πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Έχεις δίκιο, κανείς ελεύθερος. Όμως η πολυτέλεια του διαθέσιμου χρόνου, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για επέκταση ηδονικών απολαυσεων, ενώ στο μεροδούλι μεροφάι αναγνωρίζεις πιο έντονα την έλλειψή τους και ίσως φέρνει κ την ανάλογη δραστηριοποιηση.
Στα πλαίσια του bdsm o πόνος ερωτικοποιείται, δεν σημαινει ανεξέλεγκτη βία, οπότε και η ανάλογη διάθεση εκφράζεται σε σκηνικά που την κλιμακώνουν, όπως λες, αυξάνουν τη λαιμαργία κ την πυροδοτούν..ως εκεί που μπορεί να φτάσει κανείς κ αρκετά παραπέρα..μέχρι να ακουστεί ντιν ντον το καμπανάκι που λέει κι ο vautrin.. 

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Το καμπανάκι, συχνά, δεν ακούγεται όπως είπε και ο blindfold . Και όταν πλέον ακουστεί είναι αργά. Έχει αποδειχτεί σε πάρα πολλές περιπτώσεις.

Σε σχέση με τον χρόνο, αν το εφαρμόσεις στην τέχνη θα δεις ότι δεν ισχύει. Γι αυτό έχουμε πήξει στα αποβράσματα που προσπαθούν να μας πείσουν για την τέχνη τους και οι έλληνες παραμένουμε ως επι τω πλείστον απαίδευτοι καλλιτεχνικά. Γιατί όλες αυτές τις αηδίες τις γεννάν οι άεργοι οι οποίοι σε αυτή τη χώρα είναι πολλοί.

Οι υπόλοιποι που έχουμε και δουλειές, φροντίζουμε κάθε πινελιά να έχει συγκεκριμένο νόημα και να είναι ποιοτικά άρτια... Το ίδιο ισχύει και στο BDSM κατά την γνώμη μου πάντα.

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Να προσθέσω εδώ, πως σχετικά με την ασάφεια των ορίων ανάμεσα σεξουαλικής απόλαυσης και πόνου, κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία μπορούν να βρεθούν στα άρθρα περί γυναικείου οργασμού, που μεταφράζει και αναρτά η dora:

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τί ακριβώς εννοεί ο Komisaruk όταν λέει πως το πιό πάνω "είναι κλασσικά γνωστό", θυμάμαι όμως πως το ότι τα ερεθίσματα του πόνου μοιράζονται τα ίδια εγκεφαλικά κέντρα με τα ερωτικά ερεθίσματα, είναι κάτι που το διδάχτηκα προ αμνημονεύτων ετών, στην πρώτη λυκείου...

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Όταν τα σχολεία είχαν σαν στόχο την εκπαίδευση και την μόρφωση. ζηλεύω.

 

Re: Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Το έχω διαβάσει κι εγώ, όπως επίσης και την άλλη ερμηνεία του μαζοχισμού που βασίζεται στην έκκριση των ενδορφινών. Συνήθως, λόγω της υλιστικής μου κοσμοθεωρίας, τέτοιου είδους εξηγήσεις με ενθουσιάζουν, εδώ όμως κάτι δεν μου πάει καλά.

Ένα πρώτο απλό ερώτημα είναι το εξής: αν σε όλες τις γυναίκες ο πόνος ενεργοποιεί την ίδια εγκεφαλική περιοχή που σχετίζεται επίσης με την ηδονή, τότε γιατί δεν γίνονται όλες μαζοχίστριες παρά μόνο ένα μικρό ποσοστό;

Αν πάλι ενδορφίνες εκκρίνονται σε κάθε πόνο που αισθανόμαστε, τότε γιατί ακόμη κι οι μαζοχιστές απολαμβάνουν μόνο ορισμένους πόνους επιλεκτικά κι όχι όλους;

Προβληματική μου φαίνεται επίσης η σύνδεση του μαζοχισμού με το φύλο, καθώς εικάζω βάσιμα πως ο αριθμός των αρρένων μαζοχιστών δεν υπολείπεται των μαζοχιστριών.

Κακά τα ψέματα, ο μαζοχισμός παραμένει άλυτο μυστήριο για την επιστήμη και καμιά από τις δεκάδες θεωρίες που έχουν διατυπωθεί δεν τον αποκρυπτογραφεί πλήρως. Δεν ισχυρίζομαι πως κατέχω το κλειδί, πιστεύω όμως πως οι βιολογικές ερμηνείες είναι μονομερείς και παραγνωρίζουν την ψυχολογική, και κυρίως την πολιτισμική διάσταση του φαινομένου.



Υ.Γ.: Τι ωραίο να μιλάμε πάλι για την ταμπακιέρα!

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Η φυσιολογια του πονου ειναι η ιδια κ στα 2 φυλα αγαπητε μου.
Η μονη διαφορα αναμεσα σε ενα ανδρα κ μια γυναικα ειναι οτι εμεις οι γυναικες βιολογικα αντεχουμε περισσοτερο πονο κ αυτο συμβαινει εξαιτιας των οιστρογονων αλλα της εξοικειωσης μας με τον πονο (βλ. δυσμηνορροια κ τοκετος).

Γιατι τωρα δεν γινομαστε ολοι μαζοχιστες απ την στιγμη που ενδορφινες παραγονται σε καθε μορφη πονου? Μαλλον εχει να κανει με την συνδεση του πονου με ενα ασχημο/κακο ερεθισμα, κατα την ταπεινη μου αποψη παντα. Οταν αποδαιμονοποιησεις τον πονο κ τον βαλεις μεσα σ ενα ερωτικο πλαισιο, τοτε αρχιζεις να καταλαβαινεις πλεον πιο συνειδητα κ την επιδραση των ενδορφινων σε εγκεφαλικο επιπεδο.
Τουλαχιστον για μενα αυτο συμβαινει.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Όσον αφορά το πρώτο σκέλος της απάντησής σου, συμφωνώ απόλυτα και γι’ αυτό το λόγο ανέφερα ήδη πως δεν με πείθει η σύνδεση του μαζοχισμού με το φύλο.

Στο δεύτερο σκέλος διαφωνώ και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί μ’ ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε πως μια σαδίστρια κάνει σεξ μ’ έναν βανίλια, ή έστω με μένα που είμαι μεν διεστραμμένος, όχι όμως και μαζοχιστής. Πάνω στον ερωτικό της οίστρο λοιπόν μου τραβά μια κλωτσιά στ’ αρχίδια. Ball busting λέγεται στην ορολογία του BDSM και κάθε αλγολάγνος θα την είχε καταβρεί. Τι θα συμβεί όμως σε μένα που δεν είμαι μαζόχα; Κατά πως λεν οι επιστήμονες, ενεργοποιείται μια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου κι εκκρίνονται οι ενδορφίνες. Ωραία, και μετά; Νομίζεις πως θ’ απολαύσω αυτόν τον πόνο επειδή προέκυψε στο πλαίσιο του ερωτικού παιχνιδιού; Πιο πιθανό μου φαίνεται να την αρχίσω στις χριστοπαναγίες κι αν μπορούσα και στα χαστούκια.

Υπαινίσσομαι πως ναι μεν ο μαζοχισμός εκδηλώνεται μεταξύ άλλων στο πλαίσιο της ερωτικής συνεύρεσης, πλην όμως η διαμόρφωση του μαζοχιστικού χαρακτήρα προηγείται. Υποστηρίζω ακόμη πως πρόκειται για μακροχρόνια, υποσυνείδητη ψυχολογική και πολιτισμική διεργασία που δεν μπορεί να ερμηνευθεί αποκλειστικά βιολογικά παρά μόνο σύνθετα και πάντα σε συνάρτηση με το φαινόμενο της βίας.

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

@ vautrin
Αν τη σύνδεση με το φύλο την συμπέρανες απο το δικό μου ποστ, να διευκρινήσω ότι το παράδειγμα δεν επικεντρωνόταν στο φύλο. Ήταν απλά ένα από τα πολλά παραδείγματα που νομίζω ισχυροποιεί την άποψη ότι υπάρχει μηχανισμός μετατροπής ερεθίσματος.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Εδω αγαπητε μου δινεις απο μονος σου την απαντηση στο ερωτημα σου γιατι δεν γινομαστε ολοι μαζοχιστες.
Αν δεν υπαρχει αυτο το υποβαθρο που ειναι κυριως ψυχολογικης φυσεως, δυσκολα οδηγεισαι μετα σε τετοια μονοπατια. Για μενα το κλειδι σ αυτο ειναι η συνδεση του πονου με το αισθημα της λυτρωσης ή της ηθικης κ ψυχολογικης ενδυναμωσης. Σε μενα δλδ αυτο συνεβη. Σ αυτο βασιζεται κ η αποδαιμονοποιηση που εγραψα σε προηγουμενο ποστ μου.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω με ποιο συγκεκριμένο περιστατικό επετεύχθη αυτή η σύνδεση. Κάποια τιμωρία ίσως;

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Με τον πιο χαζο απ ολους τους τροπους: αυτοτιμωρια.
Αλλα τι να κανεις, απο καπου πρεπει να ξεκινησει κανεις.    

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Απορώ κι εγώ, πού είδες τα περί σύνδεσης του μαζοχισμού με το φύλο, αγαπητέ μου... Όπως η Uhter, παραδείγματα ανέφερα κι εγώ, που δεν είχαν να κάνουν με τη σύνδεση μεταξύ μαζοχισμού και φύλου, αλλά με τη σύνδεση (ή τη συνάφεια αν θες, ή μιά πιθανή ασάφεια) μεταξύ των ερωτικών ερεθισμάτων και του πόνου (το ότι το απόσπασμα από το κείμενο της doras που ανέφερα μιλάει γιά το γυναικείο εγκέφαλο, θεώρησέ το συμπτωματικό. Προσωπικά θα συμφωνήσω με την Ivory στο ότι ως προς τον πόνο δεν υπάρχει μάλλον ουσιαστική διαφορά στους ανδρικούς και τους γυναικείους εγκεφάλους).

Επίσης δεν είπα -προς θεού- πως η φυσιολογική αυτή σύνδεση μεταξύ πόνου και σεξουαλικής απόλαυσης, μπορεί να αποτελέσει ερμηνεία του μαζοχισμού. Όπως -βεβαίως- δεν μπορεί να ερμηνευθεί ο μαζοχισμός, από τις ενδορφίνες και μόνο (κι εγώ υλιστής είμαι, αλλά μου φαίνονται υπεραπλουστευτικές -ή μάλλον απλοϊκές- τέτοιες θεωρήσεις... Γιά να πω την αλήθεια, δεν έχω δει και κανέναν να τις υποστηρίζει σοβαρά).

Προσωπικά, εάν πρέπει να δώσω μιά ερμηνεία γιά το μαζοχισμό -παρότι όπως έχω ξαναπεί δεν με απασχολεί ιδιαίτερα η ερμηνεία του σαδομαζοχισμού αλλά η απόλαυσή του- θα πω ότι κυρίως σε ψυχολογικούς παράγοντες κατ' εμέ εδράζεται, με την συνεπικουρία ίσως και κάποιων πολιτισμικών, όπως σωστά ανέφερες. Η φυσιολογία, πιστεύω, δεν είναι το αίτιο. Βοηθάει όμως, στο να είναι ο μαζοχισμός απολαυστικός γιά το μαζοχιστή και σωματικά και ούτω πώς, να ισχυροποιείται εντός του ("Παβλοφικώς", θα έλεγα)...




Κι ένα μουσικό ιντερλούδιο, btw: