Γίνεται να αγαπάς κάποιον και, όμως, να μην περνάς καλά?

Απάντηση: Γίνεται να αγαπάς κάποιον και, όμως, να μην περνάς καλά?

ντρουπη ΄σ
παλιοσδστη (ακυρο αυτο ... απο αλλο νημα   )

 

Απάντηση: Re: Γίνεται να αγαπάς κάποιον και, όμως, να μην περνάς καλά?

Έχω την εντύπωση - απ'όσο έχω παρατηρήσει - πως αυτό το παιχνίδι είναι άκρως ναρκισσιστικό. Το μέλος που βλέπει τον άλλο με "οίκτο" αποκομίζει μία αίσθηση "εξουσίας" και "δύναμης" που την έλαβε εκτός διαδικασίας συναίνεσης. Πόσοι απο αυτούς που τους συμβαίνει αυτό θα άντεχαν εκείνη την ώρα να σκεφτούν ότι ο "αξιολύπητος" και "εκτεθειμένος" συναισθηματικά σύντροφος θα τους έχει μέσα σε 6 μήνες παντελώς, χεσ...ς?
Η "αγάπη" σε αυτή την περίπτωση ως λέξη - κατά την κρίση μου - χρησιμοποιείται καταχρηστικά.

Απο την άλλη πλευρά ο "εκτεθειμένος" αποκτά την ουσία της "αγιοποίησης".. Αποκτά επίσης μία όμορφη εικόνα για την "αγνότητα" των συναισθημάτων του... βανιλιές λολ... 

 

Απάντηση: Re: Γίνεται να αγαπάς κάποιον και, όμως, να μην περνάς καλά?

Βολή στο κέντρο του στόχου.

 

Απάντηση: Γίνεται να αγαπάς κάποιον και, όμως, να μην περνάς καλά?

Είναι ίσως η μοναδική φορά που θα πω κάτι εντελώς δογματικά.
Όποιος μένει σε σχέση που τον κάνει δυστυχισμένο, είναι ένας ανόητος που δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι ζούμε μία φορά, έχουμε την μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στην παρτάρα μας και ότι κανείς μα κανείς, δεν θα μας επιστρέψει κανένα χαμένο ΧΡΟΝΟ.
memento mori?
vulnerant omnes ultima necat?
carpe diem ξέρω 'γω;

Αν όλοι συνειδητοποιούσαμε πόσο ψευδαίσθηση είναι τελικά ο χρόνος, ο φόβος αυτής της πραγματικότητας θα ήταν ικανός να μας δώσει φτερά να ξεπεράσουμε όλους τους άλλους που μας κρατούν βαλτωμένους.
Αφιερωμένο στον exreme32 και σε άλλους σαν κι αυτόν:

 

Απάντηση: Γίνεται να αγαπάς κάποιον και, όμως, να μην περνάς καλά?

Πες τα χρυσόστομη!
Κι εγώ το ίδιο σκεφτόμουν αλλά νόμιζα ότι ήμουν κακιά.

Την καλημέρα μου  

 

Απάντηση: Γίνεται να αγαπάς κάποιον και, όμως, να μην περνάς καλά?

είναι η πρώτη φορά που θα συμφωνήσω με την Ninevi ..   αρκεί να μην κοροιδεύεις τον άλλον .. ότι τον αγαπάς .. και από την άλλη να δίνεις αγαλματίδια σε βράβεια κώλου .. αυτή είναι πουστιά ..
.. αλλά ναι .. συμφωνώ η ζωή είναι μικρή .. και ο χρόνος περνάει γρήγορα.. απλά κάποια πράγματα πονάνε πολύ .. και σε γεμίζουν θυμό ..

 

Απάντηση: Re: Γίνεται να αγαπάς κάποιον και, όμως, να μην περνάς καλά?

Νομίζω ότι η πραγματική ταπείνωση γι αυτόν που θεώρησε τον εαυτό του αναντικατάστατο και σημαντικό, είναι όταν δει ότι πράγματι ο/η άλλη σε έξι μήνες βρήκε κάποιον/α άλλο/η. Τότε ίσως αρχίζει ένα ταξίδι στην αυτογνωσία. Ποιος ξέρει. Από την άλλη όμως δεν είναι και εύκολο να σπάμε τα σκοινιά με τα οποία επί χρόνια μας έδεσαν και δέσαμε τον εαυτό μας. Στις σχέσεις που περιγράφει ο extreme, οι άνθρωποι δέθηκαν στις αδυναμίες τους και κλείδωσαν σε αυτές. Γι αυτό και είναι πολύ δύσκολο να ξεκλειδώσουν. Ανθρώπινο.

 

Απάντηση: Γίνεται να αγαπάς κάποιον και, όμως, να μην περνάς καλά?

Αν όλοι συνειδητοποιούσαμε την ψευδαίσθηση του χρόνου, δεν θα φοβόμασταν τον θάνατο. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχες καν αυτή την οπτική περί βιασύνης.
Αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη ανατροπή στα δεδομένα τις ανθρωπότητας.
Ο πόνος και η αρρώστια όμως, θα άλλαζε μορφή στο μυαλό μας?

 

Απάντηση: Γίνεται να αγαπάς κάποιον και, όμως, να μην περνάς καλά?

Αμφιβάλλεις ότι ένας καρκινοπαθής λ.χ. αφού πληροφορηθεί ότι δεν σώζεται, και μπορεί να αποκτήσει πλήρη επίγνωση του πόσο γρήγορα πέρασε η ζωή του, πόσο άσκοπα και σε τι, και συνάμα να φοβάται μια χαρά και τον -βέβαιο πλέον- θάνατο;
Και καλή μου, δεν μίλησα για βιασύνη. Μίλησα για μούλιασμα σε βάλτους και υποτιθέμενα χρέη προς άλλους. Τα πράγματα είναι τόσο απλά που καταντάει τραγικό.
Ζούμε μόνο μια φορά και δεν ξέρουμε πόσο θα 'ναι αυτό.
Δεν ξεπερνάς το φόβο του θανάτου συνειδητοποιώντας αυτή την αλήθεια, απλώς δεν την σπρώχνεις συνέχεια κάτω από το χαλί για αργότερα ή ποτέ.

 

Απάντηση: Γίνεται να αγαπάς κάποιον και, όμως, να μην περνάς καλά?

Σωστά όλα όσα λες. Όχι όμως (ξαναλέω) με δεδομένο την επίγνωση της ψευδαίσθησης του χρόνου. Αντίθετα με αυτήν σαν δεδομένο αλλά τιθεμένης (της διάρκειας του χρόνου ζωής) ως ελαχίστου και ανεπαρκούς... Η υποσημείωση μου αφορά μόνο την ψευδαίσθηση του χρόνου. Η δική σου την ψευδαίσθηση επάρκειας αυτού.

 

Απάντηση:

Όλα για τους ανθρώπους συμβαίνουν.
Συνήθως δε, ότι κοροϊδεύουμε τα λουζόμαστε  

Πόσο δίκιο έχεις... ( και πόσο βολικό είναι να το λέμε "εμείς" αυτό   )

Συμφωνώ συμφωνώ συμφωνώ... δογματικά πάντα όμως.

Στις περισσότερες περιπτώσεις πολυετών δεσμών το να περάσεις από την θεωρία στην πράξη, σου φαίνεται λες και σε έχουν ανεβάσει σε αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο, έχουν ανοίξει την πόρτα και σου λένε "πήδα".

Σχεδόν "ζηλεύω" αυτούς που πράττουν έτσι -και φυσικά υπάρχουν τέτοιοι- αλλά την πορεία ενός ανθρώπου μπορείς να την κρίνεις αφού ολοκληρωθεί η ζωή του (όπως έλεγε και ο σοφός νομοθέτης) και πολύ φοβάμαι ότι αν δεν βαλτώσουμε και λίγο, γενικότερα στη ζωή, ούτε αυτογνωσία, ούτε πραγματικότητα θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε ποτέ.

Είπαμε... όλα για τους ανθρώπους συμβαίνουν

 

 

Προταση: ...μηπως να σταματουσατε να κοροιδευετε; (τον εαυτο σας)

Γι:mwink:ργος