Απώλεια

caramel · 12 Ιανουαρίου 2012

Απάντηση: Απώλεια

δεν πειραζει,ετσι κι αλλιως αρχιζω να μαθαινω να ζω μ αυτες!

mtsek85 · 12 Ιανουαρίου 2012

Απάντηση: Απώλεια

είναι πραγματικά πολύ άδικο...
να έχεις νιώσει κάτι τόσο έντονο και απλά να το πετάς...
πραγματικά όταν βρίσκεις αυτό που σε γεμίζει τόσο, δεν αξίζει να παίζεις με τη μοίρα...

1 φορά το ένιωσα... με τον άνθρωπο που με έφερε σε αυτά τα μονοπάτια (όπως μεταφέρω στη δική μου ιστορία ψυχής..) και μας χώρισε ο θάνατος...

μόνο έτσι αξίζει να χάσεις αυτό που τόσο αγαπάς...

Vakhos said: ↑

Ιούλιος, ειμαι σπίτι και την περιμένω να γυρίσει απο τη δουλειά. Τέσσερις σχολάει, γύρω στις
τέσσερις και μισή φτάνει.Τέσσερις και είκοσι την παίρνω τηλ.
- Λοιπόν, άκου τι θα κάνεις: Θα χτυπήσεις το κουδούνι της εξώπορτας, θα σου ανοίξω, θα αναί-
βεις με το ασανσέρ, θα σταματήσεις το θάλαμο ενδιάμεσα, θα βγάλεις όλα σου τα ρούχα και τα
παπούτσια, θα αναίβεις στον τέταρτο όπου θα σε περιμένω για να σε οδηγήσω στο διαμέρισμα.
- Εντάξει Κύριε, θα γίνει όπως θέλεις.
Ακούω το κουδούνι , της ανοίγω και βγαίνω στο ασανσέρ. Το ακούω να σταματάει, και τη φαντά-
ζομαι να γδύνεται , σε λίγο ακούω το ασανσέρ να αναιβαίνει και μόλις φτάνει στον όροφο, ανοίγω
την πόρτα και τη βλέπω. Η Έλενα. Μελαχροινή, ψηλή, γεμάτη χωρίς περιτά κιλά με σφιχτό κορμί
και δυό υπέροχα μάτια να με κοιτάει με αγωνία, κρατώντας στο δεξί της χέρι τα ρούχα και τα πα-
πούτσια της.
- Δώσε μου τα ρούχα σου, χωρίς να βγείς απο το θάλαμο.
- .......
- Άκου τώρα, θα καταίβεις στον πρώτο όροφο, θα βγείς έξω και θα αναίβεις απο τις σκάλες.
Θα σε περιμένω εδώ.
Η απόγνωση ζωγραφίστηκε στα μεγάλα της μάτια.
- Μα Κύριε , ντρέπομαι δεν μπορώ να το κάνω , κάποιος θα με δεί .
Την κοίταξα στα μάτια. Μόλις τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν χαμήλωσε τα μάτια της.
- Εντάξει Κύριε, θα γίνει όπως θέλεις.
Κλείνω την πόρτα και πηγαίνω στο διαμέρισμα. Κοιτάω απο το ματάκι και σε λίγο τη βλέπω
να έρχεται τρέχοντας. Κολλάει στην πόρτα, την περίμενε ανοικτή. Ξαφνιάζεται, την ακούω να
εκλιπαρεί ψιθυριστά να της ανοίξω. Κτυπάω ελαφρά τα δάχτυλά μου στην πόρτα για να της
δώσω να καταλάβει ότι είμαι εκεί και την αφήνω στην αγωνία της . Φαντάζομαι πως τα 2 - 3
λεπτά που την άφησα να περιμένει της φάνηκαν ώρες. Ανοίγω την πόρτα και την αγκαλιά
μου. Πέφτει με λαχτάρα μέσα. Θεέ μου τρέμει σαν το ψάρι. Είναι αναψοκοκκινισμένη ελα-
φρά λαχανιασμένη και το κορμάκι της μυρίζει υπέροχα.Τη φιλάω στο λαιμό και τα χέρια
μου χαϊδεύουν το κωλαράκι της. Το δέρμα της είναι απαλό και σφιχτό.Με το δεξί μου χέρι
τρίβω το μουνί της, βάζω τα δυό μου δάχτυλα μέσα και πριν το καταλάβω αισθάνομαι σπα-
σμούς και τα υγρά της να τρέχουν.
Ξαπλώνουμε αγκαλιασμένοι στο στρώμα που είναι στο πάτωμα του καθιστικού. Πάντα μετά
απο τέτοιες 'δοκιμασίες' κάνουμε το καλύτερο sex.

Με την Έλενα είμαστε μαζί τέσσερα χρόνια. Μου πήρε έξι μήνες προσπάθειας να τη φέρω
στο σημείο που είναι τώρα, αν και απο την αρχή έδειξε μεγάλη όρεξη να μάθει να φέρεται
όπως ήθελα. Εκείνη 32 εγώ 40. Μέναμε μαζί 2 χρόνια και η ζωή μας κυλούσε ευχάριστα.

Ένα πρωί ξύπνησα απο τα αναφιλητά της. Κοιμόταν πάντα στο πάτωμα δίπλα απο το κρε-
βάτι μου. Το πρωί της άρεσε να κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού και να την πατάω όπως
ήταν ξαπλωμένη κάτω.
- Τι έχεις ζουζούνα μου ? έλα στο κρεβάτι.
Σκαντζάρωσε γρήγορα και χώθηκε κάτω απο τις κουβέρτες σαν το παιδι που είδε κακό
όνειρο και τρέχει στο κρεβάτι της μαμάς.
Με κοίταξε με τα δακρυσμένα μάτια της τόσο βαθειά και ικετευτικά.
- Κύριε θέλω να γίνεις ο πατέρας του παιδιού μας.
Τα είχα δεί πολλές φορές τα μάτια της δακρυσμένα να με παρακαλάνε να σταματήσω
την τιμωρία της. Πάντα την κοιτούσα με ένα σαρδόνιο χαμόγελο και συνήθως αύξανα τη
δόση. Αισθανόμουν έτσι πιο έντονα την Κυριαρχία μου επάνω της.Ήξερα βέβαια πως της
άρεσε να την πιέζω στα άκρα.
Αυτή τη φορά, για πρώτη φορά χαμήλωσα τα μάτια. Δεν μπορούσα να την κοιτάξω.
Το ήξερε , το είχαμε συζητήσει κι άλλη φορά, δεν ήθελα παιδιά.Για να φτάσει σε σήμείο
να μου το ξαναπεί και μάλιστα κλαίγοντας τα πράματα ήταν σοβαρά.
- Ηρέμησε ζουζούνα μου .
Την έσφιξα δυνατά στην αγκαλιά μου, έδειξε να το ευχαριστιέται. μείναμε έτσι αμίλητοι για
λίγη ώρα.
- Σήκω να φτιάξεις καφέ, θα το κουβεντιάσουμε αργότερα.
Η μέρα κύλησε, το απόγευμα είχαμε και οι δύο δουλειές έξω απο το σπίτι και δεν βρεθήκαμε
παρά μόνο αργά το βράδυ , φάγαμε και πέσαμε για ύπνο χωρίς να μιλήσουμε για το θέμα.
Κανείς απο τους δύο δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ. Κατά τις έξι το πρωί, ανακάθησα στο
κρεβάτι και της έκανα το αγαπημένο της μασάζ πατώντας την σε όλο το κορμί.
- Φτιάξε καφέ και έλα στο κρεβάτι , θέλω να μιλήσουμε.
Χωρίς να μιλήσει πήγε στην κουζίνα, σε λίγο γύρισε με δύο κούπες και κάθισε στο κρεβάτι
ρίχνοντας την κουβέρτα επάνω της.Το βλέμμα της είχε μια θλίψη και μια αγωνία γιαυτό που
θα άκουγε.
- Άκου γλυκειά μου το θέμα το έχουμε κουβεντιάσει και σου το έχω ξεκαθαρίσει πως δεν θέ-
λω να κάνω παιδιά απο την αρχή της σχέσης μας. Το είχες αποδεχτεί , τι σε κάνει τώρα να
το ξανασυζητάς?
- Το σκέφτομαι εδώ και αρκετό καιρό και επειδή τα χρόνια περνάνε δεν έχω πολλά περιθώρια
είμαι ήδη 36.
- Άκου Έλενα το θέμα είναι πολύ σοβαρό και δεν θέλω να σε πιέσω να κάνεις κάτι που ίσως
κάποια στιγμή το μετανοιώσεις. Άλλωστε στην εκπαίδευσή σου , έδωσα μεγάλη σημασία στο
να μπορείς να στέκεσαι και μόνη σου και να αντιμετωπίζεις δύσκολες καταστάσεις. Κάτσε και
σκέψου αν θες περισσότερο να είμαστε μαζί ή να αποκτήσεις το παιδί που τόσο θέλεις.
- Μα εγώ θέλω εσένα για πατέρα του παιδιού μας.
- Αυτό δεν μπορεί να γίνει. Πάμε τώρα να κάνουμε το μπάνιο μας και να ετοιμαστούμε για δου-
λειά. Έχουμε καιρό να το ξανα συζητήσουμε.

Οι επόμενες δύο μέρες πέρασαν χωρίς καμμιά αναφορά πάνω στο θέμα. Όμως η ζουζούνα μου
δεν μπορούσε να κρυφτεί. Ήξερα να διαβάζω την κάθε της κίνηση και την κάθε της ματιά. Κατά-
λαβα, το τέλος πλησίαζε και για έναν παράξενο λόγο ενω δεν το ήθελα καθόλου είχα μέσα μου
μια ηρεμία ανεξήγητη.
Το βράδυ της δεύτερης μέρας, μετά το φαγητό την κάλεσα στο καθιστικό,της είπα να φέρει κρα-
σί και ένα ποτήρι.Όταν είμασταν οι δυό μας πίναμε πάντα απο το ίδιο ποτήρι και συγκεκριμένα
έπινα εγώ μια γουλιά και με ένα φιλί μετάγγιζα τη μισή ποσότητα στο στόμα της. Κάθισε στην
αγκαλιά μου και ζάρωσε χωρίς να μιλάει. Πόσο πολύ την αγαπούσα . Το άξιζε ,το ήξερε και μου
το ανταπέδιδε όλο αυτό τον καιρό.Ήπιαμε λίγο κρασί. Βουβαμάρα, η καρδιά της χτυπούσε δυ-
νατά , και η δικιά μου το ίδιο. Τα μάτια της δε με κοίταξαν καθόλου όλο αυτό το διάστημα. Τα πιο
φλύαρα μάτια που γνώρισα ποτέ. Στα λόγια ήταν πάντα φειδωλή. Άφηνε εμένα να μιλάω και μετά
έλεγε 'Μάλιστα Κύριε" και πήγαινε να κάνει αυτό που της ζήτησα.
- Λοιπόν μικρή θα πίνουμε το κρασί σε διαφορετικά ποτήρια απο εδώ και μπρός?
Βούρκωσε, ξέσπασε σε λυγμούς , σφίχτηκε πάνω μου, έτρεμε.
- Ηρέμησε κούκλα μου, διάβασα σωστά τα μάτια σου?.
-..........
- Έλα, όλα κάποτε τελειώνουν, καινούριες εμπειρίες μας περιμένουν.
- Δεν θέλω να τελειώσει
- Ούτε και γω πίστεψέ με ίσως είναι καλύτερα έτσι.
- Πήδα με θέλω να σε χορτάσω μη σταματάς μέχρι το πρωί.
Ήταν η πρώτη φορά μετά απο τέσσερα χρόνια που την άκουσα να μιλάει στην προστακτική. Δεν
αντέδρασα, τι νόημα είχε άλλωστε? Το κλίμα ήταν τόσο φορτισμένο που απλά υπάκουσα μια και
εγω αυτό ήθελα.
Δεν θυμάμαι να είχα περάσει καλύτερα. Ήταν μαγικά. Γύρω στις 7 το πρωί της ζήτησα να ανάψει
ένα τσιγάρο . Με κοίταξε με τα μάτια γουρλωμένα. Επειδή εγω δεν καπνίζω της απαγόρευα να
καπνίζει μέσα στο σπίτι, ούτε καν στο μπαλκόνι. Σηκώθηκε μια και δεν πήρε απάντηση και πήγε
στην τσάντα της να κάνει αυτό που της είπα.Γύρισε με το τσιγάρο αναμένο και μου το πρότεινε
νομίζοντας πως ήθελα να καπνίσω. Της έκανα νόημα να το κρατήσει εκείνη.Μου άρεσε να είμαι
απρόβλεπτος και να την αιφνιδιάζω. Σίγουρα τα 4 αυτά χρόνια δεν βαρέθηκε μαζί μου.

Αντι για κολάρο που δεν μπορούσε να το φοράει στη δουλειά, το σημάδι μου επάνω της ήταν ένα
μικρό δαχτυλίδι, που φορούσε στο δεύτερο δάχτυλο του αριστερού της ποδιού. Το σημάδι αυτό
πλέον δεν ήταν αρκετό. Θα μπορούσε ανα πάσα στιγμή να βγεί.
Ζήτησα να μου δώσει το αριστερό της χέρι , έκανα χειροφίλημα και με τη γλώσσα μου έγλυψα
το σημείο ανάμεσα στον αντίχειρα και στον δείκτη. όλη αυτή την ώρα με κοιτούσε έκπληκτη χωρίς
να μιλάει.
- Πάρε μια γερή ρουφηξιά και σβύσε το τσιγάρο πανω στο σημείο που έγλυψα. Αυτό θα είναι
απο εδώ και πέρα το σημάδι μου επάνω σου.
Κρατώντας της πάντα το χέρι, την παρακολουθούσα να εκτελεί την εντολή μου χωρίς να βγάλει
ούτε μια κραυγή πόνου. Τα μάτια της ήταν ανέκφραστα σε σημείο που ανησήχησα. Το τσιγάρο
είχε σβύσει όταν το τράβηξε απο το χέρι της.Γύρισε και μου έδωσε ένα φιλί και μου είπε:
- Σ' ευχαριστώ Κύριέ μου . Τώρα μπορώ να είμαι χιλιόμετρα μακρυά σου και να έχω κάτι δικό
σου επάνω μου.
Τη φίλησα γλυκά και πήγαμε στο μπάνιο να της βάλω λίγη οδοντόκρεμα στην πληγή.

Η εβδομάδα πέρασε σαν να μην είχε συμβεί όλο αυτό, τακτοποιώντας κάποιες "τεχνικές" λεπτο-
μέριες του χωρισμού. Τον πρώτο καιρό η Έλενα θα έμενε με την κολλητή της για να έχει και την
ψυχολογική υποστήριξη που σίγουρα χρειαζόταν (σ' ευχαριστώ Μαράκι), οπότε μεταφέραμε τα
πράγματά της εκεί για να τα τακτοποιήσει . Και οι δύο είμασταν σα ζόμπι. Τρώγαμε,κινούμασταν
κοιμώμαστε , σαν να επρόκειτο να χωρίσουν άλλοι.
Το τελευταίο βράδυ ( ήταν Σάββατο) πήγαμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο και μετά στο σπίτι για
κρασί και την τελευταία κουβεντούλα μας.

Γδυθήκαμε και οι δύο και κάτσαμε αγκαλιά στον καναπέ . Δεν μιλούσε καθόλου, είχε απλά
γαντζωθεί επάνω μου και με φιλούσε συνεχώς. Πότε - πότε την πότιζα λίγο κρασί και συνεχίζαμε
να χαϊδευόμαστε για πολύ ώρα.
- Άκου ζουζούνα μου την τελευταία μου εντολή, που θα κρατήσεις σε όλη σου τη ζωή. Απο αύριο
και μετά δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ πιά . Δεν θα ζητήσεις να μάθεις για μένα απο κανέναν κοινό
φίλο , και εγώ θα κάνω το ίδιο . Θα μιλήσω και στους φίλους μας . Θα συνεχίσεις τη ζωή σου και
είμαι σίγουρος ότι θα βρείς αυτό που σου αξίζει.Το ξέρεις ότι είσαι πολύ δυνατή και ικανή να τα
καταφέρεις μόνη σου. Ότι ζήσαμε μαζί ήταν πολύ δυνατό , κλείδωσέ το στο μυαλό σου και όποτε
έχεις ανάγκη παίρνε δύναμη απ' αυτό.
Αν μάζευα τα δάκρυά της ίσως να ξεχείλιζε ο κουβάς .

Το πρωϊ μας βρήκε αγκαλιά εξουθενωμένους ,Γύρω στις 7 πέσαμε για ύπνο. Μία παρά με ξύπνησε
η μυρωδιά του φρέσκου καφέ που μου είχε φέρει χαίδεύοντάς με απαλά. Ήπιαμε τον καφέ στα
γρήγορα , ντυθήκαμε και αφου φιληθήκαμε τελευταία φορά φύγαμε και οι δύο απο το σπίτι. Την
πήγα στη φίλη της , και άρχισα να τριγυρνώ στους δρόμους χωρίς προορισμό.

Πέρασαν χρόνια απο τότε. Γνώρισα ανθρώπους ,πέρασα καλά , δεν έμαθα τίποτε για την Έλενα
όμως δεν μπόρεσα να δεθώ με κάποιαν τόσο πολύ.
Κάποιοι λένε τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα, εγώ τα πενήντα τα κλείνω σε λίγες μέρες.

Πίνω στα καλύτερα που έρχονται Αδέρφια.
Click to expand...

Vakhos · 13 Ιανουαρίου 2012

Απάντηση: Απώλεια

mtsek85 said: ↑

είναι πραγματικά πολύ άδικο...
να έχεις νιώσει κάτι τόσο έντονο και απλά να το πετάς...
QUOTE]

Είσαι αυστηρή στην κριτική σου, αλλά καταλαβαίνω γιατί το βλέπεις έτσι. Ο εύκολος δρόμος θα
ήταν να κάνω πως δεν καταλαβαίνω , τις ανάγκες του ανθρώπου που αγαπούσα και να την πιέσω
να συνεχίσουμε να ζούμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Είχα τη δυνατότητα αυτή.Δεν θα μου έφερνε
αντίρηση, τουλάχιστον δε θα την εξέφραζε.Ξαναείπα όμως πως όταν αγαπάς δεν κοιτάς μόνο την
πάρτη σου.Επειδή το θέμα του παιδιού είχε συζητηθεί πολλές φορές και είχε αρχίσει να γίνεται
έμμονη ιδέα, αποφασίστηκε να δοθεί αυτό το τέλος. Παρόλο τον πόνο που εσπράξαμε και οι δύο,
δεν το μετάνοιωσα γιατί πιστεύω πως αν έχεις ένα απόστημα , το σπάς και το καθαρίζεις. Αν το
αγνοήσεις , αυτό δουλεύει ύπουλα και δηλητηριάζει τελικά τη σχέση.Το μόνο που με παρηγορεί
είναι η ελπίδα πως εκείνη τα κατάφερε και έκανε την επιθυμία της πραγματικότητα.
Click to expand...

annia24 · 19 Ιανουαρίου 2012

Απάντηση: Απώλεια

συγκινηθηκα με αυτο που διαβασα..αλλα ειναι κριμα να εχει ζησει κανεις τον απολυτο ερωτα,την αγαπη κ να εχει βρει τον ανθρωπο που ταιριαζει κ να χαθουν ολα αυτα..αν κανατε ενα παιδακι,θα εισασταν ακομα μαζι.κ ευτυχισμενοι..

pnikosmika · 23 Ιανουαρίου 2012

Απάντηση: Απώλεια

annia24 said: ↑

συγκινηθηκα με αυτο που διαβασα..αλλα ειναι κριμα να εχει ζησει κανεις τον απολυτο ερωτα,την αγαπη κ να εχει βρει τον ανθρωπο που ταιριαζει κ να χαθουν ολα αυτα..αν κανατε ενα παιδακι,θα εισασταν ακομα μαζι.κ ευτυχισμενοι..
Click to expand...

Συμφωνούμε απόλυτα σε αυτό!!!

anchor · 23 Ιανουαρίου 2012

Μόλις βρήκα την ευκαιρία να διαβάσω την ιστορία και ειλικρινά συγκλονίστηκα. Πραγματικά, όταν μία κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί, τότε κάποιος πρέπει να τη διακόψει.

Επειδή είμαι άτομο που αναζητά πάντα την αισιόδοξη πλευρά, στάθηκα σ'αυτό

Vakhos said: ↑

Ότι ζήσαμε μαζί ήταν πολύ δυνατό , κλείδωσέ το στο μυαλό σου και όποτε έχεις ανάγκη παίρνε δύναμη απ' αυτό.
Click to expand...

και σε τούτο

Vakhos said: ↑

Το μόνο που με παρηγορεί
είναι η ελπίδα πως εκείνη τα κατάφερε και έκανε την επιθυμία της πραγματικότητα.
Click to expand...

που ήταν ό τι χρειαζόταν ο καθένας από τους δύο για να τραβήξει μπροστά. Και πιστεύω πως έτσι θα έγινε.

Εγγραφή ή σύνδεση

Απώλεια

caramel

mtsek85 New Member

Vakhos Regular Member

annia24 Regular Member

pnikosmika Regular Member

anchor Regular Member

Εγγραφή ή σύνδεση

Απώλεια

caramel

mtsek85 New Member

Vakhos Regular Member

annia24 Regular Member

pnikosmika Regular Member

anchor Regular Member

Έτοιμες Αναζητήσεις