Η Διαθήκη του Μάστερ

Εγώ πάντως, όταν αποδεσμεύτηκα, με μόνη αιτία το ότι ο "Αφέντης" κουράστηκε με την ευθύνη μου, αποδεικνύοντας ότι δεν ήταν πραγματικός Αφέντης (διότι εγώ δεν τα καταφέρνω να ζω μόνη, αλλά εξαρτώμαι από τον Αφέντη, όπως όλες οι πραγματικές σκλάβες βεβαίως-βεβαίως), και παρά το γεγονός ότι είχε φροντισει να με μαρκάρει, πράγμα που σε όσους το ανέφερα έφριξαν, καθότι ποτέ κανένας Αφέντης δεν έχει παρατήσει μαρκαρισμένη σκλάβα, τα κατάφερα να ορθοποδήσω και να προχωρήσω σε σχέσεις, σε ειλικρινείς και όμορφες φιλίες, καθώς και σε επαγγελματικές και προσωπικές επιτυχίες. Δεν υπήρξε καμία μέριμνα από την πλευρά του δικού μου Αφέντη, κάποιες κούφιες συμβουλές μόνο, ένα γρήγορο άδειασμα, ένα πέταμα στην άκρη του δρόμου και άρνηση για οποιαδήποτε επαφή, ούτε καν ένα ευχαριστώ δεν είπε, όταν του ευχήθηκα χρόνια πολλά για τα γενέθλιά του.

Το honour code του BDSM έχει προνοήσει για τις καταστάσεις που αναφέρει η ariadni. Άλλο που οι άνθρωποι που ασχολούνται σήμερα με το BDSM, ιδίως στην πατρίδα μας, δεν γνωρίζουν πολλά περί honour code. Πρέπει να έχεις την δική σου προσωπική ηθική για να την ασκήσεις και όχι να γνωρίζεις τί είπαν οι άλλοι περί ηθικής...Αλλά αυτό απαιτεί κόπο και προσωπικές θυσίες. Η δήλωση "είμαι Αφέντης" ή "είμαι Μάστερ" δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι ο δηλών θα δεχτεί να κοπιάσει για να ασκήσει ηθική. Η οποία, κατ εμέ, συνοψίζεται στο εξής:

Ξέρω ότι τίποτα δεν έχει σημασία, όμως ζω, σαν μερικά πράγματα να έχουν.

 

Απάντηση: Re: H Διαθήκη του Μάστερ

ουχ!!! κακος οιωνος αυτος !!!
κορη τον λογον αλλαξε ...  

 

 

Απάντηση: H Διαθήκη του Μάστερ

Μεγαλώνοντας,
είχα την αντίληψη πως οι πάντες
όφειλαν να μου συμπεριφέρονται άψογα,
όπως δηλαδή πίστευα ότι τους συμπεριφερόμουν κι’ εγώ.
Ρομαντισμός της εφηβικής ηλικίας.
Πήρε μπόλικο χρόνο και κατραπακιές
για να υποψιαστώ πως τα πράγματα στη ζωή δεν είναι έτσι.
Κάποτε επιτέλους εμπέδωσα την ατέλεια των ανθρώπων,
έπαψα να θεοποιώ και αμέσως μετά να αποκαθηλώνω,
ενηλικιώθηκα.
Δεν φταίω πια εγώ για τα δεινά όλου του κόσμου,
σταμάτησα να τον φορτώνομαι στις πλάτες μου,
μα ούτε κι’ ο κόσμος όλος φταίει για τις μεγάλες, ανεκπλήρωτες προσδοκίες μου
που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα.

Όχι πως σκοπεύω να κάτσω στ’ αυγά μου (dora)
απλά δεν χρεώνω πια τους άλλους για το ανήσυχο του πνεύματός μου.
Ενηλικιώθηκα
μαθαίνοντας να διοχετεύω την έμφυτη αλαζονεία μου
όπου δει και όχι σε ό,τι με ζυγώνει (dora).
Α, να μην το ξεχάσω.
Επίσης έμαθα να φυλάω καλύτερα το κωλαράκι μου,
επιλέγοντας προσεκτικότερα που και πως θα το εκθέσω.
Πίστεψέ με, βοηθάει τα μάλα,
πάντως δε,
δεν το χρησιμοποιώ για να δοκιμάζω τους άλλους
κι’ έπειτα να εκθέτω τις ατέλειές τους δημοσίως.

Επειδή όμως δεν ξέρω εάν τα παραπάνω εντάσσονται στην εξεταστέα ύλη του GRE
επιστρέφω στο θέμα -αυτό καθεαυτό - του νήματος.

Οι σχέσεις αλληλεξάρτησης των κοινωνικών όντων
(μηδέ των ζώων εξαιρουμένων),
υφίστανται από την εποχή των σπηλαίων.
Είτε επρόκειτο για το αδύναμο θηλυκό
που καρτερούσε στη σπηλιά το αρσενικό κυνηγητικό για να χορτάσει την πείνα του
προσφέροντας σε αντιπαροχή τα ανοιχτά του σκέλια προς τέρψη και απόλαυση του θηρευτή,
είτε για υποταγμένες στην εκάστοτε κοινωνική ειμαρμένη
συζύγους, παλλακίδες και εταίρες της αρχαιότητας,
ή συζύγους Μαχαραγιάδων και Φαραώ,
δεν πρέπει να λησμονούμε ότι μιλάμε πάντα για εκάστοτε παγιωμένες δομές,
τις οποίες ακόμα δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε σε όλο τους το εύρος,
(χρονικής αποστάσεως δεδομένης),
πλην όμως ελέω κληρονομικότητας (DNA το αποκάλεσαν εδώ και κάποια χρόνια)
και φιλολογίας επίσης (αχ, αυτοί οι άτιμοι οι κλασσικοί τι μας έχουν κάνει),
δεν παύουμε να τις κουβαλάμε ακόμα ως αρχέτυπα,
δηλαδή ύπουλους υποσυνείδητους υποβολείς επιθυμιών.

Παρά τους κύκλους που διέγραψε η κοινωνία των ανθρώπων
και παρά τις όποιες σύγχρονες επιρροές, φεμινισμό, χειραφέτηση και δεν συμμαζεύεται,
οι ανάγκες αλληλεξάρτησης ουκ ολίγων όντων επιστρέφουν στην αρχή του κύκλου,
αναπολώντας ενδόμυχα θηρευτές και αρχαίους ευπατρίδες (μοντερνιστί Α αρσενικά).

Όσοι μαζευόμαστε εδώ τριγύρω και λέμε πως ασχολούμαστε με Κυριαρχία / υποταγή,
επί της ουσίας κάνουμε αναπαράσταση.
Αναμοχλεύουμε και αναπλάθουμε επιστρέφοντας συνειδητά ή - κυρίως - ασυνείδητα
στα αρχέγονα πρωτόλεια.
Μιλάμε πάντα για σχέσεις αλληλεξάρτησης (μηδέ των ζώων εξαιρουμένων).

Υπάρχουν όμως δύο κολοσσιαίες διαφορές.
Η γνώση του παρελθόντος και η επιλογή.
Τώρα γνωρίζουμε εκείνα που οι πρόγονοί μας έπρεπε να ανακαλύψουν
και οικειοθελώς τα μιμούμεθα.
Σωστά;
Τουτέστιν, ο κάθε Κ μπορεί να επιλέξει τον τρόπο σύνταξης της διαθήκης του
με τον αυτό τρόπο που η κάθε υ μπορεί να επιλέξει
Τίνος περιουσιακό στοιχείο και σε ποιό βαθμό επιθυμεί να αποτελεί.

Θα συμφωνήσω σε ένα σημείο.
Είναι ζήτημα Ήθους.
Όπως και τα πάντα σε αυτή τη ζωή.

 

Απάντηση: Re: H Διαθήκη του Μάστερ

Θα μπορούσες να πείς κάποια πράγματα για το honour code του bdsm ανεξάρτητα απο την γενικότερη ηθική που θα έπρεπε να έχει ένας άνθρωπος;

Είναι θεμιτό πχ ένας/μία Κ στην διαθήκη τους να αποδεσμεύσουν πλήρως τον/την υ, εκφράζοντας την επιθυμία να διατηρηθούν μόνο τα τασκς που τα κρατάνε υγιεί, μέχρι την εύρεση ενός άλλου Κ;

Επίσης σε σχέση με το παραπάνω που γράφεις. Παραδείγματος χάριν εγώ έχω τους τρόπους να αποδεσμεύομαι συναισθηματικά από τον οποιοδήποτε σύντροφό μου, χωρίς να χρειάζεται ούτε να τον βρίσω μέσα μου, ούτε κάποια άλλη τέτοιου είδους διαδικασία. Σε περίπτωση θανάτου, θέλω να πιστεύω ότι θα προσπαθούσα να συνεχίσω τη ζωή μου, όσο το δυνατόν με λιγότερα προβλήματα.

Το ίδιο ακριβώς επιθυμώ και για την υ μου. Ξέρουμε όμως όλοι, ότι τα υ δεν θέλουν να είναι ικανά να αποδεσμευτούν. Οπότε ο,τι και να κάνω εγώ στην εκπαίδευση, το χρησιμοποιούν με τέτοιο τρόπο ώστε να φέρουν τον εαυτό τους σε αυτή τη θέση.

Η πρώτη μου ερώτηση είναι: Πιστεύουμε ότι με μία διαθήκη το θέμα θα λυθεί και αν το επιθυμώ ως Κ , η υ μου την άλλη μέρα θα με ξεχάσει και θα συνεχίσει την ζωή της;

Ακόμα κι αν δεν μιλήσουμε για θάνατο (γιατί εμένα με μπερδεύει πολύ το θέμα όταν τίθεται τόσο γενικά και αόριστα) πιστεύεις ότι υπάρχει τρόπος να κάνει κανείς έναν άνθρωπο (υποτακτικό εν προκειμένω) να μην νιώσει άσχημα κατά την διάρκεια ενός χωρισμού;

@ariadni
Ζητώ συγγνώμη για την παρέμβασή μου, μια που πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω το θέμα απογυμνώνοντας το από τις πολιτισμικές καταβολές, ούτε απο την ποιότητα της σχέσης του ζεύγους και άρα θα συμφωνήσω με τον MasterDo

Προσωπικά δεν θα άφηνα διαθήκη. Θα έδινα προσωπικές συμβουλές τις οποίες αν ήθελε θα μπορούσε να ακολουθήσει. ( Εκτός αν διαπιστώσω μέχρι τότε ότι η διαθήκη θα βοηθούσε πολύ περισσότερο. )

 

Απάντηση: H Διαθήκη του Μάστερ

Οι ζωντανοι με τους ζωντανούς και οι 'ποθαμένοι θεός 'σχωρές τους.

Οποιαδήποτε δέσμευση της σκλάβας παύει να υφίσταται όταν ο αφέντης της - χτύπα ξύλο - πάει στα θυμαράκια.
Αμα δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της ας βρεί άλλον αφέντη - της επιλογής της ομως, όπως της επιλογής της ήταν και ο μακαρίτης., ετσι δεν είναι;
...εκτός κι αν τον είχε επιλέξει αντι γι αυτήν ο μπαμπάς της...

 

Απάντηση: H Διαθήκη του Μάστερ

Θα συμφωνησω με τον MasterDo οτι τα παντα ειναι θεμα ηθους.
Δεν μπορω ακομα ομως να καταννοησω - ισως επειδη δεν υπηρξα ποτε σκλαβα, ουτε επιθυμησα ως τωρα κατι τετοιο - πως ειναι δυνατον να θεωρειται περιουσιακο στοιχειο η ψυχη ενος ανθρωπου μετα θανατο του εν ζωη "ιδιοκτητη".
Καταννοω οτι αν το επιθυμουν και οι δυο μπορει καποιος να ειναι ιδιοκτησια καποιου εν ζωη και να το απολαμβανουν.
Αλλα μετα θανατον? Πως?
Δηλαδη θα συνταχθει διαθηκη στην οποια ο αφεντης θα αναγραφει τις επιθυμιες του προς την σκλαβα του?
Και αντε οτι ισχυει, αυτη που δηλωνει οτι δεν μπορει να το διαχειρισθει αυτο -την απωλεια και τον πονο - πως θα δεχθει να κανει αυτα που αναγραφει ο μακαριτης στην διαθηκη? (να το ξεπερασει,να συνεχισει να ειναι καλη σκλαβα, να θυμαται τι της εμαθε και να βρει αλλο αφεντη να παραδοθει).
Και αν, λεω αν,ο αφεντης χασει την ζωη του ξαφνικα και δεν εχει προλαβει να συνταξει διαθηκη,τι γινεται?
Η σκλαβα παραμενει πιστη στη μνημη του, κλεινεται σπιτι και μενει πιστη στην αναμνηση του? Ειναι πλεον ανικανη να διαχειρισθει την ζωη της? Χανεται?
Δεν ξερω, ισως επειδη ειμαι πολυ εξω απο το ολο κλιμα της σκλαβιας να μην καταννοω κιολας την ψυχοσυνθεση και συμπεριφορα της σκλαβας, αλλα μου φαινεται αδιαννοητο να νοιωθει ενας ανθρωπος μετεωρος,αδυναμος και ανικανος να αντιμετωπισει την ζωη,γιατι εχασε τον συντροφο του.
Να υποστηριξει οτι δεν θα μπορεσει να ξαναβρεθει με αλλο αφεντη.Εστω και αν κατα την διαρκεια της κοινης ζωης της με τον συγχωρεμενο, η σκλαβα ηταν ενα τιποτα,ενα ρομποτ.
Μανες χανουν τα ποιδια τους και καταφερνουν και ζουν......

 

Απάντηση: H Διαθήκη του Μάστερ

Εγώ τα έχω νιώσει όλα αυτά. Μπορεί να ζω, να ξέρω ότι μπορώ να ζήσω χωρίς ... αλλά όπως και να έχει, δεν θέλω να βρεθώ μπροστά στην απώλεια της συντρόφου μου και αμφιβάλω για την ποιότητα της συνέχειας αν ποτέ συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν ήξερα ότι αυτο με κάνει σκλάβα. Επίσης έχω νιώσει ότι θα μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να συνεχίσω ή να αλλάξω σύντροφο. Ούτε αυτό ήξερα ότι με κάνει σκλάβα.

 

Πολύ ευχαρίστως. Επί του θέματος ασφαλώς.

Οι σχέσεις ελέγχου προκαλούν εξάρτηση. Ο Κυρίαρχος που συνειδητά οδηγεί στην εξάρτηση ένα Υ, οφείλει σε περίπτωση που αναγκαστεί να το αποδεσμεύσει, να φροντίσει για την σταδιακή απεξάρτησή του ή το ομαλό πέρασμα στην ιδιοκτησία ενός άλλου Κυρίαρχου, συμβατού με το Υ του. Δεν εγκαταλείπουμε εξαρτημένο από μας ον, με λίγες συμβουλές και ένα ευχαριστώ για τις υπηρεσίες του. Μιλάω για μακροχρόνιες σχέσεις ελέγχου, όχι για λίγα σκαμπίλια μετά αγρίου σεξ, ελπίζω αυτό να γίνεται κατανοητό, διότι πρόσφατα έχω αρχίσει να νιώθω την ροζ αύρα μίας απίστευτης βανιλιάς να έχει κατακλύσει το φόρουμ.

Θεμιτό είναι ένας Κ να προνοήσει για το μετά, να έχει ενδυναμώσει το Υ έτσι ώστε να μπορέσει να τα βγάλει πέρα με την απώλεια και το πένθος και να στηθεί στα πόδια του και πάλι. Θεμιτό είναι ένας Κ να έχει προνοήσει για την οικονομική κατάσταση του Υ, εφόσον αυτό είναι οικονομικά εξαρτημένο από αυτόν. Θεμιτό είναι να έχει φροντίσει ώστε το Υ να ανήκει σε έναν υγιή κοινωνικό ιστό που θα το στηρίξει, να μην το έχει αποκόψει δηλαδή από φίλους και συγγενείς και ίσως να έχει φροντίσει ώστε να έχει και νέους φίλους, από το περιβάλλον του Κ. Θεμιτό είναι να έχει συζητήσει εκ των προτέρων το θέμα, διερευνώντας την πιθανότητα ανάληψης της ευθύνης του Υ, σε περίπτωση θανάτου, από άλλον Κυρίαρχο της εμπιστοσύνης του Κ και της αποδοχής του Υ. Δεν πιστεύω ότι η εντολή να διατηρήσει τα τασκς θα ωφελήσει σε κάτι και εγώ προσωπικά δεν θα το έκανα καν. Δεν υπακούω νεκρούς (καμιά φορά δεν υπακούω ούτε ζωντανούς, λολ).

Δεν συμφωνώ με αυτό. Υπάρχω εγώ ας πούμε, πράγμα που σου χαλάει την γενίκευση. 

Ναι. Η άποψή μου είναι ότι δεν αποδεσμεύουμε ποτέ ένα επιλεγμένο από μας Υ το οποίο οδηγήσαμε στην εξάρτηση, εκτός εάν πρόκειται για το καλό του ή εάν είναι έτοιμο το ίδιο να αποχωρήσει. Στην πρώτη περίπτωση μεριμνούμε για τη σταδιακή απεξάρτηση, στη δεύτερη όχι. Υπάρχει ακόμη μία περίπτωση την οποία μνημονεύει ο DreamMaster και που αναφέρεται στην περίπτωση που Κυρίαρχος σε D/s σχέση ερωτευθεί το αντι-κείμενο, πριν ολοκληρώσει το έργο Του. Έξοχη ήταν η αναλογία που χρησιμοποίησε τότε η tender lilly, σχετικά με τον χειρούργο που ποτέ δεν χειρουργεί δικό του συγγενή, για να μην τρέμει το χέρι του...

MasterDo, ποτέ μου δεν ενόχλησα άνθρωπο που καθόταν στ' αυγά του. Το παρελθόν μου αυτό δείχνει, ακόμη και στην περίπτωση του ακατονόμαστου...Εκτός αυτού, ακούσατε ποτέ τίποτα για τον Sir Stephen, για τον dm, για τον espimain και ένα σωρό άλλους; Όχι βέβαια. Μην μου καταλογίζετε λοιπόν ελαττώματα που δεν τα έχω.

 

Απάντηση: Re: H Διαθήκη του Μάστερ

Νομιζω οτι ειναι η πιο σωστη τοποθετηση και επι της ουσιας του νηματος της ariadni.
Παρολο που δεν το κατεχω το αθλημα της σκλαβιας, ετσι οπως τα διατυπωνεις συμφωνω.

 

Απάντηση: Re: H Διαθήκη του Μάστερ

Καλέ μου V, που "κατηγορείς" τις σουμπίτσες για γλυκανάλατο ρομαντισμό και εσύ δεν πάς πίσω... 
Δες και αυτή την περίπτωση. Αν η καρασκλάβα του αποβιώσαντος Αφέντη, γίνει ανυπάκοη (ξέρεις τώρα, αυτά τα παθαίνουν οι σκλάβες καμιά φορά) και αντί να πάει με τον Αφέντη που της υπέδειξε ο από δω πάνε κι άλλοι Αφέντης της, πάει με κάνεναν άλλον, πιο όμορφο και κοτσονάτο, τί θα κάνει ο εκλιπών? Θα κατέβει να την κάνει ντα? Ή θα την πιάσει από το μαλλί και θα την σούρει στον επόμενο, ενώ αυτή θα σκούζει 'συγνώμη Κύριε, συγνώμη, δεν θα το ξανακάνω!"  

 

Απάντηση: Re: H Διαθήκη του Μάστερ

Σου καταλογίζω πολλά, επί το πλείστον θετικά.
Αν όμως ένα σου αρνητικό στοιχείο κατά την άποψή μου σε χαρακτηρίζει
είναι τούτη η αλαζονεία της αυτο-οσιοποίησης
στην οποία μας θέλεις ντε και καλά συνοδοιπόρους.
Θα επανέλθω όμως σε αυτό
αφού ολοκληρώσεις την εμπειρία σου στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας.
Επί του παρόντος, δεν είναι απλά πως η αλαζονεία δεν συνάδει με την υποτακτικότητα.
Ας παρακάμψουμε το ονόρε.
Είναι πως δεν υπάρχει περίπτωση σε όποιο επίπεδο κι΄αν το ανάγεις,
από όποια οπτική κι’ αν το εξετάσεις,
σε σχέσεις όπου επιδρούν και ευθύνονται πάντα δύο ή περισσότεροι,
να υπάρχει ο συνήθης μόνιμος αθώος.
Όπως καταλαβαίνεις,
δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις κατά συρροή παλιανθρώπων,
τις οποίες όχι μόνο πρέπει να εκθέτουμε
αλλά και να στιγματίζουμε κιόλας δημόσια,
αλλά σε κάθε άλλη όπου για τους x,y,z λόγους το γλυκό δεν έδεσε.
Πρόσφατα σου μίλησα για συγκεκαλυμμένη πειθώ
και χαριτολόγησες περί Καζαντζάκη.
Εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε.

 

Έχω την άποψη πως η εξάρτηση που δημιουργείται εντός του πλαισίου της σχέσης και η ικανότητα να ζει κάποια τη ζωή της είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Σαφώς και η ζωή της σκλάβας γίνεται απείρως καλύτερη με την παρουσία και μόνο του Αφέντη στη ζωή της - αισθανεται πιο πλήρης, είναι ευτυχισμένη, και αισθάνεται ήρεμη. Αλλά τούτο δεν σημαίνει πως εκείνη αδυνατεί να οδηγήσει τη ζωή τις ικανοποιητικά άνευ σχέσης και ούτε βλέπω τον λόγο για το οποίο θα πρέπει να εμμένουμε σε τέτοιου είδους στερεότυπα, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχουν στατιστικές που να τεκμηριώνουν έναν τέτοιο καθολικό και δη βαρύ ισχυρισμό. Ενδεχομένως βέβαια η αντίληψη αυτή να λειτουργεί (αν και όχι πάντα) και ως ένα ισχυρό άλλοθι σε περιπτώσεις κατά τις οποίες η υποτακτική διαισθανόμενη κάποιου είδους αδυναμία-μην μπορώντας να αιτιολογήσει την ανευ όρων παράδοση, υποταγή και και αφοσίωση της σε βάθος χρόνου - αναζητεί ή και εφευρίσκει αντικειμένικές ή και μετρήσιμες ει δυνατόν προκείμενες που θα δικαιολογούν ένα τέτοιο άλμα. Σε κάθε περίπτωση πάντως θα είχε ενδιαφέρον να το συζητήσουμε, ίσως σε ένα καινούριο νήμα.

Σχετικά με τα υπόλοιπα, και εξαιρώντας το "κομμάτι" των προσωπικων επιθέσεων το οποίο δεν αφορά το θέμα του νήματος και σε κάθε περίπτωση δεν μου επιτρέπεται να απαντήσω, το ζήτημα της ηθικής, είτε αυτή είναι καθολική είτε προσωπική, το οποίο έθεσα και στο αρχικό post του νήματος είναι πράγματι ένα θέμα.

Κατά τη γνώμη μου, οι πράξεις και τα αιτήματα του Κ, δεν έχουν ηθικό πρόσημο. Το εαν τα αιτήματά του είναι είτε αλτρουιστικά είτε εγωιστικά με βάση κοινες αποδεκτές νόρμες δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Πολύ δε περισσότερο δεν μπορούν αυτά να αξιολογηθούν ή να απορριφθούν από το αντικείμενο στο οποίο ασκεί την εξουσία, αφενός διότι το τελευταίο υφίσταται ως τέτοιο και αφετέρου διότι παραμένει .Από την άλλη είναι σαφές πως δεν ελέγχεις και δεν εξουσιάζεις, όταν κατά περίσταση δεν ελέγχεις και δεν εξουσιάζεις,

Δεν θεωρώ ωστόσο, πως την ίδια στιγμή όλα αυτά ακολουθούνται με καταναγκαστικό τρόπο από το εξουσιαζόμενο, το υ μέλος της σχέσης. Δεν τίθεται θέμα υποχρέωσης, με το τρόπο που υποχρεώνονται σε καταναγκαστικα έργα οι φυλακισμένοι, ούτε ζούμε στον μεσσαίωνα. Καθώς περνάει ο χρόνος και καθώς χτίζεται η εμπιστοσύνη, οι αντιστάσεις πέφτουν, και αυτό που επικρατεί όλο και περισσότερο με τον χρόνο είναι η αποδοχή και μια πολύ γλυκιά ηρεμία (θα κατηγορηθώ για αρλεκινοποίηση...lol). Δεν γίνεται διαφορετικά. Ακόμη και στην περίπτωση που εκείνος διατυπώνει παράλογα αιτήματα. Στην περίπτωση αυτή εαν κάποια φτάσει στο σημείο να αποκαλείται σκλάβα του τότε το πιθανότερο είναι πως είναι και η ίδια παράλογη και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Δεν θα ξυπνήσει εκείνη μια μέρα και θα ανακαλύψει πως Εκείνος είναι μουρλός (εκτός κι αν εκείνη την ημέρα Αυτός πράγματι τρελαθεί....shit happens).

Κάτω από το ίδιο πρίσμα βλέπω και τα όρια που έχει Εκείνος στα αιτήματα που θα βάλει στην Διαθήκη και την αποδοχή που θα έχουν αυτά από την σκλάβα του. Έχει κάθε δικαίωμα Εκείνος να της ζητήσει να αυτοκτονήσει - ξέρει τι ζητάει και ξέρει από ποιόν το ζητάει. Κ αι εκείνη που έχει παραμείνει μαζί Του και είναι έτοιμη να ανοίξει την Διαθήκη, το πιθανότερο είναι πως θα είναι προετοιμασμένη και γι' αυτό που θα αντικρύσει (πάλι θα κατηγορηθώ πως γράφω μελό).