Λέξεις-βαλίτσες: Υποταγή

Και ο αντίλογος. Aπό το στόμα της...Renate. 

"Γιατί είναι ο συμβολικός ευνουχισμός, από την πλευρά των αντρών, κρίσιμος για τον έρωτα – σύνδεσμό τους με τις γυναίκες; Το γεγονός ότι ο άντρας υπόκειται πλήρως στη φαλλική λειτουργία σημαίνει ότι χαρακτηρίζεται από μία έλλειψη. Αποκλεισμένος λόγω της γλώσσας, ο άντρας αντιμετωπίζει αέναα δύο ερωτήσεις: πρώτον, ποια είναι η συμβολική μου ταυτότητα (δηλ., ποιος είμαι εγώ στο συμβολικό δίκτυο; ) Και δεύτερον, Ποιο είναι το αντικείμενο που μπορεί να με ολοκληρώσει; Το υποκείμενο αντιμετωπίζει αυτό το δεύτερο ερώτημα στην ερωτική του ζωή όταν ψάχνει για το αντικείμενο στην πλευρά των γυναικών, αυτό που θα του επέτρεπε να σχηματίσει τη φαντασίωση μίας ολοκλήρωσης η οποία υπόκειται συνεχώς σε προϋποθέσεις. Όταν έρχεται αντιμέτωπος με το ερωτικό του αντικείμενο, ο άντρας θέλει να ξέρει σε τί είδους συμβολικό ρόλο τον βλέπει η γυναίκα. Αντίθετα με το δίλημα της γυναίκας όπου αναρωτιέται τί είδους αντικείμενο είναι εκείνη για τον άλλο, η έγνοια του άντρα είναι εάν η γυναίκα αναγνωρίζει τον συμβολικό του ρόλο. Εδώ οι εμμονές ενός άντρα με το κοινωνικό στάτους, το χρήμα, την σημασία του στον δημόσιο χώρο, παίζουν όλα έναν σημαντικό ρόλο. Για παράδειγμα, ένας εκατομμυριούχος σε μία ταινία του Claude Chabrol, παραπονιέται ότι έχει κουραστεί από τις γυναίκες που επιμένουν ότι τον αγαπούν γι αυτό που είναι. Θα ήθελε να συναντήσει μία γυναίκα που επιτέλους θα τον αγαπήσει για τα εκατομμύριά του. Το παράπονο αυτού του άντρα πρέπει να γίνει κατανοητό ως μία αναγνώριση ότι ο άντρας θέλει να τον αγαπήσουν γι αυτό που έχει μέσα του πέρα από τον εαυτό του – για το συμβολικό του στάτους.

Αν και ο άντρας έχει πρόσβαση μόνο στην φαλλική jouissance, παρόλα αυτά φιλοδοξεί να προσεγγίσει και την Άλλη jouissance (δηλ., τη jouissance που βρίσκεται πέρα από τα όρια του φαλλού). Αυτή η φιλοδοξία προκαλείται κατά παράδοξο τρόπο από την εντολή του υπερεγώ να απολαύσει, πράγμα που διεγείρει τη δίψα του άντρα για την απεραντοσύνη του Άλλου, ενώ ταυτόχρονα του απαγορεύει την πρόσβαση σε αυτή...

Όταν ο Λακάν μιλάει για την θηλυκή jouissance, κυρίως δίνει έμφαση στη μη δυνατότητα να καθορίσουμε τί είναι αυτό. Καθώς οι γυναίκες ορίζονται επίσης από τη φαλλική λειτουργία, η θηλυκή jouissance δεν είναι κάτι που οι γυναίκες απολαμβάνουν αντί για την φαλλική jouissance, αλλά πρόσθετα με αυτήν. Έτσι η θηλυκή jouissance αποτελεί συμπλήρωμα στη φαλλική jouissance: ενώ ο άντρας έχει πρόσβαση σε μία μόνο μορφή της jouissance, η γυναίκα έχει τη δυνατότητα πρόσβασης σε μία άλλη, επιπρόσθετη jouissance. Ο Λακάν επισημαίνει ότι η θηλυκή jouissance είναι για τις γυναίκες μόνο μία δυνατότητα, αφού οι γυναίκες δεν την προσδοκούν. Και για τη jouissance αυτή, οι γυναίκες δεν ξέρουν τίποτε περισσότερο από το απλό γεγονός ότι την απολαμβάνουν. Δεν μιλούν γι αυτήν, εφόσον είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να αρθρωθεί μέσω της γλώσσας.

Ο άντρας προσπαθεί να ανακαλύψει τί είναι η θηλυκή jouissance: μπορεί ακόμη και να ελπίζει να την βιώσει ο ίδιος, αλλά πάντα αποτυγχάνει σε αυτές τις προσπάθειες. Για τον Λακάν, αυτή η αποτυχία είναι αντίστοιχη με την αποτυχία του Αχιλλέα να βρεθεί δίπλα δίπλα με την χελώνα: η χελώνα είναι είτε πιο μπροστά από εκείνον είτε πιο πίσω. Στην κλινική ψυχανάλυση, αυτή η αποτυχία ενσαρκώνεται στα δύο πιο συχνά αντρικά σεξουαλικά προβλήματα: στην πρόωρη ή στην όψιμη εκσπερμάτιση.

Σε αυτό το πλαίσιο σκέψης, πώς μπορούμε να διαβάσουμε την ιστορία της συνάντησης του Οδυσσέα με τις Σειρήνες και την σιωπή του σχετικά με το τραγούδι των Σειρήνων; Στην Οδύσσεια, έχουμε, από τη μία πλευρά, την υπόσχεση μίας υπέρτατης jouissance με τη μορφή του τραγουδιού των Σειρήνων, και από την άλλη, μία απαγόρευση ενάντια στο άκουσμα αυτού του τραγουδιού από τον άντρα...

Όμως, αυτή η εξήγηση δεν απαντά στην ερώτηση εάν οι Σειρήνες τραγούδησαν πραγματικά. Ακόμη και αν ο Οδυσσέας δεν άκουσε τίποτε πέρα από τη φωνή του υπερεγώ του, οι Σειρήνες μπορεί και να τραγούδησαν. Αλλά το ερώτημα παραμένει: ήθελαν οι Σειρήνες να ακουστούν από τον Οδυσσέα (δηλ., τον χρειάζονταν ως κοινό; ) Εφόσον το τραγούδι των Σειρήνων ενσαρκώνει τον υπέρτατο μύθο της θηλυκής jouissance, το ερώτημα είναι επίσης, χρειάζονται οι γυναίκες τους άντρες έτσι ώστε να βιώσουν αυτή τη jouissance; Ο Λακάν της δεκαετίας του 60 πρότεινε εμμέσως μία θετική απάντηση στο ερώτημα αυτό, όταν είπε ότι ο άντρας λειτουργεί ως μέσον, έτσι ώστε η γυναίκα να γίνει ο Άλλος του εαυτού της, όπως είναι ο Άλλος του άντρα. Αλλά στα μετέπειτα χρόνια, ο Λακάν περιπλέκει το θέμα, όταν στο σεμινάριο Encore, ισχυρίζεται ότι η γυναίκα δεν χρειάζεται απαραιτήτως τον άντρα για να βιώσει τη θηλυκή jouissance, εφόσον είναι με έναν συγκεκριμένο τρόπο αυτάρκης μέσα στη δική της jouissance."

Renate Salecl, “The Silence of the Feminine Jouissance”
από το βιβλίο Cogito and the Unconscious, editor Slavoj Zizek
Μετάφραση: dora _salonica

Υποσημείωση: H Renate Salecl γεννήθηκε το 1962 στη Σλοβενία και είναι φιλόσοφος, κοινωνιολόγος και θεωρητικός της νομολογίας. Εργάζεται ως ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Λουμπλιάνα. Είναι από τους πρωτοπόρους στοχαστές σήμερα στο πεδίο της ψυχανάλυσης και του νόμου. Το 2010 της απονεμήθηκε ο τίτλος «Γυναίκα επιστήμονας της χρονιάς της Σλοβενίας». Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 10 γλώσσες. Ήταν παντρεμένη με τον Slavoj Zizek και έχουν έναν γιο.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Λέξεις-βαλίτσες: Υποταγή

Παρακαλω;;;  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Λέξεις-βαλίτσες: Υποταγή

λολ...όταν βρίσκεται σε κατάσταση λήθης (3-5cm) ο εγκέφαλος έχει δυνατότητα επεξεργασίας .Όταν βρίσκεται στη διαδικασία διέγερσης, ο εγκέφαλος σιγά σιγά κλείνει. Πόντος και νευρώνας επεξεργασίας σκέψης. Όταν βρίσκεται σε κατάσταση διέγερσης (10-25 cm) o εγκέφαλος σταματάει να επεξεργάζεται και να δημιουργεί σκέψεις ...

 

Απάντηση: Λέξεις-βαλίτσες: Υποταγή

Ο αγώνας για τις λέξεις είναι αγώνας για τα πράγματα και την “ουσία” τους.

Ετεροτρόπως διατυπωμένο, υπάρχουν λέξεις που δεν είναι βαλίτσες; Λέξεις που διαβιούν καταυγαζόμενες από το ανέσπερο φως μιας νοηματικής καθαρότητας; Όποιος έχει περάσει την παιδική ασθένεια του θετικισμού, χωρίς να του έχει αφήσει μόνιμα κουσούρια, μάλλον θα δίσταζε να απαντήσει καταφατικά στα πιο πάνω ερωτήματα. Το γλωσσικό σύμπαν μιας κοινότητας που συντάσσεται και επανασυντάσσεται απ' όσους εκφέρουν λόγο (καθείς κατά τις δυνάμεις του) εντός της δεν μπορεί επομένως παρά να είναι αποτέλεσμα εκείνης της αέναης μάχης βουλήσεων κατά την εκδίπλωση της οποίας υφαίνονται μήτρες σημασιών για να αποκρυσταλλώσουν κατάλοιπα βίας που αρνούνται να εκφρασθούν άμεσα και αδιαμεσολάβητα πάνω στα σώματα αλλά διασπείρονται υπό τη μορφή ιών μέσα στα μυαλά. Η γλώσσα ως νόμος και ο νόμος ως παγιωμένη βία. Για αυτό το λόγο και το εγχείρημα συγγραφής λημμάτων προς επεξήγηση βασικών εννοιών έχει μια βαρύνουσα σημασία. Για αυτό το λόγο κι ένα τέτοιο εγχείρημα (πρέπει να) παραμένει ανεπαρκώς περατωμένο, ανοιχτό σε συνεχείς επανεπεξεργασίες. Υψηλό το διακύβευμα.

Πολύσημος αυτός ο Φαλλός και από πού να τον πρωτοπιάσει κανείς; Μεταφορικά μιλώντας (ή και κυριολεκτικά για κάποιες/ους). Ένα συχνό πρόβλημα με τις προσεγγίσεις που επιχειρούν να ιχνηλατήσουν εξελικτικά ορισμένες πρακτικές και συμπεριφορές έγκειται στο γεγονός ότι, παρά τον δυναμικό τους χαρακτήρα, επιμένουν να στραβοκοιτάζουν προς τα πίσω, στά βάθη εκείνα του χρόνου όπου υποτίθεται ότι μπορεί να εντοπισθεί η “ουσία” του προς εξέταση φαινομένου κι έτσι οι όποιες μετέπειτα εκδηλώσεις του να χαρακτηρίζονται απλά ως μετουσιώσεις. Κάτι τέτοιο βλέπω να συμβαίνει και με το παρόν κείμενο του DreamMaster που φαίνεται να αναπαράγει εκείνη τη γνωστή διάκριση μεταξύ φύσης και πολιτισμού κατά την οποία η “ουσία” του ανθρώπου πραγματώνεται μέσα από ένα οιονεί απαράλλακτο, “βιολογικό” υπόστρωμα με το εποικοδόμημα των πολιτισμικών επιρροών να είναι υπεύθυνο για τις ποικιλώνυμες και ποικιλότροπες μετουσιώσεις. Καθώς δεν είμαι θιασώτης ουσιοκρατικών αντιλήψεων (πίσω από “ουσίες” τείνω να βλέπω εμ-πράγματα συμφέροντα, έλ-λογα εκπεφρασμένα), μου είναι δύσκολο να δεχτώ αβασάνιστα αυτή τη γενεαλογία της υποταγής.

Ακόμα κι αν παραμερίσω προς στιγμήν τις όποιες επιφυλάξεις μου, εξακολουθώ να δυσκολεύομαι να κατανοήσω σε τι ακριβώς συνίσταται αυτή η πρωταρχική υποταγή στον πούτσο. Άμα τη εμφανίσει του εν επάρσει ψώλου, πλήττεται η μικρή πιθηκίνα από παράφορα κύματα καυλόφρονης υποτακτικότητας που τη στέλνουν στα τέσσερα, να αναμένει πειθήνια τον πυρέγκαυλο, ροπαλοφόρο αυθέντη (εδώ υποθέτουμε ότι τα πιθηκάκια έχουν μάθει να περπατάνε στα δύο); Σαν κάτι να λείπει στην όλη συλλογιστική. Η τάση να αποκαθάρουμε τις ερμηνείες μας από τυχαιότητες και συμβεβηκότα ώστε να βρούμε την ουσία τους ενέχει τον κίνδυνο να καταλήξουμε σε επεξηγήσεις που λίγο διαφέρουν από ταυτολογίες. Νομίζω ότι στο συγκεκριμένο σημείο χρειάζονται περισσότερες διευκρινίσεις. Αυτό που σίγουρα προκύπτει είναι η κατευθυντικότητα της υποταγής: από το θηλυκό στο αρσενικό. Αυτονόητο;

Αυτά ως μερικές πρώτες σκέψεις και ενστάσεις. Επειδή έχει ψωμί το νήμα και παίζει μπάλα με πολλά θέματα, επιφυλάσσομαι να επανέλθω κάποια άλλη στιγμή (όταν θα έχω ξανά πρόσβαση στο διαδίκτυο).

Και μιας κι έγινε λόγος περί αγάπης, κλείνω με μία λογοτεχνική πρόταση προς όλες εκείνες τις ψυχές που ταλανίζονται από έναν μελίρρυτο, κολλώδη, αγαπησιάρικο ρομαντισμό : “What we talk about when we talk about love” του Raymond Carver.


ΥΓ:

Παρ' το λίγο ανάποδα εδώ. Η κοσμική κυριαρχία που προέρχεται από τον Άνθρωπο πιθανότατα έχει μεγαλύτερη ανάγκη μίας συνεχούς, 24/7 επιτήρησης. Ακριβώς επειδή πρόκειται για έναν εν πολλοίς εσωτερικευμένο έλεγχο. Η ύπαρξη ενός ισχυρού, έξωθεν επιβεβλημένου πόλου κυριαρχίας (όπως ο Θεός) μπορεί να δρα “προστατευτικά” απέναντι στη χωροχρονική διάχυση της εξουσίας.

 

Απάντηση: Λέξεις-βαλίτσες: Υποταγή

@ all

Ευχαριστώ για τον κόπο ανάγνωσης και τα σχόλια που τα παρακολουθώ με ενδιαφέρον - και κάποιον εκνευρισμό, καθ' όσον πολλά από αυτά επισκιάζουν με την οξυδέρκειά τους τη λάμψη του αρχικού μου ποστ.

Δεν ξέρω τί να πρωτο-αντι-σχολιάσω, είναι πολλοί οι δρόμοι που ανοίξατε, οι περισσότεροι άσχετοι με το θέμα ή το ποστ μου, προτιμώ να αφήσω την συζήτησή σας να εξελιχθεί και να μην ενοχλήσω!

Θα σταθώ μόνον στις κατευθείαν ερωτήσεις που μου υποβλήθηκαν:


@Astrovroxi

Πιστέψτε με, δεν είναι ζήτημα καλοσύνης, αλλά ικανότητας. Θα 'δινα τη μισή μου Κυριαρχία, επί των λέξεων, (αλλά σίγουρα όχι το μισό μου φαλλό - τί θα μου 'μενε; έντεκα πόντοι  αν μπορούσα να τα πω απλούστερα και συνοπτικότερα, όπως φερ' ειπείν τα λέει η Λαίδη Γάγα. Γι αυτό άλλωστε κλέβω απλές διατυπώσεις, από παντού. Αλλά μάλλον δεν διαβάζετε Αγγλικά και πιθανότατα δεν έχετε φαλλό, οπότε δείτε το κι έτσι, μήπως σας χρησιμέψει:

Τι να 'χουμε; Ναι, νομίζω πως έχουμε ένα και μοναχικό. Για αναμείνατε ολίγον τι... Είναι αυτό...είναι αυτό που έχει μια τρούπα στη μέση;... Δεν ξέρω να σας πω τι μάρκα είναι γιατί τα γράμματα είναι τ' ανάσκελα!... Ε, μάλλον δεν θα είναι ελληνικής κατασκευής, θα είναι αλλοδαπής προελεύσεως, γιατί βλέπω πολλά μασκαραλίκια απ' όξω! Έχει κάτι γατιά, κάτι λιοντάρια!... Πάντως εσείς θα τα φάτε;... Όχι, θα τ' ανάψετε!... Ε, άμα ανάψουν ανάψανε! Μάλιστα, θα τα στείλω σε πρώτη ευκαιρία, γιατί λείπει ο μικρός!... Μόλις έρθει ο μικρός θα τα στείλω... Σας μερσώ μαντάμ! Ωρέ ντουβάρ!

@lara[E-p]

Αφού δεν είμαστε σε φόρουμ βιολογίας να μιλάμε για πρωτεϊνες, πώς μπορεί να τον εννοώ τον όρο "μετουσίωση";

Τί κάνει ο κάγκουρας όταν μπαίνει με πάντες στην πλατεία να δει αν θα τον κρατήσει η σιδερώστρα που έβαλε πίσω, στο χουντάι; Τί κάνει εκείνη που ψωνίζει μεταξωτά εσώρουχα που ουδείς θα δει, πόσο μάλλον θα σκίσει; Tί κάνω εγώ, που πονώ όταν δεν είμαι ανάμεσα σε κείνη που επιθυμώ; Γράφω πονήματα...

Δείτε το κι έτσι: Η μετουσίωση είναι η υποτιθέμενη διαδικασία όπου ο άρτος και ο οίνος που προσφέρονται κατά την Θεία Ευχαριστία, μετατρέπονται σε σώμα και αίμα Κυρίου, αλλά διατηρούν την μορφή του άρτου και του οίνου.

@thaleia

Για όταν εκπέσει ο Φαλλός, έδωσα δύο διεξόδους: την "αγάπη" και το "άντε γειά". Διαλέγετε και παίρνετε. Αν έχετε επιλογή.

Πολύ πιο δύσκολο. Να μετουσιώσουν δυό άνθρωποι, ο ένας πάνω στον άλλον, αν όχι πλήρως, έστω συμβατά; Πολύ δύσκολο...

Εξω-κινηματογραφικά ή έστω, εκτός Τέχνης, ίσως ακατόρθωτο.

Και παραβλέπω το ότι έχετε υποθέσει μιαν ανοχή, αν όχι επιθυμία, σ΄έναν Κυρίαρχο να δεχτεί να "εκπέσει" από Φαλλός σε φαλλός, ακόμη και (ή ιδίως) στα μάτια της υποτακτικής του.

Αλλά για την λέξη-βαλίτσα Κυριαρχία θα μιλήσουμε κάποια στιγμή, δεν θα το γλιτώσ-ουμε / ετε / ουν...

Γενικώς, τα μύχια κίνητρά μου για οτιδήποτε στη ζωή είναι η (φύσει) αδυναμία διατηρήσεως της στύσεώς μου 24/7. Αν το πετύχαινα δεν νομίζω πως θα κινητοποιούμουν για οτιδήποτε. Αν τώρα οι, εξ αντανακλάσεως τούτης της αδυναμίας, πράξεις μου ομοιάζουν να υπηρετούν "σκοπούς", ιδιοτελείς ή μη, είναι μια σύμπτωση όλως τυχαία και ουδεμία ευθύνη φέρω.

Ειδικώς, το συγκεκριμένο πόνημα το συνέταξα καθώς πρόκρινα την ανάγκη να εκφραστώ με σαφήνεια και να δω αναγνώσεις, ήγουν διαδρομές, που θα επιλεχθούν / προταθούν. Σόνο σατισφάτο, και μπορούμε να πούμε και πως ψιλο-μετουσίωσα.

Δεν είναι ερώτηση αυτό, αλλά κάνω μια διευκρίνιση: Προφανώς και δεν μίλησα διόλου για Κυριαρχία, μίλησα για υποταγή και για το τί-είναι-αυτό-που-το-λένε.

Δείτε: υπάρχει ένα κοίταγμα της Κυριαρχίας που την δείχνει να σχετίζεται με την υποταγή, με σχέση προβολής.

Ας πούμε, προσκυνά ο ινδιάνος Μουφτέν-Ιτρίχες το Τοτέμ, και αργότερα, το ίδιο απόγευμα, βρίσκει μόνη της την Τρύπιο-Κολαράκι στο ποτάμι, αλλά δεν την ξεσκίζει επειδή (πιστεύει ότι) τον βλέπει το Τοτέμ. Μπορούμε να πούμε ότι το Τοτέμ κυριαρχεί πάνω σε αυτόν τον άνθρωπο.

(άσε το ότι είναι κόρη του αρχηγού της φυλής: αυτός, προκειμένου να παραδεχτεί ότι είναι κότα λυράτη, θα χτίσει θρησκεία ολόκληρη γύρω απ΄το Τοτέμ).

Οταν όμως μιλήσω για Κυριαρχία, δεν θα μιλήσω γι αυτήν την κάπως "παθητική" Κυριαρχία που ασκεί το Τοτέμ.

Θα μιλήσω για την "ενεργητική" Κυριαρχία.

Η οποία δεν ορίζεται από την υποταγή, όπως πολλοί / ές (επιθυμούν να) πιστεύουν.

Πιθανότατα όχι. Αλλά από πού προκύπτει αυτό, από τα δικά μου γραφόμενα; Εγώ αναφέρθηκα σε ένα μείγμα φόβου και θαυμασμού, δεν μίλησα για καμμία κάβλα που την προκαλεί η θέα του φαλλού. Και μάλιστα, θηλυκή...

Η υποταγή που περιγράφω είναι ψυχικός δεσμός, όχι ορμονικός.

Οχι δα - νομίζω πως είναι από τα σπάνια κείμενα στο φόρουμ όπου καταβλήθηκε προσπάθεια να αναδειχτεί ότι η υποταγή δεν έχει σχέση με τη βιολογία. Πουθενά δε λέω ότι ο φορέας του φαλλού δεν νιώθει δέος. Μήπως διαβάσατε τα σχόλια που δημοσιεύτηκαν ως ερμηνείες του κειμένου μου και νομίζετε ότι τα ασπάζομαι, επειδή δε διαμαρτυρήθηκα;

Αλήθεια; Ε, τότε το μόνο που μένει είναι να ειδοποιήσετε και κάτι ξεχασμένους προτεστάντες που κάθονται κοντά μεσάνυχτα με χιονοθύελλα στα φανάρια των πεζών ώσπου ν' ανάψει ο Γρηγόρης, ενώ δεν υπάρχει αμάξι στα τρία χιλιόμετρα. Λέτε να έχουν εσωτερικεύσει τόσο τον ΚΟΚ ή να σκέφτονται μην εμφανιστεί από το πουθενά ο χιονάνθρωπος τροχονόμος;

Θα μου πείτε ότι τους βλέπει η κάμερα, και θα σας πω ότι μάλλον ζείτε πολύ στο σήμερα, όπου η κοσμική εξουσία ολοκάθαρα "θρησκεύει" με τα πανοπτικά της και την εν δυνάμει γνώση των πάντων... Το '70, π.χ., δεν "θρήσκευε". Αλλά αυτοί, εκεί στέκονταν.

Πρέπει ίσως να ξαναδείτε ποιός δίδαξε την "εσωτερίκευση" του ελέγχου και βρήκε το δρόμο στρωμένο η κοσμική εξουσία.

Είναι πάντως κρίσιμη η παρατήρησή σας για την "ουσιοκρατία" - μακριά από μένα και ξορκισμένη με τον απήγανο, όπως θα ΄λεγε κάθε ορθολογιστής. Μπορώ να διευκρινίσω την (σημαντική, θεωρώ) διαφοροποίησή μου, και θα το κάνω σε πρώτη ευκαιρία.

Ελάτε τώρα... περασμένα-ξεχασμένα... αντιθέτως, σας αφιερώνω το κάτωθι:




Dream

 

Απάντηση: Λέξεις-βαλίτσες: Υποταγή

Και τώρα, vautrin και elfcat... Από δω και κάτω βαθαίνει, τουτέστιν, rolling in the deep...

Αγαπητέ vautrin, δεν ξέρω αν συμφωνείτε, αλλά δύο Κυριαρχικοί δεν παύουν να είναι κοινωνικώς "κύριοι", οπότε ας αφήσουμε να προηγηθεί ημών η elfcat. Εξάλλου, στο δικό της ερώτημα, μπορώ να υπεκφύγω πιο εύκολα 

@elfcat

Ωστε λοιπόν, δεν το 'χετε τυχαία το submissive στο προφίλ σας; Αν δείτε έναν Κυριαρχικό να λέει "δεν μου χωράει να ανοίξω μια λέξη-μπαούλο" (αγάπη) θα σπεύσετε αμέσως να του πετάξετε μια λέξη-κοντέινερ (έρωτας). Μάλιστα...

Επειδή ο έρωτας, και δη ο εν BDSM έρωτας, αξίζει δικό του νήμα ως λέξη-βαλίτσα, θα περιοριστώ να δώσω μόνο λίγα "προσεχώς", όπως λέγαμε παλιά τα trailer.

Ο έρωτας είναι πάντα, σε κάποιο βαθμό, υποταγή. Αν δεν είναι υποταγή στο Πρόσωπο (επικίνδυνο), είναι τουλάχιστον υποταγή στο "Μαζί" (ευκταίο). Πιθανώς και υποταγή στην "ερωτική διεργασία" (απευκταίο).

Η υποταγή δεν είναι κατ' ανάγκη έρωτας. Τούτο οδηγεί σε συγχύσεις. Αγνοήσεις αυτής της διατύπωσης έχουν οδηγήσει σε πλείστες όσες τραγωδίες.

Αν ο έρωτας συμπέσει με την υποταγή (δλδ. με όρους του κειμένου: αν οι μετουσιώσεις είναι επαρκείς προς Πρόσωπο, φαλλο-φέρον ή όχι, αλλά πάντως Φαλλο-φέρον!) ομιλούμε για μια κατάσταση bliss, όσον αφορά το υποτασσόμενο άτομο.

Θα το 'χετε προσέξει, κι αν δεν το 'χετε, προσέξτε το τώρα: ο έρωτας ΔΕΝ είναι μια αλληλεπιδραστική κατανοητική σχέση, όπως η αγάπη. Γι αυτό δεν είπα ότι ο έρωτας μπορεί να διασώσει έναν πεπτωκό Φαλλό. Γι αυτό αγαπάμε τους κολλητούς μας, αλλά δεν τους ερωτευόμαστε (συνήθως).

(το σε ποιά Φαλλική αντανάκλαση υποτάσσεται ένα Κυριαρχικό άτομο όταν ερωτεύεται θα το πούμε άλλη φορά, που θα 'χουμε και περισσότερες διαφημίσεις...)

@vautrin

Νίψον το πρωί προ της επιφοιτήσεως - αλλά και μετά, καθώς συχνότερα παρά ποτέ, τα περιστέρια κουτσουλάνε!

χαχα - δεν θέλω φυσικά να σας προσβάλω, αλλά δεν άντεξα τον πειρασμό 

Σας είμαι ευγνώμων άλλωστε για το βίντεο - θαυμάσιο! - δεν θέλω να σας κακοκαρδίσω.

ΟΚ, μίτρα από τα λατινικά, ως αντιδάνειο από τα ελληνικά, στα οποία εισήχθη από την Ανατολή. Βασική ρίζα-έννοια κάτι σαν νήμα, που ενώνει, που δένει - και κατ' ουσίαν η λέξη που διάλεξαν οι Λατίνοι για το τουρμπάνι και μετά πέρασε στη ζωή εκείνων και ημών μέσω της εκκλησίας.

Αλλά το ουσιώδες στο επιχείρημά σας παραμένει, και είναι πολύ ουσιώδες. Ας το δούμε.

Δεν θα σας έχει διαφύγει ότι ο Αρθούρος τράβηξε σπαθί από το βράχο, για να υποταχτούν από κάτω του όλες οι φυλές, και όχι καθίκι να το φορέσει ανάποδα, ε;

Ο Κυρίαρχος, ο κατέχων εξουσία, επιδεικνύει το Φαλλό-σκήπτρο, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες. Αλλά αμφιβολίες υπάρχουν, και θα υπάρχουν (δείτε παντού σ' αυτό το φόρουμ!)

Το ερώτημα "Πού τον βρήκες εσύ το Φαλλό;" θα επανέρχεται αμείλικτο (σ' αυτό το φόρουμ, παίζει και το "πού τον βρήκες το φαλλό" αν έχετε προσέξει 

Απαιτείται άρα μεσεγγυητής, για το ότι ο Κυρίαρχος δικαίως κρατάει το Φαλλό. Στις εποχές που συζητάμε δεν υπάρχει η τηλεόραση για να το πεί, συνεπώς η καταφυγή είναι στον Αρχοντα του Κόσμου.

Ο Κυρίαρχος λοιπόν, πρέπει να βρεθεί "υπό την σκέπη", πρέπει να πάρει την έξωθεν εγγύηση.

Επαρκεί για τους χαχόλους της εποχής η καλύπτρα της κεφαλής και η σφαίρα ανά χείρας (αναπαράσταση του κόσμου, που τον τρυπά-γονιμοποιεί ο σταυρός!) - συμβολικές υπομνήσεις για το "ελέω ποίου" είναι αυτός Κυρίαρχος, αν κάποιος αμφιβάλλει.

Τί περιμένατε δλδ. να πει, για να πείσει; Είναι η βιολογία μου, γι αυτό σε γαμώ και σε δέρνω; Είναι το ένστικτό μου και πώς να αντισταθώ; Είναι που σου αρέσει ο πόνος; Μα δεν είναι σε BDSM φόρουμ των ημερών μας, ούτε απευθύνεται στους σημερινούς χαχόλους...

 

Υπάρχει βέβαια και κάποιο δίκιο στην "μητρική" πλευρά της εξουσίας που διαγιγνώσκετε, έστω και "λοξώς". Είναι η κεντρική ελπίδα της υποταγής. Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο φαλλός πέφτει, κι άρα και ο Φαλλός, μπορεί να καμφθεί. Μπορεί να συγχωρέσει απροϋπόθετα, μπορεί να γίνει Μάνα από Πατέρας-Νόμος.

Κι αυτό το θυμίζει η Τέχνη, με τόσους "βασιλείς" που κάμφθηκαν κάποια στιγμή και συγχώρεσαν. Αλλά μετά, η διατήρηση της τάξης, τους θέλει να αποχώρησαν (θυμηθείτε τη σκηνή που ο Αρθούρος δίνει τη γυναίκα του στον Λάνσελοτ - και πεθαίνει.).

Πώς το 'λεγε η Αστάρτη; Γκρέμισμα του Δασκάλου. Κάπως έτσι...

Αλλά, ας αφήσουμε λίγο τα στέμματα, και πάμε στα αγκάθινα στεφάνια..

Ρωτάτε εμμέσως τη γνώμη μου στο αν είναι ο Φαλλός Βία. Ναι, είναι.

Πρέπει να το στηρίξω; Αν πρέπει, επειδή θα δώσει μερικές ενδιαφέρουσες προοπτικές, θα πρέπει κάνετε λίγη υπομονή...

Dream

 

Απάντηση: Λέξεις-βαλίτσες: Υποταγή

DreamMaster καλημερα


στην ερωτηση μου :

Τι γινεται στην περιπτωση που ο Φαλλος εκπεσει?

δινω την δικη αποψη :
καθαιρειται στην συνειδηση του υποταγμενου πλεον αντικειμενου
( οπου οντως το υποταγμενο αντικειμενο επιλεγει την φυγη η την αγαπη)

ομως συνεχιζω:
αλλα και στην δικη του ,

και σχολιαζω
ερχεται η πτωση , καταπτωση, η διαλυση , το τελος της κυριαρχιας του ...

και γραφω συν τοις αλλοις :

Στην ουσια και το υποτασσον αντικειμενο ειναι κι αυτο εξηρτημενο , δεσμιο θα ελεγα του Φαλλου που φερει ...

τι μελλει γενεσθαι λοιπον ο Κυριαρχος την επομενη μερα?
οταν χασει το Φαλλο το σκηπτρο της εξουσιας του στο οποιο κι αυτος ειναι υποταγμενος?

 

Απάντηση: Λέξεις-βαλίτσες: Υποταγή

Ο Βασιλεύς απέθανε.
Ζήτω ο Βασιλεύς!

Ο φαλλοκράτης σχόλασε.
Ζήτω ο Φαλλός!

“Στηρίζουμε Θεσμούς και όχι πρόσωπα».

Νομίζω ότι η ανθρώπινη ράτσα σαφώς άργησε να συνειδητοποιήσει τη διαφορά της από τα υπόλοιπα ζώα,
που δεν οφείλεται μόνο στο ότι είμαστε τα μόνα που χαμογελούν,
αλλά και στο ότι αυτοδίδακτοι όντες, μπορούμε να διευρύνουμε τις δεξιότητές μας.
Λίγο πριν ή λίγο μετά από αυτό (δεν θα το μάθουμε ποτέ) αντιλήφθηκε ο άνθρωπος
πως μπορεί επίσης να διευρύνει τους ορίζοντές της γενετήσιας ορμής του
ανάγοντας την αναπαραγωγική αναγκαιότητα σε απολαυστική διαδικασία.
Ιδού το πρωτόλειο του bdsm.

Ο Θεσμός / Τοτέμ / Βασιλέας / Φαλλός, εξυπηρετεί συγκεκριμένες αναγκαιότητες.

Ως εκ τούτου Σύντροφε, για μένα η απάντηση στο ερώτημά σου είναι φαεινότερη του ηλίου.
Κάποιος πρέπει να τον κραδαίνει, από κει κι’ έπειτα το πρόσωπο βρίσκεται.
'It's a dirty job, but somebody has to do it'

Κάτι που -λίγοι ευτυχώς - σε τούτη εδώ την Κοινότητα αρνούνται να κατανοήσουν
και φυσικά δεν τους παρεξηγεί κανείς
(θα έλεγα πως αντιμετωπίζονται πλέον δημοσίως ως ΑΜΕΑ),
είναι η ειδοποιός διαφορά στη μαρκίζα -και όχι μόνο - του μαγαζιού «Greek BDSM Community”
μεταξύ αυτού και του πιθανού τίτλου «Greek OloiGamiomaste Community».
Στο μεν δεύτερο κατάστημα πρυτανεύει ο φαλλός.
Στο δε πρώτο ο Φαλλός.
Οπότε υπερθεματίζοντας στην επισήμανσή σας..

.. λέγοντας ότι τελικά και πιθανότατα το αυγό έκανε την Κότα,
ξαναθυμίζω την ατάκα από το «Ζορρό»:
«Όταν ο λαός είναι έτοιμος, ο Αφέντης εμφανίζεται».
Γιατί; Μα απλώς επειδή ο Θεσμός / Τοτέμ / Βασιλέας / Φαλλός, εξυπηρετεί συγκεκριμένες αναγκαιότητες.
Ποιές;
Αυτές που μόνο κάποια αμετανόητα ΑΜΕΑ
τα οποία κατ’ επάγγελμα και καθ’ έξην αρνούνται σκόπιμα να αναγνωρίσουν
κάνουν διακριτή και πασιφανή τη διαφορά μεταξύ bdsm και oloigamiomaste.
Φυσικά δε, παίρνουν τα ίδια γράδα εντός του πονεμένου τους μυαλού
από μία σχέση Κ/υ και μία βανίλα φλέρτ σχέση
και φτιάχνουν το ίδιο ξύδι βαφτίζοντάς το ως κρασί,
προ(σ)καλώντας συνεχώς τους παρόντες συνδαιτυμόνες να το πιούν και να μεθύσουν.

Άλλο Φαλλός
άλλο φαλλός
....κι’ άλλο τσουτσού.

 

Re: Απάντηση: Λέξεις-βαλίτσες: Υποταγή

Κατανοώ ότι μιλάτε αλληγορικά, γιατί όμως χρησιμοποιείτε τον καθιερωμένο όρο ΑΜΕΑ με τόσο αρνητική κι ειρωνική σημασία; Το βρίσκω τουλάχιστον άκομψο.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Λέξεις-βαλίτσες: Υποταγή

Μάλλον επειδή ακριβώς ο όρος έχει από καιρού αντικατασταθεί με τον σαφώς πιο εύστοχο
Άτομα Με Ειδικές Δεξιότητες,
που στην περίπτωση Ανθρώπων όπως Εσείς φίλτατε αποκτά πλήρες νόημα και ουσία.
(ειδικά σε ό,τι αφορά τις σπάνιες δεξιότητές σας)
Αναφορικά με τα Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες
τώρα
έχουν τη συμπάθεια και την κατανόησή μας.

 

Πράγματι βαθαίνει… και δεν μπορώ να βρω πουθενά τα μπρατσάκια μου!  

Αλλά κι εσείς δεν με διευκολύνετε διόλου. Δεν φτάνει που ξεκινάτε την απάντησή σας με πείραγμα, (ευπρόσδεκτον• λέγεται εξάλλου πως το κουτσούλισμα των πτηνών φέρνει γούρι),   δεν πετάτε ως σωσίβιο και καμιά κοτσάνα να γαντζωθώ πάνω της σαν τον ναυαγό να διασχίσω το βαθύ πέλαγος όπου μας ρίξατε. Ανοίξατε εντούτοις κάποιες χαραμάδες, τις οποίες θα επιχειρήσω να διευρύνω κάνοντας, κατά την προσφιλή μου συνήθεια, την τρίχα τριχιά.

Οι Μύθοι και τα Σύμβολα.

Πιάνω το κουβάρι από την αρχή του. Αρχή, μέση και τέλος, αν και όχι αναγκαστικά με την ίδια σειρά που θα έλεγε κι ο Γκοντάρ, μόνο που τώρα θα μιλήσουμε για ταινίες άλλων σκηνοθετών. Δεν λησμόνησα φυσικά το Εξκάλιμπερ, ίσως όμως να ήταν σκόπιμο να υπενθυμίσω μια κρίσιμη λεπτομέρεια: το ξίφος χάνει τη μαγική του δύναμη για όσο διάστημα παραμένει εγκλωβισμένο στη σχισμή. Για να κυβερνήσει, πρέπει πρώτα ν’ απελευθερωθεί. (Αναστεναγμός…).



Στον θρύλο του Βασιλιά Αρθούρου θα ήθελα όμως ν’ αντιπαραθέσω τον αντίστοιχο μύθο για το… Δαχτυλίδι. Ποιο Δαχτυλίδι; Που ‘ν’ το, που ‘ν’ το, το δαχτυλίδι, ψάξε, ψάξε δεν θα το βρεις.   Καλά, δεν αμφιβάλλω πως θα τα βρίσκατε όλα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, αλλά ας τα πάρει το ποτάμι. Γιατί είναι πολλά τα Δαχτυλίδια της Εξουσίας: Του Ψαρά που φέρει ο εκάστοτε Πάπας, του Νίμπελουνγκ, του Τόλκιν, οι σφραγιδόλιθοι. Κυκλικό σχήμα, τρύπα στη μέση, (χεχε), κι όμως αποτελεί πανίσχυρο σύμβολο κυριαρχίας, σαφώς ισοδύναμο αν όχι ανώτερο του ξίφους.


 






Η Εξουσία μετέρχεται συμβόλων τόσο «αρσενικών» όσο και «θηλυκών» ακριβώς επειδή έχει δύο Πρόσωπα, Πατρικό και Μητρικό. Ο Φαλλός-σκήπτρο ενσαρκώνει την Πατρική της όψη που συνίσταται στο τρίπτυχο Βία, Νόμος, Τιμωρία. Που έγκειται όμως η Μητρική πλευρά η οποία συμβολίζεται δια του κύκλου; Ορθώς υπογραμμίσατε την Επιείκεια, προσωπικά θα προσέθετα την Σταθερότητα και την Πρόνοια. Η Εξουσία εμφανίζεται ως σταθεροποιητικός κοινωνικός παράγοντας και ως ο μέγας Τροφοδότης που ανταμοίβει τους πιστούς υπηκόους της με κάθε λογής προνόμια, αξιώματα, υλικά αγαθά και τιμές ή σε σύγχρονη βερσιόν, με δημοσιότητα, μίζες κι επιδόματα. Για περισσότερα παραπέμπω στο μνημειώδες, τετράτομο επικό μυθιστόρημα του Τόμας Μαν, Ο Ιωσήφ και οι Αδελφοί αυτού.

Να κάνω τώρα το λογικό άλμα στα καθ’ ημάς; Ο Φαλλός υποτάσσει δια της Βίας, του Φόβου και του Δέους, ο Κύκλος υποτάσσει δια της γοητείας, της δοτικότητας, της ανταμοιβής. Λογικό άλμα; Salto mortale ορθότερα…

Παραδόξως, την κάμψη ή πτώση του Φαλλού που αναφέρατε, την συσχετίζω με την αρρενωπότητά του κι όχι με την επικράτηση της «θηλυκής» πλευράς. Διότι στον Φαλλό υποτάσσονται πρώτα οι άλλοι φαλλοί, δηλαδή ο μικρός φαλλός υποτάσσεται στον Μεγάλο κι αυτό συνεπάγεται μια αέναη μάχη μεταξύ των Φαλλών. (Μη μου ζητήσει πάντως κανείς να τις μετρήσουμε, είμαι μικροτσούτσουνος και παρεξηγιέμαι).   Το Γκρέμισμα του Δάσκαλου, άλλως η συμβολική Πατροκτονία, είναι αντρική υπόθεση, για να παραφράσω τη γνωστή διαφήμιση. Επ’ αυτού η γερμανική-σκανδιναβική εκδοχή του ίδιου μύθου που ενέπνευσε τον Βάγκνερ είναι αποκαλυπτική: το ανίκητο σπαθί σπάει σε δυο κομμάτια όταν συγκρούεται με το δόρυ του θεού Βόταν. Λίγα χρόνια μετά η μονομαχία επαναλαμβάνεται με αντίστροφα αποτελέσματα κι ο γηραλέος ηγεμών υποχωρεί μπροστά στο νέο αίμα. Σ’ αυτή τη παραλλαγή το μαγικό ξίφος δεν λέγεται Εξκάλιμπερ αλλά Notung, τουτέστιν Ανάγκη, Αναγκαιότητα. Ανάγκα και θεοί πείθονται, θνητοί κι αθάνατοι υποτάσσονται στην Αναγκαιότητα…




Φόβος και Δέος.

Στην ίδια μυθολογική παράδοση των Βορειοευρωπαϊκών λαών συναντάμε μια ακόμη ενδιαφέρουσα αλληγορία που συνδέεται με το θρυμματισμένο μαγικό ξίφος. Υπάρχει μια προφητεία, σύμφωνα με την οποία μόνο ο ήρωας που δεν γνωρίζει τον Φόβο, πέπρωται να ενώσει τα κομμάτια και κατόπιν να πραγματοποιήσει τον άθλο του Φόνου του Δράκου που φυλά το Δαχτυλίδι της Εξουσίας. Ο κλήρος πέφτει στον Ζίγκφρηντ, ένα ορφανό αγόρι μεγαλωμένο στα άγρια δάση παρέα με τα θηρία. Ο μπουνταλάς Ζίγκφρηντ αγνοεί τον φόβο επειδή δεν έχει συναντήσει ποτέ του άνθρωπο, εκτός από τον νάνο που τον μεγάλωσε. Σκοτώνει λοιπόν τον Δράκο σαν παιχνίδι, λες και λιώνει μια κατσαρίδα, και κλέβει το Δαχτυλίδι. Κι όμως, λίγο αργότερα κι αυτό ακόμη τ’ ατρόμητο βουβαλόπαιδο θα ενηλικιωθεί όταν για πρώτη φορά θα νιώσει το Δέος. Πώς; Θα συναντήσει μια παρθένα πολεμίστρια βυθισμένη σε αιώνιο ύπνο εν είδει τιμωρίας. Όταν με το σπαθί του λύσει την πανοπλία της κι αντικρύσει την στρογγυλάδα του στήθους της, τότε θα συνειδητοποιήσει πως βρίσκεται μπροστά σ’ ένα ον διαφορετικό απ’ τον ίδιο κι αμέσως ο Φόβος θα τον κυριεύσει…
(Μετά την πήδηξε πάντως, όχι σαν τον Ινδιάνο σας που έκανε την πάπια…) 
Δέος του Κύκλου ενώπιον του Φαλλού, Φόβος του Φαλλού μπροστά στον Κύκλο… απλές μετωνυμίες του συγκλονιστικού και καθοριστικού αισθήματος που γεννά η Ανακάλυψη της Ετερότητας…




Βιολογία.

Κι αν όλ’ αυτά σας φαίνονται υπόπτως φεμινιστικά, ηρεμήστε, ήρθε η ώρα να πάει η ψυχή σας στη θέση της καθότι δεν προτίθεμαι ν’ απορρίψω την βασική σας διαπίστωση για την υποταγή στον Φαλλό. Ίσα-ίσα μάλιστα, θα ήμουν πρόθυμος να της αναγνωρίσω και μια βιολογική βάση. Προσωπικά, όσο ύποπτες θεωρώ τις ερμηνείες που περιορίζονται αποκλειστικά στη βιολογία, άλλο τόσο ύποπτες θεωρώ κι εκείνες που την αγνοούν ή την αποκλείουν. Στις αγέλες των κοινωνικών ζώων λοιπόν, τ' αρσενικά ανταγωνίζονται, όχι για την ψυχή της μάνας τους, αλλά γιατί η άσκηση της εξουσίας συνεπάγεται την απόλαυση ορισμένων προνομίων, το σημαντικότερο εκ των οποίων είναι η κατά προτεραιότητα ή κατ’ αποκλειστικότητα βάτευση των θηλυκών. Θα ήταν ορθότερο νομίζω να διακρίνουμε εδώ δύο στάδια: στο αρχικό, όπως προείπα, στον Μεγάλο Φαλλό υποτάσσονται οι μικρότεροι, δημιουργώντας έτσι μια ιεραρχία Φαλλών. Η υποταγή του Κύκλου έπεται του σταδίου αυτού κι ίσως να ήταν ακριβέστερο αν μιλούσαμε για υποταγή στον Ισχυρότερο Φαλλό ή υποταγή στη Δύναμη, αντί για υποταγή στο Φαλλό αορίστως. Όπως και να ‘χει το πράγμα, εδώ διακρίνω μια πρωταρχική, ουσιώδη σύνδεση ανάμεσα στην κυριαρχία-υποταγή και την σεξουαλική δραστηριότητα πολλών ανώτερων θηλαστικών. Φυσικά, από τους μπονόμπο ως τον σύγχρονο homo occidentalis, η απόσταση ΔΕΝ είναι δυο τσιγάρα δρόμος για να την διανύσουμε αβρόχοις ποσί. Περιορίζομαι λοιπόν σε μια πρώτη νύξη την οποία ίσως αναπτύξω κάποτε σε αυτοτελές νήμα.
(Αυτό το κεφάλαιο δεν θα έχει βίντεο. Για οπτικοακουστικό υλικό συντονιστείτε με το κανάλι του Animal Planet). 

Ο Φαλλός και η Βία.

Επ’ αυτού δεν θα χρειαστεί να επιχειρηματολογήσετε για να με πείσετε καθότι έχω ήδη αποκρυσταλλωμένη άποψη η οποία ταυτίζεται με την δική σας. Ο Φαλλός δεν είναι μόνο σκήπτρο αλλά και όπλο, και το όπλο ήταν ανέκαθεν ένας υπερμεγέθης Φαλλός. Με το σκήπτρο του ο Ιβάν ο Τρομερός σκότωσε τον πρωτότοκο γιο του κι όπως σωστά μαντέψατε, ο καβγάς τους έγινε για το πάπλωμα: μια κορώνα και μια γυναίκα, δυο Κύκλους δηλαδή...


 


Θα μ’ ενδιέφερε όμως να σκιαγραφήσετε τις προοπτικές που ανοίγονται από μια τέτοια παραδοχή. Θ’ αποτολμούσα μια πρώτη εικασία: αν ο Φαλλός κι η Βία συνδέονται τόσο στενά, τότε κάθε μετουσίωση, σχέση ή τριβή με τον Φαλλό θα εμπεριέχει ταυτόχρονα στον πυρήνα της ένα κουκούτσι Βίας αξεχώριστο από τον καρπό, δίχως αυτό να καθιστά την σχέση a priori κακοποίηση. Για το πώς ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι κι ο καρπός από το κουκούτσι, θα χρειαστεί να δευτερολογήσω, προς το παρόν περιορίζομαι να υπογραμμίσω πως κατά τη γνώμη μου υποταγή άνευ κάποιας μορφής Βίας, έστω και συμβολικής, δεν είναι καν εφικτή. Δεν ξέρω αν είναι αυτό που εσείς ονομάσατε «ενεργητική κυριαρχία» ή αν υπονοείτε κάτι διαφορετικό, μια διευκρίνιση θα ήταν πιστεύω χρήσιμη και διαφωτιστική.

Βέβαια η Βία είναι μια ύπουλη λέξη. Εξωτερικά δεν μοιάζει με βαλίτσα. Είναι μικρή, μόλις τρία γράμματα και δεν φαίνεται να κρύβει μέσα της μυστικά• έτσι, ο καθένας νομίζει πως καταλαβαίνει εύκολα το νόημά της. Γι’ αυτό θα την αποκαλούσα λέξη-μπαμπούσκα, παραλληλίζοντάς την με εκείνες τις ξύλινες ρώσικες κούκλες που κρύβουν στην κοιλιά τους άλλες μικρότερες. Η Βία κοιλοπονεί κούκλες που της μοιάζουν...








(Η σκηνή του βιασμού από το Κουρδιστό Πορτοκάλι του Κιούμπρικ, δυστυχώς κομμένη σε δύο μέρη και σχολιασμένη από την πρωταγωνίστριά της. Στην πολυσήμαντη αυτή σεκάνς, ένα φαλλικό γλυπτό μετατρέπεται σε όπλο-ρόπαλο. Έχουμε δηλαδή μια αντιστροφή της μετουσίωσης προς τον Φαλλό που από έργο τέχνης ξαναγίνεται βίαιο, φονικό όργανο-εργαλείο. Στο 7.40 του δεύτερου βίντεο).

Ο Φαλλός, η υποταγή και ο Έρως.

Σας φλόμωσα στα Παραμύθια, και δη τα ρομαντικά, σήμερα ε; Κι εδώ ο θείος Βάγκνερ έχει την απάντηση και δεν φταίω εγώ αν εσείς ακούτε Lady Gaga. (Χάθηκε βρε παιδί μου η Beyonce ή έστω η Rihanna; )   Δεν θα την φανερώσω όμως για να μην στεναχωρηθούν οι απανταχού ερωτευμένοι ανεξαρτήτως status.

Άντε γεια… 

(Ουπς, αυτό μου ξέφυγε και μάλλον πρόδωσε και τις θέσεις μου στον τοξότη εχθρό που ίπταται και επιτίθεται με βέλη…)  

 

Έχω μια δυσκολία με τα multiple quotes, έτσι πάω με τον παραδοσιακό τρόπο των παραθεμάτων. Θεωρώ ότι οι παραπομπές μου είναι σαφείς. Αν υπάρξει σύγχυση, παρακαλώ ενημερώστε με ή ας αναλάβει κάποιος να μου κάνει φροντιστήριο ηλεκτρονικής κοπτοραπτικής  

@DreamMaster

“Θα πείτε, "το στραπονίζειν εστί φιλοσοφείν"; Γιατί όχι;”

Να σας πω γιατί όχι: γιατί Φαλλός μπορεί να είναι πολλά πράγματα, αλλά σίγουρα όχι ένα ακριβές αντίγραφο του φαλλού. Ίσα ίσα, το αντίγραφο του φαλλού αν καταδεικνύει κάτι, αυτό είναι η αδυναμία του φαλλού να λειτουργήσει ως φαλλός, πόσο δε μάλλον να αρθεί σε Φαλλό. Εδώ σας παραπέμπω και στο εύστοχο σχόλιο του Master_DO «Άλλο Φαλλός, άλλο φαλλός... κι’ άλλο τσουτσού.»

«Οταν λοιπόν, καθ΄έξη, εδώ μέσα μιλάμε για ασύμμετρες σχέσεις, ουσιαστικά αναφερόμαστε σε σχέσεις όπου το ποιό μέλος "φέρει το Φ/φαλλό" είναι δηλωμένο και αποδεκτό. Και ΜΗ ανατρέψιμο - άρα το άγχος, ένθεν κακείθεν, πιάνει ναδίρ.»

Μια που το ‘φερε η κουβέντα, θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την διαχείριση του άγχους στα switch ζευγάρια; Δεν σας ρωτάω για τα vanilla γιατί τότε θα ανοίγαμε πάαααρα πολύ το θέμα.

«Λίγο γλωσσοπαιγνιωδώς, λίγο όχι, θα έλεγα πως οι BDSM σχέσεις είναι σχέσεις Φαλλοκρατικές: τουτέστιν, ο ορισμός σε αυτές τις σχέσεις, τις BDSM σχέσεις, είναι το ποιός "κρατάει" το Φαλλό.»

Εδώ αναμένω με ενδιαφέρον σας την απάντησή σας στον vautrin (και όχι μόνο) ο οποίος πλαγίως φαίνεται να σας γκρινιάζει για έναν κάποιο Φαλλογοκεντρισμό, προβληματισμό απέναντι στον οποίο ο Master_DΟ φαίνεται να απαντά με την υπεκφυγή «Κάποιος πρέπει να τον κραδαίνει [τον Φαλλό], από κει κι’ έπειτα το πρόσωπο βρίσκεται» με την οποία εσείς φαίνεστε να συντάσσεστε καθώς αναπτύσσετε την θεωρία σας για το πήγαιν’ έλα του Φαλλού ανάμεσα σε sexes και genders. Να το πω και με πολύ πιο απλά λόγια, καθώς δεν οφείλουν όλοι οι συνομιλητές να είναι γνώστες αυτού του τύπου της ορολογίας. Το να θέτουμε τον φ/Φαλλό ως άξονα μιας συζήτησης που αφορά τις διαφυλικές σχέσεις και κατ’ επέκταση τις κοινωνικές, έχει αμφισβητηθεί έντονα με το κεντρικό επιχείρημα ότι αυτό που θέτουμε ως άξονα της σκέψης μας ορίζει όλη της την εκδίπλωση. Αντιλαμβανόμαστε εδώ λοιπόν ότι το ερώτημά μου αφορά στις θεμελιώδεις παραδοχές των σκέψεων που μας εξέθεσε ο DreamMaster (μ’ άλλα λόγια του λέω ότι όταν μιλάς για λέξεις-βαλίτσες, είσαι υποχρεωμένος να τις εξετάζεις όχι μόνο ως προς το περιεχόμενό τους αλλά και ως προς το περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτές περιέχονται, σε χώρους δηλαδή που μπορεί να περιγράφονται από λέξεις-τάνκερ).

«η σχέση που στηρίζεται στη βία, με άλλοθι την υποταγή είναι μια άρρωστη σχέση και έχει όνομα. Λέγεται κακοποίηση.»

Ολαλά, ολαλά, μου αρέσουν οι καυτές, οι τσίντσυ, οι σέξυ συζητήσεις για τη γενεαλογία της βίας! Εδώ ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέτε ότι η βία είναι παράγωγο της ανταλλαγής ενέργειας που προκύπτει μέσα στη σχέση και όχι γενεσιουργός αιτία της σχέσης, διότι στην περίπτωση που συμβαίνει το δεύτερο μιλάμε για αρρωστημένες καταστάσεις. Δεν ξέρω αν το έχουν πάρει χαμπάρι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, αλλά έτσι δίνετε μια σαρωτική απάντηση στις συζητήσεις περί σαδισμού και κυριαρχίας. Αυτή η ηχηρή σιωπή που λαβαίνετε ως απάντηση, τι λέτε να σημαίνει;

«Προσέξτε επίσης κι ένα τελευταίο, αλλά πολύ σημαντικό, καθώς πάνω του είναι γραμμένες πολλές από τις ανθρώπινες καθημερινές τραγωδίες: αν η αγάπη έχει προηγηθεί, χωρίς καμμία Φαλλική έμπνευση, κάθε προσπάθεια υποτακτικού ατόμου να "μετατρέψει" το αγαπημένο του άτομο σε Φαλλό είναι μια καταδίκη σε τραγική αποτυχία. Ισχύει πάντα το ρητό: μην προσπαθείς να μάθεις σε ένα γουρούνι μαθηματικά - χάνεις το χρόνο σου και εκνευρίζεις και το γουρούνι.»

Τεράστια αλήθεια, επικών διαστάσεων!

«Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο φαλλός πέφτει, κι άρα και ο Φαλλός, μπορεί να καμφθεί. Μπορεί να συγχωρέσει απροϋπόθετα, μπορεί να γίνει Μάνα από Πατέρας-Νόμος.»

Εδώ καλό είναι να επισημάνουμε μια ριζική διαφορά του φαλλού με τον Φαλλό: ο φαλλός πέφτει αλλά ξανασηκώνεται, ο Φαλλός ορθώνεται δυσκολότερα αλλά δεν διαθέτει την πολυτέλεια της ανάπαυσης και της δριμείας επαναφοράς… Κάτι μου λέει ότι ο Καντάφι αποκλείεται να μετατραπεί σε φιλεύσπλαχνο πεφωτισμένο ηγέτη που εφεξής θα διοικεί τη χώρα του δημοκρατικά… Όπως το βλέπω, η μόνη (αξιοπρεπής) λύση για έναν πεπτωκό Φαλλό είναι το «σας αγαπώ αλλά άντε γεια» όπως εύστοχα το επισημάνατε με το παράδειγμα για το τέλος του Αρθούρου. Μ’ άλλα λόγια, βλέπω τη μητρική στάση ως μια χειρονομία η οποία μπορεί μεν να δημιουργήσει ψυχική παρακαταθήκη αλλά δεν βλέπω τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να εδραιώσει κάποια μορφή εξουσίας με διάρκεια. Εδώ ίσως μπορεί να εισαχθεί ως επιχείρημα η άποψη του vautrin ότι «Το Γκρέμισμα του Δάσκαλου, άλλως η συμβολική Πατροκτονία, είναι αντρική υπόθεση» ή αλλιώς «δρυός πεσούσης πας ΑΝΗΡ ξυλεύεται». Τι ελπίδες έχει η φλεγόμενη βόρεια Αφρική και η Μέση Ανατολή να μετατραπούν σε ουτοπικές δημοκρατίες αντί να εγκαθιδρυθούν εκεί εκ νέου ισλαμικά σκοταδιστικά καθεστώτα φυσικά με τις ευλογίες της δύσης;

@elfcat

«Και μιας και πιάσαμε τις ερωτήσεις, στο 'μπαούλο' της αγάπης περιλαμβάνεται ο έρως?»

Είναι πολύ απλό. Στο αρχικό post του DM, πηγαίνετε στο σημείο που αναφέρει για πρώτη φορά τη λέξη «αγάπη». Από εκεί και κάτω αντικαταστήστε όπου συναντάτε την λέξη «Φαλλός» με την λέξη «Έρως» και θα έχετε μια πλήρη απάντηση…

@Renate (via dora_salonica)

Ας μιλήσουμε λίγο «έξω απ’ τα δόντια». Οι Γάλλοι ήταν εκείνοι που έθεσαν το σεξ ως κεντρικό discourse, κουλτούρας θέλουσας και γλώσσας επιτρέπουσας. Ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Freud ήταν σπουδαίος, είναι γιατί φύτεψε στην καρδιά της γερμανόφωνης κουλτούρας το σπέρμα αυτής της ιδέας. Ο Lacan πραγματικά μεταφράζει τον Freud στην γαλλική, θεμελιώνοντας μια τρομερή κεντρομόλο δύναμη στη γλώσσα. Αρθρώνοντας έναν κατεξοχήν φαλλικό λόγο, επέβαλε σ’ όλη τη δύση τη μη μετάφραση της jouissance κι εκείνου του σκοτεινού αντικειμένου του πόθου που καλείται objet petit a.
Αν θέλουμε να διερευνήσουμε τη jouissance στην ελληνική, μια πολύ καλή αφετηρία είναι να στοχαστούμε πάνω στις εκφράσεις «τι σου κάνω μάνα μου;» και «τι μου κάνεις γαμιά μου/άντρα μου;». Ρητορικές εκφράσεις, όχι ερωτήσεις. Όσο για το objet petit a, αυτό θα μπορούσε να είναι οι χαμένοι 11 πόντοι του φαλλού του DreamMaster, αν εκείνος προτιμούσε να δώσει τον μισό του φαλλό αντί για τη μισή του Κυριαρχία επί των λέξεων προκειμένου να μπορεί να ομιλεί απλούστερα  

@Stressine

«Κάτι τέτοιο βλέπω να συμβαίνει και με το παρόν κείμενο του DreamMaster που φαίνεται να αναπαράγει εκείνη τη γνωστή διάκριση μεταξύ φύσης και πολιτισμού κατά την οποία η “ουσία” του ανθρώπου πραγματώνεται μέσα από ένα οιονεί απαράλλακτο, “βιολογικό” υπόστρωμα με το εποικοδόμημα των πολιτισμικών επιρροών να είναι υπεύθυνο για τις ποικιλώνυμες και ποικιλότροπες μετουσιώσεις.»

Φαίνεται να έχετε μια ειδική ευαισθησία πάνω στο θέμα αυτό, καθώς το έχετε επισημάνει και σε άλλα σας κείμενα. Έχοντας διαβάσει και αρκετά κείμενα του DreamMaster, εκείνο που παρατηρώ εγώ είναι ο εξαιρετικά προσεκτικός χειρισμός του θέματος «φύση vs πολιτισμός» ή «βιολογία vs ψυχισμός» και σίγουρα σε καμιά περίπτωση μια άκριτη υιοθέτηση κάποιας «ουσίας». Πάντως τα τελευταία 1-2 χρόνια έχουν διαμειφθεί ορισμένοι εξαιρετικοί διάλογοι κυρίως μεταξύ DM και vautrin που αναφέρονται (και) σε αυτό το θέμα, στους οποίους μπορείτε να ανατρέξετε. Από πλευράς μου συμφωνώ με τον vautrin όταν λέει «όσο ύποπτες θεωρώ τις ερμηνείες που περιορίζονται αποκλειστικά στη βιολογία, άλλο τόσο ύποπτες θεωρώ κι εκείνες που την αγνοούν ή την αποκλείουν».

ΥΓ. Και κάτι άσχετο με το νήμα που δεν αντέχω να μην το σχολιάσω καθώς όπως όλοι ξέρουμε είμαι ψώνιο με τις ορολογίες. Master_DO: Α.Μ.Ε.Α. σήμαινε έως πρότινος «Άτομα με Ειδικές Ανάγκες». Η συνδικαλιστική ορολογία άλλαξε και τώρα λέμε «ΑμεΑ», τουτέστιν «Άτομα με Αναπηρία», όρο που θεωρώ ηλίθιο γιατί χρησιμοποιεί την περίφραση «με αναπηρία» αλλά όχι το ουσιαστικό «ανάπηρος» (εδώ να δεις βαλίτσες!), δηλαδή στο όνομα της ανατροπής ενός ταμπού ενισχύει με τον πλέον κατάφωρο τρόπο το ίδιο το ταμπού. Είναι πολιτικά ορθό να πεις «είμαι άτομο με αναπηρία» αλλά τελείως λάθος να πεις «είμαι ανάπηρος»… Όσο για τον άλλο όρο που θέσατε «Άτομα με Ειδικές Δεξιότητες», δανείζομαι τον επιστημονικό σχολιασμό του DreamMaster και λέγω παπάρια μάντολες. Οι ευφημισμοί είναι η χειρότερη δυνατή λύση αν θέλουμε να δούμε κατάφατσα, άρα και να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα. Επί της ουσίας τώρα, συντάσσομαι με τον vautrin ότι η χρήση τέτοιων όρων είναι αν μη τι άλλο άκομψη όταν θέλει κανείς να εκφράσει την επιτίμησή του για κάποιον άλλον. Παρ’ ότι πολύ θα το ήθελα, συγκρατιέμαι και δεν επεκτείνομαι άλλο, ζητώντας συγγνώμη για την παρεμβολή των άσχετων αυτών σχολίων σε αυτό το νήμα.

That's all folks. Ας θαυμάσουμε απόψε το μεγαλύτερο ολόγιομο φεγγάρι των τελευταίων 18 χρόνων και ας αναλογιστούμε ότι το μέγεθος είναι συνάρτηση της απόστασης.