Dogme D

Απάντηση: Dogme D

Δεν θα μπω στην ουσία του θέματος, δεν είναι ανάγκη, τουλάχιστον για μένα, αλλά ο τρόπς ανταλλαγής επιχειρημάτων εν πολλοίς μου θυμίζει, πηγαδάκια σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, γκαλερί, φωτογραφικά στούντιο, πολιτικά καφενεία μιας άλλης εποχής...
Μου αρέσει, γιατί δηλώνει σκεπτόμενους/ες, το σιχαίνομαι γιατί ο "ντορός" της επιχειρηματολογίας παρασέρνει σε κατινιάρικες αντιπαραθέσεις που βρομάνε από κολλήματα εμφυλιου, μεγαλοϊδεατισμό του '20 και παπαριές της γενιάς του Πολυτεχνείου...
Δεν μπορώ επιπλέον να βλέπω ακόμα γενίτσαρους, πολιτικά ορθούς, απεγνωσμένους ισορροπιστές, ορθολογιστές στα πρόθυρα "ρε, δεν πάει να μπιπ", και δη όταν είναι προφανές πως γνωρίζουν όλοι το "παιχνίδι", καλοσπουδαγμένα παιδια στην πλειοψηφία τους, να γράφουν πράγματα με τσιτάτα, βαρύγδουπα, αφοριστικά, συλλήβδην σαν μέτρια εκδήλωση προπαγάνδας για εντυπωσιασμό ταπεινών ιθαγενών....
Δεν μας αξίζει, δεν σας αξίζει... Ή μήπως...?
Εν κατακλείδι αν έχετε να πείτε κάτι καμια 250αρια λέξεις φτανουν και περισσευουν...
Πολλά είπα κι εγώ...

 

Re: Απάντηση: Dogme D

Εάν μου υποδείξεις ποιες ακριβώς είναι οι λέξεις που θα έπρεπε να κόψω, έτσι ώστε οι υπόλοιπες να φτάνουν και να περισσεύουν, πολύ ευχαρίστως να τις κόψω.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Dogme D

Αμ, δεν είναι τεχνικό το θέμα...
Είναι ουσία, ύφος, αιτία....
Και μη μου πεις πως δεν το αντιλαμβάνεσαι...

 

11. Απαγορεύεται ο πληθυντικός και τα πεζοκεφαλαία.

 

Οφείλω τον δωδέκατο κανόνα στον παλιό μας γνώριμο, τον Michael from Vienna.

12. If ropes, canes, knives are part of your life, since you express yourself with them, it is suitable to use them sexually as well, provided it is not set up just for the scene.

Μετάφραση:
12. Εάν τα σκοινιά, οι βίτσες, τα μαχαίρια, είναι μέρος της ζωής σου, εφόσον εκφράζεις τον εαυτό σου με αυτά, είναι θεμιτό να τα χρησιμοποιείς και σεξουαλικά, με τον όρο να μην είναι κάτι που σκηνοθετείς μόνο για τη σκηνή.

 

Ούτε ερασιτέχνες, ούτε σταρ

Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ


Το πρώτο πράγμα που μου λέει ο δανός σκηνοθέτης Τόμας Βίντερμπεργκ μόλις του αναφέρω το όνομα του συμπατριώτη του Λαρς φον Τρίερ είναι ότι «είναι ένας φάρος για τον κινηματογράφο μας».

Η συζήτηση ξεκίνησε στη διάρκεια του Φεστιβάλ του Βερολίνου, όπου είχε προβληθεί η ταινία του πρώτου, «Submarino». Μια ταινία γύρω από το δράμα δύο αδερφών με ψυχικά τραύματα (παιδιά υπήρξαν έμμεσα υπεύθυνοι για τον θάνατο του νεογέννητου αδερφού τους) και που καθορίζουν τη μελλοντική, τραγική συχνά, πορεία τους. Με τον μεγαλύτερο να έχει αφεθεί σε μια χωρίς μέλλον ζωή και τον μικρότερο, παρά τον εθισμό του στην ηρωίνη, να προσπαθεί να μεγαλώσει το χωρίς μητέρα παιδί του. Ταινία που θα δούμε αυτές τις μέρες και που ο Βίντερμπεργκ σκηνοθετεί με σιγουριά και δύναμη, με ένα απέριττο, ρεαλιστικό στιλ, βουτηγμένο σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα.

Μου θύμισε το «Δόγμα 95», έναν άλλον τρόπο αντιμετώπισης του κινηματογράφου, που είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση στα μέσα της δεκαετίας του '90, όταν ο Φον Τρίερ και μια ομάδα σκηνοθετών κήρυξαν τον θάνατο του τότε κινηματογράφου και την αναγέννησή του με βάση έναν «Ορκο Αγνότητας». Τότε ο Τρίερ γύρισε τους «Ηλίθιους», ο Βίντερμπεργκ την «Οικογενειακή γιορτή» (1998), ο Λόνι Σέρφινγκ το «Ιταλικά για αρχάριους».

Το σινεμά του ρεαλισμού

Το «Δόγμα 95» ήταν ένα είδος επιστροφής όχι μόνο στον νεορεαλιστικό κινηματογράφο των Ιταλών και της γαλλικής νουβέλ βαγκ, αλλά και των αδερφών Λιμιέρ, «έναν κινηματογράφο χωρίς ηθοποιούς, χωρίς κανένα μακιγιάζ, χωρίς φωτισμούς, με τον ήχο να γράφεται ταυτόχρονα με την εικόνα, με την κάμερα συχνά στο χέρι και τις σκηνές γυρισμένες στους πραγματικούς χώρους όπου γυρίζεται η ταινία. Ολα αυτά για να φέρουν τον θεατή πιο κοντά σ' αυτά που συμβαίνουν, να δει πρόσωπα και καταστάσεις χωρίς φτιασίδια» συμπληρώνει ο Βίντερμπεργκ.

Μια ταινία σ' αυτό το πνεύμα ήταν γι' αυτόν αρκετή. Ανανεωμένος, γύρισε πέντε χρόνια αργότερα το πιο παραδοσιακό «Ολα για την αγάπη», που συνδυάζει μια ρομαντική ιστορία με το θρίλερ. Πάντως, τόσο σ' αυτό όσο και στο πρόσφατο φιλμ του, «Submarino», εμφανίζονται ιδέες από το μανιφέστο του «Δόγματος», τόσο στη ρεαλιστική απεικόνιση των σκηνών όσο και στο παίξιμο των ηθοποιών. «Προσπαθώ», λέει, «να ανακαλύψω τα πρόσωπα εκείνα που σε εμφάνιση μοιάζουν με τους χαρακτήρες που θέλω να δώσω αλλά και που, από πλευράς ερμηνείας, μπορούν να αποδώσουν το καλύτερο. Δεν θέλω να είναι ερασιτέχνες αλλά ούτε και σταρ».

Τα κύρια θέματα της ταινίας, ο αλκοολισμός, η κακοποίηση παιδιών (που στην ταινία γίνεται από την αλκοολική μητέρα), τα ναρκωτικά, οι τύψεις και η τρέλα είναι θέματα που παραπέμπουν στον κλασικό κινηματογράφο τόσο της Δανίας, ιδιαίτερα εκείνον του Καρλ Ντράγερ, όσο και της Σουηδίας (η ταινία του Βίντερμπεργκ δεν είναι μόνο συμπαραγωγή με τη Σουηδία αλλά και πολλά εσωτερικά της είναι γυρισμένα σε σουηδικά στούντιο), ιδιαίτερα στις ταινίες του Μπέργκμαν. «Είναι θέματα που σίγουρα βρίσκει κανείς και σε ταινίες πολλών άλλων σκηνοθετών» δηλώνει κάπως επιτακτικά ο σκηνοθέτης. «Βέβαια με τον Μπέργκμαν αυτά έγιναν γνωστά διεθνώς» παραδέχεται.

Μήπως η ταύτιση αποκλειστικά του Μπέργκμαν με τον σουηδικό κινηματογράφο και αντίστοιχα του Φον Τρίερ με τον δανέζικο ενοχλούν τους συμπατριώτες τους; ρωτάω τον Βίντερμπεργκ. «Σίγουρα τους οφείλουμε πολλά. Αλλά πρέπει να προχωρήσουμε» απαντά. Παρατηρώ ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σε μας με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. «Δεν φταίνε ο φον Τρίερ και ο Αγγελόπουλος για το ότι αναγνωρίστηκαν από το διεθνές κοινό. Σε μας υπάρχουν και άλλοι σκηνοθέτες με ταλέντο, όπως θα υπάρχουν και σε σας. Ο κινηματογράφος πρέπει να προχωρεί. Το "Δόγμα" έγινε γι' αυτόν τον σκοπό. Αλλά τον επιτέλεσε και τώρα κάνουμε κάτι διαφορετικό».

Μια αχτίδα ελπίδας

Δεν συμφωνεί όμως πως η ταινία του είναι απαισιόδοξη, όπως βιάστηκαν να γράψουν ορισμένοι. «Η ζωή είναι συχνά απαισιόδοξη, με τα τόσα της προβλήματα, όχι μόνο πολιτικά αλλά και οικονομικά, που στις μέρες μας έχουν αυξηθεί τρομερά. Και που οι λύσεις ολοένα και λιγοστεύουν. Στην ταινία μου πάντως αφήνω μια αχτίδα ελπίδας. Ολοι τη χρειαζόμαστε».

Παραδέχεται άλλωστε ότι «οι αίθουσες τέχνης, οι κινηματογραφικές λέσχες, και βέβαια οι μικρές αίθουσες που πρόβαλλαν ευρωπαϊκές και ανεξάρτητες ταινίες, λιγοστεύουν καθημερινά. Πού θα προβάλλονται οι ταινίες μας σε μερικά χρόνια δεν μπορώ να σου πω» λέει κάπως λυπημένα. *

Ούτε ερασιτέχνες, ούτε σταρ | Έντυπη Έκδοση | Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπίας