βιβλία που αξίζει (ή και δεν αξίζει) να διαβάσουμε

Απάντηση: βιβλία που αξίζει (ή και δεν αξίζει) να διαβάσουμε

εννοω οτι διαβαζω την εκδοση των εβδομηκοντα και οχι την προτεσταντικη και του νεου κοσμου που προερχονται απο τα μασωριτικα κειμενα .... ναι την μεταφρση εννοω ... ωστοσο ομολογω οτι εχω απογοητευτει διοτι καθε μεταφραση της καινης διαθηκης , χανει παρα πολυ απο την αρχαια ελληνικη ... και ο καθενας λεει οτι θελει οπως τον βολευει να βγαλει νοημα ... ειναι πραγματικο αλαλουμ ..

 

Απάντηση: βιβλία που αξίζει (ή και δεν αξίζει) να διαβάσουμε

@ harris
Ένα γνωστό και καλό βιβλίο (ένα από τα κλασσικότερα ερωτικά, φυσικά απαγορευμένο στην εποχή του) είναι ‘Οι Έντεκα Χιλιάδες Βέργες’ του Γκιγιώμ Απολιναίρ, κολλητός του Ρούιθ ή αλλιώς Picasso. Ο τελευταίος μάλιστα έλεγε πως ‘Είναι το ωραιότερο βιβλίο όλων των εποχών, και εν πάση περιπτώσει, είναι ένα βιβλίο εκπληκτικά παρανοϊκό, γραμμένο με τρελό κέφι και με απόλυτη ελευθερία σκέψης που μεταμορφώνει το Ρώσο-Ιαπωνικό πόλεμο του 1905 σε ένα σαδομαζοχιστικό θέατρο’.

Εκπληκτικό βιβλίο – ερωτικό και όχι μόνο –, θεωρώ πως είναι Τιμάνδρα του Θοδωρή Καλλιφατίδη (Τιμάνδρα, η εταίρα του Αλκιβιάδη…)

Αγαπημένα βιβλία είναι:
1. Το Θεώρημα του Παπαγάλου του Ντένι Γκενζ.
2. Ο Θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ του Απόστολου Δοξιάδη
και πολλά άλλα για τους λάτρεις των μαθηματικών και της φιλοσοφίας

αγαπημένο μυθιστόρημα είναι το ‘Εγκλημα στην Αρχαία Αγορά’ της Claude Mosse,
(Γαλλίδα καθηγήτρια, ειδικευμένη στην αρχαία Ελληνική ιστορία, με εξειδίκευση στον 4ο-5ο αι. π.Χ., ξεδιπλώνει ένα υπέροχο μυστήριο ελληνικής γεύσης...)

πανέμορφες ιστορίες έχει γράψει και ο Maurice Leblanc, όπως
-‘Αρσέν Λουπέν εναντίον Χέρλοκ Σολμς’ (όχι Σερλοκ Χολμς),
-‘Η Κόμισσα Καλλιόστρο’ (για την Κυρία αυτή, έχω γράψει και εγώ ένα μικρό δισέλιδο).

 

Απάντηση: βιβλία που αξίζει (ή και δεν αξίζει) να διαβάσουμε

Ευχαριστώ για τις προτάσεις  

 

Απάντηση: βιβλία που αξίζει (ή και δεν αξίζει) να διαβάσουμε

 

Απάντηση: βιβλία που αξίζει (ή και δεν αξίζει) να διαβάσουμε

ΑΞΙΖΟΥΝ!!!!!

On the Road,-Τζακ Κερουακ
Junky-William S. Burroughs
Allen Ginsberg - Naked Lunch
William S. Burroughs - βενζινη
Τοπια της Φιλομηλας-Φ. Ταμβακακης
Γουρουνια στον ανεμο-Ν. Νικολαϊδης
Το σβησιμο-P. Everett
Ο λυκος της στεπας-Χ. Εσσε
Ο ξενος-Α. Καμυ
Το πεπρωμενο ονομαζεται Κλοτιλδη-Τζ. Γκουαρεσκι
Το ζεν και η τεχνη συντηρησης της μοτοσυκλετας-Ρ. Πηρσινγκ
Γυριστε τον γαλαξια με ωτοστοπ-Douglas Adams
Το κοκκινο στο φτερο παπαγαλου του-Ντ.Τσαβαρια
Μια στεκια στο ματι του Μοντεζουμα-Ν.Νικολαιδης

extra bonus:mwink:
Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ - SUN TZU

 

Απάντηση: βιβλία που αξίζει (ή και δεν αξίζει) να διαβάσουμε

Τα αγαπημένα μου
The secret - Rhonda Byrne
Οι τέσσερις συμφωνίες - Don Miguel Ruiz
Η διδασκαλία του Δον Χουαλ - Carlos Castaneda (όπως και όλα τα υπόλοιπα βιβλία του)
1984 - George Orwell
Θαυμαστός καινούριος κόσμος - Aldous Huxley

 

Απάντηση: βιβλία που αξίζει (ή και δεν αξίζει) να διαβάσουμε

Επαναστατημένες ζωές-ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΝΤΟΝΕΛΙ-εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ

Με τρόπο παράδοξο, η ζωή δύο κοριτσιών κυλάει παράλληλα: η μία ζει μέσα στη δίνη της Γαλλικής Επανάστασης, ενώ η άλλη, στο σημερινό Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, θεωρεί τον εαυτό της ένοχο για τον τραγικό θάνατο του αδελφού της. Τι μπορεί να συνδέει αυτές τις δυο ζωές; Η απάντηση θ’ αφήσει κατάπληκτο τον αναγνώστη.
Η Ιστορία ζωντανεύει, το ίδιο και η Τέχνη κι η Μουσική. Οι δυο ηρωίδες ζουν καθεμιά τη δική της κρίση κι ένα είναι το βασικό ερώτημα που τις κατατρύχει: Πώς να διατηρείς την ανθρωπιά σου σ’ έναν κόσμο βυθισμένο στην αγριότητα;
Μέσα στη φυλακή του μικρού δελφίνου, του άτυχου Λουδοβίκου ΙΖ΄, στο επαναστατημένο Παρίσι, αλλά και μέσα στους κοσμοπλημμυρισμένους δρόμους της Νέας Υόρκης, το ερώτημα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.
Ίσως η αγάπη να είναι η απάντηση σε όλα.

 

Απάντηση: βιβλία που αξίζει (ή και δεν αξίζει) να διαβάσουμε

"Η Βία", ψυχαναλυτικό δοκίμιο 37 σελίδων του Αθ. Αλεξανδρίδη, εκδόσεις Ίκαρος, 2007.

Ο ψυχαναλυτής εξετάζει τη βία στις διυποκειμενικές σχέσεις και τις συνέπειές της στους ανθρώπους.

Ξεκινά με τον ορισμό του Deleuze, ότι

αφήνει όμως το θέμα του ορισμού ανοιχτό σε άλλους αξιακά ουδέτερους τοιαύτους και έξω από το δίπολο σαδισμού - μαζοχισμού. Εξάλλου, δηλώνει εξαρχής, ότι ο ορισμός της βίας είναι δύσκολος.

Ο ψυχαναλυτής αναφέρεται στην οργανωτική (όλοι έχουμε πάει σχολείο) και την αποδιοργανωτική βία, στην ενδοϋποκειμενική βία (πώς διαχειρίζεται ο καθένας τη βία μέσα του), στην διυποκειμενική βία (στις διαπροσωπικές σχέσεις δηλαδή) και κατόπιν προχωρεί στις προτάσεις του όσον αφορά τη βία σε σχέσεις και πότε η έκβαση των πραγμάτων μπορεί να είναι υγιής, πότε όχι.

Πρόκειται για έργο πυκνότατο. Αν δεν υπάρχει πλήρης γνώση της σχετικής ψυχαναλυτικής ορολογίας απαιτείται να επιστρατευθεί η διαίσθηση στον υπέρτατο βαθμό για να γίνουν κατανοητά χωρίς θεμελιώδη σφάλματα τα γραπτά. Καλό θα ήταν η διαίσθηση να διασταυρωθεί μετά.

Αν και έχει καταβληθεί ουσιαστική προσπάθεια για να παραμείνει ουδέτερη η γραφή, αυτό δεν επιτυγχάνεται πλήρως. Δεν μπορεί να το δει για άδικο κανείς. Τα παραδείγματα είναι από ψυχιατρεία, από ... άλλα, ιδιαίτερα σκληρά πράγματα, επόμενο είναι ο Άνθρωπος μέσα στον ειδήμονα να δυσανασχετεί και φανερά ακόμα.

Ένα αξιόλογο, εξαιρετικά ενδιαφέρον, άκρως γονιμοποιό ανάγνωσμα. Διόλου βαρετό.

 

Απάντηση: βιβλία που αξίζει (ή και δεν αξίζει) να διαβάσουμε

Amazon.com: Customer Reviews: Phantoms in the Brain: Probing the Mysteries of the Human Mind

This is a good popular neurology book, that much is true. But it is not unifed, and it is not very deep. What I mean is that the authors do not present a clear theory of brain function, nor a clear way to bridge the gap of phenomenology and neurology. It also does not talk of very important issues, and concentrates on those in which Ramachandran has worked. This is not necessarlily bad. But truly, you do not learn much about consciousness by reading this book. What you do learn are disconnected neurology facts, theories and cases.

By far the best and more original of the explanations given are those concerned with visual illusions and the phantom-limb phenomenon. Taking the idea that there is a body-matrix genetically mapped in the brain, Ramachandran explains phantom limb pain in a simple and plausible way. The map of the lost limb is taken over by adjacent maps (brain plasticity) and when someone stimulates the thing that is mapped in the second map, there is feeling in the missing limb. In the hand case, it turns out the face is mapped right next to it, in the brain. Ramachandran found that by stimulating the face, he could arouse phantom limb feelings in his patients. HIs experiments with the mirror-box are also really interesting.

Ramachandran also explains how the brain "fills-in" information, like in tha case of the blindspot. He also explains many visual illusions. The rest of the book reads like a case study of different sindromes, like Capgras, Neglect,Propagnosia among others. For example Ramachandran describes patients that see cartoons in little soctomas in their blind fields, or people who claim their relatives are not "the originals". So at the end there is a lot of field discussed, but no semming unification or a grander theory. Ramachandran also touches in controversial issues like "the god part od the brain", presumably in the limbic or temporal regions.

 

Απάντηση: βιβλία που αξίζει (ή και δεν αξίζει) να διαβάσουμε

Μαθαίνοντας να ζούμε
Η σοφία των μύθων
Τόμος: 2
Συγγραφέας: Ferry Luc
Εκδότης: Πλέθρον

Όπως είχε κάνει και για τη φιλοσοφία στον πρώτο τόμο του "Μαθαίνοντας να ζούμε", που σημείωσε τεράστια εκδοτική επιτυχία, ο Λυκ Φερύ κάνει τους θεμελιώ δεις μύθους της εποχής μας προσβάσιμους για όλους. Παρουσιάζει με τέχνη αυτές τις εκπληκτικές αφηγήσεις και αναδεικνύει με μαεστρία το βαθύ τους νόημα και τη σχέση τους με τη σημερινή εποχή.
Σχεδόν χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, χρησιμοποιούμε δεκάδες εικόνες ή μεταφορές της αρχαιοελληνικής μυθολογίας: «πιάνω τον ταύρο από τα κέρατα», «πακτωλός» χρημάτων, πέφτω «από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη», ακολουθώ τον «μίτο της Αριάδνης», χάνομαι σε έναν «λαβύρινθο» ή έναν «δαιδαλώδη» δρόμο, γίνομαι «μήλο Έριδος», μιλάω σαν την «Κασσάνδρα» και πολλά άλλα. Είναι
αδύνατον να απαριθμήσουμε όλες τις μεταφορές, μέσα στις οποίες κοιμούνται ο Ωκεανός, οι Σειρήνες, ο Τυφώνας, ο Τρίτωνας, ο Πύθωνας και τα άλλα εκπληκτικά όντα που ε πιζούν στην καθημερινή μας γλώσσα.
Αυτό το βιβλίο μάς προτείνει να τα ξυπνήσουμε, αφηγούμενοι τις καταπληκτικές ιστορίες τους. Αντίθετα ωστόσο με την επικρατούσα άποψη, η μυθολογία δεν περιορίζεται σε μια αλληλουχία
«μύθων και θρύλων». Οι μεγάλοι μύθοι προτείνουν σε φιλοσοφικό επίπεδο μια πλειάδα από πολύ ουσιαστικά μαθήματα για τη ζωή και τη σοφία. Αποτελούν μια μεγαλειώδη απόπειρα να δοθούν απαντήσεις στο αρχαίο ερώτημα της «αγαθής ζωής». Η φιλοσοφία που γεννιέται στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα άλλο παρά εκκοσμίσκευση των μηνυμάτων αυτών των μύθων, των οποίων η μελέτη είναι και απαραίτητη για την κατανόησή της.

 

 

Μαρία Πιερράκου: «Ο ψυχαναλυτής δεν είναι γκουρού»

Η Μαρία Πιερράκου, στην αρχή της καριέρας της, προτού ολοκληρώσει τις σπουδές της στην ψυχανάλυση, υπήρξε στενοτυπίστρια. Ο Λακάν, ο σημαντικός Γάλλος ψυχαναλυτής, ήταν ένας από τους ανθρώπους που συνεργάστηκε μαζί του, προκειμένου να καταγράψει τις παραδόσεις στο περίφημο Σεμινάριό του. Δώδεκα χρόνια πληκτρολογούσε τα μαθήματά του, και πολλά χρόνια αργότερα, έχοντας ήδη διανύσει και εκείνη μια καριέρα ως ψυχαναλύτρια, αποφάσισε να μιλήσει για αυτήν την όχι και τόσο θετική εμπειρία της, και το έκανε γράφοντας το βιβλίο «Η πληκτρού του Λακάν. Αναμνήσεις μιας θυμωμένης στενοτυπίστριας. Σκέψεις μιας λυπημένης ψυχαναλύτριας». Συναντήσαμε στην Αθήνα την «Πληκτρού του Λακάν», το βιβλίο της οποίας κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις της Εστίας (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, Εισαγωγή: Γεράσιμος Στεφανάτος), όπως και το προηγούμενο «Η γυναίκα του ζωγράφου».

– Ποιο ήταν το έναυσμα να γράψετε αυτό το βιβλίο;

– Πάνε πολλά χρόνια από τότε, το βιβλίο το έγραψα στα γαλλικά το 2003. Ο θυμός ήταν αυτός που με έκανε να κινητοποιηθώ. Ο θυμός απέναντι σε μια αγιοποίηση του Λακάν. Και με έκανε να σκεφτώ για την ίδια την ψυχανάλυση, για τη θεωρία της. Θεωρώ ότι ύστερα από τόσα χρόνια ως ψυχαναλύτρια και ψυχοσωματίστρια η ίδια, η θεωρία που πρεσβεύει ο Λακάν είναι εγκλωβιστική για κάποιους. Εγώ πιστεύω ότι ο ψυχαναλυτής δεν είναι coach ούτε γκουρού. Η ψυχανάλυση είναι μια βαθιά δημοκρατική διαδικασία. Στο Σεμινάριο του Λακάν δεν υπήρχε τίποτα από αυτά. Μόνο σκοταδισμός, φανατισμός και εξουσία. Η ένωση που δημιουργούσε εκείνος με το ακροατήριο ήταν κάτι που σε τρόμαζε. Τέτοια ομαδικά φαινόμενα τα έκρινα ως τρομερά επικίνδυνα. Και ο φανατισμός κλείνει το μυαλό. Τώρα δεν θυμώνω πια.

– Μετά ή πριν από τον Λακάν, εμφανίστηκε στην ιστορία της ψυχανάλυσης άλλο τέτοιο φαινόμενο ανθρώπου που δημιούργησε πάθη και φανατισμό;

– Οχι, ποτέ. Ολες οι σχολές φανατίζουν σε έναν βαθμό τα μέλη τους ή τα μέλη τους φανατίζονται επειδή ανήκουν κάπου, αλλά το φαινόμενο Λακάν δεν επανεμφανίστηκε, ευτυχώς. Ξέρετε, ο φανατισμός αναδεικνύεται όταν υπάρχει διακύβευμα εξουσίας. Ευτυχώς, στις περισσότερες ψυχαναλυτικές σχολές το κλίμα ευνοεί την ανθρώπινη σχέση, προκύπτει φιλία καμιά φορά και σε βάζει σε ένα πλαίσιο να διαβάζεις περισσότερο, να σκέφτεσαι και να εξελίσσεσαι. Είναι πολύ ωραίο να υπάρχει μια ομάδα γύρω σου, βοηθάει πολύ τη δουλειά μας, απλώς στην περίπτωση του Λακάν δεν υπήρχε αυτό. Εκεί ο Λακάν απέκτησε χαρακτηριστικά ταγού που στο τέλος έγινε Χίτλερ.

– Δουλεύετε ακόμα ως ψυχαναλύτρια;

– Είμαι λίγο στον πάγο. Εργάζομαι με παλιότερούς μου ασθενείς, όταν προκύψει κάποιο ζήτημα και επανέρχονται. Δεν επιτρέπεται στην ηλικία των 87 ετών να βλέπω νέους ασθενείς.

– Το πρώτο σας βιβλίο ήταν η «Γυναίκα του ζωγράφου», που γράψατε σε προχωρημένη ηλικία για τον γάμο σας, και έπειτα από πολλά χρόνια σκιαγραφήσατε τη σχέση της νεότητάς σας με τον Λακάν. Αναρωτιέμαι εάν σας πήρε πολλά χρόνια να σπάσετε ένα κέλυφος προκειμένου να εκτεθείτε.

– Δεν είχα δυσκολία να σπάσω ένα κέλυφος, απλώς έδωσα σε όλη μου τη ζωή προτεραιότητα στον σύζυγό μου (σ.σ.: ο Αλκης Πιερράκος είναι ζωγράφος). Και με το δίκιο μου, διότι ο καλλιτέχνης είναι δημιουργός του θαύματος, η τέχνη είναι ένα θαύμα, ενώ η επιστήμη είναι δουλειά. Εκτός εάν είσαι ο Αϊνστάιν. Η αλήθεια πάντως είναι ότι εάν δεν υπήρχε ο Αλκης, θα είχα κάνει μια άλλη ζωή και θα είχα γράψει νωρίτερα και περισσότερο. Στο μεταξύ όμως, δούλεψα πάρα πολύ. Είναι περίεργο πως τώρα μου βγαίνουν όλα. Η εξυπνάδα μου τώρα βγαίνει (γελάει). Ημουν έξυπνο κοριτσάκι, ξέρετε, αλλά νομίζω ότι τώρα είμαι πιο έξυπνη γριά.

– Υπηρετήσατε όμως και εσείς ένα θαύμα. Οπως αυτοί που πίστεψαν τυφλά τον Λακάν και εσείς δοθήκατε ολοκληρωτικά στο θαύμα της ύπαρξης του συζύγου σας και στην τέχνη του.

– Ναι, έχετε δίκιο. Απλώς εγώ ήμουν μόνη μου, δεν ανήκα σε ομάδα. Αλλά πού με μπλέκετε εδώ; (γελάει).

Η θεραπεία

– Με την εμπειρία σας, ας μιλήσουμε για το θαύμα στην ψυχανάλυση. Πότε αισθάνεστε ότι λειτουργεί η θεραπεία;

– Οταν ο ασθενής φτάνει σε εκείνο το σημείο όπου βγαίνει από την ομίχλη του. Θα σας πω το θαύμα που εμφανίζεται και στο σώμα. Τελευταίως έχω δουλέψει πολύ στην ψυχοσωματική και δουλεύω με καρκινοπαθείς. Ξέρετε πού βλέπω το θαύμα; Οταν βλέπω καταδικασμένους ασθενείς –οι άνθρωποι συχνά σε τέτοιες αρρώστιες σταματούν να ονειρεύονται, παραδίνονται– και με τη θεραπεία αρχίζουν και ονειρεύονται ξανά και εκεί αναδύεται άγχος. Τότε η αρρώστια σταματά, διότι το άγχος είναι πολύ σημαντικό πράγμα, και σιγά σιγά κατευνάζεται το άγχος και λειτουργεί το σώμα μαζί με την ψυχή.

– Είστε και μαμά…

– Εχω δύο μεγάλες κόρες, είμαι και γιαγιά. Η μητρότητα ξέρετε για μένα ήταν μια ωραία διαδρομή, ήταν όλα καλά. Το πολύ δύσκολο στη ζωή μας ήταν ο χαρακτήρας και η τέχνη του άνδρα μου. Ηταν πολύ οξύθυμος, μάλωνε εύκολα και είχαμε συγκρούσεις. Αλλά είμαστε μια κανονική οικογένεια. Ως προς το αν ήμουν καλή μαμά, πρέπει να ρωτήσετε τις ίδιες, και νομίζω ότι κάτι άλλο θα έλεγε η μία, κάτι άλλο η άλλη. Ξέρετε, μάλλον έχω μεγαλώσει πολύ. Τώρα που τα βλέπω προς τα πίσω, μου φαίνονται όλα εύκολα.

– Η μεγάλη υπέρβαση που αναγκαστήκατε να κάνετε στη ζωή σας;

– Νομίζω το πιο δύσκολο πράγμα είναι να ζεις με έναν χαρισματικό άνθρωπο που δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος με τη ζωή του. Δεν ήταν τίποτα αρκετά καλό. Αλλά έδινε νόημα στη ζωή μας.

– Γιατί πιστεύετε ότι πληθαίνουν οι φωνές που λένε πως έρχεται ο θάνατος της ψυχανάλυσης;

– Διότι για κάποιους δεν είναι πια της μόδας. Μπορεί εξαιτίας της διάρκειας, αλλά και επειδή οι άνθρωποι ακούνε αποσπασματικά πράγματα και βγάζουν εύκολα κρίσεις. Ξέρετε και στη Γαλλία υπάρχει ο φιλόσοφος Michel Onfray, που βγάζει αποσπασματικά κομμάτια της ζωής του Φρόιντ για να τον υπονομεύσει, ότι δεν ήταν καλός χαρακτήρας ή ότι τα είχε με την κουνιάδα του. Και τι μας πειράζει αυτό; Θεωρώ ότι αυτά είναι ντροπή. Αλλά για να επανέλθω στον Λακάν, όλοι οι συνεχιστές του με τις σύντομες συνεδρίες το παράκαναν. Πλήρωναν οι άνθρωποι και η συνεδρία τους διαρκούσε δέκα λεπτά. Δεν καταλάβαιναν ότι με αυτό τον τρόπο βλάπτουν την ψυχανάλυση.

– Αν σας μιλούσε πιο ευγενικά ο Λακάν ή σας απηύθυνε τον λόγο, θα το γράφατε αυτό το βιβλίο;

– Οταν κυκλοφόρησε το βιβλίο, οι λακανιστές μού είπαν ότι γράφω αυτό το βιβλίο γιατί δεν μου έδωσε σημασία ο Λακάν. Μα είναι αστείο αυτό. Είναι αλήθεια ότι δεν ήταν καλός μαζί μου. Για το ελληνικό μου ταμπεραμέντο ήταν απαράδεκτος στη συμπεριφορά του, αλλά δεν έγραψα για αυτόν τον λόγο το βιβλίο.

http://www.kathimerini.gr/852706/ar...ria-pierrakoy-o-yyxanalyths-den-einai-gkoyroy

 

@gaby , με αφορμή το τελευταίο σου σχόλιο, προτείνω το βιβλίο "Το σφυρί και ο καθρέφτης", του Ερνέστο Σπινέλλι.