πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Επίσης αυτό που με ενδιαφέρει πολύ είναι εδώ:

Σαφέστατα το οξύ αίσθημα του πόνου μεταφέρει την εστίαση στο εδώ και τώρα.
Αλλά εμπειρία είναι και το τεκταινόμενο και η ερμηνεία του στο εδώ και τώρα.
Αυτό λοιπόν που με ενδιαφέρει, είναι αυτή η υποκειμενική ερμηνεία του τεκταινόμενου ώστε να αποτελέσει ολοκληρωμένη εμπειρία. Ή αν θες το φίλτρο, μέσα από το οποίο αυτό που συμβαίνει εδώ και τώρα, μετατρέπεται σε σημαντική σκέψη, τέτοια που επιτρέπει την αποκλειστική εστίαση σ αυτήν.

Το να ορίσεις ποια είναι η ΜΙΑ σκέψη βέβαια είναι λίιιγο παράτολμο. Αλλά μπορούμε να αποπειραθούμε, πιστεύω, για ένα γενικότερο πλαίσιο, λίγο πιο ειδικό όμως από το “ψυχολογικοί ή πολιτισμικοί παράγοντες”.

….
Η προσωπική μου ώθηση (για να απαντήσω και εγώ στο ποστ περί προθέσεων του ΜΜ, αν και πιστεύω ότι δεν εννοούσε ούτε εμένα) είναι η εσωτερική (μου) κατανόηση και η πεποίθηση ότι εκεί στο βάθος υπάρχει κάτι κοινό σε όλους, Μια αρχή. Είτε λέγονται σαδιστές, είτε μαζοχιστές, είτε vanilla, είτε τρέχα γύρευε. Δεν είμαστε, πιστεύω, τόσο διαφορετικοί.

Αν πχ δεχτώ ως Μια αρχή την ενόρμηση για επιβίωση (του ατόμου και του είδους), από ποιο δρόμο αυτή οδηγείται στην αποδοχή του πόνου και στον μαζοχισμό;
Η επιθυμία για κυριαρχία (και η αποδοχή της) στέκεται (λογικά) ως διαμεσολαβητής για την αποδοχή του πόνου.
Η προσδοκία αυθυπέρβασης και το αίσθημα δύναμης που αυτή απορρέει επίσης.
Ο πόνος όμως και η βία, αλλά και η βεβήλωση (παρόλο που εγώ την πρότεινα εδώ), δεν μπορούν να είναι αυτόνομοι δρόμοι γι αυτήν την Μια αρχή. Χρειάζονται κάτι τις ακόμη. Μια διαμεσολάβηση, μια ερμηνεία.

Το πσάχνω….  

 

Re: Απάντηση: Re: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

...το δευτερο  

Γι αυτο εβαλα τα εισαγωγικα στο "Μετουσιωνουν" (παρεμφερες του μετατρεπουν).  

Σε μια κλιμακα "αισθησης" απο το 1 εως το 100 αν καποιος ποναει 80 , ο μαζοχιστης (που πληρει τις συναισθηματικες προυποθεσεις και εχει και το απαραιτητο "βαθος"χρονου με τον παρτενερ του) θα ποναει 20 και τα 60 θα τα μετατρεπει σε ερεθισματα εντασης 60 αλλα στην αισθηση της ηδονης.
(Αυθαιρετο και μονο σχηματικο το παραδειγμα)

Το 60 της κλιμακας αυτης με τη σειρα του θα ενεργοποιησει το συναισθηματικο του κεντρο και με τη σειρα του εκεινο το νοητικο/φαντασιωσικο και θα δημιουργηθει μια εκθετικη αυξηση των αισθησεων προς την ηδονικη πλευρα !

Μετα απο αυτη τη φαση διακοπτεται η "επικοινωνια" της αισθησης του πονου ακομα και αυτου του 20 και παυει να γινεται αισθητο.

Ο Ντηπακ Τσοπρα, στο βιβλιο του για τις εμμονες, αναφερει χαρακτηριστικα
πως η εμμονη του αυνανισμου (μιλαει για καταχρηση που φτανει τις προσπαθειες για περισσοτερους απο 10 τη μερα) παρατηρειται παρα πολυ συχνα, σε ατομα που αντιμετωπιζουν χρονιους πονους ισχυρους σωματικους, και σε πολλες επισης περιπτωσεις και ψυχικους.
Ο λογος ειναι ακριβως πως ο εγκεφαλος επιτρεπει να περναει καθε δεδομενη χρονικη στιγμη μονο η μια αισθηση αναμεσα στον πονο και την ηδονη.
Με αποτελεσμα ατομα που υποφερουν να χρησιμοποιουν τον αυνανισμο σαν λυτρωση απο τον πονο κατα τη διαρκεια του αυνανισμου.

Το συναισθηματικο κοματι παιζει καθοριστικο ρολο και επιδραση στην μεγαλυτερη παραγωγη ορμονων που κατευναζουν το αισθημα του πονου και παρατηρηθηκε για πρωτη φορα στο δευτερο παγκοσμιο πολεμο σε μια πολη της Ιταλιας που ισοπεδωθηκε απο βομβαρδισμο το Αντζιο.

Παρατηρηθηκε τοτε πως οι ποσοτητες μορφινης και παυσιπονων που χρειαζοντο οι τραυματιες στρατιωτες ηταν κατα πολυ λιγοτερες απο τις αντιστοιχες που χρειαζοντο οι τραυματιες πολιτες της πολης αυτης γιατι η φυσικη παραγωγη κατευναστικων ορμονων των πρωτων ηταν σε πολυ μεγαλο βαθμο αυξημενη απο αυτη των δευτερων.

Αυτο αποδειχθηκε πως συνεβαινε επειδη για τους μεν τραυματιες στρατιωτες παρ' ολο που μπορει να ειχαν χασει ενα χερι η ενα ποδι η ειχαν καποιον αλλο βαρυ ακροτηριασμο ή ειχαν δει το συναδελφο τους διπλα τους να σκοτωνεται επι τοπου, ειχαν γλυτωσει ζωντανοι και ο πολεμος ειχε τελειωσει για αυτους. Τωρα θα γυριζαν στα σπιτια τους στις πατριδες τους και ο κινδυνος του μετωπου ειχε τελειωσει γι αυτους. Θα επεστρεφαν εστω και σακατεμενοι, στους δικους τους για παντα.
Αντιθετα , οι πολιτες, οι κατοικοι του Αντζιο, οχι μονο ειχαν χασει το ποδι η το χερι η τον συμπολιτη τους η τους δικους τους, αλλα ειχε γκρεμιστει και το σπιτι τους η γειτονια τους και μετα το σακατεμα τους, αν επιβιωναν απο αυτο, στη συνεχεια θα επρεπε να αντιμετωπισουν το ρημαγμα που τους ειχε τυχει.

Με τον ιδιο τροπο το ερεθιστικο ερωτικοσεξουαλικο συναισθημα του μαζοχιστη που επιζητα την απολαυση της πλημμυρας των ορμονων αυτων, καθως και το προσδοκωμενο αποτελεσμα που ειναι η ερωτικη ολοκληρωση, προδιαθετουν παρα πολυ θετικα για την υπερπαραγωγη τους.


Γι ργος

 

Re: Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Συγκρίνεται η "απόλητη φαντασίωση νΑ ΠΑΡΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΞΗ ΜΑΣ" με ποταπά "λιγτ κανινγκ" και "σλεβ γκεμς";

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Διαβάζω τόσα πολλά posts περί πόνου και δεν έχω δει καμία απάντηση στο ερώτημα μου "που και πως μαθαίνει ένας Κ ή ένας σαδιστής να δίνει πόνο;"

Eπίσης διαβάζω αναλύσεις περί πόνου, χωρίς να έχω δει πουθενά λέξεις και έννοιες που είναι άρρηκτα αλληλένδετες με τον πόνο, όπως ταχύπνοια, ταχυκαρδία, αρτηριακή πίεση κλπ αλλά και καμία αναφορά στην ανακούφιση από τον πόνο που είναι απαραίτητο ζητούμενο μετά από κάθε πρόκληση του.

Δεν είναι φρόνιμο πιστεύω να γίνονται έτσι χαλαρά συζητήσεις για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα που συνδέεται με την υγεία και την ασφάλεια. Θεωρώ πως εκτός από πολύ επικίνδυνη "λογική" το πόνος κάθε φορά και πιο πολύ, είναι και κάτι που δεν μπορεί να ισχύσει πρακτικά. Σε οποιοδήποτε πεδίο και αν γίνει αναφορά, έχει αδιαμφισβήτητο stop (ποικίλει αναλόγως τον άνθρωπο, σωματότυπο σωματική κατάσταση κλπ). Πιστεύω ότι θα ήταν χρήσιμο να στραφεί η συζήτηση στο "πόνος, κάθε φορά και διαφορετικός" που η δυναμική του είναι απεριόριστη.

Επιπροσθέτως δεν είναι απαραίτητο να αυξάνεται ο πόνος για να τον αντιλαμβάνονται ως τέτοιον τα αισθητήρια όργανα του εγκεφάλου. Υπάρχουν πολλές τεχνικές που ξεγελούν τα σήματα που δέχονται τα αισθητήρια όργανα και τα περιφερειακά νεύρα, ώστε να υπάρχει η αίσθηση μεγάλου πόνου και το βίωμα της ως τέτοιου, αλλά στην ουσία να πρόκειται για ψευδαίσθηση. Δηλαδή η επίτευξη του ζητούμενου με ακίνδυνο τρόπο.

Επιπλέον υπάρχουν τεχνικές που μειώνουν αισθητά τον πόνο ως αποτέλεσμα πιθανής βλάβης, χωρίς να κόβουν καθόλου την ηδονή που προκαλείται από αυτόν.

Συν τοις άλλοις μπορεί να συμβεί η ικανοποίηση της αίσθησης του πόνου (αναφέρομαι σε σωματικό πόνο πάντα) με την πρόκληση του πόνου από φόβο. πχ Μεγάλη ταχύτητα του άκρου που θα προκαλέσει τον πόνο με χαμηλής έντασης πρόσκρουση στον στόχο (απαιτείται οπτικό ερέθισμα) ή με τεχνικές που απαιτούν ακουστικό ερέθισμα. Δηλαδή σε κάθε περίπτωση την μεγιστοποίηση της απόλαυσης με ταυτόχρονη μείωση του κινδύνου πιθανής βλάβης.

Να μην λησμονηθεί επίσης πως ο πόνος είναι υποκειμενικός, άρα τα άτομα με μεγάλη εμπειρία στο να δέχονται πόνο, είναι πιθανόν να μην συνδέσουν σωστά την ένταση του με την βαρύτητα της βλάβης που επιφέρει στο σώμα τους. Αρα οι αντιδράσεις τους προς τον τροφοδότη να είναι μειωμένες ή ανύπαρκτες.

Ακόμη όταν δεχτεί κάποιος άπειρος, πόνο με πολύ οδυνηρό ερέθισμα, (χωρίς απαραίτητα πρόκληση βλάβης) οι αντιδράσεις που θα προκληθούν λόγω έλλειψης προηγούμενων εμπειριών, μπορούν να προκαλέσουν από ανεξέλεγκτη συναισθηματική φόρτιση έως πολύ δυσάρεστη ημικρανία, διαταραχές της όρασης, μυρμήγκιασμα στα άκρα κλπ

Με τις δυο τελευταίες αναφορές μου, αλλά και με όλη την παρέμβαση μου, απλά θέλω να επισημάνω τη σοβαρότητα του θέματος που κατά την γνώμη μου είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο πολλοί-ες πιστεύουν.

 

Re: Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Σου απάντησα στο άλλο νήμα.

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Καταλαβαίνω την οπτική που το παρουσιάζεις και έχει μια βάση, αλλά σκέψου το ενδεχόμενο και πόσο επιτυχές μπορεί να είναι στην πράξη, όχι απλά το να μάθει κάποιος οδήγηση θεωρητικά, αλλά το να διδαχθεί ασφαλή και επικίνδυνη οδήγηση, χρήση και εφαρμογή βελτιωτικών για κάθε περίπτωση, αντιμετώπιση μηχανικών βλαβών κλπ με πλήρη απουσία πρακτικής εκπαίδευσης και εξάσκησης.

Πόσα εκατοντάδες αυτοκίνητα πιστεύεις πως θα χρειαστεί να καταστρέψει, για να μάθει έστω να στρίβει με ασφάλεια; Δλδ να γνωρίζει όχι μόνο τι είναι αλλά και πως πρέπει να λειτουργήσει σε καταστάσεις εκδήλωσης υποστροφής, ανάγκης αύξησης πρόσφυσης ή όταν υπάρξει υπερστροφή; Βάλε τώρα ανάμεσα σε αυτά την μορφολογία εδάφους, την κλίση του δρόμου, το βάρος του αυτοκινήτου, την ισχύ του μοτέρ, την ποιότητα των αναρτήσεων κλπ. Πρόσθεσε σε όλα αυτά την διαφορετική συμπεριφορά τών αυτοκινήτων με μπροστινή κίνηση με αυτή των πισωκίνητων και των τετρακίνητων...

Καταλαβαίνεις;

Για να μπούμε στο θέμα του νήματος, πως πιστεύεις ότι με θεωρητική κατάρτιση μπορεί να μάθει κάποιος, και μάλιστα να φτάσει την πληροφόρηση του σε βάθος, να κάνει έστω και spaking σε γυναίκες με τόσο μα τόσο διαφορετικό ΔΜΣ; Το ποσοστό λίπους μπορεί να διαφέρει κατά πολύ και σε αναλογία ποσοστού και σε ηλικιακή διαβάθμιση κλπ είτε πρόκειται για ελλιποβαρή είτε για υπέρβαρη.
Μπορούμε να συναντήσουμε λεπτές νεαρές γυναίκες με ποσοστό λίπους πάνω από 30% του σωματικού βάρους τους και αντίθετα γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας και με περισσότερα κιλά αλλά με ποσοστό λίπους κάτω από 30%. Ακόμα και να εξαιρέσουμε τις άλλες παραμέτρους που επηρεάζουν την ευαισθησία στον πόνο, και μόνο αυτές οι διαφορές είναι πολύ σημαντικές, έστω και για τους τρόπους, την διάρκεια και την ένταση σε ένα spanking στους μεγάλους γλουτιαίους. Δεν μπορεί θεωρητικά να μάθει κανείς ούτε το πως, ούτε το πόσο για παράδειγμα θα κινήσουν οι μύες, οι τένοντες και οι αρθρώσεις τον βραχίονα, το αντιβράχιο και το άκρο χέρι. Πόσο μάλλον όταν παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτή την κίνηση η ωμική ζώνη, η στάση του σώματος του τροφοδότη, αλλά και του παραλήπτη κλπ

Πιστεύω ότι εδώ, προσεγγίζεις ορθότερα το θέμα. Ομως θα σε ρωτήσω. Ξέρεις πολλούς που να έχουν ακολουθήσει παρόμοια πρακτική;

Aν προσέξεις τα όσα έγραψα σχετικά με τον ΔΜΣ κλπ, θα καταλάβεις πως και αυτή η μέθοδος δεν αποτελεί εγγύηση για τα επιθυμητά αποτελέσματα. Μάλλον σε υπερκτίμηση δυνατοτήτων θα οδηγήσει.

Συμφωνώ και επαυξάνω, αλλά δυστυχώς πιστεύω πως στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό ακριβώς συμβαίνει.

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Και τώρα ξερουμε όλοι γιατί τα ποσοστά ατυχημάτων στην Ελλάδα είναι τόσα πολλα. :lol:λολ..

 

Μεταφέρω με πάσα επιφύλαξη μια πληροφορία που είχα διαβάσει παλαιότερα και σύμφωνα με την οποία ο ανθρώπινος εγκέφαλος αδυνατεί να διατηρήσει επί μακρόν την ανάμνηση του σωματικού πόνου. Θυμόμαστε ότι πονέσαμε αλλά όχι την ίδια την αίσθηση κι ένταση του πόνου. Η μακαρίτισσα η γιαγιά μου το εξέφραζε λίγο διαφορετικά όταν συνήθιζε να λέει:

«Αν εμείς οι γυναίκες θυμόμασταν τους πόνους της γέννας, τότε καμιά δεν θ’ αποκτούσε δεύτερο παιδί». Εκείνη έκανε τέσσερα…

Αν αυτή η παρατήρηση ευσταθεί, τότε ίσως να ερμηνεύει εν μέρει και αυτή την αίσθηση διαρκούς κλιμάκωσης που αποκομίζουν πολλοί μαζοχιστές από τις επαναλαμβανόμενες συνευρέσεις τους.

 

Απάντηση: Re: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Θα συμφωνήσω με τη γιαγιά σας και κατ'επέκταση υποστηρίζω την πληροφορία που είχατε διαβάσει.Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν συγκρατεί το μέγεθος του πόνου, απλά την ανάμνηση αυτού.Έτσι προφανώς εξηγείται ότι δεν "φοβόμαστε" να αντιμετωπίσουμε ξανά τον πόνο και όταν τον λαμβάνουμε,επιθυμούμε να αυξηθει και πάμε παραπέρα τα όριά μας κάθε φορά.

 

Re: Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Γι:nod:ργος

 

Re: Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Αν δεν έγινε κατανοητό, οι τρόποι που περιγράφω δεν είναι αλληλοαναιρούντες, αλλά αλληλοσυμπληρούμενοι.

Ως προς την χρησιμότητα (και) της θεωρίας, όσο καλό βιολί και να γνωρίζεις, αν περιμένεις να παίξεις Μπαχ χωρίς μια άριστη κατανόηση του μπαρόκ παιξίματος, θα ακουστείς καρικατούρα. Όσο ταλέντο κι αν έχεις, όσο εξασκημένος κι αν είσαι.

Κι αυτό έχει (πολλή) περισσότερη εφαρμογή στο βδσμ από τις αυτοκινητοκινησιολογικοαναλογίες.

Κατάλαβες;

Ευχαριστώ πολύ, επιτέλους το προσέγγισα ορθότερα.

Προσωπικά, το έχω κάνει (και το κάνω) οπουδήποτε θεωρώ οτι δεν επαρκούν οι γνώσεις ή η εμπειρία μου και οτι ενυπάρχουν πολλοί κίνδυνοι για να λειτουργήσω διαφορετικά. Εσύ;

Εγγύηση για επιθυμητά αποτελέσματα δεν νομίζω οτι υπάρχει, δεν πα να είσαι η διασταύρωση Χορταρέα με Χαρδαβέλα και Βίκυ Παγιατάκη. Αυτό που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να γνωρίζει τους κινδύνους, να είναι ελικρινής (με τον εαυτό του, κυρίως) με τους προσωπικούς περιορισμούς και να εξελίσσεται συνεχώς ως Κ.

Αλήθεια, εσύ τι μοντέλο προτείνεις, πέρα από την εποπτεία;

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Εχει μια βάση η πληροφορία που μεταφέρεις, αλλά δεν δημιουργεί κανόνα. Η μνήμη του πόνου (εδώ αναφερόμαστε μόνο στον σωματικό) ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο, χωρίς να αποκόπτεται από τη δυσάρεστη συναισθηματική εμπειρία που προκάλεσε ο πόνος.

Να σημειωθεί ότι
α. Κάνουμε λόγο για πόνο που χαρακτηρίζεται ως οξύς (μικρής διάρκειας) και όχι ως χρόνιος
β. Το αίσθημα αυτού του πόνου είναι εξωεγκεφαλικό, δλδ δημιουργείται στο περιφερειακό νευρικό σύστημα (νεύρα που δεν είναι μέρος του εγκεφάλου) η αντίληψη όμως και η επεξεργασία του είναι εγκεφαλική, δλδ από το κεντρικό νευρικό σύστημα. Αυτό ελέγχει τις αντιδράσεις του σώματος στα ερεθίσματα και τις διεγέρσεις που δέχεται.

Γι' αυτό το λόγο το αποθηκεύει ο εγκέφαλος μας στη μνήμη του. Αν για παράδειγμα, κάποια που έχει δεχτεί στο παρελθόν, οδυνηρό μη συναινετικό πόνο από κάποιον (ή από ατύχημα) στο στήθος της, έχει καταγράψει στη μνήμη της το γεγονός ως απειλή, μπορεί χρόνια μετά, ο εγκέφαλος της να δημιουργήσει την αίσθηση σωματικού πόνου στο σημείο, ακόμα και από ένα απαλό δάγκωμα από τον ερωτικό της σύντροφο. Αυτός ο "πόνος" βέβαια δεν είναι "οργανικός" αλλα βιώνεται ως τέτοιος.

Επίσης, σε άλλες περιπτώσεις οι μύες διατηρούν μέσα τους τη μνήμη του πόνου (συνήθως από τραυματισμό) ή οποία ενεργοποιεί άμυνα ακόμα και με την αίσθηση της αφής στο ίδιο σημείο. Λόγω του ότι έχει δομήσει την αισθητηριακή εμπειρία στον εγκέφαλο, πολλά άτομα μπορεί να έχουν έντονη σωματική αντίδραση με χαλαρό σωματικό ερέθισμα στο ίδιο σημείο.

Υπάρχουν φυσικά και περιπτώσεις που άνθρωποι έχουν δεχτεί πολλές φορές ίδιου ή παρόμοιου τύπου πόνο, ακόμα και κλιμακωτά αυξανόμενο, που ο εγκεφαλός τους έχει εξοικειωθεί με αυτόν σε τέτοιο σημείο που να μην ενεργοποιεί τον μηχανισμό άμυνας του, με αποτέλεσμα να δέχονται πόνο που να τους προκαλεί βλάβη και οι αντιδράσεις τους σε αυτόν να είναι μηδενικές ακόμα και για ώρες μετά την πρόκληση του.

Το "ίδιο" περίπου συμβαίνει και στους μαζοχιστές. Ο πόνος που δέχονται επειδή καταγράφεται ως αίσθηση ηδονής στον εγκέφαλο τους, δημιουργώντας εμπειρίες ευφορίας και ικανοποίησης, απενεργοποιεί οτιδήποτε θεωρείται ως απειλή όταν τον δέχονται. Αυτό τους αφαιρεί τα stop άμυνας του νευρικού συστήματος τους και είναι ένας από τους λόγους που τους κάνει να επιζητούν συνεχώς και περισσότερο.