Διαστροφή και αφοσίωση: Ένα τέλειο εμετικό

Re: Απάντηση: Διαστροφή και αφοσίωση: Ένα τέλειο εμετικό

Προσωπικά πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό είναι το πλέον ουσιαστικό δίλλημα. (Ίσως και το μόνο). Όπως βλέπεις δεν θεωρώ πως αυτό που λες είναι προφανές. Πώς θα μπορούσα άλλωστε με την θέση που έχω πάρει; Παρ’ όλ’ αυτά, ούτε η θέση που έχω πάρει είναι προφανής. Γι’ αυτό και έθεσα το ερώτημα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αυτό που έθεσες. Θα βγάλω υπεραξία;

 

Φεύγοντας ο Dolmance, άφησε πίσω του ένα δυσβάσταχτο κενό. Θα θυμίσω εδώ για τους νεότερους τον ορισμό που έδινε ο ίδιος σε αυτό που αποκαλούσε γνήσιο ρομαντισμό: είναι το να χαρίζεις ανθοδέσμες όταν βγαίνεις μπουρδελότσαρκα. Ο ίδιος ήξερε να το γλεντάει, χωρίς να χάνει τη φινέτσα του και την ευγένειά του.

Αγαπητέ νηματοθέτη, μόνο μία τεράστια πούτσα θα μπορούσε ίσως να αντισταθμίσει την τόσο μπανάλ προσέγγισή σου στην απόλαυση. Από την άλλη, γιατί κάποια να σπαταλήσει το χρόνο της με έναν χασάπη, όταν ξέρει ότι πάντα θα την ενοχλεί η μυρωδιά του;

Και τέλος, πώς μπορείς να περιγράψεις τα χρώματα του ουρανού σε έναν τυφλό;

 

Απάντηση: Re: Διαστροφή και αφοσίωση: Ένα τέλειο εμετικό

Μπορεις να τραγουδησεις τα χρωματα η για τα χρωματα.Ακομα κι αν αποτυχεις,θα εχει απολαυσει το τραγουδι σου.Αυτος.αλλα και οι παρευρισκομενοι ακροατες.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Διαστροφή και αφοσίωση: Ένα τέλειο εμετικό

Υποθετω πως οχι.Δεν υπαρχει νομισμα για να κοστολογηθει το ανταλλαξιμο.Η ανταλλαγη γινεται σε ειδος.Ο καθενας δινει και παιρνει ο,τι ποθει,ο,τι εχει αναγκη.Η αξια(και οχι η υπεραξια )της ανταλλαγης(και οχι της συναλλαγης )κρινεται απο την ευχαριστηση και την ικανοποιηση που ακολουθει.

 

Πολύ σωστά, Stalker. Ο δείκτης οικονομικής ευφυίας της Syrah, θα μπορούσε ίσως να απαντήσει το ερώτημα περί υπεραξίας που θέτει ο Yes. Η απάντηση από την πλευρά του θηλυκού του είδους, έχει ως εξής:

Η απάντηση αυτή ιδωμένη υπό το πνεύμα ενός αρσενικού εκπροσώπου του είδους θα μας έδινε ένα εξαιρετικά δυστυχισμένο ον, που αναγκάζεται να σαπίζει [sic] σιχαμένα όντα. Έχει εν μέρει αυτό που επιθυμεί, αλλά στην ουσία δεν επιθυμεί αυτό που έχει. Πρόκειται για μία έξοχη αυτο-ακύρωση. Είναι ανάλογο με το να δέχεσαι να σπαταλήσεις τις πολύτιμες στιγμές της σύντομης ζωής σου, κάνοντας παρέα με ένα τσούρμο κατσαρίδες, μόνο και μόνο επειδή νιώθεις ότι δικαιούσαι να τις πατάς. [Δικαιούσαι = σου επιτρέπουν.]

Εάν μου επιτρέπεται να εξηγήσω με ποιο τρόπο ο δείκτης αυτός απαντά στα ερωτήματα του Yes, θα έλεγα ότι ο στόχος του Yes (όρα: σάπισμα), που δεν διαφέρει ποιοτικά από το στόχο των σαχλοκούδουνων του παραδείγματος της Syrah (ένα ζώον για να το μαδάς), σε συνάρτηση με μία μηδενική σχεδόν δαπάνη ενέργειας, χρόνου, φαιάς ουσίας, δημιουργικότητας, ευρηματικότητας, φαντασίας και ψυχικού πλούτου, δίνει την υπεραξία, με έναν δείκτη που τείνει στο άπειρο. Ενώ εμείς οι υπόλοιποι, που έχουμε στόχους διαφορετικής υφής, οι οποίοι συχνά μένουν ανεκπλήρωτοι, με την ταυτόχρονη τεράστια δαπάνη προσωπικών πόρων, έχουμε δείκτη που τείνει στο μηδέν και άρα είμαστε παντελώς αποτυχημένοι σύμφωνα με το μοντέλο αυτό.

Όσον αφορά το "τί παίρνουν" όσοι επιθυμούν την κατοχή μίας slave, στα όρια και με τις προϋποθέσεις της υποκουλτούρας του BDSM, είναι απλό:

Θα έπρεπε να είναι φανερό σε όλους ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί για όλα.

Επιπρόσθετα, δεν αρκεί να είναι κάποιος ικανός, αλλά πρέπει και να θέλει. Εάν κάποιος δεν απολαμβάνει την κτήση και τη χρήση μίας slave, γιατί να την επιδιώκει; Είναι προτιμότερη μία τέτοια ειλικρινής τοποθέτηση - του τύπου: είστε όλοι ηλίθιοι αλλά πείτε μου γιατί το κάνετε για να σας ξαναπώ ηλίθιους κι έτσι να νιώσω κι εγώ καλύτερα που δεν μπορώ ή δεν θέλω να το κάνω - παρά τα βαβίσματα των μαστεροειδών που δεν έχουν το ακριβές αντίτιμο για την κατοχή και χρήση μιας slave. Ήτοι, την αποδοχή της ευθύνης.

 

Απάντηση: Διαστροφή και αφοσίωση: Ένα τέλειο εμετικό

Αφιερωμενο στον νηματοθετη

10 λογοι που ενοικιαζω αυτοκινητο αντι ν αγορασω

Γιατι δεν πληρωνω τελη κυκλοφοριας
Γιατι δεν πληρωνω ασφαλεια
Γιατι δεν πληρωνω σερβις
Γιατι δεν το φορτωνομαι για μια ζωη
Γιατι πληρωνω μονο οσο το χρησιμοποιω
Γιατι αμα μου γινει ασυμφορο το δινω πισω
Γιατι οταν μου χαλασει το αλλαζω
Γιατι οταν το βαρεθω το αλλαζω
Γιατι εχω παντα καινουργιο μοντελο
Γιατι δεν εχω το κομπλεξ της ιδιοκτησιας

 

Θα τα ξαναπούμε στο:
«Μαζοχισμός και Μεταφυσική: Το δεύτερο καλύτερο εμετικό»
Μέχρι τότε,
Έρρωσθε και Χαίρετε
Master Yes

 

Άει καλά...


 

 

Λυπούμαι που συμφωνούμε σε αυτή τη θλιβερή διαπίστωση. Η μόνη περίπτωση να μην έχει κανείς ανεκπλήρωτους στόχους, είναι να μην έχει στόχους at all. Ή να στοχοθετείται συναρτήσει του τί δύναται να καταφέρει κατά περίπτωση - τακτική αρκετά ευφυής ομολογουμένως.

Επιχειρησιακά μιλώντας, ο που έχει όραμα και το μεταφράζει σε ποσοτικούς στόχους είναι επιχειρηματίας, ενώ ο που έχει σταθερό στόχο το κέρδος και ο που αφουγκράζεται τις ευκαιρίες που κατά καιρούς αναδύονται από το περιβάλλον είναι επενδυτής. (Βεβαίως έχω αναπτύξει μια φοβερή σειρά επιχειρημάτων αναφορικά με το διατί ο υγιέστερος στόχος των επιχειρήσεων πρέπει να είναι το κέρδος, αλλά αυτό μάλλον δεν άπτεται του θέματος του παρόντος νήματος.) Ο επενδυτής δεν έχει κάποιο (ρομαντικό ενίοτε) όραμα που προσπαθεί με το στανιό να πραγματώσει. Αν έχει επιτύχει κέρδη δεν έχει απωθήσει καμιά επιθυμία.

Φυσικά οι εκ πεποιθήσεως επενδυτές σπανίζουν, ενώ περισσεύουν οι φιλόδοξοι επιχειρηματίες. Οι τελευταίοι θεωρούν τους πρώτους κυνικούς, ρηχούς και οπορτουνιστές, ενώ οι πρώτοι θεωρούν τους τελευταίους ανεδαφικά ρομαντικούς έως συμπλεγματικούς.

Γιατί όμως η προβολή των ανωτέρω στην προσωπική ζωή χωλαίνει; Γιατί κάποιος σαν εμένα, που εκτιμά ειλικρινώς τις αξίες ενός επενδυτή (που αξιοποιεί τις ευκαιρίες που του δίνονται χωρίς να προχωρά σε ηθικές κρίσεις), είναι ταυτόχρονα ανίκανος να βελτιώσει τις επιδόσεις του βάσει του προαναφερθέντος δείκτη, ήγουν επιτυγχάνοντας τη βολικότερη δυνατή ζωή με την ελάχιστη προσπάθεια; Είμαστε ιδεολόγοι; Ή απλώς δεν βρήκαμε τη βέλτιστη φόρμουλα χρησιμοποίησης των ανδρών;

 

Γιατί ψυχικά υγιής είναι μόνο ο άνθρωπος που ονειρεύεται.