Stormbringer

Δεύτερη μέρα που κοντεύω να απλώσω τα νεύρα μου στον ηλιακό θερμοσίφωνα.

Φιτίλια, που λέμε.

Δεν ξέρω αν φταίω εγώ που παιδιόθεν υπήρξα ένα θηλυκό αντίστοιχο του Γούντυ Άλλεν, ή αν φταίνε οι γύρω μου που μονίμως φροντίζουν να με εξωθούν στα όριά μου.

Και τελικά, αναρωτιέσαι, τις πταίει για τα χάλια σου. Το κράτος; Οι αρμόδιοι; Οι γύρω σου, που καταπώς φαίνεται δεν επικοινωνούν με τον έξω κόσμο, ή εσύ, που κάνεις τον καραγκιόζη για να μην τροφοδοτείς εντάσεις και καταλήγεις να σε περνάνε και γενεές δεκατέσσερις από πάνω;
Πάσαι ουν αι γενεαί από Αβραάμ έως Δαυίδ γενεαί δεκατέσσαρες, και από Δαυίδ έως της μετοικεσίας Βαβυλώνος γενεαί δεκατέσσαρες, και από της μετοικεσίας Βαβυλώνος έως του Χριστού γενεαί δεκατέσσαρες, λοιπόν, και όπως είπαμε, τα νεύρα κρεμασμένα στην απλώστρα.

Ωραία πράγματα.
Το κινητό κλειστό, το α λα Ντρέυφους τικ στο μάτι ανησυχητικό (βλ. ροζ πάνθηρα), το τασάκι ξέχειλο, η αναγούλα ενοχλητική και ποιος άραγε θα την πληρώσει, ποιος.

Το να σε περνάνε γενεές δεκατέσσερις, οκ, αν είσαι μαθημένος/η, όπως εγώ, μπορεί και να το ανεχτείς.
Το να σε περνάνε για μαλάκα όμως, και να προσπαθούν με τον πιο γελοίο τρόπο να σε τουμπάρουν ή και να σου χρυσώσουν το χάπι, ε, αυτό πάει πολύ. "Άντε γαμήσου κι εσύ και ο γρύλος σου", σου έρχεται να φωνάξεις, αλλά το κρατάς, το κρατάς, και λες, άσε παιδί μου, μην το κάνεις το θερμό επεισόδιο, τι σκατά διάβαζες γι' αυτή τη ρουφιάνα την αποτροπή (deterrence) και σου ανέβηκε και η μυωπία.

Ωραία. Μια χαρά χαράδρα η κατάσταση.

Και τι να κάνεις μπας και εκτονωθείς και ηρεμήσεις;
Να διαβάσεις; Δε συγκεντρώνεσαι.
Να συγυρίσεις; Δεν έχεις την υπομονή.
Να μιλήσεις στο τηλέφωνο; Στοίχημα ότι θες, κάποιον θα γαμωσταυρίσεις.
Να φας; Αφού ούτε νερό δεν πάει κάτω με τέτοια ναυτία.
Να δεις ταινία; Με τίποτα, κάτι θα δεις που θα σε τσιτώσει χειρότερα.
Να ακούσεις μουσική; Θα στη βαρέσει και θα νευριάσεις.

Φίλε, έχεις την εξής κατάσταση.
Ο συνομιλητής σου είναι ένα με τα κούτσουρα, και καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να στέκεται όρθιος.
Μην παίζεις με την ψυχολογία του γαμώ την Παναχαϊκή μου, θα σε πάρει και θα σε σηκώσει και θα έχει δίκιο.

Ω ρε μάνα μου, χτυπάει το σταθερό και έχει απόκρυψη...
Ας χτυπάει.

Κανονικά θα έπρεπε να μουτζώνω την αντανάκλασή μου στον καθρέφτη αυτή τη στιγμή, γιατί δεν είναι αυτή συμπεριφορά ενήλικης γυναίκας. Μήπως όμως η προσωρινή διακοπή διπλωματικών σχέσεων βοηθάει στην εκτόνωση καταστάσεων; Να απομακρυνθείς λίγο για να μη χρειάζεται να προσποιείσαι ότι είσαι καλά (που δεν είσαι) και να ανέχεσαι τα χίλια μύρια για να μη βρίσεις και γίνει της επί χρήμασι;

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχεις και τα ντουβάρια που απειλούν να σε πλακώσουν από στιγμή σε στιγμή. Πολύ πούστικα αυτά τα ντουβάρια. Όποτε έχεις τις ανάποδές σου, τότε είναι που αποκτούν επικίνδυνη κλίση προς το μέρος σου.

Το χειρότερο πάντως, είναι που όποτε πας να μιλήσεις, βγαίνεις και φταίχτης.
"Κι εγώ τι άλλο πια να κάνω για να βοηθήσω;"
Σου έρχεται το καντήλι, πανάθεμά σε, σου έρχεται. Πότε έκανες κάτι; Πότε σου ζήτησα εγώ να κάνεις κάτι; Βούλωσέ το λοιπόν. Τα λούκια τα έβγαλα πέρα μόνη μου, και ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ για τι πράγματα μιλάμε. Γιατί αν είχες έστω και την παραμικρή υποψία, θα είχες φύγει από το παράθυρο, my dear.
Ω ναι, πάλι πληρώνω το ότι κάνω μια ζωή τον καραγκιόζη για να επικρατεί μια σχετική ηρεμία.
Δεν έχεις μόνο εσύ προβλήματα. Ούτε τα δικά σου προβλήματα είναι πάντα μεγαλύτερα από των άλλων. Κι αν πρέπει για να θεωρήσεις ότι έχω το δικαίωμα να μην είμαι καλά, να με δεις με καρκίνο, ε τι να σου πω. Μπράβο σου και εις ανώτερα.

Συγνώμη που σας χαλάω το ήχος και φως.
Μεταξύ μας, τώρα, χέστηκες για το πώς είμαι, την πάρτη σου κοιτάς και δε θες να σου τα ζαλίζουν. Τι πιο απλό. Κομμένες οι μαλακίες.
Το ότι κάνω το μαλάκα δε σημαίνει ότι είμαι κιόλας.




C' est pas ma faute, monsieur Gilbert, οπότε μη με ξανα-κωλοχεριάσετε τώρα κοντά που θα τα ξαναπούμε.

 

 

Απάντηση: Re: Stormbringer

Δυο βουνα δικιο εχεις αν κρινω απο την τσαντιλα  ....αλλα εκεινη η ερμη η Παναχαϊκη μωρη τι σου φταιει? 
Αστην την καημενη μπας και ανεβει κατηγορια που εχει καταντησει να παιζει με την Αστραπη Κατω Ραχουλας  , την Πατρα μου μεσα..... 

 

Για να ευθυμήσουμε λιγάκι, μιας και το φεστιβάλ γκαντεμιάς συνεχίζεται!

 

Παράξενα πλάσματα οι γκόμενες βρε παιδί μου.
(Κακώς διαχωρίζω τον εαυτό μου, άλλωστε μια αμόρφωτη γκόμενα είμαι κι εγώ -μόνο που για το γκόμενα δεν παίρνω και όρκο).

Τις βλέπεις στα κλαμπ και τα μπαρ (όχι αυτά που συχνάζω εγώ, γιατί εκεί μονίμως είμαστε 6 άτομα μετρημένα: εγώ, οι δυο φίλοι μου που μεγαλώσαμε μαζί, δύο μεθυσμένοι και ο μπάρμαν) με αμφίεση ντύσιμο-γδύσιμο (για να μνημονεύσω και μια ψυχή) να λικνίζονται στους ρυθμούς της (σχεδόν πάντα) λαϊκομπουζουκοβλαχοπόπ μουσικής πιο πρόστυχα κι από τις χορεύτριες του Alcatraz, και έτσι και κάνει κανένας να τους την πέσει ξινίζουν τα μούτρα τους.

Μετά, λέει, "δεν υπάρχουν άντρες"!

Μ(ου)νήσθτί μου, κύριε.

"Ρε συυυ... Κοίτα πώς με κοιτάει ο λιγούρης..."

Χρυσό μου κορίτσι, δεν είναι λιγούρης ο άνθρωπος. Πέος έχει, απλά. Και στους φέροντες πέος, ο οργανισμός είναι ΟΡΜΟΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ. Δε θέλει και πολύ το σύστημα για να μπλοκάρει. Στην τελική, αφού είσαι μια αθώα πριγκίπισσα, αν δε θες να τον καυλώσεις τον δύσμοιρο, μην τα κάνεις αυτά τα τσαλίμια. (Έλα τώρα που δε θέλεις, μάνα μου...)



Κι εσύ, κύριος, απέναντι.
Όταν γουστάρεις γυναίκα, μην κάθεσαι από απέναντι σαν τον να μην πω με το ποτήρι στο χέρι να κοιτάς όπως κοίταζε ο Κασπάροφ τον Καρπόβ πριν από το ρουά ματ.
Δεν πέφτουν έτσι οι γκόμενες ρεεεε....
Κουνήσου.
Εκτός δηλαδή αν είμαι εγώ τόσο εκτός πραγματικότητας ή εσύ ο Μαγκνέτο των X-Men και έλκεις τις γκόμενες σαν να είχε καταπιεί πέντε κιλά συνδετήρες η καθεμιά ή αν πλέον τα κοριτσόπουλα το δίνουν στο πιάτο και ορμάνε αυτά πρώτα, σαν ύαινες πάνω σε ψοφίμι.

O tempora! O mores!

Και μια απορία, γιατί συναναστρέφομαι πολύ οργανισμούς με XY χρωμοσώματα και συνειδητοποιώ με τρόμο ότι ο Φρόυντ έκανε μεγάλο λάθος κάποτε.

Έστω μια γκόμενα Χ.
Αν σου κάτσει είναι πουτάνα, ξέκωλο, τσουλάκι, παρτόλα και τα λοιπά, τα ξέρουμε μην επεκταθούμε.
Αν δε σου κάτσει είναι αγάμητη, ανοργασμικιά, λεσβία, καργιόλα και η λίστα συνεχίζεται.

Τελικώς βρε άνθρωπε, θες να σου κάτσει η γκόμενα Χ ή όχι;
Τη θες παρθένα ή πουτάνα;
Μήπως και τα δύο;
Πείτε μου να ξέρω, γιατί έχω μπουτ τζαζλέψει η καλιαρντή.



Αμ το άλλο το θανατηφόρο, για να επανέρθω στις γκόμενες.
"Οκ, κι αφού δε θες να σε κοιτάει γιατί έχεις βάλει το ντεκολτέ στον αφαλό; Γιατί τα δείχνεις όλα φάτσα φόρα εν τέλει αν δε θέλεις να τα βλέπει;"
"Εγώ θέλω να τα δείχνω! Αυτός γιατί να κοιτάει;"
 
 
 


Δε νιώθω καλά!

Από το Άλφα του Κενταύρου πρέπει να προσγειώθηκα εδώ, δεν εξηγείται αλλιώς!

 

Απάντηση: Stormbringer

Καλά, δίκιο έχεις, αλλά τούτες οι ηλίθιες νοοτροπίες είναι θέμα δύο κομπλεξικών μεταβατικών γενεών (με λαμπρές εξαιρέσεις που δυστυχώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα) και μειώνονται δραματικά όσο νεότεροι είναι οι άνθρωποι. Τα παιδιά από 25 και κάτω σπάνια έχουν τέτοια θέματα, εκτός αν είναι τελείως καγκούρια.

 

Re: Απάντηση: Stormbringer

Μάλλον επειδή δεν ξέρουν ακόμη αν είναι οριζόντιο ή κάθετο (μη ρωτάς ποιο).

Προσωπικά βρίσκω ότι κι εκεί τα ίδια σκατά είναι απ' όσο 'εχω δει, αλλά εγώ είμαι διαβόητη μίζερη και αγοραφοβικιά και νευρωτικιά οπότε κατάλαβες.

 

Απάντηση: Re: Stormbringer

 
  

 

Απάντηση: Stormbringer

OK, αλλά παρακαλώ αντικατάστησε το quote με το εντιταρισθέν ποστάκι μου, γιατί βλέπω το "τέτια" που μου ξέφυγε και νιώθω σαν να μου χώνουν σύρμα από φράχτη μέσα στα ούλα.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Stormbringer

Ξέρουν και με το παραπάνω.
Απλά είναι ευρωπαιόπουλα, ενώ οι δικές μας γενιές ήταν κατά κανόνα απόξω Ογρώπη κι από μέσα Μπαλκάνια, με αποτέλεσμα τις αντιφατικές εκδηλώσεις που περιέγραψες πιο πάνω.

 

Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, αλλά δε μπορώ.

Είναι που νιώθω παράξενα.


Βλέπεις, κάποιες καταστάσεις στη ζωή μας θυμίζουν σπασμένα οστά.
Κάποια στιγμή θεραπεύονται.
Όταν όμως αλλάζει ο καιρός πάντα σε πονάνε.


Πέρασαν χρόνια και νόμιζα πως είχα ξεχάσει.
Μάλλον έκανα λάθος.

Στο ίδιο μέρος, χωρίς να συναντηθούμε.

Αν βρισκόμασταν, τι θα έκανα; Τι θα λέγαμε;
Άραγε θυμάσαι;


Το μυαλό μου ταξιδεύει αρκετά πίσω.
Σ' εκείνο το πρωί που δεν απάντησα στο τηλέφωνο.
Βλέπεις, όλα είχαν τελειώσει μήνες πριν.
Δεν ήλπιζα πλέον τίποτα και δε φοβόμουν τίποτα.
Άλλωστε εσύ είχες προχωρήσει.
Εγώ όπως αποδείχτηκε, θα αργούσα.

Δεν απάντησα λοιπόν στο τηλέφωνο. Τι να λέγαμε; Είχα πάψει από καιρό να πιστεύω στα λόγια. Οι πράξεις πάντα λένε περισσότερα.

Υπήρξαν μέρες που ένιωσα σαν αδέσποτο σκυλί.
Σιγά σιγά βρήκα παρόλα αυτά μια άκρη.
Η ζωή προχωράει, θες δε θες.
Λίγο πιο ξινή μετά από όλο αυτό, λίγο πιο κρύα, αλλά c' est la vie και δεν παραπονιέμαι. Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες που λένε.
Μόνο που με εκπλήσσω λιγάκι.

Νομίζεις ότι έχεις ξεχάσει, αλλά έρχεται εκείνο το τσίμπημα στην καρδιά να σου πει πως ποτέ δεν ξέχασες. Πως πάντα θα κουβαλάς στο σώμα σου την ουλή από εκείνη την πληγή που έστω και μετά από καιρό έκλεισε.

Έχω βγει στο μπαλκόνι και φουμάρω ως άλλη Ιντέγκρα Χέλσινγκ. Το τσίγκινο κουτί των Wintermans με σώζει τέτοιες ώρες, που έχω ξεμείνει από τσιγάρα ενώ όλα είναι κλειστά. Ψιλοτρέμω, αλλά δεν ξέρω αν είναι από την ψύχρα (δε φοράω και πολλά τέτοια ώρα) ή από την ταραχή.

Είναι που δεν περίμενα να νιώσω έτσι.
Τελικά δε με ξέρω αρκετά.

Είχαν περάσει μήνες που δεν είχαμε μιλήσει.
Γιατί τηλεφώνησες μετά από τόσο καιρό;
"Μη μ' αφήνεις."
"Δε θέλω να σε χάσω."
"Θα σου τηλεφωνώ συνέχεια."
Μεγάλες κουβέντες.
Αν μπορούσα, δε θα είχα μετακομίσει και το ξέρεις.
Περίμενα κάθε μέρα τηλεφώνημά σου.
Ούτε εγώ ήθελα να σε χάσω.
Μόνο να τακτοποιηθώ ήθελα γαμώτο!
Λίγο χρόνο να εγκατασταθώ ήθελα!
Ούτε ένας μήνας δεν είχε περάσει όταν τα έμαθα...

Πέρασε κοντά ένας χρόνος και τηλεφώνησες.
Μάλλον έπρεπε να το είχα σηκώσει.
Έλα όμως που και δεν αντέχω την προδοσία και δεν έχω και τ' άντερα να αντιμετωπίζω τέτοιες καταστάσεις.
Όταν συνάντησες τον Σ, δεν ρώτησες αν ζω ή αν πέθανα. Κι ας ήξερες ότι είμαστε σαν αδέρφια.
Ναι. Πόνεσε.
Αλλά το κατάπια και προχώρησα.

Γέλασα ξανά, δυνατότερα αυτή τη φορά.
Ερωτεύτηκα, δυνατότερα.
Με αγάπησαν περισσότερο.

Ο χρόνος είναι καλός γιατρός.
Δεν είσαι παρά μια ανάμνηση πλέον.


Θυμάμαι μια σκηνή από εκείνη την ταινία που τόσο αγαπούσαμε.
Ναι, ναι. Κάπως έτσι. Με κάποιες διαφορές μόνο.

Εσύ ξέχασες.
Εγώ όχι.






Αύριο θα είμαι καλύτερα.
Θα φορέσω τα αθλητικά μου παπούτσια και θα τρέξω, θα γελάσω, θα ανυπομονήσω να νιώσω τη μυρωδιά εκείνου που σύντομα επιστρέφει, θα αγχωθώ, θα μιλήσω στο τηλέφωνο με φίλους.
Κι εσύ θα ξαναθαφτείς στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Και θα σε ευχαριστήσω άλλη μια φορά για όλα. Έτσι κι αλλιώς, ένα δυο πράγματα στα χρωστάω.

Δε μπορώ να σου θυμώσω.
Κομμάτι της ζωής μου είσαι...

 

Οι φίλοι συνήθως είναι αυτοί που βρίσκονται δίπλα σου τη νύχτα.
Όταν έχει φύγει η φασαρία και η πολυκοσμία της ημέρας -αυτός ο συρφετός ανθρώπων που συναναστρέφεσαι χωρίς πολλά πολλά.
Μένουν δίπλα σου με ένα μισοάδειο μπουκάλι ουίσκι και σας βρίσκει το ξημέρωμα.
Σας δένουν πολλά πέρα από το κοινό παρελθόν.
Κι αυτά τα βράδια, που συνήθως είναι ζόρικα για να τα περάσεις μόνος χωρίς να σαλτάρεις, ξαγρυπνούν μαζί σου, μοιράζονται το κρεβάτι σου με κουβέντες που με κανέναν άλλον δεν μπορείς να κάνεις, σκουπίζουν τα δάκρυά σου και σε αγκαλιάζουν παίρνοντας πάνω τους το μισό σου φορτίο.
Στις χαρές, είναι πάλι δίπλα σου.
Θα χαρούν δύο φορές για σένα.
Και μαζί τους, θα το γλεντήσεις όσο τίποτε άλλο.
Κι όταν η απόσταση σας χωρίζει, θα μείνουν ξύπνιοι στο τηλέφωνο μαζί σου, θα γελάσετε, θα κλάψετε, θα θυμηθείτε.
Το άλλο πρωί, το γεμάτο αποτσίγαρα τασάκι και το άδειο μπουκάλι μένουν για να θυμίζουν αυτά που δε λέγονται με κανέναν άλλον, παρά μόνο με αυτούς τους φίλους.
Τα αδέρφια που διαλέγεις.

Η τυφλή θεά με ευλόγησε και βρέθηκαν στο δρόμο μου τρεις τέτοιοι φίλοι.
Στάθηκαν δίπλα μου σε χαρές και σε λύπες, μου κράτησαν το χέρι σε αρρώστιες και κεφάτους χορούς, τραγούδησαν φάλτσα μαζί μου σε άδειους δρόμους αργά τη νύχτα, μου έδωσαν τον ώμο τους για να κλάψω και τα δάκρυά τους για να τα σκουπίσω.

Ένας από αυτούς, γεννήθηκε σαν σήμερα.

Ότι και να του προσφέρω είναι λίγο.

Έφτιαξα μόνο ένα βίντεο με τις αναμνήσεις και το τραγούδι μας, και του το έστειλα μαζί με την αγάπη μου.

Να 'σαι καλά, αδερφέ μου.
Σου αφιερώνω το τραγούδι μας.