Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

Για μένα Υποταγή είναι η κατάληξη και όχι η αφετηρία.

Μου φαίνεται αδιανόητο να πω, πως γνώρισα Τον τάδε Κύριο και αμέσως η υποταγή-ιδιότητα βγαίνει στην επιφάνεια, σαν το μαύρισμα άμα βγεις στον ήλιο ένα πράμα.

Όπως μου φαίνεται αδιανόητη η ταύτιση μεταξύ Υπακοής και Υποταγής, η ταύτιση της επιθυμίας για υποταγή με Υποταγή, η ταύτιση του sub mode ή slave mode ή το λιώσιμο μέσα στην καύλα με Υποταγή κ.ο.κ.

Και βέβαια δεν πιστεύω και τίποτα δεν κατάφερε 11 χρόνια τώρα να με πείσει πως η Υποταγή είναι κάτι που μπορείς να βάλεις και να βγάλεις, ανάλογα με τον ρόλο που επιλέγεις να παίξεις κάθε στιγμή, για όσους παίζουν ρόλους.

Η Υποταγή είναι για μένα η σελίδα εκείνη που ανοίγει, όταν μια σκλάβα πέρασε από εκπαίδευση, έζησε ως σκλάβα, μπορεί και υπακούει πλέον αυθόρμητα, χωρίς αντιδράσεις, αντιστάσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις κι αναλύσεις, κάτι που βιώνεται συνέχεια, μια κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι όταν περάσεις από την Παράδοση.

Κι η Παράδοση είναι να μπορείς να στέκεσαι απόλυτα ειλικρινά γυμνή μπροστά Του.

Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Να μπορέσεις να ξεπεράσεις κάθε επιθυμία να κρύβεις οποιοδήποτε κομμάτι σου, ακόμα και τις σκέψεις ή όσα θεωρείς μειονεκτήματα σου, ή «άσχημα» σου.

Να μην γνωρίζεις ούτε που πας, ούτε καν ποια κατεύθυνση Ακολουθεί.

Να ΑΝΗΚΕΙΣ ως σύνολο, με κάθε υποσύνολο, με κάθε σκέψη, με κάθε ανάσα, εντελώς διάφανη, χωρίς ουδεμία προσπάθεια χειρισμού ή αποκωδικοποίησης όπως βολεύει των εντολών, ή επιλεκτικές εκφράσεις υπακοής.

Εκείνο που γεννήθηκε μέσα μου όταν γνώρισα Τον Κύριο μου, ήταν επιθυμία κάποια στιγμή, μετά από εκπαίδευση, σκληρή δουλειά, παλινδρομήσεις και πισωγυρίσματα, συνεχείς προσπάθειες και επιμονή και συνέπεια να κατορθώσω να ακουμπήσω την πραγματική μου ουσία και να παραδώσω όλο μου το είναι μεταφορικά και κυριολεκτικά σ Αυτόν.

Αυτό για μένα είναι Υποταγή.

Στο μεταξύ αξιοποιώ την Υπακοή, η οποία είναι επιλογή και η οποία πλέον συμβαίνει αυτόματα.

Και πρόσφατα βίωσα την Παράδοση κι εκεί άνοιξε ένα εντελώς καινούριο κεφάλαιο, με διαφορετικές απαιτήσεις, διαφορετικού είδους εκπαίδευσης, διαφορετικά δρομολόγια…

Ελπίζω πως κάποια στιγμή θ ακουμπήσω και την Υποταγή.  

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

Μπράβο lara

Oπως το έγραψες.

Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

@lara,

Σαφέστατα η διαφοροποίηση ανάμεσα στην υπακοή και την υποταγή υπάρχει. Ωστόσο δεν μπορώ να είμαι απόλυτη.Υποθέτω πως κάπως έτσι τα βίωσες, τα βιώνεις και τα νοιώθεις εσύ. Ναι πράγματι και για μένα η υπακοή είναι επιλογή. Η υποταγή όμως δεν νομίζω πως έχει αρχή μέση και τέλος. Επιβάλεται ανα πάσα στιγμή και απλά η δεν μπορείς να την αποφύγεις ή δεν σε αγγίζει. Δεν μπορεί ο κάθε Κ να επιβληθεί σε κάθε υ, αυτό είναι δεδομένο. Αυτά βέβαια είναι προσωπική μου άποψη και ισχύουν για μένα. Δεν τα γενικεύω. Πιστεύω όμως πως κάποιος κυρίαρχος μπορεί να προσπαθεί καιρό για την υποταγή μιας υ ενώ κάποιος άλλος να έχει την ικανότητα να της επιβληθεί άμεσα.  

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

@sklavina καταλαβαίνω τι γράφεις και αν ερμηνεύαμε την έννοια υποταγή με τον ίδιο τρόπο, θα είχες δίκιο και θα αφορούσε δικά μου βιώματα και μόνο, όπως και τις ικανότητες ή την έλλειψη αυτών Του Κυρίου μου……

Η Υποταγή όμως στην οποία αναφέρομαι εγώ και την οποία επεξήγησα πιο πάνω, πολύ πριν αναφερθώ στο πως εγώ την βιώνω, με την επιβεβλημένη αίσθηση που ονομάζεις εσύ υποταγή είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Η Υποταγή στην οποία αναφέρομαι δεν είναι κάτι που αφορά επιβολή του Κ προς το υ..

Εσύ εικάζω, χωρίς να είμαι και 100% βέβαιη -όπως και αρκετοί άλλοι- αναφέρεσαι σε κάτι ανάλογο της αίσθησης που ένιωσα την 2η κιόλας μέρα της πραγματικής μας συνάντησης, που τα γόνατα μου λύθηκαν από μόνα τους, χωρίς εμφανή λόγο ενώ απλά στεκόμασταν και έπεσα στο πάτωμα και φίλησα τα πόδια του, νιώθοντας πως εκείνη είναι η θέση μου.
Κι από τότε αυτό δεν άλλαξε στα 8 χρόνια που είμαι ιδιοκτησία του, όσα στάδια και δυσκολίες κι αν είχε η σχέση αυτή.

Λαμβάνοντας υπόψη την ανθρώπινη φύση, ιδιαίτερα την υποτακτική, την οποία μελετώ χρόνια και μέσα από τις παρατηρήσεις και τις συνομιλίες με άλλες υποτακτικές και σκλάβες, ελληνίδες και ξένες, κατέληξα πως από εκείνη την αίσθηση μέχρι την απόλυτη πραγματική Παράδοση –κάτι που αφορά λιγότερο το συνειδητό και περισσότερο το ασυνείδητο- η οποία μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη Υποταγή, όπως την όρισα πιο πάνω, το απόλυτο Ανήκειν, αν θες να το ονομάσω αλλιώς για να γίνει πιο κατανοητό, χρειάζεται χρόνος, εκπαίδευση, πολύ δουλειά και από τους δύο και δεν είναι κάτι που μπορεί να επιβληθεί από κανένα προς κανένα.
Αναμφισβήτητα κάποτε έρχεται ευκολότερα, κάποτε δυσκολότερα και κάποτε δεν έρχεται ποτέ κι αναμφισβήτητα αυτό εξαρτάται και από το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η σκλάβα και τις ατομικές τις δυνατότητες κι ικανότητες, αλλά και αντίστοιχα εκείνες Του Κ. να την καθοδηγήσει, να την εκπαιδεύσει, να την οδηγήσει μέσα από την αλληλεπίδραση τους σ αυτήν.

Βρίσκω τρομερά ενδιαφέρουσα τη διαφορά στον τρόπο που ερμηνεύει ο καθένας τις λέξεις και ειδικότερα την λέξη Υποταγή, την οποία ένιωσα στο πετσί μου πρόσφατα, όταν Κάποιος Κύριος με ρώτησε πόσο συχνά υποτάσσομαι.
Εμφανές τι εννοούσε και πόσο μακριά είναι η δική του ερμηνεία από τη δική μου.

Επομένως συνοψίζοντας, δεν αφορά το πόσο ικανός είναι Ο Κύριος μου να επιβάλει σε μένα τη γαϊδούρα κακιά ανυπόταχτη σκλάβα αυτό που εσύ επιλέγεις να ερμηνεύεις ως υποταγή ή πόσο ικανός Ο Δικός σου και πόσο καλή υποταγμένη σκλάβα είσαι εσύ, αλλά μια διαφορά στον τρόπο που εσύ κι εγώ αντιλαμβανόμαστε το συγκεκριμένο, πως ερμηνεύουμε, πως αναλύουμε την συγκεκριμένη έννοια και πολλές άλλες.
Απλά εγώ προσπάθησα να αναπτύξω το θέμα και να εκφράσω την θεωρία μου, τεκμηριώνοντας την, δίνοντας και μια διαφορετική οπτική.

Μου είναι σημαντικότερο να κάνω πραγματικούς διαλόγους, να εμβαθύνω όσο είμαι ικανή να το κάνω, μου είναι σημαντικότερο να καταφέρνω να βλέπω τα πράγματα όπως είναι κι όχι όπως θα ήθελα να είναι ή πως θα ήθελα να φαίνονται πως είναι μπας και με κρίνει κανείς κι αποφασίσει πως δεν είμαι αρκετά οτιδήποτε και για Εκείνον είναι σημαντικότερο να είμαι ακόμα και με τον εαυτό μου ειλικρινής και ευτυχώς δεν έχει ανάγκη να αποδείξει σε κανένα πόσο Ικανός Αφέντης είναι και τι και με ποιους τρόπους μπορεί να Επιβάλει οτιδήποτε.

Στα 25 χρόνια ενασχόλησης Του με το χώρο, πλέον γνωρίζει πως καλές οι θεωρίες και όλα τα "ανεβαστικά" που τσαμπουνάνε συχνά πυκνά οι σκλάβες στον ίδιο τους τον εαυτό, προσπαθώντας να εκλογικεύσουν τις επιλογές τους και να δημιουργούν ροζουλιά συννεφάκια απόλυτης παράδοσης και υποταγής για να βγάζουν τη μέρα, όπως και όλα όσα σε στιγμές συναισθηματικής Νιρβάνας λένε στους Κ τους, αλλά αυτά όλα απέχουν παρασάγγας από την ωμή πραγματικότητα, όταν μιλάμε για ανθρώπους με ασυνείδητο εμπλεκόμενους σε σχέσεις όπου αυτό συχνότατα νιώθει απειλημένο κι αντιδρά με τρόπους που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει με σιγουριά…

Από κει και πέρα…
Ο καθένας μπορεί να βρει την ευτυχία με διαφορετικό τρόπο και έχοντας διαφορετικές ερμηνείες  

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

Νομίζω ότι για μια ακόμη φορά... παίζουμε με τις λέξεις... και χάνουμε την ουσία...

Γνώμη μου... πάντα...


Ανδρ(ε)ας

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

ΤΟ έκανα quote για να ξαναδιαβαστεί..Είναι τόσο σημαντικό να γίνει κατανοητό

 

Αξιζει να διαβαστει..plus ενα like μου φανηκε λιγο.. 

 

Ποια ηταν τα συναισθηματα μου κατά την διαρκεια της υποταγης μου? Κατ' αρχας ενιωσα απογυμνωμένος, μπροστα του δεν υπηρχαν πλεον μυστικα και καθωσπρεπισμοι, μπροστα του ημουν ο αληθηνος μου εαυτος. Ενιωσα ολοκληρωτικα ευάλωτος, ο εγωισμος μου ειχε χαθει εντελως, ειχα παραδοθεί τελειως.Τον ειχα αφησει να μου λιωσει τον εγωισμο μου, ειχα χασει μαζι του κάθε ιχνος αξιοπρεπειας , χωρις αυτό όμως να μου προκαλει αρνητικα συναισθηματα, απλως ειχα δωθει ολοκληρωτικα και ικανοποιουσα κάθε του επιθυμια οσο εξεφτελιστικη κι αν ηταν. Ειχα καταλαβει πια ότι ειχα υποταχτεί στο προσωπο του και υπηρχα μονο για την δικη του ικανοποιηση. Αυτό αντι να με αποθησει και να μην τον ξανασυναντησω, αντίθετα μου προκαλουσε προσμονη για την επομενη συναντηση μας, δεν μπορουσα να σκεφτω ότι θα περνουσα χωρις αυτόν εστω για μια μερα.

 

Για μένα ήταν κάτι πρωτόγνωρο, μόλις Τον είδα ανάμεσα σε άλλους, ένιωσα την ανάγκη να τρέξω στη γωνιά μου και να κάνω ό,τι μου πει. Μέχρι τότε έψαχνα να βρω τι ακριβώς ήμουν. Το συναίσθημα αυτό ήρθε από το πουθενά και δεν μπορούσα να το αγνοήσω. Το σώμα μου αντιδρούσε κάθε φορά που Εκείνος ήταν στο χώρο. Ήξερα ότι δεν ήταν έρωτας αλλά μια άλλη δύναμη.
Αργότερα και αφού ξεκαθαρίστηκαν όρια και συμφωνήθηκε η εκπαίδευση, υπήρξαν κι άλλα σημάδια, πχ η ανάγκη μου να Του δίνω αναφορά για το τι κάνω και πού βρίσκομαι κάθε στιγμή, χωρίς να μου το ζητήσει. Επιπλέον, η ανάγκη να φοράω ένα κολάρο, ακόμα κι όταν δεν είναι δίπλα μου, για να νιώθω την παρουσία Του, πάλι χωρίς να μου έχει επιβληθεί.
Κοντά Του έμαθα και εξακολουθώ να μαθαίνω πολλά και ξέρω ότι ήταν ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος που θα με έπαιρνε από το χέρι και θα μου έδειχνε το δρόμο που τόσα χρόνια λαχταρούσα.

 

Σ ευχαριστώ @Brigitte .

Η αλήθεια είναι πως είναι από τα κείμενα, που παρά τα χρόνια που πέρασαν, δεν έχω να προσθέσω κάτι ουσιαστικό.
Παρά το ότι πραγματικά πιστεύω πως ο καθένας ζει το παραμύθι του και καρφί δεν μου καίγεται για το πώς οι άλλοι επιλέγουν να ζουν, όχι από ανωτερότητα αλλά από ειλικρινή αδιαφορία για όσα δεν με αφορούν και δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να επηρεάσουν την δική μου ζωή, κάποτε κάθομαι και σκέφτομαι γενικά και καταλήγω στα ωμά συμπεράσματα που μοιάζουν σκληρά, ενώ απλά είναι ρεαλιστικά.

Επιμένω λοιπόν η αμετανόητη, πως σκλάβα μέσα σε μερικούς μήνες δεν γίνεσαι. Είναι μια μακροπρόθεσμη διαδικασία. Κι ενώ εκ πρώτης όψεως μπορεί να βιωθεί ψευδουποταγή, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, ιδιαίτερα μέσα από καυλωμένη υπακοή, υποταγή δεν είναι. Γιατί θέλει χρόνο, θέλει αφοσίωση και όχι μόνο από την πλευρά της εν δυνάμει σ.

Και βέβαια, θέλει αρετήν και τόλμην. Τόλμην διακρίνω σε πολλούς, Αρετήν όμως δυστυχώς σε μονάδες.

Οι άνθρωποι ξεδιπλώνουν κι αναπαράγουν «αυτό που µέσα τους εγκυµονούν και µπορούν µόνο µέσα στο ωραίο και µακριά από την ασχήµια να το γεννήσουν, δηλαδή την αρετή». Όσοι μέσα τους κουβαλούν βρωμιά και δυσωδία και ασκήμια, δεν μπορούν να ακουμπήσουν τίποτα αυθεντικά όμορφο, γιατί δεν υπάρχει Αρετή.

Και υπάρχει πολύ ασκήμια ανάμεσά μας, μεταμφιεσμένη έξυπνα με μαεστρία που εκλαμβάνεται ως ωραία για λίγο, κρυμμένη πίσω από μερικές κλεμμένες ατάκες από βιώματα και συναισθήματα και δουλειά άλλων, 2-3 χαριτωμενιές, μερικές αναφορές και βέβαια το απαραίτητο μπατ πλαγκ για να νιώθουν «βρώμικες» και προχώ, για τον Αφέντη βεβαίως βεβαίως οι αλτρουίστριες…


Έχω δει να περνάν μπροστά απ τα μάτια μου γυναίκες που πραγματικά έχουν την ψευδαίσθηση πως με την πάροδο 3-4 μηνών, είναι έτοιμες να ανήκουν και δηλώνουν ευθαρσώς πως λίγο έμεινε για την απόλυτη τους παράδοση και υποταγή. Άντε το πολύ άλλους τόσους μήνες, γιατί εκείνες είναι όλες μοναδικές κι ανεπανάληπτες και έξυπνες και δεν πιάνονται απ την μύτη, χάρη στην πονηριά και την καπατσοσύνη τους. Με απαράμιλλη μεθοδικότητα, υποκινούμενη από τα μαθήματα της μαμάς, για το πώς να «τυλίξουν» τον γαμπρό, αφού δεν κατάφεραν να τον βρουν εκτός βδσμ, τροποποιούν τις μεθόδους τους και κτίζουν την ατζέντα τους, βάσει της οποίας «δικτυώνονται» με όσους θεωρούν «καταξιωμένους», προσπαθώντας όχι να κερδίσουν επάξια μια θέση ανάμεσά τους, αλλά να υποκλέψουν άκοπα, πουλώντας μαζί με το αιδοίο και «υποταγή», εκείνο που στάθηκαν ανίκανες και άχρηστες να υποκλέψουν εκτός.

Κι αν πλησιάζουν και την ηλικία που το βιολογικό τους ρολόι γίνεται εκκωφαντικά δυνατό, δεν μπορεί κανείς να τις σταματήσει. Natural Born Killers.

Κι έχω δει κι Εκείνους που τους ταΐζουν ότι θέλουν ν ακούσουν, τάσσοντας ταχύρρυθμα μαθήματα και γρήγορη αποφοίτηση. Κι όταν σε 7-8 μήνες το γλυκό ξυνίζει και αν είναι τυχερές θα δουν την κλωτσιά να έρχεται, αν όχι θα αναρωτιούνται μα τι απέγινε ο μερικών μηνών Αφέντης, πριν κάν γίνει «τους», και τότε είτε βγαίνουν και γράφουν για κακούς λύκους που τις καημένες τις κοκκινοσκουφίτσες τις ξεγέλασαν και επιρρίπτουν και ευθύνες στην κοινότητα, που δεν προστάτεψε τις καημενούλες ή/και αλλάζουν το ένα ψευδώνυμο μετά το άλλο, ευελπιστώντας να πέσουν σε κάνα καινούριο που δεν τις ξέρει και πριν προλάβει να πάρει χαμπάρι, θα μαγευτεί από τα απαράμιλλα και σπάνια τους κάλλη και το δώρο της δικής της υποταγής θα είναι όλα όσα ποτέ θα ποθήσει εκείνος. Η πλειοψηφία βέβαια, απλά επιστρέφει εκεί που ανήκει. Εκτός βδσμ. Μ ένα καλό παιδί του χεριού τους, στο οποίο όποτε γυρίσει κεφάλι, το κέρατο πάει σύννεφο, γιατί τέτοιες συνήθειες δύσκολα εξαλείφονται και επειδή ποτέ η ειλικρίνεια, η εντιμότητα και η ευθύτητα, δεν ήταν κομμάτια του χαρακτήρα τους. Κι αυτά είναι βασικότατα χαρακτηριστικά μιας σκλάβας, στα δικά μου κατάστιχα.


Αν τα καταφέρουν μαγκιά τους. Στην τελική ο καθένας σ αυτή την ζωή θα πάρει ότι του αξίζει. Και ομολογώ πως όταν έρχεται εκείνη η στιγμή, γιατί πάντα έρχεται, νιώθω πως υπάρχει μέσα μέσα δικαιοσύνη σ αυτόν τον κόσμο.

 

Σκέψου δηλαδή να είχες και κάτι ουσιαστικό πόσα θα 'γραφες!  
Νομίζω πως ήρθε η στιγμή ν 'αλλάξεις νικ. Πρόταση : @Tenebra_Silente _female edition  

 

χαχαχαχα

Ένοχη για φλυαρία!
Αλλά δεν ήταν επί της ουσιας.