Οι Δέκα Εντολές

H ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΟΛΗ​

Αυτή δεν είναι μία ρομαντική ιστορία.
Είναι μία βιβλική ιστορία.
Ο Θυρωρός της Νύχτας​

Η πρώτη εντολή ήταν απλή: δεν θα χαϊδεύεσαι.

Φαινόταν ξεκάθαρο στην αρχή. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου γυμνή και προσπάθησα να γίνω πολύ μικρή. Είμαι και πάλι παιδί. Θα πω την προσευχή μου και μετά θα κουλουριαστώ δίπλα στη γάτα μου, θα βάλω το ένα χέρι κάτω από το μαξιλάρι και θα κλείσω τα μάτια. Ο ύπνος θα έρθει σύντομα. Η αναπνοή μου θα γίνεται όλο και πιο αργή και όλοι οι θόρυβοι θα σβήσουν και το δωμάτιο κι εγώ θα βυθιστούμε στο σκοτάδι και η γάτα θα συνεχίσει να ρουθουνίζει και τα πόδια μου θα ζεσταθούν. Ήταν τόσο δροσερά κάτω από το σεντόνι κι εγώ χαμογελούσα και άκουγα την καρδιά μου και αισθανόμουν τόσο ασφαλής τώρα που είχα την εντολή. Μην ήταν αγάπη;

Τότε τα χέρια μου βρήκαν την πληγή ανάμεσα στους μηρούς μου. Ανάβλυζε λευκό αίμα. Την άγγιξα και έκαιγε σαν φλόγα. Άνοιξα το λουλούδι με το χέρι μου και μύριζε όμορφα κάτω απ’ το σεντόνι. Μύριζε ζεστό ψωμί και γάλα και βρεγμένο γρασίδι και θάλασσα και μετά το άλλο μου χέρι μπήκε κι εκείνο στο χορό με τις μυρωδιές και στριφογυρίζαμε όλοι μαζί σαν τρελοί. Το σώμα μου έγινε όλο πληγή. Μην ήταν αγάπη;

Η εντολή ήταν ξεκάθαρη: δεν θα χαϊδεύεσαι. Μα τότε, το σώμα μου δεν ήταν δικό μου. Τράβηξα τα χέρια μου και τα έβαλα να πλαγιάσουν στα πλευρά μου και έβαλα το σώμα μου πάνω σε ένα βάθρο και το λάτρεψα. Ήταν απαγορευμένο κι έτσι το λάτρεψα. Δεν μπορούσα να το αγγίξω. Άνοιγα και έκλεινα και άνοιγα και έκλεινα χωρίς να αγγίζω. Άνοιξα τα πόδια μου για τελευταία φορά και κοίταξα τα χείλη μου και ήταν αηδιαστικά μακρουλά. Ω, πληγή ήταν σίγουρα. Αλλά δεν χαϊδεύτηκα. Και η πληγή συνέχισε να μεγαλώνει. Μην ήταν αγάπη;

Έκλεισα τα πόδια μου και αποκοιμήθηκα. Το σώμα ήταν απαγορευμένο. Εγώ και το σώμα κρατήσαμε την πρώτη εντολή. Έτσι έγινα δική Του.

Μετά ήρθε η δεύτερη εντολή.

 

Αδωνάι​

Εγώ ειμί ο ών. Ο ών και ο ήν και ο ερχόμενος. Εγώ θα είμαι αυτός που θα αποδειχτώ...

Τί μήνυμα να γράψω σε μία σκλάβα, σε μία γυναίκα που φιλοδοξεί να γίνει ιδιοκτησία; Να αναγνωρίσω τις ανάγκες της, την επιθυμία της να υποφέρει και να αγαπιέται μέσα σε μία σχέση σκλαβιάς; Ή να αφήσω τα νοήματα που μεταφέρουν οι εικόνες της, τις ωμές ποιητικές ερμηνείες, στον Σαίξπηρ και στη Βιρτζίνια Γουλφ και στην Αναϊς Νιν; Να αφήσω τις ιστορίες πίσω από τις λέξεις στον Βολταίρο, στο Σαντ και στον Μαντιάργκ;

Αλλά λείπουν οι λέξεις. Πού πήγαν οι λέξεις που είχες στο προφίλ σου; Έμειναν μόνο οι εικόνες. Οι εικόνες δεν μπορούν να πουν πολλά. Μιλούν για υπακοή, για εξάρτηση, για την ικανότητα να υπηρετήσεις, για σεξουαλική αυθεντικότητα. Αλλά δεν τα λένε όλα. Δεν μιλούν για την ταπεινότητα, για την αίσθηση της ιδιοκτησίας, για όλες τις ευαισθησίες, νοητικές και ψυχικές σε μία σχέση σκλάβας και Αφέντη. Μπορεί να είσαι απλά μια μαζοχίστρια που ζει αυτό που ονειρεύεται ή μία πόρνη που προσφέρει σε υψηλή τιμή αυτό που ονειρεύονται οι άλλοι.

J’ ai besoin de tous les sens pour percevoir l’ intensité d’ un personnage. L’ image ne suffit pas. J’ ai besoin de ses odeurs, ses regards, sa voix, ses sensibilités, sa dépendance naturelle, sa soumission…

Αν είσαι αυτή που πιστεύω ότι είσαι – και είσαι πολύ παραπάνω από ένα ραμμένο μουνί – μπορεί να σου αρέσει αυτή η άσκηση. Δεν θα μετατρέψω μία σκλάβα σε μία πριγκίπισσα εκτός εάν με παρακαλέσει γι αυτό που επιθυμεί. Και μία πριγκίπισσα δεν θα γίνει ποτέ σκλάβα αν δεν...

Είμαι πολιτικός σημειολόγος και μοιράζω το χρόνο μου ανάμεσα στο Λουξεμβούργο και στη Νέα Υόρκη. Είμαι 57 ετών και δεν είμαι πατερούλης αλλά ιδιοκτήτης. Δεν ξέρω καν αν μιλάς Γαλλικά. Κανένας δεν είναι τέλειος...Αν όχι, το πολύ πολύ να χρησιμοποιήσω την επιστολή αυτή για κανένα λογοτέχνημα...

 

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΝΤΟΛΗ​

Η δεύτερη εντολή ήταν η εξής: ταπεινότητα.

Ταπεινότητα, αγάπη μου. Βρες την ταπεινότητα. Πού θα βρεις την ταπεινότητα; Είσαι η αγάπη μου και το αντικείμενό μου. Αλλά πρώτα, ταπεινότητα.

Πρέπει να εκμηδενίσεις όλα αυτά τα χρόνια. Να ξεμάθεις τον εαυτό σου. Τράβα την κλωστή της δικής σου ιστορίας. Τράβα την μέχρι να ξεφτίσει. Γκρέμισε τον εαυτό σου. Λύγισε τα γόνατά σου, ξάπλωσε μέσα στα ερείπια του εαυτού σου. Πονάει; Όχι. Ποια είσαι; Τί είσαι; Τί σκέφτεσαι; Τί;

Πρέπει να πάω να ουρήσω. Πηγαίνω. Κάθε τρεις ώρες πηγαίνω. Πίνω νερό και καφέ και χυμό και τσάι και κάθε τρεις ώρες πηγαίνω. Έχω την άδεια να πάω; Ναι την έχεις.

Ο τοίχος της σκλαβιάς μου υψώνεται όλο και περισσότερο γύρω μου. Στέκομαι γυμνή, ακουμπώ τις παλάμες μου στον τοίχο και πηγαίνω. Κρατιέμαι από τον τοίχο της σκλαβιάς μου για να μην πέσω. Τρέχει από το κορμί μου σαν ποτάμι. Τρέχει στους μηρούς μου. Κίτρινο ποτάμι στους μηρούς μου. Η ταπεινότητα ρέει από μέσα μου. Η μισή χύνεται στο πάτωμα. Πρέπει να τα καθαρίσω. Ήμουν απρόσεκτη πάλι. Κράτα το ανοιχτό με τα χέρια σου, σαν άντρας. Μα δεν μπορώ έτσι. Θα μπορέσεις. Θα συνηθίσεις.

Σκύβω και γλύφω την ταπεινότητα. Είναι δική μου. Την παίρνω πάλι μέσα μου. Βρίσκω την ταπεινότητα. Η ταπεινότητα είναι φτιαγμένη από κίτρινες σταγόνες. Η ταπεινότητα έχει γλυκιά γεύση. Η ταπεινότητα είναι δική μου. Πίνω την ταπεινότητα και γίνομαι πάλι ολόκληρη. Την άλλη φορά θα είμαι πιο προσεκτική.

Ποια είσαι; Τί είσαι; Τί σκέφτεσαι; Τί; Πονάει;

Όχι. Είμαι η αγάπη Του και το αντικείμενό Του.

 

Εμφανίστηκε σαν ένας Εβραίος γεροδιάολος από το πουθενά, εκεί που καθόμουν ήσυχα ήσυχα χωρίς να ενοχλώ κανέναν και συζητούσα το μέλλον μου με έναν γλυκύτατο Daddy Dom από τη γηραιά Αλβιώνα και ετοιμαζόμουν να βρω δουλειά ως καθηγήτρια σε κάποιο μικρό Κολλέγιο στο Λονδίνο. Είχα δικτυωθεί επαρκώς και ήδη σχεδίαζα τις μελλοντικές δραστηριότητες και τους εορτασμούς του φθινοπώρου. Η κοινότητα του Λονδίνου μου φαινόταν πολύ ψόφια, όλο munches και χαζομάρες και κάτι αηδίες με fish-hooks. Χρειαζόντουσαν σίγουρα μία γερή δόση D. Έτσι κι αλλιώς έψαχνα για νέο υλικό, μπας και καταφέρω να ολοκληρώσω την τριλογία, για να γράψω μετά κανένα βιβλίο της προκοπής. Τα bildungsroman δέον όπως ολοκληρώνονται...

Αυτό που δεν ήμουν διατεθειμένη να συζητήσω με τον Daddy Dom (που επρόκειτο να γίνει ο δεύτερος μάγειρας της καριέρας μου), ήταν ότι ένοιωθα σαν τη μετενσάρκωση της μακαρίτισσας της Λιζ Τέιλορ, έτοιμη να σκαρφαλώσω στο φορτηγάκι μίας ερωτικής σχέσης με τον Λάρυ Φορτένσκυ (αντί να περιμένω – ξανά - για τον Ρίτσαρντ). Τί έπρεπε να κάνω λοιπόν; Έναν ακόμη συμβιβασμό; Ίσως για λίγο; Είχα το δικαίωμα να το κάνω αυτό;

Όχι, δεν το είχα. Το πραγματικό πρόβλημα, βλέπετε, δεν είναι να βρούμε κάποιον με τις σωστές διαστροφές, αλλά κάποιον με τον οποίο να μπορούμε να συζητήσουμε το Τελικό μη επιστημονικό υστερόγραφο του Κίρκεγκωρ, που είναι πολύ πιο σχετικό με όλη αυτή την υπόθεση της σκλαβιάς από ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.

Κι έτσι απάντησα:

Είναι δυνατόν να βρήκα αυτό που ψάχνω εδώ και τέσσερα χρόνια; «Εκεί στα βαθιά, εβδομήντα χιλιάδες πόδια πάνω από το νερό, διατηρώντας ακόμα την πίστη μου...» Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Ένα ελαφρύ σκάλισμα, και να που, μετά από όλες τις προδοσίες και τις απογοητεύσεις, οι στάχτες ξαναζωντανεύουν. Θα έπρεπε να παραδίδω σεμινάρια για την τέχνη της απώλειας. Όχι δεν είναι το τέλος της ελπίδας αυτό που με σκοτώνει. Είναι η ίδια η ελπίδα.

Πριν από αυτό το μήνυμα, ένας μικρούλης πιθανός στόχος ήταν η κατάκτηση της Αγγλίας. Τώρα όμως δεν είμαι βέβαιη πια.

Ιδού και οι λέξεις που έλειψαν...

Είμαι κάπως απρόθυμη να μιλήσω για τον εαυτό μου σαν να ήμουν κάποιο αντικείμενο στο ράφι, που θα μπορούσε κάποιος να το πάρει στα χέρια του και να το μελετήσει. Και όμως αυτό είμαι. Επομένως, ας κοιτάξουμε πρώτα το κουτί και την ετικέτα. Είναι ένα μικρό κουτί, σε ροζ χρώμα, με χρυσαφί καπάκι. Στο πλευρό γράφει «Εύθραυστο» αλλά αν διαβάσετε τα μικρά γράμματα, θα δείτε ότι είναι «ικανό να κρατήσει μια ολόκληρη ζωή». Ανοίξτε το και θα βρείτε μέσα όλες τις χαρές και όλους τους πόνους αυτής της γης, τυλιγμένους στην ευωδιά των πιο διεγερτικών γυναικείων εκκρίσεων. Μία υγιής δόση κυνισμού χορεύει αγκαλιά με έναν άγριο ρομαντισμό, υπό τους ήχους ενός Γαλλικού ακορντεόν. Και ακριβώς στο κέντρο του μικρού κουτιού, εκεί που θα έπρεπε να είναι η καρδιά της, είναι το κενό που νιώθει η σκλάβα χωρίς Αφέντη...

 

ΕΙΡΩΝΕΙΑ​

Σου γράφω από τη βιβλιοθήκη του Λουξεμβούργου. Καμιά φορά έρχομαι εδώ να εργαστώ και να κάνω την έρευνά μου στην καλύτερη βιβλιοθήκη του κόσμου. Είναι εκπληκτικό πώς ένα τόσο μικρό κρατίδιο με πληθυσμό 500.000 έχει ένα τέτοιο παλάτι βιβλίων. Έρχομαι στις 10.30 το πρωί και φεύγω στις 6.00 το απόγευμα, με άφθονες σημειώσεις κι αφού έχω ψάξει εκατοντάδες βιβλία. Σήμερα ερευνώ την αναγέννηση της δημοκρατίας της Πολωνίας, για ένα βιβλίο που γράφω πάνω στο θέμα. Βρίσκω όμως τις σκέψεις μου να ξεστρατίζουν σε αυτό το ευαίσθητο άνοιγμα ανάμεσα σε μία σκλάβα και έναν Αφέντη, όπως το δάχτυλο του Αφέντη θα άνοιγε απαλά το αιδοίο σου, όταν θα το ήθελε ο ίδιος. Κάπως έτσι ξεκινά και η όπερα Nabucco.

La Reine Elisabeth I disait: «je trouve l’ impossible beaucoup plus intéressant.» Η σκλάβα που θέλω δεν έχει δικαιώματα. Ο Αφέντης αποφασίζει για τα πάντα. Η ζωή της σκλάβας είναι μία καθημερινότητα χωρίς όρια. Θα πρέπει να αναπροσδιορίσεις όλη σου τη σκέψη, λέξη προς λέξη. Να δημιουργήσεις ένα νέο Λεξικό της ζωής, όπου θα γράφεις μία καινούργια λέξη κάθε μέρα. Σε καλώ να διαλέξεις ανάμεσα στην περιπέτεια μίας ζωής σκλαβιάς που θα ανανεώνεται καθημερινά και σε ένα είδος μικροαστικού BDSM με έναν Daddy Dom.

Λίγα πράγματα για μένα: σπούδασα στη Γενεύη και στο Ανατολικό Βερολίνο, Πολιτικές επιστήμες και σύγχρονη ιστορία. Υπήρξα δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής με ειδίκευση στις Αραβικές χώρες. Έχω δουλέψει στη Βηρυτό, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στη Φρανκφούρτη, στην Κύπρο, στο Τελ Αβίβ, στο Βερολίνο, στο Στρασβούργο, στις Βρυξέλλες...Είμαι Βέλγος υπήκοος, κατάγομαι όμως από μία από τις παλαιότερες Εβραϊκές οικογένειες της Πολωνίας. Οι γονείς μου γλίτωσαν από το Ολοκαύτωμα, The Shoah. Είμαι άθεος και κομμουνιστής. Δυσκολεύομαι λίγο να συνδυάσω τις πολιτικές μου πεποιθήσεις με την Κυριαρχία μου, αλλά ίσως δεν είμαι ο μόνος.

Θέλω να σκεφτείς και να αποφασίσεις: θα πεις ναι στην περιπέτεια ή ναι στον Daddy; Μην βιαστείς να απαντήσεις, θέλω να είσαι σίγουρη. Οι λέξεις έχουν πάντα τη σημασία τους στη δημιουργία ενός αρχικού πλαισίου, πριν η υποταγή γίνει πραγματικότητα. Πρέπει να υπάρξουν κανόνες άμεσα, όσον αφορά τη συμπεριφορά σου και τις συνήθειές σου. Λέξη προς λέξη, κανόνας προς κανόνα, απαιτείται έλεγχος. Καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.

Je veux faire de toi une putain, une chienne, une princesse, une salope, une esclave, une souillon, ma propriété et tant d’autres choses. Surtout, je te veux l’objet de ton maître.

Εάν γινόσουν σκλάβα μου D, θα σου απαγόρευα τον κυνισμό και θα επέβαλλα την ειρωνεία. Θα διάβαζες τον Jankelevitch γονατιστή και θα κατουριόσουν επάνω σου, εκεί στο πάτωμα, σε κάθε κεφάλαιο. Θα αποκτούσες τη γνώση μέσα στη ντροπή. Η ειρωνεία είναι αυτή που αρμόζει στις σκλάβες. Η ειρωνεία τις οδηγεί σε μία προσωπική νίκη, τις απελευθερώνει από έναν ηττοπαθή κυνισμό.

Η σαδομαζοχιστική σκέψη δεν περνάει από τον κώλο ή από το μουνί. Ο σαδομαζοχισμός γεννιέται και ζει μέσα στη λέξη. Δεν υπάρχουν σαδομαζοχιστές εκτός φαντασίας.

Αν φορέσεις το κολάρο μου, θα με αποκαλείς Adon. Αν δεν γίνεις, αυτή θα είναι και πάλι μία δυνατή περιπέτεια. Η περιπέτεια είναι μία λέξη που περικλείει ευγένεια.

 

Η ΤΡΙΤΗ ΕΝΤΟΛΗ​

Πρέπει να ζω μέσα σε ένα αντρικό πουκάμισο. Αν ήμουν φίδι, θα άλλαζα το πουκάμισό μου κάθε άνοιξη. Θα με έγδερνα από μέσα προς τα έξω και θα γεννούσα ένα νέο, ατσαλάκωτο πουκάμισο για τον εαυτό μου. Λαμπερό, καινούργιο, με ένα διαφορετικό χρώμα κάθε άνοιξη. Αλλά δεν είμαι φίδι. Κι έτσι πρέπει να ζω μέσα σε ένα αντρικό πουκάμισο.

Το πουκάμισο μόλις που καλύπτει το πάνω μέρος των μηρών μου. Μοιάζω μ’ εκείνα τα κορίτσια στις ταινίες, που έμειναν το βράδυ στο σπίτι ενός άντρα και το πρωί αυτός τους έδωσε να φορέσουν ένα πουκάμισό του. Αλλά να πρέπει να ζεις μέσα σ’ αυτό, είναι μια άλλη ιστορία. Το πουκάμισο είναι για πάντα. Είναι η μονιμότητα του κανόνα που τον κάνει σχεδόν αφόρητο, η διάρκεια της πράξης που την κάνει απάνθρωπη.

Το πουκάμισο κρέμεται στην καρέκλα, δίπλα στο κρεβάτι μου. Το φοράω μόλις γυρίζω από τη δουλειά. Απλώνω το χέρι και το παίρνω αυτόματα. Το κάνω χωρίς σκέψη, έτσι όπως ένα κοριτσάκι φτιάχνει τσιχλόφουσκες και ονειρεύεται.

Τα απογεύματα περνούν ήσυχα στο σπίτι. Συμμαζεύω λίγο, βάζω μπουγάδα, ακούω τζαζ. Μαγειρεύω, τρώω μόνη μου στην κουζίνα, πίνω τον χυμό μου. Δεν επιτρέπεται να πίνω τίποτε άλλο εκτός από χυμό, τσάι και καφέ. Κάθομαι στην ψάθινη καρέκλα και τη νοιώθω σκληρή πάνω στους γυμνούς γλουτούς μου. Τα γεννητικά μου όργανα είναι ορθάνοιχτα κάτω από το πουκάμισο. Τα βράδια κοιμάμαι γυμνή.

Βλέπω πώς ζούνε οι άλλες γυναίκες και κουνώ το κεφάλι μου θλιμμένα. Ντύνονται για τον ρόλο τους. Δεν ξέρουν τί κάνουν.

Η τρίτη εντολή με μετατρέπει σε αληθινή γυναίκα. Αυτό είναι το νόημα που κουβαλάει το πουκάμισο.

 

Εξαιρετικές οι δύο τελευταίες παράγραφοι, με το ειδικό βάρος αποφθέγματος. 

Καταπληκτική σειρά κειμένων παρόλο που ο κυρίαρχος δεν πρέπει να … σκαμπάζει πολλά από όπερα, διαφορετικά δεν θ’ αναφερόταν σ’ ένα έργο όπου η σκλάβα προσπαθεί με μηχανορραφίες να γίνει αυτοκράτειρα και να εξουσιάζει τους πάντες, παρά μόνο ως παράδειγμα προς αποφυγή. Αν πάντως αρχίζει έτσι ο Ναμπούκο, εγώ είμαι ο Βέρντι αυτοπροσώπως. 








Καλά, μικρό το κακό και προφανώς αστειεύομαι. Αυτό που πραγματικά με διαολίζει εδώ είναι η απαξιωτική αναφορά στους Daddy Doms. Δεν ανήκουν ισότιμα στον χώρο; Και γιατί τους προσάπτεται η ρετσινιά του μικροαστισμού; Αν ο όρος μεταφραζόταν στα ελληνικά δεν θ’ αποδιδόταν ως Πατέρας Αφέντης; Δεν παραπέμπει λοιπόν σαφώς σε προ-αστικές κοινωνικές δομές και συγκεκριμένα στην Πατριαρχία;

Ο πατερναλισμός είναι ένας εναλλακτικός τρόπος κυριαρχίας, κατάλληλος για μη σαδιστές κυρίαρχους και ελάχιστα ή καθόλου μαζοχιστές υποτακτικούς. Αυτό δεν τον κάνει ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο από τις υπόλοιπες μορφές ερωτικής εξουσίας, συνιστά απλώς μια διαφορετική επιλογή.

 

Απάντηση: Re: Οι Δέκα Εντολές

Συμφωνώ  

 

Κι εγώ συμφωνώ με όλα σου τα σχόλια, vautrin. Θα μου επιτρέψεις να επανέλθω λίγο αργότερα στα σχόλια σου, γιατί θα ήθελα να ολοκληρώσω πρώτα την ιστορία...

 

Η ΠΙΣΤΗ​

Όταν ήμουν μικρή, βρήκα αυτό σε ένα βιβλίο:

Η μοντέρνα φιλοσοφία έχει δοκιμάσει τα πάντα στην προσπάθεια να βοηθήσει το άτομο να υπερβεί τον εαυτό του αντικειμενικά, πράγμα που είναι ένα εντελώς αδύνατο κατόρθωμα. Η ύπαρξη ασκεί την ανασταλτική επιρροή της, κι αν οι φιλόσοφοι σήμερα δεν είχαν γίνει απλοί γραφιάδες στην υπηρεσία μιας φανταστικής σκέψης, θα είχαν αντιληφθεί πριν από πολύ καιρό ότι η αυτοκτονία ήταν η μοναδική ανεκτή πρακτική ερμηνεία της προσπάθειάς της. Αλλά η σύγχρονη φιλοσοφία των γραφιάδων περιφρονεί το πάθος. Κι ωστόσο το πάθος είναι το αποκορύφωμα της ύπαρξης για ένα υπάρχον άτομο – και είμαστε όλοι μας υπάρχοντα άτομα. Στο πάθος, το υπάρχον άτομο γίνεται άπειρο κι ωστόσο είναι ταυτόχρονα πολύ καθοριστικά ο εαυτός του.

Ήταν από το Τελικό μη επιστημονικό υστερόγραφο του Κίρκεγκωρ. Δεν ξέρω γιατί αλλά αντέγραψα το κείμενο προσεκτικά σε ένα χαρτάκι και το κράτησα. Το κουβαλούσα μαζί μου, στο πορτοφόλι μου, όπου κι αν πήγαινα. Μερικές φορές το έβγαζα και το διάβαζα ξανά. Μεγάλωσα, παντρεύτηκα, απέκτησα παιδιά. Μετά πέρασε ο καιρός και τα παιδιά δεν με χρειάζονταν πια. Αποφάσισα τότε ότι είχε έρθει η στιγμή να απαντήσω στην ερώτηση, στη μόνη ερώτηση που αξίζει να απαντήσουμε, αν τολμήσουμε ποτέ να αναρωτηθούμε. To be or not to be? That is the question.

Ε λοιπόν όχι. Η απάντηση ήταν όχι. Όχι, εκτός εάν...

Και τότε, στην αναζήτηση ενός λόγου για το ναι, ανακάλυψα το πάθος.

Μία εν δυνάμει σκλάβα δεν έχει άλλες απαραίτητες ιδιότητες εκτός από αυτήν: είναι ικανή για το πάθος. Αυτό δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Όλη η αιώνια αποφασιστικότητα έχει τις ρίζες της στην υποκειμενικότητα. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει αντικειμενικός τρόπος να μετρήσουμε την ασφάλεια σε μία απόφαση αυτού του τύπου. Κανένας αντικειμενικός τρόπος να μετρήσουμε την σωφροσύνη. Η εν δυνάμει σκλάβα δεν είναι ένα λογικό, προσεκτικό άτομο. Και όμως, αποφασίζει. Ο αντικειμενικός τρόπος θεωρείται ότι παρέχει την ασφάλεια που ο υποκειμενικός τρόπος δεν έχει (και φυσικά η ύπαρξη και το να υπάρχουμε δεν μπορούν να νοηθούν σε συνδυασμό με την αντικειμενική ασφάλεια). Πιστεύει ότι διαφεύγει από έναν κίνδυνο που απειλεί τον υποκειμενικό τρόπο και αυτός ο κίνδυνος, στο απώτατο σημείο του είναι ο εξής: η τρέλα.

Αν ένας Αφέντης και μία σκλάβα χρειάζονται μία δικαιολογία για να προχωρήσουν με την μέγιστη δυνατή ταχύτητα, το Τελικό μη επιστημονικό υστερόγραφο πάντα θα μας παρέχει ένα καλό επιχείρημα, που να στηρίζει το άλμα πίστης. Το άλμα πίστης είναι ειλικρινά απαραίτητο, αν δύο άνθρωποι πρόκειται να αποφασίσουν (εντελώς συνειδητά) να εισέλθουν στην τρέλα.

Δεν είναι πολύ ρομαντική αυτή η ιδέα; Πράγματι, οι περισσότεροι άνθρωποι θα την απορρίψουν λόγω υπέρμετρου ρομαντισμού. Ο Δον Κιχώτης είναι το αρχέτυπο της υποκειμενικής τρέλας, όπου το πάθος της εσωτερικότητας αγκαλιάζει μία συγκεκριμένη πεπερασμένη έμμονη ιδέα. Δεν υπάρχει καμία άλλη προοπτική. Ή, αν υπάρχουν άλλες, αυτές είναι δευτερεύουσες ως προς την πρωταρχική. Αυτές εκπηγάζουν από την πρωταρχική. Η πρωταρχική προτεραιότητα είναι η εξής: αξίζει να ζούμε; Υπάρχει μία μοναδική ιδέα που κάνει όλες τις υπόλοιπες να αξίζουν τον κόπο; Γι αυτό είναι σημαντικό να καθορίζουμε τις προτεραιότητες. Γι αυτό μπορεί να υπάρχει μόνο μία ανησυχία και όλες οι άλλες να ακολουθούν. Έτσι ζω, ή μάλλον, έτσι έχω ανάγκη να ζω.

Όποιος αδυνατεί να καταλάβει το σκεπτικό αυτού του είδους, θα απορρίψει τον Δον Κιχώτη σαν έναν παράφρονα, κατά τον ίδιο τρόπο που θα απορρίψει μία εν δυνάμει σκλάβα ως κάποια που απλά έχει μία έμμονη ιδέα. Στον τύπο της τρέλας που εκδηλώνεται σαν μία εσωτερικότητα που παρεκτρέπεται, το τραγικό και το κωμικό στοιχείο είναι ότι αυτό που προκαλεί μία τόσο τεράστια ανησυχία στο δυστυχές άτομο, είναι μία συγκεκριμένη εμμονή η οποία δεν απασχολεί στην πραγματικότητα κανέναν άλλον. Φυσικά, η μοναξιά αποτελεί τμήμα της απόφασης, είναι κομμάτι της εμμονής. Ποιος θα καταλάβει; Όλοι αποστρέφουν τη ματιά τους από τα μάτια ενός τρελού...για να μην αναγκαστούν να βυθιστούν στην άβυσσο της τρέλας του.

Είμαι σκλάβα. Τί σημαίνει αυτό; Σε τί ακριβώς μεταφράζεται η ικανότητα για το πάθος; Πόσο γρήγορο είναι το γρήγορα και πόσο αργό το αργά; Είναι αυτά τα μέτρα κατάλληλα για την ψυχή ενός σκλάβου ή είναι εντελώς άκαιρα και άκυρα; Φαντασθείτε έναν σκύλο, αφοσιωμένο στον Αφέντη του. Ο Αφέντης υψώνει το χέρι, κρατάει ένα νοητό κομμάτι ξύλου και προσποιείται ότι το πετάει μακριά. Ο σκύλος ακολουθεί την κίνηση του χεριού του Αφέντη. Κάθε φορά ξεκινάει για το νοητό κομμάτι ξύλου, κάθε φορά ακολουθεί αυτό που δεν υπάρχει και κάθε φορά επιστρέφει χωρίς τίποτα. Ποτέ δεν παραπονιέται, ποτέ δεν αναρωτιέται, ποτέ δεν απορεί. Αν ο Αφέντης κάνει την κίνηση χίλιες φορές, χίλιες φορές ο σκύλος θα ακολουθήσει το τίποτα. Δεν θα αποτύχει ούτε μία φορά να πιστέψει στο φάντασμα αυτού που δεν υπάρχει. Ούτε μία.

Αυτή είναι μία σχέση που βασίζεται στην πίστη. Αυτή είναι αφοσίωση.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη γνώση του Θεού. Αντικειμενικά, η σκέψη κατευθύνεται προς το πρόβλημα αν αυτό το αντικείμενο είναι ο αληθινός Θεός. Υποκειμενικά, η σκέψη κατευθύνεται προς το ερώτημα αν το άτομο σχετίζεται με κάτι κατά τέτοιο τρόπο ώστε αυτή η σχέση να είναι πράγματι μία σχέση θρησκευτικής φύσεως.

Και άρα πόσο καιρό παίρνει, προτού η σκλάβα βρει την αντικειμενικότητα σε αυτό που γνωρίζει ήδη υποκειμενικά; Το υπάρχον άτομο που επιλέγει τον υποκειμενικό τρόπο, κατανοεί άμεσα όλη τη δυσκολία της διαλεκτικής που ενέχεται στην ανάγκη ενός χρονικού διαστήματος, ίσως ενός μεγάλου χρονικού διαστήματος, μέχρι να ανακαλύψει τον Θεό αντικειμενικά. Και νιώθει αυτή τη δυσκολία της διαλεκτικής με όλη την οδύνη που επιφέρει, εξαιτίας της σπατάλης κάθε στιγμής στην οποία δεν έχει Θεό.

Πόσος καιρός είναι πολύς καιρός;

Αυτό είναι το αποφασιστικό σημείο, τόσο δύσκολο διαλεκτικά, για όσους γνωρίζουν τί σημαίνει να σκέφτεσαι, και μάλιστα να σκέφτεσαι υπαρξιακά. Πράγμα που είναι πολύ διαφορετικό από το να κάθεσαι σε ένα γραφείο και να γράφεις για κάτι που δεν έχεις κάνει ποτέ, πολύ διαφορετικό από το να γράφεις de omnibus dubitandum και ταυτόχρονα να είσαι τόσο εύπιστος υπαρξιακά όσο οι πιο αισθησιακοί [άνθρωποι]. Αυτό είναι το αποφασιστικό σημείο και η καμπή σηματοδοτείται από το γεγονός ότι ενώ η αντικειμενική γνώση φλυαρεί χωρίς να πτοείται, προχωρώντας στον μακρύ δρόμο των προσεγγίσεων, χωρίς να δίνει σημασία στη δύναμη του πάθους, η υποκειμενική γνώση μετράει την κάθε καθυστέρηση ως έναν θανάσιμο κίνδυνο και θεωρεί την απόφαση τόσο άπειρα σημαντική και τόσο άμεσα πιεστική, που είναι σαν να έχει ήδη χαθεί η ευκαιρία.

Το άλμα πίστης μπορεί να γίνει μόνο σε κατάσταση αβεβαιότητας. Όταν κάποιος είναι βέβαιος για κάτι, δεν μπορεί να ασκήσει αυτή την ιδιότητα της πίστης. Μία σκλάβα χρειάζεται την ευκαιρία να ασκήσει αυτή την μοναδική δεξιότητά της. Κανένας δεν θα έπρεπε να της στερεί αυτή τη στιγμή της αβεβαιότητας, όπου ανακαλύπτει την πίστη της. Εκείνη τη στιγμή, το πάθος της γίνεται άπειρο.

Ένα νέο κορίτσι μπορεί να απολαύσει όλη τη γλυκύτητα της αγάπης, με βάση μόνο μία αδιόρατη ελπίδα ότι την αγαπούν. Όχι, δεν είναι το τέλος της ελπίδας που με σκοτώνει. Είναι η ίδια η ελπίδα. Αλλά είναι τόσο παράξενο να ανακαλύπτω ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Και θα συνεχίσω να ακολουθώ την κίνηση του χεριού του Αφέντη και το φάντασμα στον αέρα, χίλιες φορές αν χρειαστεί. Γιατί ξέρω ότι είναι εκεί.

Και γι αυτό είπα αυτό που είπα, από την πρώτη στιγμή. Γιατί,

Αν θέλω να διατηρήσω τον εαυτό μου μέσα στην πίστη μου, πρέπει να κρατάω συνέχεια ζωντανή την αντικειμενική αβεβαιότητα, έτσι ώστε να παραμένω εκεί στα βαθιά, εβδομήντα χιλιάδες πόδια πάνω από το νερό, διατηρώντας ακόμα την πίστη μου.

 

Μόλις γύρισα από μία βόλτα με το ποδήλατο στην παραλία της πόλης μου. Είναι μία ηλιόλουστη μέρα εδώ. Η βόλτα αυτή μου έδωσε την ευκαιρία να σκεφτώ την κατάσταση όπου έχω βρεθεί ξαφνικά. Ήταν πολύ ήσυχα δίπλα στη θάλασσα, ακούγονταν μόνο οι κραυγές των γλάρων. Φυσούσε ένα δροσερό αεράκι και μπορούσα να δω το λιμάνι πέρα μακριά.

Δεν υπάρχει κανένας δισταγμός, απολύτως κανένας. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή, από τη στιγμή που ονομάτισα την επιλογή μου. Μικροαστικό BDSM; Ίσως. Εγώ, όντας αηδιαστικά αλαζονική, την αποκαλώ επιλογή Φορτένσκυ. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω σ’ αυτήν χωρίς να ντραπώ. Εξάλλου, η Τέιλορ ήταν μία has-been, ενώ εγώ είμαι μία will-be.

Ξέρω ότι η επιλογή μου είναι σωστή, επειδή καθώς διάβαζα τις λέξεις, τα γεννητικά μου όργανα άνοιξαν και έκλεισαν για μια στιγμή, σαν ένα διψασμένο λουλούδι. Το σώμα μου πάντα θέλει να παρεμβαίνει και να μου λέει ποιες είναι οι σωστές επιλογές. Συνήθως το ακούω. Αν δεν είναι σωστή η επιλογή, απλά θα πονέσω πάλι.

Ένα σημαντικό κομμάτι της απόλαυσης είναι να φέρνουμε σε επαφή, ίσως και σε πλήρη ταύτιση, το φαντασιακό με το πραγματικό. Δεν μπορώ να ξέρω αν εγώ θα ταιριάξω στα δικά σας όνειρα, αλλά ξέρω αυτό: όταν έχουμε χορέψει με τον διάβολο στο φεγγαρόφωτο, είναι δύσκολο να επιστρέψουμε σε συνηθισμένες ασχολίες ρουτίνας, όπως η κατάκτηση της Αγγλίας.

Η περιγραφή μου ως άδειο κουτί δεν είναι η θλιμμένη ιστορία μίας γυναίκας που βρίσκεται ξαφνικά χωρίς Ιδιοκτήτη. Είναι μια αρκετά αστεία ιστορία, γιατί λαμβάνω καθημερινά εκατοντάδες μηνύματα, αλλά αν αυτοί οι άνθρωποι είναι εν δυνάμει Ιδιοκτήτες, τότε εγώ είμαι αστροναύτης.

Οι περισσότεροι έχουν τη ζωή τους, έχουν επιθυμίες, έχουν ένα σωρό σχέδια. Εγώ χρειάζομαι κάποιον να γεμίσει αυτό το κενό, γιατί δεν ξέρω πώς να το κάνω μόνη μου. Θα μπορούσα να το γεμίσω με οτιδήποτε και θα ήταν σίγουρα μία κακή επιλογή. Ακόμη και αν δεν ήταν τόσο κακή, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να αντέξω το βάρος της. Όταν με ρωτούνε, «Δώρα, τί θέλεις;» έχω δύο απαντήσεις, τις οποίες δίνω εναλλάξ, αφού είναι ουσιαστικά το ίδιο: «Δεν ξέρω», ή «Θέλω τα πάντα και τα θέλω τώρα».

Ο Μάστερ καλείται να χειριστεί μία τεράστια ελευθερία. Να κάποιος που δεν φοβάται το χάος. Μπορεί να του δώσει τη μορφή που θέλει ο ίδιος. Γιατί η σκλάβα είναι ενέργεια χωρίς κατεύθυνση. Είναι μια θάλασσα που ονειρεύεται να γίνει ποταμός...

Παλεύω με τον εαυτό μου εδώ και πολύ καιρό. Ξέρω πολλά πράγματα για μένα, ίσως περισσότερα από όσα θα ήθελα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κάνουν μεγάλες συνομιλίες με την σκιά τους. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα, γιατί η σκιά μας κουβαλάει αυτές τις αβάσταχτες αλήθειες, που τις απαλύνουν κάπως τα παραμύθια που φτιάχνουμε κατά τη διάρκεια της μέρας. Όμως τα παραμύθια είναι ψευτιές. Η σκιά μας τραγουδάει έναν διαφορετικό σκοπό.

Θα σας πω κάτι και θα ήθελα να το ξεχάσετε αμέσως μετά. Δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο σε σας, παρά μόνο η σκιά σας. Τα καλά σας στοιχεία βρίσκονται εκεί μόνο και μόνο για να κάνουν βιώσιμη τη σκιά. Δεν έχω απολύτως καμία χρήση γι αυτά. Αν δεν υπάρχουν βέβαια, η σκιά δεν θα αποκτήσει ποτέ υπόσταση. Θα παραμείνουμε δύο άνθρωποι που απλά ονειρεύονται.

 

Απάντηση: Re: Οι Δέκα Εντολές

Δεν θέλω να τελειώσει η ιστορία...
Κράτα Θερμοπύλες