Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

Πρόσφατα, είχα την τύχη να συνεργαστώ με έναν Άγγλο συγγραφέα, τον οποίο βοηθώ να διορθώσει ένα βιβλίο του με θέμα το BDSM (fiction). Διαβάζοντας τα κείμενα, έπεσε στην αντίληψή μου ένα εξαιρετικό θέμα σχετικά με την απόλυτη υπακοή. Υπήρχε ένα ζευγάρι Αφέντη - σκλάβας όπου η σκλάβα ήταν σε γενικές γραμμές τέλεια. Απόλυτα υπάκουη, κανένα παράπτωμα, άψογη στις υποχρεώσεις της. Μέχρι εδώ όλα καλά. Έτσι θα λέγαμε ότι πρέπει να γίνεται, από συνειδητοποιημένα άτομα μέσα σε μακρόχρονες σχέσεις. Εφόσον τα καθήκοντα της σκλάβας είναι ξεκάθαρα διατυπωμένα, η ίδια θα έπρεπε να μπορεί να φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις της άνευ προβλημάτων.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως - what a twisted mind! - ήταν ότι αν τυχόν περνούσε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, το οποίο είχε θέσει ο Αφέντης ως όριο (στο βιβλίο ήταν 28 μέρες), χωρίς κανένα λάθος, καμία ανυπακοή, ο Αφέντης τιμωρούσε τη σκλάβα του με ένα γερό μαστίγωμα. Θεωρούσε ότι ήταν ένα σοβαρό παράπτωμα, το να μην δώσει καμία αφορμή για τιμωρία σε ένα τόσο μεγάλο διάστημα. Έλεγε ότι επρόκειτο για προσπάθεια χειρισμού του ιδίου από τη σκλάβα του (topping from the bottom). Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι επιχειρούσε να μετατρέψει την υπακοή της σε εργαλείο χειρισμού, αλλά υπήρχε και συγκαλυμμένη αλαζονεία, αφού η συμπεριφορά της ήταν μία προσπάθεια να προβάλλει την τελειότητά της. Και γι αυτό την τιμωρούσε.

Ήταν φυσικά μία lose - lose situation για τη σκλάβα. Ηδονικότατο ως concept.

Ποια η άποψή σας;

 

Απάντηση: Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

Η άποψη μου είναι ότι το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα έπρεπε να μειωθεί στις 7 μέρες ή λιγότερο στην περίπτωση που τα σημάδια στην συγκεκριμένη σκλάβα εξαφανιζόταν σχετικά γρήγορα.

 

Re: Απάντηση: Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

Χμμμ...ενδιαφέρον. Θα έλεγα ότι αυτό είναι ένα εξαιρετικό rule of thumb...Θα το μεταφέρω στο φίλο μου, ίσως καταφέρουμε να το εντάξουμε στην ιστορία. 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

Πες του επίσης ότι η σκλάβα του είναι εγωίστρια.

Της αρέσει να απολαμβάνει τα εύσημα της απόλυτα καλής και υπάκουης σκλάβας και δεν την ενδιαφέρει καθόλου που ο αφέντης της αρέσκεται στο να την πονάει σωματικά με αποτέλεσμα να εξαντλείει το χρονικό διάστημα χωρίς να κάνει "αταξία".

Στο μ**νι της για το τι αρέσει στον αφέντη της...

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

Βασικά στην ιστορία λέει ότι μάλλον το κάνει για να την μαστιγώνει. Γιατί τα μικρότερα καθημερινά παραπτώματα επιφέρουν πιο ελαφριές τιμωρίες.

Μήπως πρόκειται για win - win situation τελικά; 

Μήπως και ο Αφέντης γουστάρει την όλη φάση; Λέω τώρα... 

Πάντως είναι ένα καλό θεωρητικό ερώτημα: η τελειότητα ενδέχεται να αφαιρεί από τη γοητεία μίας τέτοιας σχέσης....Δεν νομίζω ότι ένας Αφέντης θα έπρεπε να δυσαρεστείται υπερβολικά από μικρά, αθώα παραπτώματα, εφόσον τα "τακτοποιεί" μέσω της τιμωρίας. Προσδίδουν περισσότερο γούστο στη σχέση και μία όμορφη νότα ανθρωπιάς...

 

Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, της δίνει κίνητρο να κάνει λάθη και να συμπεριφέρεται άσχημα;;;!!!

Και πως ξεχωρίζει ο κύριος αυτός αν η σκλάβα υπέπεσε όντως σε παράπτωμα άξιο τιμωρίας ή αν το έκανε επίτηδες μόνο και μόνο για να του δώσει αφορμή να την τιμωρήσει ανταποκρινόμενη έτσι στην παραξενιά του; Πως διακρίνει το λάθος από την συμμόρφωση της σκλάβας στην επιθυμία του να μην είναι αλάνθαστη;

Κι έπειτα, αν η καλή κι η κακή συμπεριφορά τιμωρούνται ομοίως, που βρίσκεται η ιδέα της δικαιοσύνης; Ή μήπως δεν οφείλει ο κυρίαρχος, στο μέτρο του δυνατού, να είναι αδέκαστος κριτής της υποτακτικής του;

Ειλικρινά, αυτή είναι από τις μεγαλύτερες μπαρούφες που έχω ακούσει, κι η σοβαροφάνειά της την καθιστά όχι αστεία αλλά επικίνδυνη. Διαφορετικά θα θύμιζε το γνωστό ανέκδοτο του λαγού με το κράνος.

 

Έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Μόνο που αν το καλοσκεφτείς, ουσιαστικά της δίνει κίνητρο να είναι τέλεια επί 28 συνεχόμενες μέρες!!! Ο τύπος είναι μεγαλοφυία, vautrin. 

Ίσως στον τρόπο με τον οποίο του φιλάει τα χέρια. Ίσως στον τρόπο με τον οποίο έρχεται σε οργασμό. Ίσως στα τριαντάφυλλα που τοποθετεί διακριτικά κάθε μέρα στο τραπέζι τους...Υπάρχουν τόσες πολλές μικρές πράξεις μέσα σε μία σχέση που της προσδίδουν το ιδιαίτερο ύφος της. Ξέρει Αυτός...Για παράδειγμα, ποιος Κυρίαρχος θα πίστευε ότι δεν θα είμαι ένα διαόλι μέσα στη σχέση μαζί του; Φυσικά το αξίζω το ξύλο. Αυτό με κάνει κακή σκλάβα; [μην απαντήσει κανείς, θα τον σφάξω στο γόνατο...] 

Ελέγχω σημαίνει γνωρίζω. Θεωρώ επομένως το ερώτημα άκυρο. Ο Κυρίαρχος ΞΕΡΕΙ ακριβώς τί παίζει στην ιστορία, διότι ξέρει πολύ καλά το κουμάσι που έχει στα χέρια του. Το έχει μελετήσει, το έχει αναλύσει, έχει κάνει τη διάγνωσή του και έχει τον τρόπο να το χειριστεί.

Ο Κυρίαρχος έχει πάντα δίκιο, εξ ορισμού. Δεν βρίσκω άδικο τον κανόνα που θέτει ένα όριο στην τελειομανία. Φτάνει πια με τις τέλειες σκλάβες! 

Κι εμένα μου θύμισε το ανέκδοτο. Παρόλα αυτά, καύλωσα. Και όταν καυλώνω, ξέρω ότι είμαι σε καλό δρόμο... 

ΥΓ. Να θυμίσω το νήμα περί αδικίας της atasai; Να το θυμίσω...Λεγόταν αν δεν κάνω λάθος "Η αποστροφή του οργασμού".

 

Όχι. Ο κυρίαρχος έχει εξουσία. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Όποιος όμως δεν μπορεί να διακρίνει την διαφορά ανάμεσα στο Νόμο και στο Δίκαιο, είναι μάλλον ακατάλληλος για Αφέντης.

Τέλειες σκλάβες δεν υπάρχουν. Ούτε και τέλειοι κυρίαρχοι. Ευτυχώς, αλλιώς θα πεθαίναμε από πλήξη…

Αναγνωρίζω πως η αδικία μπορεί να είναι καυλωτική. Είσαι όμως πολύ ευφυής για να μην αντιλαμβάνεσαι για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό…

 

Απάντηση: Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

Kαι σε αυτό το παράδειγμα δεν μπορούμε να είμαστε αντικειμενικοί γιατί κάθε σχέση έχει τα δικά της στάνταρ και οι προσωπικότητες οι οποίες την απαρτίζουν διαφέρουν. Δε μπορούμε να γνωρίζουμε εκ των έσω πως βιώνουν τη σχέση τους, ποια τα συναισθήματά τους, πως επικοινωνούν μεταξύ τους και τελικά ποια τα αποτελέσματα αυτής της "πρακτικής" μέσα στη σχέση. Για να συνεχίζει να συμβαίνει μάλλον αποδίδει.
Αν και το σκεπτικό σου vautrin είναι άκρως λογικό και ισχύει για τις περισσότερες σχέσεις δεν μπορώ να αγνοήσω πως ο ερωτισμός και η διατήρησή tου σε τέτοιου είδους σχέσεις παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και ο κ αυτής της ιστορίας φαίνεται να ξέρει πως να τον χειριστεί.

 

Κοίτα να δεις τί γίνεται τώρα εδώ. Επειδή πρόκειται για fiction, η περίπτωσή μας δεν είναι διόλου ακαδημαϊκή, θεωρητική, αλλά βρίσκεται πολύ κοντά στο τί συμβαίνει στην πραγματικότητα σε τέτοιες σχέσεις. Καλό θα ήταν να θυμηθούμε ότι μιλάμε για σαδομαζοχισμό. Μιλάμε για Κυρίαρχους σαδιστές, περισσότερο ή λιγότερο σαδιστές, ανάλογα την περίπτωση, και για υποτακτικές που είναι μαζοχίστριες, λιγότερο ή περισσότερο μαζοχίστριες...

Η χρήση της "αδικίας" όταν οι δύο βρίσκονται σε σχέση όπου το me Tarzan you Jane έχει ξεκαθαριστεί με την πρώτη φάπα, λεκτική ή κυριολεκτική, είναι ένα υπέροχο εργαλείο απόλαυσης και διασαφήνισης των δικαιωμάτων και των μη δικαιωμάτων. Όπως λες κι εσύ, πολύ σωστά, πρόκειται περί εξουσίας και όχι δικαίου. Το δίκαιο είναι μία πολύ fickle έννοια, έτσι κι αλλιώς και ας την χρησιμοποιούμε κατά κόρον εμείς εδώ πέρα - σάμπως δεν χρησιμοποιούμε και το safe, sane and consensual; Δεν είναι τόσο η διάθεση για διαύγεια και σαφήνεια στις συνδιαλλαγές μας, με μία κοινή ορολογία, όσο η τάση μας να διακοσμούμε τη ζωή μας με γνωστά και οικεία ακούσματα, λες και μπορείς να ντύσεις τα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής με πιο φωτεινά χρώματα και να δώσεις όνομα σε ερεβώδεις επιθυμίες, που κανονικά δεν θα έπρεπε να τις φωτίσεις ούτε με σπαρματσέτο...

Δεν είμαι διόλου ενάντια σε μία τέτοια "αδικία" του τύπου που περιγράφεται εδώ. Σε μία ιστορία που είχα γράψει κάποτε, ο Κυρίαρχος βγάζει βόλτα την υποτακτική του ξυπόλητη στο δάσος και μετά την δέρνει επειδή λέρωσε τα πόδια της. Δεν είναι δικαίωμά του λες να το κάνει αυτό; Ποια υποτακτική θα γυρίσει και θα του πει, α όχι, δεν είναι δίκαιο αυτό...Εγώ προσωπικά το βουλώνω όταν τις τρώω, βρίσκω ότι γλιτώνω πολύ πόνο έτσι, εξάλλου δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να πείσω τον άλλον για την αλήθεια αυτού που ήδη γνωρίζει.

Όμως, η χρήση της αδικίας γίνεται εν γνώσει και των δύο και με βάση την κοινή διαστροφικότητα των δύο μετεχόντων. Δεν γίνεται επειδή ο χειριστής του Υ το χειρίζεται με άδικο τρόπο, αλλά επειδή χειρίζεται την καύλα τους με τον ενδεδειγμένο τρόπο. Σε σοβαρά θέματα που δεν άπτονται της απόλαυσης, σαφώς και θα είναι λογικός και δίκαιος ο Κυρίαρχος, αλλιώς θα το χάσει το παιχνίδι...Η σκλάβα δεν είναι χαζή. Καυλιάρα είναι...

@sklavina, rep. 

 

Re: Απάντηση: Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

Αν δεν παρανόησα το εισαγωγικό σημείωμα, η νηματοθέτρια αναφέρεται σε βιβλίο μυθοπλασίας και όχι σε πραγματικά πρόσωπα. Δεν ξέρω βέβαια αν ο συγγραφέας βασίστηκε σε αληθινά περιστατικά ή αν τα όσα περιγράφει αποτελούν αποκυήματα φαντασίας. Συνεπώς κριτικάρω απλώς την ιδέα που διατυπώνει κι όχι κάποια συγκεκριμένα άτομα.

 

Απάντηση: Re: Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

Merci beaucoup