Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ 147 ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Ποιος κυβερνά τον κόσμο; Το κλασικό και σχεδόν γραφικό αυτό ερώτημα, που σε κάθε εποχή δέχεται διαφορετικές απαντήσεις, έχει την απάντησή του και στις μέρες μας: μόλις 147 επιχειρήσεις! Μπορείτε να απαντήσετε και 737 επιχειρήσεις, καθώς οι 147 πρώτες ελέγχουν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας, ενώ οι 737 (στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και οι 147) ελέγχουν το 80% της οικονομίας του πλανήτη! Είναι απίστευτη πραγματικά η συγκέντρωση του κεφαλαίου και η αλληλοδιασύνδεση των κολοσσιαίων επιχειρήσεων που κυριαρχούν στην υδρόγειο.

Οι πάντες υπέθεταν ισχυρότατη συγκέντρωση ελέγχου, αλλά τέτοιο πράγμα, μερικές εκατοντάδες επιχειρήσεις αλληλοδιαπλεκόμενες να έχουν συμμετοχή σε εταιρείες που εκπροσωπούν το 80% της παγκόσμιας οικονομίας από πλευράς κύκλου εργασιών, κανένας δεν το φανταζόταν. Γι' αυτό και έχει προκαλέσει παγκόσμιο σάλο, αίσθηση και συζητήσεις η πρωτοποριακή μελέτη τριών Ελβετών ερευνητών του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, που αποκάλυψε τα στοιχεία αυτά.



Ο Τζέιμς Γκλάτφελντερ, ο Στέφανο Μπατιστόν και η Στεφανία Βιτάλι, ειδικοί στα σύνθετα δίκτυα, ανέλαβαν ένα εξαιρετικής σημασίας και τεράστιου όγκου δουλειάς έργο. Αντλησαν τα στοιχεία της βάσης δεδομένων του ΟΟΣΑ για τις επιχειρήσεις (Οτβίς) για το έτος 2007, το οποίο τότε περιλάμβανε στοιχεία για 37 εκατομμύρια επιχειρήσεις σε όλον τον κόσμο (σήμερα περιλαμβάνει 44 εκατομμύρια εταιρείες).

Από αυτά τα 37.000.000 ξεχώρισαν 43.060 επιχειρήσεις, οι οποίες ανταποκρίνονται στα κριτήρια που θέτει ο ΟΟΣΑ για να οριστούν ως πολυεθνικές. Από εκεί και πέρα άρχισε η κοπιαστική και πρωτότυπη δουλειά των ερευνητών: ερεύνησαν τι ποσοστό συμμετοχής έχει η καθεμιά από τις μεγάλες αυτές επιχειρήσεις παγκόσμιας κλίμακας σε άλλες επιχειρήσεις, μικρές ή μεγάλες.

Εκπληκτοι διαπίστωσαν ότι κάθε μία από αυτές τις 43.000 επιχειρήσεις είχε κατά μέσο όρο πακέτα μετοχών (όχι πλειοψηφικά, εννοείται) σε άλλες 20 επιχειρήσεις αυτής της κατηγορίας! Η αλληλοδιαπλοκή μεταξύ τους δηλαδή ήταν τεράστιας έκτασης, πέρα φυσικά από τις μετοχές εταιρειών μικρότερου μεγέθους που κατείχαν και οι οποίες αποκάλυψαν ένα δίκτυο 600.000 αλληλεξαρτώμενων εταιρειών.

Η περαιτέρω επεξεργασία των στοιχείων αυτών έφερε στο φως τις 147 προαναφερθείσες επιχειρήσεις (τα τρία τέταρτα των οποίων ανήκουν στον χρηματοπιστωτικό τομέα, με πρώτη στον κόσμο τη βρετανική τράπεζα Μπάρκλεϊς) που εκπροσωπούν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας. Διαπιστώνεται έτσι η ύπαρξη «μιας οικονομικής υπερ-οντότητας στο παγκόσμιο δίκτυο των μεγάλων εταιρειών», όπως επισημαίνουν οι Ελβετοί ερευνητές.

Η αλληλοδιασύνδεση αυτών των πανίσχυρων επιχειρήσεων ενισχύεται ακόμη περισσότερο από δάνεια που χορηγούν η μία στην άλλη, από ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) και από άλλα υψηλού κινδύνου χρηματοοικονομικά προϊόντα εντελώς αδιαφανή.

Το πολύ σημαντικό όμως στοιχείο επίσης είναι ότι αυτή η στενότατη αλληλοδιασύνδεση αυξάνει τρομερά τους κινδύνους μετάδοσης σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, γιατί «σε άσχημες εποχές οι επιχειρήσεις εμφανίζουν ταυτόχρονα προβλήματα» και έτσι δρουν άκρως αποσταθεροποιητικά για το σύστημα.

Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα το φθινόπωρο του 2008 με την κατάρρευση της επενδυτικής τράπεζας Λίμαν Μπράδερς. Ετσι εξηγείται γιατί η χρεοκοπία μίας και μόνης τράπεζας (34ης στη λίστα των Ελβετών ερευνητών το 2007) πυροδότησε μια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση - ακριβώς λόγω της ισχυρότατης αλληλοδιασύνδεσης αυτών των γιγαντιαίων επιχειρήσεων.

Η μελέτη των ερευνητών του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης δεν μετράει φυσικά την τρομερή πολιτική ισχύ που δίνει σε αυτές τις 147 εταιρείες η κολοσσιαία οικονομική τους δύναμη. «Στις ΗΠΑ κατόρθωσαν πάνω απ' όλα οι πρώην συνεργάτες της τράπεζας Γκόλντμαν Σαξ που βρίσκονται στην αμερικανική κυβέρνηση και στο Κογκρέσο καθώς και οι λομπίστες της Γουόλ Στριτ να εμποδίσουν κάθε πραγματικό έλεγχο του χρηματοπιστωτικού τομέα... Επίσης στην Αγγλία, στην Ελβετία ή στη Γερμανία πολύ λίγα έχουν γίνει στο θέμα αυτό», έγραφε η συντηρητική γερμανική εφημερίδα «Ντι Βελτ».

Σκάνδαλο
Αντί για φόρους επιδοτήσεις

Ισχύς χωρίς οικονομικά ανταλλάγματα δεν σημαίνει τίποτα στην εποχή μας. Γι' αυτό και οι κολοσσιαίες επιχειρήσεις που προαναφέραμε δεν πληρώνουν ουσιαστικά φόρους. Οπως γράφουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», η Τζένεραλ Ελέκτρικ για παράδειγμα, με κέρδη μέσα στις ΗΠΑ το 2010 ύψους 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, όχι μόνο δεν πλήρωσε ούτε ένα δολάριο φόρο, αλλά πήρε κι από πάνω προνομιακές επιδοτήσεις τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων! Σκανδαλώδες, αλλά συνηθισμένο πλέον. Αρκεί να φανταστεί κανείς ότι στις ΗΠΑ της δεκαετίας του 1950, το κράτος εισέπραττε από τις επιχειρήσεις το 30% των εσόδων του, ενώ το 2009 εισέπραξε μόλις το... 6,6%! Τώρα τα κράτη «γδέρνουν» φορολογικά τους πολίτες τους. Οι εταιρείες κάνουν πάρτι.



* Δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

 

Απάντηση: Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

η ειρωνία είναι οτι αυτά τα γράφει η εφημερίδα του κυρ Γιώργου ....

 

Απάντηση: Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

Περίεργο, ο Πρετεντέρης και ο Παπαδημητρίου λένε πως κυβερνούν οι συντεχνίες όπως οι φαρμακοποιοί και οι οδηγοί βυτιοφόρων. Οι τελευταίοι σταύρωσαν και τον Ιησού.

 

Απάντηση: Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

Προς Vautrin:
Σε λίγο θα είναι λιγότερες κι από τα κράτη. Ίσως γι' αυτό πανικοβλήθηκαν οι αρχηγοί κρατών και μουρμουρίζουν για παγκόσμια διακυβέρνηση και τα τοιαύτα.

Προς Elysium:
Έχεις πολλή ρέντα τελευταία, όλο να σε ρεπάρω θέλω.

 

Απάντηση: Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

Ε, μα κι εσεις....σεναριογραφοι ειναι οι ανθρωποι, τι θελετε να πουν? την αληθεια?

 

Απάντηση: Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

Ε και ; Τώρα δηλαδή που προσθέσαμε άλλη μια trivial πληροφορία στο αρχείο της απραξίας μας, τι θα γίνει;
Θα αισθανόμαστε λιγότερο φτωχομαλάκες απ’ ότι πριν;
Θα αλλάξει κάτι;
Σάμπως αν ο Μπόμπολας είχε την παραμικρή υποψία
πως αυτά που αναπαράγει ο κάθε Δελαστίκ μέσα από το μαγαζί του
επρόκειτο να διαταράξουν την κατάσταση των πραγμάτων,
θα διατηρούσε τον εν λόγω αριστερών φρονημάτων κύριο στη μισθοδοσία του;
Ή θα εξακολουθούσε να κάνει κάτι ανάλογο το κάθε MEGA με τον κάθε Τσίμα, ας πούμε;
Βαδίζουν εκ του ασφαλούς, βέβαιοι όντες ότι δεν διακυβεύεται το παραμικρό,
επειδή –κακά τα ψέματα – δεν διακυβεύεται.

Δεν υπάρχει καμία ειρωνεία αγαπητέ under(their)feet.
Το μόνο που υπάρχει είναι κατάμουτρα απαξίωση προς οτιδήποτε αισθάνονται πως δεν τους αγγίζει.
Τουτέστιν τις απόψεις όλων ημών των under(their)feet.
Και πράττουν άριστα.
Και θα συνεχίσουν να πράττουν άριστα
για όσο ακόμα οι αποδέκτες όλων αυτών των πληροφοριών υψίστης σπουδαιότητας
εξακολουθούν να τις δέχονται και να τις επεξεργάζονται ως trivial.
Για όσο ακόμα θα πληρώνουμε εισιτήριο στα σινεμά του Μπόμπολα
για να παρακολουθούμε τον Δελαστίκ και τον Τσίμα
να παίζουν τον αργό μας θάνατο σε φαρσοκωμωδία,
με νάτσοος, κοκα-κολα και ένα ηλίθιο χαμόγελο στο στόμα.

Κακώς αναμεταδίδονται τέτοιου είδους αποκόμματα από sites σαν και τούτο.
Το μόνο που καταφέρνουν είναι να χαριεντιζόμαστε αναμεταξύ μας
ανταλλάσσοντας ρεπ για τις χαριτωμενιές που μας δίνουν αφορμή να πατάμε περισσότερα πλήκτρα στο cyber vacuum.
Σ’ έναν ιστοχώρο ερωτικού αλισβερισιού είναι ό,τι πιο αντιπαραγωγικό έχει να κάνει κανείς
αφού τουλάχιστον μπορούσε να προσπαθήσει να γαμήσει.
Από τότε που καθιερώθηκαν τα blogs (άλλη δημοκρατική κατάκτηση πάλι αυτή)
βγάζουν όλοι τις ζοχάδες τους στο cyber vacuum και στους δρόμους απέμεινε μόνο το ΠΑΜΕ.

Κανείς μας δεν είναι σε θέση να πείσει ότι αν του πρόσφεραν κάποιοι τη θέση του Πρετεντέρη θα έλεγε όχι.
Για τα φράγκα του Μπόμπολα δεν κάνω καν λόγο.
Οπότε τι ακριβώς «συζητάμε» εδώ πέρα, εκτός από την επιβεβαίωση της κατάντιας μας;
Αν μη τι άλλο, αφ’ ης στιγμής έχουμε εξουσιοδοτήσει με τη γενική μας στάση
μπόμπολες, καρατζαφέρηδες και λοβέρδους να μας στραπονάρουν με την άδεια της αστυνομίας,
το πλέον έντιμο που έχουμε να κάνουμε είναι να σιωπήσουμε.

Τώρα θα σας πω τα αποτελέσματα της έρευνας του ελληνικού πολυτεχνείου,
που μπροστά του το ελβετικό είναι παιδικός σταθμός.
Εκεί να δείτε νούμερα.
Έχουμε και λέμε.
Τρακόσιοι είναι μέσα,
βάλε άλλους διακόσιους γύρω-γύρω σε κομματικά-πολιτικά γραφεία,
συν καμιά πεντακοσαριά λματατζήδες
(απ’ εκείνους που δεν καίνε καΐκια στον Άλιμο, αλλά τα καλοδένουν σε Φλοίσβο και Ζέα),
μας κάνουν μέχρι τώρα χίλιους.
Άλλοι χίλιοι που τους φυλάνε απ΄έξω, μας κάνουν δυό χιλιάδες.
Η Αθήνα μόνο έχει πέντε εκατομμύρια που τρώνε νάτσος και ποπ κορν.
Απ’ αυτούς το (για πλάκα) τριάντα τοις εκατό δεν έχουνε να φάνε ούτε νάτσος ούτε ψωμί.
Βγάλτε τους ΠΑΜΕ-ιτες που χωρίς οδηγία δεν ζυγώνουν,
αφαιρέστε κάτι λιμοκοντόρους τύπου Λάκη Γαβαλά, Στηβ Κακέτση, Ντέμη Νικολαϊδη
που ακόμα ελπίζουν σε life style, ασφάλειες πυρός ή τοκογλύφους για να κάνουν μεγάλη ζωή,
μείον προνήπι, νήπια, μαθητές δημοτικού και υπέργηρους.
Δεν βρίσκονται κανα-δυό εκατομμύρια που να βαστάνε να τα βάλουν με κείνους τους δυο χιλιάδες;

Τι να μας πει τώρα το ελβετικό πολυτεχνείο;
Σε τα μας;


Ποιος λοιπόν κυβερνάει και τον κόσμο και τον τόπο και τη φτοχωμπινεδομαλακία μας;
Τα νάτσος και η πολλή κοκα-κολα.

Με τις υγείες μας.

 

Απάντηση: Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

http://en.wikipedia.org/wiki/Maxwell's_equations

 

@Master_DO,

Συντονίζομαι με τον τόνο της αγανάκτησής σας, ωστόσο διαφωνώ με το κεντρικό σας επιχείρημα.

Κάθε φορά που πάει ένας να κάνει μια ανάλυση, να ασκήσει κριτική, ή έστω να παραθέσει ορισμένα στοιχεία, η κοινωνική απόκριση τείνει να εκφράζεται ως εξής: α) μοιρολατρικό κούνημα του κεφαλιού που συμπεριλαμβάνει το λεγόμενο «χιουμοράκι» και εκφράσεις όπως «τι τα θες, δε θ’ αλλάξουμε ποτέ», β) τράβηγμα του αυτιού με την επισήμανση ότι ο ομιλών είναι εκτός θέματος, γ) κορώνες για την απραξία του τύπου «λέμε-λέμε αλλά τίποτα δεν κάνουμε, κι έτσι γινόμαστε συνένοχοι», δ) συνδυασμό των παραπάνω. Υπάρχουν φυσικά και ειδικότερες παραλλαγές, όπως η αμφισβήτηση των προθέσεων του ομιλούντος (π.χ. «τι είσαι εσύ τώρα; παπαγαλάκι του αντένα;»), η επίκληση συναισθηματικής δυσφορίας (π.χ. «δεν αντέχω άλλο ν’ ακούω τέτοια, να πα’ να γαμηθούν»), τα αντεπιχειρήματα με μεταφορά της κουβέντας σε άλλο επίπεδο (π.χ. «για την έλλειψη παραγωγής ντομάτας φέτος δε φταίει η λειψυδρία αλλά το ότι κυκλοφορούν μεταλλαγμένοι σπόροι») κ.ά.

Διαφωνώ κάθετα με την προτροπή σας «δεν είσαι που δεν είσαι πολιτικό υποκείμενο, δεν πας τουλάχιστον να γαμήσεις;» η οποία βασίζεται στην κατά τ’ άλλα σωστή επισήμανση ότι η ψευδοελευθερία της διακίνησης ιδεών στο διαδίκτυο (μπορεί να) λειτουργεί εκτονωτικά. Της κοντής ψωλής της φταίν’ οι τρίχες θα τολμούσα να πω, και προς θεού, μην το πάρετε προσωπικά – βλέπετε, δεν αποφεύγω να με συμπεριλάβω στην ευγενική συνομοταξία της κλαψομαρίας.

Δε νομίζω ότι μας φταίει ο πάσα ένας Μπόμπολας ή όσοι παίζουν τόμπολα μαζί του.
Νομίζω ότι έχουμε χάσει μακράν το μέτρο των πραγμάτων.

Χτες είδα μια παλιότερη συνέντευξη του Χριστιανόπουλου στη (θεά) Βίκυ Φλέσσα. Πιθανόν επέλεξαν να την προβάλλουν σε συνδυασμό με το απίστευτο φτύσιμο που έκανε στο κράτος και στους θεσμούς του («Δε θέλω ούτε τα βραβεία σας, ούτε τα λεφτά σας» απάντησε τις προάλλες όταν του απένειμαν το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων). Αντιπαθώ τον Χριστιανόπουλο και θεωρώ την ποίησή του αρκετά καλή για συνθηματολογία αλλά όχι συγκλονιστική. Ωστόσο, αφηγήθηκε ένα περιστατικό από την παιδική του ηλικία που μου σήκωσε την τρίχα. Στην Κατοχή, όταν ήταν δέκα ετών, υπέφεραν για πολύ καιρό από πείνα, φτάνοντας στην απόλυτη εξάντληση και συνακόλουθα στην απόγνωση. Υπήρχε στη Σαλονίκη μια πλατεία στην οποία πήγαιναν και ξάπλωναν όσοι ένιωθαν ότι δε θα βγάλουν τη μέρα, ώστε να τους μαζέψει ξυλιασμένους το κάρο του Δήμου το επόμενο πρωί και να τους πετάξει κάπου εκτός πόλης. Ήταν χειμώνας και η πόλη ήταν χιονισμένη. Μια μέρα καθώς περνούσαν από εκεί, η μητέρα του τού πρότεινε να ξαπλώσουν κι εκείνοι και το έκαναν. Ξάπλωσαν στο χιόνι, μάνα και γιος, και περίμεναν να πεθάνουν.

Ο ίδιος πριν αφηγηθεί την ιστορία με τον βασανιστικά αργό και σχολαστικό του τρόπο, είχε τη διαύγεια να επισημάνει ότι υπάρχουν εμπειρίες τόσο ακραίες που δεν ξέρει αν σήμερα μπορούν να γίνουν πιστευτές.

Γιατί το αναφέρω αυτό σε συνάφεια με τα λεγόμενά σας; Γιατί νομίζω ότι αν δεν απομακρυνθούμε λίγο από τη μυωπική απόσταση με την οποία εισπράττουμε τον κόσμο μέσω κάθε λογής οθόνη, αν δε δούμε τη μεγάλη εικόνα, είμαστε καταδικασμένοι να συνεχίζουμε να ανεβάζουμε την πέτρα στο βουνό ενώ παράλληλα θα καταριόμαστε την πουτάνα την τύχη μας.

Αχ, πολύ φοβάμαι ότι έχουμε γίνει όλοι πάγκαλοι τιμητές! Βλέπετε πώς ο λόγος της εξουσίας ύπουλα διαποτίζει και τον δικό μας λόγο; Στο post σας χρησιμοποιείτε κατά κόρον ένα επιθετικό πρώτο πληθυντικό, αλλά κι εγώ δεν πάω πίσω… Είναι επειδή στο πίσω μέρος του μυαλού μας καλλιεργείται η συνενοχή του «μαζί τα φάγαμε». Κάθε φορά που εκφράζεται ένα «όλοι μαζί», δεν είναι για καλό πλέον, καθώς εντέχνως συνδαυλίζει το συλλογικό άγος. Για συλλογική αντίσταση ούτε λόγος. Κι εσείς τι μας προτείνετε, καίτι έμπλεος οργής; Να επιλέξουμε τη σιωπή ως εντιμότερη απόκριση. Ε όχι δα!

Και για να παραφράσω έναν εκ των εκλεκτών του ΠΑΜΕ:

Το ξέρω πώς μπουλούκι πορευόμαστε στο σεξ, στην ασημαντότητα και στην παρακμή.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησέ με να πάρω το δικό μου δρόμο.

 

Απάντηση: Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

Όχι αγαπητή camera obscura.
Ο πρώτος πληθυντικός στον οποίο απευθύνομαι δεν είναι της συνενοχής,
έχω απόλυτη επίγνωση της προσωπικής μου κατάστασης,
τόση ώστε να μπορώ ξεκάθαρα να διακρίνω μετρώντας μια-μια τις κλωστές της τσέπης μου
πως δεν τα φάγαμε μαζί.
Ο πρώτος πληθυντικός λοιπόν δεν δηλώνει «μαζί τα φάγαμε» αλλά «μαζί καθόμαστε και τους κοιτάμε».
Η πλατεία των ζωντανών νεκρών υπάρχει.
Η πραγματικότητα είναι πλέον τόσο αδυσώπητη
που για πάρα πολλούς εδώ και πολύ καιρό
είναι αντικειμενικά αδύνατο να μπερδευτούν με τους πάγκαλους.
Όσο και να ασκούμαστε στη φαντασίωση ουκ ολίγοι διεστραμμένοι ενταύθα,
είναι θέσει απίθανο πλέον να βαυκαλιστούμε πως ζούμε.
Εγώ, ξέρεις, ταξικά και οικονομικά γυροφέρνω την πλατεία εδώ και καιρό,
οπότε και να θέλω δεν γίνεται να παρανοήσω.
Άλλοι είναι ήδη στην ουρά των συσσιτίων, ακόμα χειρότερα δηλαδή.
Είναι και πολλοί που κόβουν βόλτες πέριξ του κέντρου της Θεσσαλονίκης,
άλλοτε πλησιάζουν κι’ άλλοτε απομακρύνονται.
Αυτοί ίσως να αυταπατώνται σε μεγαλύτερο βαθμό,
με την έννοια πως πριν έρθει η δική τους σειρά προηγούνται άλλοι,
ακόμα πιο εξαθλιωμένοι.

Έχουμε προ πολλού ξεπεράσει την εποχή του «μαζί τα φάγαμε», αυτό είναι δεδομένο,
τουλάχιστον για τους τροφίμους του ΟΑΕΔ και εκατοντάδες χιλιάδες άλλους
που είναι σε ακόμα δυσμενέστερη κατάσταση, μη έχοντες καν OAΕΔ.
Παραταύτα, τίποτα δεν άλλαξε και αυτό είναι που με εξοργίζει.
Τα πάντα ρει προς το αισχρότερο, εκτός της αντίδρασης των εξαθλιωμένων
ενώ κάθε βράδυ η τηλεόραση δείχνει τους νεκροθάφτες μας
να πηγαινοέρχονται και να μας παίρνουν διαρκώς τα μέτρα.

Αν υπάρχει δικός σου δρόμος, θα ήθελα να μου τον δείξεις.
Τουλάχιστον είναι πιο παραγωγικό από του να αναπαράγουμε αποκόμματα.

 

Απάντηση: Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

Ο διάολος κυβερνά το κόσμο, εδώ και πολλά χρόνια.

 

Απάντηση: Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

Κι αυτόν τον κυβερνά ο Eddie.


 

 

Απάντηση: Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

Χέχε, καλά, δεν μπορώ να διαφωνήσω σε αυτό.