Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

Α οκ με συγχωρείς  ... αλλά και πάλι τα ίδια πιστεύω χωρίς να εμμένω στα άτομα αλλά στις "πρακτικές" και κατά πόσο αυτές ταιριάζουν στον καθένα.  

 

Απάντηση: Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

/me χαμογελάει.

Δεν υπάρχει - νομίζω - σκλάβα που να μην κάνει κανένα λάθος επί εικοσιοκτώ ημέρες. Ενδιαφέρουσα προσπάθεια, dora_salonica.

 

Ακριβώς. Αναρωτιέμαι λοιπόν για ποιο λόγο ένας σαδιστής κυρίαρχος χρειάζεται την οποιαδήποτε δικαιολογία για να μαστιγώσει τον μαζοχιστή υποτακτικό του. Γιατί ντε και καλά το μαστίγωμα να παρουσιάζεται σαν τιμωρία ενώ στην πραγματικότητα είναι απλώς το βίτσιο που διεγείρει και τους δύο; Δεν κρύβει κάτι αυτή η επιτηδευμένη σκηνοθεσία;

Σεβαστό. Απλώς επισημαίνω πόσο δυσχερές είναι οι πρακτικές που περιγράφονται σ’ ένα βιβλίο μυθοπλασίας να εφαρμοσθούν μ’ επιτυχία στην αληθινή, καθημερινή ζωή.

 

Απάντηση: Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

Ενας καλος λογος ειναι οτι τιμωρεις, για να θυμαται οτι αν υποπεσει σε ολισθημα η τιμωρια θα ειναι πολλαπλασια.
Αρα και προλαμβανουμε και υπενθυμιζουμε 


Οσο τελεια και αν ειναι η σκλαβα, ενας σαδιστης σε σχεση, δεν αρκειται μονο στο σωματικο πονο(δειχνοντας δυναμη και ελεγχο) αλλα επιζητα εξ'ισου και τον ψυχικο.
Σ'ενα ιδανικο Μ/s οπου η σκλαβα εχει γινει αλοιφη/ρομποτ/προγραμματισμενη/κανει τα παντα στην εντελεια κλπ κλπ σιγουρα θα ευχαριστουσε τους περισσοτερους Κυριαρχους..καθαρους σαδιστες ομως δεν ειμαι σιγουρος.
Οταν κανεις κατι τελεια,οταν περιμενεις ενα απλο χαδι,μια εμμεση επιβραβευση και αντι αυτου εισπρατεις πονο,η αισθηση της αδικιας γινεται εντονη .
Φερνει αμηχανια,συγχηση,κλαμα,αναρωτιεσαι αν εκανες λαθος η'' αν εισαι ανεπαρκης γι αυτον κλπ κλπ...ολα αυτα τα υπεροχα ειναι η νοστιμια του σαδισμου...μηπως κατι τετοιο συμβαινει και στον συγγραφεα,μηπως αναζητα ΚΑΙ ψυχικο πονο ?

 

Απάντηση: Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

Προσωπικά πιστεύω ότι δεν υπάρχει τελειότητα... οπότε απλά είναι Fiction και μόνο η ιδέα ότι κάποια την κατάφερε...   Πέραν αυτού βέβαια... βρίσκω σωστότατη την αντίδραση του Κ αν κάποια πλησιάσει... όπως θα μπορούσε άνετα να προσθέσει έναν δύσκολο κανόνα επιπλέον για κάποιο διάστημα που ξέρει ότι η υ του δεν μπορεί να εκπληρώσει... και έτσι να έχει άπειρες αφορμές για ότι θέλει  

Δε φαντάζομαι να μου πείτε για τη σταθερότητα των κανόνων τώρα... αφού 99% των υ εδώ... έχετε κάνει "bend" πάρα μα πάρα πολλούς... όπως σας βολεύουν... σύμφωνα με το πρόγραμμα, τις δυνατότητες ή τις ανάγκες σας...   (no pun intended... just stating the obvious!)  


Ανδρ(ε)ας

ΥΓ: Αν κάποιος χρειάζεται αφορμές για να κάνει αυτό που θέλει... όντως... ας μου στείλει ένα πι-εμ για να του δώσω 3-4 ιδέες για κανόνες που καμία/κανεις ποτέ θα μπορέσει να τηρήσει για 28 μέρες... ή 7...  

 

Απάντηση: Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

nod... είδα το μηνυμά σου αφού απάντησα... συμφωνώ απόλυτα...!

 

Δεν παρουσιάζεται σαν τιμωρία, αλλά σαν άδικη τιμωρία. Έχει διαφορά. Τεράστια διαφορά. Κατανοείς το συναίσθημα ανάμεσα στα δύο όντα, όταν το ένα λέει στο άλλο, "Θα σε τιμωρώ ακόμη και όταν δεν το αξίζεις, επειδή είσαι δική μου;"

Στη μυθοπλασία δεν χρησιμοποιούμε θεωρίες αλλά αληθινούς ανθρώπους. Το βιβλίο είναι επιτυχημένο μόνο αν ζωντανέψουν οι χαρακτήρες. Ξέρουμε πώς μοιάζουν, τί τρώνε, πώς τρώνε, πώς μιλούνε, πώς γαμιούνται, πώς υποκύπτουν στις αδυναμίες τους, άνευ ουδεμίας θεωρίας. Παρατηρούμε τους ανθρώπους, πώς λειτουργούν, και αυτό το μεταφέρουμε στο χαρτί. Οπότε αυτό που λες δεν ισχύει με τίποτε, όπως θα έπρεπε να ξέρεις. Mε αυτή την έννοια, το μοντέλο που παρουσίασα εδώ είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από τις αηδίες που ακούω κατά καιρούς περί δικαιοσύνης του Κυρίαρχου. Σε λίγο θα τον δούμε και στο Κατηχητικό με φουστίτσα κάτω από το γόνατο να υμνεί την ομορφιά και την καλοσύνη που διέπει την πλάση...

Η δική μου εμπειρία μου έχει δείξει ότι οι σαδιστές Κυρίαρχοι κάνουν απίστευτες γουρουνιές. Αυτό είναι ένα μεγάλο ταλέντο, δεν το έχουν όλοι. Και ακόμη, για να ξέρετε όλη την αλήθεια, η γουρουνιά είναι αυτή που γεννάει τον έρωτα στην υποτακτική μαζοχίστρια. Όχι η δικαιοσύνη...Η δικαιοσύνη, στο βαθμό που υφίσταται, είναι αυτό που κάνει βιώσιμη τη σχέση σε μάκρος. Μία μακρόχρονη σχέση επιτρέπει την γέννεση και την κλιμάκωση όλο και μεγαλύτερης και πιο απολαυστικής γουρουνιάς.

 

Απάντηση: Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

Και η τιμωρία, κατά μία έννοια, βίτσιο είναι. Τους αρέσει περισσότερο να μαστιγώνουν - μαστιγώνονται για μια αιτία, δεν βλέπουν πιο το νόημα από σκέτη κάβλα, καβλώνουν και χωρίς μαστίγια. Ή δεν καβλώνουν γιατί δεν τους απασχολεί ιδιαίτερα αυτό. Δεν είναι ακριβώς τιμωρία - παιχνίδι, δεν είναι η συντριπτική τιμωρία που συμβαίνει μια φορά στα δύο χρόνια π.χ. και αφήνει εποχή, είναι κάτι ενδιάμεσο, πιο ουσιώδες από την τιμωρία - παιχνίδι, πιο βατό από την συντριπτική.

Δεν είναι απαραίτητα άδικη η τιμωρία προς την "τέλεια" σκλάβα. Δεν είναι απαραίτητο να την ωθεί σε σφάλματα και ανυπακοές. Μπορεί να περιμένει με λαχτάρα το μαστίγωμα της 28ης μέρας για να νιώσει την αναμενόμενη ώθηση να είναι καλύτερη, να ξεφύγει από τα εσωτερικά της διλήμματα, να μην υποβάλει - επιτέλους - τον εαυτό της σε τόσα βάσανα, αυτά της "τελειότητας" αλλά να αναγκάζεται να τείνει προς αυτήν.

Αν πάμε πέρα από την πλοκή του μυθιστορήματος και την εξήγηση που δίνει ο Κυρίαρχος στον εαυτό του, που δεν είναι παράλογη, έχει ακουστεί και σε πραγματικές καταστάσεις, το άτομο αυτό, που προσέχει πολύ να είναι "τέλειο" ως σκλάβα καλύπτει κάποιες ανάγκες δικές του μέσα από αυτήν την τελειότητα. Ενδεχομένως προστατεύει την ταυτότητά του ως σκλάβου. Ένα μαστίγωμα τιμωρητικό, η υπενθύμιση δηλαδή ότι η ταυτότητά του είναι δεδομένη, δεν χρειάζεται να την προστατεύει με τόση εμμονή το ίδιο, μπορεί κάλλιστα να επιφέρει ψυχική ανακούφιση.

Απολύτως

Εμένα μου γεννάει έρωτα συνδυασμός άλλων πραγμάτων, και αφού έχω υποταχτεί, σε αυτό το θέμα δεν κατοικώ σε γκρίζες ζώνες είναι και πάντα ήταν έτσι, απλά δεν υποτάσσομαι σε κάποιον που νιώθω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ερωτευτώ, έτσι τηρώ ισορροπίες. Κλείνει η παρένθεση.

Να αδικήσει, έτσι και αλλιώς μπορεί ο Κύριος δίκαιος και θα το κάνει, δεν είναι αυτό γουρουνιά, για μένα.

Από την άλλη, η τελετουργική, κάθε 28 ημέρες επιβαλλόμενη, στερεότυπη αδικία, αποκτά ένα στοιχείο δικαιοσύνης αφ' εαυτής, εξαιτίας της επαναληψιμότητας και της θεμελίωσης με επιχειρήματα. Η αδικία και μελετημένη όταν είναι, έχει - φαινομενικά τουλάχιστον - χαρακτήρα ενός ξαφνικού και αναίτιου περιστατικού. Αν είναι συστηματική τι αδικία είναι τότε;

Πέρα από αυτό, για να θεωρήσει κανείς αυτή την τακτική αδικία θα πρέπει να θεμελιώσει ότι το επιχείρημα είναι λάθος, που δεν είναι - κατά τη γνώμη μου. Ούτε είναι χαρακτηριστικό άδικου Κυρίαρχου να του φταίει η αλαζονεία στη σκλάβα και κατά πάσα πιθανότητα η ματαιοδοξία, επίσης. Είναι, πιστεύω, χαρακτηριστικό αυστηρού και σαδιστή, συνάμα, Κυρίαρχου, Εκείνου ακριβώς που θα δέσει με μια "τέλεια" σκλάβα.

Αμφότεροι είναι ψυχαναγκαστικά άτομα, πάντως. Και συναισθηματικά. Το κρύβουν, με τον κλασικό αγγλικό τρόπο.

 

Χμ… Αφήνεις αναπάντητο το κυρίως ερώτημα. Το γιατί. Για ποιο λόγο ένας σαδιστής κυρίαρχος χρειάζεται την οποιαδήποτε δικαιολογία για να μαστιγώσει τον μαζοχιστή υποτακτικό του. Κατ’ εμέ, δεν την χρειάζεται. Το λέω αυτό, παρόλο που επειδή δεν είμαι σκληροπυρηνικός σαδιστής, θα με βόλευε να «ντύσω» τον σαδισμό μ’ ένα περιτύλιγμα δικαιοσύνης. Δεν το κάνω όμως. Αν είσαι σαδιστής κι έχεις σκλάβα μαζοχίστρια, την έχεις για να την χτυπάς και να την πονάς μεταξύ άλλων, ξεκάθαρα πράγματα. Γιατί μπαίνουν στο σκηνικό έννοιες όπως η αμαρτία της τελειότητας, η κρυφή αλαζονεία, το έμμεσο μανιπουλάρισμα του κυρίαρχου από την τέλεια σκλάβα; Η ένστασή μου δηλαδή είναι πως από την στιγμή που ο κύριος τα επικαλείται ως αιτιολογία της τιμωρίας που επιβάλλει, σημαίνει πως προσπαθεί να την δικαιολογήσει ως κάτι ορθό και όχι ως κάτι άδικο. Αυτοαναιρείται εν ολίγοις αντί ν’ αυθαιρετεί όπως ο λαγός του ανεκδότου.

Κι επειδή παρακάτω ανέφερες τη μαγική λέξη «κατηχητικό», δεν παρατηρείς πως όλοι οι όροι που χρησιμοποίησες στο αρχικό σημείωμα αλλά κι ο τίτλος του νήματος παραπέμπουν ευθέως στη χριστιανική παράδοση των εφτά θανάσιμων αμαρτημάτων, ένα εκ των οποίων είναι κι η αλαζονεία και δη η διανοητική;

Αυτό είναι μεν σωστό, ισχύει όμως μόνο για τον ρεαλισμό κι όχι για άλλα στυλ γραφής. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η σαδομαζοχιστική λογοτεχνία στην πλειοψηφία της είναι μαλωμένη με τον ρεαλισμό και τα πιο σημαδιακά έργα της βασίζονται στην φαντασία κι όχι στην παρατήρηση. Ποιο παράδειγμα να πρωτοαναφέρω; Είναι πειστικός χαρακτήρας ο Ντολμανσέ ή φερέφωνο ιδεών; Γνωρίζεις εσύ πολλές σκλάβες που να ζήτησαν από τον κύριό τους άδεια ν’ αυτοκτονήσουν; Γνωρίζεις πολλούς κυρίαρχους που να έδωσαν μια τέτοια άδεια; Να μην μιλήσω καν για τον Μέγα Ανατολικό, ή τον Πλανήτη Γκορ και την τεράστια επίδραση που είχε στην κουλτούρα του χώρου. Δεν απαξιώνω αυτά τα έργα, ορισμένα είναι εξαιρετικά, αλλά για διαφορετικούς λόγους, όχι για την αληθοφάνειά τους.

 

Ο λόγος που γίνεται αυτό, είναι ότι πρόκειται για μία σκηνοθεσία της απόλαυσης, όπως το έχω πει πολλές φορές. Γιατί μπαίνουν στο ΣΚΗΝΙΚΟ, όπως λες κι εσύ, τέτοιες έννοιες; Γιατί να είναι Κύριος ο Κ μας και όχι Βαγγέλης, γιατί να είναι γονατιστή η σκλάβα και όχι να κάθεται δίπλα του στην καρέκλα καπνίζοντας το πούρο της, κ.ο.κ.

Φτιάχνουμε τις σαδομαζοχιστικές μας σχέσεις κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση. Κατ' εικόνα και καθ΄ ομοίωση του φαντασιακού μας κόσμου. Δεν μπορώ να ζητήσω από κάποιον να ακρωτηριάσει τα γεννητικά μου όργανα, μπορώ όμως να απολαύσω μία επώδυνη γυναικολογική εξέταση με μεταλλικά εργαλεία βουτηγμένα σε παγωμένο νερό. Δεν μπορώ να γίνω πραγματικά κρέας, γιατί αύριο πρέπει να πάω στο γραφείο μου και να αντισταθμίσω τις βλάβες που προξενούν στη χώρα μας οι ανόητοι που με περιστοιχίζουν. Μπορώ όμως να νιώσω κρέας όταν ο Κ μου μου γνέφει με το δάχτυλο να πάω κοντά του και να με συστήσει στον (απαίσιο) φίλο του, στον οποίο θα με παραδώσει επί δίωρο για να του κάνω τα γούστα.

Έτσι λειτουργεί. Χωρίς τη σκηνοθεσία, το φανταστικό με το πραγματικό θα απέχουν τόσο πολύ που δεν θα δέσει το γλυκό...Όλοι έτσι το κάνουμε. Από τον φετιχιστή που πληρώνει την pro-Domme και ξέρει ότι δεν θα γαμήσει κιόλας (γιατί αν γαμήσει θα γκρεμιστεί το φετίχ του, μαζί με τη στήση του), έως την μαζοχίστρια που ικετεύει τον Κ της να σταματήσει, ενώ ξέρει ότι μπορεί λίγο ακόμη, λίγο ακόμη...

Φυσικά. Το κάνω πολύ συνειδητά, όπως το έκανα και με τις περισσότερες τοποθετήσεις μου, χρόνια τώρα. Είμαστε προϊόντα της εποχής μας και της κουλτούρας μας. Εάν είχα μεγαλώσει σε ένα μικρό χωριό της Αφρικής, για παράδειγμα, ή της Ινδίας, η σκηνοθεσία της απόλαυσης θα βασιζόταν σε διαφορετικό φαντασιακό κομμάτι. Θα χρησιμοποιούσα τις κάστες για παράδειγμα, τον εξοστρακισμό από το χωριό, τον Shaman κ.ο.κ.

Συμφωνώ. Tο συγκεκριμένο κείμενο εντάσσεται σε αυτό το είδος.

Καταλαβαίνω. Φοβάμαι ότι είμαι μια "εύκολη" γυναίκα... 

Αυτό ήταν που με εντυπωσίασε στο συγκεκριμένο. Ο τύπος είχε συστηματοποιήσει και εκλογικεύσει την αδικία. Την είχε εντάξει στη "νομοθεσία" της σχέσης. Δεν υπήρχε καμία δυνατότητα διαφυγής για τη σκλάβα. A lose-lose situation, όπως είπα...

Συμφωνώ, πέρα ως πέρα. Χαίρομαι δε ιδιαίτερα όταν αυτού του είδους τα όντα ανακαλύπτουν το ένα το άλλο, έστω και τυχαία.

 

@ Αγαπητές dora salonica & tender lilly.

Ευχαριστώ για τις διευκρινήσεις, φωτίσατε αρκετά το σκεπτικό των προσώπων και υποδείξατε κάποιες προεκτάσεις του θέματος που δεν είχα επισημάνει εξ’ αρχής.

Αν πρόκειται λοιπόν για μια σκηνοθεσία της απόλαυσης, αποσύρω όλες μου τις ενστάσεις. Ωστόσο έχω την αίσθηση πως η τιμωρία, αν κυριολεκτούμε, δεν υπάγεται σ’ αυτόν τον κανόνα του φαντασιακού. Νομίζω πως αυτό που σας μπέρδεψε, είναι η συγκεκριμένη μορφή τιμωρίας που επέλεξε ο κύριος του παραδείγματος, δηλαδή το μαστίγωμα, κι αυτό ακριβώς επειδή είναι καυλωτικό. Το να «τιμωρείς» όμως μια μαζοχίστρια με μαστίγωμα είναι σαν να απειλείς ένα παιδί με βόλτα στο λούνα παρκ. Από αυτή την αντίφαση προκύπτει το οξύμωρο που μόνες σας αναφέρατε, να περιμένει δηλαδή η σκλάβα μ’ ανυπομονησία την 28η μέρα της τιμωρίας της!

Είναι προφανές πως εδώ μιλάμε περισσότερο για παιχνίδι τιμωρίας, παρά για αληθινή ποινή, αν ακολουθήσουμε την διάκριση που επιχειρεί η tender lilly. Πιστεύω όμως πως η πραγματική τιμωρία δεν πρέπει να λειτουργεί διεγερτικά για τη σκλάβα, αλλά αποτρεπτικά. Στο μυαλό της πρέπει να εντυπώνεται ως κάτι οδυνηρό, συντριπτικό, φρικτό κι απευκταίο. Γι’ αυτό και καλό είναι να επιβάλλεται με φειδώ και για συγκεκριμένους λόγους.

Αν λοιπόν αντικαταστήσουμε το μαστίγωμα με μια άλλη ποινή αληθινά επώδυνη, θα ίσχυε το ίδιο; Δεν θα γινόταν τότε ξεκάθαρο πως η αδικία, και μάλιστα σε συστηματική κι επαναλαμβανόμενη μορφή, δεν αποτελεί το κατάλληλο έδαφος για να βασιστεί πάνω του μια ασύμμετρη σχέση;

 

Απάντηση: Η αμαρτία της τέλειας σκλάβας

κανεις δεν μπορει να ειναι ΤΟΣΟ υπακουος ........
αν υποθεσουμε για χαρη της λογοτεχνιας οτι η σκλαβα ηταν οντως τελεια , γιατι να μην υποθεσουμε οτι η σκλαβα ηταν ενα ρομποτ Τ1000 με καταλληλες αποστομωτικες απαντησεις που ηρθε απο το μελλον για να γνωρισει αστειους χαρακτηρες της γης απο το παρελθον ως απεσταλμενη συλεγης πληροφοριων , ενος συγγραφεα που ζει στο 3034 σε μια συνοικια της Γιουραφρικα (καπου στην σημερινη Μαλτα) και ψαχνει για υλικο με αστειες ιστορειες απο το παρελθον .