Άν ( Ενα αξιοπρεπές τέλος )

Αν ξαφνικά από μια ιατρική εξέταση τα αποτελέσματα ήταν πολύ δυσοίωνα γιο σένα, σού έλεγαν χωρίς περιστροφές ότι η ζωή σου είναι σχετικά πολύ μικρή ακόμα. Πως θα αντιδρούσες ? Και εκτός αυτού να έχεις ν αντιμετωπίσεις. Ένα διαζύγιο, οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι σε αποφεύγουν συστηματικά, ακόμα και η αιτία που σε οδήγησε στο διαζύγιο, ενώ ξέρει τι αντιμετωπίζεις αν και έχετε περάσει 4 χρόνια μαζί γεμάτα έρωτα, πάθος και πολύ μεγάλη αγάπη.
Ξαφνικά δέν απαντά ούτε στο τηλέφωνο. ( Ας είσαι δίκαιος όμως, εσύ την έδιωξες, με τον τρόπο σου μόνο και μόνο να μη βιώσει όλα αυτά και πληγωθεί. Άσχετα αν τη ζητάς τώρα απελπισμένα. ). Και είσαι αναγκασμένος να εργάζεσαι πολύ σκληρά ακόμα και τώρα. Να είσαι μια μέσα και μια έξω από τα νοσοκομεία, οι φλέβες σου να σπάνε κάθε λίγο από τις ενέσεις και να αισθάνεσαι...... μόνος πολύ μόνος.
Δέν ζητάς οίκτο, ούτε να σε λυπούνται. Ζητάς ένα καλό λόγο, ένα τρυφερό χάδι, ζητάς ένα κίνητρο να παλέψεις, ν΄αγωνιστείς.
Kαι η ζωή κυλάει , λεπτό προς λεπτό, ώρα με την ώρα , σε φέρνει όλο και πιο κοντά στο θάνατο.
Πολλές φορές αισθάνεσαι την ανάγκη ν΄έχεις ένα αξιοπρεπές τέλος . Δεν φοβάσαι το θάνατο, σε τρομάζει η διαδρομή.
Εσύ τι θ΄έκανες ?

 

Απάντηση: Άν ( Ενα αξιοπρεπές τέλος )

Θα σου πω μιας και περασα απο κει και τωρα πια δεν το κρυβω,ουτε ντρεπομαι γι αυτο,γιατι απενεχοποιησα μεσα μου το αισθημα του οικτου.....
Στα 29 μου διεσχισα ενα μονοπατι που λεγεται καρκινος νεφρου.
Μολις ειχα παρει διαζυγιο,υπο αριστες συνθηκες ευτυχως,με ενα γιο μολις 5 ετων πισω και το διεσχισα σε μια ξενη χωρα, τεσσερις μηνες σε ενα δωματιο νοσοκομειου,παρεα με φαρμακα και μουσικη.
Αλλα ουτε μια στιγμη δεν σκεφθηκα οτι το τελος μου,που δεν ηλθε ευτυχως,δεν θα ηταν αξιοπρεπες.
Δεν ζητησα ουτε μια στιγμη χαδια,λογια και βλεμματα συμπαθειας.
Το μονο που ηθελα ηταν να γυρισω πισω να δω το γιο μου και να προλαβω να του πω και να του μαθω πραγματα.Να τον δω να μεγαλωνει οσο θα με αφηνε το "τερας" να μεινω εδω και να ζητησω συγνωμη απο οσους πονεσα.
Το τελος ομως δεν ηλθε....ως τωρα τουλαχιστον!
Παντως οποτε και να ελθει,μεσα απο οποια διαδικασια,ειμαι σιγουρη οτι θα ειναι αξιοπρεπες και επωδυνο.
Γιατι απλα και η ζωη και ο θανατος περνουν απο το ιδιο μονοπατι.
Αυτο του πονου,της οδυνης και της αξιας.
Και τα δυο εχουν την ιδια αξια.
Γεννιεται κατι νεο πεθαινει κατι παλιο.
Και τα δυο εχουν συγκεκριμενη ωρα και συγκεκριμενο λογο.
Αρα εχουν....τιμη,αξιζουν σεβασμο και στο τελος τελος,κανεις δεν ζει αιωνια,ουτε υπαρχει συμβολαιο χρονικης παραμονης.....
Ουτε υπαρχει τροπος αξιοπρεπης ή μη την ωρα που η ψυχη αποχωρει.
Απλα φευγει....
Σημασια εχει να ειναι "καθαρη" και χωρις βαρη!


Τιποτα δεν χανεται....

 

Απάντηση: Άν ( Ενα αξιοπρεπές τέλος )

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Όπως το λες σημασία έχει να είναι καθαρή και χωρίς βάρη.
Σ΄ ευχαριστώ για την υποστηρίξει. Αξιοπρέπεια στη ζωή κι όχι στο Θάνατο.

 

Απάντηση: Άν ( Ενα αξιοπρεπές τέλος )

Βιώνεις τις επιλογές σου και ξαναγράφεις την ιστορία σου σαν εξωτερικός παρατηρητής, δυσκολεύεσαι ζορίζεσαι τα παλεύεις ... Και όπου βγει...

 

Απάντηση: Άν ( Ενα αξιοπρεπές τέλος )

Πολύ προσωπική υπόθεση και νομίζω αδύνατον να υποθέσει κανείς τι θα έκανε. Προσωπικά Θα έκανα σίγουρα διαθήκη να με κάψουν (γιατι σιχαίνομαι την ιδέα θαψίματος) και υποθέτω θα το πάλευα με όση δύναμη θα είχα.

ΥΠΟΘΕΤΩ

ΜΑΛΛΟΝ θα προσπαθούσα να τα βρω με την ψυχή μου και τον Θεο.
ΙΣΩΣ Θα ξυπνούσα κάθε πρωί στις 5.30 για να βλέπω την ανατολή.
ΜΠΟΡΕΙ να έπαιρνα βαθιές ανάσες και να έκανα συχνά διαλείμματα για να χαζέψω τον ουρανό, πιστεύοντας ότι θα γίνω επιτέλους σύννεφο.
ΙΣΩΣ μελετούσα επιτέλους σοβαρά τσέλο.
ΜΑΛΛΟΝ θα πίστευα οτιδήποτε θεωρείται παράλογο // μεταφυσικό αρκεί να με κάνει να ξυπνάω με μεγαλύτερη ευκολία // πίστη.

ΊΣΩΣ να περνούσα χρόνο με οσους αγαπάω ίσως πάλι προσπαθούσα να αποκοπώ πλήρως για να μην πονάω ψυχικά.
ΙΣΩΣ δεν θα σκεφτομουν το τι μου συμβαίνει και ΜΑΛΛΟΝ θα προσπαθουσα να μην σκεφτομαι το τι θα συμβει. ΙΣΩΣ πιστευα ότι ποτέ δεν ξέρεις.

Σίγουρα δεν θα ασχολούμουν καθόλου με την πρώην και το διαζύγιο. Θα έκανα πληρεξούσιο σε δικηγόρο για να μην με απασχολήσει ποτέ και καθόλου. ΑΝ την συναντούσα στο δρόμο θα προσπαθούσα να γίνει σε στιγμή που θα έκανα μαθήματα οδήγησης τρακτέρ... Νομίζω αυτά.

 

Απάντηση: Άν ( Ενα αξιοπρεπές τέλος )

Θανατος...μια σκια, βαρεια! Μονο εκεινος που την εχει νιωσει να τον σκεπαζει ξερει.Μονο εκεινος που εχει ερθει προσωπο με προσωπο με το θανατο. Ολα τα αλλα, απλα εικασιες...

Ας επιχειρησω και εγω τις δικες μου:

Θα προσπαθουσα να ζητησω συγγνωμη απ' οσους δεν καταφερα ποτε να συγχωρησω και ας παλεψα...συγγνωμη για τη μικροψυχια μου!
Και θα τους ελεγα πως τους συγχωρω... για τη δικη τους "μικροτητα", για το δικο τους "λιγο".

Θα προσπαθουσα να δω το "θανατο" ως "τελος" δηλαδη σκοπο!
Ναι, θα με βοηθουσε πολυ νομιζω...Αλλωστε η ζωη δυο πραγματα δεν ειναι; Δυο μοχλοι δε κινουν ολο μας το "ειναι";
O Ερωτας ....και...o Θανατος!
ναι ετσι θα ηθελα να το δω...

Θα προσπαθουσα...!

και δε θα σπαταλουσα αλλο το χρονο μου (σε διαζυγια).

 

Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Χαίρομαι που πέρασα την οχτάμηνη πορεία του πατέρα μου προς τον θάνατο μαζί του, μαζί με την μητέρα μου και τα παιδιά μου. Μόνο οι γάτες χώνονται κάτω από τον καναπέ για να ψοφήσουν μόνες τους...

Πιστεύω πως θα πήγαινα προς τον θάνατο με γενναιότητα. Θα αποχαιρετούσα τους αγαπημένους μου. Και θα έβρισκα τον τρόπο να τους δώσω τα τελευταία μου δώρα.

 

Απάντηση: Άν ( Ενα αξιοπρεπές τέλος )

Αυτή είναι η δική σου μεριά. Πολύ θα ήθελα να ακούσουμε και την άλλη.

Σίγουρα όχι thread σε forum.

 

Απάντηση: Άν ( Ενα αξιοπρεπές τέλος )

Θα συμφωνησω για το νημα με την Ninevi.
Δεν θα το εκανα ποτε.
Σιγουρα ομως θα εκανα αυτο που ειπα πιο πανω.Θα προσπαθουσα να φυγω αν ηταν οριστικο και μη αναστρεψιμο με την ψυχη μου καθαρη.
Θα ζητουσα συγνωμη απο οσους πονεσα.
Και κυριως απο αυτους που με αγαπησαν πολυ, που μου παρεδωσαν κομματια της ψυχης τους κι εγω τους ειχα πονεσει,εγκαταλειψει,απογοητευσει!
Εστω και την υστατη στιγμη θα προσπαθουσα να εξιλεωθω οσο μπορουσα για τα "κακα" που ισως ειχα προξενησει.

 

Απάντηση: Άν ( Ενα αξιοπρεπές τέλος )

Εγώ θα απαντήσω με τα λόγια του Gregory House: "There is no dignity in death"

 

Απάντηση: Άν ( Ενα αξιοπρεπές τέλος )

Έτσι είναι όπως το λες.. αλλά ας το πάρουμε ως μια λάθος παρορμητική διάθεση, λόγω της μοναξιάς και την ανάγκη επικοινωνίας..

 

Re: Απάντηση: Άν ( Ενα αξιοπρεπές τέλος )

Η παρόρμηση είναι ο χειρότερος σύμβουλος, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα τόσο λεπτό κι ευαίσθητο ζήτημα.