Ζητούν να φτιάξουν ναό προς τιμήν του... Απόλλωνα

Απάντηση: Ζητούν να φτιάξουν ναό προς τιμήν του... Απόλλωνα

επειδη δεν εχω παει και δεν γνωριζω , μπορει κανεις να μου πει αν στη Δηλο υπαρχει χριστιανικος ναος ?

 

@thaleia

Αν και έχω 20 χρόνια να πάω και δεν είμαι 100% σίγουρος, νομίζω προς όχι.

 

Στα σοβαρά τώρα, βρίσκω πολύ λυπηρό στις αρχές του 21ου αιώνα που βρισκόμαστε, νοήμονες και καλλιεργημένοι άνθρωποι να προσπαθούν ν’ αντικαταστήσουν την μια αποβλάκωση με μια άλλη εξίσου σκοταδιστική. Δηλαδή οι οπαδοί της αρχαίας εθνικής θρησκείας τι θα διδάσκουν στους πιστούς τους για την δημιουργία του κόσμου; Την θεογονία του Ησίοδου; Πως θα ερμηνεύουν τους σεισμούς; Με την επίκληση του Γίγαντα Εγκέλαδου;

Όσο κι αν τάσσομαι υπέρ της ανεξιθρησκείας και του δικαιώματος του καθενός να λατρεύει τον θεό ή τους θεούς του σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, δεν θα πάψω στιγμή να υποστηρίζω την άποψη πως όλες ανεξαίρετα οι θρησκείες συνιστούν ερμηνείες του κόσμου από καιρό ξεπερασμένες από την επιστημονική πρόοδο κι αποτελούν τροχοπέδη στην προσπάθεια για χειραφέτηση των ανθρώπων από δεισιδαιμονίες και προλήψεις.

 

Απάντηση: Ζητούν να φτιάξουν ναό προς τιμήν του... Απόλλωνα

φιλε Vautrin ειχαν οι προγονοι μας θρησκεια? εχεις δει σε κανενα αρχαιο ελληνικο κειμενο τον ορο ελληνικη θρησκεια ? μηπως ειχαν τροπους λατρειας προσωποποιημενων δυναμεων και αξιων ?
ας ξεφυγουμε απο τον ορο θρησκεια που μας εχει επιβαλει ο ιουδαϊσμος και τα παρακλαδια του,
οσο για τις ερμηνειες του κοσμου που εδιναν οι ημων προγονοι μεσω της ελληνικης κοσμοθεασεως οσο αποσυμβολιζονται τοσο συναδουν με τις σημερινες επιστημονικες ερμηνειες .
Σε καθε περιπτωση θεωρω υβρι τον χαρακτηρισμο σκοταδιστικη αποβλακωση για την φιλοσοφικη θεωρηση των προγονων μου και δεν μπορω να δεχτω οτι εχτιζαν παρθενωνες για ενισχυουν αυτη τη σκοταδιστικη αποβλακωση ...

 

Re: Απάντηση: Ζητούν να φτιάξουν ναό προς τιμήν του... Απόλλωνα

Φυσικά και είχαν θρησκεία και μάλιστα τιμωρούσαν αυστηρότατα όσους δεν τηρούσαν τις επιταγές της ή επιδείκνυαν ασέβεια. Για ρίξε μια ματιά στην καταδίκη του Σωκράτη ή στην κατηγορία κατά του Αλκιβιάδη για τον βανδαλισμό των Ερμών κεφαλών.

Ο φιλοσοφικός Λόγος στην αρχαία Ελλάδα αναπτύχθηκε ΠΑΡΑ την θρησκεία κι όχι σε σύμπνοια με αυτή. Ήταν δηλαδή μια διαφορετική ερμηνεία του κόσμου βασισμένη στη Λογική και όχι στο μύθο. Είναι σημαντικό να κάνουμε τον διαχωρισμό, όπως και να συνειδητοποιούμε πως η επιστημονική και φιλοσοφική γνώση και σκέψη αφορούσε μια ολιγάριθμη ελίτ τη στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ακολουθούσε τις πατροπαράδοτες δοξασίες.

Δεν μιλώ λοιπόν για τον Πλατωνισμό, τους Σοφιστές, τους φυσικούς φιλόσοφους κλπ, αναφέρομαι μόνο στις απόπειρες αναβίωσης του δωδεκαθεϊσμού. Ελπίζω να έγινε σαφής και κατανοητή η διαφορά.

Τέλος, δεν αντιλαμβάνομαι την συνάφεια που επιχειρείς ν’ αναδείξεις μεταξύ αρχιτεκτονικής και θρησκείας. Σίγουρα ο Παρθενώνας είναι ένα περίλαμπρο οικοδόμημα, μήπως όμως το ίδιο δεν ισχύει για τις Πυραμίδες, την Αγιά Σοφιά, τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, το Μπλε Τζαμί ή το Ταζ Μαχάλ; Από τους ναούς κρίνονται οι θρησκείες;

 

αλλο θρησκεια κατα την ιουδαικη εννοια αλλο κοσμοθεωρία. Μην πεφτεις στην παγιδα που τοσο εντεχνα εσκαψαν οι καφροχριστιανοι για να πεσεις μεσα.

οι αρχαιοι εφτιαξαν τους θεους κατ' ομοιωσίν τους (και οχι αναποδα οπως υποστηριζει ο ιουδαιοχρισιανισμος), και τους εδωσαν δυο υποστάσεις. Μια με τα δικα τους χαρακτηριστικά, και μια με συμβολιστικές εννοιες.

Απο τη μια λοιπόν εχουμε 12 κυριαρχα (και πολλα μικρότερα) στερεότυπα των ανθρωπων της εποχής. Αυτα τα μαθαιναν ολοι ωστε να ξερουν οταν πως θα αντιδρασει κανεις σε αυτο που προκειται να πουν ή να κανουν. Ειναι κοινωνιοθεωρία. Δεν ειναι θρησκεία. Αλλωστε η θρησκεία ουτε επιβαλλόταν ούτε οι θεοι παιρνονταν απο φόβο (βλεπε τετραφάρμακος), ούτε κανεις εσυβε το κεφάλι σε αυτούς
 

Η αλλη πλευρά των θεων (παρεπιπτόντως η λεξη «θεος» ειναι επίθετο, οχι ουσιαστικό, και σημαινει «αυτός που παρατηρεί») ειναι λιγο πιο φιλοσοφική, οπου ο καθε θεος εκφραζει ειτε μια συμπαντική εννοια (Ζευς = εκεινος που ζεύγει, εκεινος που ενώνει / Διας = εκεινος που χωρίζει) ειτε ενα στοιχειο της φυσης (Ποσειδών-θαλασσα, Αρης-διένεξη), είτε μια αρετή (Αθηνά-σοφία, θέμις-δικαιοσύνη, εστία-φιλοξενία, διονυσος-ευδαιμονία, κλπ).

Οσο για τη μυθολογία, Αν διαβασεις λιγο αστροφυσική θα ανακαλύψεις οτι ο πλανητης Διας προστατευει τη γη και τους λοιπους εσωτερους πλανήτες από ξενα σωματα τα οποία ελκει με το τεραστιο βαρυτικό του πεδίο. Τα μονα σωματα που δυνανται να περασουν ειναι εκεινα τα οποία καιγονται στην ατμόσφαιρα. Επίσης, ο Κρόνος εχει «καταπιεί» 3 δορυφόρους του μεχρι στιγμής και 2 που εχουν συγκρουστει μεταξυ τους και δημιουργησαν τους 6 δακτυλιους του. Ακούγεται γνώριμο;

Δυστυχώς με το σημερινο πνευμα αλογισμού που μας εχει ποτίσει ο χριστιανισμός, δεν ειναι δυνατόν να καταννοήσουμε τις εννοιες που κρυβονται στην κοσμοθεωρία που ονομαζεται Ελληνική μυθολογία. Χρειαζόμαστε αρχαια παιδεια και πνευμα. Ειναι λοιπόν αφρονο να κρίνουμε την ελληνική μυθολογία με τη λογική που διδαχτηκαμε μικροι απο τους χριστιανεμπορους.

Οσο για την καταδίκη του σωκρατη, αν διαβασεις την δικη και την απολογια του, ακόμα και ο πιο αδαής καταλαβαίνει οτι ηταν ενα πολιτικό φιασκο, για να τον αποσιωπήσουν. Γιατι; Καποιοι λενε οτι εθιξε ισχυρα συμφέροντα, αλλοι λενε οτι εκεινοι που τον κατηγόρησαν ηταν σοφιστες ή μαθητές των (και απο τις στρεβλώσεις της λογικής που εκαναν βγηκε η εννοια «σοφισμος» απο τους χριστιαναραδες), αλλοι λενε οτι προδωθηκε απο τον πλατωνα (μπουρδες τυπου ομαδα εψιλον) και αλλοι λενε οτι στην αθηναικη δημοκρατια ειχαν παρεισφρύσει σημίτες τους οποιους ειχε καποτε καταδειξει ως εχθρους ο σωκρατης. Η ουσια ειναι μια, οτι σε καμια περιπτωση η καταδικη του δεν ειχε να κανει με θρησκεια.

Οσο για τον βανδαλισμό των ερμων κεφαλών θα μπορουσε να λεγεται στη συγχρονη ιστορία «βανδαλισμός των κολοκοτρώνειων κεφαλών».

 

Δηλαδή θες να πεις πως οι αρχαίοι ημών είχαν μεν ναούς, ιερείς, θυσίες, τελετές, μαντεία, τιμωρούσαν τους ασεβείς ακόμα και με την θανατική ποινή, αλλά παρ’ όλα αυτά ΔΕΝ είχαν θρησκεία; Συγγνώμη αλλά ειλικρινά δεν σε κατανοώ. Κατά τη γνώμη μου το μόνο που πραγματικά δεν είχαν σε σύγκριση με τις μονοθεϊστικές θρησκείες, ήταν το γραπτό δόγμα, το Ιερό Βιβλίο. Σημαντική διαφορά, αλλά ως εκεί.

Για τον συμβολικό χαρακτήρα των αρχαίων θεών εν μέρει θα συμφωνήσω, είναι όμως μια ερμηνεία. Εννοώ πως ο καλλιεργημένος Αθηναίος του Χρυσού Αιώνα, ίσως να αντιλαμβάνονταν έτσι τους μύθους, σίγουρα όμως η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων όχι μόνο πίστευε στην κυριολεκτική ύπαρξη των θεών αλλά επιπλέον προσδοκούσε την ανάμιξη των υπερφυσικών όντων στις γήινες υποθέσεις. Με την ίδια λογική ορισμένοι «φωτισμένοι» χριστιανοί ερμηνεύουν αλληγορικά τη Γέννεση ενώ η αγράμματη γιαγιά μου πίστευε πως ο κόσμος πλάστηκε σε έξι μέρες και προσευχόταν στην Παναγία να με κάνει καλά.

Η αρχαιοελληνική ιδιαιτερότητα, το αρχαίο θαύμα αν προτιμάτε, δεν είναι η θρησκεία αλλά ο Λόγος. Είναι η φιλοσοφία, το θέατρο και πάνω απ’ όλα η δημοκρατία, έστω και με τους περιορισμούς της. Όλες οι πολυθεϊστικές θρησκείες της Αφρικής, του Βορρά ή της Ανατολής έχουν επίσης συμβολικό χαρακτήρα, πουθενά αλλού όμως δεν διαμορφώθηκαν αντίστοιχοι πολιτικοί θεσμοί άμεσης συμμετοχής του πολίτη στη λήψη των αποφάσεων. Η ιδέα που στήριξε αυτούς τους θεσμούς είναι πως ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός της μοίρας του κι ο μόνος υπεύθυνος για τις αποφάσεις του, πρόκειται δηλαδή για μια ιδέα ριζικά αντιθρησκευτική.

Υ.Γ.: Η δίκη του Σωκράτη είχε σαφώς πολιτικά κίνητρα. Ουσιαστικά καταδικάστηκε επειδή εθεωρείτο ολιγαρχικός, κριτικός κι εχθρός της δημοκρατίας κι ιδεολογικός μέντορας αρκετών εκ των Τριάκοντα Τυράννων. ΟΜΩΣ… τον προηγούμενο χρόνο είχε δοθεί γενική αμνηστία κι έτσι δεν μπορούσε να διωχθεί για κανένα πολιτικό αδίκημα, οπότε ο Άνυτος, ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης τον κατήγγειλε για ασέβεια προς τους θεούς του κράτους και εισαγωγή καινών δαιμονίων, δηλαδή νέων θεοτήτων. Αυτό που ενδιαφέρει εν προκειμένω είναι όχι η δίκη καθ’ εαυτήν, όσο το γεγονός πως η ασέβεια κι η αλλοδοξία ήταν αδικήματα που επέσυραν αυστηρότατες ποινές.

Υ.Γ.2: Ο Ερμής ήταν θεός, ο Κολοκοτρώνης ήρωας. Θεωρώ άστοχο τον παραλληλισμό.

 

οι ναοί και οι ιερεις και τα μαντεία εξυπηρετουσαν ως μνημεια εμπνευσης, συμβουλοι ζωής, και διπλωμάτες αντίστοιχα.Ποιος ασεβης τιμωρηθηκε με θανατική ποινή; μη μου πεις ο σωκρατης, διοτι οπως ειπα και θα ξαναπω ηταν πολιτικο φιασκο. Εχεις ακουσει για το «σοφιστή» Πρωταγόρα ο οποίος αμφισβήτησε τη γνωση περι θεων; Παρότι η αμφισβήτισή του θα μπορουσε να θεωρηθεί πιο «εγκληματική» απο το «παραπτωμα» του Σωκρατη, το μονο που του επεβλήθη ηταν εξορία. Και αυτό εγινε λιγο μετα απο την εποχή που διδασκε ο Σωκράτης. Θυσίες δεν υπηρχαν, αυτο ειναι καθαρα εβραικό εθιμο. Στις λιτανείες (οχι τελετες) υπήρχε μονο η εννοια της Σπονδής η οποία γινόταν με κρασί και καρπούς, αλλα ποτε σφάζοντας κατι ζωντανό.
Γι αυτο σου λεω, μην πιστευεις τις μαλακιες του χριστιανογλύφτη παπαρηγοπουλου ο οποίος παραποιησε την ελληνική ιστορία σχεδον οσο και οι σκοπιανοί.

παντου υπαρχει η αμαθεια, ακόμη και σημερα, ακόμη και την εποχη του διαφωτισμού. Παρ ολ αυτά το να λεμε την ελληνική κοινωνιοθεωρία ως θρησκεία επειδή καποιοι αμαθεις την αντιλαμβάνονταν ετσι, ειναι λογικό αλμα. Επιπλέον δεν ηταν μονο ο χρυσος αιωνας οπου φαινομενικα μονο τοτε θα μπορουσε να υπαρχει η πραγματικη αντιληψη της κοινωνιοθεωρίας. Οπως ειπα και πριν ξεχνα τις στρεβλώσεις του χριστιανεμποροα παπαρηγόπουλου.

και παλι λαθος, αλλα ισως αυτο να ειναι προσωπική γνωμη περισσότερο απ'οτι γεγονος. Το πραγματικό θαυμα του ελληνικου πολιτισμού ειναι ο ορθολογισμός και η φιλοσοφία (υπαρξιακή φιλοσοφία, ηθική φιλοσοφία, φυσική φιλοσοφία) εκ της οποίας αναδείχθηκε η φυσική επιστήμη η οποία στηρίζει το σημερινο τροπο σκεψης μας και μας εβγαλε απο το σκοταδισμό του μεσαιωνα. Η δημοκρατία ειναι αποτέλεσμα οχι αιτιατό.

και παλι θα σε παραπεμψω στο παραδειγμα του Πρωταγόρα.

Και τα δυο ομως ειναι αγαλματα. Και τα δυο θα επεσυραν την ιδια ποινή. Αλλωστε ο Ερμής του Ολύμπου εμπνευστηκε απο τον Ερμή τον Τρισμεγιστο ο οποίος ειναι ιστορικό προσωπο (οχι ομως της ιστορίας παπαρηγόπουλου που επεβαλλαν οι χριστιαναραδες).

 

Απάντηση: Ζητούν να φτιάξουν ναό προς τιμήν του... Απόλλωνα

πειτε μου αν αυτη η εορτη εχει καμμια σχεση με σκοταδισμο ....



Τα Παναθήναια ήταν η μεγαλύτερη γιορτή των Αθηνών προς τιμή της πολιούχου Παλλάδος Αθηνάς. Τα Παναθήναια χωρίζονταν σε Μικρά και σε Μεγάλα. Τα Μικρά γιορτάζονταν κάθε χρόνο και τα Μεγάλα κάθε τέσσερα χρόνια.

Η γιορτή ανάγεται στον ήρωα των Αθηνών Εριχθόνιο, ο οποίος, αφού έστησε στην Ακρόπολη ξόανο της Θεάς, ίδρυσε αγώνες, οι οποίοι ονομάστηκαν «Αθήναια». Οι εορταστικοί αυτοί τοπικοί αγώνες έγιναν κοινοί για όλη την Αττική επί των ημερών του Θησέως, με την υπαγωγή των συνοικισμών και Δήμων της Αττικής στο άστυ των Αθηνών, οπότε και ονομάστηκαν «Παναθήναια» ως γιορτή της ενοποιήσεως των συνοικισμών και προς τιμή της νίκης της Αθηνάς κατά των Γιγάντων.

Στην αρχή η γιορτή γινόταν κάθε χρόνο. Επί Πεισιστράτου όμως θεσπίστηκε να γίνεται κάθε τετραετία, με τάση μα γίνει πανελλήνιος, αντί του μέχρι τότε καθαρά τοπικιστικού χαρακτήρος. Αργότερα επί Περικλέους, απόκτησε μεγαλύτερη αίγλη και θεσπίστηκαν ψηφίσματα συμμετοχής των συμμάχων των Αθηναίων στη Μεγάλη θυσία των Παναθηναίων.

Οι Παναθηναϊκοί αγώνες περιελάμβαναν αγώνες μουσικούς, γυμνικούς, ιππικούς, πυρρίχης, ευανδρίας, λαμπαδηδρομίας, παννυχίδος και «νεών αμίλλης». Ο μουσικός αγών διεξαγόταν στο Ωδείο του Περικλέους, στη νοτιοανατολική κλιτύ της Ακροπόλεως, κοντά στο θέατρο του Διονύσου και έπαιρναν μέρος οι ραψωδοί που απήγγειλαν τα Ομηρικά Έπη και οι μουσικοί που τραγουδούσαν με τη συνοδεία κιθαρωδών και αυλωδών, λυρικά τραγούδια. Επίσης διεξάγονταν αγώνες μεταξύ κιθαρωδών και αυλωδών. Στους νικητές έκαστου αγωνίσματος, έδιναν χρηματικό βραβείο και στον πρώτο μεταξύ των νικητών, στεφάνι.

Οι γυμνικοί αγώνες διεξάγονταν στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στην αριστερή όχθη του Ιλισσού. Διαρκούσαν δύο μέρες και περιελάμβαναν δρόμο, πάλη, παγκράτιο και πένταθλο. Έπαιρναν μέρος τρεις κατηγορίες αθλητών : παιδιά, έφηβοι και άνδρες. Τα παιδιά αγωνίζονταν στο δόλιχο, το στάδιο, το δίαυλο, την πάλη, την πυγμή και παγκράτιο. Οι άνδρες στο δόλιχο, το στάδιο, τον δίαυλο, τον ίππιο, το πένταθλο, την πάλη, την πυγμή, το παγκράτιο και τον οπλίτη.

Οι νικητές των αγώνων έπαιρναν ως έπαθλο «παναθηναϊκούς αμφορείς» γεμάτους λάδι. Οι παναθηναϊκοί αμφορείς είχαν στη κοιλιά τους την εικόνα της Αθηνάς Ορθίας και γύρω από αυτή την επιγραφή «των Αθήνηθεν άθλων» και από την άλλη παράσταση σκηνής γυμνικού αγωνίσματος.

Ο ιππικός αγών διεξαγόταν στον ιππόδρομο των Αθηνών, ο οποίος βρισκόταν στη θέση «Εχελίδαι», κοντά στον Πειραιά και ήταν χώρος οκτώ σταδίων. Οι ιππικοί αγώνες αποτελούνταν από αγώνες ίππων με αναβάτη ή αρματοδρομίες.

Οι ιππικοί αγώνες διαρκούσαν δύο μέρες :

Την πρώτη μέρα διεξάγονταν :

α) αγών «εκ των πολιτών» : δύο διαγωνίσματα του αποβάτου και τέσσερις δρόμοι με το άρμα.

β) αγών «εκ των φυλάρχων» : τρεις δρόμοι.

γ) αγών «εκ των ιππίων» : τρεις δρόμοι.



Την δεύτερη μέρα διεξάγονταν :

«αγών εκ πάντων» και «αγών εκ των πολιτών» με άρματα μάχης και παρελάσεως. Σε αυτούς τους ιππικούς αγώνες μπορούσαν να πάρουν μέρος όλοι οι Έλληνες, αλλά και ξένοι.

Η γιορτή περιελάμβανε επίσης και τον χορό «Πυρρίχη», ο οποίος ήταν χορός με όπλα, σε ανάμνηση του ότι η πάνοπλος Θεά Αθηνά χόρεψε μετά τη νίκη της εναντίον των γιγάντων. Ο χορός εκτελείτο και από τις τρεις κατηγορίες αθλητών (παιδιά, έφηβοι και άνδρες). Ο νικητής χορός έπαιρνε ως έπαθλο ένα βόδι. Οι χορευτές του κάθε χορού ήταν 24, ανά 12 σε δύο ημισφαίρια, γυμνοί, μόνο με περικεφαλαία και ασπίδα.

Επίσης από τις δέκα φυλές των Αθηνών, έπαιρναν μέρος σε αγώνα ευανδρία οι αντιπροσωπευτικότεροι σε σφρίγος και ωραίο ανάστημα άνδρες. Η νικήτρια ομάδα έπαιρνε ως έπαθλο ένα βόδι και ασπίδες. Στο διαγωνισμό ευανδρίας, υπαγόταν και ο αγών θαλλοφόρων, όπου κάθε φυλή παρουσίαζε τους θαλερώτερους γέροντες, οι οποίοι μετά την ανάδειξη τους ως νικητών, κρατώντας κλάδους ελιάς, έπαιρναν μέρος και στη μεγάλη πομπή των Παναθηναίων.

Η λαμπαδηδρομία ήταν δρόμος ανδρών που κρατούσαν αναμμένες λαμπάδες. Την επιμέλεια της λαμπαδηδρομίας αναλάμβαναν οι φυλές και ως βραβείο έπαιρναν «νικητήριο» η φυλή και «άθλον» ο νικητής. Η λαμπαδηδρομία ήταν αγώνισμα μεταφοράς πυρσού, ο οποίος προερχόταν από το τελετουργικό άναμα της πυράς βωμού και από την πομπή μεταφοράς του φωτός για την τέλεση θυσιών. Στα Παναθήναια έτρεχαν δέκα ομάδες λαμπαδηδρόμων, τοποθετημένοι κατά διαστήματα, μεταβιβάζοντας τη λαμπάδα ο ένας στον άλλο και επιδίωκαν να φέρουν πρώτοι τη φλόγα στο βωμό χωρίς να σβήσει η λαμπάδα. Το έπαθλο ήταν κοινό για την νικήτρια ομάδα.

Οι λαμπαδηδρομίες μπορούσαν επίσης να γίνουν νύκτα ή οι λαμπαδηδρόμοι να ήταν έφιπποι. Η λαμπαδηδρομία των Παναθηναίων, γινόταν την εσπέρα της 27ης Εκατομβαιώνος και οι αγωνιστές ξεκινούσαν απ’ το βωμό του Προμηθέως που βρισκόταν στην Ακαδημία και τερμάτιζαν στη πόλη των Αθηνών. Επίσης τη νύχτα της 27ης προς την 28η του μηνός διεξαγόταν η «πανυχίς», που ήταν παιάνας προς τιμή της Θεάς, από χορωδία παρθένων της Αθήνας.

Τέλος τα αγωνίσματα έκλειναν με τη «Νεών άμιλλα» που ήταν διαγωνισμός πλοίων, ιστιοπλοϊκοί αγώνες και λεμβοδρομίες, οι οποίες γίνονταν την 29η του μηνός, στην είσοδο του λιμένος Πειραιώς, στον τάφο του Θεμιστοκλέους.

Οι ιεροπραξίες των Παναθηναίων διεξάγονταν την 28η του μηνός. Ο κύριος σκοπός του τελετουργικού τούτου μέρους, ήταν η επίσημη πομπή και η προσφορά του υφανθέντος πέπλου για την επένδυση του ξοάνου της Θεάς, καθώς επίσης και θυσίες και δεήσεις, προς έκφραση της ευγνωμοσύνης των Αθηναίων για την προστασία της πόλεως απ’ τη Θεά. Η ύφανση του πέπλου γινόταν επί εννέα μήνες – από το μήνα Πυανεψιώνα – από ομάδα γυναικών. Η ομάδα αυτή περιελάμβανε την Ιέρεια της Θεάς, δύο από τις τέσσερις αρρηφόρους και από πολλές βοηθούς που λέγονταν «εργαστίναι».

Ο πέπλος δεν ήταν απλό κάλυμμα, αλλά μάλλινο φόρεμα κίτρινου χρώματος, κοσμημένο με χρυσοκέντητες σκηνές, που απεικόνιζαν τη Θεά να αγωνίζεται δίπλα στο Δία, εναντίον των Γιγάντων. Η πομπή συγκεντρωνόταν στο «Λευκόριον», περιοχή μεταξύ του έξω και έσω Κεραμεικού, με την ανατολή του ηλίου. Την πομπή αποτελούσαν οι άρχοντες, οι στρατιωτικοί, οι ταμίες του Ναού της Θεάς, οι πομπείς που οδηγούσαν τα προς θυσία ζώα, οι κανηφόροι, δηλαδή κόρες που έφεραν στο κεφάλι τους ιερά κάνιστρα, οι υδροφόροι, οι διφροφόροι που μετέφεραν τα καθίσματα, οι θεωροί των άλλων πόλεων και οι θαλλοφόροι γέροντες που κρατούσαν κλάδους ελιάς.

Τοποθετούσαν τον πέπλο σε άρμα που είχε σχήμα πλοίου, το οποίο είχε ιστό, πάνω στον οποίο έδενα τον πέπλο, ενώ το άρμα έσερναν άλογα. Η πομπή δια του διπύλου ερχόταν στο δρόμο που οδηγούσε στην αγορά, όπου οι ιππείς έκαναν παρέλαση και τιμούσαν τους εκεί βωμούς. Η πομπή έφτανε στο Ελευσίνιον, το ιερό όπου γινόταν η πρώτη μύηση των Ελευσινίων Μυστηρίων, το οποίο βρισκόταν δυτικά της εισόδου της Ακροπόλεως. Ακολούθως πλησίαζε το πελασγικό τείχος και έφτανε στο χώρο προ των Προπυλαίων της Ακροπόλεως, χωρίς όμως το πλοίο –σχήμα άρμα- το οποίο αφηνόταν κοντά στον Άρειο Πάγο, και χωρίς τα άλογα. Μόλις γινόταν η άνοδος της πομπής στην Ακρόπολη, γινόταν και η παράδοση του πέπλου και ακολουθούσαν οι θυσίες. Η παράδοση του πέπλου γινόταν στην Ιέρεια της Αθηνάς Πολιάδος από τον ταμία του ιερού της Θεάς, οποίος περιστοιχιζόταν από ομάδα εργαστίνων. Η παράδοση του πέπλου γινόταν μπροστά στο ξόανο της Θεάς μέσα στον Παρθενώνα.

Μετά την παράδοση άρχιζαν οι θυσίες των ζώων τα οποία έφερναν οι πομπείς, ενώ ζώα προς θυσία πρόσφεραν και οι θεωροί των άλλων πόλεων. Οι θυσίες προσφέρονταν πρώτα στην Αθηνά Υγεία και μετά στο βωμό της Αθηνάς Πολιάδος, ενώ ένα από τα ωραιότερα ζώα θυσιαζόταν στο βωμό της Απτέρου Νίκης. Την ώρα που ψήνονταν τα ζώα, ο Κήρυξ ευχόταν υπέρ της σωτηρίας και υγείας της Αθήνας και των άλλων πόλεων. Μετά τη θυσία, τα κρέατα διανέμονταν στους πανηγυριστές.

Τέλος γίνονταν αγώνες ευανδρίας, ομαδικού χαρακτήρος, όπου απαγορευόταν η συμμετοχή ξένων. Οι έφηβοι έκαναν παρέλαση σε ομάδες και το έπαθλο – που ήταν ομαδικό – ήταν βόδι ή ασπίδες.

 

Θαλεια δεν ειμαι σιγουρος για τις θυσιες ζωων. Αν θυμαμαι καλα ενα κειμενο που ειχα διαβασει στην ιστορία του Ηλιου, ελεγε οτι δεν θυσιαζόταν ποτε ζωντανο σε θεό, αλλα ηταν κρεας ηδη παρμενο απο σφαγη ζωων προς βρώσιν.

Αλλωστε το εθιμο της σφαγης ζωου σε ναο και του διαμοιρασμού του κρεατος στο κοινό, ειναι καθαρό εβραικο εθιμο και μαλιστα χρησιμοποιείτο κριαρι.

 

Απάντηση: Ζητούν να φτιάξουν ναό προς τιμήν του... Απόλλωνα

Οι αιματηρες θυσιες υπηρχαν στην αρχαιοτητα γενικα κι οχι μονο στον ελλαδικο χωρο, δεν υπηρχε τιποτα κακο η μεμπτο μαλιστα η φιλοσοφια ηταν να τρωνε στις γιορτες κρεας και οι πτωχοι που δυσκολευονταν τις αλλες ημερες , τα ζωα τα στολιζαν και τα ηρεμουσαν και μεσα απο τη θυσια εξαγνιζοταν η ψυχη τους σε αντιπαραβολη με το σημερινο δικο μας πασχα στα χωρια που βιαζουν κυριολεκτικα τα αρνακια η τα χριστουγενα που κατακρεουργουν τους χοιρους .

 

Παρεπιπτόντως Vautrin, για να μη παρεξηγηθώ ως δωδεκαθειστης ή κατι τετοιο, το παρακάτω ειναι η αποψη μου περι θρησκειας και θεολογίας (ειδικα 3η και 4η παραγραφο):

Επίγνωση αντί πίστης​

Τελευταία εχω συνειδητοποιήσει οτι οι ανθρωποι μπερδεύουν εν αγνοία τους την εννοια της κοσμοθεωρίας με την εννοια της θρησκείας. Ο βουδισμός πχ, δεν ειναι θρησκεια, αλλα περισσότερο φιλοσοφική προσσέγγιση της υπαρξιολογίας και της κοινωνιολογίας.
Η αρχαια ελληνική «θρησκεια», το δωδεκάθεο που λέμε, δεν ειναι τιποτε αλλο απο μια κοινωνιοθεωρία συμμιγμενη (στα ακρα της) με την υπαρξιακή/συμπαντολογική κοσμοθεωρια της μυθολογικής γραμματείας (ομηρος, ορφικά, κλπ).
Παρομοίως με μια δοση πιο κοντα στο βουδισμό και ο ταοϊσμός.
Επίσης (χωρις να ειμαι απόλυτα σιγουρος) εχω την εντυπωση οτι και η καλεβάλλα (νορβηγική μυθολογία) εντάσσεται στην κατηγορία της ελληνικής κοινωνιο-κοσμοθεωρίας.

Αντιθετως, θρησκεία ειναι η Αιγυπτιακή, το ρωμαϊκό δωδεκάθεο (ως η ιδια ελληνική κοινωνιοθεωρία εκπτωτη στα βαρβαρικά επίπεδα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας), το ταλμουδ/καμπάλα, ο ισλαμισμός, ο ρασταφαριανισμός (εμμεσο παρακλάδι του ταλμουδ), ο χριστιανισμός κλπ.

Τώρα, οσον αφορά τον αθεϊσμό μην υποπεφτετε στο ίδιο λαθος με αυτό των οι θεϊστών να τους αντιμετωπίζουν δηλαδή εχθρικά. Αν το δειτε λιγο πιο αυτογνωσιακα θα διαπιστώσετε οτι οι θεϊστές (θρήσκοι ή άθρησκοι) και και οι αθεϊστές (οι κατα συνείδηση, οχι οι κατ'αντίδραση) δεν απέχουν πολύ. Διοτι και οι δυο τρέφουν τον ίδιο φόβο. Το φοβο να παραδεχτουν στον εαυτό τους την αδυναμίας τους να έχουν επίγνωση της υπάρξεως του θείου (βλέπε πρωταγόρα, φιλόδημο και huxley). Ετσι λοιπόν αυτο που φοβουνται ειναι σε τελική αναλυση ο ιδιος τους ο εαυτός, διοτι δεν τον εχουν αποδεχτεί.

Αυτός ο φόβος οφείλεται στην αναποδη λογική η οποία επιβάλλεται στην ανθρωπινη παιδεία εδω και χιλιαδες χρονια απο τις θρησκείες. Μια θρησκεία ξεκινα να μας διδάσκει από το σύμπαν. Επειδή ομως οταν είμαστε παιδιά, δηλαδή άτομα μη συνειδητοποιημένα, εχουμε πολλες απορίες. Καποιες προσπάθειες επεξηγησης τους ανακόπτονται απο αυτό που λεμε «πίστη», δηλαδή η νοοτροπία «έτσι είναι, γιατι ετσι ειναι και μη το ψαχνεις γιατι θα σε μαλώσω» (η γνωστή συντακτική παραφραση του «πίστευε και μη, ερεύνα»).
Ετσι λοιπόν οσο μεγαλώνει κανεις και αποκτά κρίση, αρχίζει να ψαχνει και να «εξειδικεύει» τις αναζητήσεις του. Αποτέλεσμα; Το να καταλήγει κανεις απο την αναζήτηση για να καταννοήσει τις απορίες για το συμπαν που διδαχτηκε (χώρια την αλλαζονεία της υπόθεσης), στον θεωρητικό ατομικισμό. Οταν λοιπόν φτανει καποιος στην κορυφή της αναποδης πυραμίδας συνειδητοποιεί οτι το τουβλάκι που λεγεται «εαυτός», ειναι κενό απο επίγνώση.
Και τότε το ατομο πλυμμυρίζεται από το φόβο της κατάρρευσης του ολου γνωστικιστικού του υπόβαθρου. Εκει λοιπόν καποιος ο οποίος συναμα με ολα τα αλλα μαθαινει να σκεπτεται ατομικά ως προς την κοινωνική ευθύνη, για να μπορεσει να στηρίξει το οικοδόμημα με τη μικρη σαθρή βαση (κορυφη της πυραμίδας), απορρίπτει τον ορθολογισμό και τον αντικαθιστά με την πίστη την οποία εμαθε να την δέχεται υπο το καθεστώς του φόβου. Ο ίδιος ο φοβος καποιου να αντιμετωπίσει τον εαυτό του καταλήγει να τον φέρνει στον παρα-λογισμό. Γι αυτό κιόλας και η σημερινή κοινωνία διακατέχεται απο εναν αμετρο παραλογισμό.
Ο Αθεος, εχει υποπεσει στην ιδια παγίδα, απο αντίδραση αρχικα και από γνωσιακή αυθυποβολή αργότερα. Και μιλαω εξ' ιδίας πείρας. Αυθυποβάλλεται στη νεα γνωση της «μη-υπαρξης του θειου» που νομίζει οτι απέκτησε επειδή κατάφερε να αποτινάξει απο πανω του ολα τα επιφανειακά θεϊστικά στερεότυπα.Ετσι πείθεται οτι γνωρίζει καθότι θεωρεί τεραστια την αλλαγη αυτή. Ομως το μικρόβιο του γνωστικισμού απο φοβο καταρρευσης της αναποδης πυραμίδας σπερνει και παλι «πίστη» αντι επίγνωσης.

Εκεί ειναι η τεράστια διαφορά του αγνωστικισμού απο τον αθεϊσμό. Ο αγνωστικισμός ειναι φιλοσοφική στάση συνείδησης, ενώ ο αθεϊσμός (συνεπώς και ο θεϊσμός), ειναι τυφλή πίστη. Και θα το εξηγήσω απλά. Το οτι δεν υπαρχουν αποδειξεις χειροπιαστές για την υπαρξη του θείου (οτι δηλαδη η υπαρξη του θείου ειναι άδηλη) δε σημαινει αυτόματα οτι το θείο ειναι ανύπαρκτο (οπως ελεγε ο Πρωταγόρας, «Για τους θεους δεν μπορουμε να γνωριζουμε ουτε αν υπαρχουν ούτε αν δεν υπαρχουν, και αυτό οφείλεται στη βραχύτητα του ανθρωπίνου βίου και το άδηλο της υπαρξής τους»).

Και για να το αναλύσω λιγο ακόμα: Αν ο θεος οπως περιγραφεται απο ολες τις θρησκείες ειναι τελειος, δεν εχει προφανώς καμια αναγκη. Αρα λοιπόν δεν εχει κανει την οποιαδήποτε πράξη (καθότι καθε πραξη ειναι αποτέλεσμα πλήρωσης ενος αιτιατού) για να κανει την υπαρξη του εκδηλη. Αυτό λοιπόν σημαίνει ενα απο τα τρία παρακατω πιθανα πραγματα:
· Αυτο που επικοινώνησε μαζί μας για να κανει εκδηλη την παρουσία του ειχε καποια αναγκη για να καλύψει ώστε να επικοινωνήσει μαζί μας. Συνεπώς δεν ειναι το τελειο πλασμα αρα καποιος ψευδεται.
· Δεν εχει επικοινωνήσει το θείο μαζί μας. Είναι άδηλο. Συνεπώς αυτό μας οδηγεί στο ιδιο συμπέρασμα: καποιος ψευδεται.
· Η τρίτη περίπτωση ειναι να συμβαίνουν και τα δυο προηγούμενα μαζί.
Και στις 3 πιθανες περιπτώσεις, (ειτε το οτι το «θειο» ειναι μια ακόμα διαφορετική μη-τελεια (και αρα εξελισσόμενη) μορφη ζωής στο σύμπαν, ειτε οτι το θείο δεν μας εχει δώσει λόγο να ισχυριζόμαστε επίγνωση της υπαρξης του ή της μη-υπαρξης του, ειτε και τα δυο μαζί) η πίστη αποδεικνύεται ενα μπάλωμα για τους δικούς μας φόβους.

Η αρχαια ελληνική νόηση ομως (με αποκορύφωμα τη στωϊκή και την ατομική φιλοσοφία) καθως και ο βουδισμός, ξεκινούν τον ανθρωπο απο το να γνωρίζει τον εαυτό του και το περιβάλλον του, και να μαθαινει τα όριά του.
Η φιλοσοφία ξεκινά με ταπεινότητα και το «γνώθι σ'αυτον» και καταλήγει στη διευρυνση και την εξύψωση του πνεύματος.
Αντιθετως, οι θρησκείες ξεκινούν με την αλλαζονεία την γνωσης του σύμπαντος και καταλήγουν στον ατομικισμό και την αυταπάτη.

Γι αυτό λοιπόν, αντι για ευχές (για χρονια πολλά), σας συμβουλεύω:
«Επίγνωση αντί πίστης».​