Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

και στο είπα....να πω πως δεν στο είπα????

αααα ρεεεεεεε Spiler!

Seduction θα παρακαλέσω αν δεν σου αρέσει το Gor να το κρατησεις
για τον εαυτό σου.
Το οτι καποιοι απο εμας εδω μέσα το γουστάρουμε δεν το κάνει ουτε του κόλου ουτε τίποτα.
Απο κει και πέρα αν κάποια άτομα με την συμπεριφορα τους ή με το οτιδηποτε
εκαναν ή κάνουν το Gor να μοίαζει καπως...δεν φταίει η τέχνική ούτε η φιλοσοφία...
Αλλώστε έχουμε δει ουκ ολίγες φορές πως κάποια άλλα άτομακια...κάνουν να φαίνετε η κανονική και απλή φιλοσοφία του BDSM και το εξευτελίζουν και το
κανουν να φαίνετε μια ανούσια πρακτική και φιλοσοφία του κώλου.


Υ.Γ επείδη θα πέσουν τα σκυλιά να με φάνε να σημειώσω πως δεν υποστηρίζω με τα λόγια μου το μέλος που έχει αποχωρήσει ούτε το κατακρίνω μιλάω για το Gor και μόνο!

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Κι επειδή δεν ξέρουν πρέπει εμείς που υποτίθεται είμαστε τόσα χρόνια στο χώρο να τους συγχύζουμε περισσότερο, αντί με υπομονή και επιμονή να προσπαθούμε να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα?
Δηλαδή εσύ μου λες επειδή κανείς δεν ξέρει τι του γίνεται έτσι κι εμείς πρέπει να ακολουθούμε το παράδειγμα τους?  

Σοβαρά τώρα κι εγώ έχω κατά καιρούς μεταφράσει κάποια άρθρα για τα οποία δέχτηκα κριτική λες και τα είχα γράψει εγώ, γι αυτό διαφοροποιούσα τη θέση μου, λέγοντας απλά πως τα βρήκα ενδιαφέροντα, χωρίς να νιώθω την ανάγκη να τα υποστηρίξω.
Και ξαναλέω πως αν έλειπαν οι όροι που ψυχαναγκαστικά φώναζα και φωνάζω ελπίζοντας-ίσως μάταια- πως κάποια στιγμή σε καμιά 100η χρόνια επιτέλους θα μιλάμε και θα συνεννοούμαστε πως όταν λέμε μήλο εννοούμε μήλο κι όχι κιτρόμηλο, τότε θα το έβρισκα πολύ χρήσιμο για νεοεισερχόμενες.  

Υ.Γ.
@Lady_Dragon απλά είπα να ρωτήσω για να μην υποθέσω  

 

Σε γενικές γραμμές, κι εφόσον μιλάμε αποκλειστικά για εθελόδουλους κι όχι για απλώς υποτακτικούς, θα συμφωνήσω με την αγαπητή Λάρα.

Προσωπικά, επειδή είμαι πιο κουβαρντάς,   αναγνωρίζω στους σκλάβους και τρία ακόμη σημαντικά δικαιώματα: το δικαίωμα ν’ αρνηθούν να συμμορφωθούν με εντολές τέλεσης πράξεων παράνομων κι αξιόποινων, το δικαίωμα να μην υπόκεινται σε μεταχείριση ικανή να επιφέρει μόνιμη βλάβη της υγείας τους και το συνακόλουθο δικαίωμα να τυγχάνουν επαρκούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ένδυσης, διατροφής κλπ.

Τα στοιχειώδη αυτά δικαιώματα απολάμβαναν οι σκλάβοι ακόμα και σε ορισμένες δουλοκτητικές κοινωνίες και θα ήταν παράλογο να τους αφαιρεθούν με το πρόσχημα της συναίνεσης στο πλαίσιο μιας ασύμμετρης σαδομαζοχιστικής σχέσης. Σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις, (σπάνιες αλλά υπαρκτές), πιστεύω πως ο εθελόδουλος διατηρεί το δικαίωμα, όχι μόνο να ζητήσει αποδέσμευση, (στην πραγματικότητα μπορεί να φύγει κι από μόνος του χωρίς πρωτόκολλα), αλλά επίσης και το νομικό δικαίωμα να καταγγείλει τον πρώην αφέντη.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Όχι, αυτό που λέω είναι οτι το κείμενο είναι ένα καλό σημείο αναφοράς για νεοεισερχόμενους προκειμένου να προστατευτούν οι ίδιοι από κακοτοπιές. Από κει και πέρα, σίγουρα όπως προείπα δεν είναι και το καλύτερο κείμενο και σίγουρα πολλά πράματα θα μπορούσαν να γραφτούν αλλιώς, αλλά αυτό δεν παύει να μου είναι αρεστό στο μάτι.

Σχετικά τώρα με την υποστήριξη του κειμένου, δεν κρύβω, και το ξέρεις αρκετά καλά απ'την έως τώρα παρουσία μου στο χώρο τούτο, οτι το κείμενο είναι αρκετά αρεστό στο δικό μου μάτι και στη δική μου ψυχοσύνθεση. Ξέρεις επίσης πολύ καλά οτι ο χώρος είναι τόσο ευρύς όσο και οι άνθρωποι που το απαρτίζουν και αν εσένα σου αρέσει ένα συγκεκριμένο σημείο, εμένα μπορεί να μου αρέσει κάποιο άλλο, χωρίς αυτό να επιρρεάζει τη γενική αποδοχή ορισμένων πραγμάτων. Σίγουρα σε γενικούς ορισμούς συμφωνούμε, απ'την άλλη όμως δε δέχομαι τον οποιοδήποτε άνθρωπο να μειώνει κάποιους χώρους ή κάποιες αρχές με τις οποίες δε συμφωνεί. Αν η A π.χ. δηλώνει gorean slave και η Β δηλώνει odalisque, αλλάζουν πολλά στην ερμηνεία του όρου σκλάβα, γιατί στη μία περίπτωση η Α πρέπει να κάνει αυτά που τις ζητά ο ιδιοκτήτης της, ενώ στην άλλη περίπτωση, η Β θεωρείται αποκλειστικά pleasure slave και ακολουθεί άλλους κανόνες και άλλες εθιμοτυπίες απ'την Α. Άρα, ποιός ο λόγος να διαφωνούμε για τους ορισμούς όταν ο χώρος είναι τόσο μεγάλος; Ας συμφωνήσουμε λοιπόν στο οτι ο καθένας έχει το δικαίωμα να το βλέπει με τη δική του οπτική γωνία, γιατί ξέρεις πολύ καλά οτι ο ορισμός του οποιουδήποτε πράματος στο χώρο, πέρα από τα διάφορα παιχνίδια, είναι κάτι υποκειμενικό που μπορεί σε γενικές γραμμές να ακολουθεί έναν Α τρόπο σκέψεις, αυτό όμως δε σημαίνει οτι δεν μπορεί να ακολυθήσει για παράδειγμα ένα Β ή ένα Γ. Και αν κάποιος θεωρεί τη σκλάβα ως ένα τιποτένιο αντικείμενο, κάποιος άλλος μπορεί να τη θεωρεί ως έναν άνθρωπο ίσο του που συνειδητά επιλέγει να τον ευχαριστήσει, κάνοντας αυτό που της ζητείται ως αντάλλαγμα αυτών που της προσφέρει.

 

Απάντηση: Re: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Αστερίσκος:
Τα νόμιμα δικαιώματα των σκλάβων ισχύουν οποτεδήποτε. Κρατικής προελεύσεως κουβαρνταλίκι.  
Καβάλα στη νόμιμη βία, ήτις εν ανάγκη επιχειρηματολογεί και με υποπολυβόλα.  
Μια κατάσταση που καλόν είναι να ενθυμούμεθα ότι δεν ίσχυε τόσο έντονα για τους παρακατιανούς στα χρόνια της Κόμισσας Μπάθορυ ούτε του Μαρκησίου Ντε Σαντ. Οι οποίοι τελικώς μάθαν κι αυτοί πώς είναι το μπουντρούμι από τα μέσα.  

 

Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Το πιο δύσκολο πράγμα στην αρχή, όταν ακόμα δεν έχεις εμπειρίες και σε ένα μεγάλο βαθμό προσπαθείς να προσεγγίσεις τα bdsmικά πράγματα μέσα από το διάβασμα, ακριβώς επειδή λείπει ο προσωπικός εμπειρικός λόγος σου, μπορεί να χάνεσαι σε ολόκληρες θάλασσες από δυσνόητα... Το "Τι θέλει να πει εδώ ακριβώς ο ποιητής;" αποτελεί σχεδόν τη μόνιμη ερώτηση επί παντός bdsmικού θέματος... Κι επειδή δεν έχεις ακόμα τον εμπειρικό τρόπο να απαντήσεις καταλλήλως δι εσέ, οδηγείσαι συχνά εκεί όπου αρχίζει το βασίλειο των φαντασιώσεων αλλά και του τρόμου του αγνώστου, που ανασύρει κάθε προσωπικό παραλογισμό και δεισιδαιμονία...

Προσπαθείς να κατανοήσεις εγκεφαλικά το τί σημαίνει π.χ «να δώσεις την απόλυτη συναίνεσή σου και να μην έχεις κανένα άλλο δικαίωμα από το να αποχωρήσεις» και μάλιστα σε κάποιο φανταστικό πρόσωπο -παντελώς άγνωστο σε σένα!!!... Κι αυτό φαντασιακά μπορεί για κάποιους να είναι σούπερ. Συχνότερα αποτελεί το απόλυτο σημείο τρόμου καθώς με το μάτι του μυαλού σου βλέπεις "σημεία και τέρατα" (εκμηδένισης και καταστροφής, το να παραδώσεις τον έλεγχο σε κάποιον που αποδεικνύεται ψυχάκιας, τύραννος, κλπ).

Σ' αυτήν την περίπτωση ο παραλογισμός που προκύπτει μέσα από τον εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό σου είναι και η προσπάθεια να τον πείσεις (εφ' όσον μέρος της συνθήκης της παράδοσης του ελέγχου την επιθυμείς) ότι θα πρέπει να απαντήσει θετικά κι απέναντι σε όλα αυτά τα φαντασιακά σενάρια τρόμου ανεξαρτήτως και ακρίτως. Τι πήχυς!!! Τα δε μάνιουαλ σου λένε ότι αν αυτόν τον πήχυ δεν τον πηδήξεις τότε δεν είσαι αληθινός υποτακτικός, κλπ. κλπ. Ή έτσι νομίζεις ότι σου λένε. Το ένα και τω αυτώ...

Αν αποφασίσεις να προχωρήσεις πέραν από το φαντασιακό σε πραγμάτωση, εκλειπούσης της εμπειρίας και του ορθού λόγου, ορμώμενος και μόνο από το φαντασιακό, κάνεις το κλασσικό αυτογκόλ: νομίζεις ότι η συναίνεση που δίνεις φαντασιακά σε υποχρεώνει (όταν έρχεται η ώρα της πραγματικής συνάντησης με κάποιον) σε μία θέση που εκ των πραγμάτων οφείλεις υπακοή σε κάποιον Κύριο που έχεις δεχτεί να συναντήσεις, κιας σου είναι παντελώς άγνωστος. (!!!).

Αυτοεγκλωβίζεσαι δηλαδή σε μία κατάσταση που νομίζεις ότι για να αποδειχθείς (σε σένα και στον άλλον) "αληθινή υποτακτική" ή "αληθινή σκλάβα" (στην αρχή αυτές οι δύο έννοιες είναι επίσης πολύ μπερδεμένες) πρέπει να είσαι ένα κουτάβι άδειο από κρίση, θέλω, κριτήριο και να λες ναι σε όλα..

Και μάλιστα θα πρέπει κι όλα να σου αρέσουν, ακόμα και αυτά που δε σου αρέσουν, και που θα σου αρέσουν όταν επιτέλους εκπαιδευτείς μέσα από το mind control κάποιου έμπειρου θεού παντογνώστη... Φοβερό σημείο εγκεφαλικής ψυχο-συναισθηματικής τρικλοποδιάς και φυσικά απολύτως παράλογο... Κι όμως αληθινό!!!

Ξεκινώντας έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι, οι μεγαλύτερες πιθανότητες είναι η πρώτη έμπρακτη πραγματική συνάντηση να μην είναι και ότι καλύτερο στον πλανήτη, διότι είσαι εύκολη λεία στον όποιο «μαλάκα» κι επιβεβαιώνεται μετά, μετά δακρύων, ως πραγματικότητα κάτι το οποίο αποτελούσε μέχρι τούδε μέρος ενός φαντασιακού σεναρίου τρόμου... Κι εκεί αρχίζουν όλα τα θέματα/νήματα/ μάνιουαλ προσοχής προς νεο-εισερχόμενους, ή τα horror story υποτακτικών που συνάντησαν τους πιο επαίσχυντους Κύριους, και τα απανωτά «πρόσεχε» των άλλων που απλά διευρύνουν το πεδίο του άλογου φόβου και της bdsmικής δεισιδαιμονίας...

Τα πράγματα απλουστεύουν μόνο όταν το φανταστικό γίνεται πραγματικό. ‘Οταν αρχίζεις κι έχεις εμπειρίες εξασκώντας την προσωπική σου αίσθηση/ διαίσθηση, ένστικτο , ηδονή και κρίση. Όταν απέναντί σου έχεις ένα υπαρκτό πρόσωπο με υπαρκτές καύλες, που είτε σε καυλώνει, είτε σε ξεκαυλώνει. Είτε το εμπιστεύεσαι είτε δεν έχεις ακόμα πειστεί. Όταν αρχίζεις δηλαδή και δημιουργείς και σταθμίζεις με τον άλλον την μεταξύ πραγματικότητα. Γιατί εδώ υπάρχει μία μικρή και σημαντική αρχή. Η πραγματικότητα που χτίζεις με τον άλλο απελευθερώνει το φαντασιακό σου και όχι αντίστροφα. Το αντίστροφο σε οδηγεί στην «κοσμάρα» σου που άλλα συμβαίνουν, άλλα νομίζεις ότι συμβαίνουν και φυσικά τρως τα μούτρα σου.

Προσωπικά, στα «πρώτα μου βήματα» πιο πολύ μπέρδεμα, μπουρδούκλωμα και τρόμο μου δημιούργησαν τα "μάνιουαλ" κανόνων και χρήσης παρά με διευκόλυναν ή με βοήθησαν.

Όταν ο Κύριος μου, μου ζήτησε να γίνω η σκλάβα του, ως προς τον ίδιο, δεν είχα κανένα φόβο, τρόμο, ενδοιασμό ,κλπ. Ήταν απολύτως καυλωτικό, ηδονιστικό, τιμητικό κι επιβεβαιωτικό της σχέσης, όπως και ότι άλλο είχε προηγηθεί... Κάθε φορά όμως που ως «νέα», «άπειρη» κι «ευσυνείδητα εκκολαπτόμενη υποτακτική» προσπαθούσα να καταλάβω αυτό που μου ζήταγε ερμηνεύοντας το πχ μέσα από «τα 10 σημεία της υποτακτικότητας» ή τα «ευαγγέλια της σκλαβοσύνης», εκεί επέρχονταν η θολούρα των αιώνων μαζεμένη... Το σημείο που παύει να έχεις μπροστά σου το πρόσωπο και τον υπαρκτό κόσμο που χτίζεις μαζί του και μπαίνεις σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας που ξαφνικά και τελείως παράλογα μεταμορφώνουν και μεταλλάσσουν τον άλλον σε ανερμήνευτο άρα απειλητικό είδος...

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο νιώθω ότι τα μάνιουαλ εξυπηρετούν ως ένα εργαλείο για τους ταχείς ρυθμούς της ζωής απέναντι όμως σε πράγματα που ζητούν πολύ προσωπικό χρόνο.

Μπορεί να είναι απόλυτα βολικά εργαλεία για το κλείσιμο ενός session στα γρήγορα με κάποιον παντελώς άγνωστο προκειμένου να υπάρχει κάποιας μορφής συνεννόησης, (και δε θα σταθώ στο απόλυτα εμπορικό σκέλος του όλου θέματος των πωλήσεων τεχνογνωσίας παντός είδους) και λιγότερο βολικά ή και μπερδευτικά για μία σχέση που μόνη της περνάει από στάδια που ορίζουν, ανακαλύπτουν και διευρύνουν δύο υπαρκτοί, πραγματικοί, «παίκτες» που είναι «ασύμμετροι».

Ένα κείμενο όπως πχ «τα δικαιώματα ενός σκλάβου» για τους μεν «έμπειρους» (δηλαδή όσους έχουν βρει τον προσωπικό τους δρόμο μέσα στο bdsm” δεν έχει κάποια χρησιμότητα (πέραν ίσως της ενθύμησης μίας περιόδου που απεγνωσμένα κανείς προσπαθούσε να καταλάβει και να αποκωδικοποιήσει) για τους δε πρωτάρηδες ή ακόμα ψαχνόμενους μπορεί να είναι «καταπραϋντικό» ως προς τους «τρόμους» κι εμψυχωτικό ως προς τις «συνθήκες παράδοσης», αλλά μπορεί να τους εγκλωβίσει και στον κόσμο της «μόνιμης διακύρηξης κι υπεράσπισης των δικαιωμάτων του ανθρώπου». Κάτι υπέροχο για την κοινωνική και πολιτειακή ζωή αλλά «αποπροσανατολιστικό» για τη bdsmική.

Διότι μπορεί μεν να την κόβουμε και να την ράβουμε στα μέτρα μας, είναι όμως αυτά τα μέτρα αυτά που στ’ αλήθεια θέλουμε; Κινδυνεύουμε δηλαδή να μη φτάσουμε σε καμμία υπέρβαση πέραν του «ασφαλούς» και βολικού» και τότε έχουμε μείνει για πάντα στο σημείο αφετηρίας. Ούτε μισό βήμα παρακάτω...

Ίσως πιο χρήσιμή συνεισφορά προς τους «πρωτάρηδες» κι «απορούντες» να είναι από τους «παλιότερους» η ανάπτυξη διαλεκτικής σχέσης μαζί τους, κάτι που ομολογουμένως συμβαίνει αρκετά συχνά και γενναιόδωρα μέσα από το φόρουμ, (όχι ότι λείπουν και οι απόπειρες «εκμετάλευσης» που όμως είναι θεμιτές στο «κηνύγι» ερωτικού θηράματος), η κατάθεση της προσωπικής εμπειρίας και του βιώματος και η επιμονή στο ότι σημαντικότερο είναι να ανακαλύψει κανείς τί τον εκφράζει και τι τον απελευθερώνει και λιγότερο οι γενικού τύπου κανόνες και οι γενικού τύπου συνταγογραφήσεις για τους πόνους. Αλλιώς χτίζουμε ναό και ως γνωστόν ο ναός απαιτεί «πίστευε και μη ερεύνα», καθώς και διαδρόμους φόβου, δεισιδαιμονίας κι ενοχής...

Όταν έχεις βρει το δρόμο σου θα έχεις βρει και τους κανόνες που σου ταιριάζουν, ή, ως υποτακτική μιλώντας, θα έχεις βρει Αυτόν που οι κανόνες Του σου ταιριάζουν, όποιοι κιαν είναι, όπως κιαν είναι και θα είναι χαρά και καύλα να τους υπηρετείς σπάζοντας ολοένα ότι στέκεται στο δρόμο τους. Ότι η διαδικασία του «σπασίματος» δεν είναι πάντα «παίξε-γέλασε» τί να κάνουμε...

Και οι «άμοιροι» που δεν τον έχουν βρεί το δρόμο τους;

Κάποτε όλοι ήμασταν εκεί και μπορεί ανά πάσα στιγμή εξέλιξης να ξαναβρεθούμε. Υπάρχει δυστυχώς ή ευτυχώς η αλήθεια ότι κανείς θνητός δεν μπορεί να γλιτώσει τα «εσωτερικά βάσανα και τους κόπους» που του αντιστοιχούν στο δρόμο της αυτογνωσίας και της αυτοπραγμάτωσης του, όσα μάνιουαλ κιαν κυκλοφορούν. Κανείς από εμάς δεν μπορεί να βαδίσει για τον άλλον, ούτε να γαμηθεί για τον άλλον, ούτε κανείς μας, μαγικά, δεν μπορεί να έχει τις απαντήσεις για τον εαυτό του, χωρίς πουθενά να ματώσει. Η αποδοχή αυτού του γεγονότος μας γλιτώνει από πολλά βάσανα κι η αληθινή παρουσία μας σε κάποιον που υποφέρει είναι να ξέρει ότι δεν είναι μόνος...

Και με αυτό το «μονόλογο» φυσικά δεν εννοώ τίποτε υποτιμητικό προς τον Master Spiler που είχε την ευγενή καλοσύνη να μεταφράσει το κείμενο και να το τοποθετήσει αφού εξ’ αιτίας του, όλοι εμείς καταθέτουμε τις σκέψεις μας.

Ελπίζω να μη σας κούρασα.

 

Re: Απάντηση: Re: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Σωστά. Το θέμα δεν είναι όμως πόσα και ποια δικαιώματα μας αναγνωρίζει ο νόμος, ή μάλλον δεν περιορίζεται μόνο σ’ αυτό. Εξίσου σημαντικό είναι να γνωρίζουμε οι ίδιοι τα δικαιώματά μας και τον τρόπο να τα διεκδικούμε. Ν’ αναφέρω ένα χοντρό αλλά απολύτως αληθές παράδειγμα: έχω γνωρίσει παραπληγικούς που δεν λάμβαναν για χρόνια το επίδομα αναπηρίας επειδή δεν γνώριζαν ότι το δικαιούνται!

Στα καθ’ ημάς, κατ’ αναλογίαν, αν πεισθούν κάποιοι σκλάβοι πως έχουν μόνο δυο δικαιώματα, λογικό είναι ν’ ασκούν μόνον αυτά και ν’ απεμπολούν τα υπόλοιπα. Δεν θεωρώ λοιπόν περιττό να τους τα υπενθυμίζουμε κατά καιρούς.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Μα τα δικαιώματα τα ορίζει η ίδια η κυβέρνηση με τους νόμους (όπως ίσως τα ορίζει ο κυρίαρχος σε μια M/s σχέση).

 

Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Ο όρος δικαιώματα ήταν ατυχής γι αυτό το θέμα.

Εμείς εδώ πέρα, ως προς δικαιώματα κάναμε Dolmance που έκανε Κονδύλη και δεν μπορεί έτσι απλά να μας πετάει κανείς τη λέξη "δικαιώματα" και να ξεφεύγει. Τη δε λέξη "υποχρεώσεις" την σκαπουλάρουμε με ελαφρά. Εμείς εδώ είμαστε ελευθέριοι ηδονιστές, σαδικοί και ό.τι λάχει και πάνω απ όλα περιφρουρούμε το δικαίωμά μας στη μυωπία.

Κατά τη γνώμη μου και γι αυτό παίρνω το νήμα τούτο στα σοβαρά και ουχί πολεμικά, το κοπέλι ήθελε να πει όλο κι όλο ότι το θέμα είναι να περνάει κανείς καλά. Αυτό, στο χωριό του, το έχουν για δικαίωμα, εικάζω, γιατί δεν έχω πατήσει το κουμπάκι να πα να δω τί γράφει. Εμείς εδώ δεν το έχουμε για δικαίωμα. Άλλα έχουμε για δικαιώματα, αυτά που λέει ο vautrin.

Αλλά και πάλι, το κοπέλι έχει ένα δίκιο στο θέμα που θέτει. Είναι άξιο να ζυγιαστεί αν περνάει καλά κάποια ως σκλάβα, ναι ή ου;

Το θέμα δεν είναι για νεοεισερχόμενες, αυτές περνούν καλά ούτως ή άλλως ή έτσι νομίζουν. Τα διλήμματα αυτά τα αντιμετωπίζει το σκλαβί, αν τα αντιμετωπίσει, αργότερα.

Η απόλαυση, πάντως, σίγουρα δεν είναι δικαίωμα, κατάσταση είναι. Άλλοι μπορούν και την έχουν και άλλοι τη γυροφέρνουν χωρίς ποτέ να τη διαπεράσουν... Αλίμονο...

Υ.Γ. πάτησα το κουμπάκι και διάβασα το εκεί νήμα, μια γλυκανάλατη ιδεολογικοφροσύνη με συνεπήρε. "Ήθελα να πω ότι οι σκλάβοι είναι άνθρωποι." So fucking what? Δικηγόρο τους σε βάλανε; Πάω για ντουσάκι και ύπνο.

 

Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Είναι εύκολο να μιλάς και να είναι απών τα άτομα που αναφέρεσε έτσι seduction? Είναι σίγουρα ο μόνος τρόπος που ξέρεις να αντιμετωπίζεις καταστάσεις...ύπουλα...
Γιατί δεν πας να τα πεις εκεί που ξέρεις ότι θα πάρεις και την απάντηση απο τα άμεσα ενδιαφερόμενα άτομα?Τι φόβασαι..?Αρκετά με το παιχνίδι των εντυπώσεων σου...

Αυτό ναι..αυτό που κάνεις εσύ μπορεί να θεωρηθεί πρακτική και φιλοσοφία του κώλου..και δεν χρειάζονται ούτε διαλυτικά ούτε εισαγωγικά γιατί πρεσβεύουν αυτό ακριβώς που είσαι...  


P.S. Συγνώμη στον νηματοθέτη για το off topic αλλά όταν ξεκινάει κάποιος να νηματογαμεί(πόσο γρήγορα ξεχνάς) και να αφήνει ανοιχτά υπονοούμενα για άτομα που δεν είναι στο παρών forum πλέον,δεν νομίζω να πιστεύει ότι δεν θα πάρει απάντηση.'Ισως βέβαια και αυτός να είναι ο σκοπός του για να βρεθεί ξανά το "θύμα seduction" στην επικαιρότητα...

Τα συμπεράσματα...δικά μ/σας..

 

Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Πολύ ενδιαφέρουσες οι ως τώρα τοποθετήσεις όλων των φίλων, επάνω στο θέμα «τα δικαιώματα ενός σκλάβου».

Επιτρέψτε μου μία παρένθεση, νιώθωντας την ανάγκη να πω, πως τα οκτώ δικαιώματα του σκλάβου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η «υγεία» του σκλάβου. Αποτελούν τα χαρακτηριστικά εκείνα που είναι απαρραίτητο να διακρίνονται από τους Κυρίαρχους ως σημάδια της ψυχικής ισορροπίας του σκλάβου. Μόνο οι Κυρίαρχοι που είναι εκπαιδευμένοι να τα διακρίνουν, μπορούν να νιώθουν ασφαλείς και σίγουροι για τη συναίνεση και για την εξέλιξη μίας ανθρώπινης σχέσης μέσα στη συναίνεση.

Συναίνεση σε τί;
Στο γεγονός της αποδοχής πως δύο ελεύθεροι και υγειείς άνθρωποι καυλώνουν με τον ίδιο τρόπο.

Σε διαφορετική περίπτωση που δεν ισχύουν αυτά τα οκτώ σημεία της υγείας του σκλάβου, έχουμε τη φαντασμένη σκλάβα εξτρατευτικού σώματος της Νότιας Αφρικής που ψάχνει τον Αλή Μπαμπα για να μπει στο χαρέμι του...

Με τέτοια ενδιαφέροντα θέματα μάλλον λέω να παρατήσω τους νεκρούς και να γράφω ποιήματα...

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Αυτή την καραμέλα δεν θα την πάρω.
Άλλο να λέμε πως ο χώρος είναι ευρύς κι άλλο να τεντώνουμε τους βασικούς ορισμούς για να ταιριάξουν στα δικά μας μπορώ και θέλω.
Η σκλάβα είναι σκλάβα.΄
Για να νοείται σκλάβα πρέπει να έχει Αφέντη.
Κι εφόσον έχει Αφέντη, υπακούει κι υποτάσσεται ή τουλάχιστο προς εκείνη την κατεύθυνση εκπαιδεύεται.
Αν ο Αφέντης επιθυμεί της χαρίζει - όπως στη δικιά μου περίπτωση- το προνόμιο να μιλά και να γράφει όπως εκείνη κρίνει και να αλληλεπιδρά όπως η ίδια κρίνει με τους γύρω της.
Αυτό δεν είναι όμως δικαίωμα μου. Είναι ένα προνόμιο που ο Ίδιος μου χαρίζει. Αν αύριο μου πει, δεν θα ξαναμπείς στο φόρουμ και δεν θα ξαναγράψεις, δεν θα αρχίσω να ωρύομαι και να απαιτώ το "δικαίωμα" μου.
Εκεί έχω 2 επιλογές.
Είτε υπακούω, είτε ζητώ αποδέσμευση.
Αν θα το συζητήσουμε μετά κι αν μου επιτραπεί και αν και όταν, όλα αυτά είναι προνόμια.
Αν δεν γουστάρω, η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα.
Αν βρίσκω βαριά στους ώμους μου μια τέτοια σχέση, τότε επαναπροσδιορίζω τα θέλω και τις ανάγκες μου και ψάχνω κάτι άλλο. Αλλά δεν θα είναι αυτό το άλλο σκλάβα.
Διάλεξα ένα απλό παράδειγμα για να επεξηγήσω τι είναι δικαίωμα και τι προνόμιο.

"Αφέντες" που η "σκλάβα" τους λέει με δυσαρεστημένο υφάκι μές τον κόσμο "εμείς οι δυό θα λογαριαστούμε όταν πάμε σπίτι", δεν είναι σκλάβα κι εκείνος που το ανέχεται δεν είναι Master.
Αν κάποιοι είναι τόσο κολλημένοι με τους τίτλους και ντε και καλά θέλουν να ονομάζουν παρόμοιες με την πιο πάνω περιπτώσεις Ms, βάσει της δικιάς σου λογικής έχουν κάθε δικαίωμα και θα συμφωνήσω.
Κι όλοι οι υπόλοιποι βέβαια έχουν κάθε δικαίωμα να γελούν μέχρι δακρύων για τα αφεντιλίκια και τα σκλαβιλίκια τέτοιου είδους.

Είναι γεγονός πως εμείς οι δυο ποτέ δεν είχαμε κοινά στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε πάρα πολλά.

Οπότε ας συμφωνήσουμε να λες εσύ τα δικά σου κι εγώ τα δικά μου κι ας κρίνει ο καθένας από μόνος του που μας διαβάζει τι τον εκφράζει.