους ως ανταγωνιστές, αντιπάλους, ίσως και προσωρινούς συμμάχους, αλλά σε κάθε περίπτωση ως αυτόνομες δυνάμεις με τις οποίες πρέπει να είναι προσεκτικοί. Ενώ ο σκλάβος τους είναι δικός τους, ο άλλος τους εαυτός, ο καθρέφτης τους, ο πάντα πιστός σύντροφός τους και το στήριγμά τους.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ

Και για τον Μάστερ και για τον σκλάβο, η υπηρεσία είναι η καθοριστική συναλλαγή (οφείλω αυτή την έννοια στον Joseph Bean, έναν Μάστερ με κάθε έννοια της λέξης). Ο Μάστερ, που έχει την ανάγκη να τον υπηρετούν, αποδέχεται τις υπηρεσίες ενός σκλάβου, ή τον παίρνει «στην υπηρεσία του», ενώ ο σκλάβος, που έχει την ανάγκη να υπηρετεί, προσφέρει τις υπηρεσίες του ή «εισέρχεται στην υπηρεσία» κάποιου. Πρόκειται για μία αμοιβαία συναλλαγή και συχνά είναι μία πολύ τρυφερή συναλλαγή, πολύ διαφορετική από την αρπακτική έννοια της «χρήσης» κάποιου, πράγμα που συχνά συγχέεται με την Κυριαρχία. Αν κάποιος χρησιμοποιείται ενάντια στη βούλησή του, δεν υπηρετεί. Ούτε είναι υπηρεσία το να παρέχουμε με το ζόρι τις υπηρεσίες μας σε κάποιον που δεν τις θέλει.

Δεν χρειάζονται ούτε επιθυμούν υπηρεσίες όλοι όσοι έχουν επιτύχει έναν βαθμό αυτονομίας και έχουν αποκτήσει ρίζες. Στην πραγματικότητα, πολλοί (οι περισσότεροι; ) άνθρωποι στην Αμερική και στον Καναδά, άσχετα από το επίπεδο της οικονομικής τους ευμάρειας, αισθάνονται άβολα με την έννοια των υπηρεσιών, είτε τις παρέχουν είτε τις αποδέχονται – αυτό είναι ίσως το μικρό βρώμικο μυστικό του περιβόητου «τομέα παροχής υπηρεσιών». Όσοι παρέχουν υπηρεσίες βιοποριστικά, συνήθως το κάνουν ανεπαρκώς και απρόθυμα, και όσοι αποδέχονται τις υπηρεσίες των άλλων συχνά τις αποδέχονται απολογητικά και με ντροπή, ή ακόμη και με φόβο. Ο ερχομός των μηχανικών υπηρετών, όπως τα αυτόματα τραπεζικά μηχανήματα και οι διαδικτυακές αγορές, είναι μία μεγάλη ανακούφιση για πολλούς ανθρώπους. Ακόμη και οι τηλεφωνικές αγορές είναι πιο ευχάριστες για τους περισσότερους από μας από ότι η προσωπική συναλλαγή με έναν πωλητή σε ένα κατάστημα.

Οι Μάστερς και οι σκλάβοι, αντίθετα, είναι δεξιοτέχνες της υπηρεσίας. Μπορούν να παρέχουν και να δέχονται υπηρεσίες αντίστοιχα, με χαρά και στυλ. Μπορεί να φαίνεται ότι η ανάγκη του σκλάβου να υπηρετήσει είναι μεγαλύτερη από του Μάστερ να δεχτεί την υπηρεσία, καθώς οι σκλάβοι είναι τόσο συχνά ταπεινά ευγνώμονες όταν τους επιτραπεί να υπηρετήσουν (αν και είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε ανάμεσα στην «υπηρεσία» και στο «να κάνεις σεξουαλικά πράγματα που απολαμβάνεις». Αυτά μπορεί να συμπίπτουν, αλλά το πρώτο δεν ορίζεται από το δεύτερο). Προσωπικά, το βρήκα πολύ δύσκολο να δεχτώ ότι η ανάγκη ενός Μάστερ για υπηρεσία είναι το ίδιο μεγάλη όσο η ανάγκη ενός σκλάβου να υπηρετήσει. Αλλά όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο φαινόταν να είναι αλήθεια, γιατί κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα ανεχόταν τόσες υπηρεσίες όσες απαιτούνται από τους περισσότερους σκλάβους στις περισσότερες σχέσεις με Μάστερς, πόσο μάλλον να τις απολαύσουν κιόλας! «Μανούλα μου, σε παρακαλώ, προτιμώ να το κάνω μόνος μου», ήταν μία ατάκα στην δεκαετία του ’50, στην οποία μεγάλωσα και οι περισσότεροι Αμερικανοί άντρες ανατρέφονται ακόμη με τον στόχο να είναι όσο αυτάρκεις γίνεται (με κάποιες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις, όπως το μαγείρεμα, το καθάρισμα και το μαντάρισμα των ρούχων!) Στην πραγματικότητα, το να έχει κανείς έναν σκλάβο να κάθεται δίπλα στα πόδια του, περιμένοντας διαταγές, ή να τον βλέπουν να παίρνει την πρωτοβουλία και να αρχίζει να κάνει μασάζ στα πόδια τους, θα προκαλούσε στύση στους περισσότερους gay Αμερικανούς – υπήρξαν διάφορες κωμικές σκηνές, στην ερωτική λογοτεχνία και αλλού, με σκλάβους που επιδεικνύουν τόσο μεγάλο ζήλο με την τεράστια προθυμία τους να υπηρετήσουν, που στο τέλος σπάνε τα νεύρα των «Μάστερς».

Η έλλειψη ενδιαφέροντος για την απόλαυση υπηρεσιών είναι ένας λόγος που οι περισσότεροι Top δεν είναι Μάστερς. Το να θέλεις απλά να ελέγξεις μία σκηνή, το να έχεις τον bottom να κάνει ό,τι του λες, ή να τον αναγκάζεις να κάνει αυτό που θέλεις, είναι πολύ διαφορετικό από το να θέλεις από αυτόν να σε υπηρετεί. Σαφώς, ένας Μάστερ μπορεί να είναι επίσης Top, και ένας Top να είναι και Μάστερ, μερικές φορές με τον ίδιο bottom / σκλάβο! Όμως, το πλαίσιο της νοοτροπίας είναι διαφορετικό. Ο Top προσπαθεί να ασκήσει την βούλησή Του πάνω στον bottom, και να παράγει ένα επιθυμητό αποτέλεσμα στο σώμα, τις αισθήσεις και τα συναισθήματα του bottom (είτε ο bottom απολαμβάνει αυτό το αποτέλεσμα είτε όχι, ή το απολαμβάνει ετεροχρονισμένα, είναι άσχετο με την ουσία του πράγματος). Ο Master θέλει να ασκήσει την βούλησή Του μέσω του σκλάβου, και να παράγει το επιθυμητό αποτέλεσμα στο σώμα, στις αισθήσεις, στα συναισθήματα του Μάστερ, και στο περιβάλλον, μέσω της προσπάθειας του σκλάβου. Ο Top στην ουσία επιβάλλει την θέλησή Του στον bottom, ενώ ο Μάστερ θέλει να φέρει την βούληση του σκλάβου σε εναρμόνιση με τη δική Του, έτσι ώστε να μπορεί να εμπιστευθεί τον σκλάβο να δρα ως προέκταση δική Του.
________________________________________

Ακριβώς όπως ένας σκλάβος, ή ένας εν δυνάμει σκλάβος, πρέπει να είναι αμείλικτα «εγωιστής» όσον αφορά τις βασικές ανάγκες για Κατεύθυνση, Πειθαρχία και Υπηρεσία, που θα καλύψει μία σχέση, έτσι και ένας Μάστερ ή ένας εν δυνάμει Μάστερ, πρέπει να είναι το ίδιο αμείλικτος στο να εργάζεται για την αυτονομία Του, για τον Σύνδεσμο και για την Υπηρεσία. Όλα τα υπόλοιπα μπορούν να τύχουν διαπραγμάτευσης ή συμβιβασμού σε μία βιώσιμη σχέση Αφέντη / σκλάβου, εφόσον οι βασικές ανάγκες καλύπτονται και για τους δύο εμπλεκόμενους.

Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον. Σχόλια, διορθώσεις και προεκτάσεις θα είναι καλοδεχούμενα.

Με αγάπη και σεβασμό,

slave david stein

Πηγή: What Masters need
Μετάφραση: dora_salonica

 

Απάντηση: Οι Ανάγκες του Μάστερ

> i would kindly ask you for a permission to translate into Greek language your article "what Masters need" and then post it on the pages of Greek BDSM Community e address Greek BDSM Community

aliki,

Thank you for asking, but i have to say no. i feel that the article is half-baked, and while i leave it on my Web site for lack of something better, i don't encourage further circulation. Masters are still a mystery to me, LOL!

On the other hand, my article What slaves need is available for reposting, and i'd be happy to have you translate it. Just include my name, e-mail address, and homepage (now slave david stein).

with respect and best wishes,

slave david
ward of Master Steve Sampson
__________________

άλλαξε γνώμη ο david stein;

Πάντα το έβρισκα υπερβολικά προβολικό αυτό το κείμενο, έτσι και αλλιώς, ζωγραφίζει τον Αφέντη που θα ήθελε ο david stein και πολλοί άλλοι ίσως, αλλά δεν περιγράφει κανέναν πραγματικό Αφέντη.

 

Re: Απάντηση: Οι Ανάγκες του Μάστερ

Δεν γνωρίζω αν άλλαξε γνώμη ο david stein. Μπορούμε πάντα να τον ρωτήσουμε. Αν είναι όντως σκλαβούλης, αμφιβάλλω αν θα αποφασίσει ναι ή ου, εις τον αιώνα τον άπαντα...

Το βρήκα τυχαία το άρθρο και μου άρεσε. Ιδιαίτερα μου άρεσε το κομμάτι με τις υπηρεσίες. Έχει απόλυτο δίκιο σ' αυτό τουλάχιστον, κατά την δική μου άποψη (η οποία είναι πάντα είτε ναι, είτε ου, κατά παράδοξο τρόπο, παρά τις υπόλοιπες προδιαγραφές που συνάδουν με το στάτους μου ως slv). Οι περισσότεροι άνθρωποι δυσανασχετούν με τις υπηρεσίες των άλλων. Οι Αφέντες, διόλου.

Το κομμάτι περί νομάδων, επίσης με βρήκε σύμφωνη. Δεν θεώρησα αρκετά σημαντικό όμως τον "σύνδεσμο" που αναφέρει ο stein. Ίσως επειδή προσωπικά είμαι μία accomplished loner...

Θα ήθελα επίσης να καταθέσω ότι πριν το ποστάρω, το φιλτράρισα μέσα από δύο άντρες που θεωρώ εξαιρετικούς Μάστερς και Μέντορές μου: ο ένας είναι ο Master Xavier, από την Βαρκελώνη, ο οποίος έχει συμβάλλει στα πρώτα κεφάλαια του Εγχειρίδιου Κυριαρχίας το οποίο γράφω. Ο δεύτερος είναι ο Master Adrian από το Λονδίνο (Βρετανικό BDSM σε όλο του το μεγαλείο, θα ενημερώσω άλλη φορά...)

Η άποψη και των δύο ήταν ότι είναι "pretty accurate", αν εξαιρέσουμε κάποιες ατυχείς στιγμές περί αγάπης κλπ. Υπάρχουν βέβαια και οι τοπικοί Μάστερς εδώ, που μπορούν να καταθέσουν τις απόψεις τους...

Πάρτε λοιπόν ότι σας αρέσει, και αφήστε τα υπόλοιπα, όπως πάντα... 

ΥΓ. Ελπίζω να μην με κυνηγάει ο stein που το μετέφρασα. Λολ.

 

Απάντηση: Οι Ανάγκες του Μάστερ

Γεγονός είναι ότι σε γενικές γραμμές οι Masters/Doms/Tops έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους:
Οι Masters/Doms/Tops αρέσκονται να ελέγχουν. Οι Masters/Doms/Tops αρέσκονται να λαμβάνουν.

Τις βαθμίδες Master/Dom/Top τις διαχωρίζει ο βαθμός στον οποίο θέλουν να ελέγχουν/λαμβάνουν ωστόσο τα όρια αυτά είναι από τη φύση τους ασαφή με αποτέλεσμα οι διαχωριστικές γραμμές να μην διακρίνονται εύκολα.

Εκεί, για μένα, τελειώνουν τα κοινά τους. Το πως αρέσκονται να ασκούν τον έλεγχο ή το τι τους αρέσει να λαμβάνουν είναι αυστηρά προσωπική τους υπόθεση. Ο καθένας βιώνει το BDSM με το δικό του τρόπο, άρα ο κάθε Master/Dom/Top έχει τις δικές του ανάγκες.

Όχι, δεν είναι κοινές, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αυτό για μένα καταδικάζει εξ'αρχής την προσπάθεια του stein ό,τι και να λένε Xavier και σία περί accuracy.

 

Απάντηση: Οι Ανάγκες του Μάστερ

με καλύπτεις απόλυτα  

 

Re: Απάντηση: Οι Ανάγκες του Μάστερ

Ένας αρκετά καλός ορισμός των τριών στάτους, Master, Dominant, Top, βρίσκεται εδώ:

Ο Μάστερ λοιπόν, πράγματι "αρέσκεται να ελέγχει", και να λαμβάνει υποθέτω, καθώς συνήθως απαντάται σε σχέση ΟΑΔ, αόριστης χρονικής διάρκειας:

Ο Dom επίσης έχει τον έλεγχο σε σχέση ανταλλαγής δύναμης, μικρού ή μεγαλύτερου διαστήματος (θα μπορούσε να είναι και ένα δίωρο σέσσιον, ασφαλώς):

Ο Top όμως δεν αρέσκεται να ελέγχει. Δεν ασκεί κάποιον έλεγχο, απλά παρέχει ερεθίσματα, παίζει έναν ρόλο. Συχνά μου ζητούνε διάφοροι να τους κάνω topping. Άλλες φορές το κάνω και άλλες όχι. Είμαι καλή σ' αυτό. Έλεγχο όμως, δεν έχω.

Άρα, το κοινό χαρακτηριστικό που αναφέρεις απαντάται μόνο στους Μάστερ και στους Dom.

Έχοντας ήδη βγάλει τους Top από την συζήτηση περί ελέγχου, μπορούμε ίσως πιο εύκολα να κάνουμε τον διαχωρισμό ανάμεσα στον Μάστερ και στον Dom.

Η διαφοροποίηση που προκύπτει από τον ορισμό είναι μία αναφορά στην πιθανά περιορισμένη χρονική διάρκεια της άσκησης του ελέγχου από έναν Dom. Αντίθετα, στην περίπτωση του Μάστερ και της Ολικής Ανταλλαγής Δύναμης, γίνεται μία αναφορά στο lifestyle. Επομένως εκεί μιλούμε για μία μόνιμη κατάσταση, όχι για κάτι παροδικό ή βραχυπρόθεσμο.

Ας δούμε τί λέει και ο Inco:

Έχει επικρατήσει, κατά την άποψή μου, η χρήση του όρου Dom (του Κυριαρχικού δηλαδή), από τους έχοντες καλή γνώση της δυναμικής των σχέσεων που αναπτύσσονται μέσα στην ευρεία γκάμα του BDSM, σε πιο βραχυπρόθεσμες καταστάσεις ανταλλαγής ισχύος (όρα σέσσιον ή και σειρά από σέσσιονς), με μία κάπως πιο επιδερμική προσέγγιση στην κυριαρχία που προκύπτει μέσα από αυτή την - σαφέστατα οριοθετημένη - ανταλλαγή ισχύος. Και στον ορισμό γίνεται αναφορά σε κάποιο "προσυμφωνημένο σημείο". Αυτό δεν είναι απαραίτητο να έχει ειπωθεί, όμως είναι γνωστό από τον Dom, ο οποίος ήδη έχει κατανοήσει τα όρια της παρτενέρ του - ιδεωδώς. Αντίθετα, η χρήση του όρου Μάστερ, συνδέεται πάντα με ένα βαθύτερο σκάλισμα της ψυχής της συντρόφου, πράγμα που εκ των πραγμάτων οδηγεί σε μακροπρόθεσμες σχέσεις. Εάν μιλούμε για αναδόμηση, εξέλιξη, ανασυγκρότηση της ψυχικής οικονομίας κάποιας, όπως και για ανασυγκρότηση της ζωής της, τότε μιλούμε για Μάστερ.

Κάτι που περιπλέκει τα πράγματα όμως, είναι η διαφοροποίηση ανάμεσα στον Αφέντη και στον Μάστερ. Πρόσεξα ότι στη μετάφραση, ο ορισμός Master αποδόθηκε με τον όρο Αφέντης. Ίσως θα έπρεπε να παραμείνει Μάστερ. Η Λάρα κάνει μία πολύ σωστή παρατήρηση εδώ:

Άρα και πάλι, διαφαίνεται ότι αυτό που κάνει κάποιον να είναι Μάστερ είναι στο πόσο αρέσκεται (και στο πόσο μπορεί) να πηγαίνει τον έλεγχο σε βάθος. Δεν πρόκειται λοιπόν για κυριαρχία σε μία σκηνή αλλά για κυριαρχία επί του ατόμου. Είναι φροντίδα, ευθύνη, εξέλιξη, ενασχόληση με τον άλλον, μέχρι ο Μάστερ να εμποτίσει κάθε πτυχή του είναι του. Μπορεί κάποιος να είναι Αφέντης, αλλά να μην μπορεί να κάνει αυτά τα πράγματα για την σκλάβα του.

Τέλος, προς υπεράσπιση των εμφανώς πιο "επιδερμικών" Dom, σύμφωνα με τα ανωτέρω τουλάχιστον, και αν θεωρήσουμε ότι είναι "λίγο" το να είναι κάποιος Dom (εγώ δεν το θεωρώ λίγο, απλά είμαι ακριβολόγος), έρχεται και πάλι η Λάρα:

Ελπίζω να βοήθησε η ανάλυση και να μην μπερδευτήκατε πιο πολύ. 

 

Απάντηση: Οι Ανάγκες του Μάστερ

Από τον Pat Califia, υστερόγραφό του στο SlaveCraft, σελίδα 145 στην 2η έκδοση Daedalus,

Συνοψίζοντας τις ανάγκες του Κυρίαρχου Αφέντη, σύμφωνα με τον Pat Califia, που μιλάει απ την πλευρά του Αφέντη, ένας Αφέντης χρειάζεται κάποιον που:

• να κάνει την σαδιστική του φαντασία να δουλεύει υπερωρίες γενικώς και ειδικώς για το πώς θα τον διαλύσει και μετά θα τον ξαναφτιάξει,
• να είναι δυνατός και ανθεκτικός στην αγωνία που θα ζήσει,
• να είναι διεκδικήσιμος,
• να είναι πάντα διαθέσιμος,
• και να είναι ικανός να αφοσιωθεί αποκλειστικά χωρίς του ίδιου να του παραχωρείται καμία αποκλειστικότητα.

Το κάνει δε αυτό ο Pat Califia, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να αντέξει σε βάθος χρόνου μια τέτοια κατάσταση, επειδή αλλιώς νιώθει χάλια και ότι δεν είναι ζωή αυτή που κάνει.

Δεν θα σχολιάσω τα υπό david stein, επειδή ο ίδιος δεν επιθυμεί να σχολιαστούν και, διαβάζοντας το κείμενό του, νομίζω ότι έχει καλούς λόγους γι αυτό. Αν ήθελα να το κουμπώσω με το παράθεμα τούτο, θα έλεγα ότι ο stein περιγράφει κάτω από ποιές προϋποθέσεις, που αφορούν τον Αφέντη, θα ήταν ο ίδιος διεκδικήσιμος, ...  

 

Re: Απάντηση: Οι Ανάγκες του Μάστερ

Πολύ ωραίο το απόσπασμα από τον Califia...έχω κάποιες παρατηρήσεις όμως, θα μου επιτρέψεις...

Η δική μου ανάλυση του αποσπάσματος αυτού διαφέρει αρκετά από την δική σου. Ο Califia, αν και δηλώνει ότι είναι περισσότερο Σαδιστής παρά Κυρίαρχος, δηλώνει επίσης ότι ενδιαφέρεται για την ανασυγκρότηση του ατόμου, ως τμήμα της διαδικασίας οικειοποίησής του. Φυσικά τον ενδιαφέρει το Υ να είναι ανθεκτικό, έτσι ώστε να τα βγάλει πέρα σε αυτήν ακριβώς την διαδικασία (προς συνεχόμενη χρήση του όπως παραδέχεται και ο ίδιος και για να το κρατήσει δίπλα του, ως ιδιοκτησία).

Περί Σαδιστικής φαντασίας και πρόκλησης αγωνίας: θεωρώ ότι αυτή είναι η πιο συνηθισμένη αλλά και πιο λανθασμένη οπτική γωνία του μαζοχιστή. Ποτέ δεν βρήκα κάποιο πραγματικό αντίκρισμα σ' αυτή την οπτική, σε Αφέντες /Μάστερς (το βρήκα όμως σε απλούς σαδιστές, κυρίως ανασφαλή άτομα, με απωθημένα). Το δώρο του πόνου από έναν Κυρίαρχο αποτελεί δώρο ή δίνεται απλά στο πλαίσιο χειρισμού του μαζοχιστικού υποκειμένου (μην πω ότι μόνο του το μαζοχιστικό υποκείμενο μετατρέπει τα πάντα σε πόνο, λολ).

Αντίθετα, οι τάσεις των Dom να σαδίζουν, ήταν πάντα εμπόδιο στην Κυριαρχία τους. Κατά την άποψή μου πάντα, και περιμένοντας και περαιτέρω τοποθετήσεις, θα έλεγα ότι η αναδόμηση δεν έχει στόχο τον πόνο, αλλά ότι ο πόνος είναι αναγκαίο κακό. Δεν μπορείς να χτίσεις αν δεν γκρεμίσεις σαθρά θεμέλια. Θεωρώ πως η όποια απόλαυση ενέχεται σε αυτή τη διαδικασία έχει σχέση με την διάλυση της "σαπίλας" (από αισθητικής πλευράς) και όχι με τον πόνο του συντρόφου. Ένας Σαδιστής δεν διαλύει την σαπίλα, ούτε έχει τη διάθεση να κάτσει και να κάνει χρονοβόρες εκτιμήσεις, του τί αποτελεί σαπίλα και τί όχι. Διαλύει αυτό που θα του καπνίσει (εάν δεις παλαιότερες τοποθετήσεις του Ηλία, θα καταλάβεις τί εννοώ, ενώ εάν δεις τοποθετήσεις του Ντρημ ή του MasterJp, θα δεις ότι κάπως όπως τα λέω είναι).

Το ότι πρέπει να είναι δυνατό και ανθεκτικό το Υ goes without saying. Απαιτείται ένα είδος ψυχικού σθένους που θα του επιτρέψει το γκρέμισμα των περισσότερων πεποιθήσεών του, χωρίς να το τρελάνει και χωρίς να το οδηγήσει στην αυτοκτονία ή στον κοινωνικό θάνατο.

Η δική μου άποψη είναι εντελώς αντίθετη. Πιστεύω κατ' αρχάς ότι έχουμε το ελεύθερο να συζητούμε οτιδήποτε επιθυμούμε, για την ευρύτερη κατανόηση θεμάτων που μας απασχολούν, ιδίως θέματα που υπάρχουν αναρτημένα στο διαδίκτυο και φαίνονται αρκετά σοβαρά. Δεύτερον, πιστεύω ότι είναι απόλυτα θεμιτό να γνωρίζουμε ποιοί είμαστε (ερωτικά), τί επιθυμούμε (σε γενικές γραμμές), τί μπορούμε να προσφέρουμε σε μία σχέση και τί όχι και όλα αυτά να έχουμε το σθένος να τα αρθρώσουμε και να τα διεκδικήσουμε. Και όταν κάτι δεν λειτουργεί για μας, να λέμε όχι και να πηγαίνουμε παρακάτω, μέχρι να βρούμε αυτό που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους.

Ο M/s διάλογος υφίσταται, κατά την άποψή μου. Εγώ πάντως τον κάνω και βρίσκω και άτομα που συνδιαλλέγονται μαζί μου. Για παράδειγμα, μιλούσα με κάποιον Βρετανό Μάστερ και διαπραγματευόμουν μία σχέση M/s μαζί του (σε πολύ πρώιμο επίπεδο - απλά βολιδοσκοπούσαμε ο ένας τον άλλον). Μου ξεκαθάρισε ότι δεν είναι θιασώτης των ακραίων σαδιστικών πρακτικών, ούτε του πρωτοκόλλου. Σταμάτησα αμέσως την επικοινωνία μαζί του, αφού τον ευχαρίστησα για τον ενδιαφέρον του και για την ειλικρίνειά του. Δεν ταιριάζαμε, πράγμα που διαπίστωσε και ο ίδιος. Είχε ένα διαφορετικό μοντέλο ιδιοκτησίας στο νου του, το οποίο εμένα δεν με ενδιαφέρει. Υπάρχουν επομένως προϋποθέσεις, ακόμη και στο πλαίσιο του M/s διαλόγου. Αν δεν υπήρχαν, τί θα μας έκανε να επιλέγουμε τον έναν ή τον άλλον Αφέντη για μία σοβαρή αλλά και ζωντανή σχέση M/s; Ακόμη και η σεξουαλική χημεία αποτελεί προϋπόθεση, έτσι δεν είναι;

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Οι Ανάγκες του Μάστερ

Τί να ξέρουν τώρα οι τοπικοί Masters από μουσική. Πως να συγκριθούν με τα μεγαθήρια αυτά, του διεθνούς BDSM που ο λόγος τους είναι ευαγγέλιο. Δεν γαμιόμαστε λέω εγώ κοπελιά. 

 

Απάντηση: Οι Ανάγκες του Μάστερ

Αποσύρω την γκρίνια μου για τον stein. Μου φαίνεται ότι παραβανίλεψα. Τέλος πάντων.

 

Απάντηση: Οι Ανάγκες του Μάστερ

Όταν διαβάζω κάτι ενδιαφέρον, όπως το άρθρο αυτό του στέιν, θεωρώ δεδομένο πως ο άνθρωπος τις απόψεις του εκφράζει-και ομολογώ πως κανέναν δεν εκλαμβάνω πλέον ως αυθεντία στο bdsm που κατέχει από μόνος του τη μία και μοναδική αλήθεια.
Για τον απλό λόγο πως δεν υπάρχει ΜΙΑ αλήθεια.

Όταν όμως βλέπω προσπάθειες ορισμού του Κ από υ, είμαι ιδιαίτερα δύσπιστη για αρκετούς λόγους.
Αν μπορούσαν οι υ. να σκέφτονται ως Κ, τότε δεν θα ήταν υ.
Οι ψυχοσυνθέσεις τους είναι τόσο διαφορετικές που το μόνο που μπορεί να κάνει ένας υ όταν προσπαθεί να μπει στη θέση του Κ είναι να εικάζει και να υποθέτει.

Περισσότερο έχουν αυτές οι προσπάθειες να κάνουν με την ανάγκη για κατανόηση του Κ από τον υ και αναμφισβήτητα επί μέρους έλεγχο και ας μην παραβλέπουμε τους ευσεβείς πόθους που αναφέρει και η tender lilly.

Πάντως η αλήθεια είναι πως διαβάζοντας τα περί ευημερίας και αυτονομίας, έχοντας υπόψη τι περίοδο διανύουμε, μ έπιασαν τα γέλια. Κλαυσίγελος μάλλον...

 

Απάντηση: Οι Ανάγκες του Μάστερ

Όχι μόνον αυτό αλλά και η αλήθεια του καθενός μεταβάλλεται στο πέρασμα του χρόνου  

Από την άλλη, αν οι σκλάβοι δεν είχαν ισχυρή διαίσθηση του τι είναι Κυρίαρχος, ένα εσωτερικό "σαδιστόμετρο" που αναγνωρίζει Αυτόν που έχει απέναντί του και πάλι δεν θα ήταν σκλάβοι, δεν συμφωνείς;

Απλά ένιωσα την ανάγκη να πάψω να είμαι δύσπιστη. Αν ο stein θέλησε να γράψει για τις ανάγκες των Κυρίαρχων, γιατί να του αποδώσω οτιδήποτε άλλο κίνητρο εκτός από αυτό; Απλά δεν ασχολούμαι, όπως ζήτησε και ο ίδιος άλλωστε...

Με μηδενική σχεδόν πιθανότητα να είναι σωστές οι εικασίες και οι υποθέσεις του. Αν ισχύουν ορισμένες προϋποθέσεις, ο σκλάβος μπορεί να νιώσει τι θέλει ο Κυρίαρχος από αυτόν τη στιγμή εκείνη.

Διαβάζοντας πως αντιλαμβάνεται ο stein την αυτονομία και με τι την συνδέει, χαμογέλασα με την αμερικανιά του.

Αυτονομία για μένα είναι να μπορεί κάποιος να αρθεί πάνω από τις περιστάσεις που τον περιορίζουν και να διαμορφώσει μια προσωπική στάση - εντός των καταστάσεων που τον περιορίζουν, αναγκαστικά - η οποία δεν είναι η προσδοκώμενη από τις υποδομές του συγκεκριμένου ατόμου, υπαγορευμένη ή και δοτή. Αυτονομία είναι να γνωρίζει κάποιος ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια του σε ένα ευρύ φάσμα συνθηκών, ότι η προσωπικότητά του δεν εξαρτάται από τις περιστάσεις και δεν εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις υποδομές στις οποίες πατάει.