In no taboo land

Απάντηση: In no taboo land

περιμενουμε και τη συνεχεια.........!!!Σιγουρα υπαρχει....

 

Re: Απάντηση: In no taboo land

Βλεπεις... Dora... αποκτω και οπαδούς... Η συνέχεια..?

 

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ

Η Καβάλα είναι από μόνη της αφορμή διέγερσης. Σε όλο το δρόμο σιγοτραγουδούσα ένα τραγούδι του Παπάζογλου. Η Εγνατία οδός άπλωνε το πλοκάμι της προς το Βορρά και ανέβαινε ξετυλίγοντας την επιθυμία της για ταξίδι. Την αγκάλιασα και ακολούθησα. Η Ελλάδα ανοιγόκλεινε ξαφνιασμένη τα μάτια της μέσα σε μία πανδαισία φωτός και χρώματος: χρυσό, πράσινο και μπλε. Πίσω στην Αθήνα ένα τσούρμο αποτυχημένοι πολιτικοί προσποιούνταν πως ξέρουν τί κάνουν, αν και ήταν εμφανές ότι δεν μπορούσαν να διαχειριστούν ούτε περίπτερο. Θα έτρωγαν μόνοι τους όλες τις σοκολάτες και μόλις χρεοκοπούσαν θα έλεγαν: «μαζί τα φάγαμε». Η Βόλβη απόμακρη, γαληνεμένη κι εγώ, πατώντας το γκάζι, μέσα σε αυτοκίνητο χωρίς ασφάλεια – πού χρήματα για τέτοιες πολυτέλειες - απομακρύνθηκα από τα μέρη μου, διπλώνοντας μέσα στην τσέπη μου την μικρή μου ελπίδα.

Θα συναντούσα για δεύτερη φορά το Νίκο. Με περίμενε στις 4. Αγαπημένη ώρα, η ώρα που εδώ και χρόνια έχω αφιερώσει στην υπόθεση «απόλαυση». Μπαίνοντας στην Καβάλα, είδα στα δεξιά μου το νέο, ωραιότατο νοσοκομείο. Ένας στριφογυριστός δρόμος με κατέβασε μέχρι τη θάλασσα, όπου άρχισε το πλακόστρωτο και συνέχισε μέχρι την αψίδα. Εκεί, κάτω από την αψίδα, πάρκαρα το σαραβαλάκι μου.

Άλλαξα παπούτσια, έβγαλα τα χαμηλά και περπάτησα προς το μέρος του ραντεβού, ταλαντευόμενη πάνω στις ψηλές peep-toe γόβες.

Ο Νίκος ήταν ίδιος όπως τον θυμόμουν και ακόμη καλύτερος. Τον φίλησα στο μάγουλο και μία εξαίσια ευωδιά σάρκας γέμισε τα ρουθούνια μου. Ήταν φρεσκότατος, σαν προφιτερόλ. Και είχα μία πείνα..

Με ανέβασε στο γραφείο του. Είχε μπει στον κόπο να ανάψει αρωματικά κεριά, κόκκινου χρώματος. Είναι καπνιστής και δεν ήθελε να προσβάλλει τις αισθήσεις μου με τη μυρωδιά μπαγιάτικου καπνού. Είχε κάνει χώρο πάνω στο γραφείο, έτσι ώστε να μπορεί ένα άτομο του δικού μου ύψους να ξαπλώσει άνετα. Δίπλα στον υπολογιστή είχε παρατάξει μία σειρά από σφήνες, χρωματιστά μανταλάκια, κόκκινα σκοινάκια, λιπαντικό, baby oil, φλογκεράκια και όλα τα συναφή που μας απαγορεύει ρητά το Dogme D. Έδωσα μια κλωτσιά στο Δόγμα και αποδέχτηκα το γεγονός ότι μία σειρά από αντικείμενα επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί πάνω στο κορμί μου, με στόχο την ψυχή μου και με αντίκτυπο τον ευμεγέθη εγκέφαλο αυτού του άντρα, του οποίου το κορμί ακόμη δεν είχα αντικρίσει γυμνό, μόνο το ονειρευόμουν. Αμέσως μοιράστηκα την ενοχή για την παραβίαση των κανόνων που μόνη μου είχα συντάξει, ανοίγοντας την τσάντα που κρατούσα στο δεξί μου χέρι και βγάζοντας ένα ένα όλα αυτά που μου είχε ζητήσει να φέρω: τη δίλιτρη σακούλα για κλύσμα με την μακριά σωλήνα και το λεπτό στόμιο με τις τρυπούλες στην μία άκρη και τη στρόφιγγα στο άλλο, τους ιμάντες για δέσιμο των άκρων, το παλιό μου φουσκωτήρι και τη διαφανή μεμβράνη που πουλάει ο Μαρινόπουλος, αγνοώντας τις άνομες χρήσεις της, πέραν της διατήρησης τροφίμων στο ψυγείο της κάθε νοικοκυράς. Τα τοποθέτησα όλα πάνω στο γραφείο και είπα:

«Πεινάω. Πάμε να φάμε πρώτα;»

Χωρίς να παρεξηγήσει την γουρουνίτσα του και ίσως εκτιμώντας αυτή την άμεση διεκδίκηση ενός πολύ ανθρώπινου θέλω, χωρίς τα νάζια και τα φραμπαλά που απαντώνται στην χώρα των βανίλλα, ο Νίκος άνοιξε τον υπολογιστή σε ένα μενού Ιταλικού εστιατορίου και μου ζήτησε να διαλέξω τί θα ήθελα για το γεύμα μου. Διάλεξα ραβιόλια με σπανάκι και ανθότυρο, εκείνος διάλεξε τορτελίνια αλά κρεμ, όμως πρότεινα να μην παραγγείλουμε, αλλά να μεταβούμε στον χώρο του εστιατορίου, έτσι ώστε να μπορέσω να χαλαρώσω λίγο μετά τη δίωρη οδήγηση. Συμφώνησε χωρίς πολλή σκέψη κι έτσι σβήσαμε τα κεράκια και αφήσαμε τα εργαλεία της ηδονής παραταγμένα να περιμένουν την επιστροφή των ασώτων.

Στο εστιατόριο η συζήτησή μας ήταν ενδιαφέρουσα όπως πάντα, τα χέρια του τεράστια πάνω στο λευκό τραπεζομάντιλο, το λευκό κρασί γλυκόπιοτο, ο ίδιος ευγενικός και εύστροφος, με χιούμορ, με τρυφερή διάθεση. Ένιωθα την θαλπωρή της σχέσης να αναδύεται σιγά σιγά, σε κάθε μας λέξη, κάθε μας ματιά, μετατρέποντας το εσύ κι εγώ σε εμείς, σε ένα εμείς που προσευχόμουν να συνεπάρει τον ίδιο όσο κι εμένα, μέσα σε έναν στρόβιλο αισθήσεων και παραισθήσεων, σ’ αυτή τη χώρα χωρίς ταμπού όπου επιθυμούσαμε διακαώς και οι δυο μας να ταξιδέψουμε.

Μετά το γεύμα μας, επιστρέψαμε στο γραφείο του. Άνοιξε ακόμη ένα μπουκάλι λευκό κρασί, τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας. Μου ζήτησε να βγάλω τη μπλούζα μου και το σουτιέν μου. Έμεινα γυμνή από τη μέση και πάνω. Μου έδεσε τα χέρια πίσω από το κεφάλι με τους ιμάντες που είχα φέρει. Μου έβαλε 12 μανταλάκια, από 6 στο κάθε στήθος, φροντίζοντας να τα βάλει διπλά πάνω στις ρώγες. Μετά μου έβαλε και δύο στη γλώσσα, αφαιρώντας μου τη δυνατότητα να εκφράζομαι λεκτικά, απολαμβάνοντας όμως τα σάλια που άρχισαν να κυλάνε στο σαγόνι μου και να στάζουν στο στήθος μου. Με κρατούσε ανάμεσα στα πόδια του και με έπαιζε. Καθόμουν πολύ φρόνιμα, χωρίς να παραπονιέμαι, χαλαρή, χωρίς καμία διάθεση αντίστασης. Μόλις άρχισαν να μουδιάζουν τα χέρια μου, μου έβγαλε τα μανταλάκια και με έλυσε. Ήθελε να καπνίσει ένα τσιγάρο, αλλά για να μην βαριέται με έβαλε καθιστή σε μία καρέκλα, ανασήκωσε τη φούστα μου, επιδοκιμάζοντας το γεγονός ότι δεν φοράω ποτέ εσώρουχο και μου ζήτησε να τον διασκεδάσω. Άρχισα να αυνανίζομαι μπροστά του, κλείνοντας τα μάτια μου και αφήνοντας μικρά βογκητά. Μάλλον διασκέδαζε γιατί καθόταν και κάπνιζε, ρουφώντας το κρασάκι του και κοιτάζοντάς με.

Όταν τελείωσε το τσιγάρο του, με σήκωσε, με έβαλε με το πρόσωπο προς την πλάτη της καρέκλας και τα χέρια να στηρίζονται στα μπράτσα της και με έδεσε εκεί με τους ιμάντες. Με ρώτησε τί θα προτιμούσα, το φλόγκερ, το ροζ paddle ή να μου κάνει ένα πυγοράπισμα που ήταν η δική του αγαπημένη πρακτική. Επέλεξα το πυγοράπισμα, αφού ήταν αυτό που προτιμούσε ο ίδιος, αν και προσωπικά το βρίσκω κάπως ενοχλητικό ως πρακτική, ίσως επειδή με κάνει να νιώθω σαν χαζό κοριτσάκι που το τιμωρεί ο μπαμπάς του. Δεν είμαι κοριτσάκι.

Mου έδωσε 10 χτυπήματα με τα τεράστια χέρια του, τα οποία μέτρησα, ευχαριστώντας τον σε κάθε χτύπημα, ζητώντας από μόνη μου το επόμενο. Η παλάμη του προσγειωνόταν πάνω στον πισινό μου, καλύπτοντας ένα μεγάλο τμήμα του. Μετά το δέκατο χτύπημα, τον παρακάλεσα να μου δώσει λίγο νεράκι γιατί είχε ξεραθεί το στόμα μου. Έφερε λοιπόν από το ψυγείο ένα μπουκαλάκι νερό, αλλά πριν μου το δώσει, ένιωσα κάτι σουβλερό να μπαίνει μέσα μου. Ήταν, από ότι κατάλαβα μετά, ένα καλαμάκι. Το στριφογύρισε λίγο μέσα μου, για να βουτηχτεί καλά στα υγρά μου και μετά έβαλε το καλαμάκι στο μπουκάλι με το νερό και μου έδωσε να πιω μουνόνερο. Αναγκάστηκα και το ήπια, η γεύση του ήταν κάπως γλυκερή και ξινή ταυτόχρονα. Ένιωσα μια γλυκιά ντροπή να ανεβαίνει από την κοιλιά μου προς το πρόσωπό μου. Είχα κοκκινίσει, τα μάγουλά μου ήταν το ίδιο κόκκινα όσο και ο πισινός μου, αλλά συνέχιζα να το απολαμβάνω. Είχε ξεκάθαρα τον έλεγχο της κατάστασης, με έναν ήπιο και σταθερό τρόπο, κι έτσι δεν φοβόμουν καθόλου.

Με τοποθέτησε ανάσκελα πάνω στο γραφείο και μου έδεσε τα πόδια, έτσι ώστε οι μηροί μου να είναι ανοιχτοί και τα πόδια μου ανασηκωμένα, αποκτώντας πλήρη πρόσβαση στα γεννητικά μου όργανα. Με άλειψε με λαδάκι και μου έχωσε το φουσκωτήρι στον πρωκτό. Έπαιξε πολλή ώρα μαζί μου, βάζοντάς μου σφήνες και μαστιγώνοντάς με με διάφορα αντικείμενα. Τέλος ήρθε η ώρα που φαντασιωνόμουν τόσες μέρες. Μου έβγαλε το φουσκωτήρι και με σκούπισε με λίγο χαρτί, γιατί μάλλον είχα λερωθεί το κακόμοιρο. Δεν μου είχε κάνει το κλύσμα τελικά, αφήνοντάς το για άλλη φορά, γιατί αποφάσισε ότι δεν ήταν κατάλληλες οι συνθήκες του γραφείου. Μου έριξε μπόλικο λαδάκι και άρχισε να βάζει τη δεξιά του γροθιά μέσα μου. Τριβόμουν σαν μανιακή. Με είχε εξιτάρει η προοπτική αυτής της θηριωδίας. Ήταν άραγε δυνατόν να χωρέσει αυτό το πράγμα μέσα μου; Σύντομα όμως διαπίστωσα την σωματική μου ελαστικότητα, η οποία φαίνεται πως συμβαδίζει με την ψυχική. Μία σκλάβα μπορεί να κάνει σχεδόν τα πάντα, ιδίως όταν έχει ένα σταθερό χέρι να την κρατάει τόσο γερά εκ των έσω. Έχυσα πολύ όμορφα και πολύ γρήγορα, αμέσως μόλις μου έδωσε την άδεια. Κοπανιόμουν πάνω στο γραφείο, κοιτάζοντάς τον στα μάτια, δεν φώναζα όμως δυνατά γιατί φοβόμουν μην τυχόν μας ακούσει κανένας.

Με έλυσε, έτρεμαν τα χέρια μου και τα πόδια μου, τρίκλιζα. Ήπια λίγο νεράκι, κανονικό αυτή τη φορά, εκείνος κάθισε στην πολυθρόνα και άναψε τσιγάρο.

Γονάτισα μπροστά του. «Τί μπορώ να κάνω για σας Κύριε;» Αυτή τη φορά ήμουν αποφασισμένη να γίνω χρήσιμη. Υπάρχει άραγε κανείς που να γλίτωσε ποτέ από μία γυναίκα που επιθυμεί να υπηρετήσει; Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν...

Δεν χρειάστηκε να το συζητήσουμε. Μου τύλιξε το πρόσωπο με τη διαφανή μεμβράνη, στραβώνοντας την μύτη μου προς τα δεξιά και ανοίγοντας μία τρύπα στο ύψος του στόματος, έτσι ώστε να μπορώ να αναπνέω. Μου τύλιξε και το στήθος με τα μπράτσα, για να μην έχω χρήση των χεριών μου. Ήμουν πλέον ένα πράγμα με παραμορφωμένο πρόσωπο, μία τρύπα τοποθετημένη μπροστά στα πόδια του, στο ύψος του καβάλου του και έτσι ακριβώς με μεταχειρίστηκε, ως τρύπα. Έπιασε το κεφάλι μου με τα δυο του χέρια και μου γάμησε το στόμα, με ένα πέος χοντρό και σκληρό, το οποίο σηκώθηκε μέσα σε δευτερόλεπτα. Το έσπρωχνε με μία απρόσμενη βιαιότητα ως τη βάση του, αλλά με άφηνε να αναπνέω σε τακτά διαστήματα. Σύντομα έχυσε πολύ βαθιά μέσα στο λαρύγγι μου, με ένα καυτό συντριβάνι που δεν είχα άλλη επιλογή από το να το καταπιώ, αν ήθελα να πάρω την επόμενη ανάσα για την οποία πάσχιζα. Η γεύση του μου ήταν πολύ ευχάριστη και η εμπειρία με ηρέμησε όσο τίποτε άλλο. Όχι, δεν είμαι κοριτσάκι. Είμαι μία ήρεμη και ευτυχισμένη γυναίκα, που απολαμβάνει τη ζωή και που τώρα τελευταία την τριγυρνά ο έρωτας. Είμαι ανυπεράσπιστη μπροστά του, όπως όλοι μας. Ας έρθει λοιπόν.

Τον αποχαιρέτησα φιλώντας του τα χέρια. Υπάρχουν λίγα πράγματα που απολαμβάνω τόσο όσο το να φιλάω το χέρι ενός Κυρίου. Συνεχίζω να αναρωτιέμαι τί έχω κάνει για να το αξίζω, κάθε φορά που με αφήνουν να το κάνω.

Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο αυτό: somebody loves us all. Ζω και ανασαίνω – όποτε μου το επιτρέπουν – με αυτή την μικρή ελπίδα. Και αυτό, με κάποιο περίεργο τρόπο, κάνει όλη τη διαφορά, σ’ αυτή την παράξενη χώρα όπου έχω βρεθεί, τη χώρα χωρίς ταμπού.

 

"Με έλυσε, έτρεμαν τα χέρια μου και τα πόδια μου, τρίκλιζα. Ήπια λίγο νεράκι, κανονικό αυτή τη φορά, εκείνος κάθισε στην πολυθρόνα και άναψε τσιγάρο.

Γονάτισα μπροστά του. «Τί μπορώ να κάνω για σας Κύριε;» "

τι αλλο θα μπορούσα να πω για το πολυ καλα γραμμένο κειμενο σου....
Αριστο... όπως καθε φορά.."

 

Σε ευχαριστούμε D  

 

Απάντηση: In no taboo land

ειναι ομορφες στιγμες και φυσικα .ωραιος ο νικος απο την αρχη εως ΤΟ ΤΕΛΟΣ

 

Απάντηση: In no taboo land

μας εβαλες στον ιδιο χωρο να ειμαστε θεατες στο θεαμα που απολαυσες.εγω προσωπικα σε ευχαριστω ηταν ομορφο το διηγημα σου

 

οι λεπτομέρειες έκαναν όλη την διάφορα..
μπράβο..

 

Απάντηση: In no taboo land

θα ήθελα τόσο, τόσο, τόσο πολύ να βρίσκομαι σε αυτό το δωμάτιο και να παρακολουθώ αυτό το session.

 

Απάντηση: In no taboo land

πρέπει να ήμουν σε μια γωνιά...ή μήπως ήταν όνειρο?....

 

Απάντηση: In no taboo land

Πραγματικά ωραίες αφηγήσεις. Τις απόλαυσα πολύ διαβάζοντας τες και είναι δοσμένες με πολύ ρεαλιστικότητα. Δεν διαβάζεις απλά, ζεις μέσα απο τα μάτια της.

 

Απάντηση: In no taboo land

ωραία γραφή.. σαν να σαι όντως μέσα στο σκηνικό... μπράβο.!