150 λέξεις

Απάντηση: μετά μουσικής

rep rep rep

 

νύχτα

Όταν η μηχανή ανάβει, ακούγεται Παύλος.
“Μου'πες θα φύγω, χθες το βράδυ, ξαφνικά,
απλώς, κουράστηκα, δε φταίω για όλα αυτά...”

Oδηγώ επίτηδες αργά, με 15-20 χλμ και τα μάτια ορθάνοιχτα. Η πόλη τη νύχτα φαίνεται διαφορετική. Παράνομοι αφισοκολλητές, γαλατάδες με τα βανάκια τους, διανομείς τύπου, νεαροπαρέες που κατευθύνονται σε κάποιο σαντουιτσάδικο ή σε κάποια κρεπερί, εργαζόμενες της νύχτας που επιστρέφουν στο σπίτι για να πλύνουν από πάνω τους την πελατεία, εργαζόμενοι της καθαριότητας που μόλις ανέλαβαν βάρδια, λαχαναγορίτες που κρυώνουν μα φοράνε γάντια χωρίς δάχτυλα, διανυκτερεύοντες ταρίφες έξω από κλαμπάκια ή στις πιάτσες, περίπτερα εξοπλισμένα με καλσόν, μεθυσμένοι που ανακουφίζουν την κύστη τους σε κάποιο σκοτεινό σημείο, γωνιές με κάθε είδους “γιατρικά”, αδέσποτα βολτάρουν σε αγέλες.

Είναι μια διαφορετική πόλη, ας είναι η ίδια. Δεν αισιοδοξεί, δε χτίζει, δεν τρέχει. Πατάει στα δάχτυλα. Ακόμα και οι ξενύχτηδες χαιρετιούνται χαμηλόφωνα, με νεύματα.

Πίσσα διάθεση, πίσσα σκοτάδι. Και κρύο.

 

καταθέσεις

“Γαμώτο... γαμιέσαι τόσο υπέροχα!”
Γούρλωσε τα μάτια της, ερωτηματικά: “Τι εννοείς;;”
“Ωχ, το είπα δυνατά αυτό;”
“Έλα, άσ'τα σάπια!”
“...”
“Περιμένω, λέμε!”

Είχε σταματήσει να κινείται και τον κοίταζε κατάματα. Eπίμονα. Δε θα το κουνούσε από εκεί αν δεν της εξηγούσε τι εννοεί. Το πήρε απόφαση, πως θα δε γλίτωνε τόσο εύκολα. Ήξερε καλά τι πεισματάρα ήταν.

“Ε, πώς να στο πω... μερικές γυναίκες, απλά...”
“...έλα, καλό μου, μη ντρέπεσαι! Πες το!”

Φυσικά, δεν ήταν η πρώτη φορά που το άκουγε. Αλλά, γούσταρε τρελλά αυτές τις “εξηγήσεις”. Αντλούσε μια διεστραμμένη ευχαρίστηση.

“...απλά ανοίγουν τα πόδια και περιμένουν!”
“Τίιιιιιι... περιμένουν;;;”
“Την κατάθεση!”

Πέθανε στο γέλιο. Γελούσε αυθόρμητα, τρανταζόταν ολόκληρη.
“Αχαχαχαχαχαχαχα! Άκου “κατάθεση”!... Καλό! Θα το υιοθετήσω!”

Του έκλεισε το μάτι, πονηρά.
“Ωραία! Τώρα, ξαναπές το... καιιιι πάμε πάλι από εκεί που είχαμε μείνει...”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

-Θα με κοιτάς γιά πολύ ώρα?
-Συγνώμη,ξεχάστηκα.....
-Έλα κοντά μου μικρή.
-Μάλιστα (όλο νάζι)
-Στην αγκαλιά μου.Τι έχεις? Σου έλειψα τόσο πολύ ή θες να μου πεις κάτι?
-Μου έλειψες.Πολύ...δεν το αντέχω αυτό.Αλλά τώρα είσαι εδώ και αυτό μετράει.
-Νοιώθω ότι είναι κάτι αλλο.Θα μου πεις?
-Φοβάμαι....αν σου πω δεν ξέρω πως θα αντιδράσεις.Και δεν θέλω να σε χάσω.
-Να με χάσεις? γιατί? Έκανες κάτι που θα με διώξει από κοντά σου?
-Όχιιιιιιιιιι.Απλά δεν θέλω να σε τρομάξω.
-Να με τρομάξεις?(σιωπή)Περιμένω...
-Είχες πει ότι έιμαστε ξεκάθαροι,ενήλικες.Κι εγώ δεν ξέρω αν θα κρίνεις τόσο ώριμο αυτό που μου συμβαίνει....νομίζω είναι φυσιολογικό αλλά δεν θα σου αρέσει.Είμαι....ερωτευμένη
-Με ποιόν?
-Με ποιόν? Με τον Πάπα της Ρώμης....Με σένα είμαι.Και μου αρέσει όπως μου αρέσουν όλα πάνω σου
-Και γιατί να φοβηθώ? Γιατί να θυμώσω? Τα πράγματα είναι απλά.Δεν θα βρεθούμε πάλι.Τουλάχιστον μέχρι να καταλάβεις ότι δεν είσαι ερωτευμένη απλά με θέλεις, σε καυλώνω....είμαστε οκ τώρα?
-Ναι είμαστε οκ...συγνώμη...

Ιδρωμένη πετάχτηκα από τον ύπνο μου.Τέταρτη φορά που βλέπω το ίδιο όνειρο,τον ίδιο διάλογο.Ας μην επαληθευθεί....Όχι στ' αλήθεια τουλάχιστον.Το όνειρο το αντέχω όπως και την πικρή γεύση που μου αφήνει μόλις ξυπνάω.Ας μην επαληθευθεί.....

 

μπριζωμένα

"{...} λύσε με... και άφησέ με να φύγω!"

"!!!"
"Σε σόκαρε;"
"Είναι πολύ έντονο."
"Με είχε μπριζώσει ο {...}"
"Νομίζω πως, δε θα ήθελα να ήμουν στη θέση εκείνου που σου το προκάλεσε."

Ήθελε να ρωτήσει {γιατί;} μα δεν το έκανε. Ήξερε.
Απέφυγε να πει την πλήρη αλήθεια, επειδή, συχνά, είναι τόσο σκληρή που δε λέγεται.

Σκέφτηκε πως πολλοί θα σκότωναν για να μπορέσουν κάποτε να βρεθούν σε αυτή τη θέση. Να αφήνουν κάτι τόσο τρομακτικά έντονο πίσω. Κάτι που να μην μπορείς ποτέ να το βαφτίσεις “αδιαφορία”.

Το χειρότερο σε μια σχέση, δεν είναι να αφήσεις πίσω μίσος. Είναι να αφήσεις κενό, αδιαφορία, πλήξη. Να μπεις στο πάνθεο όσων δεν πέρασαν ποτέ από εκεί, δεν άφησαν καμία σφραγίδα.

“Ξέχνα και τίποτα, επιτέλους!”
“Ξεχνάω πολλά!”
“Δε σε πιστεύω!”

Σωστά, κυρία μου: δεν τα ξεχνάω. Απλά έχω μάθει να θαύω τα "δυσάρεστα". Και να τους προστατεύω.

 

Την καρφώνει με το βλέμμα του. Ξέρει αυτή τι έκανε, και ξέρει και τι θα επακολουθήσει. Ήδη στήνεται, με τον υπέροχο κώλο της στον αέρα, και το κεφάλι της κάτω απο τα χέρια της. Η ζώνη του πέφτει δυνατά πάνω της, μα αυτή δεν κουνιέται.
“Κουράγιο κοριτσάκι μου, άλλες 4.”
Ξέρει οτι άμα κουνηθεί, θα φάει και άλλες, και άμα κουνηθεί στην αρχή σίγουρα θα συνεχίσει να κουνιέται. Αλλά η μικρή συγκρατείται, και ακόμα και όταν η ζωνη τη χτυπά στο ίδιο ακριβώς σημείο δεν σαλεύει. Και τις επόμενες 3, δεν κουνιέται εκατοστό.
“Πονάει μπαμπα” κλαψουρίζει σιγανά, καθώς η ζώνη πέφτει στο πάτωμα. Την πλησιάζει απο πίσω, και το χέρι του χαϊδεύει απαλά τον κοκκινισμένο κώλο της.
“Το ξέρω μικρή μου” της λέει κάπως θλιμμένος. “Είμαι περήφανος για σένα.”
Την παίρνει στην αγκαλιά του, και αυτή τον κρατάει τόσο σφιχτά που του κόβει την ανάσα.
Επιτέλους.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Τί δουλειά είχα εγώ να μπλέξω με όλα αυτά.

Καριόλη, είχες δεν είχες μ' έπεισες.

Μια ζωή άλλα θέλω, άλλα κάνω, γι' αλλού ξεκινάω, αλλού βρίσκομαι.

Θα σε σπάσω στο ξύλο όταν με κατεβάσεις.

Γαμημένε, κατέβασέ με.

Ένα νεύρο χτυπάει στο αριστερό μου μάτι.

Τί θα δώ;

Τί θέλεις να δείς;

Με ποιόν;

Με το μαλάκα.

Πού;;

Εκεί.

Το πολύ πολύ να δω καμιά γροθιά να 'ρχεται.

Ρε καριόλη μ' έσφιξες πάρα πολύ!

Πφφφ, αφού τα βαριέμαι αυτά, του το έχω πει τόσες φορές.

Κρεμασμένη από το ταβάνι.

Κατέβασέ με, ομορφιά μου, θα σου φτιάξω πορτοκαλόπιτα που τόσο σ' αρέσει...

Κράμπα.

Αφού είμαι αγύμναστη, αγοράκι μου, στο έχω πει παλιοκαριόλη, κατέβασέ με!

Τί κρατάς;

Τί είναι αυτό που κρατάς;;

Είσαι τόσο μαλάκας!

Σοβαρέψου, μαλάκα!

Μη με πλησιάσεις, παρά μονο για να με λύσεις!

. . . . .​

Στο είχα πει παλιοαρχίδι ότι δεν βίδωσες καλά τους κρίκους!

Στο 'χα πει η πουτάνα!

Με τις μαλακίες σου...

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Πάντως αυτό στα ελληνικά λέγεται ".... κι ας κλαίω"

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Όχι dear, λέγεται πούντο πούντο το δαχτυλίδι,ψάξε ψάξε δεν θα το βρεις....

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Μισούσα το single tail.`Οχι για τα σημάδια,αυτά δε μ'ένοιαζαν.`Ομως ο οξύς κ διαπεραστικός πόνος που προκαλεί μου έφερνε τάση για εμετό.Αλλά ήξερα ότι όσο πιο σκληρή ήταν όταν με τιμωρούσε,τόσο πιο τρυφερή γινόταν μετά.Απλά κλείνω τα μάτια κ περιμένω να τελειώσει.Τέτοιες στιγμές φεύγω απ'το σώμα μου.Γίνομαι πουλί που πετάει στους λόφους πέρα απ'τη πόλη...
-"Εννοείται ότι θα κοιμηθείς στο χαλάκι σου στο πάτωμα,απόψε".
"Ούτε απόψε,λοιπόν..?",σκέφτηκα απογοητευμένος...
Κρύωνα κ πονούσα αλλά είχα γλαρώσει όταν ένιωσα το απαλό χάδι στη πλάτη.
-"Ελα στο κρεβάτι,κουταβάκι..Θα μου κρυώσεις".
Ανασήκωσε το πάπλωμα κ χώθηκα στην αγκαλιά Της.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

-...Πονάει και τσούζει,σε παρακαλω.
-Το ξέρω μωρό μου,αλλά ξέρω και πόσο το απολαμβάνεις,μην γκρινιάζεις λοιπον
-Δεν γκρινιάζω....κι έχεις δίκιο μ'αρέσει να νοιώθω την καύτρα του τσιγάρου σου νάκουμπάει τις ρόγες μου
-Μόνο εκεί?
-Όχι,όχι στην κοιλια σε παρακαλώ....
-Μμμμμμμ.....στην κοιλιά? Δεν το χα σκεφθεί ακόμα,υπολόγιζα τα όμορφα οπίσθιά σου,αλλά μιάς και μου το ζητάς....
-Ναι,στον κώλο μου, με τρελαίνει ότι κι αν κάνεις....
-Έλα κοντά μου τώρα να γευθώ την αισθηση της κάψας...να σε δρσίσω.Μπες κάτω από την μασχάλη μου
-Μάλιστα....είσαι το λιμάνι μου,αυτή είναι η θέση μου,πολυαγαπημένε μου Κύριε...Άρχοντά μου....

 

Κέτσαπ

Το πορφυρό παχύρρευστο υγρό κάλυψε τον κύβο της φέτας στον αφαλό της.

«Ακίνητη, θα το χαλάσεις! Μην αναπνέεις! Το επιτυχημένο amuse-bouche είναι εμφανίσιμο.»

Με το ξέσπασμα του γέλιου της το τυρί κατρακύλησε στο κατωσέντονο.

«Εντάξει, απαίδευτο πλάσμα. Αφού δε μπορείς να εκτιμήσεις ένα όμορφο ορεκτικό, αξίζεις να τιμωρηθείς!»

Αναποδογύρισα το κουτί της φέτας στο στήθος της. Η σαλαμούρα μούσκεψε το στρώμα. Γονάτισα πάνω στους μηρούς της. «Ακίνητη,» την πρόσταξα, καθώς πνιγόταν απ’τα γέλια.

Άδειασα όλη την κέτσαπ πάνω της, βίαια και τυχαία. Μεγάλα κοκκινάδια δημιουργήθηκαν στο μέτωπό της, στη δεξιά της κλείδα, στο στέρνο της.

Γελάγαμε. Την πήδαγα και την έτρωγα, λαίμαργα.

«Χύσε, ξεφτιλισμένη πίτσα του χορτοφάγου,» της φώναξα. Τραβήχτηκα, και το σπέρμα μου έπεσε σα κορδέλα από σαντιγύ στα χείλη της.

Μετά κάναμε ντουζ στο σκοτάδι.

«Μου άνοιξε η όρεξη,» είπε. «Ψήνεσαι να παραγγείλουμε;»

«Ναι,» απάντησα μιλώντας μέσα στο στόμα της, ανάμεσα στα φιλιά μας. «Κάτι ελαφρύ.»