Αξιολόγηση/Growing at their feet

Οταν διαβαζουμε καπου για τη ζωη της συναινετικης σκλαβας (και του σκλαβου φυσικα) μας μενουν, τελειωνοντας την αναγνωση, συνηθως δυο πραγματα στο μυαλο:

Καυλα και απορια
Καυλα γιατι ολο και καποια "ζουμερη" σκηνη θα εχουμε διαβασει, καποια σαδιστικη τιμωρια, ενα αισθησιακο μαστιγωμα, ενα σκληρο γαμησι.

Απορια για τον λογο που θα ηθελε καποιος ανθρωπος να ζει τη ζωη του με τοσους κανονες και περιορισμους αλλα και με τετοια δεσμευση και υποταγη.

Το καλοκαιρι που μας ερχεται θα ανηκω εικοσι χρονια στον Αφεντη. Ακριβως η μιση μου ζωη... Γι'αυτο το λογο θελω να προσπαθησω να κανω μια μικρη αξιολογηση της υποδουλωσης σ' Εκεινον μου αλλα και της ζωης μου ως σκλαβα. Θα κανω μια προσπαθεια να κρινω τον εαυτο μου και οχι τον Αφεντη και τους/τις αλλους/ες Κ. με τους οποιους συναναστραφηκα και συναναστρεφομαι. Ναι, αυτο το ποστ αναγκαστικα θα ειναι εγωκεντρικο, δε γινεται αλλιως.

Αν θελετε, μπορειτε να μοιραστειτε τις σκεψεις και τα συναισθηματα μου σε αυτο το μεγαλο ταξιδι που λεγεται υποταγη. Ο,τι διαβασετε θα ειναι δικη μου υποκειμενικη εμπειρια, τα δικα μου βιωματα και τα δικα μου λαθη στην 24/7 Μ/s σχεση που ζω απο 1991. Κρατηστε για τον εαυτο σας αυτα που σας αρεσουν και σας ταιριαζουν. Τα υπολοιπα... απλως προσπεραστε τα...

η σκλαβα κι ο Αφεντης
μια καλη φιλη απο το φορουμ μου ειπε προσφατα οτι η γνωριμια μου με τον Αφεντη ηταν θεμα "καρμικο". μου αρεσε αυτος ο ορος που χρησιμοποιησε και πιστευω οτι εχει δικιο. Ειδικα αν σκεφτει κανεις οτι τον Αφεντη και τη σκλαβα Του συστησε μια κοινη φιλη σε απολυτα βανιλλα περιβαλλον. Γνωριστηκαμε ως "ισοι", ξεκινησαμε τη σχεση ως ισοι αλλα αυτο κρατησε εναν μηνα... μετα... μετακομισα στο σπιτι Του, με μια βαλιτσα ολο κι ολο. μου ειπε που να βαλω τα ρουχα μου και πως να διπλωνω τα δικα Του. Πως να μαγειρευω το στιφαδο και ποσο μπορω να τρωω. Πως να τριβω την κλειτοριδα μου και να πως να Του ζηταω αδεια να χυσω...

Απο εκεινες τις μερες εχουν περασει δυο δεκαετιες. Μεγαλωσαμε, βαρυναμε, ωριμασαμε, αλλαξαμε. Αλλα το M/s ειναι εκει, αλλοτε εντονο, αλλοτε διακριτικο, αλλα παντα εκει. Το λιμανι και καταφυγιο μου, το στηριγμα και η μουσα Του...

η σκλαβα ως μητερα
γνωριζω οτι αυτο το θεμα ειναι λεπτο και θα σταθω μονο στα λιγα σημεια οπου το bdsm αγγιζει πολυ εμμεσα τη σχεση μου με τα παιδια μας. Ολα τα υπολοιπα δεν αφορουν το φορουμ. Τι βλεπουν τα παιδια;

Δυο ερωτευμενους γονεις. Χαμογελα, ματιες, που και που καποιος ψιθυρος στ'αυτι. Χαδακια, τσιμπηματα, πειραγματα. Τον μπαμπα να λεει γελωντας στη μαμα "συμμαζεεεεψου" ή "ξεφυυυυγαμε" ή "προοοοοσεχε", να την ταιζει γλυκα, να την τραβαει απαλα στην αγκαλια Του και να τη σφιγγει δυνατα, μεχρι εκεινη να σκασει στα γελια.

Βλεπουν τη μαμα τους να φοραει παντα μαυρα (ή ασπρα). Αλλα απο το σπιτι δε λειπει το χρωμα και η ζεστασια. Λουλουδια, βιβλια, μουσικη. η μαμα να τραγουδαει οταν μαγειρευει, απο αμανεδες μεχρι τους Led Zeppelin, δυνατα και με παθος. Να υπαρχει παντα φαγητο και αφθονος χωρος για τους φιλους τους, ενα σπιτι ανοιχτο, οπου ολοι ειναι καλεσμενοι και ευπροσδεκτοι.

Οι γονεις τους σπανια μαλωνουν και αν τυχει, η μαμα στενοχωριεται πολυ. Βουρκωνουν τα ματια της και ολο παινει το "κολιε" που φοραει στο λαιμο. Μετα απο λιγο ομως μιλανε με τον μπαμπα και τα πραγματα γινονται οπως πριν. Ο μπαμπας εξηγει οτι οταν μαλωνει με τη μαμα αυτο δε σημαινει οτι δε την αγαπει. Απλως δε συμφωνουν και θυμωνουν. Δεν ειναι κακο, ολοι θυμωνουμε που και που και, αν εχουμε φταιξει, να εχουμε το θαρρος να ζηταμε συγνωμη...

η σκλαβα και οι αλλοι
Με τη λεξη "αλλοι" εννοω ολους τους bdsm-ers που γνωριζω, ειτε ζωντανα, ειτε διαδυκτιακα. μιλαω και γραφω με πολλους και πολλες, απ' όλα τα στατους. Μπορει να ειναι μια απλη κουβεντα, μια συμβουλη, μια αγκαλια σε μια αδερφη σκλαβα, ενα "σας ευχαριστω για το ενδιαφερον αλλα ανηκω στον Αφεντη" ή ακομη και ενα "Μαλιστα Κυρια".

Υπηρξαν και υπαρχουν σκηνες με αλλους Κ. (και υ.) και δεν ειναι απαραιτητα ολοι γενους αρσενικου. Γνωρισα Κυριους και "κυριους", Κυριες και "κυριες". Με καποιους τα καταφερα... με αλλους οχι. Πολλες φορες εφταιγα εγω... λαθος χρονος... λαθος τοπος... λαθος προσδοκιες...

ηταν φορες που με κυριευε η αναγκη για υποταγη, για πονο, για ταπεινωση... ενιωθα μια πουτανα... να ικετευω για Κυριαρχια και να κανω ο,τι μου πουν χωρις δευτερη σκεψη και να καυλωνει εκεινος ή εκεινη που με βλεπει ενω εγω να εκτελω και να νιωθω ολο και μεγαλυτερη αηδια με τον εαυτο μου και να μου ερχεται εμετος...

Αρχες του περασμενου φθινοπωρου επαθα μια "υποτακτικη" κριση. Με τον Αφεντη να λειπει και εντολη να μην Τον ενοχλησω, ηρθε η στιγμη που μισησα τον εαυτο μου. Που ειμαι μαζοχιστρια... που χρειαζομαι και μια γυναικα στη ζωη μου... που αναζητω τον πονο... που το μονο που κανω ειναι να εκτελω εντολες για να μπορεσω να αισθανθω ολοκληρωμενη... που... που... που δε μπορω πια να ζησω αλλιως.

Κατερρευσα μπροστα σ'ενα μελος του φορουμ, εναν Κυριαρχο, που με αφησε να κλαψω δυνατα για αρκετη ωρα, οπως ημουν, στο πατωμα. Επειτα, με τεραστια υπομονη και βημα-βημα, καταφερε να με ηρεμησει και να αποκαταστησει τη χαμενη μου αυτοπεποιθηση. Να παρω μια ανασα και να αγκαλιασω την υποτακτικη μου φυση. Να σταθω στο υψος μου ως σκλαβα, να γονατιζω με αξιοπρεπεια... Η τιμωρια που μου επεβαλλε για την αμφισβητηση μου ηταν σκληρη αλλα οχι κατι που δε θα μπορουσα να καταφερω. Το ηξερε φυσικα...

Πισω στην πραγματικοτητα.
Υπαρχουν Κυριοι και Κυριες με τους οποιους θα ηθελα ενα σεσιον; ναι
Υπαρχουν υ. με τα οποια θα ηθελα να "παιξω"; ναι
Υπαρχουν πραγματα που δεν εχω κανει; αρκετα
μπορω ως σκλαβα να εχω λογο σ'αυτα τα θεματα; οχι

η σκλαβα και η θεση της
Αυτο ειναι το δυσκολοτερο κομματι αυτης αξιολογησης.

Για μενα, η υποταγη, η παραδοση στον Αφεντη, δε θα ειχε κανενα νοημα εαν δεν υπηρχε ο παραγοντας "προσωπικη αναπτυξη". Εαν δεν αισθανομουν οτι, μεταξυ αλλων, οι αλλαγες που εγιναν ολα αυτα τα χρονια στον χαρακτηρα μου, γιατι εγιναν μεγαλες αλλαγες που ξεπερνουν ενα απλο mindfuck, με εκαναν εναν καλυτερο ανθρωπο. Πιο ηρεμο, πιο ισορροπημενο, με στοχο, σκοπο και νοημα. Χωρις αποθημενα, με ανεπτυγμενη τη σεξουαλικη μου συνειδηση, οπως μου εμαθε ο Αφεντης, ωστε να ικανοποιω Εκεινον και οποιον αλλον Ορισει.

Μετα απο εικοσι χρονια, μπορω να πω με περηφανεια οτι στη σχεση μας η καυλα κυριαρχει. Και δεν εννοω την καυλα που οδηγει μονο στη σεξουαλικη εκτονωση αλλα την καυλα με την ευρεια εννοια του ορου: το καθετι που μας ευχαριστει και ομορφαινει τη ζωη μας. Σαδισμος, μαζοχισμος, ομορφα θυληκα, τσουχτερες βιτσες και ζορικα κολαρα. Αυστηρες Αφεντρες, προθυμα pets και μεταλλικα δεσμα. Στοματα, φιμωτρα, σαλια. Ζωνες, μασκες, στραπον. Η λιστα ειναι ατελειωτη...

Οταν ομως η σχεση ειναι 24/7, αναποφευκτα θα δοκιμαστει απο τη ζωη. Ολοι μας εχουμε πολλους ρολους. Ετσι και 'γω. ειμαι παιδι των γονιων μου και μητερα των παιδιων μας, συζυγος του ανδρα μου και μελος καποιων συλλογων. Σε ολα αυτα εχω μια "θεση", πρεπει να εχω μια θεση, για να μπορεσω να ειμαι χρησιμη σ'αυτους που χρειαζονται. Το μονο που δεν θεωρω ρολο, ειναι αυτος της σκλαβας...

Αγαπηστε με σα να με μισειτε...



cassie

 

Απάντηση: Αξιολόγηση/Growing at their feet

Ησουν τυχερη κουκλα μου.
Οντως ηταν καρμικη η συναντηση σας,
Να ειστε παντα ευτυχισμενοι και μακαρι ολοι μας,ειτε εκτος, ειτε εντος bdsm.
Οσον αφορα αυτα που γραφεις σαφως και δεν θα κρινω.
Πως αλλωστε? Δεν το εχω ζησει ποτε.
Στεκομαι μονο στην ευτυχισμενη γυναικα που ανακαλυπτω μεσα απο τα γραφομενα σου και την υπεροχη οικογενεια.
Τι αλλο να πει κανεις μετα?

 

Απάντηση: Αξιολόγηση/Growing at their feet

Mes hommages,madame..