Οι Αγανακτισμένοι / Los Indignados - Τετάρτη 25 Μάη

Απάντηση: Οι Αγανακτισμένοι / Los Indignados - Τετάρτη 25 Μάη

Διάβασα κάποια ποστ, τα περισσότερα τουλάχιστον και εχω μια βασική απορία.
Που ακριβώς βρίσκεται η διαφωνία?
Στο πόσο καιρο είναι τα πράγματα σκατά?
Στο τι είδος σκατά είναι?
Ή στο γιατι τα ανεχόμασταν τόσο καιρο?
Οποια και αν ειναι η απάντηση στα απο πάνω το αποτέλεσμα δεν είναι το ίδιο? Ότι πρεπει να σταματήσουν τα σκατά?
Ναι οκ, όλοι κάποια στιγμή "διοριστήκαμε" ή γνωρίζουμε ενα ξάδερφό μας Γιάννη που έστησε κώλο και διορίστηκε, ε και τι σημαίνει αυτό?
Ότι μια κοινωνία δεν μπορεί να αποφασίσει να αλλάξει? Ή μήπως σημαίνει ότι δεν πρέπει να αλλάξει επειδή κάποτε ή ακομα και τώρα μερίδα της συναινούσε στη μαλακία?
(Σόρρυ για το vulgaire αλλα της πάει της πολιτικής το μπινελίκι)

 

Εθνικό Φασκελόμετρο

 

Απάντηση: Οι Αγανακτισμένοι / Los Indignados - Τετάρτη 25 Μάη

Πώς θα αλλάξουν τα σκατά αν διαφωνούμε για το αν είναι σκατά ή φράουλες;

 

Απάντηση: Οι Αγανακτισμένοι / Los Indignados - Τετάρτη 25 Μάη

Το πραγματικό τέλος της μεταπολίτευσης,
του Κωνσταντινου. Τσουκαλά

από την εφημερίδα «Το Βήμα» , 01/05/2010


Η κρίση που ενέσκηψε ήρθε για να μείνει. Και η «αναγκαία» υποταγή στα κελεύσματα του ΔΝΤ και της ΕΕ ίσως σηματοδοτεί το τέλος της Μεταπολίτευσης όπως τη γνωρίσαμε. Τα ερωτήματα της «νέας εποχής» μοιάζουν- και είναι- βασανιστικά, σχεδόν υπαρξιακά. Η Μεταπολίτευση ήταν βίαιο φαινόμενο. Τι θα συμβεί τούτη τη φορά; Μπορούν στο καινούργιο τοπίο οι νεότερες γενιές και οι ελίτ της Ελλάδας να απαλλαγούν από το βάρος κατεστημένων νοοτροπιών και συμπεριφορών; Θα καταφέρουν κάτι καλύτερο στο μέλλον το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα, οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες που οδήγησαν τη χώρα σε junk κατάσταση;


Ρητά ή σιωπηρά, όλοι το έχουμε πάρει απόφαση: η κρίση που ενέσκηψε ήλθε για να μείνει. Για τους περισσότερους ανάμεσά μας το μέλλον προβάλλει μουγκό και αβέβαιο, ίσως και ζοφερό. Σχεδόν στο σύνολό τους, οι νέοι δεν νιώθουν πια νέοι και οι λιγότερο νέοι αισθάνονται ξεπερασμένοι από τα γεγονότα και ανήμποροι να σκεφθούν για το μέλλον τους. Το σήμερα είναι ήδη χειρότερο από το χθες και το αύριο προοιωνίζεται χειρότερο από το σήμερα. Ελάχιστα χρόνια μετά την αυτάρεσκη ολυμπιακο-ποδοσφαιρική εθνεγερσία, το ξεχασμένο φάντασμα της εθνικής μας «Ψωροκώσταινας» θα εμφανισθεί και πάλι στο προσκήνιο. Με τη διαφορά ότι η νέα μικρά Ελλάς δεν θα μπορεί καν πλέον να επαναπαύεται στην εντιμότητά της. Η απειλούμενη υλική υποβάθμιση εμφανίζεται ως θεία δίκη.

Επειδή όμως δεν νοείται συλλογική ανεντιμότητα ή ευθύνη, οι πολίτες βρίσκονται υπό το κράτος όχι μόνο απόγνωσης αλλά και οργής. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ερωτήματα «ποιος φταίει» και «γιατί φθάσαμε εδώ» πλανιόνται στα χείλη όλων. Κανείς δεν θα μπορούσε να έχει φαντασθεί πως μέσα σε λίγους μήνες ένας ολόκληρος κόσμος θα απειλούνταν με άμεση κατάρρευση και αποσύνθεση. Και στο μέτρο ακριβώς που κανείς δεν ξέρει πώς, ποτέ και αν θα αρχίσουν να αμβλύνονται οι παρενέργειες της κρίσης, κανείς δεν μπορεί να προδικάσει ποιος θα αντιδράσει πώς, πότε και προς ποια κατεύθυνση. Σε τέτοιες στιγμές, συνετοί οικογενειάρχες μπορεί να μετατραπούν σε βίαιους ταραξίες και πειθήνιοι αμνοί σε φλογερούς δημεγέρτες. Υπό τους όρους αυτούς λοιπόν, κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει αν η γενικευμένη δυσανεξία προαναγγέλλει ανεξέλεγκτες κοινωνικές εκρήξεις και αποφασιστικές μεταλλαγές στη λειτουργία του δικομματικού δημοκρατικού μας συστήματος. Ενα όμως φαίνεται βέβαιο. Η «αναγκαία» υποταγή στα κελεύσματα του ΔΝΤ και της ΕΕ σηματοδοτεί το τέλος ή ίσως και την ολοκλήρωση της «μεταβατικής» περιόδου που, είτε βιαστικά είτε προφητικά, είχαμε σπεύσει να ονομάσουμε μετα-πολίτευση. Αν δεν μας πεθάνει και δεν πεθάνει και η ίδια, η χώρα στην οποία θα ζήσουμε θα είναι διαφορετική από εκείνη που γνωρίζαμε. Τριάντα έξι χρόνια μετά τη «μετάβαση προς τη φιλελεύθερη δημοκρατία» του 1974 η χώρα φαίνεται πλέον να μετα-βαίνει πλησίστια προς νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και εκλογίκευσης. Αργά αλλά σταθερά, η καπιταλιστική Ελλάδα καλείται να κινηθεί στροβιλιζόμενη στους ρυθμούς του υπόλοιπου κόσμου και να γίνει μια χώρα όπως όλες οι άλλες.

Ολα λοιπόν φαίνεται να αλλάζουν. Οποιες και να είναι οι εξελίξεις, η κοινωνία που θα ανατείλει θα απέχει παρασάγγας από την κοινωνία που μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον θεωρούσε ότι μπορεί να επιβιώνει και να αναπαράγεται με τους δικούς της εντελώς ιδιότυπους, ίσως μάλιστα και πρωτόγνωρους όρους, μια κοινωνία που πίστευε πως είναι πάντα σε θέση να επινοεί εξόδους από τα οποιαδήποτε αδιέξοδα. Να θυμηθούμε απλώς ότι για μισό σχεδόν αιώνα τα οικονομικά μεγέθη μεγεθύνονταν και τα κέρδη συσσωρεύονταν δίχως να αναπτύσσεται η χώρα, η ατομική κατανάλωση αυξανόταν δίχως να εμπλουτίζεται ο παραγωγικός ιστός, τα πρότυπα ζωής προσαρμόζονταν γοργά στις σειρήνες της καταναλωτικής μαγείας δίχως να μεταλλάσσονται οι παραγωγικές δομές και σχέσεις. Μια χώρα που άλλαζε συνεχώς τον τρόπο και το επίπεδο της ζωής της, μπορούσε να παραμένει εγκλωβισμένη σε αμετακίνητα οργανωτικά σχήματα.

Για την πλειοψηφία του πληθυσμού, στο ιδιότυπο νεοελληνικό «μικρομεσαίο θαύμα» μιας συναινετικά αναπαραγόμενης κοινωνίας όλοι βρίσκουν τη θέση τους και όλοι μπορούν να προσβλέπουν στην απόλαυση αναπτυξιακών καρπών δίχως να υφίστανται παραγωγικές προϋποθέσεις. Ολες οι πολιτικές παρατάξεις συμφωνούσαν σιωπηρά ότι το «κοινωνικό ζήτημα» μπορεί να εξακολουθεί να λιμνάζει δίχως να εκρήγνυται και ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις μπορεί να αναστέλλονται μέσα από άτυπες και προσωρινές διευθετήσεις. Ελισσόμενη σε παράλληλες επίσημες και υπόγειες διαδρομές, η πολυπράγμων αλληλέγγυα οικογένεια μπορούσε να επινοεί υποτυπώδη δίκτυα προστασίας για ευρύτατα στρώματα ενός πληθυσμού που και αν ακόμη δυσπραγούσε δεν λιμοκτονούσε...

Το ελληνικό δαιμόνιο
Εις πείσμα λοιπόν των συνεχών κρίσεων, οι δυσλειτουργίες του αγοραίου καπιταλιστικού συστήματος εμφανίζονταν εν τέλει ως διαχειρίσιμες. Το ελληνικό δαιμόνιο πίστευε στην καλή του μοίρα ακόμη και αν- ίσως μάλιστα και επειδή- η νεοελληνική κοινωνία απέκλινε από τα παγκοσμίως ισχύοντα πρότυπα. Η αδράνεια και η αλαλία των πολιτικών υπέθαλπαν μια γενικευμένη αποδοχή του υπάρχοντος. Αυξάνοντας συνεχώς την κατα ναλωτική της ευμάρεια δίχως να υφίσταται τις καταλυτικές συνέπειες του παραγωγικού εκσυγχρονισμού, η εύθυμη Ελλάδα της ευλύγιστης επιβίωσης και των χαμηλών ποσοστών κοινωνικού αποκλεισμού, ψυχικών ασθενειών και αυτοκτονιών μπορούσε να αυτοπροβάλλεται αυτάρεσκα ως πολιτιστικός παράδεισος. Ο ιδιότυπος νεοελληνικός ρατσισμός ήταν πρωτίστως ναρκισσιστικός.

Ομως, η υλική βάση για τέτοιους περίτεχνους τετραγωνισμούς του κύκλου παρέμενε όχι μόνο σαθρή αλλά και εν δυνάμει εκρηκτική. Να θυμηθούμε ότι ακόμη και σήμερα η μισθωτή εργασία στον ιδιωτικό τομέα δεν ξεπερνάει το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού, ότι οι νανώδεις και ελάχιστα παραγωγικές επιχειρήσεις στηρίζονται πρωτίστως στην αυτοαπασχόληση και πολυαπασχόληση των μελών της ευρείας οικογένειας, ότι το προαναγγελλόμενο από τους ειδήμονες «τέλος των αγροτών» δεν ήλθε ποτέ, ότι το μεγαλύτερο μέρος του μεγάλου κεφαλαίου συσσώρευσε τα δυσθεώρητα κέρδη του μέσα από προνομιακές σχέσεις με το Κράτος. Στο πλαίσιο αυτό, η στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων μπορούσε να συμβαδίζει με σημαντικά περιθώρια ευέλικτων ατομικών και οικογενειακών επιβιωτικών στρατηγικών, οι ανθούσες παραοικονομικές δραστηριότητες να επανορθώνουν μερικές από τις αθλιότητες, τις ανισότητες και τις ανεπιείκειες της επίσημης αγοράς και το πελατειακό κράτος να παρέχει στοιχειώδη προστασία στα βιοτικά αδιέξοδα του ενός τετάρτου περίπου του πληθυσμού.

Αποτέλεσμα όλων αυτών υπήρξε η αποκρυστάλλωση ενός πρωτόγνωρου τρόπου κοινωνικής οργάνωσης και κοινωνικής αναπαραγωγής. Η καπιταλιστική κερδοσκοπία των μεγιστάνων υλοποιούνταν έξω από την ιθαγενή καπιταλιστική αγορά εργασίας, οι εργαζόμενοι επιβίωναν στα πολλαπλασιαζόμενα διάκενα ενός διάτρητου κοινωνικού συστήματος και ο κρατικός μηχανισμός δρούσε ως αν η απρόσκοπτη αναπαραγωγή των παραγωγικών σχέσεων μπορούσε να συνεχίζεται αυτομάτως και επ΄ άπειρον. Βοηθούσης και της πάνδημης διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της πανταχού παρούσας μεγάλης και μικρής διαπλοκής, η δύσοσμη κερδοσκοπική σκορδαλιά φαινόταν να μπορεί να παρασκευάζεται και να τρώγεται χωρίς σκόρδο.

Οικουμενική οργάνωση
Το σύστημα άρχισε να κλονίζεται στη δεκαετία του 1990. Στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης πλέον ελεύθερης καπιταλιστικής οικονομίας όλες οι παραδοσιακές μορφές «προστασίας» της εθνικής παραγωγής, του εθνικού κοινωνικού ιστού, των εθνικών οικονομιών, του εθνικού νομίσματος αλλά και των εθνικών αστικών τάξεων εμφανίζονταν πια ατελέσφορες. Καμία χώρα δεν θα μπορέσει πλέον να επιζήσει παρακάμπτοντας τις προδιαγραφές του παγκόσμιου παραγωγιστικού ανταγωνισμού. Στο εξής δεν μπορεί πια να υπάρχουν εθνικές αποχρώσεις καπιταλιστικών μορφών οργάνωσης της κοινωνίας. Η καπιταλιστική κερδοφορία οργανώνεται σε οικουμενική βάση πάνω στις ίδιες αδυσώπητες προδιαγραφές και με τυποποιημένες και στερεότυπα επαναλαμβανόμενες συνταγές. Η αύξηση της ανταγωνιστικότητας, η πλήρης απορρύθμιση των συναλλαγών, ο περιορισμός του κόστους παραγωγής, η μείωση των εργατικών μισθών, η συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών και ο εξορθολογισμός της λειτουργίας του δημόσιου τομέα εμφανίζονται ως αυτονόητοι πολιτικοί μονόδρομοι.
Με τον οικουμενικό θρίαμβο του νεοφιλελευθερισμού, η ελεύθερη οικονομία φαίνεται να «εκδικείται» όσες κοινωνίες και πολιτικές παρατάξεις τολμούν να αμφισβητήσουν έμπρακτα την παντοκρατορία τους. Οσοι δεν υποτάσσονται στη φωνή της λογικής θα τιμωρηθούν ή θα αποπεμφθούν ως ανεύθυνοι, αιθεροβάμονες ή επικίνδυνοι...

Με αυτή την έννοια, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το ιστορικό νόημα της τρέχουσας περιόδου μπορεί να συνοψισθεί στη μη διαπραγματεύσιμη επιταγή μιας μετάβασης σε ένα «κανονικά» ολοκληρωτικό καπιταλιστικό σύστημα.
Η Ελλάδα καλείται να υποταχθεί στους «κανόνες των αγορών» και να προσανατολιστεί αταλάντευτα προς την κατ΄ απόλυτη προτεραιότητα προώθηση της παραγωγικής ανταγωνιστικότητας εις βάρος των οποιωνδήποτε κοινωνικών κατακτήσεων και αδιαφορώντας για την επιβίωση της κοινωνικής συναίνεσης.
Ο παγκοσμιοποιημένος υπερεπικρατειακός καπιταλισμός δεν έχει λόγο να αντιτίθεται στις οποιεσδήποτε «τοπικές» μορφές ανεργίας, εξαθλίωσης ή βιαίας προλεταριοποίησης των παραδοσιακά αυτοαπασχολούμενων μικρομεσαίων στρωμάτων.
Υπό τους όρους αυτούς, αν μια χώρα δεν προσαρμοσθεί προς τας υποδείξεις, θα εκβληθεί απλώς από τη διεθνή κοινότητα των έντιμων κερδοσκόπων. Οπότε και το τίμημα θα είναι ακόμη βαρύτερο.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η αδυσώπητη αντικειμενική προέκταση της τρέχουσας συγκυρίας.
Μια διεφθαρμένη και αναποτελεσματική αλλά ανθρώπινη και στοιχειωδώς αλληλέγγυα κοινωνία που βαυκαλιζόταν ακόμη πως μπορεί να επιζεί βολεύοντας τα πάντα εκ των ενόντων καλείται να μεταμορφωθεί σε μιαν έλλογη, «υπεύθυνη» και αμείλικτα απάνθρωπη ατομοκεντρική κοινωνία όπου όλοι μπορεί να επαίρονται πως κανείς δεν χρωστά τίποτε σε κανέναν.
Αυτό ακριβώς είναι το ευγενές όραμα του παγκοσμιοποιημένου αναπτυξιακού καπιταλισμού.
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

 

Απάντηση: Οι Αγανακτισμένοι / Los Indignados - Τετάρτη 25 Μάη

Πω πω, τι ήταν αυτό σήμερα; Τόσο κόσμο δεν έχω δει ποτέ σε καμία συγκέντρωση!!!

Πρέπει όμως άμεσα να υλοποιηθεί το βασικό αίτημα των αγανακτισμένων πολιτών, η άρση της βουλευτικής ασυλίας και τα λαμόγια που έφαγαν χρήματα με μίζες κ.λ.π. να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη και να κατασχεθούν οι περουσίες τους που έφτιαξαν κλέβοντας λεφτά του Ελληνικού λαου.

Υγ. Η ενότητα των ανθρώπων μπορεί να τσακίσει κάθε σύστημα!

 

Re: Απάντηση: Οι Αγανακτισμένοι / Los Indignados - Τετάρτη 25 Μάη

Μία απορία ηλιθίου: Ειλικρινά, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν πως το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η βουλευτική ασυλία; Αν, δηλαδή, καταργηθεί ή, έστω, τροποποιηθεί, πιστεύει κανείς πως θα τιμωρηθεί κανένας; Ως γνωστόν, οι γενικοί και ειδικοί γραμματείς των υπουργείων, οι διάφοροι υπουργικοί σύμβουλοι κι άλλοι παρατρεχάμενοι δεν έχουν καμίας μορφής ασυλία. Πιάστηκε ως επίορκος κανένας από δαύτους; Τι, λοιπόν, σας κάνει να πιστεύετε πως τυχόν κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας θα έχει ως αποτέλεσμα να τιμωρηθεί κανείς; Αντιθέτως, πολύ φοβάμαι πως θα είχε τα αντίθετα αποτελέσματα.

 

Re: Απάντηση: Οι Αγανακτισμένοι / Los Indignados - Τετάρτη 25 Μάη

 

 

Απάντηση: Οι Αγανακτισμένοι / Los Indignados - Τετάρτη 25 Μάη

Ο Άκης και τ’ αδέλφια του

6/6/2011 10:18:00 πμ






«Θα του πάρουν το νεοκλασικό σπίτι, μπορεί και τα άλλα ακίνητα».

«Ο Ακης είναι καλός άνθρωπος».

«Στο Μόναχο δεν είχε δεύτερο βρακί. Τον θυμάμαι με το ίδιο αμπέχονο επί χρόνια στο στέκι με τις ελληνικές εφημερίδες».

«Έχει πολλά ράμματα για τη γούνα των Παπανδρέου. Θα τους κάψει».

«Ο Γιάννος θα τη βγάλει καθαρή;».

«Τον έφαγαν η μεγαλομανία και τα "κωλόσπιτα"».

«Ούτε θα γράψω ούτε θα πω το παραμικρό. Ο Ακης μάς έδωσε δουλειά και ήταν και γενναιόδωρος».

«Σιγά μη βάλουν φυλακή τον Ακη».

«Ισχυρός οικονομικός παράγων ζητούσε -μέχρι πρότινος- πιεστικά να μη χτυπάμε τον Ακη».

«Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται».

«- Μπαμπά, τι σημαίνει παρένθετο πρόσωπο; - Κλέφτης, παιδί μου, κλέφτης».

Ολα αυτά τα λένε όσοι γνωρίζουν καλά το βίο του Ακη Τσοχατζόπουλου, την υπόθεση των γερμανικών υποβρυχίων, αλλά και όσοι από μακριά παρακολουθούν τη βίαιη πλέον αποκαθήλωση του άλλοτε Νο 2 του ΠΑΣΟΚ, που ουδείς φρέναρε, αν και πολλοί γνώριζαν ή υποψιάζονταν ότι κάτι πήγαινε στραβά.

Ολοι σιωπούσαν. Βολεύονταν. Ωφελούντο. Συγκάλυπταν ή περιέβαλλαν εαυτούς με λίπος παχύδερμου σαν μονωτικό. Χλεύαζαν και καταδίωκαν σαν λεπρούς όσους τολμούσαν να εγείρουν ανάστημα ή ερωτήματα για τις αγορές των δισεκατομμυρίων ευρώ που έγιναν από τα Ιμια μέχρι και το 2004.

Τι να πρωτοθυμηθούμε: TOR-Μ1, TPQ, ZUBR, SUSANA, ηλεκτρονικός πόλεμος, PATRIOT, ΕΡΜΗΣ, S-300, F-16, υποβρύχια 214, φρεγάτες, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, Apache, ΝΗ-90, Leopard Hel2, ασύρματοι κ.ά. Χάνει κανείς το λογαριασμό.

Έγινε η Ελλάδα η χαρά των εμπόρων όπλων, των μεσαζόντων, των λομπιστών, γέμισε το σύμπαν και πανάκριβες σαβούρες, ενώ το ΚΥΣΕΑ ενέκρινε υποτίθεται ανάγκες που πρότειναν τα επιτελεία. ΚΥΣΕΑ ίσον βουβός κινηματογράφος. Ετσι με βουβή σκηνοθεσία αποφάσισαν οι κυβερνώντες να φορτώσουν το ΑΕΠ με δανεικά για τα όπλα της πατρίδας και τις μίζες για πάρτη τους.

Και τώρα, κάτω από τη διογκούμενη κατακραυγή, αποφάσισαν να «δικάσουν» τον Ακη. Μόνο που τώρα είναι αργά. Η ζημιά έχει γίνει. Και το ταμείον είναι μείον και δεν χωρά συγγνώμη. Παίζουν τα ρέστα τους και την παρτίδα διάσωσής τους.

Σήμερα, κατά τα φαινόμενα, ο Ακης Τσοχατζόπουλος θα παραπεμφθεί για δωροδοκία και νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες, έντεκα χρόνια μετά την υπογραφή της σύμβασης των υποβρυχίων.

Καταγράφουμε ωστόσο τα εξής:

1. Ο πρώην υπουργός δεν μπορεί να παραπεμφθεί για απιστία σε βάρος του Δημοσίου, πράξη που σαφώς προηγήθηκε, αν αποδειχθεί ότι τελικά υπήρξε χρηματισμός του από τη γερμανική HDW και τα μαύρα ταμεία της, προκειμένου αυτή να κερδίσει τη χρυσή σύμβαση και στη συνέχεια και τα Ναυπηγεία. Σύμφωνα με το άρθρο 86 του Συντάγματος η πράξη αυτή έχει παραγραφεί - νόμος περί προστασίας των υπουργών.

2. Η περίφημη Torcaso Investments Limited είναι γνωστή από τις αρχές του 2009 και από την εξεταστική για το σκάνδαλο Βατοπεδίου. Είχε συναλλαγές με τη Μονή, αγοραπωλησίες ακινήτων (στην Κηφισιά -κτήριο Βωβού- και στην Πατησίων) και από τότε η εν Αθήναις έδρα της οδηγούσε σε πρόσωπα κοντινά με τον πρώην υπουργό Αμυνας. Η εξεταστική έφτασε μέχρι τον Γ. Σαχπατσίδη, που διετέλεσε και εκδότης της ιστορικής «Μακεδονίας» και σιώπησε.

3. Η Blue Bell, ίσως και η Nobilis, ακόμα δύο εξωχώριες εταιρείες είχαν αναφερθεί στην εξεταστική για τους TOR-Μ1 (2005) που κατέληξε σε φιάσκο με τους πρωταγωνιστές στο απυρόβλητο.

4. Η Torcaso και ο λογαριασμός της 051524866 στη Morgan Stanley της Ζυρίχης που δέχτηκαν 6,7 εκατ. δολάρια από τον Νοέμβριο του 1999 μέχρι τον Μάρτιο του 2000 ερευνώνται από το καλοκαίρι του 2010 για πιθανές εισροές και από τα μαύρα ταμεία της Siemens. Εκκρεμεί ακόμα αίτημα των ανακριτών που ψάχνουν μίζες από τους Patriot και το σύστημα ΕΡΜΗΣ.

Τώρα, έπειτα από γαργάρες μηνών, αποκαλύπτουν (ΣΔΟΕ και επιτροπή) ότι τέσσερα ακίνητα ιδιοκτησίας Ακη Τσοχατζόπουλου και της συζύγου του «πλύθηκαν» από τις γνωστές off-shore. (Μετά το άρθρο 86 να χαίρονται και το πόθεν έσχες των βουλευτών).

5. Εκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι ενώ ήταν γνωστό από τις αρχές του 2010 πως για τα υποβρύχια 214 καταβλήθηκαν μίζες, χρησιμοποιήθηκαν μεσάζοντες, σύμβουλοι και εικονικές συμβάσεις, η σύμβαση δεν καταγγέλθηκε και η εταιρεία δεν κηρύχθηκε έκπτωτη. Αντίθετα (με νόμο) παραγγέλθηκαν άλλα δύο υποβρύχια, 1,3 δισ. ευρώ και με διαγραφές βαρύτατων προστίμων διευκολύνθηκε η αλλαγή μετοχικού σχήματος στον Σκαραμαγκά. Επίσης μέχρι σήμερα κανένας δεν είχε το θάρρος να καταργήσει τα αντισταθμιστικά ωφελήματα (Α.Ω.), τον κολαούζο διαφθοράς που συνοδεύει κάθε σύμβαση με ένα κομβόι νταβατζήδων που μοιράζουν δουλειές και «μαύρα».

6. Την περίοδο που είχαν φρενιάσει με παραγγελίες Ακης, Γιάννος, ΚΥΣΕΑ κ.λπ. και τα «παιδιά των εξοπλισμών» αλώνιζαν στο υπουργείο χωρίς Αμυνα, ο Τύπος σχεδόν σιωπούσε.

Συγκροτήματα και ΜΜΕ, τουλάχιστον τέσσερα, έκαναν δουλειές με όπλα, με lobbing ή νταβατζιλίκι, άλλοι «μισθώνονταν» και ανάλογα διάλεγαν στρατόπεδο οπλεμπόρων. Εκδότες μισθωμένοι, δημοσιογράφοι-βαποράκια, οι περισσότεροι όμως σιωπηλοί, υποταγμένοι, αδιάφοροι ή φοβισμένοι.

Σ' αυτούς ανάμεσα και fan του Ακη, που δαπανούσε πολλά για δημόσιες σχέσεις, έκανε χάρες και πάντα ήταν προσιτός και ανθρώπινος.
Ηταν ο υπουργός που όλοι τον έλεγαν Ακη και πολλοί ήξεραν ή υποψιάζονταν πως κάτι γίνεται στα σκοτεινά. Ποιοι; Οι σύντροφοι. Ο ξάδελφος. Ο κουμπάρος.

Η λομπίστρια, η κυρία επί των δημοσίων σχέσεων. Οι πειθήνιοι αρχηγοί. Οι παλιοί του ΠΑΚ. Η παρέα του Μονάχου. Ο μπατζανάκης, ο κουνιάδος, η συμπεθέρα, η πρώην. Το Καστρί. Οι δικηγόροι. Οι θεματοφύλακες των off shore. Οι προμηθευτές. Οι συνδικαλιστές. Οι δημοσιογράφοι. Οι επιτελάρχες. Το ΕΠΥΕΘΑ. Οι άνθρωποι του Ακη στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οι εκδότες-έμποροι κ.ά.
Θέλετε και άλλους;

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ


...κι'ύστερα μας φταίει το "επιδομα εγκαιρης προσέλευσης"....

 

Δεν φταιει κανενα επιδομα,φταιει η φαρα των δημοσιογραφων που επι 30 χρονια Αγιογραφουσαν υπερ τον
ακη(δων) αυτου του τοπου....Χεσε μας ρε ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

 

Απάντηση: Οι Αγανακτισμένοι / Los Indignados - Τετάρτη 25 Μάη

Σε διαψεύδω.
Υπάρχουν πιο έγκυρες πηγές.
Ενεργούμενα του Τεγόπουλου είσαστε.

Rb5E-qCQR7Q[/media]#at=101]YouTube - ‪20 μήνες αγώνας‬‏

Παρεμπιπτόντως,
αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση,
ήδη περνάει γραμμή για εκλογές το Σεπτέμβρη
και αλλαγή διαχειριστή στην πολυκατοικία.
Ετούτοι εδώ ούτε τα κοινόχρηστα δν μπορούν να μαζέψουν.
Ο ληξίαρχος έρχεται.

Το μέγα ερώτημα είναι εάν οι τωρινοί εν όψει κολοτούμπας
επιταχυνόμενης και από τους αγανακτισμένους
θα μαζευτούν
ή αν θα κρεμάσουν και επισήμως την ταμπέλα
"ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΛΟΓΩ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗΣ".

Το τέλος της Μεταπολίτευσης το βλέπω προσωπικά
μετά και τις τελευταίες αναθυμιάσεις (λέγε με Σαμαρά).

Πάντως το πάρτυ της εκποίησης είναι στο φόρτε του.
Ας κάνουμε λίγες εβδομάδες υπομονή.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Οι Αγανακτισμένοι / Los Indignados - Τετάρτη 25 Μάη

Φίλτατε, έχεις δίκιο, δεν πιάστηκε κανένας από τους παρατρεχάμενους των λαμόγιων βουλευτών, αναρωτήθηκες όμως γιατί;

Θα στο πω εγω: γιατί οι βουλευτές καλυμένοι πίσω από την ασυλία τους προστάτευαν τους παρατρεχάμενούς τους, αν πάψει όμως η ασυλία των 300 λαμόγιων και οδηγηθούν αρκετοί από αυτούς στην δικαιοσύνη, θα δείς πόσοι από τους παρατρεχάμενους τους θα τους κάνουν παρέα στην φυλακή.

 

Απάντηση: Οι Αγανακτισμένοι / Los Indignados - Τετάρτη 25 Μάη

Οι "τύποι" που κυβερνούν τη χώρα (αυτοί και οι προηγούμενοι και οι προηγούμενοι...) είναι τόσο γελοίοι, που σε τέτοιες εποχές, επιχορηγούν με κρατικά λεφτά, την μελέτη για την σεξουαλική συμπεριφορά των χταποδιών!!!

Συγχαρητήρια στους ψηφοφόρους τους!