Κινηματογράφος

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

The sickest movie that i ve ever seen!!!

MEGAVIDEO - I'm watching it

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Την είδα ολόκληρη. Από τις πιο άσχημες εμπειρίες της ζωής μου.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι με τα χρόνια όλο και πιο περίεργα πράγματα μου κρατάνε το ενδιαφέρον...και δεν μπορώ να αρνηθώ ότι έχω αισθανθεί διέγερση... 

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

De gustibus non est disputandum.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

...και συνεχίζω...

Watch Pornography (2009) Online Free Movie - Download full Pornography (2009) Megavideo Stream

 

enet.gr, 15:07 Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Τίτλοι τέλους για την Ελίζαμπεθ Τέιλορ

Την τελευταία της πνοή άφησε σε ηλικία 79 ετών η Αμερικανοβρετανίδα ηθοποιός, Ελίζαμπεθ Τέιλορ, σύμφωνα με το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ABC. Ήταν διάσημη τόσο για τους κινηματογραφικούς της ρόλους όσο και για τους θυελλώδεις έρωτές της. Παντρεύτηκε οκτώ φορές, τις δύο από αυτές με τον ηθοποιό Ρίτσαρντ Μπάρτον, με τον οποίο αποτέλεσαν το πιο διάσημο ίσως κινηματογραφικό ζευγάρι στην ιστορία.

Μαζί έπαιξαν σε οκτώ ταινίες. Γνωρίστηκαν το 1960, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της "Κλεοπάτρας" και η σχέση τους σκανδάλισε την κοινή γνώμη, καθώς και οι δυο τους ήταν παντρεμένοι. Παντρεύτηκαν το 1964 και χώρισαν μια δεκαετία αργότερα. Το 1975 ξαναπαντρεύτηκαν για να ξαναχωρίσουν το 1976. Διαβόητος γυναικάς και πότης ο Μπάρτον, δυναμική και κακομαθημένη η Τέιλορ, ισχυρογνώμονες και οι δύο, ήταν φαίνεται φτιαγμένοι για να αγαπούν και να μισούν (και τούμπαλιν) ο ένας τον άλλο.

Για την ιστορία, η "Κλεοπάτρα" αποτέλεσε μία από τις ακριβότερες παραγωγές της 7ης Τέχνης, που παρολίγο να καταστρέψει οικονομικά το στούντιο της 20th Century Fox. Η Τέιλορ αμείφθηκε, πάντως, με ένα εκατ. δολάρια και έγινε η πιο ακριβοπληρωμένη σταρ του Χόλιγουντ. Παράλληλα, κέρδισε μία θέση και στο... βιβλίο των ρεκό της Γκίνες για τις περισσότερες αλλαγές κοστουμιών σε μία ταινία: 65.

Η Τέιλορ γεννήθηκε στην Αγγλία από Αμερικανούς γονείς. Λίγο πριν το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου επέστρεψε στις ΗΠΑ.


Θυελλώδης η σχέση της με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον
Λίγο μετά την εγκατάσταση της οικογένειας Τέιλορ στην Αμερική, η Ελίζαμπεθ ξεκίνησε την καριέρα της ως παιδί - θαύμα, στις αρχές της δεκαετίας του 1940.

Βραβεύτηκε δύο φορές με Όσκαρ, το 1960 για το "Ζήσαμε στην Αμαρτία" και το δεύτερο το 1966 για το "Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ". Προτάθηκε ακόμη τρεις φορές. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την είχε κατατάξει έβδομη στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.

Ήταν επίσης γνωστή για τα μπλε μάτια της, την αγάπη της για τα διαμάντια, αλλά και τη φιλία της με τον Μάικλ Τζάκσον. Το 1991 είχε σκανδαλίσει και πάλι την κοινή γνώμη, επειδή παντρεύτηκε τον οικοδόμο Λάρι Φορτένσκι, ο οποίος ήταν 20 χρόνια νεώτερός της. Πήραν διαζύγιο το 1996.

Η ηθοποιός νοσηλευόταν σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες, όπου εισήχθη με συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας στις αρχές Φεβρουαρίου.

Είχε τέσσερα παιδιά και εννιά εγγόνια.

ΝΙΚΟΣ ΑΛΕΠΗΣ

 

Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Συντροφικότητα (Η τραγωδία του ορυχείου)

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

Kameradschaft. Γερμανία, 1931. Σκηνοθεσία: Γκέοργκ Βίλχελμ Παμπστ. Σενάριο: Αννα Γκμέγιερ, Πέτερ Μάρτιν, Καρλ Οτεν, Γκέρμπερτ Ράπαπορτ, Λαντισλάους Βάιντα, Λέον Βερθ. Ηθοποιοί: Αλεξάντερ Γκράναχ, Φριτς Κάμπερς, Ερνστ Μπους, Ελίζαμπετ Βεντ. 93'

**** ½

Παρά τις διαφορές και τα μίση του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, Γερμανοί ανθρακωρύχοι προθυμοποιούνται να βοηθήσουν τους Γάλλους συντρόφους τους που έχουν παγιδευτεί σ' ένα ορυχείο, στα γαλλογερμανικά σύνορα. Μια δοσμένη με ξεχωριστή δύναμη και ρεαλισμό ταινία, από έναν από τους μεγάλους δημιουργούς του κλασικού γερμανικού κινηματογράφου.

Μια κλασική, τολμηρή για την εποχή της, ταινία γυρισμένη για να τονίσει τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς, σε μια εποχή (1931) που η Ευρώπη κινδύνευε από τον ανερχόμενο φασισμό και ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο, είναι η «Συντροφικότητα» του μεγάλου Γερμανού δημιουργού Παμπστ («Η όπερα της πεντάρας», «Λούλου - Το κουτί της Πανδώρας»), που προβάλλεται σε επανέκδοση. Είναι εμπνευσμένη από ένα αληθινό γεγονός, στη Γαλλία του 1906. Ο Παμπστ το μεταφέρει στη Γερμανία του 1919, δηλαδή λίγο μετά την ήττα της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, για να αφηγηθεί την τραγωδία μιας ομάδας Γάλλων ανθρακωρύχων που, ύστερα από έκρηξη, παγιδεύεται σε ορυχείο, στα γαλλογερμανικά σύνορα. Παρά τις εθνικές διαφορές τους (ως αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου η περιοχή είχε μοιραστεί στις δύο χώρες) και τις αντιδράσεις των αφεντικών τους, οι Γερμανοί ανθρακωρύχοι, που εργάζονται από την άλλη μεριά των συνόρων, οργανώνουν αποστολή διάσωσης για να σώσουν τους παγιδευμένους στα έγκατα της γης Γάλλους συναδέλφους τους.

Ο Παμπστ χρησιμοποιεί με φαντασία και έμπνευση όλα τα μέσα που του πρόσφερε ο τότε νεογέννητος ομιλών κινηματογράφος για να φτιάξει μια δυνατή, άρτια τεχνικά, ταινία, από τις πιο χαρακτηριστικές του κοινωνικού ρεαλισμού, επηρεασμένη από τον τότε σοβιετικό σοσιαλιστικό ρεαλισμό -λίγο πιο πριν είχε, μάλιστα, γυρίσει και το αντιπολεμικό «Δυτικό μέτωπο 1918». Η ταινία είναι ταυτόχρονα και μήνυμα ελπίδας για παγκόσμια φιλία, αν και, παρ' όλο που οι ανθρακωρύχοι τελικά σώζονται, σε μια τελική σκηνή απαισιοδοξίας (ας μη ξεχνάμε πως όταν το 1933 ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία η ταινία αποσύρθηκε από τις αίθουσες) ο Παμπστ βάζει τους εργοδότες να διατάζουν την αστυνομία να κλείσει την παλιά σήραγγα, που ένωνε τα δύο ορυχεία, δημιουργώντας και πάλι τα διαχωριστικά σύνορα. Η μεγάλη ειρωνεία είναι πως, ύστερα από ένα σύντομο ταξίδι σε Γαλλία και ΗΠΑ, ο Παμπστ επέστρεψε το 1933 στη Γερμανία και συνεργάστηκε με τους ναζί σε δύο ταινίες.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

The Top 10 Worst Movie Clichés

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Επτά, Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Η απεργία των γυναικών

ΤΗΣ ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ

«Γυναίκες έτοιμες για όλα». Αυτός είναι ο ελληνικός τίτλος του αγγλικού φιλμ «We want sex» και, όχι, δεν πρόκειται για κάποια ροζ ταινία. Βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και περιγράφει την ιστορία μιας ομάδας εργατριών που τα έβαλαν με μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο, τη Ford Motors.

Ο σκηνοθέτης, ο Νάιτζελ Κόουλ, πριν χρόνια μας έδωσε το σπαρταριστό φιλμ «Του Θεού το χόρτο», με την Μπρέντα Μπλέθιν στον ρόλο μιας ηλικιωμένης που αρχίζει να καλλιεργεί μαριχουάνα. Τώρα επιστρατεύει την πρωταγωνίστρια του Μάικ Λι, Σάλι Χόκινς («Τυχερή κι ευτυχισμένη»), που ενσαρκώνει τη δυναμική εργάτρια Ρίτα Ο' Γκρέιντι. Στην πραγματικότητα ο χαρακτήρας αυτός βασίστηκε σε 2-3 γυναίκες που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην ιστορική απεργία «Φορντ Ντάγκενχαμ» το 1968. Η απεργία αυτή, στην οποία συμμετείχαν 187 ράφτρες, είχε ως αποτέλεσμα την ψήφιση του νομοσχεδίου για την ισότητα στις αμοιβές και άλλαξε το εργασιακό καθεστώς για εκατομμύρια γυναίκες.

Το 1968 η Ford Motors, η βιομηχανική καρδιά του Εσεξ, που είχε την έδρα της στο Ντάγκενχαμ, απασχολούσε 55.000 άτομα και παρήγαγε 500.000 αυτοκίνητα ετησίως. Την ώρα που οι άντρες εργάζονταν σε σύγχρονες εγκαταστάσεις, οι γυναίκες έραβαν τις ταπετσαρίες των αυτοκινήτων στα γεμάτα υγρασία κτίρια του '20, με τη βροχή να διαπερνά τις οροφές το χειμώνα και σε ατμόσφαιρα θερμοκηπίου το καλοκαίρι. Οι εργάτριες έχασαν την υπομονή τους όταν η Φορντ τις χαρακτήρισε «ανειδίκευτες». Οπλισμένες με κουράγιο, κοινή λογική, αλλά και χιούμορ, τα έβαλαν με τους εργοδότες τους, την τοπική κοινωνία και τελικά με την κυβέρνηση. Στην πορεία βρήκαν έναν αναπάντεχο σύμμαχο: την πολιτικό Μπάρμπαρα Καστλ, που έδωσε τη δική της μάχη στη Βουλή των Κοινοτήτων.

Στο φιλμ η Ρίτα και οι συνάδελφοί της αντιμετωπίζουν με χιούμορ τις συνθήκες δουλειάς τους. Ομως βλέποντας τις αποδοχές τους να μειώνονται και τη δουλειά τους να υποτιμάται, εξοργίζονται και αποφασίζουν να οργανωθούν. Τις υποστηρίζει ενεργά ο Μπομπ Χόσκινς, εκπρόσωπος του συνδικάτου (υπήρξε όντως ένα τέτοιο πρόσωπο, ο 91χρονος σήμερα Φρέντερικ Μπλέικ).

Οι 187 εργάτριες ξεκινούν απεργία διαρκείας και διαδηλώνουν με αίτημα ίση αμοιβή με αυτή των ανδρών συναδέλφων. Φτάνουν μέχρι τη Βουλή των Κοινοτήτων. Κάποια στιγμή, έκπληκτες, βλέπουν τους οδηγούς να κορνάρουν και να τους σφυρίζουν επιδοκιμαστικά. Τι είχε συμβεί; Από λάθος, δεν είχαν ξεδιπλώσει εντελώς τα πανό τους, με αποτέλεσμα το σλόγκαν τους «We want sex equality!» να διαβάζεται «We want sex»! Η Μπάρμπαρα Καστλ, από τις λιγοστές γυναίκες πολιτικούς τότε, αρχίζει να συμμερίζεται τις διεκδικήσεις τους, πιέζοντας τον πρωθυπουργό Χάρολντ Γουίλσον να της αναθέσει την υπόθεση των συνδικάτων.

Εν τω μεταξύ οι άντρες των απεργών αρχίζουν να δυσανασχετούν. Ενώ αρχικά μοιάζουν να το διασκεδάζουν (τότε η γυναικεία εργασία θεωρούνταν υποδεέστερη, ενώ ήταν πρωτοφανές γυναίκα να απεργεί), αρχίζουν να τις πιέζουν να επιστρέψουν στη δουλειά. Η Ford αρχίζει να ζορίζεται: το στοκ σε καθίσματα αυτοκινήτων σχεδόν τελειώνει και η εταιρεία αδυνατεί να παραγάγει νέα αυτοκίνητα! Ως αποτέλεσμα 5.000 άντρες χάνουν τη δουλειά τους. Το θέμα παίρνει εθνικές διαστάσεις και οι εργάτες πλέον έχουν κάθε λόγο να είναι εναντίον των γυναικών συναδέλφων τους.

Η Ρίτα καταφέρνει τελικά να τους πάρει με το μέρος της. Τελικά, στη Βουλή, η Καστλ διαπραγματεύεται με τον εκπρόσωπο της Φορντ και καταφέρνει να τον πείσει να δώσει στις εργάτριες το 92% του μισθού των αντρών. Το 1970 η νίκη γίνεται και επίσημη με την ψήφιση του Equal Pay Act...

Είναι πάντως χαρακτηριστικό πως, σύμφωνα με έρευνες, ακόμα και εν έτει 2010 οι γυναίκες στη Βρετανία αμείβονται κατά 16,4% λιγότερο την ώρα, από τους άνδρες συναδέλφους τους...

Ο παραγωγός της ταινίας Στίβεν Γούλι άκουσε τις γυναίκες αυτές σε μια ραδιοφωνική εκπομπή: «Με εντυπωσίασε το πόσο αθώες και απολιτικές ήταν. Το μόνο που ήθελαν ήταν μια δίκαιη συμφωνία. Αποφασίσαμε να μην εστιάσουμε σε μια από αυτές - κι έτσι δημιουργήσαμε τη Ρίτα. Ομως η απεργία έγινε όπως ακριβώς περιγράφουμε και οι γυναίκες όντως συνάντησαν την Μπάρμπαρα Καστλ».

Ο σκηνοθέτης Νάιτζελ Κόουλ, που βασίστηκε σε πλούσιο αρχειακό υλικό, είχε μεγαλώσει στο Ντάγκενχαμ την εποχή της απεργίας. Τα γυρίσματα ωστόσο δεν έγιναν εκεί. Τα κτίρια αυτά δεν υπάρχουν πια. «Θυμίζει πόλη φάντασμα», λέει η Σάλι Χόκινς, που έκανε έρευνα στην περιοχή.

Γύρισαν το φιλμ σε ένα εργοστάσιο στην Ουαλία που έκλεισε πριν από λίγους μήνες, αφήνοντας στο δρόμο 5.000 ανθρώπους... «Ολο αυτό το κλίμα ενδυνάμωσε την επιθυμία μας να κάνουμε την ταινία. Και χρησιμοποιήσαμε πολλούς ντόπιους».

«Οι γυναίκες της Φορντ», λέει ο Στ. Γούλι, «δεν είχαν ιδέα πόσο σημαντικό ήταν αυτό που πέτυχαν». Πράγματι, τα γεγονότα στο Ντάγκενχαμ (που συνέπεσαν με τον Μάη του '68 στο Παρίσι) τάραξαν τις μεγάλες εταιρείες διεθνώς, που καθόλου δεν ενθουσιάστηκαν στην ιδέα να πληρώνουν τις γυναίκες το ίδιο με τους άντρες.

Ολ' αυτά θυμίζουν στο σύγχρονο θεατή τους αγώνες που δόθηκαν και στην Ελλάδα για τη διασφάλιση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων. Μέχρι σήμερα δηλαδή. Γιατί, πλέον, καταστρατηγούνται όλα...