Ο μαζοχισμός είναι ναρκωτικό??

Καλημέρα σας,  

Με προβληματίζει εάν ο/η μαζοχιστής/τρία εθίζεται στο πόνο.
Τον επιζητά?
Του λείπει?
Λειτουργεί δηλαδή σαν ναρκωτικό??

 

Απάντηση: Ο μαζοχισμός είναι ναρκωτικό??

Νομιζω οτι δεν υφισταται εθισμος,γιατι ο πονος ειναι η ιδια του η φυση.
Ειναι ηδη εθισμενος στον πονο.
Τον απολαμβανει και τον αποζητα.
Ετσι λειτουργει.

 

Απάντηση: Ο μαζοχισμός είναι ναρκωτικό??

πως γίνεται να είναι ήδη εθισμένος στον πόνο??

 

Απάντηση: Ο μαζοχισμός είναι ναρκωτικό??

Ο μαζοχισμός λειτουργεί σαν ναρκωτικό, καλός ή κακώς είναι εξάρτηση. Οι ψιχίατροι λένε πως όταν φτάσει κανείς να μην μπορεί να κάνει σεξ παρά μόνο μέσα σε ενα πλαίσιο BDSM τότε έχει ψυχολογικό πρόβλημα.
Αυτό που ακόμα γνωρίζω είναι πως η πορνογραφία είναι έξη, όπως τα ναρκωτικά και το τσιγάρο.

 

Απάντηση: Ο μαζοχισμός είναι ναρκωτικό??

Μα αφου ο ιδιος ειναι ενας πονος.Το σωμα, η ψυχη του, τρεφονται με αυτον.Γι αυτον πονος και εαυτος του ειναι το ιδιο.Ετσι νομιζω τουλαχιστον, μπορει και να κανω λαθος....

 

Το σώμα απελευθερώνει ενδορφίνες όταν βαράει το καμπανάκι "πόνος". Οπότε φαντάζομαι ότι αν εθίζεσαι κάπου σωματικά είναι στις ενδορφίνες, στην αντίδραση δηλαδή που έχει το σώμα σου και όχι στον ίδιο τον πόνο.

Αλλά επειδή η ερώτηση είναι πολύ medical για τις γνώσεις μου, εμπειρικά καθαρά -και αν λέω βλακεία, ας βρεθεί κάποιος να με διορθώσει- νομίζω ότι το σώμα συνηθίζει κάτι που αρχικά αντιλαμβάνεται ως πόνο και άρα για να παραχθεί το ίδιο αποτέλεσμα "χαράς" θα πρέπει να αυξάνεται ανάλογα και το ερέθισμα.

Επίσης υπάρχει και η περίπτωση σχετικής αναισθησίας στον πόνο όπου το σώμα παράγει τέτοια ποσότητα ενδορφινών που δεν αντιλαμβάνεται καν τον πόνο ως κάτι δυσάρεστο. Σε αυτή την περίπτωση, όπως μου λέει ένας φίλος μου, δεν σου μένουν και πολλά χρόνια ζωής. Γιατί δεν είναι πάντα false alarm ο πόνος. Καλό είναι να τον αναγνωρίζει το σώμα σου. Οι παθολόγοι το λένε congenital insensitivity to pain, εδώ το λέμε αλγολαγνεία. Αν βρεθεί κάποια θεραπεία πολύ θα χαρώ να σταματήσω να είμαι γεμάτη μελανιές και κοψίματα που δεν κατάλαβα πότε έγιναν  

 

Απάντηση: Ο μαζοχισμός είναι ναρκωτικό??

Προσωπικά σε εμένα στο παρελθόν είχε λειτουργήσει άκρως εθιστικά. Απο ένα σημείο και μετά ξεπέρασα ένα όριο το οποίο αδυνατώ να εντοπίσω αν ήταν ψυχικό ή σωματικό. Απο εκείνο το σημείο και μετά ακολούθησε κορεσμός και αντιστροφή της διαδικασίας. Με έναν περίεργο τρόπο λειτούργησε έτσι ώστε να γίνω υπερευαίσθητη.

Παράλληλα βασισμένη σε μία βιωματική εμπειρία, Νομίζω ότι κατά κύριο λόγο είναι πνευματικό το ζήτημα. Έχω βρεθεί σε τέτοιου είδους πνευματική κατάσταση (χωρίς την διαδικασία των ναρκοτικών ή του πόνου ή οποιαδήποτε άλλης σωματικός παρεμβολής) που τα σωματικά ερεθίσματα είχαν εντελώς διαφορετική υπόσταση. Ο πόνος δεν υπήρχε αλλά ούτε η αναισθησία. Υπήρχε απόλυτη επίγνωση του πόνου χωρίς τη βιωματική ταλαιπωρία. Η διαδικασία που ακολούθησα ήταν καθαρά πνευματική. Δεν μπορώ ακόμα μετά απο 6 χρόνια να προσδιορίσω τις λεπτομέριες.

 

Απάντηση: Ο μαζοχισμός είναι ναρκωτικό??

Από προσωπική σκοπιά (άρα εγγενώς περιορισμένη):

Ο πόνος υπό κανονικές περιστάσεις γεννά ένα ένστικτο επιθετικότητας προς την πηγή του πόνου ή φυγής μακριά από αυτή. Δηλαδή ή θες να σπάσεις αυτόν/ήν/ό που σου προκάλεσε τον πόνο (π.χ. να σπάσεις το ντουλάπι στο οποίο χτύπησες το κεφάλι σου) ή θες να φύγεις μακριά (π.χ. να τραβήξεις το χέρι μακριά από το καυτό νερό στο μπάνιο).

Αν αποσυνδέσεις όμως τον πόνο από τα ένστικτα αυτά (π.χ. πειραματιζόμενος αρχικά με το να σβήνεις τα τσιγάρα σου στα χέρια σου ή να κρατάς το χέρι σου πάνω από ένα κερί ή να βιώνεις κλινικά τη διείσδυση της σύριγγας της νοσοκόμας και την αίσθηση του αίματος που τραβιέται στο φιαλίδιο) διαπιστώνεις ότι ο πόνος per se είναι απλώς μια έντονη αίσθηση.

Και οι έντονες αισθήσεις γενικά είναι ενδιαφέρουσες.

Αν παρεκτείνεις αυτή τη μεθοδολογία στο ερωτικό παιχνίδι ουσιαστικά επιτυγχάνεις την όξυνση της εμπειρίας.
Αυτή η όξυνση είναι ο πρώτος παράγοντας που καθιστά τον πόνο εθιστικό.

Πέραν αυτού, υπάρχει και ο παράγοντας του επαναλαμβανόμενου πόνου (με κλασικότερο παράδειγμα το σπάνκινγκ ή , για τα δικά μου ελαφρά γούστα το ελαφρύ επαναλαμβανόμενο flogging που ίσα που τσούζει). Εκεί, ύστερα από λίγο έρχεται ένα μούδιασμα και η περιοχή γίνεται αναίσθητη, οπότε το περαιτέρω κτυπήματα μοιάζουν πιο πολύ με ηλεκτρικές εκκενώσεις, καθώς τα μεν νεύρα μεταδίδουν το μήνυμα, αλλά αυτό γίνεται αντιληπτό περισσότερο ως αισθαντική κανονικότητα, παρά ως πόνος συναγερμού.
Γι' αυτό σε αυτή την περίπτωση είναι προτιμότερο να διατηρείται κάποιος ρυθμός στα κτυπήματα.

Τέλος υπάρχει και η πιο προχωρημένη εκδοχή, όπου ο/η μαζοχιστής/ίστρια αποσυνδέεται από τον εαυτό του/της, δηλαδή βλέπει τον εαυτό του/της σαν τρίτο αντικείμενο, σαν όχημα, οπότε ενώ αισθάνεται τον πόνο, δεν νιώθει ότι πλήττεται ο ίδιος/η ίδια ως υποκείμενο, αλλά το όχημα. Κάτι σαν εικονική πραγματικότητα ή ακριβέστερα σαν εξωσωματική εμπειρία (που μοιάζει περισσότερο με βύθιση προς τα μέσα - όχι με τη χωρική μετατόπιση της εξωσωματικής εμπειρίας). Σε αυτή την περίπτωση δεν απαιτείται καν ρυθμός στα κτυπήματα και ενδεχομένως η εμπειρία είναι εντονότερη και απολαυστικότερη όταν ο πόνος έρχεται απρόβλεπτα και ακανόνιστα (π.χ. απρόβλεπτα χτυπήματα, μαστιγώματα, τσιμπήματα, κλιπς, δέσιμο με καλώδιο, επίπονες στάσεις κλπ, δηλαδή ένα χαοτικό κοκτέιλ από τη μιά συνεχούς πόνου κι από την άλλη στιγμιαίων εκρήξεων χωρίς συγκεκριμένη και προκαθορισμένη θέση στο σώμα). Νομίζω ότι σε αυτή την κατάσταση αντέχεται και ο περισσότερος πόνος, γιατί υπάρχει σχεδόν πλήρης αποσύνδεση από τα προαναφερθέντα ένστικτα αντεπίθεσης ή φυγής, άρα και πλήρης εγκατάλειψη του οχήματος στην παθητική μοίρα του, προκειμένου το υπογείως ενεργό υποκείμενο να παρατηρεί απερίσπαστο από τα βάθη τον πόνο του οχήματος.

Όλες αυτές οι καταστάσεις μοιραία εθίζουν, διότι προκαλούν μια ενδιαφέρουσα αίσθηση και οδηγούν στην επανάληψή τους για να επαναβιωθεί η αίσθηση αυτή. Και ο εθισμός μπορεί να προκύψει από καθετί που επαναλαμβάνεται αρκετά ώστε να ενταχθεί στην κανονικότητα της ζωής ενός ανθρώπου.

Εννοείται πως οι εμπειρίες μου είναι εγγενώς περιορισμένες από τα γούστα μου. Φαντάζομαι πως άλλοι έχουν να πουν περισσότερα και βαθύτερα.



.

 

Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ναι. Οι ενδορφίνες που εκλύονται στον εγκέφαλο όταν πονάμε είναι εθιστικότατες, καθώς είναι "morphine-like substances originating from within the body", σύμφωνα με την Wikipedia. Εκλύονται ακόμη κατά τη διάρκεια της γυμναστικής, της διέγερσης, του οργασμού και όταν τρώμε καυτερά φαγητά. Φυσικά οι μαζοχιστές αναζητούν σε τακτά διαστήματα το high της ενδορφίνης και είναι τυχεροί όταν αυτό αρχίζει και γίνεται συνειδητά γιατί τότε μπορούν να το χειριστούν με μεγαλύτερη ευκολία (σε περιόδους που είμαι εκτός σχέσης απευθύνομαι σε φίλους Dom για να πάρω τη "δόση" μου και τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου που κατανοούν ότι πρόκειται για κάτι που το έχω πραγματικά ανάγκη). Οι μαραθωνοδρόμοι επίσης, καθώς και άτομα που ασχολούνται γενικά με το τρέξιμο, εθίζονται σχετικά γρήγορα στο λεγόμενο runner's high που οφείλεται στις ενδορφίνες και το αποζητούν.

Παλιά, που δεν καταλάβαινα περί τίνος πρόκειται, έλεγα χαρακτηριστικά, λίγο πριν ξεκινήσω μία νέα περιπέτεια αναζήτησης: "Δεν πέρασε πολύς καιρός και ξύπνησε πάλι μέσα μου η D..."

 

Απάντηση: Ο μαζοχισμός είναι ναρκωτικό??

Ευχαριστώ όλους και όλες που μπήκαν στο κόπο να απαντήσουν 

Πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις…
Αντιλαμβάνομαι πως είτε με τον ένα τρόπο, είτε με τον άλλον, εθισμός υφίσταστε!
Ένας μαζοχιστής από τη στιγμή που θα ανοίξει την «πόρτα» του πόνου… συνεχίζει να προχωράει ολοένα και βαθύτερα?

 

Απάντηση: Ο μαζοχισμός είναι ναρκωτικό??

Εχμ... το πρόβλημα με τους εθισμούς κάθε είδους είναι ότι αν βουτήξεις με το κεφάλι μέσα τους, σιγά σιγά χάνεις την αρχική διεγερτική αίσθηση και χρειάζεσαι όλο και πιο έντονα βιώματα για να νιώσεις κάτι.

Μπορείς ΙΣΩΣ να ξεφύγεις και να απέχεις, αλλά θα σου λείπει για πολύ καιρό, ίσως και για πάντα.

 

Οι ενδορφίνες ανακουφίζουν κι απαλύνουν τον πόνο. Άρα ο εθισμός στο αναλγητικό σημαίνει απεξάρτηση απ’ τον πόνο!

Η προσπάθεια ερμηνείας της μαζοχιστικής έξης με βάση τις ενδορφίνες είναι σολοικισμός. Αν ίσχυε, όλοι οι σωματικώς πάσχοντες θα ήταν ταυτόχρονα και σεξουαλικοί μαζοχιστές. Γιατί αυτοί δεν εθίζονται; Δεν παράγει ο εγκέφαλός τους ενδορφίνες;

Αλλά κι οι σεξουαλικοί μαζοχιστές, μπορούν να αντικαταστήσουν ένα γερό μαστίγωμα μ’ ένα πιάτο καυτερές πιπεριές και μουστάρδα Ντιζόν; Γιατί όχι;

Μόνο δυο κατηγορίες ανθρώπων εθίζονται στον πόνο: οι μαζοχιστές κι όσοι πάσχουν από την σπάνια ασθένεια congenital insensitivity to pain που λανθασμένα αποδόθηκε στην ελληνική ιατρική ορολογία ως αλγολαγνεία. Ειδικά για την πρώτη κατηγορία που μας αφορά, νομίζω πως δεν πρόκειται για εθισμό σε μια χημική ουσία, αλλά για έναν απείρως πολυπλοκότερο ψυχολογικό και πολιτισμικό μηχανισμό.