Ο πραγματικός πόνος…

Ως ένας αρκετά ευαίσθητος στον πόνο άνθρωπος… (δεν μου αρέσει πάνω μου - έχω δοκιμάσει και έχω αφήσει άλλους να δοκιμάσουν φυσικά… ως πρέπει)…

…Γενικά αποφεύγω ΚΑΙ να τον προκαλώ, εκτός φυσικά από αυτό το υπέροχο όριο πόνου/ηδονής… και όταν "πρέπει" (στα πλαίσια μάθησης και ζωώδους δράσης/αντίδρασης κλπ κλπ) αλλά και όταν πραγματικά το θέλω (υπάρχει και αυτό το εγωιστικό… πάντα - όσο και να λέμε ότι δεν…   )

Όμως… και εδώ ο σκοπός του νήματος… θέλω να συζητήσω μαζί σας τις εναλλακτικές και αν τελικά οι τιμωρίες και ότι δεν περιλαμβάνει καθόλου επαφή… έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα (πέρα του μήνα).

Είναι εύκολο να πούμε ότι μια αγνόηση για μια μέρα πχ είναι χειρότερη από 100 βουρδουλιές… αλλά τελικά μετά από ένα χρονικό διάστημα… και την 10η επανάληψη (φυσικά χειρότερη κάθε φορά…) "περνάει" αυτό… ή θα ήταν προτιμότερο και μονιμότερο να "σκιστεί σάρκα" και μέσα από την διαδικασία της ανάρωσης να έχει να σκέπτεται το συνδιασμό λάθους-πόνου αντί λάθους-στέρησης πχ…

Λογικά, και επειδή είναι εμφανές ότι δεν είναι το ένα ή το άλλο για κάθε άνθρωπο… το ίδιο… … πάμε ανά περίπτωση. ΟΜΩΣ… "φοβάμαι" ότι η δική μου πρακτική… "χάνει" μακροπρόθεσμα από εκείνη ενός πραγματικού σαδιστή… (πάντα ανά… περίπτωση) που φυσικά μπορεί στο πλάσμα που ΘΕΛΕΙ να τις φάει… να χρησιμοποιήσει τη δική μου και να επιτύχει… περισσότερα (κλασικό ανέκδοτο σαδιστή/μαζοχιστή… μαζοχιστής: ΧΤΥΠΑ ΜΕ… σαδιστής: όχι… όχι…   )

Τέλος πάντων… ας μη τα λέω όλα μόνος μου… αν υπάρχουν ενδιαφερόμενοι… θα προτιμούσα να μην αναλύσουμε τις λέξεις αλλά την ουσία… τι είναι ΜΟΝΙΜΟΤΕΡΟ… και πρακτικές συμβουλές για το ένα ή το άλλο… ή συνδιασμό τους… φυσικά.

Επίσης ένας ΦΥΣΙΚΟΣ διαχωρισμός είναι στην αρχή της όποιας σχέσης και μετά από βαθειά εμπιστοσύνη και σχέση (σχεδόν) απόλυτης υποταγής…


Ανδρ(ε)ας

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

Εξαρταται απο το τι δεν αντεχει καποιος
μονο τοτε θα το θυμαται και θα το συνδιαζει με την τιμωρια .

Για μενα τιμωρια ειναι να με υποβαλει καποιος στο "σκληρο μου οριο"
οποιο κι αν ειναι αυτο ...

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

Και αν το υπερβείς... οπότε γίνει αυτόματα ανταμοιβή...?   Χχαχαχα... μου θυμίζω συμφορουμίτες τώρα  


Ανδρ(ε)ας

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

αν το υπερβω καλο θα μου κανει
και γι αυτο θα θυμαμαι παντα το λογο που μου υπεβληθει ...

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

Η αδιαφορία είναι καλή τιμωρία / πειθαρχία μόνον για παραπτώματα που έγιναν λόγω του εγωισμού της υποτακτικής ή σκλάβας. Η αλήθεια (μου) είναι ότι καλύτερο φάρμακο για τον εγωισμό από την αδιαφορία δεν υπάρχει και είναι μια τιμωρία που δεν συνηθίζεται ποτέ. Πονάει μέτρια την άπειρη, από γινάτι και βανιλογκομενίαση, πάρα πολύ την εκπαιδευμένη. Αλλά είναι αποτελεσματική, ανάθεμά την. Για σχέση όπου η επαφή είναι καθημερινή, προτείνω μέχρι τρεις μέρες μάξιμουμ. Και μετά μέτρα επαναφοράς, φροντίδα, ηρεμία κ.λ.π. Πιο πολύ από τρεις μέρες, πιστεύω ότι θα αφήσει μόνιμα σημάδια και θα βλάψει τη σχέση.

Για όλα τ άλλα, δεν είναι καλή τιμωρία η αδιαφορία.

Υπάρχουν τιμωρίες σωματικής κόπωσης πολλές και διάφορες, στερήσεις, διάφορα discomforts και φυσικά ο πόνος.

Μη όντας από φυσικού μου σωματική μαζοχίστρια, τον πόνο τον έχω για καλή τιμωρία αλλά και πειθαρχία. Βοηθάει μια σκλάβα να συγκεντρώνεται και την κάνει καλύτερη.

Αυτό που λένε για τον μαζοχιστή που προκαλεί την τιμωρία του για να ευχαριστηθεί πόνο και είναι η μόνιμη ανησυχία των απανταχού κυριαρχικών ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Τα συναισθήματα αυτού που κρατάει το μαστίγιο μεταδίδονται στον μαστιγωνόμενο, αν αυτά είναι τιμωρητικά ο πόνος τότε είναι δύο φορές τιμωρία, δε φαντάζομαι να εξαιρούνται οι μαζοχιστές από αυτό αλλά από την άλλη δεν γνωρίζω κιόλας. Εκτός και αν ανθούν στη διπλή τιμωρία, αλλά και πάλι το κριτήριο (νομίζω ότι πρέπει να) είναι αν μαθαίνουν. Αν ναι, τότε γιατί όχι πόνος για τους μαζοχιστές; Αν όχι, ίσως να μη μαθαίνουν από τίποτα.

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

Συμφωνώ...

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

Η σωματική τιμωρία έχει ως στόχο την ικανοποίηση βασικά των σαδομαζοχιστικών επιθυμιών και λιγότερο τη διόρθωση του όποιου λάθους.

Λυπάμαι που θα το γράψω αλλά για να μη μασάμε τα λόγια μας, όποιος δεν αναγνωρίζει το παραπάνω στο χώρο του bdsm απλά υποκρίνεται.

Εξάλλου μεταξύ ώριμων και σοβαρών ανθρώπων ο διάλογος πρέπει να είναι αρκετός για την επίλυση οποιουδήποτε ζητήματος. Εκτός κι αν μιλάμε φυσικά για ζώα ή για παιδιά στα οποία ο διάλογος συνήθως δεν έχει αποτέλεσμα.

 

Απάντηση: Ο πραγματικός πόνος…

Για μένα ακόμα και ένα επιτιμητικό βλέμμα είναι αρκετή τιμωρία για μια sub που παίρνει το ρόλο της στα σοβαρά. Την πρόκληση πόνου δεν την χρησιμοποιώ ως τιμωρία απλά και μόνο γιατί η πρόκληση πόνου γίνεται προς διασκέδασή μου και όχι προς σωφρονισμό της sub.

Από εκεί και πέρα συμφωνώ πλήρως με τον Elysium.

 

Νομίζω πως η καλή γνώση του μηχανισμού του operant conditioning θα βοηθούσε πολύ όσους εμπλέκονται σε σχέσεις ελέγχου.

Είναι σαφές ότι μία υποτακτική που έχει μετατοπίσει το locus of control στον Dominant Κύριό της, θα προσδοκά εξ ίσου τιμωρίες για ανεπιθύμητες συμπεριφορές, όσο και ανταμοιβές για συμπεριφορές που είναι επιθυμητές. Άποψή μου είναι ότι ο Κυρίαρχος οφείλει να είναι ξεκάθαρος σχετικά με τις εντολές του, όσο και σχετικά με τις επιπτώσεις. Επίσης πιστεύω ότι η συνέπεια είναι ένα χαρακτηριστικό του Κυρίαρχου που συντελεί στην καλύτερη εξέλιξη της σχέσης. Κατά τα λοιπά συμφωνώ με την tender lilly, όσον αφορά την χρήση του πόνου ως τιμωρία.

Καλό είναι να θυμόμαστε πότε πότε ότι εδώ είναι ένα φόρουμ στο οποίο συμμετέχουμε άτομα κάπως διαφορετικά από τον μέσο όρο και ότι αυτό δεν έχει αναγκαστικά να κάνει με κίνκυ πρακτικές, αλλά με βαθύτερες διαδικασίες προσέγγισης της επιθυμίας και του τρόπου ζωής μας. Δεν είναι όλα ερωτικά και σέξυ και εναλλακτικά και δεν συμμαζεύεται, όχι όπου έχουμε να κάνουμε με λάιφστάιλερς. Επομένως, η χρήση του πόνου ως τιμωρία είναι θεμιτή, αρκεί να μην προκαλεί ευχαρίστηση στους μετέχοντες.

 

Απάντηση: Re: Ο πραγματικός πόνος…

Λυπάμαι που θα διαφωνίσω... ως φανατικός οπαδός του διαλόγου και ως ένας άνθρωπος/κ/Κ/κλπ που έχω προσπαθήσει ΠΟΛΥ να βρω εναλλακτικές του πόνου και της σωματικής τιμωρίας... θα σου πω ότι (για μένα πάντα...) ο διάλογος, οι προφορικοί κανόνες, τα "παιχνίδια" και συστήματα στυλ "Point System" όπου πχ υπάρχουν αρνητικοί και θετικοί πόντοι και παραλαγές του ή χρονικοί περιορισμοί ότι πρέπει να πάει "0" μέχρι 31 του μήνα ή μέχρι το τέλος της εβδομάδας... πόσο μάλλον απλή συζήτηση... ΔΕΝ μπορούν να κάνουν κάτι το έμφυτο, το βαθειά ριζομένο... το ενστικτώδες... να εξαφανιστεί... για πάντα...

Μπορεί να "καταπιεστεί" από δύναμη θέλησης για "Χ" χρονικό διάστημα... αλλά όχι να εξαφανιστεί... δυστυχώς.   Πίστεψέ με... έχω δοκιμάσει... απίστευτα πράγματα με τερατώδη υπομονή και επιμονή... σε πάνω από ένα άτομα...

Αυτό με το "τη κάνει καλύτερη" είναι άποψη και άλλων υ; Πραγματικά με ενδιαφέρει...

Δεν ξέρω, δεν κατανοώ απόλυτα τη μεριά των μαζοχιστών... αλλά ο "κύνδυνος" της ευχαρίστησης τη στιγμή της τιμωρίας είναι πραγματικός και τον έχω βιώσει σε απίστευτους οργασμούς τη στιγμή της (σχετικά έντονης) τιμωρίας... που μόνο αυτό το σκοπό δεν έχει. Φαντάζομαι ότι σε περιπτώσεις δε "υ" που πραγματικά αντέχει το πόνο... θα είναι ακόμη πιο δύσκολος ο σαφής διαχωρισμός... Αλλά μη πιστεύεις εμένα... δες τι λέει η καλή μας Δώρα παρακάτω...

Φυσικά δεν είμαστε όλοι ίδιοι... όπως και δεν συμφωνούμε σε όλα... Είμαι άλλωστε ο πρώτος που θα μπω και θα "κράξω" όταν γενικεύουμε στο φόρα αυτό και φτιάχνουμε μια "ομπρέλα" για όλους... τη στιγμή που τα βιώματα και οι αντιδράσεις και η χημεία και και και και... για το κάθε ένα από εμάς... είναι διαφορετική... άλλωστε ως "διαφορετικοί" έχουμε μπει εδώ...  

Πάντως... βλέπω ΠΟΛΥ θετική σκέψη και ενέργεια σχετικά με το θέμα... ελπίζω να συνεχίσουμε με καταθέσεις εμπειριών και απόψεών μας... είναι πραγματικά κάτι που βοηθά πρακτικά σε επιλογές εκπαίδευσης/τιμωρίας και εξέλιξης σχέσεων... νομίζω. Εμένα τουλ. με βοηθά  


Ανδρ(ε)ας

 

Απάντηση: Re: Ο πραγματικός πόνος…

Δεν υπάρχει λόγος να βρεις «εναλλακτικές» του πόνου και της σωματικής τιμωρίας.
Η σωματική τιμωρία απορρίπτεται και απαγορεύεται χωρίς άλλη σκέψη αν σεβόμαστε την προσωπικότητα τη δική μας, του συντρόφου μας αλλά και για λόγους πολιτισμού.

Εκτός κι αν είμαστε ταλιμπάν ή… σαδομαζοχιστές  

Αν όχι, καλό είναι να βρίσκουμε ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να επικοινωνήσουμε και να συνεννοηθούμε.

 

Απάντηση: Re: Ο πραγματικός πόνος…

  Αλήθεια πάντως... ξέρω ότι ξενίζει... αλλά είναι ο μοναδικός συνδιασμός συνδιασμού νευρώνων στον εγκέφαλο (φαντάζομαι) που δρουν σε αυτά που άλλα δεν δρουν... απλά... το αποφεύγω γιατί δεν μου αρέσει... όχι επειδή δεν έχει αποτέλεσμα...  

Επίσης... δεν υπάρχει τίποτα που να σέβομαι περισσότερο και να μου δημιουργεί μεγαλύτερο αίσθημα φροντίδας/ευθύνης κλπ... από κάποιον που εμπιστεύεται τα πάντα σε μένα... οπότε δεν υπάρχει θέμα σεβασμού...


Ανδρ(ε)ας