Σεξουαλική απομάγευση

«Μια ορισμένη φιλολογία περί ερωτικής απομάγευσης, προερχόμενη από τη σεξουαλική απελευθέρωση, φιλοδοξεί να καταστήσει τη σεξουαλικότητα κοινότοπη. Είναι γελοίο! Το να σταθεί κανείς μπροστά στον άλλον γυμνός, να προσφέρει το σώμα του, δεν είναι ανώδυνο. Δεν κάνουμε έρωτα με κάποιον όπως πάμε σινεμά ή στο εστιατόριο. Η σεξουαλική πράξη σας δεσμεύει, εσάς και τον άλλον, και διατηρεί έναν ιερό χαρακτήρα. Η σεξουαλικότητα δε θα γίνει ποτέ κοινότοπη, και μπορούμε να χαιρόμαστε γι’ αυτό».
Alice Ferney, από τον συλλογικό τόμο Η Ωραιότερη Ιστορία του Έρωτα, μτφ. Φώτης Σιατίτσας, εκδ.Κριτική, 2004, σσ.242-3

Σε συνέχεια της συζήτησης περί ιερού που τέθηκε στο νήμα Χριστιανισμός και BDSM, θα με ενδιέφερε να συζητηθεί το παραπάνω απόσπασμα.

Η θέση μου

Σε αντίδραση προς τους αμέτρητους αιώνες σεξουαλικής καταπίεσης, η δεκαετία του ’60 αιτήθηκε πράγματι επίμονα αυτό που σήμερα βιώνεται ως απομάγευση της σεξουαλικότητας. Ωστόσο, θεωρώ το παραπάνω απόσπασμα βερμπαλιστικό, αν όχι και ύπουλα ηθικιστικό, ιδίως στα μάτια ευαίσθητων (ιδίως θηλυκών) ψυχών.

Θεωρώ ότι η σεξουαλικότητα αυτή καθαυτή δεν έχει τίποτα το μαγικό ή το ιερό. Πρόκειται για μια φυσική ανάγκη του ανθρώπινου είδους επενδεδυμένη βέβαια με τον αναπόφευκτο πολιτισμικό μανδύα, η οποία θα πρέπει να εξυπηρετείται με τον καθαρότερο (δλδ. απλούστερο και ευθύτερο) τρόπο. Με άλλα λόγια, δεν βλέπω τίποτα προβληματικό με το να κάνουμε έρωτα όπως πάμε σινεμά ή στο εστιατόριο.

Το ξέρω ότι πολλοί κλωτσάνε σε μια τέτοια προοπτική. Κι εγώ η ίδια ενίοτε. Γιατί η εικόνα ανθρώπων που θα έκαναν αυτό ακριβώς που κάνουν τα σκυλιά στη μέση του δρόμου μας φέρνει δυσφορία; Θεωρώ ότι η απάντηση βρίσκεται στην ερμηνεία της φράσης «πολιτισμικός μανδύας της σεξουαλικότητας». Το βιβλίο από το οποίο παραθέτω το παραπάνω απόσπασμα αφορά σε μια συνοπτική ιστορική επισκόπηση του έρωτα, ο οποίος αναλύεται σε τρεις παραμέτρους: γάμος (τεκνοποίηση), συναίσθημα (Έρως) και ηδονή (σεξουαλικότητα). Η κατακλείδα του είναι ότι σήμερα ο γάμος δεν αποτελεί επιταγή, το συναίσθημα έχει γίνει αποδεκτό και η ηδονή είναι ελεύθερη, συνεπώς το πρόβλημα έχει μετατεθεί από την διαπάλη των αναγκών του ατόμου με τις κανονιστικές κοινωνικές αρχές, στις επιλογές που κάνει το ίδιο και στους τρόπους με τους οποίους επιχειρεί να συγκεράσει αυτά τα τρία.

Βασική θέση του βιβλίου είναι ότι το συναίσθημα υπήρχε από πάντα, θέτοντας την απαρχή του στους παλαιολιθικούς χρόνους όταν άρχισαν οι άνθρωποι να θάβουν τους νεκρούς τους, δηλαδή από τη στιγμή που υποστασιοποιήθηκε στη συνείδηση η ανθρώπινη οντότητα. Οι συγγραφείς θεωρούν ότι ο Έρως ως συναισθηματικό μόρφωμα υπήρχε σε όλες τις κοινωνίες, αλλά αποτελεί ιστορικά ετεροβαρή έννοια, άλλοτε απόλυτα δοξασμένη κι άλλοτε απόλυτα απορριπτέα. Θέλω να καταδείξω ότι είτε είναι έτσι, δλδ είτε ο Έρωτας είναι εγγενές ανθρώπινο συναίσθημα τουλάχιστον από καταβολής λόγου, είτε κοινωνική κατασκευή που αναδύεται σε κοινωνίες που τον έχουν ανάγκη προκειμένου να εξυπηρετήσουν αλλότριους στόχους, είναι σημαντικό να διαχωρίζεται στη συνείδηση από τη σεξουαλικότητα, τουλάχιστον για όσους επιδιώκουν έναν βαθμό αυτεπίγνωσης.

Ξεκινώ από την παραδοχή ότι η δεδομένη πρόσδεση της σεξουαλικότητας με το συναίσθημα είναι ο βασιλικός δρόμος προς τη νορμοποίηση της σεξουαλικότητας, εγχείρημα με τον οποίο διαφωνώ άρδην. Τούτο σημαίνει ότι όσοι αναγνώστες φρονούν ότι η σεξουαλικότητα οφείλει να μπαίνει σε νόρμες έχουν θεμελιωδώς διαφορετικό τρόπο σκέψης από αυτόν που εκθέτω και μάλλον χάνουν τον χρόνο τους διαβάζοντας αυτό το κείμενο.

Γιατί όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο (δηλαδή γιατί είναι προβληματική η σύνδεση σεξουαλικότητας και συναισθήματος); Γιατί το συναίσθημα σπανίζει αλλά η ανάγκη είναι καθημερινή. Γιατί το συναίσθημα εκλείπει αλλά η ανάγκη επιμένει. Γιατί αν θες να κάνεις έρωτα μόνο με αυτόν με τον οποίο είσαι ερωτευμένος, τότε θα κάνεις σπάνια έρωτα, πράγμα που είναι αφύσικο. Γιατί το να επενδύεις με συναισθήματα κάθε σεξουαλική σου συνεύρεση μπορεί να είναι παραπλανητικό σε τραγικό βαθμό. Γιατί σύντομα καταλήγεις να επιδιώκεις τον ίδιο τον Έρωτα και να μην μπορείς να διαχωρίσεις αυτή σου την ανάγκη από τα συναισθήματα προς το ίδιο το πρόσωπο που στον εμπνέει. Γιατί, γιατί, γιατί…

Είμαι υπέρ της σεξουαλικής απομάγευσης γιατί αυτή μας βγάζει από τα θρησκευτικά και πολιτικοκοινωνικά στεγανά, γιατί μας δίνει πολύτιμη βοήθεια για να διαβούμε τον εξαιρετικά δύσβατο δρόμο της απενοχοποίησης και μας επιτρέπει να βιώσουμε καθαρά τις ίδιες της λειτουργίες του σώματός μας. Τόσο στοιχειώδες μα και τόσο δύσκολο… Προσοχή εδώ: ας μην βάζουμε τζάμπα τρικλοποδιές στον εαυτό μας συγχέοντας την απομάγευση με την χυδαιότητα ή την προστυχιά, γιατί έτσι παραμένουμε σφραγισμένοι εντός της ενοχικότητας. Κάποια στιγμή οι απλές φράσεις «θέλω να σε γαμήσω», «θέλω να με γαμήσεις», «θέλω να γαμηθούμε» θα ήταν σημαντικό να μπορέσουν να αρθρωθούν και να ηχήσουν αχρωμάτιστα, δηλαδή σαν γνήσιες εκφράσεις της σεξουαλικής επιθυμίας δίχως σχεσιακό έρμα (σχεσιακό έρμα εδώ θα ήταν η μετάφρασή τους ως «με προσβάλλει», «μου επιτίθεται», «επιχειρεί να κυριαρχήσει πάνω μου», κτλ).

Αν ο Έρωτας είναι κοινωνική κατασκευή, η απομάγευση της σεξουαλικότητας μπορεί να λειτουργήσει ως αφύπνιση από μια μόνιμη νάρκωση. Μια τέτοια συνειδητοποίηση θα αποκάλυπτε το ανυπόστατο ευρύτατα διαδεδομένων παραδοχών, όπως π.χ. ότι «οι γυναίκες κάνουν έρωτα έχοντας στο νου τους τη σχέση (βλ.το γάμο, τα παιδιά, την ασφάλεια) ενώ οι άντρες κάνουν έρωτα σκεπτόμενοι μόνο τον ίδιο τον έρωτα». Δεν λέω ότι στην περίπτωση αυτή θα στέλναμε στον Έρωτα από εκεί που ήρθε. Κατασκευή – ξεκατασκευή, εφόσον υπάρχει ως μείζονα κοινωνική αξία και είναι βαθιά φυτεμένος στον εγκέφαλό μας, υπερβαίνει τις δυνατότητές μας να τον αποδομήσουμε. Το ότι είμαστε παιδιά της εποχής μας κι ως τέτοια δεν έχουμε εποπτεία της εποχής είναι δεδομένο. Θα μπορούσαμε όμως να ξεπετάξουμε ευκολότερα ένα σωρό βασανιστικές προκαταλήψεις, να διευκολύνουμε τα μάλα τα σεξουαλικά και λοιπά μας νταραβέρια, και εντέλει να βιώσουμε με πολύ λιγότερες επιπλοκές μα και με περισσότερη σοφία και χαρά εκείνο που ορίζεται ως Έρως.

Αν ο Έρωτας είναι εγγενές συναίσθημα, η απομάγευση της σεξουαλικότητας μπορεί να μας βοηθήσει ακριβώς στον προσδιορισμό του περιλάλητου ιερού χαρακτήρα του. Η σεξουαλικότητα διαχέεται αέναα, αφορά όλους και όλες: ιδού τι πρέπει να κρατήσουμε από τη δεκαετία του ’60. Ο Έρως αφορά Εσένα κι Εμένα (αντωνυμίες που επιζητούν να βαφτιστούν με δυο Ονόματα), δηλαδή το προαιώνιο ερώτημα της ετερότητας, όπως προσπάθησα μερικώς να εξηγήσω και στο νήμα για τον Χριστιανισμό. Και το ερώτημα αυτό είναι τόσο βασανιστικό, τόσο επίμονο, τόσο αξεδιάλυτο, που έχει ανάγκη να αξιοποιήσει κάθε μέσο στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να απαντηθεί. Η σεξουαλικότητα είναι εκπληκτικά άμεσος δρόμος προς αυτό. Όχι απλά άμεσος, αλλά εκ των ων ουκ άνευ. Πώς θα μάθω Ποιος είσαι (άρα και Ποιος είμαι), αν δεν ερευνήσω κάθε σπιθαμή του κορμιού σου, αν δεν δω πώς αντιδρά σε μυριάδες ερεθίσματα, αν δεν συμπλέξω τις αντιδράσεις του δικού σου και του δικού μου κορμιού; Ποιο όμως είναι το κοινό μυστικό εδώ; Ότι ό,τι κι αν κάνω ΔΕΝ θα το μάθω. Όχι οριστικά, όχι παγιωμένα. Ιδού λαμπρό αναδύεται το πεδίο της ιερότητας.

Ίσως λοιπόν δεν πρέπει να μιλάμε για σεξουαλικότητα, αλλά για σεξουαλικότητες εκάστου. Το να θέλω να αντλήσω ηδονή από κάποιον που θεωρώ ότι μπορεί να μου την παρέχει (επειδή είναι ομορφόπαιδο, επειδή οι ορμόνες του μυρίζουν κολασμένα, επειδή η ώρα του τσαγιού και της συμπάθειας έτυχε να συμπέσουν με την ώρα της επιτακτικής μου καύλας, κτλ), και στον οποίο θεωρώ ότι μπορώ να ανταποδώσω ηδονή, δεν είναι ούτε πρόστυχο, ούτε χυδαίο, ούτε υπονομεύει τον Έρωτα που φέρω ως δυναμική μέσα στο κεφάλι μου. Και ασφαλώς η παραδοχή αυτή δεν σημαίνει ότι θα μετριαστεί η ένταση του πόθου μου. Το γεγονός ότι αυτή η σεξουαλικότητα μοιάζει τόσο διαφορετική από αυτό που βιώνω όταν κάνω έρωτα με τον Έρωτά μου, δε συνιστά λόγο απαξίωσής της. Τουναντίον. Γιατί αυτή ακριβώς η σεξουαλικότητα, ο λόγος των σωμάτων ως τέτοια και η σιωπή του Λόγου, καθιστά τα Ερωτήματα απολύτως ηχηρά όταν αυτά προκύπτουν.

Το να σταθεί κανείς μπροστά στον άλλον γυμνός, να προσφέρει το σώμα του, είναι ανώδυνο, πλήρως δικαιωμένο και εξαιρετικά ευχάριστο. Το να σταθεί κανείς μπροστά στον άλλον γυμνός, να προσφέρει τα ερωτήματά του δια των σωμάτων, ναι, δεν είναι ανώδυνο, δεν θα γίνει ποτέ κοινότοπο, και μπορούμε να χαιρόμαστε γι’ αυτό.

 

Απάντηση: Σεξουαλική απομάγευση

«Μια ορισμένη φιλολογία περί ερωτικής απομάγευσης, προερχόμενη από τη σεξουαλική απελευθέρωση, φιλοδοξεί να καταστήσει τη σεξουαλικότητα κοινότοπη. Είναι γελοίο! Το να σταθεί κανείς μπροστά στον άλλον γυμνός, να προσφέρει το σώμα του, δεν είναι ανώδυνο. Δεν κάνουμε έρωτα με κάποιον όπως πάμε σινεμά ή στο εστιατόριο. Η σεξουαλική πράξη σας δεσμεύει, εσάς και τον άλλον, και διατηρεί έναν ιερό χαρακτήρα. Η σεξουαλικότητα δε θα γίνει ποτέ κοινότοπη, και μπορούμε να χαιρόμαστε γι’ αυτό».



Θα παραθέσω ένα κείμενο (πηγή: AMRA -και όχι δεν ανήκω σε κάποια αίρεση απλά ασπάζομαι την συγκεκριμένη άποψη του άρθρου-) το οποίο δεν θα μπορούσε να αντικατοπτρίσει περισσότερο το τι πιστεύω για την πρακτική και την βαρύτητα του έρωτα.

Ο έρωτας για μένα είναι μια πράξη ιερή ανταλλαγής ενεργειών. Τουλάχιστον ο απώτερος στόχος για μένα αυτός είναι. Υπάρχει και το σεξ για το ξεκαύλωμα, ναι, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό, όλοι το γνωρίζουμε.Το κείμενο λοιπόν που ακολουθεί δείχνει μία μόνο πλευρά- γιατί υπάρχουν και άλλες- του ιερού χαρακτήρα του έρωτα ο οποίος είναι και βιολογική ανάγκη αλλά όχι μόνο αυτό!.



Οι απαρχές του (αρχέγονου) μαγικού, τελετουργικού ερωτισμού, φαίνεται πως ξεκίνησαν από τις ίδιες τις γυναίκες, τις «Ιερές Πόρνες» όπως ονομάζονταν, που μέσα από πανάρχαιες ερωτικές πρακτικές λάτρευαν το γυναικείο και ανδρικό ερωτικό όργανο. Οι ερωτικές αυτές πρακτικές φαίνεται πως ξεκίνησαν μέσα από ναούς της Ελλάδας, της Ινδίας, της Κίνας κ.α..
« Η Τέχνη του Έρωτα είναι η πρώτη απ΄ όλες τις τέχνες γιατί όταν ασκείται σωστά, φέρνει τον άνθρωπο κοντά στην Αθανασία…», Σου- Νου- Τσίνγκ.

Ινδικά και Κινέζικα κείμενα, βεβαιώνουν ότι μπορεί κάποιος να πετύχει την βιολογική αθανασία και την απελευθέρωση, δια μέσου ενεργειακών ερωτικών τεχνικών που εφαρμόζονται στη διάρκεια του σωματικού έρωτα.

Ο τελετουργικός έρωτας είναι το μέσο για να φτάσει κανείς στην απόλυτη ένωση και αρμονία με το σύντροφό του αλλά και με τη ίδια τη φύση και το σύμπαν. Στην Τάντρα και το Ταο ο οργασμός δεν είναι ο κεντρικός σκοπός κάθε σεξουαλικής ένωσης. Αντίθετα η ανταλλαγή ενεργειών και η σωματονοηκή ένωση οδηγούν στην έκσταση που είναι και το ζητούμενο της απόλυτης αίσθησης μέσα από την πράξη του έρωτα. Οι εραστές που εξασκούν την Τάντρα γιόγκα ή άλλες παρεμφερείς τεχνικές δεν έχουν λόγο να ξοδέψουν το ερωτικό τους απόθεμα.

Η ερωτική πρακτική της μη-εκσπερμάτωσης «αποταμιεύει» και μετασχηματίζει το σπέρμα και τα γυναικεία ερωτικά υγρά σε ενέργεια υψηλών δονήσεων, αφού υγρά των γεννητικών οργάνων αντιπροσωπεύουν μια υψηλή συγκέντρωση πολύτιμων συστατικών διατήρησης της ζωής και δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα ξοδεύουμε ασυλλόγιστα… στην πραγματικότητα όμως ο «οργασμός» δεν είναι κατά κανένα τρόπος κάτι συνώνυμο με την «εκσπερμάτωση».

Στο σύμπαν τίποτα δεν πεθαίνει , τουλάχιστον όχι έτσι όπως το εννοούμε και αυτό είναι η Αρχή Διατήρησης της ενέργειας. Στον άντρα και τη γυναίκα η μεγαλύτερη απώλεια συμβαίνει όταν το σπέρμα και τα ωάρια βγαίνουν έξω από το σώμα. Η οργασμική ενέργεια περιέχει στα υγρά της τα καλύτερα υλικά του ανθρώπινου σώματος..

Στην (συνηθισμένη) ερωτική πράξη οι άντρες χάνουν περισσότερη ενέργεια από τις γυναίκες, αφού το σπέρμα κυλάει προς τα έξω. Μέσω των τεχνικών της Τάντρα και ερωτικού Ταό το ζευγάρι καταφέρνει να επιτυγχάνει με την ερωτική ισορροπία του Νερού (Γυναίκα –Γιν) και της Φωτιάς (Άντρας-Γιανγκ). Η ‘ισορροπία’ επιτυγχάνεται όταν το ζευγάρι καταφέρνει να κάνει έρωτα για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να υπάρχει απώλεια ερωτικών υγρών.

Αλληγορικά αυτή ερωτική πράξη συμβολίζεται με την ένωση του Σίβα (Άντρας, Λίνγκαμ ή Πέος) με την Παρβάτι (Γυναίκα, Γιόνι ή Αιδοίο). Αν το ζευγάρι εμβαθύνει σε αυτές τις ερωτικές τεχνικές και δεν σπαταλά ασύστολα, τα ζωτικά του υγρά, ανυψώνει τη Δύναμη της Κουνταλίνης, που βρίσκεται στη βάση της σπονδυλικής στήλης.

Αυτό έχει σαν συνέπεια να μεταλλάσει σε νέα τα θνητά του κύτταρα και με τον καιρό δημιουργείτε το αθάνατο σώμα ή σώμα του Κεραυνού. Αυτό φυσικά επιτυγχάνετε μέσω μιας εσωτερικής ερωτικής Αλχημικής τεχνικής που επιτυγχάνει την ενστάλλαξη του «Χρυσού ελιξιρίου της αθανασίας» στο σώμα του ζευγαριού.

Σαν αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας το ζευγάρι βιώνει την Απελευθερωτική Ανύψωση, την Υπερβατικότητα και εντέλει τη Θέωση. Οι ερωτικές αυτές τεχνικές εφαρμόζεται από άντρες και γυναίκες που το βρίσκουν απόλυτα φυσιολογικό, να βρίσκουν ευτυχία στη σαρκική επαφή και από τη στιγμή που πριν ή κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης, επεμβαίνει ο οραματισμός και η φαντασία, το ζευγάρι βρίσκεται ιδιαίτερα κοντά στο στόχο του αυτό που η ανατολική Ερωτική Παράδοση ονομάζει Ερωτική Αλχημεία ή Μαγικό Έρωτα.

Η εκτέλεση της Ερωτικής Αλχημείας, έχει σαν αποτέλεσμα την αναζωογόνηση, τη φυσική α ν α γ έ ν ν η σ η του οργανισμού του ζευγαριού. Αν είναι πραγματικά έμπειρο, θ α ξ α ν α ν ι ώ σ ε ι δ ι α μ έ σ ο υ τ ο υ έ ρ ω τα και μπορεί να νικήσει το θάνατο και τα γηρατειά.
Αυτή είναι η τελική νίκη, η δυνατότητα να φτάσουν στον υπεράνθρωπο…

Πρακτική της Ερωτικής Αλχημείας

Ο άντρας στέκεται με σεβασμό μπροστά στη γυμνή γυναίκα συγκεντώνεται και βιώνει το Κοσμικό Μυστήριο στο εσώτερο εαυτό του, εξυψώντας την ερωτική του σύντροφο σε μια ζωντανή θεά γιατί «Κάθε γυναίκα γυμνή ενσαρκώνει την προκρίτι. Θα πρέπει λοιπόν να την αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο θαυμασμό και την ίδια απόσταση που δείχνουμε παρατηρώντας τα αδιαπέραστα μυστικά της φύσης, την απεριόριστη ικανότητα της δημιουργίας. Η τελετουργική γυμνότητα της γιογκίν, έχει μια εσωτερική μυστική αξία. Αν μπροστά στη γυμνή γυναίκα δεν αισθάνεσαι στα βαθύτερα σου είναι, την ίδια τρομακτική συγκίνηση που νιώθεις μπρος στην αποκάλυψη του κοσμικού Μυστηρίου – δεν υπάρχει τελετουργία, δεν υπάρχει παρά μια βέβηλη πράξη με όλες τις συνέπειες που γνωρίζουμε…», («Η Γιόγκα», Mircea Eliade, Εκδ. «Ι. Χατζηνικολή»).

Η γυναίκα με τη σειρά της νιώθει τον ίδιο σεβασμό μπροστά στον γυμνό άντρα και μέσω του νου της τον εξυψώνει σε θεό.Στη συνέχεια το ζευγάρι απομακρύνει κάθε άσκοπη- περιττή σκέψη και χάνει τη συνείδηση των σωμάτων τους και τη συναίσθηση του εξωτερικού κόσμου. Εν συνεχεία ακολουθεί το ερωτικό αγκάλιασμα. Οι κινήσεις είναι ήρεμες, απαλές και το μεγαλύτερος μέρος αφιερώνεται στο αγκάλιασμα των δυο σωμάτων με κυρίαρχη τη διείσδυση του αντρικού οργάνου μέσα στο γυναικείο όργανο και τίποτε άλλο.

Η ερωτική ένωση γίνεται μεταξύ δύο «θεών» και ο ερωτάς τους στοχεύει στην απόκτηση της υπέρτατης ευδαιμονία και στην ικανότητα να πραγματοποιήσουν την «αλήθεια του σώματος» και να γίνουν ικανοί να συμμετάσχουν στην «κοινωνία» με την Συμπαντική Νοημοσύνη.

Ο άντρας κάθεται επάνω σε ένα χαλί ή στρώμα με τα πόδια του σταυρωμένα (σε στάση λωτού). Η γυναίκα κάθεται επάνω στον ερωτικό της σύντροφο με τέτοιο τρόπο ώστε οι γάμπες της να του τυλίγουν τη μέση. Με αυτό τον τρόπο καθίσματος το Λίνγκαμ του εισχωρεί μέσα στο Γιόνι εύκολα και με αυτό τον τρόπο ενώνονται ερωτικά. Η ερωτική αυτή πράξη κρατάει πολύ χρόνο και το ζευγάρι προσπαθεί να αφήσει τη φύση και την ερωτική ενέργεια να δράσει χωρίς τη μεσολάβηση του Εγώ, χωρίς επιθυμία, χωρίς αναλυτική συνείδηση .

Έξαλλου η Αγάπη δεν επιθυμεί τίποτα, δεν ζητάει τίποτα και δεν απαιτεί τίποτα. Είναι επιβεβλημένο και αναγκαίο κατά τη διάρκεια αυτής της Ιερής Ερωτικής Πράξης να μην υπάρχει ζωτική επιθυμία. Όσο συνεχίζεται το ερωτικό αγκάλιασμα και το αρσενικό και θηλυκό όργανο βρίσκεται το ένα μέσα στο άλλο στο σημείο αυτό του σώματος των δυο εραστών –με τον παρατεταμένο έρωτα και χωρίς την εκκριση ερωτικών υγρών - αναπτύσσεται «θερμότητα» λόγω της τριβής των ερωτικών οργάνων (του Λίνγκαμ-Πέους και Γιόν-Αιδοίο). Η θερμότητα αυτή ερωτικών οργάνων τα διαπερνά και επιδρά στη βάση της σπονδυλικής στήλης.

Σε αυτό το σημείο βρίσκεται η δύναμη της Κουνταλίνι ή Δύναμη του Φιδιού του κάθε ανθρώπινου όντος. Με τη βοήθεια του σαρκικού έρωτα και τη θερμότητα που αναπτύσσει σε αυτή την περιοχή, ρεύματα ενέργειας διαπερνούν τη συγκεκριμένη περιοχή. Με την πάροδο του χρόνου και την εντατική εξάσκηση στην «Ιερή Ερωτική Ένωση», η «Δύναμη του Φιδιού» ενεργοποιείται και σιγά-σιγά αρχίζει και ανυψώνεται από την βάση της σπονδυλικής στήλης προς τα επάνω. Η δύναμη αυτή, περνάει στα νευρικά πλέγματα δεξιά και αριστερά της σπονδυλικής στήλης ενεργοποιώντας και δυναμώνοντας όλα τα όργανα τους σώματος που είναι συνδεδεμένα με τα νευρικά αυτά πλέγματα.

Η υπερ-δύναμη αυτή απελευθερώνει τεράστια ποσά ενέργειας προς όφελος του οργανισμού εντέλει καταλήγει στον εγκέφαλο των δυο εραστών. Εκεί συμβαίνουν θαυμαστές μεταβολές που οι ασκούμενοι στον μαγικό ερωτισμό τις προσλαμβάνουν σαν κατάργηση του γραμμικού χρόνου, σταμάτημα της σκέψης, καθάρισμα και απέραντη διαύγεια του νου, «αγκάλιασμα» και «σκόρπισμα» στην απειροσύνη του σύμπαντες. Αν το ζευγάρι ασκηθεί με αυτόν τον τρόπο στον σαρκικό έρωτα χωρίς να υπάρχει εκροή σπέρματος και ερωτικής βλέννας, τα σώματα τους σιγά-σιγά θα ανανεωθούν, θα αρχίσουν να γίνονται απρόσβλητα από ασθένειες και με την πάροδο του χρόνου τα κύτταρα τους θα αρχίσουν να αλλάζουν. Η φύση θα φροντίσει να αντικατασταθούν όλα τα παλιά κύτταρα με νέα, δυνατά, καθαρά που πιθανότατα στο DNA τους, θα είναι εγγεγραμμένη η εντολή της βιολογικής αθανασίας.


your comments please ;-)

 

assassina,

προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, η έννοια της "σεξουαλικής απομάγευσης" όπως την χρησιμοποιώ στο νήμα και όπως την χρησιμοποίησε η συγγραφέας του παραθέματος, δεν είναι το αντίθετο της "σεξουαλικής μαγείας", γνωστότερης με τον αγγλικό όρο "sex magic", και σίγουρα δεν ειχα κάτι τέτοιο στο νου μου όταν έγραφα το κείμενο.

Αν θέλετε να συζητήσουμε σχετικά με το sex magic, ευχαρίστως να συμμετέχω σε σχετικό νήμα που μπορείτε να ανοίξετε. Στο παρόν νήμα, δεν θα επιθυμούσα η συζήτηση να επεκταθεί προς αυτήν την κατεύθυνση, καθώς δεν την θεωρώ εντελώς άσχετη, αλλά δεόντως παρελκυστική.

Ευχαριστώ

 

Απάντηση: Re: Σεξουαλική απομάγευση

άλλο η σεξουαλική μαγεία ( sex magick) , και δεν αναφερόμουν σε αυτό, αν επιθυμείτε να διαγράψω την απάντηση πάντως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

 

Απάντηση: Σεξουαλική απομάγευση

Θα ήθελα να συμφωνήσω μαζί σου και μάλλον συμφωνώ κατ αρχήν. Αυτό που με σταματά είναι ότι συνήθως το καλύτερο σεξ το κάνουμε με εκείνον/η που είμαστε ερωτευμένοι. Και αυτό με κάποιον τρόπο ακυρώνει την αποσύνδεση του σεξ με το συναίσθημα ως αξίωμα.

 

@elfcat,
Γράφοντας αυτό το κείμενο ένιωθα ότι δεν είμαι και στα high μου ως προς την εκφραστική μου δεινότητα, πράγμα που αποδεικνύεται με την παρατήρησή σας. Δεν θέτω ως αξίωμα την αποσύνδεση σεξ και συναισθήματος. Θα προσπαθήσω να το πω με πολύ απλά λόγια, παρότι πάντοτε φοβάμαι τις εξαπλουστεύσεις που προκύπτουν από τα «απλά» λόγια: το σεξ καλό είναι να νοείται αυτόνομα, ως σεξ, ως ανάγκη για μια συγκεκριμένη σωματική δραστηριότητα η οποία περιλαμβάνει και (τουλάχιστον) άλλον έναν, ΠΕΡΑΝ και ΕΞΩ από τις όποιες συναισθηματικές αναζητήσεις και ανάγκες μας. Από την άλλη, το συναίσθημα του Έρωτα έχει απόλυτη ανάγκη τη σεξουαλικότητα για να εκδιπλωθεί, μια σεξουαλικότητα που σε καθεστώς Έρωτα είναι μοιραίο να διαφέρει στο βίωμά της από την προαναφερθείσα.
Αυτήν την –ας την ονομάσουμε- «σεξουαλικότητα του Έρωτα», εσείς την κρίνετε ως καλύτερη από την –ας την ονομάσουμε- «σκέτη σεξουαλικότητα», εγώ ως διαφορετική. Παρότι αποφεύγω να δρομολογώ βιωματικά επιχειρήματα, στην περίπτωση αυτή νομίζω ότι είναι μάταιο να θεωρητικολογήσω. Την θεωρώ διαφορετική καθώς μου έχει συμβεί να έχω από άθλια έως εξαιρετική σεξουαλική επαφή ή σχέση με πρόσωπα με τα οποία στην καλύτερη μας συνέδεε μια καλή φιλική σχέση και στην χειρότερη στοιχειώδης γνωριμία – πάντως σίγουρα όχι Έρωτας. Ομολογώ ότι το αντίθετο δεν μου έχει συμβεί, δηλαδή κακό σεξ με ανθρώπους με τους οποίους ήμουν ερωτευμένη – πράγμα που άλλωστε θα ήταν άτοπο. Τούτα τα βιωματικά δεδομένα θεωρώ ότι είναι απολύτως σύντονα με την θεωρία που ανέπτυξα παραπάνω.
Δε νομίζω ότι η εκφραστικότητά μου θα βελτιωθεί σήμερα, ελπίζω τουλάχιστον να βελτιώθηκε κάπως η σαφήνειά μου…  

@MasterJp,
Οι παρατηρήσεις σας καθιστούν ακόμα πιο προφανή την σημερινή μετριασμένη εκφραστική μου δεινότητα. Πράγματι, θα εξυπηρετούσε καλύτερα το παρόν κείμενο η χρήση της λέξης «σεξ», όπου «έρωτας» με μικρό. Την δε ψυχαναλύζουσα ερμηνεία σας για την εκφραστική μου επιλογή (απέχετε μόλις ένα βήμα από το να με εγκαλέσετε για γλωσσικό ολίσθημα!) την αφήνω να αιωρείται, καθώς αν την αρνηθώ σθεναρά θα ενοχοποιηθώ ακόμα περισσότερο, αν την αποδεχτώ απερίσκεπτα θα νιώσω ότι παραδέχομαι πώς είμαι ελέφαντας  

ΥΓ. Με μεγάλη μου τιμή και χαρά θα σας εντάξω στον βραχύ και επίπονα δημιουργημένο κατάλογο των επιμελητών μου, αφού απολύσω τον σκιτζή που μου ‘πε ότι αρκεί να κόψω το «εξ» απ’ το «απ’ ανέκαθεν» και έχω καθαρίσει  

@assassina
Δεν επιθυμώ να διαγράψετε την απάντηση, απλώς όπως ανέφερα ήδη, θεωρώ έναν πιθανό διάλογο πάνω σε αυτήν παρελκυστικό. Από τις γνώσεις που έχω, θεωρώ ότι το κείμενο που παραθέτετε εντάσσεται σαφώς στην κουλτούρα του sex magic. Αν θεωρείτε άτοπο τον όρο έχει καλώς, κάτι παραπάνω θα ξέρετε. Για να μη ερίζουμε πάντως επί των όρων, ας μιλήσω γενικότερα: δεν επιθυμώ την διολίσθηση της κουβέντας σε new age προσεγγίσεις. Αν θεωρείτε ότι το κείμενο που παραθέσατε δεν είναι ούτε new age, είμαι έτοιμη να σας ακούσω στο αρμόδιο νήμα.

 

@camera obscura.

Τι καταλαβαίνεις τώρα; Αν πεις εσύ όλα τα ωραία και σωστά από το εισαγωγικό κιόλας σημείωμα, τι θα μείνει να προσθέσουμε εμείς οι υπόλοιποι; Τις διορθώσεις των πεζοκεφαλαίων;  




Επειδή όμως ως άλλος ντον Αλφόνσο εδώ και καιρό εποφθαλμιώ τη χηρεύουσα θέση του επίτιμου κυνικού (αμπελο)φιλόσοφου του φόρουμ, στο νου μου ήρθε μια φράση, η πατρότητα της οποία αποδίδεται, αν δεν με απατά η μνήμη μου, στον Σάμουελ Μπέκετ. Ούτε το ρητό ενθυμούμαι αυτολεξεί, σε ελεύθερη όμως απόδοση έλεγε περίπου το εξής:

«Ωραίο πράγμα η συνουσία, αλλά ας μην χτίζουμε ένα Ταζ Μαχάλ για κάθε μας γαμήσι».

Όμως επειδή παρά τον κυνισμό μου σαδιστής δεν είμαι, προσθέτω και το ακόλουθο: αν κάποιος έχτισε ένα Ταζ Μαχάλ πάνω στην ανάμνηση μιας συνουσίας, γιατί να του γκρεμίσουμε κάτι τόσο όμορφο;

 

Θέλω να πω ότι η ιερότητα του έρωτος ή της σεξουαλικής πράξης δεν είναι ένα πεδίο δόξης λαμπρό αλλά μάλλον μια χαραματιά, αποτελεί μόνο μια πιθανότητα ή ορθότερα, μια σπανιότητα.

Αν ο Έρωτας είναι κοινωνική κατασκευή, η απομάγευση της σεξουαλικότητας μπορεί να λειτουργήσει ως αφύπνιση από μια μόνιμη νάρκωση…
Αν ο Έρωτας είναι εγγενές συναίσθημα, η απομάγευση της σεξουαλικότητας μπορεί να μας βοηθήσει ακριβώς στον προσδιορισμό του περιλάλητου ιερού χαρακτήρα του.

Συντάσσομαι με τη πρώτη εκδοχή, αν και προσωπικά προτιμώ να μιλώ για πολιτισμική κατασκευή. Δεν νομίζω πως ο διαπροσωπικός έρωτας όπως τον αντιλαμβανόμαστε σήμερα υπήρχε ανέκαθεν ούτε είχε την ίδια κομβική σημασία που απέκτησε σταδιακά στις νεότερες κοινωνίες. Για τη διαμόρφωσή του θεωρώ καθοριστική την επίδραση της τέχνης μέσω της οποίας το σπάνιο κατέστη αρχικά κοινό κτήμα και κατόπιν πρότυπο προς μίμηση. Αν όμως αυτή η θεώρηση είναι ορθή, η απομάγευση, με την οποία συμφωνώ πλήρως, θα αφαιρέσει κάθε πέπλο μυστηρίου που αναγκαστικά περιβάλλει το ιερό. Τότε όμως τι θ’ απομείνει απ’ την ιερότητα;

Υποστηρίζω εν ολίγοις πως και η ιερότητα δεν είναι παρά μια ακόμη πολιτισμική κατασκευή που με τη σειρά της υπόκειται στη διαδικασία της απομάγευσης. Δυστυχώς για να κάνω πιο σαφή τη σκέψη μου θα πρέπει πρώτα ν’ αποσαφηνίσω το νόημα που δίνω στις έννοιες του ιερού και της ετερότητας. Είναι κάτι που ακόμα σας χρωστώ από την προηγούμενη συζήτηση, πλην όμως το χρέος δεν θα εξοφληθεί ούτε σήμερα. Αν εσάς σας χρειάζεται επιμελητής, (που δεν το νομίζω), εμένα μου λείπει μια δακτυλογράφος.
 

 

@vautrin,

Ήμουν βέβαιη για το ποια εκδοχή θα επιλέγατε! Τολμώ να πω μάλιστα, πως έχω βάσιμες υποψίες ότι είστε βασικό στέλεχος της BDSMικής Φ ράξιας Κ όκκινος Σ τρατός (για να μη χάνουμε και την επικαιρότητα απασχολούμενοι αποκλειστικά με της ηδονής μας τον χαβά ε; )

Ως ένα βαθμό θα συμφωνήσω μαζί σας ως προς την «χαραματιά»: η συζήτηση περί Έρωτος και Ιερότητας σίγουρα δεν αφορά στις pin-up εκδοχές του με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε, πρόκειται για περιστάσεις εξαιρετικές και υπερσπάνιες. Έτσι, κάθε άλλο παρά υποστηρίζω την ανέγερση επικών οικοδομημάτων πάνω σε κάθε γαμήσι. Νομίζω ότι αυτό το θέτω ρητώς. Επισημαίνω όμως και την περίπτωση του γαμησιού εκείνου που σου επιτρέπει να κοιτάξεις τον κόσμο από ψηλά, απ’ όπου το μεγαλύτερο ανάκτορο μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι (όχι για να μη λέτε δηλαδή ότι δεν ξέρω κι εγώ μεγάλους καλλιτέχνες, αμ πώς!)…

Τέλος, ως προς την ανάλυσή σας για το ιερό και την ετερότητα, αναμένω στην οθόνη μου  

ΥΓ. Δίχως πλάκα, θεωρώ την πολιτική τοποθέτηση βασικό στοιχείο του ερωτισμού για μένα. Πάντα μου ασκούσαν μια ακαταμάχητη έλξη κάτι απεγνωσμένοι αναρχοδεξιοί, ενώ δεν το ‘χω κάνει ποτέ με κομμουνιστή (στα ήθη). Τυχαίο; Δε νομίζω. Νομίζω ότι έχει να κάνει με την ακρίβεια της δοσολογίας μεταξύ ποίησης και κυνισμού. Τι λέτε, είμαι βαριά γιατρέ μου;

 

Απάντηση: Σεξουαλική απομάγευση

Ποσο "επικινδυνη"ειναι η ηδονη,η απολαυση;Ποσο ανατρεπτικο μπορει να ειναι το σεξ για το σεξ;
Πρεπει να ειναι,δεν εξηγειται διαφορετικα.
Και η ιστορια της τιθασευσης των ορμων μας,ειναι τοσο παλια οσο και ο πολιτισμος μας.
Ηρθαν και μας ειπαν πολλα.Οχι παντα με κακες προθεσεις,αλλα..το αποτελεσμα ειναι το καταντημα μας.
Αλλοι μας ειπαν πως η απολαυση,η ηδονη ειναι αμαρτια.Μια παραπλευρη απωλεια στο σεξ για την τεκνοποιηση.Συναμα εξορισαν το σωμα και τις χαρες του στο πυρ το εξωτερον.
Αλλοι θελησαν να χτισουν κοινωνικες δομες και το ελευθερο απεριοριστο σεξ,εμοιαζε να λειτουργει αντιρροπα.
Αλλοι χωρισαν τον ανθρωπο σε κομματια.Σωμα και πνευμα.Σωμα που αισθανεται και ψυχη-νου που συναισθανεται.Το σωμα,υποκειμενο στη φθορα,υποτιμηθηκε μπηκε σε δευτερη μοιρα.Η απολαυση και η ηδονη απεκτησαν προυποθεση.Τον ερωτα.Κι οταν αφηνεσαι να απολαυσεις το σωμα σου και το σωμα του αλλου με προυποθεση κατι τοσο σπανιο και με ημερομηνια ληξεως,οταν φτανεις στο σημειο να θεωρεις το σεξ κατι που επεται,τοτε ειναι που εχεις χασει την ισορροπια.
Ισως ειναι καιρος να το δουμε αλλιως.Να ξαναγυρισουμε στην αρχη.Να αρχισουμε να ζουμε.Χωρις προυποθεσεις,πρωθυστερα.Χωρις ενοχες για ο,τι εχουμε αναγκη,χωρις στερησεις,χωρις να γινομαστε κομματια,τα οποια μπαινουν σε σειρα,πρωτα τα σημαντικα,κατοπιν τα υποδεεστερα.
Σεξ.Γαμησι.Για την απολαυση,για την ηδονη και μονον.Με οποιον γουσταρουμε,με οποιον μας γουσταρει.
Ακομα κι αν,οπως λεμε σνομπιστικα,οταν ανοιξει το στομα του,δεν ξερει να τα λεει καλα.Δεν πειραζει μωρε.
Να τον γαμησουμε η να μας γαμησει θελουμε,οχι να συζητησουμε.Οχι αλλες προυποθεσεις.Το στομα του,το στομα της το θελουμε για την ηδονη που θα μας χαρισει.
Ολα τα αλλα επονται.Αν ειναι ναρθουν,θε να ρθουν,που λενε.Ας μην περιμενουμε το πριγκηποπουλο του ερωτα πανω στ'αλογο.Ας παμε στο ραντεβου πρωτοι,γεματοι,χορταινοντας την καυλα μας οσο και οπως μπορουμε.Ισως ετσι ειμαστε πιο ετοιμοι.
Διαβασα καπου πιο πανω τη πετυχημενη φραση πως δεν θα χτισουμε ενα Ταζ Μαχαλ για καθε μας γαμησι.
Οχι.Θα χτισουμε ομως ενα για Το Γαμησι.Γι ολα τα γαμησια που καναμε και θα κανουμε.
Δυο τρια πραγματα που μου ερχονται στο μυαλο..
Τον Ζορμπα να αφηγειται στον Καζαντζακη πως,πουλωντας μικροπραγματα στη Σαλονικη ετσι που τραγουδουσε στους δρομους,δεχτηκε απο το χερι ενος χοτζα το ραβασακι μιας ομορφης χανουμισας να παει τη νυχτα στον οντα της.Φοβηθηκε και δεν πηγε..."Ε,λοιπον αφεντικο,αν ειναι να παω στην Κολαση,δεν θα ειναι γιατι εκλεψα,γιατι μοιχεψα,γιατι σκοτωσα.Αυτα ο Θεος τα συχωραει.Θα παω γιατι μια νυχτα,μια γυναικα με ηθελε στο στρωμα της κι εγω δεν πηγα."
Τον Μανο Χατζιδακι να μας λεει πως το τραγουδι του Τζιμη "Γαματε γιατι χανομαστε"θα επρεπε να διδασκεται στα σχολεια.
Εκεινον το παραξενο τυπο τον Wilhelm Reich,που τον βγαλαν τρελλο και καθαρισαν.
Μα πανω απο ολους τον Ανδρεα Εμπειρικο.Στο νημα για τον χριστιανισμο(συμπτωση; )ειχα γραψει κατι που θα ηθελα να επαναλαβω..ευχομαι ο Μεγας Ανατολικος να αποτελεσει καποτε το Κοκκινο Βιβλιο της επαναστασης της νεας γενιας.Μιας επαναστασης που θα αλλαξει τον κοσμο οπως ποτε μεχρι τωρα,γιατι θα γινει απο εκεινους που πρωτα και κυρια αλλαξαν τη ζωη τους.

 

Απάντηση: Σεξουαλική απομάγευση

Καταθέτω το παρόν νήμα ως αποδεικτικό στοιχείο υπέρ της θέσης μου ότι ο χριστιανισμός, πίσω από διάφορες μάσκες, μάς ρίχνει ακόμα στα αυτιά.

Όμως διαβάζω αυτό

και αναρωτιέμα. Να χάσω τον χρόνο μου; Να μην τον χάσω; Δεν ξέρω καν αν μπορώ να απαντήσω στο δίλημμα που θέτετε, όπως το θέτετε, κ. camera_obscura. Παρ' όλα αυτά, μου είναι αδύνατο να μην συμμετάσχω, από τη στιγμή που σκεφτόμουν να ξεκινήσω κι εγώ ένα νήμα με διαβολικά παρόμοια θεματολογία. Κι όσο κι αν κατανοώ ότι είναι λίγο άχαρο να έχω αναλάβει εργολαβικά το ρόλο του αποδομιστή στις συζητήσεις αυτής της διαδικτυακής αγοράς, ωστόσο ο πειρασμός είναι μεγάλος για να τον αποφύγω. Ως γνωστό, είναι γλυκιά η αμαρτία.


Σταχυολογώντας από το "The Rites of passage" του Arnold van Gennep.

Ομοφυλοφιλία, σοδομισμός, τραβεστί, ομαδικός έρωτας, παιδοφιλία, κτηνοβασία ... Οποιαδήποτε σεξουαλική "διαστροφή" σκεφθείτε, μπορείτε να είστε σχεδόν βέβαιοι ότι κάπου, κάποτε, κάποιες κοινωνίες την είχαν ενσωματώσει εντός του φάσματος των αποδεκτών ερωτικών πρακτικών τους. Όχι μόνο αυτό, αλλά πιθανότατα θεωρούσαν ότι έπρατταν κάτι το εντελώς "φυσικό" κι ενίοτε το επένδυαν επιπλεόν με τον μανδύα του μαγικο-θρηκσευτικού. Μία στοιχειώδης γνώση όλης αυτής της ποικιλίας των σεξουαλικών πρακτικών είναι επαρκής για να κάνει τον οποιοδήποτε τουλάχιστον επιφυλακτικό απέναντι σε μία σύλληψη του Έρωτα (ομολογώ ότι δεν μου κάθεται καθόλου καλά να γράφω τη λέξη με κεφαλαίο έψιλον) ως ενός διαχρονικού, υπεριστορικού πανανθρώπινου φαινομένου. Εκτός βέβαια κι αν ορίσουμε τον Έρωτα ως σεξ με ολίγη από συναίσθημα, επιτυγχάνοντας έτσι, με αυτή τη βολική αοριστία του "συναισθήματος", να ξεχειλώσουμε τόσο την έννοια ώστε να φοριέται εύκολα σε οτιδήποτε ομοιάζει, έστω και κατ' ελάχιστο, με σεξουαλική πράξη. Είναι δυνατό να συλλάβει κανείς μία (όχι απαραίτητα σεξουαλική) πράξη απεκδυμένη από το οποιοδήποτε συναίσθημα;

Προσωπικά, κλίνω μάλλον προς την άποψη που αντιλαμβάνεται τον Έρωτα, με όλο το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάει (πολύ βαρύ κι ασήκωτο όμως), ως μία κοινωνική κατασκευή, αν και όχι με εκείνο τον απλοϊκό και σχηματικό τρόπο που βλέπει τις κοινωνικές κατασκευές ως δημιουργήματα διαβολικών εγκεφάλων που τα εφαρμόζουν κατά βούληση πάνω στο κοινωνικό σώμα. Μέχρις εδώ, καλώς. Συμπλέω με όσους αισθάνονται άβολα με μια υπερβολική πρόσδεση της σεξουαλικότητας στο συναίσθημα.

Αλλά οι όμορφες συζητήσεις... όμορφα καίγονται. It's deconstruction time, λοιπόν.

Θα ήθελα να σταθώ λίγο στο θέμα της κανονικοποίησης της ερωτικής επιθυμίας. Αυτό είναι και το θέμα για το νήμα που σκεφτόμουν να ξεκινήσω, αλλά φευ! με προλάβανε. Αν η νηματοθέτρια νιώθει ότι ξεφεύγουμε πολύ από το κυρίως θέμα, δεν έχω πρόβλημα να μεταφέρω τη συζήτηση σε καινούριο νήμα.

Ναι μεν μπορεί όλες αυτές οι "διαστροφές" που ανέφερα παραπάνω να έχουν υπάρξει κάπου, κάποτε ως αποδεκτές πρακτικές, αλλά, εξ' όσων γνωρίζω, ποτέ και πουθενά δεν έχει εμφανιστεί κοινωνία που να απορρίπτει όλες τις νόρμες γύρω από την ερωτική επιθυμία και να είναι απαλλαγμένη από τον διαχωρισμό ανάμεσα στο φυσιολογικό και το μη επιτρεπτό. Χωρίς να θέλω να υπονοήσω ότι η ύπαρξη κανονικοτήτων είναι μία ειρκτή που πρέπει αδιάλειπτα να βαραίνει τους ώμους της ανθρωπότητας, η παραπάνω παρατήρηση με κάνει αναγκαστικά να είμαι λίγο καχύποπτος απέναντι σε "καθαρές" αντιλήψεις περί ελευθερίας.

Καθαρά, απλά και άμεσα; Φυσικώ τω τρόπω; Δεν είμαι τόσο πρόθυμος να δεχτώ αδιερώτητα αντιλήψεις περί μίας "φυσικής" σεξουαλικότητας. Μάλιστα, πολλές φορές ο τρόπος με τον οποίο συλλαμβάνουμε το "φυσικό" μπορεί να μας αποκαλύψει τον βαθμό στον οποίο έχουμε εσωτερικεύσει διάφορες νόρμες, τις οποίες αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε ως τέτοιες ακριβώς επειδή τις θεωρούμε "φυσικές". Κι ο καθένας μπορεί να αναλογιστεί πόσο δύσκολο είναι να ορισθεί μία καθαρή σεξουαλικότητα από τη στιγμή που ανθρωπολογικές μελέτες μάς δείχνουν τον βαθμό στον οποίο ακόμα και ο τρόπος που βιώνεται το ίδιο το σώμα υπόκειται στη διαδικασία της κοινωνικής κατασκευής (βλ. Marcel Mauss, Techniques of the body).

Αυτό που διαβλέπω λοιπόν στην επιχειρηματολογία της camera_obscura είναι ότι εδράζεται σε μία αντίληψη η οποία αντιπαραθέτει την Φύση απέναντι στον Πολιτισμό. Κι αν κατά τους χριστιανικούς αιώνες, λειτουργία του πολιτισμού ήταν να εξευγενίζει τον άνθρωπο δαμάζοντας τις φυσικές παρορμήσεις του, από τον διαφωτισμό κι έπειτα έχουμε μία ανατίμηση της φύσης μέχρι του σημείου να μιλάμε πλέον για τον πολιτισμό ως πηγή δυστυχίας (βλ. τον θείο Σιγισμούνδο). Κι αν οι ιερείς ήταν επιφορτισμένοι με το "ηθικό" καθήκον να ερμηνεύουν τι λέει η φύση και τι επιτάσσει ο πολιτισμός, είναι μάλλον αυτονόητο ότι, εφόσον παραμένει αυτό το χάσμα, κάποιοι άλλοι έχουν αναλάβει αυτό το ρόλο σήμερα. Έτσι, αν και αναγνωρίζω μια ανάγκη απενοχοποίησης, πίσω από τις διάφορες απόπειρες απομάγευσης (του κόσμου, της φύσης, της σεξουαλικότητας) εξακολουθώ να ακούω ήχους από μαγγανείες. Ίσως τώρα να γίνεται καλύτερα αντιληπτό τι εννοούσα όταν, μεταξύ σοβαρού και αστείου, έγραφα την εισαγωγική πρόταση αυτής της ανάρτησης.