Αναμνήσεις

Απάντηση: Αναμνήσεις

μικρή μου και εσύ είχες εναν αριθμό μαθητολογίου
καθε φορά που γραφόσουν στην νέα ταξη
σήμερα τα παιδιά νομίζεις πώς παίζουν
ξένιαστα και διασκεδάζουν εγω νομίζω πως οχι
τρέχουν απο σχολείο σε φροντιστηριο ξένες γλώσσες κλπ
εμεις οι παππούδες τοοοτε στα χρόνια μας
οποίος πήγαινε φτοντιστήριο τον θεωρούσαμε
τούλαχιστο βλάκα αλλά τι ξέρουν οι παπούδες
και πρόσεξε τους παππούδες
δεν ξερεις πως μπορεί να στην φέρουν
οι παλιόγεροι και να βρεθείς στα 4 χωρίς
να το καταλάβεις
την καλήσπέρα μου

 

Απάντηση: Αναμνήσεις

Δεν νομίζω ότι τα πράγματα είναι τόσο απλά. Θεωρώ πάντως πως το βασικότερο πρόβλημα στην Αθήνα είναι ότι οι Αθηναίοι μάθαμε από πολύ νωρίς (σε εκεινη την εποχη που είναι αφιερωμένο το νήμα) να έχουμε τον περίγυρο και τον περιβάλλοντα χώρο χεσ....ο.
Ως παιδιά πήραμε τις βάσεις και τις αρχές που έχουμε τώρα...
Δεν μάθαμε όμως ποτέ ως παιδιά που έπαιζαν στις αλάνες που λέει και ο νηματοθέτης να περιφρουρούμε και να προστατεύουμε αυτή την αλάνα για να έχουν και τα δικά μας παιδιά να παίζουν...
Όσο παρτάκηδες μεγαλώσαμε και μάθαμε να είμαστε σε σχέση με τα οικονομικά, με τη βρώμα, με την καταστροφή της φύσης, με την υποβάθμιση της επαρχίας, με τον γείτονα κτλ άλλο τόσο μάθαμε να είμαστε σε σχέση με το αν αυξάνουν τα εγκληματικά στοιχεία πάσης φύσεως... Οι λόγοι? πολλοί. Κυρίως αυτός: "κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει"..βγάζει?

Υγ. Συγγνώμη που βγήκα εκτός νήματος. Μπορείτε να το διαγράψετε αν ενοχλεί.

 

Απάντηση: Αναμνήσεις

και λοιπον? τι ηθελες να μυριζει? γαλατιλα?  

 

Εμείς οι "παππούδες" και οι "γιαγιάδες" μια χαρά περάσαμε.

Και επειδή έχουμε και την Alzheimer μας θα επιτρέψετε ένα απόσπασμα από post μου στο νήμα που είχε ανοίξει πριν λίγους μήνες η thaleia

Μεγάλωσα ή τέλος πάντων πέρασα από τα παιδικά μου χρόνια στην εφηβεία όταν η Αθήνα είχε και χωματόδρομους και μόλις 2 – 3 πολυκατοικίες ανά οικοδομικό τεράγωνο στο Νέο Κόσμο (ναι, σε τόσο «απομακρυσμένο» σημείο, ήτοι… 5 λεπτά από το Σύνταγμα). Παίζαμε μπάλα στους δρόμους και μας έσπαγαν τα νεύρα όταν κάθε… 5 ή 10 λεπτά περνούσε κάποιο αυτοκίνητο και μας έκοβε για λίγο το παιχνίδι...

Και τριγύρω μας ζούσαν άνθρωποι που δεν φοβόσουν να τους πλησιάσεις και βοηθούσαν όσο μπορούσαν αν υπήρχε κάποιο πρόβλημα (το τελευταίο δεν αναφέρεται στους ξένους - και πολλοί ιθαγενείς τα ίδια σκατά είναι).

 

Απάντηση: Αναμνήσεις

Παιδικά χρόνια....μμμμμ.....
1985 δώδεκα ετών Μεσολογγίου και Σμύρνης το πατρικό μου,τρεις γωνίες κάτω από τα Ψηλαλώνια.Πατίνια στο Ηλιακό,γιαλένια στο σκάμμα της πλατείας,πορτοκαλάδα και σάντουιτς με φανταστικά τυροπιτάκια από την Αλάμπρα,τα πρώτα σκιρτήματα,2ο γυμνάσιο,σινέ Ουφα.....
Έπαιζα ακόμα με την μπιμπο-μπο και τον τζων-τζων,με τα πιν-πον,λαστιχάκι,ποδόσφαιρο στο Σκαγιοπούλειο,κυκλοφορούσα με μισή φρατζόλα ψωμί τίγκα στην μερέντα και δεν ντρεπόμουν καθόλου.
Λίγο αργότερα ξημεροβραδιαζόμουν στο γήπεδο μπάσκετ του Απόλλωνα,άκουγα Wham και Duran-Duran,Modern Talking,Madonna,Skorpions,Bon Jovi,U2.Simple Minds...
τα μαλλιά "καπελάκι",φαρδιές ζώνες στη μέση,βάτες στους ώμους και ροζ κραγιόν.
Τα πρώτα πάρτυ σε σπίτια, οι πρώτες έξοδοι στην Banana Moon,Tiffany's,Tortuga,Συνεργείο,Arena,Smile....
Οι πρώτες "αναβασεις" τρικάβαλο σε παπάκια,τα πρωτα φιλιά!
Μυρωδιές,χρώματα,μουσική,συναισθήματα,παιδικοί φίλοι και φλερτ....απίστευτα χρόνια,με αθωότητα και ανεμελιά!!!

 

Απάντηση: Αναμνήσεις

αχουτοοοοο!!!!!!!!! ειναι μικρουλι καλεεεεεε !!!!

 

Απάντηση: Αναμνήσεις

Ναι....θεία!!!!
Θέλω και γλυφειτζουλι τωλα....θα μου πάλεις?

 

Απάντηση: Αναμνήσεις

Κι όμως εκείνα τα χρόνια που τα φωτίζει μόνο όμορφα η νοσταλγία, είχαν και τη σκοτεινή τους όψη.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει και ωραιοποιούμε τόσο πολύ το παρελθόν.
Δεν μπορώ να ξεχάσω την πίεση από ένα ασφυκτικό περιβάλλον που με έπνιγε, την έκφραση που αναζητούσε διέξοδο κ έβγαινε λειψή..ουφ, δεν ξέρω...Σε κάθε γενιά το παιδί ως παιδί έχει ωραίες ξέγνοιαστες αναμνήσεις και ως έφηβος, τους προβληματισμούς, την οργή, την αμφισβήτηση στα πάντα. Δεν μας θεωρώ εξαιρετική γενιά επειδή παιζαμε στους δρόμους κρυφτό και μήλα.
Ό,τι συμβαίνει στα ΄παιδιά τώρα είναι συνέχεια του δικού μας χθες που μας κληροδότησαν οι προηγούμενοι κ πάει λέγοντας η αλυσίδα..κάποιες φορές μισώ θανάσιμα τη νοσταλγία, θέλω να την ξεριζώσω και να τη δώσω στα σκυλιά..

(...)Αγνάντευε γύρα σου: Όλα τούτα τα κορμιά που κοιτάς θα σαπίσουν. Σωτηρία δεν υπάρχει.

Κοίταξε: Ζούνε, δουλεύουν, αγαπούν, ελπίζουν. Κοίταξε πάλι: Τίποτα δεν υπάρχει!

Ανεβαίνουν από τα χώματα οι γενεές των ανθρώπων και ξαναπέφτουν πάλι στα χώματα. Σωριάζεται, πληθαίνει, ανεβαίνει ως τον ουρανό η αρετή κι η προσπάθεια του ανθρώπου.

Που πάμε; Μη ρωτάς! Ανέβαινε, κατέβαινε. Δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος. Υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γιομάτη πίκρα, γιομάτη γλύκα, και τη χαίρουμαι όλη.

Καλή είναι η ζωή, καλός ο θάνατος, η Γης στρογγυλή και στερεή, σα στήθος γυναικός στις πολυκάτεχες παλάμες μου.

Δίνουμαι σε όλα. Αγαπώ, πονώ, αγωνίζουμαι. Ο κόσμος μου φαντάζει πλατύτερος από το νου, η καρδιά μου ένα μυστήριο σκοτεινό και παντοδύναμο.

Αν μπορείς, Ψυχή, ανασηκώσου απάνω από τα πολύβουα κύματα και πιάσε μ' ένα κλωθογύρισμα του ματιού σου όλη τη θάλασσα. Κράτα καλά τα φρένα σου να μη σαλέψουν. Κι ολομεμιάς βυθίσου πάλι στο πέλαγο και ξακλούθα τον αγώνα.

Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει απάνω σε βαθιογάλαζα νερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας;

Να ναυαγήσουμε!

(απόσπασμα από την Ασκητική του Καζαντζάκη)

 

Οι άνθρωποι δεν νοσταλγούν το παρελθόν, νοσταλγούν τα νιάτα τους.

 

Απάντηση: Αναμνήσεις

περιμενα τον Αγιο Βασιλη να μου φερει το ποδηλατο που ειχα ζητησει... ειχαμε παει για ρεβεγιον σε ενα συγγενικο σπιτι και οταν γυρισαμε ειδα το ποδηλατο μπροστα απο το δεντρο μας!

Ηξερα οτι ολο αυτο ηταν δουλεια του πατερα μου.. φυσικα και ηξερα οτι δεν υπηρχε Αγιος Βασιλης, αλλα συμβαδιζα στο μυθο και στην αφορμη να ειμαι ενα καλο παιδι και να παρω ενα καλο δωρο...
ηταν τα πρωτα χριστουγεννα στο καινουριο μας σπιτι! ημουν 6 χρονων και σε 3 μερες θα γινομουν 7!

10 χρονια αργοτερα, ο Αγιος Βασιλης μου εκανε τη χαρη... μπορει να μην ημουν πολυ καλο κοριτσι, ειχα αρχισει το καπνισμα και να βγαινω εξω με "κακιες παρεες" ειχα ηδη δωσει το πρωτο μου φιλι και ειχα κανει σεξ πριν 3 μηνες.. ειχα χασει ομως τα αυγα και τα πασχαλια... νομιζα οτι ημουν εγω υπευθυνη που πονουσε Εκεινη.....

λιγες μερες πριν τα χριστουγεννα βγηκαν τα αποτελεσματα... ο καρκινος δεν υπηρχε πια... χαρουμενα χριστουγεννα για ολους... εγω πηρα το δωρο μου!

λιγες μερες πριν γινω 24, εχω παθει πανικο! δεν το επαθα στα 18 ουτε καν στα 20.. νιωθω οτι η ζωη μου φευγει μπροστα μου και εγω μενω ακινητη να την κοιταζω κι ομως εχω κανει τοσα πολλα αλλα ποτε δεν θα ειναι αρκετα!

Αφιερωμενο στη μητερα μου...

 

Πίσω μου άθλια παρτάκια κορίτσια ντροπαλά, φοβισμένα φρικιά
Ολύμπιανς και Doors και Vermouth με παγάκια, τα ξέρεις όλα αυτά
σ’ είχα δει και σένα σαν τ’ άλλα φοιτητάκια
αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά
μίζερα όλα και λειψά γι’ αυτό σου λέω


Πίσω μου άθλια σχολεία κοπάνες και πορνό αποβολές για μαλλιά
γκόμενες και κόμμα, ραντεβού στην πλατεία, τα ξέρεις όλα αυτά
Χούντα δεν θυμάμαι μα ούτε ελευθερία της μεταπολίτευσης καημένη γενιά
άχρωμα όλα και λειψά γι’ αυτό σου λέω, γι’ αυτό σου λέ- ω

Υπάρχει λόγος σοβαρός που ήμουν νέος χλιαρός
Αυτά μου τύχαν δυστυχώς μα δεν τα κρύβω ευτυχώς
και να ένας λόγος σοβαρο-ός
Που είμαι ωραίος, που είμαι ωραίος


Τώρα τα τραγούδια μας τους πέφτουνε λίγα
και κάτω απ’ τα μουστάκια τους γελάν οι παλιοί
έχουν βλέπεις πίσω τους την λάμψη του εξήντα, καθάρισαν αυτοί
μα τίποτα δεν έδωσε σε μας η ιστορία
αυτό το τίποτα να εκφράσεις και να εκφραστείς
είναι η μόνη ευκαιρία που ‘χω εγώ και συ γι' αυτό σου λέω γι' αυτό σου λέω

Υπάρχει λόγος σοβαρός που ήμουν νέος χλιαρός
Αυτά μου τύχαν δυστυχώς μα δεν τα κρύβω ευτυχώς
και να ένας λόγος σοβαρο-ός
Που είμαι ωραίος, που είμαι ωραίος

 

Απάντηση: Αναμνήσεις

θυμάμαι
μωρό ακόμα να κάνω τα πρώτα μου βήματα ανάμεσα σε γονείς,θείους,θείες, παππούδες. βλέπετε ήμουν το μικρό ολονών ακόμη, μετά ήρθαν τα αδέλφια μου. μεζεμένοι στο μεγάλο δέντρο που είχαμε στο χωριό, στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς και που στο στολίζαμε κάθε χρόνο και αντάλλασαμε δώρα κάθε πρωτοχρονιά.
α ναι , της γιαγιά μου δεν της άρεσαν τα ψεύτικα πράγματα. ήθελε απλά αλλά αληθινά.
δεν ήταν ψεύτικο. ήταν ένα μεγάλο δέντρο που υπάρχει ακόμη φυτεμένο εκεί που με περιμένει κάθε φορά που πάω εκεί και περιμένει να μοιραστώ μαζί του τους πόνους και τις χαρές μου. είναι ο καλύτερός μου φίλος. εκεί έκατσα όταν πήρα το πρώτο καλό μου βαθμό. εκεί έκατσα όταν πήρα το πρώτο μου φιλί. με αυτό μοιράστηκα τη μεγαλύτερή μου χαρά αλλά και το μεγαλύτερο μου πόνο.
εκεί έκλαψα και γέλασα. εκεί χάνομαι με τις ώρες στουσ δικούς μου κόσμους...
θυμάμαι
τις ατέλειωτες ώρες στις παραλίες τα καλοκαίρια όταν πήγαιναμε με την παρέα μου και καθόμαστε σχεδιάζοντας το μέλλον μας. άλλοι τα κατάφεραν, άλλοι όχι. ήμαστε αγχωμένοι όλοι και καταπιέσμενοι από το μικρό περιβάλλον μας που παρακολουθούσε κάθε μας κίνηση. κρύβαμε τα φλερτ μας. δεν μιλούσαν αγόρια και κορίτσια φανερά μετά από κάποια ηλικία, γιατί υπήρχε αυτό το κουτσομπολιό. θέλαμε να φύγουμε όλοι τότε. έχουν γυρίσει πίσω μερικοί όμως.
θυμάμαι ένας από εκεί μου με είδε κάποτε να μιλώ με έναν δεύτερο μου ξάδερφο στην εκκλησία ένα πάσχα και πήγε την άλλη μέρα στον πατέρα μου να του δώσει συγχαρητήρια που αρραβωνιάστηκα με τον συγκεκριμένο, εγώ στα 16 , χαχαχα. ο πατέρας μου γέλασε τόσο πολύ .....
θυμάμαι
τη μυρωδιά της θάλασσας που μου λείπει τόσο πολύ εδώ.
τη μυρωδιά του βουνού που πάω κάθε σεπτέμβριο να μαζέψω τσάι.
κοιμάμαι, περπατάω και με συνοδεύουν πάντα.....
όταν ήρθα στην αθήνα για να παρακολουθήσω τη σχολή μου καταπιέστηκα τόσο πολύ.
έκλαψα τόσο πολύ. είχα μάθει στην ελευθερία της φύσης. εδώ είχε μόνο τσιμέντο και ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν τα πάντα...
αναρωτιόμουν γιατί να παίρνουν την άδεια τους κάθε καλοκαίρι???
εμείς την παίρναμε τον χειμώνα για τις αγροτικές δουλειές... δεν καταλάβαινα τότε ότι είχα ένα δώρο που δεν το εκτιμούσα όσο έπρεπε.
δεν είχα κινητό. δεν είχα υπολογιστή. είχα όμως πράσινο, φύση, θάλασσα...
αναρωτιέμαι...
τί κάνω εδώ???
περιμένω να περάσουν οι μέρες να πάω στον αγαπημένο μου φίλο.να του μιλήσω και να μου μιλήσει και πάλι. να μυρίσω το άρωμα της ελιάς και του βρεγμένου χώματος. να μυρίσω το φρέσκο λάδι που βγείνει από την πρέσα και χύνεται στο φρεσκοκαρβουντισμένο ψωμί...
δύσκολα χρόνια για ένα παιδί που είναι στα 16 και στ 18 της τότε... αλλά τώρα πολύτιμες αναμνήσεις που το βοηθούν να προχωρήσει και να εκτιμήσει πράγματα που του έδωσαν...
να έχουμε υγεία όλοι και κουράγιο για τα δύσκολα που μας περιμένουν είναι οι μόνες μου ευχές για το μέλλον.