Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

Νύχτα του Άγρυπνου Έρωτα

Νύχτα πάνω από τους δυο με πανσέληνο,
εγώ βάλθηκα να κλαίω κι εσύ γελούσες.
Η καταφρόνια σου ήταν ένας Θεός, τα δικά μου παράπονα
στιγμές και περιστέρια αλυσοδεμένα.

Νύχτα κάτω από τους δυο. Κρύσταλλο οδύνης,
έκλαιγες εσύ από βάθη απόμακρα.
Ο πόνος μου ήταν ένας σωρός από αγωνίες
πάνω στην αδύναμη καρδιά σου από άμμο.

Η αυγή μας έσμιξε πάνω στο κρεβάτι,
τα στόματα βαλμένα πάνω στο παγωμένο σιντριβάνι
του αίματος τ αστείρευτου που χύνεται.

Κι ο ήλιος μπήκε απ το κλειστό μπαλκόνι
και το κοράλλι της ζωής άπλωσε το κλαδί του
πάνω στην καρδιά μου τη σαβανωμένη.

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

 

Απάντηση: Ποιήματα

Οι "πνευματικοί" είχαν από παλιά ανώμαλες συνήθειες, αλλά τότε οι "λαϊκοί" δεν αστειεύονταν:

Μικρός Γιωργής πανδρεύεται, μικρή γυναίκα παίρνει,
πρώτη βραδιά την πλάγιασε, την ηύρε φιλεμένη,
Στα γόνατα την κάθισε και την συχνορωτάει,
«Κόρη μου, ποιος σ' εφίλησε, σ' επήρε την τιμή σου;»
«Σίντα ήμουνα εννιά χρονών κι επάτησε στους δέκα,
Επήγα στον πνευματικό να με ξεμολογήσει,
με γέλασε, με φίλησε, με πήρε την τιμή μου.»
Και τα τσαρούχια φόρεσε, και το σπαθί το ζώνει,
στο μοναστήρι πάγαινε, στο μοναστήρι πάγει,
και από μακριά τους χαιρετά, και από κοντά τους λέγει
«Κατέβα κάτω, ηγούμενε, να μας ξομολογήσεις,
που 'χομεν κι έναν άρρωστο, να μας τον κοινωνήσεις.»
«Εσείς παπάδες έχετε, να σας ξεμολογήσουν.»
«Κατέβα κάτω, κερατά, σου κόβγω το κεφάλι,
χίλια φλωριά βενέτικα αξίζει η τιμή σου.»
Απ' τα μαλλιά τον άδραξε, και το σπαθί του βγάνει,
λιανά-λιανά τον έκανε, και στα σκυλιά τον ρίχνει.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Αὐτὸ τὸ ἀστέρι εἶναι γιὰ ὅλους μας

IV

Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ χοῦμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε

Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.

Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.


Τάσος Λειβαδίτης

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ποίημα του κώλου

Μια ιστορία θα σας πω πολύ μη σας κουράσω,
λύση έψαχνα να βρω ένα αυγό να βράσω.
Πολύ ταλαιπωρήθηκα δεν βρήκα τι να φάω,
δυο μέρες τώρα κάθομαι στη χέστρα και πεινάω.

Και το σκατό ξεράθηκε στον κώλο μου απάνω,
και για να το ξεφορτωθώ μπάνιο πρέπει να κάνω.
Δεν είναι όμως Σάββατο και τώρα πώς θα ζήσω ?
Λύση έπρεπε να βρω πως να το καθαρίσω.

Έχει μπλεχτεί στις τρίχες μου πονούσα ο καημένος,
ταυτόχρονα και δάκρυζα και ήμουν λερωμένος.
Με μιας λοιπόν σηκώθηκα το είχα αποφασίσει,
ένας από 'μάς τους δυο έπρεπε να νικήσει.

Με κοίταξε κατάματα με βλέμμα όλο φόβο,
και ευθύς εγώ του φώναξα "Ή ΠΕΦΤΕΙΣ Ή ΣΕ ΚΟΒΩ !".
Όσο και αν το φόβιζα δεν έλεγε να πέσει,
όσο και αν κουνιόμουνα δεν άλλαζε τη θέση.

Έτσι το αποφάσισα ευθύς μπάνιο θα κάνω,
έτσι θα φύγει το σκατό θα βγω και από πάνω!
Έτοιμος σαν ήμουνα ν' αρχίσω τον αγώνα,
γυρνάω μια απότομα χτυπάω τον αγκώνα.

Κάποιος με καταράστηκε και ήθελε να χάσω,
στη μάχη μου με το σκατό να φύγω, να τα κλάσω.
Δεν ήξερε, δε ρώταγε με ποιόν τα είχε βάλει,
και γύρισα και κοίταξα του κώλου μου το χάλι.

Και είχε χρώμα καφετί οι τρίχες μπερδεμένες,
τι ήθελες και ήσουνα στη χέστρα δύο μέρες ?
Ο σφόγγος στο αριστερό και το χαρτί στο άλλο,
το θάρρος έπρεπε να βρω, στον κώλο να το βάλω.

Την αναπνοή μου κράτησα και έκλεισα τα μάτια,
σαν ένιωθα πως έπεφταν με φόρα τα κομμάτια.
Ε Ναι λοιπόν κατάφερα τον κώλο να γυαλίσω,
για όσους δεν με πίστεψαν πως θα τον καθαρίσω.

Όντως τράβηξα πολλά, ποτέ δεν θα ξεχάσω,
αν κολλήσει το σκατό, ξανά τι θα περάσω.
Έτσι λοιπόν τελειώσαμε αυτή την ιστορία,
ελπίζω να μην άφησα καμία απορία.

Και αν απορία άφησα, στ' αρχίδια μου, και τράβα να την λύσεις,
σκούρα όταν θα τα βρεις, να πας να κατουρήσεις.
Και τώρα ναι, αποχωρώ, με θλίψη είμαι γεμάτος,
μπορεί να είμαι άσχημος... αλλά είμαι γαμάτος!

vlima

Πηγή

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ερωτικο

Αγάπη μου

Σε ποια απόσταση απ την αφή μου υπάρχεις;

Που σε κρατούν κρυφό οι Θεοί;

Νόμιζα πως άκουσα το πουκάμισο σου

να κοιμάται στο πάτωμα

τα τσιγάρα σου ν αναστενάζουν στο τασάκι



Αγάπη μου



Πέρασαν χρόνια που είχες φωνή

Αναπληρωματικοί ήρθαν μονάχα,

της ηχώς σου.

Τι είναι η ζωή χωρίς τα βήματα σου;

Τι είναι ο πόθος χωρίς το δέρμα σου;

Το σώμα μου χωρίς το σώμα σου;

Να δω ξανά τα μάτια σου

να κουρνιάζουν

σαν πιστά σκυλιά στην αγκαλιά μου

Εσύ Ταξίδι

Εσύ Έρωτα

Εσύ Δύναμη

Εσύ Αγρίμι

Εσύ θηρευτής

Εσύ Αλήθεια

Εσύ Ψευδαίσθηση

Ανάσταση Εσύ

πατήσας την θλίψη

Εσύ της άνοιξης χορηγός



Κανείς δεν νοιάζεται, αγάπη μου,

μονάχα εσύ

μέχρι κι εσύ

να γίνεις,

αυτοί

Κικη Μαυριδου

 

Blaise Cendrars Le ventre de ma mère


Η κοιλιά της μάνας μου

Αυτή ήταν η πρώτη μου κατοικία
Ήταν όλα καμπυλωτά
Πολύ συχνά με φανταζόμουν
Αυτό που θα μπορούσα να είμαι

Τα πόδια στην καρδιά σου μαμά
Τα γόνατα κόντρα στο συκώτι σου
Τα χέρια συστρέφονταν στο κανάλι
Που κατέληγε στην κοιλιά σου

Η πλάτη κουλουριαζόταν
Τ' αυτιά γεμάτα τα μάτια άδεια
Όλο τραβιόμουν απότομα, τεντωνόμουν
Το κεφάλι σχεδόν έξω απ' το σώμα σου

Το κρανίο μου στο διάφραγμά σου
Απολάμβανα από την υγεία σου
Από τη θερμότητα του αίματός σου
Τ' αγκαλιάσματα του μπαμπά

Πολύ συχνά μια φωτιά υβριδική
Ηλέκτριζε τα σκοτάδια
Ένα σοκ στο κρανίο με λασκάριζε
Και κλωτσούσα πάνω στην καρδιά σου

Ο μεγάλος μυς του κόλπου σου
Συσφιγγόταν τότε σκληρά
Κι αφηνόμουν δημιουργώντας οδύνη
Κι εσύ με πλημμύριζες με το αίμα σου

Το μέτωπό μου είναι ακόμα παραμορφωμένο
Από τις σκουντιές του πατέρα μου
Γιατί πρέπει να αφήνεται
Να πνίγει έτσι τη γυναίκα του;

Αν μπορούσα ν' ανοίξω το στόμα
Θα τον είχα δαγκώσει
Αν μπορούσα ήδη να μιλήσω
θα είχα πει:

Σκατά, δε θέλω να ζήσω!

Blaise Cendrars
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη



*Αφιερωμένη η μετάφραση σ' αυτήν που μου το υπέδειξε.

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΑΧΡΑΝΤΟΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ


«Είσαι αγία
της ανηθικότητος
και της λαγνείας

Θηριώνυμη του πάθους

Ερωτικού ψυχορραγήματος
είσαι
ο Σπασμός

Εκδύεσαι των φυλλωμάτων σου
και απονέμεις στην όραση
την αδήριτη
διαύγεια της γυμνότητος

Ενδεδυμένος
τα δαιμονικά μου άμφια

Ιερουργώ
με ευλάβεια
εξοντωτική
στη μυσταγωγία του σώματος

Και καταβαίνω
σύσσωμος
στο ευλύγιστο τόξο των μηρών σου

Και υποτάσσομαι

Ενώπιος
στο θρίαμβο
της ροής σου

Μηδέποτε κοινωνίαν
πλην αυτής
του υγρού ιάσμου σου
θα μεταλάβω.»

Γιάννης Τόλιας,
από την ποιητική συλλογή «Λυσίπονον»

---------- Post added at 23:29 ---------- Previous post was at 23:27 ----------

Σας ευχαριστώ. 

 

Απάντηση: Ποιήματα

Like e serial killer
cut and lick my finger
Eat my brest
but drink me first
Then Fuck me hard
as I call u Dad
And If I die
suck my pussy dry

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΙΣΩΣ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ-Pablo Neruda

'Ισως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,

χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε

 

Γιάννης Σκαρίμπας

Εαυτούληδες


Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη,
ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη
και με ήβραν —χωρίς κανέν' να μου λείπει—
τα λάθη.

Κι ως τα γνώρισα όλα-μου γύρω— μπραμ-πάφες
όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες
—ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ που με βλέπαν, oι γκάφες-
μου όλες.

A!... τι θίασος λίγον τι από αλήτες
μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους,
έτσι ως έμοιαζαν — με πρισμένες τις μύτες—
παλιάτσους.

Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη βέργα
μπρος σε τρίποδα με κάντα μυστήρια,
όπου γράφονταν τ' αποτυχημένα-μου έργα
—εμβατήρια!

Α... τι έμπνευση!... Μαιτρ του φάλτσου 'γώ πάντα,
με τη βέργα-μου τώρα ψηλά —λέω— με τρόμους
νά, με δαύτη-μου να παρελάσω τη μπάντα
στούς δρόμους.

Kι ως πισώκωλα θα παγαίνω πατώντας,
μες σε κόρνα θα τα βροντούν και σαντούρια
οι παλιάτσοί-μου — στον αέρα πηδώντας —
τα θούρια...

 

Απάντηση: Γιάννης Σκαρίμπας

«Κι ω Θεέ-μου, τι θίασος, τι λερή συνοδεία
εαυτούληδων (τούτοι-μου), να μοιράσουν σαν λύκοι
μεταξύ-τους — για ρόλους των — κάθε μια-μου αηδία,
κάθε τι ρεζιλίκι...»

 

Απάντηση: Ποιήματα

Αν είχαμε συνείδηση - Αλεξανδρος Ακριτιδης

Αν είχαμε συνείδηση κι' ανοίγαμε τα μάτια
θα βλέπαμε τα λάθη μας χωρίς εγωισμούς
κι' αμέσως θα γκρεμίζαμε τα ψεύτικα παλάτια
που μέσα τους μάς έβαλαν κομπάρσους θλιβερούς.

Αν είχαμε συνείδηση και ρίχναμε ένα δάκρυ
για τους ανθρώπους που ζητούν αγάπη και στοργή
κι' οι ίδιοι θα γλιτώναμε απ' του γκρεμού την άκρη,
απ' την πληγή που λέγεται αυτοκαταστροφή.

Ο κόσμος γύρω χάνεται, μα εμείς σε μιά οθόνη
κατευθυνόμενες ψυχές, απόμακροι και μόνοι.