Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Την δεύτερη Παρασκευή του Αυγούστου προσγειώθηκα σε ένα άθλιο αεροδρόμιο στα βόρεια του Λονδίνου. Είναι το αεροδρόμιο που χρησιμοποιεί πάντα η φτηνή αεροπορική εταιρία που επέλεξα, γιατί έχει λιγότερους φόρους. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, κακάσχημες αεροσυνοδοί με έντονες προφορές, Ιρλανδέζικες, Ισπανικές και Σκωτσέζικες, βάλθηκαν να προσπαθούν να μας πουλήσουν εφημερίδες, πορτοκαλάδες, ακόμη και λαχεία, προκαλώντας σιωπηλές κρίσεις πανικού στους στοιβαγμένους επιβάτες, που άρχισαν να αναρωτιούνται πόσο παλιό μπορεί να ήταν το αεροσκάφος που είχαν οι φτηνιάρηδες και κυρίως τί είδος πιλότου μπορεί να εργάζεται σε μία τέτοια εταιρία. Πάντως προσγειωθήκαμε ομαλά και τα φρένα έπιασαν. Έτσι κι αλλιώς δεν φοβήθηκα καθόλου, μάλλον βαριόμουν. Δεν μπορώ να ασχολούμαι με βλακείες, δηλαδή με πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω.

Ακριβώς κάτω από το αεροδρόμιο βρίσκεται ο σιδηροδρομικός σταθμός. Επιβιβάστηκα στο πρώτο τρένο προς Hampstead Heath, το επίκεντρο των πρόσφατων εξεγέρσεων, όπου είχαν ξεσπάσει οι πυρκαγιές μόλις δύο μέρες πριν. Εκεί έφτασα στις 10 το βράδυ και περίμενα για μισή ώρα το επόμενο τρένο, σχεδόν ολομόναχη. Μόνο ένα ζευγάρι Ιταλών κάθονταν κοντά μου, μάλλον πίστευαν ότι η δική μου παρουσία θα τους προστάτευε. Δεν ανησυχούσα ιδιαίτερα, με το νέο κούρεμα skinhead που με είχε βάλει να κάνω ο μούρλιακας Άγγλος Μάστερ νομίζω πως κανένας εξεγερμένος Άγγλος δεν θα διανοούνταν να με πειράξει. Στις 11 το βράδυ έφτασα στο King’s Cross, στο κέντρο του Λονδίνου. Ήταν γεμάτο κακοντυμένους άντρες με παπούτσια μυτερά, που γύριζαν προς τα πάνω σαν τσαρούχια, γυναίκες χλωμές με φακίδες και φθαρμένα ζακετάκια, μαυριδερούς ζητιάνους που έσερναν τα πόδια τους. Κάθισα σε έναν πάγκο δίπλα σε ένα ωραίο μαύρο αγόρι και βάλθηκα να σιγοτρώω το υπέροχο σάντουιτς με κοτόπουλο του Burger King, που τόσο μου είχε λείψει, καθώς και έναν άθλιο μαύρο καφέ, για τα οποία πλήρωσα το υπέρογκο ποσό των 5 λιρών. Χρησιμοποίησα τις δημόσιες τουαλέτες για 25 πένες, έπλυνα προσεκτικά τα χέρια μου και το πρόσωπό μου και τα μεσάνυχτα επιβιβάστηκα στο τρένο προς την πόλη του Βορρά όπου με περίμενε ο μούρλιακας.

Στις 2 το πρωί έφτασα στον προορισμό μου, τηλεφώνησα στον Γηραιό ότι είμαι εκεί και επιβιβάστηκα σε ένα ταξί. Η διαδρομή κράτησε 10 λεπτά περίπου. Κατέβηκα από το ταξί, άνοιξα την πόρτα του κήπου και πλησίασα στο σπίτι σέρνοντας πίσω μου τη βαλίτσα μου. Περίμενα μέσα στη βροχή να μου ανοίξει την πόρτα ο Γηραιός. Πράγματι, με αντιλήφθηκε να στέκομαι στο κατώφλι, αφού δεν μπορούσα μέσα στα σκοτάδια να βρω το κουδούνι. Άνοιξε την πόρτα, με έμπασε μέσα και με αγκάλιασε αδέξια εκεί στο προχώλ, δίπλα σε κάτι αντρικά παπούτσια πεταμένα φύρδην μύγδην. Είπαμε μερικές κουβέντες τετριμμένες. Μία έντονη μυρωδιά μούχλας εισχώρησε στα ρουθούνια μου. Αποφάσισα να την αγνοήσω, ήμουν πολύ κουρασμένη, ταξίδευα από το μεσημέρι.

Πήρε την βαλίτσα μου και την ανέβασε στον πρώτο όροφο. Το δωμάτιό μου ήταν δίπλα στο δικό του. Ωραίο κρεβατάκι, αν και θα προτιμούσα ένα με ουρανό, όπως του επεσήμανα αστειευόμενη. Αυτά τα αστειάκια βέβαια συνήθως γυρίζουν μπούμερανγκ, πράγμα που γνωρίζω πολύ καλά και γι αυτό συμβουλεύω πάντα τις νεόκοπες υποτακτικές να προσέχουν καλά τι λένε. Αφού μου έδειξε και την τουαλέτα, με καληνύχτισε και πήγε για ύπνο, κλείνοντας την πόρτα της κρεβατοκάμαράς του.

Δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω ότι οι δύο πολυθρόνες που κοσμούσαν το δωμάτιό μου ήταν παμπάλαιες και σκισμένες, τόσο παλιές που εγώ προσωπικά θα τις είχα πετάξει από χρόνια, όχι να τις βάλω στο δωμάτιο των επισκεπτών. Ένα ξύλινο έπιπλο με καθρέφτη επίσης είχε τα χάλια του. Εντάξει, σκέφτηκα, ο τύπος απλά δεν είναι πλούσιος. Ε και;

Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά. Η ταπετσαρία στους τοίχους ήταν χάρτινη και ξεφτισμένη, είχε κιτρινίσει από τον καιρό. Όταν πήγα στην τουαλέτα, οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν. Δίπλα στη λεκάνη στεκόταν μία καρέκλα της οποίας το κάθισμα είχε μία τρύπα που έχασκε στη μέση, αρκετά μεγάλη για να χωράει ένα χέρι. Κάτω από την καρέκλα ένα χαρτοκούτι χρησίμευε ως καλαθάκι. Ίσως να μην έχουν ΙΚΕΑ εδώ, σκέφτηκα. Από την άλλη, όλοι μπορούν να αγοράσουν ένα πλαστικό καλαθάκι για τα χαρτιά. Νιώθοντας μία ολοένα αυξανόμενη φρίκη με την συνειδητοποίηση ότι αυτό δεν ήταν ένα σπίτι σαν όλα τα άλλα, αποφάσισα να κοιμηθώ και να περιμένω να ξημερώσει πριν αποφασίσω πώς θα το χειριστώ.

Κοιμήθηκα αρκετά καλά, το κρεβάτι ήταν μαλακό και δεν έτριζε σχεδόν καθόλου. Το πρωί ξύπνησα πρώτη, πήγα στην τουαλέτα, γέλασα με το μεγαλοφυές αυτοσχέδιο καλάθι, πέταξα τα χεζόχαρτα μέσα από την καρέκλα και μετά κατέβηκα να φτιάξω καφέ. Στην κουζίνα γινόταν της πουτάνας. Ο νεροχύτης ήταν γεμάτος με πιάτα και κατσαρόλες και φλυτζάνια, όλα στέκονταν μέσα σε κάτι βρωμόνερα σε μία κόκκινη λεκάνη που είχε μουχλιάσει από την απλυσιά. Στον πάγκο δίπλα στο νεροχύτη ήταν στοιβαγμένα τηγάνια, τρίφτες για κασέρι, πλαστικά τάπερ, μπουκαλάκια με ξύδι, κονσέρβες ντομάτας, μπαχαρικά, λογαριασμοί, μία τεράστια ακαταστασία που θα με είχε οδηγήσει στην απελπισία αν ήμουν από τις γυναίκες που απελπίζονται εύκολα.

Έφτιαξα το τσάι μου – δεν υπήρχε καφές στο σπίτι – μέσα σε μία ραγισμένη τσαγιέρα που είχε μαυρίσει από τη συχνότητα της χρήσης και τη σπανιότητα του πλυσίματός της και περίμενα τον Γηραιό να κατέβει. Πράγματι, σε λίγο εμφανίστηκε. Φορούσε μία τριμμένη μπεζ ρόμπα, κάτι ανάμεσα σε ρομπ ντε σαμπρ και μπουρνούζι, δεμένη στη μέση με ένα κορδόνι. Αντί για παντόφλες – είχα εγκαταλείψει το όνειρο για περιποιημένα πόδια μέσα σε καφέ δερμάτινες παντόφλες - φορούσε ένα ζευγάρι τρύπια αθλητικά που ήταν εμφανώς μουχλιασμένα. Χωρίς κάλτσες. Φαίνονταν πολύ βολικά πάντως.

Η εμφάνισή του δεν ήταν διόλου άσχημη για την ηλικία του. Δεν μπορώ να τον περιγράψω επακριβώς, για να μην αποκαλύψω την ταυτότητά του. Είχε νεανικό σώμα, αν εξαιρέσουμε την λίγο μεγάλη κοιλιά, η οποία ανακάλυψα αργότερα ότι ήταν απλά πρησμένη από τις μπύρες. Όμορφα μπλε μάτια, πολύ της αρεσκείας μου. Παρατήρησα ότι του άρεσε να ρουφάει το πάνω χείλος του από τη μία πλευρά γιατί του έλειπαν μερικά από τα πάνω δόντια. Όταν τον ρώτησα, μία από τις επόμενες μέρες, γιατί δεν βάζει μία γεφυρούλα, είπε ότι δεν συμφωνεί με επεμβάσεις αισθητικής φύσεως. Αλλά είπε επίσης ότι θα με προτιμούσε με άβαφα μαλλιά, τα μισά γκρίζα, και με άβαφα νύχια κομμένα κοντά, οπότε δεν μπορώ να τον κατηγορήσω για ασυνέπεια. Φυσικά, αν άφηνα τις γάμπες μου, τις μασχάλες μου και την ηβική μου χώρα αξύριστα, σίγουρα θα σκοράριζα έναν πόντο. Ίσως έτσι να τον έπειθα να πάει στον οδοντίατρο, και δεν θέλω να ακούω τίποτε περί topping from the bottom. Αυτή είναι η βία της λογικής, λειτουργεί το ίδιο από κάτω όσο και από πάνω.

Το τραπεζομάντηλο ήταν τόσο λεκιασμένο που σιχαινόμουν να ακουμπήσω κάτω το φλιτζάνι μου. Του ζήτησα την άδεια να καθαρίσω την κουζίνα και μου την έδωσε. Παρατήρησα ότι εκνευρίστηκε λίγο γιατί μου είπε ότι είχε ήδη καθαρίσει. Δεν τόλμησα να σκεφτώ πώς μπορεί να ήταν το σπίτι πριν το καθαρίσει.

«Εκείνα εκεί τα μαύρα κάτω από το τραπέζι, τί είναι;» ρώτησα η αφελής σκλάβα.

«Ποντικοπαγίδες,» είπε ο Γηραιός.

Α μάλιστα. Ψυχραιμία, ψυχραιμία. Υπάρχουν και χειρότερα. Ποια είναι αυτά όμως; Μήπως να σε πηδάει ένας μεσήλικας ντυμένος με κόκκινο νεγκλιζέ; Μήπως να σε κατουράει μέσα στο στόμα ο φίλος του μικρού Κυρίου με τον στραβό πούτσο; Μήπως να σε προδίδει ο άντρας που εμπιστεύτηκες με τη ζωή σου;

Ένιωσα αμέσως καλύτερα. Αυτό ήταν για μένα πασατέμπο. Ανασκουμπώθηκα λοιπόν και ξεκίνησα το καθάρισμα. Του ζήτησα να πετάξει την κόκκινη λεκάνη, που δεν επιδεχόταν καθαρίσματος και αν και στραβομουτσούνιασε, δέχτηκε να την πετάξει. Βέβαια την επομένη πρόσεξα ότι η λεκάνη είχε απλά τοποθετηθεί στον κήπο, δίπλα σε κάτι μαδέρια, προφανώς για να ξαναπάρει τη θέση της όταν φύγει η ψυχαναγκαστική τρελή πίσω στην Ελλάδα. No matter. Πέταξα τα περισσότερα μπαχαρικά και κονσέρβες και σάλτσες και ότι είχε τέλος πάντων εκεί στον πάγκο και στα ράφια. Τα περισσότερα είχαν λήξει από το 1996! Δεν υπερβάλλω, δεκαπέντε χρόνια κράταγε τα ληγμένα. Έχω τραβήξει αναλυτικές φωτογραφίες σε περίπτωση δυσπιστίας. Η τριλογία για την αναζήτηση της υπέρτατης απόλαυσης έχει ήδη εξελιχτεί προ πολλού σε κοινωνιολογική έρευνα ή σε ηθογράφημα των αρχών του 21ου αιώνα. Έριξα χλωρίνη στο πάτωμα με το μωσαϊκό και επιτέλους σταμάτησαν τα παπούτσια μου να κολλάνε κλιτς – κλιτς στο πάτωμα. Ουφ, τέλος!

Τί κάνουμε τώρα; Φεύγουμε ή μένουμε;

Έμεινα. Κυρίως έμεινα για να δω τί άλλο θα γίνει. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος ο τρόπος που ζω, από μέρα σε μέρα, από βδομάδα σε βδομάδα, από τρελό σε τρελό. Πάντα έλεγα ότι δεν έχω αρκετή φαντασία για να γράφω βιβλία. Όμως με τέτοια ζωή, τί να την κάνω τη φαντασία;

Ο Γηραιός έμενε σε ένα χωριό έξω από την πόλη του Βορρά. Πήγαμε λοιπόν για ψώνια στο χωριό. Όχι στο σούπερ μάρκετ, αλλά σε μαγαζάκια με εκλεκτά εδέσματα και κρέατα και λαχανικά, όπου όλοι τον ήξεραν. Αγόρασε τα καλύτερα, μπέικον καπνιστό, αυγά ελευθέρας βοσκής, μοσχαρίσιο κιμά, μανιτάρια, πίτες με χοιρινό που είχαν σαν γαρνιτούρα ζελέ από μήλα (αυτή η τάση των Άγγλων να αναμιγνύουν το κρέας με κάτι γλυκό προέρχεται από το Μεσαίωνα, από το υπέροχο blancmange). Άνοιγε το πορτοφόλι του και έβγαζε εκατοντάδες τις λίρες. Δεν μπορούσα να καταλάβω τί γίνεται. Δεν φαινόταν να είναι καθόλου τσιγκούνης. Με φόρτωσε σαν το γαϊδούρι κι εγώ τα κουβάλαγα όλα χωρίς να βαρυγκωμώ. Το μόνο που δεν αγόρασε ήταν φρούτα και λαχανικά, “Ι never eat them” είπε, αλλά αν ήθελα εγώ θα μου έπαιρνε. Είπα όχι, δεν πειράζει. Μετά με πήγε σε ένα charity shop, ένα από τα μαγαζιά που πουλάνε μεταχειρισμένα αντικείμενα, ρούχα, παπούτσια κλπ, και τα έσοδα διατίθενται για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

«Από εδώ αγοράζω όλα μου τα ρούχα», είπε ο Γηραιός Μάστερ.

Μου αγόρασε ένα ζευγάρι ροζ πέδιλα για 3 λίρες – λιγότερο από το σάντουιτς με κοτόπουλο του Burger King. Τον ευχαρίστησα και τα πήρα. Δεν είμαι καθόλου φαντασμένη. Αν ο Μάστερ καταδέχεται να φοράει μεταχειρισμένα ρούχα, τότε ποια είμαι εγώ να στραβομουτσουνιάσω; Ωραιότατα ήταν / είναι.

Στο σπίτι φτιάξαμε αυγά με μανιτάρια και μπέηκον, τα φτιάξαμε μαζί, ήμασταν ένα καλό team, ο καθένας έκανε το δικό του κομμάτι. Μετά τα φάγαμε μαζί σιωπηλά. Ήταν προφανές ότι δεν του άρεσε να μιλάει πολύ και ότι αν δεν μιλούσα εγώ, απλά δεν θα μιλούσαμε καθόλου. Δεν με πείραζε καθόλου αυτό, οι σκέψεις μου είναι μία πολύ καλή παρέα συνήθως. Μόνοι νιώθουν μόνο αυτοί που δεν έχουν την εαυτάρα τους εκεί που πρέπει, σταθερή στη μέση της ύπαρξής τους, να χαμογελά με τη γνώση της σχεδόν πλήρους άγνοιας και την αποδοχή της σχεδόν πλήρους μοναξιάς. Κι έτσι κράτησα την ευλαβική σιωπή και πρόσεξα ότι κατευχαριστήθηκε το σιωπηλό γεύμα, ο Γηραιός.

Μετά περάσαμε στο σαλόνι για να δούμε λίγη τηλεόραση. Κάθισε στη δική του πλευρά του καναπέ, πάνω σε ένα μαξιλάρι που δεν είχε γέμιση από βαμβάκι. Καθόταν δηλαδή στην τρύπα του καναπέ, σαν κότα που κλωσάει τα αυγά της. Το βρήκα χαριτωμένο. Το διπλανό μαξιλάρι ήταν ξεκοιλιασμένο, τα βαμβάκια κρέμονταν έξω. Η ράχη του καναπέ ήταν μαύρη, αλλά ήταν δύσκολο να καθορίσω αν είχε απλά μουχλιάσει ή αν ο καναπές ήταν καμένος. Ο άλλος καναπές ήταν σκεπασμένος κατά το ήμισυ με ένα κομμάτι ύφασμα. Δεν τόλμησα να το σηκώσω για να δω τί κρυβόταν από κάτω. Οι κουρτίνες κρέμονταν σαν βρακιά από το ταβάνι. Ένα από τα παράθυρα ήταν στερεωμένο με ένα καδρόνι. Το γύψινο στο ταβάνι πάνω από τις κουρτίνες κρεμόταν σε ένα ενδιαφέρον σχέδιο με ξέφτια, είχε μουχλιάσει προ πολλού. Ίσως αυτό να εξηγούσε τη μυρωδιά σε όλο το σπίτι. Στη μέση του σαλονιού υπήρχε χώρος για τζάκι και μέσα εκεί ήταν τοποθετημένη μία θερμάστρα αερίου, από την οποία κρεμόταν ένα χάρτινο ταμπελάκι, με μία και μοναδική λέξη, condemned.

«Τι σημαίνει αυτό;» ρώτησα.

«Η εταιρία αερίου δεν επέτρεψε την χρήση της γιατί δεν πληρούσε τις προδιαγραφές, ήταν πολύ στενή η καμινάδα είπαν. Κι έτσι το άφησα όπως ήταν, condemned». Φυσικά, γιατί να αλλάξουμε οτιδήποτε στο περιβάλλον μας; Τί μας πειράζει;

Δεν μπόρεσα να καθίσω στον καναπέ, σιχαινόμουν. Κάθισα στο πάτωμα, κοντά στα πόδια του, πάνω σε κάτι σκονισμένα ρετάλια μοκέτας, τα οποία έκρινα ως προτιμότερα. Εκείνος έβλεπε ένα αδιάφορο ντοκιμαντέρ για ένα ταξίδι στην Ινδία. Εγώ βέβαια δεν βλέπω ποτέ τηλεόραση, έχω τις δικές μου σκέψεις. Κι έτσι παραδόθηκα σ’ αυτές.

Βρισκόμουν στο άντρο του τρωγλοδύτη, σερφάροντας πάνω στη μνημειώδη ψυχραιμία μου, έχοντας ανακαλύψει και πάλι τις συμμετρίες που κινούν τα νήματα της ζωής μου. Δεν ένιωθα καθόλου άσχημα πια. Γιατί ακριβώς πάνω από το condemned σώμα της θερμάστρας, στους δύο τοίχους του σαλονιού, δέσποζε το τρίπτυχο του Ιερώνυμου Μπος, The Garden of Earthly Delights. Τεράστια πόστερ, κολλημένα πάνω στην ταπετσαρία, ενσωματωμένα στο σπίτι για πάντα, όπως και μέσα μου. Και βρέθηκα σπίτι μου, όλα ήταν εντάξει. Home, sweet home…


Από όλους τους Μάστερς της ζωής μου έλειπε μία βίδα, από όλους, ούτε ένας δεν ήταν εντάξει, ούτε ένας δεν ήταν tout-a-fait normal που λέει και η μάνα μου, που μάλλον κάτι ξέρει για τις επιλογές μου. Ίσως η έλλειψη αυτής της ζωτικής βίδας, διαφορετικής στον καθένα τους, να ήταν αυτό ακριβώς που τους έκανε σαδιστές. Ενδέχεται ο σαδισμός να είναι το υποκατάστατο της βίδας, αυτό που τους κρατάει σε κάποια συνοχή, έτσι ώστε να μην παραδοθούν στην απόλυτη τρέλα. Γι αυτό τους είναι απαραίτητο το αντικείμενο του σαδισμού. Και όταν δεν έχουν, τρώγονται με τα ρούχα τους – είτε είναι από δεύτερο χέρι είτε όχι...

Σύντομα ζήτησα την άδεια και ανέβηκα στο δωμάτιό μου, όπου μύριζε λιγότερο γιατί άνοιγα συχνά το παράθυρο, ένα παράθυρο που έβλεπε σε δύο πίσω αυλές. Η δεξιά αυλή ήταν του διπλανού σπιτιού. Η μισή ήταν πλακοστρωμένη και η άλλη μισή είχε υπέροχα παρτέρια με λουλούδια και περιποιημένο γρασίδι. Φαναράκια στις άκρες του κήπου, φερ-φορζέ έπιπλα, ξύλινες ταϊστρες γεμάτες σπόρους και μικρές στέρνες με νερό για να πίνουν νερό τα πουλιά. Η «δική μας» αυλή δεν είχε καθαριστεί ποτέ, οι πλάκες ήταν μαύρες με γλίτσα, το γρασίδι ήταν μάλλον αγριόχορτα. Υπήρχε κάτι σαν κοτέτσι σε μία γωνιά αλλά ήταν γεμάτο σκουπίδια. Τρεις μεγάλοι πλαστικοί κάδοι απορριμμάτων βρίσκονταν στο κέντρο του «κήπου», ο ένας ήταν πεσμένος στο έδαφος, ξεσκέπαστος. Δύο στέρνες με στάσιμο νερό σκεπασμένες από βρύα αποτελούσαν το σπιτικό για μια ντουζίνα βατραχάκια. Η κόκκινη λεκάνη έστεκε σαν σιωπηλή κατηγορία σε μια γωνιά.

Στη βιβλιοθήκη του δωματίου μου (όλα τα δωμάτια είχαν από μία βιβλιοθήκη, ακόμη και η κουζίνα), βρήκα περίπου τα μισά από τα 40 βιβλία που είχε γράψει ο Γηραιός. Πήρα το πιο πρόσφατο και άρχισα να το διαβάζω. Δεν ήταν διόλου κακό, σύντομα με συνεπήρε. Οι «κακοί» ήταν πραγματικά κακοί, όχι αστεία. Επινοούσαν τα πιο φριχτά βασανιστήρια, επιδεικνύοντας μία πλήρη έλλειψη κοινωνικών αναστολών. Ήταν αυτό που χοντρικά αποκαλούμε “sociopaths”. Ξάπλωσα και διάβαζα μέχρι που με πήρε ο ύπνος.

Ο Γηραιός μπήκε στο δωμάτιό μου και με ξύπνησε 2 ώρες αργότερα.

«Θα έρθεις μαζί μου στο παμπ;» με ρώτησε.

Και βέβαια. Ήθελα όμως να κάνω ένα ντους πρώτα κι έτσι αναγκάστηκα να του ζητήσω να μου δώσει μία πετσέτα. Δεν είχα φέρει πετσέτα μαζί μου, γιατί η φτηνο-εταιρία επιτρέπει μόνο 15 κιλά στη βαλίτσα.

«Έχει πολλές καθαρές πετσέτες, να, εδώ, in the box», είπε ο Γηραιός και μου έδειξε ένα χαρτοκούτι γεμάτο πετσέτες, στο πάτωμα του μπάνιου.

Πήρα μία πετσέτα που απεικόνιζε την αγγλική σημαία, μύριζε λιγότερο. Έκανα ντους, χρησιμοποιώντας το κυπελάκι για να ξεπλυθώ. Οι δύο βρύσες του μπάνιου έβγαζαν η μία καυτό και η άλλη παγωμένο νερό. Σύντομα τα κατάφερα να υπολογίζω πώς να ρίχνω χλιαρό νερό πάνω μου. Τελείωσα το ντους και σκουπίστηκα, αρχίζοντας αμέσως να βρωμάω μούχλα. Αποδέξου, μουρμούριζα μέσα μου σαν mantra, αποδέξου. Μούχλα είναι, δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Όταν έτρωγες σκατά δηλαδή καλύτερα ήταν;

Ντύθηκα κάπως απλά για να δένω με το ασιδέρωτο πουκάμισο του Γηραιού, το οποίο είχε λεκέδες από σάλτσα μπροστά. Το τζην παντελόνι του ήταν μάλλον κάπως βρώμικο, δεν τον είδα ποτέ να το πλένει όσο ήμουν εκεί. Ένα σκονισμένο καπέλο Panama με κιτρινίλες συμπλήρωνε την αμφίεση. Για τον εαυτό μου επέλεξα μία μαύρη φούστα, μία μαύρη μπλούζα, ένα ροζ κοτλέ σακάκι, καθόλου κάλτσες και τα καινούργια παλιά ροζ πέδιλα. Έτσι βγήκαμε στο δρόμο από το σπίτι του 19ου αιώνα που δεν έμοιαζε καθόλου με τρώγλη απ’ έξω, όμως ήταν.

Πήραμε το λεωφορείο φυσικά, καθώς ο Γηραιός δεν έχει αυτοκίνητο. Δεν έχει ούτε κινητό, αλλά ούτε και η μαμά μου έχει, οπότε εντάξει. Είχα να ανέβω σε λεωφορείο από τη δεκαετία του ’80, μου άρεσε όμως. Πήραμε διώροφο λεωφορείο και καθίσαμε επάνω. Μου άρεσε που ήμασταν μέρος της ανθρωπότητας. Επίσης μου άρεσε που όταν κατεβήκαμε στη στάση, όλοι οι επιβάτες, ένας ένας, γυρνούσαν και έλεγαν thank you στον οδηγό. Τον ευχαριστούσαν επειδή σταμάτησε. Ήταν σχεδόν συγκινητικό. Φυσικά ήταν όλοι θεότρελοι αλλά δεν πειράζει. Εμείς, εγώ και ο Γηραιός δηλαδή, ήμασταν ασφαλώς οι πιο τρελοί από όλους.

(Συνεχίζεται)

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Χαρα στο κουραγιο σου φιλεναδα......περιμενω την συνεχεια με μεγαλο ενδιαφερον αν και θα προτιμουσα να τα ακουγα απο το στομα σου με εκεινο το χαριτωμενα αυθορμητο τροπο σου.

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Καλό φθινοπωράκι φιλενάδα, στα καλύτερά σου σε βρίσκω, πάντα ταξιδιώτισσα και πάντα τόσο απίστευτα γενναιόδωρη.

Έχεις πολύ δίκιο, η βία της λογικής νικάει πάντα...

Κατά τ άλλα, συμπληρώνω στις δέκα το βραδάκι που έχω ελεύθερο χρόνο,

Οι Κύριοι που γνώρισα είχαν ιδιαίτερες αντιλήψεις και απαιτήσεις, όμως είχαν απόλυτη ικανότητα διαχείρισης του εαυτού και τίποτα από την ιδιαιτερότητά τους δεν φαινόταν, παρά μόνο σε χρονικά διαστήματα που είχα δεμένα τα μάτια και πονούσα πάρα πολύ για να κάνω τέτοιες παρατηρήσεις. Καμία ένδειξη ότι έλειπε βίδα, γιατί δεν έλειπε μάλλον. Η μαμά μου είχε απολύτως καλή γνώμη γι' αυτούς και πάντα έναν καλό λόγο, όταν έληγε η σχέση μας. [Εκνευριστικό] Δεν διαφωνώ μ εσένα, απλά αμφισβητώ τη γενική ισχύ του συμπεράσματός σου.

Ο "Γηραιός" μάλλον υπέφερε από ελαφριά κατάθλιψη.

Και επιπλέον

μπορεί να είχε αιμορροϊδες ο άνθρωπος, με το συμπάθειο...  

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Aπολαυστικά 'ζωντανή' η περιγραφή σου με έμφαση στη λεπτομέρεια..σαν να το ζούμε!

 

...μολις γυρισα απο το βορειο Λονδινο...
...ποτε θα "ξαναπαμε";
περιμενουμε!
Γι ργος

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Εξαιρετική η περιγραφή και τραγικό το site που δε μ' αφήνει να δώσω reputation χωρίς ντε και σώνει να δώσω σε άλλους.

ΡΕ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩΣΩ REPUTATION ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΙΝΩ ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΓΩ!!!

Τι κακό μας βρήκε;

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Θαυμάσια. Τότε πως γίνεται τώρα που μπήκα για πρώτη φορά σήμερα να μη μπορώ να δώσω reputation στη Dora? Γιατί μου λέει ότι πρέπει να δώσω και σε άλλους;

 

Χαιρετίζω όλους τους καλούς φίλους που μαζεύτηκαν στο νήμα μου.

Δηλώνω ότι είμαι πολύ χαρούμενη που επέστρεψα στην Ελλάδα.

 

Απάντηση: Re: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Κι εμεις.....ξανακαλως ηλθες κουκλα!!!

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Καλως την 

Ελαχιστοι ανθρωποι θα εβρισκαν τοσο ομορφο αλλοθι για το σαδισμο 

Σπαρταριστες εικονες και απολαυστικη γραφη...ΣυνεΧυσε...