Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Resources and Tutorials' που ξεκίνησε από το μέλος Master_Spiler, στις 1 Μαρτίου 2011.

  1. Angels Guardian

    Angels Guardian Regular Member

    Απάντηση: Re: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

    Τα προαναφερόμενα δεν αποτελούν δικαιώματα μιας σκλάβας αλλά δικαιώματα κάθε ανθρώπου. . Εδώ μιλάμε για μια σχέση δεν μιλάμε για καταναγκαστική δουλεία. Αν ένας Κ δεν τα παρέχει αυτά στη σκλάβα του τότε δεν μιλάμε για Κ μιλάμε για κάτι άλλο. Για ένα άρρωστο μυαλό μήπως?
     
  2. Master_Spiler

    Master_Spiler Contributor

    Re: Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

    Arioch θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Το πώς ζει κάθε ζευγάρι το χώρο είναι θέμα καθαρά του ζευγαριού και σ'αυτό είμαι κάθετος. Όπως κάθετος είμαι και στους ορισμούς που έχει ο χώρος μας. Από κει και πέρα, δέχομαι οτι για οποιονδήποτε λόγο μπορεί κάποια πράματα να μη γίνονται μέσα σε μια σχέση M/s, παρ'όλη την καλή διάθεση της σκλάβας ή του σκλάβου, αυτό όμως δε σημαίνει οτι είναι λιγότερο σκλάβοι. Επίσης μη ξεχνάς οτι είναι άκρως σημαντικό να είναι μια σχέση υγιής για να συνεχίσει να υπάρχει, άρα για να ξεκινήσει σημαίνει οτι κάποιοι άνθρωποι ταίριαξαν με βάσει τα πιστεύω τους, τα θέλω τους και τις απόψεις τους, άρα το πώς ζούνε τη σχέση τους είναι καθαρά ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ θέμα. Γι'αυτούς λοιπόν μπορεί το anal play, για παράδειγμα, να είναι ένα hard limit, αυτό όμως δεν κάνει το slave λιγότερο slave. Καθιστά όμως το slave ανίκανο να ικανοποιήσει έναν Master που ζητά αυτό ακριβώς το πράμα, άρα για τη μία περίπτωση είναι εξαιρετικός, για την άλλη είναι άχρηστος. Όπως είπε και η lara, είναι ΚΑΙ θέμα συμβατότητας! It's THAT simple!
     
  3. lara

    lara Αυτοδεσποζόμενη Contributor

    Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

    @MasterSpiller
    Προσωπικά δεν μ αρέσει το πρωκτικό.
    Αλλά αν θέλει να με χρησιμοποιήσει με τέτοιο τρόπο τι θα του πω?
    Όχι σας το απαγορεύω?
    Ή είμαι ιδιοκτησία Του ή δεν είμαι.

    Μία από τις διαφορές μεταξύ υποτακτικών και σκλάβων είναι πως οι υποτακτικοί έχουν σκληρά όρια απαράβατα ενώ οι σκλάβοι όχι.
    Απλά ο Αφέντης επιλέγει πως και με ποιους τρόπους αλλά και πότε θα πιέσει κάθε συγκεκριμένο όριο, αν επιθυμεί να το πιέσει.

    Δεν καταλαβαίνω την εμμονή αυτή με την υποτίμηση του στάτους του υποτακτικού.
    Δηλαδή θεωρούν κάποιοι και επιμένουν πως ο Dom είναι λιγότερο αξιόλογο από το Master και αντίστοιχα η υποτακτικοί λιγότερο αξιόλογοι από τους σκλάβους και σώνει και καλά πρέπει να αλλάζουμε τους ορισμούς για να αποκτήσουμε τους συγκεκριμένους τίτλους?
     
  4. Master_Spiler

    Master_Spiler Contributor

    @lara[E-p], άλλο πράμα η προσωπικές προτιμήσεις που άνετα θα μπορούσαν να θεωρηθούν και "υπό συζήτηση" όρια, και άλλο τα "μη διαπραγματεύσιμα" όρια που δεν μπορούν να αλλάξουν, όσο και αν κοπανιέται ο αφέντης. Προφανώς στην πρώτη κατηγορία εντάσσονται τα περισσότερα πράγματα που δεν είναι ιατρικής φύσεως, ενώ στη δεύτερη εντάσσονται, κατά την άποψή μου, κυρίως πράγματα που είναι σοβαρής ιατρικής φύσεως.

    -----
    σημ. με τον όρο "υπό συζήτηση" εννοώ πράματα που κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης ή/και μετά πιθανώς να επεκταθούν ή/και καταργηθούν.
     
  5. Captain_Morgan

    Captain_Morgan https://www.youtube.com/watch?v=9wj6BqmyjM4

    Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

    Δικαιώματα; Το επόμενο στάδιο είναι ο συνδικαλισμός και συνέπεια του η σταύρωση στην Απία Οδό.
    Μην σπείρεις "καινά δαιμόνια" στα ζωντανά  
     
  6. Arioch

    Arioch Μαϊμουτζαχεντίν Premium Member Contributor

    Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

    Και η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες.
     
  7. angel42

    angel42 Regular Member

    Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

    Ας αφήσουμε για λίγο τους τίτλους κι ας προσπαθήσουμε να μπούμε στα σπλάχνα του θέματος.

    Γιατί μου δίδεται η αίσθηση ότι επί της ουσίας και βαθύτερα αυτό που διακυβεύεται και ταράζει δεν είναι τα «δικαιώματα» και οι «υποχρεώσεις» και η όποια «παραβίαση πρωτοκόλου», αλλά ο βαθμός «πασχοσύνης»; Κι ότι είναι αυτός ο βαθμός δυνατότητας «πασχοσύνης» που τοποθετείται ως αυτό το υπέρτατο εκείνο σημείο που διαφοροποιεί την υποτακτική από τη σκλάβα;

    Κι αυτό το λέω διότι διαφαίνεται μία επιμονή στο ότι η υποτακτική μια χαρά περνάει και καθώς έχει απαράβατα όρια, όλα καλά και βολικά, φεύγει για πάντα ο παράγοντας του «πάσχοντος». Είναι όμως αλήθεια αυτό; Τα βάσανα είναι μόνο για τη σκλάβα; Οι υποτακτικές την έχουν όντως ανά πάσα στιγμή «εύκολα» και καλοπερνούν επειδή διατηρούν το δικαίωμα να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια λέγοντας όχι αυτό, μη εκείνο; Η σκλάβα όταν ζητάει αποδέσμευσή τί κάνει; Δεν την κάνει κι αυτή με ελαφρά, (έστω και με βαριά); Και ως προς τα «απαράβατα όρια», είναι πάντα πράγματα αιώνια σκαλισμένα στην πέτρα; Που μοίρα τους είναι να μην ξεπεραστούν ποτέ από την υποτακτική αλλά από μία σκλάβα σίγουρα, αλλιώς δε θα ήτανε σκλάβα; Για κάποιους/ες ίσως ναι. Για όλους/ες; Πόσες φορές δεν έχει ένα «απαράβατο» ξεπεραστεί μέχρι το επόμενο;

    Νιώθω ότι, (πέραν των «τελετουργικών» της γλώσσας , των επιπέδων, και των ορισμών που καλό είναι να υπάρχουν ως αφετηρίες και σηματοδοτήσεις, και σεβόμενη απόλυτα την επιμονή «να μη γίνονται όλοι οι ορισμοί λάστιχο»), ίσως αυτό που βγαίνει πολύ έντονα και συχνά από τις σκλάβες είναι η ανάγκη για σκληρή κι ενίοτε θυμωμένη διεκδίκηση για την αναγνώριση/διαφοροποίηση για κάθε τι επίπονο που περνάνε στην υπηρεσία του Αφέντη τους που μόνον άλλες «αληθινές» σκλαβες μπορούν να το καταλάβουν, και ποτέ όσες απλές υποτακτικές την έχουν εύκολα γιατί «δεν οφείλουν να υποφέρουν».

    Ακολουθώντας όμως αυστηρά αυτή τη συλλογιστική γραμμή φτάνουμε υποχρεωτικά στο σημείο να πούμε ότι και ο «Αφέντης» ορίζεται ως ιδιότητα εξ’ ολοκλήρου κι αποκλειστικά από το ότι έχει κάθε δικαίωμα να βάζει τη σκλάβα του να υποστεί κάθε τί που δε γουστάρει ή δε θέλει στ' αλήθεια, το δικαίωμα να κάνει τη σκλάβα του να υποφέρει. (Κι εδώ δε μιλάμε για τον επιθυμητό πόνο κι οδύνη). Και ότι μάλιστα αυτό είναι το μοναδικό σημείο που του προσδίδει την υπεροχή, τη δύναμη, την απολυτότητα της κυριαρχίας. Οτιδήποτε κάνει ο Αφέντης που αρέσει και στη σκλάβα, μοιάζει να ανήκει έξω από τη σφαίρα της Αφεντοσύνης του. Κι εκείνη την καθιστά σκλάβα μόνο το γεγονός ότι θέλει δε θέλει, γουστάρει δε γουστάρει, εφ’ όσον του ανήκει τί να κάνει; Υποφέρει σιωπηλά ως καλό σκλαβί έχοντας αν μίτοι άλλο την ικανοποίηση-παρηγορία ότι παρόλο που αυτή υποφέρει Εκείνος ικανοποιείται κι από αυτό αντλεί τη χαρά, την περηφάνια και το νόημα της... Κι επειδή αυτό αναμφιβόλως είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα στον κόσμο, γι΄αυτό δεν έχουν όλες τη δυνατότητα (σκληρότητα, αντοχή, υπεράνθρωπη υπεροχή κλπ) να είναι σκλάβες. Ουφ. Μεγάλο το φορτίο.

    Αλλά αυτό θέλουμε να πούμε στους «νεοεισερχόμενους»; Ότι η σκλαβιά είναι βαριά καλογερική, να την φοβάστε και να μην την πλησιάζετε; Ανταποκρίνεται αυτό στην αλήθεια του θέματος;
    Ισχυριζόμαστε μήπως τελικά ότι δεν υπάρχει αληθινή σχέση Αφέντη/σκλάβας αν δεν υπάρχει ο παράγοντας «πασχοσύνης»; Ότι δεν νοούνται ως Αφέντης και Σκλάβα επειδή κανείς δεν πάσχει; Ότι η ίδια η ηδονή δε φτάνει από μόνη της για να σπάει και να τσακίζει όρια; Ότι η ίδια η ηδονή δε σε οδηγεί σε όλο και πιο ακραία άκρα;


    Τί γίνεται πχ όταν τυγχάνει, Αφέντης και σκλάβα, μετά κόπων ομολογουμένως, να είναι εναρμονισμένοι, μονίμως καυλωμένοι, έχοντας από χαρακτήρα μία κοινή αποστροφή (συμβατότητα) προς την έννοια είτε της «οσιομαρτυρίας», είτε του «βασανιστή»/βιαστή που τους ξεκαυλώνει, είτε έτσι είτε γιουβέτσι...

    Τί γίνεται με το σενάριο, πχ, που ο Αφέντης έχει ως απόλυτη επιθυμία του να έχει τη σκλάβα του καυλωμένη για κάθε όριο που της σπάει. Κι αυτή οφείλει ανά πάσα στιγμή να υπηρετεί αυτήν του την επιθυμία και να είναι απόλυτα ειλικρινής. Και ο Αφέντης να έχει τέτοια εγρήγορση ώστε ακόμα κιαν αυτή θέλει να τη σκαπουλάρει «οσιομαρτυρώντας», να την επαναφέρει άμεσα στο επιθυμητό γι’ αυτόν σημείο... Κι αν δε γουστάρει την απαγόρευση της συνθήκης να μην υποφέρει αλλά να καυλώνει «η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα»;

    Τί γίνεται πχ, όταν ο Αφέντης σιχαίνεται, βαριέται, ξεκαυλώνει να χτυπάει ως τιμωρία, αλλά τρελαίνεται να λιώνει τη σκλάβα του στο μαστίγωμα για την καύλα της υπόθεσης κι αυτή καραγουστάρει και κανείς δεν υποφέρει, τί είναι; Βανίλλα; Ή δεν είναι Αφέντης και σκλάβα και είναι Ντομ και υποτακτικη; Μήπως εδώ είναι που αρχίζουν τα μπερδέματα στις έννοιες αντί τα ξεκαθαρίσματα;

    Αν αυτό το νήμα έχει μπει και προς όφελος των νεο-εισερχόμενων, στ’ αλήθεια δε θα ήθελα να μείνουν με την εντύπωση ότι ντε και καλά και σώνει, το μοναδικό σενάριο είναι η σκλάβα να μένει σε αιώνια βουβαμάρα μέχρι να φέξει στον Αφέντη να συζητήσει μαζί της ως το μοναδικό μοντέλο αληθινής σκλαβοσύνης. Ότι η σκλαβοσύνη ορίζεται από κατάσταση ηρωικής απαντοχής.

    Γιατί τότε μπαίνει εύλογα το ερώτημα: Που είναι οι ευτυχισμένες σκλάβες; Κι αν υπάρχουν γιατί δεν ακούμε για την ευτυχία τους παρά για τα δεινά που ξεπερνούν;

    Τέλος ως προς την «επαίσχυντη διαπραγμάτευση», που το «πρωτόκολο» θέλει να παύει όταν η σκλάβα μπαίνει στη σχέση, αυτό που έχω να πω, είναι ότι στα δύο χρόνια που υπηρετώ τον Αφέντη μου, δεν έχει υπάρξει ώρα και στιγμή που δεν με επιλέγει ξανά, και δεν τον επιλέγω ξανά καθώς προχωράμε... Δεν μπήκε η βούλα στο χαρτί κι όλα τελειώσαν μέχρι τον χωρισμό- αποδέσμευση. Ίσα ίσα, η καθημερινή «διαπραγμάτευση» είναι αυτή που δίνει στη σχέση την καθημερινή ζωντάνια της. Το μόνο που αλλάζει είναι το «τυπικό» της διαπραγμάτευσης, ώστε να υπάρχει απαλοιφή παντός είδους συναισθηματικών-ψυχολογικών εκβιασμών, εκούσιων ή ακούσιων κι από τα δύο μέρη. Ο κάθε ένας από το ρόλο του. Η συναίνεση δεν είναι κάτι που γίνεται μια κι έξω. Ειδικά όταν ζείς με τον άλλον 24/7 κι ενδιαφέρει και τους δύο η παραμονή στη σχέση και όχι η αποχώρηση μέχρι κάποιος να σπάσει.

    Μόλις σταματήσει να είναι Αφέντης μου δεν θα είμαι πια σκλάβα. Μόλις σταματήσω να είμαι η σκλάβα του, θα σταματήσει να είναι Αφέντης. Όσο επιλέγουμε ο ένας τον άλλον για σκλάβα και Αφέντη κάθε μέρα, τόσο παραμένουμε σκλάβα και Αφέντης. Κι αυτή η διαδικασία είναι απόλυτα «διαπραγματευτική». Κάθε τι που αφαιρεί από την ηδονή της σχέσης αφαιρείται και προστίθεται κάθε τι που την οδηγεί σε μεγαλύτερη ηδονή. Και η συναίνεση ως προς αυτή τη λειτουργία επαναβεβαιώνεται επίσης ανά πάσα ώρα και στιγμή. Άλλοτε με λόγια, άλλοτε με πράξεις, άλλοτε με τη βαθιά σιγή που ακολουθεί την αίσθηση της πληρότητας...

    Υποσημείωση: Δεν πρεσβεύω φυσικά ότι το παραπάνω είναι και το μόνο αληθές μοντέλο σκλαβοσύνης. Είναι απλά αυτό που υπηρετώ εγώ εδώ και δύο χρόνια. Και η εμπειρία είναι υπέροχη. Είναι ενίοτε δύσκολη, χρονοβόρα, απαιτεί τα πάντα, αλλά τυγχάνει να είναι απόλυτα εξελικτική, καυλωτική, μέσα στη χαρά της συντροφικότητας και της ηδονής μαζί και της ευθύνης για τη μακροημέρευσή της που την μοιράζονται και οι δύο, ο καθένας από το πόστο του...

    Ελπίζω να μη σας κούρασε το κατεβατό.
     
  8. Angels Guardian

    Angels Guardian Regular Member

    Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

         

    Είσαι απίστευτος Bro. Πιστεύω είναι η πιο χιουμοριστική και πετυχημένη καταχώρηση του νήματος μακράν. Να σαι καλά  
     
  9. gaby

    gaby Guest

    Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

    lara[E-p]. ευχαριστώ για την απάντησή σου. Ως προς αυτή την ερώτηση.
    Οι ερωτήσεις που εγώ θα έκανα στον εαυτό μου έχουν να κάνουν με το αν ευημερώ και αν δεν έχουν βλαφτεί κύρια κομμάτια της ταυτότητάς μου, αυτά που χρειάζομαι για να τα βγάζω πέρα στη ζωή μου, προκειμένου να οφεληθεί η σκλαβοσύνη μου, οι κάβλες μου και μέσω αυτών η σχέση M/s.

    Δηλαδή, περνάω καλά; Και όχι τόσο αυτό, είμαι καλάς Νιώθω καλά στο πετσί μου; Είμαι ευχαριστημένη και ικανοποιημένη; Αντλώ την ευχαρίστηση και την ικανοποίησή μου μέσα απ τη σχέση ή απ το γεγονός ότι έχω τη σχέση; Βασίζομαι, μήπως, υπερβολικά στο ότι νιώθω ασφαλής μέσα στη σχέση και δεν μετράω αν είμαι καλά ή όχι; Σε όρους λίστας Master_Spiller, αυτά προσεγγίζουν κάπως το 3 και το 6.

    Όσον αφορά τα δικαιώματα, το σκεπτόμουν χθες το θέμα, τελικά νομίζω ότι η σκλάβα (και ο σκλάβος, εννοείται) δεν έχουν ποτέ δύο δικαιώματα,
    το ένα είναι να βγάζουν συμπεράσματα και
    το άλλο είναι να παίρνουν αποφάσεις σε θέματα που τους αφορούν προσωπικά.

    Αυτή η απεμπόληση των δικαιωμάτων τους είναι που κάνει τους σκλάβους εξαρτημένους από τον Αφέντη τους, γιατί όπως λέει η Angel42, τίποτα δεν είναι στάσιμο, ούτε σε μια σχέση ούτε στη ζωή, συνεπώς, συμπληρώνω εγώ, αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται συχνά πυκνά, ανεξαρτήτως του ποιός είναι αυτός που τις παίρνει.

    Άρα, λέω εγώ τώρα, η απεμπόληση των δικαιωμάτων του σκλάβου είναι η μία όψη του νομίσματος, ή άλλη όψη είναι η φροντίδα απ τον Αφέντη, ώστε να είναι ευτυχισμένος ο σκλάβος κοντά Του. Από μόνος του, στην τύχη και κατά βάθος νομίζοντας ότι η ανταλλαγή δύναμης είναι ένα παιχνίδι για να περνάει η ώρα, καβλωτικό μεν αλλά όχι για να το παίρνουμε και στα σοβαρά, κάτι απ το οποίο μπορούμε να ξεφύγουμε όποτε γουστάρουμε, ο σκλάβος δεν γίνεται ευτυχισμένος και αν γίνεται, ε, τότε έρχομαι στα λόγια άλλων και λέω ότι δεν είναι σκλάβος  

    Για να προσμετρήσει τα δικαιώματα που του έχουν μείνει και να κάνει χρήση αυτών, ο σκλάβος εκείνη την ώρα πρέπει να είναι ψυχικά μόνος του. Αυτό για μένα, όταν συμβαίνει πολύ και όταν η ανάγκη είναι να κάνει μια στάση για να δει ο σκλάβος αν είναι ευτυχισμένος ή όχι, σημαίνει ένα πράγμα, έλλειψη φροντίδας.

    Το κείμενο που έφερε ο Master_Spiler κατά τη γνώμη μου δεν έχει αντίδραση, έχει όμως πολύ άμυνα, προς κάποιον Κυρίαρχο και αρκετή αμφισβήτηση. Θα είχε τους λόγους του όποιος το συγκρότησε, δε λέω. Αλλά με τόσα "γιατί" στην ψυχή του, εκείνες τις ώρες που τα συνέτασε ήταν - από μόνος του - σ ένα κλουβί, περιορισμένος στη μοναξιά του και στις ανάγκες που δημιουργούσε η μοναξιά του.
    Συμφωνώ μεν πως δεν είναι το πόσο πάσχει κάποιος που τον κάνει καλό σκλάβο, ούτε πως οι σκλάβες είναι που πάσχουν ενώ οι υποτακτικές όχι.

    Έχω τη γνώμη ότι έτσι όπως περιγράφεις είναι οι καταστάσεις, όταν υπάρχει συμβατότητα μεταξύ του Αφέντη και της σκλάβας.

    Πλην όμως, το να υποφέρει ένας σκλάβος χωρίς αντίσταση για να φτάσει στο σημείο που τον πηγαίνει ο Αφέντης του είναι μια κατάσταση που εκφράζει τον σαδισμό του Ενός και τον μαζοχισμό του άλλου, για πολλά ζευγάρια. Η αγωνία του σκλάβου, από τον πόνο, τη συναισθηματική πίεση και άλλα, είναι ένας τρόπος έκφρασης σε μια σαδομαζοχιστική σχέση. Δεν σημαίνει αυτό ότι δεν ευημερεί, κάθε άλλο.

    Και ναι, έχω τη γνώμη ότι είναι πολύ μεγάλη χαρά για έναν σκλάβο ότι ευχαρίστησε τον Αφέντη του, με την αγωνία του, η μεγαλύτερη. Για να τη ζήσει κάποιος, εκτός του να την ευνοούν οι συνθήκες και η σχέση με τον Αφέντη του, είναι ανάγκη πάσα να ξεκολλήσει απ το θέμα των δικαιωμάτων του και ν αφήσει στην άκρη το γράδο, αν τα δικαιώματά του τηρούνται ή όχι.
     
  10. Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου


    Μμμμμ... αν οι σκλαβοσούμπες συνδικαλίζονταν, το αποτέλεσμα θα έφερνε μάλλον σε Λυσιτράτη παρά σε Σπάρτακο.  
    Ευτυχώς για τους μαΐστορες, όμως, τα θήλεα, ιδίως δε τα σκλαβο-υποτακτικά, έχουν τέτοιον ανταγωνισμό μεταξύ τους, που θά 'ναι μάλλον απίθανο να κρατήσουν αρραγές μέτωπο. Χεχε...  



    Είναι γεγονός ότι σαν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός, τύφλα νά 'χει ο πεθερός. Κοινώς... στα @@ του ζεύγους για τη γνώμη των άλλων. Δεν γαμεύεται ένα ζεύγος για να του πούνε μπράβο 5-6 άτομα που γράφουν σ' ένα φόρουμ ή πάνε σε μερικές συναντήσεις. Και αν το κάνει, μάλλον έχει ένα θεματάκι ως ζεύγος.



    Νομίζω ότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η πηγή του κακού.

    Εγώ είμαι έξω από τα D/s και τα M/s, οπότε ίσως είναι χρήσιμη η γνώμη ενός που τα βλέπει ως τρίτος, χωρίς να τον ενδιαφέρει ποιος είναι ο πιο γαμάω.

    Κάποιοι θέλουν να ξεκαθαριστούν οι ορισμοί D/s και M/s για να ξέρει η κάθε πλευρά ποιον έχει απέναντι. Αυτό σίγουρα είναι λογικό και έχουν δίκιο όσοι το ζητάνε.

    Μετά όμως πετάγεται πολύς κόσμος (ακόμη και υπεράνω υποψίας κόσμος) και όταν λέει Master ή slave γεμίζει ο στόμας τους, σαν να είπανε "το άγιο Γκράαλ", ενώ όταν λένε Dom ή sub το εκφέρουν με μιαν αδιόρατη εσάνς περιφρόνησης - κάτι σαν "πφφφ φλώροι".

    Αφού λοιπόν τα status αυτά αντιμετωπίζονται σαν τα level στα παιχνίδια ρόλων, είναι αναμενόμενο όσοι θέλουν να χαίρουν σεβασμού και εκτιμήσεως στη χαρούμενη bdsm παρέα και να γίνουν γκουρού, ανώτεροι αξιωματικοί κλπ κλπ, να δηλώνουν με το ζόρι Master και slave, για να είναι πιο ουάου από τους άλλους.

    Με δεδομένο ότι η τάση να θέλει κανείς να είναι ψηλά στην ιεραρχία δεν εξαλείφεται εύκολα και με δεδομένο ότι σε ένα βαθμό ο "χώρος" λειτουργεί σαν αγέλη με μέλη που είναι πιο ουάου και λιγότερο ουάου, θα πρέπει να ξεκαθαρίσετε μια και καλή ότι το M/s δεν είναι ανώτερο ή βαθύτερο από το D/s, αλλά απλώς διαφορετικό, αν δεν θέλετε να εμφανίζονται συνέχεια άτομα που δηλώνουν M/s χωρίς να ανταποκρίνονται στους ορισμούς που δίνετε (*)

    (*) Για να μην ξεχνιόμαστε, οι ορισμοί αυτοί είναι δικοί σας και δεν προέρχονται από κάποια ανώτερη δύναμη ή αυθεντία. Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, που καυλώνουν και χύνουν με bdsm πρακτικές, χωρίς να πολυσκοτίζονται για το "κίνημα", αντιλαμβάνονται τους όρους αφέντης/ρα και σκλάβος/α με την έννοια που εσείς δίνετε στο top/bottom.


    .
     
    Last edited: 5 Μαρτίου 2011
  11. lara

    lara Αυτοδεσποζόμενη Contributor

    Απάντηση: Re: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

    Δεν είχα αντιληφθεί πως για τέτοιου είδους όρια μιλούσες.
    Αυτά τα όρια που αφορούν κάποιο ιατρικό πρόβλημα (π.χ. έχω πρόβλημα ψευδοουρικής αρθρίτιδας και δεν μπορώ να κουράσω με γονάτισμα το πόδι μου) ή κάποιου είδους παράνομης και ηθικά αμφισβητήσιμης πράξης (π.χ. παιδεραστίας ή νεκροφιλίας), δεν είναι ανάλογα με το anal play-εκτός κι αν υπάρχει κι εκεί κάποιο ιατρικό πρόβλημα- που είχες αναφέρει αρχικά σαν παράδειγμα και πάνω στο οποίο βασίστηκα για να πω ότι είπα.

    Αλλά δράττομαι της ευκαιρίας να πω κάποια πράγματα που αφορούν πιστεύω άμεσα το νήμα.

    Αν κάποια έχει θέματα υγείας καλό είναι -θα έπρεπε μάλλον, να τα δηλώνει εξ αρχής.
    Ή αν έχει πρόβλημα με κάποιες πρακτικές που εφαρμόζονται μεν στο bdsm αλλά η εφαρμογή τους στην ίδια θα την έβλαφτε ανεπανόρθωτα, ψυχικά ή σωματικά.
    Αυτού του είδους όρια είναι βέβαια κάτι διαφορετικό από τα όρια που θέτεις κι αφορούν τι δεν επιθυμείς να κάνεις λόγω είτε κολλημάτων ή ζήλιας (σε περίπτωση πολυγαμίας) ή λόγω πουριτανισμού κ.ο.κ.
    Μέσω της συζήτησης και του screening που γίνεται αρχικά, τα βασικά βγαίνουν (ή θα έπρεπε να βγουν) στην επιφάνεια και στη συνέχεια η σκλάβα μπορεί να συζητήσει για το κάθε τι που την απασχολεί και την προβληματίζει, ή δεν επιθυμεί να κάνει.
    Η διαφορά είναι πως τα σκληρά όρια που αναφέρονται σε σχέση με μια υποτακτική, δηλαδή ως υποτακτική θέτω όρο τη μονογαμία, ή να μην δικαιούται ο κύριος να επέμβει στα εργασιακά μου θέματα, ή να μην δίνονται χαστούκια στο πρόσωπο, παραμένουν σκληρά μέχρι επαναξιολόγησης και συζήτησης ανάμεσα στους δύο, ενώ η σκλάβα τα δηλώνει και επαφίεται σ Αυτόν αν και πότε και με ποιους τρόπους θα τα ακουμπήσει -ΕΦΟΣΟΝ βρίσκεται στη σχέση καιρό και ο Κ της έχει αποδείξει έμπρακτα το ποιος είναι και πόσο πραγματικά νοιάζεται για την σκλάβα του.

    Θέλω να πιστεύω πως άμα μια υ μπαίνει σε μια σχέση δηλώνει ρητά τι δεν γουστάρει, τι την χαλάει, τι δεν θέλει,τι δεν μπορεί...

    Θέλω επίσης να πιστεύω πως δεν γίνεσαι ιδιοκτησία από την μια μέρα στην άλλη, πως δεν γίνεσαι υποταγμένη απόλυτα με το που κάποιος σε ρωτά αν θα γίνεις σκλάβα του κι εσύ συναινείς (γιατί μπορεί να εννοεί και κάτι διαφορετικό από σένα, όπως είδαμε  ) ή με το που πρωτομπαίνεις σε μια σχέση.
    Εκείνος που περιμένει πως με την καλημέρα και με το που μπήκα στη σχέση θα κάνω και ότι απαιτεί από μένα χωρίς δεύτερη σχέση, χωρίς όρια και χωρίς αμφισβητήσεις, κατ εμέ είναι δήθεν κι επικίνδυνος.
    Η εμπιστοσύνη θέλει καιρό για να κτιστεί και να κερδηθεί.

    Δυστυχώς κάποιοι επιτήδειοι χρησιμοποιούν την καραμέλα της σκλάβας και ενώ δεν επιθυμούν να εκπαιδεύσουν δηλώνουν Μαστερ και με την καλημέρα σου λένε κάνε αυτό, κάνε εκείνο κι αν δεν υπακούσεις τι σόι σκλάβα είσαι και πηδάνε ψυχολογίες.
    Θεωρώ τον όρο σκλάβα επικίνδυνο και εύκολα μπορεί να γίνει όρος εκμετάλλευσης.
    Γι αυτό φωνάζω να μην δηλώνουν όλες σκλάβες κι όλοι Μαστερ επειδή ακούγεται πιασάρικα στ αυτιά κάποιων ως τίτλοι.
    Γι αυτό φωνάζω μην το παίζεται έμπειρες εάν δεν έχετε πραγματικά εμπειρίες για να κερδίσετε "πόντους" στα μάτια εκείνου που επιθυμείτε να εντυπωσιάσετε.
    Γι αυτό φωνάζω να δηλώνονται όρια, να αμφισβητούνται απαιτήσεις, να μην χάνει μια υ το μυαλό της και να μην οδηγείται απ τις ανάγκες της και τις καύλες της, χωρίς να είναι βέβαιη πως μπορεί να αντεπεξέλθει είτε ψυχικά είτε σωματικά.

    Αν αύριο μπω σε μια σχέση κι είμαι κάποιους μήνες με κάποιον με τον οποίο έχω συναντηθεί 10 φορές συνολικά και μου ζητήσει να βγω να κάνω whoring δεν είμαι υποχρεωμένη να υπακούσω, ούτε να νιώθω κακή σκλάβα και ανάξια επειδή δεν το έκανα. Δηλαδή σιγά ρε φίλε σε ήξερα και χτες?
    Γι αυτό θεωρώ πως είναι κρίμα που χάθηκε η έννοια του consideration collar - που όπως πολύ σωστά ανέφερες πολύ λίγοι πλέον γνωρίζουν καν την ύπαρξη ή τρόπο χρήσης εκτός από το να περνάς ένα λουρί- κι από βιασύνη πέφτουμε με τα μούτρα όπου προλάβουμε ακολουθώντας το "όσα φάμε κι όσα πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας".

    Και για όσους αναρωτιούνται τι είναι το κολάρο που αναφέρω πιο πάνω
    http://en.wikipedia.org/wiki/Collar_(BDSM)

    "...The practice of using three stages of collaring is informally followed by some in the BDSM community.
    Under this system, the collar of consideration is the first and roughly analogous to a pre-engagement ring. This collar could be removed at any time by the submissive with no ill will and the relationship thereby ended.
    The training collar is roughly analogous to an engagement ring and indicates a deepening relationship in which the submissive is being prepared by the dominant to serve to the standards the dominant wishes. Again, the submissive may ask to be released but the break is considered more serious and painful for both parties.
    Finally, the slave collar is analogous to a wedding band and at this point the submissive is considered a formal slave and owned by the dominant."

    @tender lilly συμφωνώ με όσα γράφεις  
     
  12. anchor

    anchor Regular Member

    Re: Απάντηση: Re: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

    +1000