Η ώρα της (τελικής) συναίνεσης

Έχει ειπωθεί ότι η σκλάβα δίνει μια φορά τη συναίνεσή της και αυτή είναι η οριστική. Έχει τονιστεί ότι η συναίνεση της σκλάβας δεν παίρνεται πίσω και ότι δεν έχει όρια, η σκλάβα θα δεχτεί τα πάντα από τον Αφέντη της. Θαυμάσια όλα αυτά.

Η ερώτησή μου είναι, αφού έχει τόσο τελειωτικό χαρακτήρα, πότε δίνει η σκλάβα τη συναίνεσή της;

Ίσως όταν έχει προχωρήσει αρκετά η σχέση για να γνωρίζει αυτή καλά τι απαιτείται από την ίδια, πώς θα ζει, τι θα απολαμβάνει και αν αυτή η σχέση είναι σε γενικές γραμμές αυτό που επιδίωκε;

Ακόμα και σε σχέσεις, που ενδεχομένως να γίνονταν M/s αν αφήνονταν να ωριμάσουν με τους ρυθμούς τους, μπορεί πολλές υποτακτικές να έχουν συναινέσει χωρίς να είναι έτοιμες γι αυτό και αρκετά αφημένες. Έχοντας ερωτήματα μέσα τους για το αν θα τα καταφέρουν, όσο καλές προθέσεις και να έχουν. Επειδή έχουν έντονες επιθυμίες, ανάγκες υποταγής και δυνατή περιέργεια να "το ζήσουν". Γι αυτό συναινούν όταν τους ζητηθεί. Πώς να μη συναινέσει κάποια που λαχταράει να τα νιώσει όλα τώρα;

Έχω την εντύπωση ότι δεν θα είναι λίγες οι φορές που η "τελική συναίνεση" δίνεται πρόωρα και για τον λόγο αυτό ναυαγεί μόλις βρει εμπόδιο.

Κατά την άποψή σας, ποια είναι η ώρα της τελικής συναίνεσης από την σκλάβα προς τον Αφέντη της; Είναι κάτι που επισφραγίζει μια κατάσταση ή αυτό που ανοίγει τους νέους δρόμους στη σχέση;

 

Νομίζω ότι δεν υπάρχει αρχική και τελική συναίνεση αφου στην ουσία προκειται για ελευθερα επιλεγόμενη σχέση και επομένως η συναινεση δίδεται καθε στιγμή. Οταν δεν δωθει αυτη η συναινεση η σχέση τελειώνει

 

Απάντηση: Η ώρα της (τελικής) συναίνεσης

Ωραίο ερώτημα. Εμένα μου βγάζει δύο σκέλη. Πότε πρέπει να το κάνει, και πότε το κάνει στην πράξη.

Στο πρώτο σκέλος η άποψή μου είναι ότι πρέπει να δώσει τη συναίνεση , αφού έχει ζήσει πολύ δυνατά τη σχέση με τον Κ οπότε έχει καταλάβει αν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις Του, αλλά και αν όλο αυτό καλύπτει τις δικές της ανάγκες. Δεν μπορώ να βάλω χρονικό όριο σ'αυτό, γιατί μπορεί να ζήσεις σε δύο μήνες, όσα κάποιος άλλος ζει σε ένα χρόνο.

Στην πράξη τα πράματα διαφέρουν. Η γοητεία που ασκεί ένας Κυρίαρχος, ο έρωτας ( που για μένα δεν είναι πάντα καλός σύμβουλος για να πάρει κάποιος την μεγάλη απόφαση, ειδικά τον πρώτο καιρό), η περιέργεια του να γνωρίσει κάτι καινούριο, η ψυχολογική πίεση που ασκείται απο πλευράς Κ, η άγνοια για το τι θα κληθεί να κάνει πράξη στο μέλλον, η παράληψη της εκπαίδευσης, οδηγούν συχνα σε μια παρορμητική απόφαση που δεν μπορεί να υποστηριχτεί όταν έρθουν τα ζόρια.

Ενα δοκιμαστικό στάδιο είναι πάντα απαραίτητο για να καταλάβει κάποιος αν μπορεί να ανταπεξέλθει, γιατί ακόμα και αν μιλάμε για μιά εκπαιδευμένη σκλάβα απο άλλον Κ, δεν είναι καθόλου βέβαιο οτι μπορεί να ακολουθήσει τα βήματα του νέου Αφέντη.

Απο την άλλη , βρίσκω μεγάλο το βάρος και την ευθύνη του κάθε Κ να ζυγίσει την κατάσταση και να τη φέρει στα μέτρα της σχέσης που αυτός έτσι και αλλιώς διαμορφώνει. Σ'αυτόν πέφτει το βάρος να καταλάβει αν η υποψήφια σκλάβα μπορεί να ανταποκριθεί και να είναι ευτυχισμένη στο δρόμο που θα την οδηγήσει ώστε να εγκρίνει τη συναίνεση της.

 

Αχ tender_lilly, με ξενυχτάτε απόψε κι οι μαύροι κύκλοι αύριο στο λαιμό σας…

Για μένα η συναίνεση ισούται με την εμπιστοσύνη. Έτσι, εκτιμώ ότι η συναίνεση με κίνητρο την περιέργεια και τη λαχτάρα είναι βλακώδης αν όχι και επικίνδυνη. Κατά την ταπεινή μου άποψη όποιος βγαίνει στο σεργιάνι για να «ρουφήξει τον κόσμο» αυτό που πρέπει να κάνει είναι πρωτίστως να πειραματιστεί, δλδ να ξανοιχτεί στο αρχιπέλαγος των χιλίων όψεων του κόσμου, κι όχι να συναινέσει, δλδ να συμμορφωθεί με τα γούστα ενός συγκεκριμένου άλλου. Γι’ αυτό και διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για το κατά πόσο είναι καλό να εμπλέκεται κανείς σε αυστηρά δομημένες προσωπικές σχέσεις (π.χ. γάμος, M/s) σε πολύ νεαρή ηλικία.

Ας ξεκινήσουμε όμως από την… αρχή.

Τι είναι η εμπιστοσύνη;

Η εμπιστοσύνη είναι ένα από τα ουσιωδέστερα συναισθήματα που διαπνέουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Δίχως εγκαθιδρυμένη εμπιστοσύνη δεν μπορεί να λειτουργήσει (κα)μια σχέση. Για παράδειγμα, δεν κάνεις bungee jumping αν δεν εμπιστεύεσαι αυτόν που σε δένει. Το παράδειγμα αυτό μας δείχνει ότι η εμπιστοσύνη δεν έχει ως απαραίτητο όρο την εξοικείωση με τον άλλον που αποκτάται μόνο με το χρόνο. Ωστόσο, παρότι μπορεί να εμπιστεύεσαι πλήρως αυτόν που σε δένει στο bungee jumping, μπορεί τον ίδιο άνθρωπο να μην τον εμπιστεύεσαι καθόλου για σεξ δίχως προφυλάξεις, ή για το κατά πόσο είναι συνεπής στα ραντεβού του. Τούτο μας δείχνει ότι η εμπιστοσύνη έχει πολλά και διάφορα επίπεδα (π.χ. το επίπεδο των δεξιοτήτων, της προσωπικότητας, της συναισθηματικής οργάνωσης κτλ). Όλες όμως οι μερικές «εμπιστοσύνες» δεν είναι ικανές να δημιουργήσουν την Εμπιστοσύνη, και δεν πρέπει να παρερμηνεύονται σα να ήταν αυτή.

Τι είναι η Εμπιστοσύνη;

Η Εμπιστοσύνη δομείται πάνω στη βασική παραδοχή «ξέρω ότι δε θέλεις να μου κάνεις κακό». Η παραδοχή αυτή είναι το όριο της σκέψης πολλών, που επενδύουν τον εκλεκτό τους με τον μανδύα του αλτρουισμού, του ανθρωπισμού, της καλής καρδιάς βρε αδελφέ. Τούτα τα θεωρώ ανοησίες, όχι μόνο επειδή δε δομώ τη σκέψη μου πάνω σε ανθρωπιστικές βάσεις, αλλά και επειδή η λογική τους συνέπεια είναι αυτός που τα υποστηρίζει να εκλαμβάνει εαυτόν ως κάποιον που λαμβάνει χάρη, δλδ ως κάποιον που μπορεί να επιδοθεί ανενόχλητος σε ψι μαλακίες και αυτές να γίνουν ανεκτές χάριν της μεγαλοθυμίας των άλλων, συνθήκη που είναι ο βασιλικός δρόμος προς τον (αυτο)οικτιρμό. Κατ’ εμέ, ο βασικός λόγος που θα έπρεπε να μας πείθει ότι ο άλλος δεν θέλει να μας κάνει κακό, είναι επειδή προηγουμένως έχουμε πειστεί ότι μας έχει ανάγκη.

Όχι, δε μιλάω για ωφελιμισμό. Ο άλλος δε μας έχει ανάγκη επειδή του εκχωρούμε κάτι, το μουνί μας ή το στεφάνι μας ή τα κλειδιά της καρδιάς ή της Πόρσε μας. Ο άλλος μας έχει ανάγκη γιατί για δικούς του λόγους -στην κατασκευή των οποίων εμείς δε μετέχαμε- επενδύει σε εμάς την επιθυμία του. Έτσι λοιπόν μη χαίρεστε boys ‘n’ girls: το παιχνίδι δεν είναι ανταλλακτικό.

Πού είμαστε; Α ναι, λέγαμε λοιπόν ότι Εμπιστευόμαστε κάποιον που θεωρούμε ότι δε θέλει να μας κάνει κακό επειδή μας έχει ανάγκη ως αντικείμενα της επιθυμίας του. Τούτο δε σημαίνει ότι αυτομάτως εκχωρούμε σε αυτόν και όλα τα επίπεδα των μερικών εμπιστοσυνών. Για παράδειγμα, μπορεί να Εμπιστευόμαστε κάποιον που τρέμουν τα χέρια του, τον οποίο σοφά κρίνοντας δεν τον εμπιστευόμαστε καθόλου να μας δέσει για bungee jumping… Συνεπώς, όλα αυτά τα επίθετα «τελική», «οριστική» κτλ. συναίνεση τα ακούω με μεγάλη επιφύλαξη (μεταξύ άλλων λόγων).

Και συναίνεσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα

Συνοψίζοντας, κατά τη γνώμη μου η συναίνεση προϋποθέτει την αναγνώριση της επιθυμίας του άλλου, πράγμα που δεν είναι υπόθεση της στιγμής. Η ομολογία της συναίνεσης επισφραγίζει μια κατάσταση όπως το θέτετε, namely τη μεγάλη στιγμή της ομολογίας της αναγνώρισης της επιθυμίας του άλλου (τι ρίγη θεέ μου! – όχι από το πώς κατάφερα να βάλω τέσσερις γενικές στη σειρά αλλά από τη λιγωτική ενθύμηση στιγμών ομολογίας της αναγνώρισης της επιθυμίας του άλλου!!!). Ταυτόχρονα ανοίγει και νέους δρόμους στη σχέση, καθώς την απαλλάσσει από πλείστα βαρίδια που συνοδεύουν την Αμφισβήτηση και αποτελούν τροχοπέδη για τη σχέση.

Παραλειπόμενα

Τέλος, να επισημάνω ότι μίλησα μονοδιάστατα, ώστε να προσπαθήσω να ρίξω λίγο φως (αν και φοβάμαι ότι μπέρδεψα τον γενικό με τις γενικές) στο ειδικότερο θέμα όπως αυτό τέθηκε. Αναφέρθηκα μόνο στη υ. και δε συζήτησα την πλευρά του Κ. πόσο δε μάλλον την εκρηκτική έως αλλοπρόσαλλη αλληλεπίδραση που μπορούν να έχουν πολλοί συνδυασμοί. Για παράδειγμα, δεν έθιξα καθόλου το τι γίνεται όταν ο Κ. το ‘χει απωθημένο να γίνει κομποδέτης bungee jumping επειδή στο σχολείο τον φώναζαν Πάρκινσον και θεωρεί ότι αφού βρήκε παπά μπορεί να θάψει πέντ’ έξι. Ούτε, μερικά επίπεδα βαθύτερα, τι μπορεί να συμβεί όταν κάποιος πανικοβάλλεται μπροστά στην επιθυμία του και για να απαλύνει τον πόνο του πανικού δεν βρίσκει άλλο δρόμο από την καταστροφή του αντικειμένου της επιθυμίας. Όμως ακόμα και αναφορικά με την υ. δεν έθιξα καν το γιατί η ίδια έχει ανάγκη να εμπιστευτεί / συναινέσει, τι συμβαίνει με τη δική της επιθυμία προ και μετά συναίνεσης, κ.ά. Ε, ας λαλήσει κι άλλο αηδόνι!

Τούτων λεχθέντων, έστρωσα το κατωσέντονο - άλλωστε δουλεύω πλέον part-time. Το πανωσέντονο βλέποντας και στρώνοντας…

MNveyNGts6I[/media]]Nevis Bungy - Clip of the MONTH, www.bungy.co.nz - AJ Hackett Bungy/Bungee - YouTube

 

Απάντηση: Re: Η ώρα της (τελικής) συναίνεσης

Συμφωνώ μαζί σας σε όσα γράψατε, όχι μόνο σε αυτό που έκανα quote.

Μια διευκρίνηση μόνο παρακαλώ...
Η αναγνώριση της επιθυμίας του άλλου. Η επιθυμία του προς τί? (Ερωτική)επιθυμία του για τον άλλον, ως πρόσωπο, επιθυμία να κυριαρχήσει πάνω του, επιθυμία να κυριαρχήσει γενικώς?

Αυτά και μετά θα το κάνω και εδώ μπάχαλο. 

 

Απάντηση: Η ώρα της (τελικής) συναίνεσης

Αχ τι ωραία, θα γίνει επιτέλους νηματάκι δικό μου εξήντα σελίδες  

Εννοείται ότι θα επανέλθω   χρόνια πολλά στους ερωτευμένους όλους και μάλιστα αυτούς που γιορτάζουν σήμερα. Σε μια σοκολάτα δεν θα έλεγα όχι κι εγώ, τώρα που το σκέπτομαι  

 

@tender_lilly,

όπως βλέπετε πλάκωσαν ενισχύσεις από το βαρύ πυροβολικό της πολυγραφοσύνης (δηλαδή, η αφε… ε,χμ, η υποτακτικότητά μου εννοώ), προκειμένου να σας συνδράμουν στο θεάρεστο έργο της κατοχύρωσης μιας αξιοπρεπούς θέσης του νήματος τούτου εις το βιβλίο Γίνες (εν παρόδω να ενημερώσω τους αναγνώστες μου ότι εν μέσω παροξυσμικού πατριωτισμού, εφεξής θα εξελληνίζω όλα τα φραγκολεβαντίνικα που έχουν δολίως παρεισφρήσει στην υπέροχη γλώσσα που σφυρηλάτησαν οι πρόγονοί μας όταν οι βάρβαροι έτρωγαν βελανίδια, και ταλιμπάν, και ταλιμπάν).

Όσο δε για τις τσοκολάτες, εξορκίζω υμάς και σύμπαντα τα θήλεα του εντευκτηρίου τούτου να κάνουν κράτει, καθώς ως το θέρος η μόνη διαθέσιμη αναψυχή αναμένεται να είναι οι εναπομείνασες μη ιδιωτικοποιημένες παραλίες, και ως γνωστόν τα τσοκολατάκια δύνανται να προκαλέσωσι και τσουνάμια εις τα ακτάς, εφόσον καταναλωθούν εις άφρονας ποσότητας…

@elfcat,

Μη λέτε «θα τα κάνω μπάχαλο» κορίτσι πράμα, γιατί το λιγότερο που μπορεί να σας συμβεί είναι να σας συλλάβουν ως κουκουλοφόρα, και το περισσότερο να σας απορρίψει ο Anacreon ως μη ΔΑΠίτισσα (ωιμέ, ακόμα το φυσάω και δεν κρυώνει!).

Και τώρα ας σοβαρευτούμε, ή έστω ας προσπαθήσουμε (αδυνατώ να εξαιρέσω τον εαυτό μου από τη χορεία των φαιδρών κοτόπουλων, αλλά ας το αφήσω αυτό καθώς είναι εκτός θέματος…)

Ας οραματιστούμε την επιθυμία ως έναν σκιώδη εαυτό, ως μια κατάσταση που διαπερνά το είναι μας, αλλά παρουσιάζει ένα θεμελιώδες πρόβλημα: αδυνατεί να εκφραστεί από μόνη της. Για την ακρίβεια, αυτή μια χαρά μπορεί να εκφραστεί από μόνη της, απλώς όταν φτάνει στο σημείο να το κάνει, ο φορέας της δεινοπαθεί (βλ. π.χ. ψυχοσωματικές νόσους και το μισό τουλάχιστον DSM). Για να εκφραστεί η επιθυμία κατά τρόπο χονδρικά ανεκτό (σας παρακαλώ μη με βάλετε να εξηγήσω ανεκτό από ποιον και γιατί, όσο κι αν σας βάζει πάνω η tender_lilly για τους δόλιους σκοπούς της) έχει ανάγκη έναν άλλο άνθρωπο, αυτόν που ονομάζω «αντικείμενο της επιθυμίας».

Τώρα στο σημείο αυτό, στη βιβλιογραφία δρόμοι ανοίγονται σωρό. Θα σας πω τη δική μου εκδοχή για τη φύση της επιθυμίας του επιθυμούντα προς τον επιθυμώμενο. Και για να μη σας πάω βόλτα μέσω Τρικάλων, ας φτάσω με τη μία στο τέρμα για το οποίο θα μου έλεγε εύγε ο Γιάλομ και οι υπαρξιστές συλλήβδην, πλην όμως δεν είμαι σίγουρη αν θα μ’ άρεσαν τα συχαρίκια: πριν αναρωτηθούμε τι επιθυμώ, καλό είναι ν’ απαντήσουμε γιατί επιθυμώ. Επιθυμώ γιατί έχω επίγνωση του θανάτου – το ‘πα. Η ύπαρξη του άλλου, η ζωτικότητά του, ο παλμός στα μηνίγγια του, μας διασφαλίζει (φαντασιακά ντιπ, αλλά who cares; ) μια έωλη, φρούδα, εύθραυστη αλλά χειροποίητη, ιδιωτική κι αυθάδη αθανασία. Ζητείστε από οποιονδήποτε ερωτευμένο στα ντουζένια του να σας πει ποιο πράγμα θα τον πείραζε περισσότερο: ο ενδεχόμενος θάνατος ο δικός του ή του αγαπημένου του; Η φρίκη στα μάτια του θα σας πείσει για τη σημασία της customized αυτής αθανασίας.

Αχ, όμορφα κι απλά θα ‘ταν αν σταματούσαν εκεί τα πράγματα. Ο θάνατος όμως είναι κραταιός όσο η αγάπη και δεν παύει να εμβολίζει κάθε μας λέξη, κάθε μας χειρονομία, να σκοτεινιάζει κάθε μας βλέμμα, να υπονομεύει κάθε μας παιδιάστικη φιλοδοξία για μια μικρή έστω αθανασία. Ο άλλος είναι πάντα ο άλλος, φευγαλέος κι αβέβαιος. Τελικά, αντί να μας μειώνει το αβάσταχτο άγχος καταλήγει να το αυξάνει. Κι αν δε με θέλει αρκετά; Κι αν με θέλει για τους λάθος λόγους; Κι αν μου ξενογαμηθεί (βλ. μοιραστεί αθανασία με άλλους); Κι αν μου φύγει; Κι αν μου πεθάνει; Κι αν γίνει βασιλιάς γυμνός μπροστά στα μάτια μου; Όχι, αυτό δεν είναι ανεκτό. Ο άλλος είναι η ύστατή μου ελπίδα και δεν πρόκειται να σταματήσω να γραπώνομαι πάνω της. Καλώς ορίσατε λοιπόν στο βασίλειο της ανθρώπινης κυριαρχικότητας. Ναι, η επιθυμία είναι αναπόδραστα σαρωτική, κυριαρχική και ευνόητα επεκτατική.

Θέλω να μου συγχωρήσετε τα πολλά fast forward, αλλά δε βρίσκω άλλον τρόπο προστασίας από τις ψηφιακές ντομάτες που επιθυμούν να μου πετάξουν πολλοί με όλ’ αυτά τα αλαμπουρνέζικα που αραδιάζω.

Συνοψίζω σε όσα ρωτάτε λέγοντας: «Η αναγνώριση της επιθυμίας του άλλου. Η επιθυμία του προς τι? (Ερωτική) επιθυμία του για τον άλλον, ως πρόσωπο, επιθυμία να κυριαρχήσει πάνω του, επιθυμία να κυριαρχήσει γενικώς?»
• Η επιθυμία διαπερνά τον φορέα της ως καταστατική ανθρώπινη συνθήκη, αλλά δύναται να εκφραστεί αν όχι επιτυχώς, τουλάχιστον ανεκτώς, μόνο αν επενδυθεί σε έναν άλλο άνθρωπο.
• Η επιθυμία ερωτικοποιείται αναπόφευκτα, καθώς το σώμα είναι η πέτρα του σκανδάλου της θνηνότητας, άρα και ο καλύτερος εγγυητής της αθανασίας.
• Η επιθυμία έχει την ιδιότητα να μη γνωρίζει όρια και να επεκτείνεται όσο την παίρνει, είναι λοιπόν δεδομένα επιθυμία κυριαρχίας. Η επιθυμία να κυριαρχήσεις σ’ έναν συγκεκριμένο άνθρωπο φτάνει να ταυτίζεται με την επιθυμία να κυριαρχήσεις γενικώς στον πλανήτη, στο σύμπαν και στα παράλληλα σύμπαντα.

Τέλος, για να τιμήσουμε και τη μέρα (!) σας αφιερώνω ένα γνωστό ποίημα γραμμένο για έναν τραγικό έρωτα, ο άξονας του οποίου θίγει από την αντίπερα όχθη ορισμένα απ’ όσα ανάφερα παραπάνω. Προσέξτε ιδιαίτερα εκεί που λέει «Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν με την ψυχή στο βλέμμα, περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο της ύπαρξης μου στέμμα»:


Και τώρα περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον το μπάχαλο!

 

Απάντηση: Η ώρα της (τελικής) συναίνεσης

Έχει τονιστεί ότι η συναίνεση της σκλάβας δεν παίρνεται πίσω και ότι δεν έχει όρια, η σκλάβα θα δεχτεί τα πάντα από τον Αφέντη της. Θαυμάσια όλα αυτά.


Δυστυχως δεν μπορω να συμφωνησω σε αυτό. Ο χρόνος , οι εμπειρίες διαμορφώνουν διαρκως νέα δεδομένα, επομένως το "συμβολαιο" πρεπει να αναπροσάρμοζεται, αν στοχος είναι η συντήρηση της σχέσης.
Ισχυει για όλα τα πραγματα στη ζωη, ισχυει και για τη σκλάβα.

 

Απάντηση: Re: Η ώρα της (τελικής) συναίνεσης

"Επιθυμώ γιατί έχω επίγνωση του θανάτου – το ‘πα. Η ύπαρξη του άλλου, η ζωτικότητά του, ο παλμός στα μηνίγγια του, μας διασφαλίζει (φαντασιακά ντιπ, αλλά who cares; ) μια έωλη, φρούδα, εύθραυστη αλλά χειροποίητη, ιδιωτική κι αυθάδη αθανασία.¨"

Σημαντική τοποθέτηση, παραπέμπει σε υψηλό φιλοσοφικό στοχασμό (βλέπε Διοτίμα, Σωκράτης, Συμπόσιο Πλάτωνος) αν και αστοχεί εν τέλει να προσδιορίσει ότι αυτή η αίσθηση της αθανασίας, βασίζεται στην αναπαραγωγή.

Εδώ θα ήθελα να προσθέσω μια δική μου ιδέα για την ύστατη στιγμή.
"Η ύστατη στιγμή είναι η βίωση της συμφιλίωσης με το θάνατο, η αποδοχή του, η λύτρωση της υπαρξιακής μας αγωνίας" Για τον λόγο ότι ασυνείδητα αισθανόμαστε (ψευδαίσθηση  την επίτευξη της δικής μας αθανασίας (ψυχής), μέσα από τους απογόνους μας.

 

Απάντηση: Η ώρα της (τελικής) συναίνεσης

Κύτταξε τώρα να δείς τι μας διδάσκει, η ιστορία μιας Μ/ς σχέσης που διάβασα κάπου....

Στην αρχή της σχέσης που λές, η σκλάβα πάει γυρεύοντας.
Βλέπει τον Αφέντη και της τρέχουνε τα σάλια."Αυτός ειναι ο σωτήρας μου", σκέφτεται, "αυτός θα μου λύσει τα προβλήματα, θα μου διώξει τα αγχη, τις ανασφάλειες, μ'αυτον θα χαρτογραφήσω τα νερά και θα βρώ την Ιθάκη μου, αυτός θα με οδηγήσει στην πράσινη ανάπτυξη . " (η πράσινη ανάπτυξη ηταν το ένα της φετίχ. Το άλλο ήταν το ποδήλατο)
Ο Αφέντης πάλι που ξέρει τι σουρλουλούδες κι ανερμάτιστες είναι οι σκλάβες, καθ' οτι έμπειρος και παλιά πουτάνα στο κουρμπέτι, της ζητάει να συναινέσει από την αρχή.
"Ακουσε κούκλα" ,της λέει, " εγώ θα σε σώσω, αλλά πρέπει να με εμπιστευθείς , να με υπακούς τυφλά, μόνο έτσι θα σε κρατήσω κοντά μου"
"Εσύ ο,τι πείς , " του λέει η σκλάβα ,... "ο,τι πω, αλλά να τα γράψουμε καλύτερα, μη μου πείς μετά πως δεν ηξερες, να , ορίστε, εδω τα έχω γράψει, τα ίδια κάνω στις σκλάβες όλες, δοκιμασμένη συνταγή κι αλάθητη, διάβασε και βάλε την τζίφρα σου"
"Οοοοοοχι, τι να διαβάσω,άσε, έχω να καθαρίσω κιόλας, φερ' το δω το ...πως το έιπες; το μνημόνιο, ναι, φέρτο να το υπογράψω και ν'αρχίσουμε τα σέσσιονς, " του λέει η άμυαλη και χρααααατς, πατάει την τζίφρα.
Συναίνεση από την αρχή δηλαδή και μάλιστα έγγραφη . Επίσημα πράματα.

Και την περιλαβαίνει τότε ο Αφέντης και της γαμει το ταμ τιριρί.Της βάζει κάτι τασκς που της αλλάζει τον αδόξαστο, διότι η σκλάβα πρέπει να προβεί σε κάτι απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές στην ψυχοσύνθεσή της ώστε να μπορεί να λειτουργεί καλύτερα, ώστε να υποταχτει πραγματικά, λυτρωτικά, απελευθερωτικά στην εξουσία του Αφέντη.
Καπου εκει όμως, η σκλάβα αρχίζει να ζορίζεται.Δεν της βγαίνει το πρόγραμμα, αποκλίνει απο τους στόχους, πέφτει έξω στα χρονοδιαγράμματα και το σημαντικότερο, γεμίζει σπυράκια.Κόκκινα. Και ρόζ. Τα ρόζ μάλιστα είναι περισσότερα. "Παλι καλά, μονολογεί,, που δεν έχω γεμίσει ολόκληρη.Δεν πρέπει επ ' ουδενί να παραδώσω τον εαυτό μου στην αρρώστια, δεν πρέπει να με κυριεύσουν αυτά τα απαίσια κόκκινα και ρόζ σπυράκια που θα με βγάλουν απο το πρόγραμμα σωτηρίας ,κάτι πρέπει να κάνω , αλλα τι;" Και τότε της έρχεται η φαεινή ιδέα.
"Αφέντη, μήπως να κάνουμε ενα διάλειμμα, κουράστηκα! " , απευθύνεται στον Κύριο της , που τώρα που το θυμήθηκα, τον λέγανε Φρίτς., "...έχω ανάγκη να διαλογιστώ λίγο με τον εαυτό μου, σα να ακούω φωνές μέσα μου, αλλες λένε να συνεχίσω ,άλλες να σε στείλω στο γερο διάολο,πρέπει να τις μετρήσω , να αποφασίσω τι πραγματικά θέλω..."

Ο Αφέντης τότε τα πήρε κρανίο.
"Ζεν μου τα λες γκουτ, βγωμεγό σβαϊν, εγκώ επέντυσα πάνω σου, αν αρκίζεις να μετγάς φωνές εγκώ τα σε αφήνω σύκζυλη να τα βγκάλεις πέγα μόνη ζου ,φερστίιιιιν, μόνη ζου"..

Η σκλάβα τότε ανατρίχιαζει
" Ιιιιιιιι , μόνη μου, χωρίς Αφέντη; πως θα γίνει αυτό Παναγίτσα μου, εγώ πάντα ανήκα σε κάποιον Αφέντη, θα καταστραφώ, από αυριο κιόλας θα ψωμολυσσάξω, θα βγάλω πυτιρίδα, θα μου πέσουν τα δόντια, θα ανοίγω το στόμα μου και θα βγαίνουν ακρίδες ,φίδια και βατράχια που θα κοάζουν μετά πάνω στο κεφάλι μου και θα με πιάσει πονοκέφαλος και δεν θα' χω να πάρω ούτε ντεπόν να μου περάσει και δεν τον μπορώ εγώ τον πονοκέφαλόοοοοοοο, α πα πα πα Αφέντηηηηηηηη , συμπάθα με μιά μαλακία είπα η σκλάβα και συ την πήρες σοβαρά, ο,τι θές αγά μου, σφάξε με μπας και αγιάσω "..

Ο Αφέντης τότε με πολύ σοβαρό και αυστηρό ύφος της εξήγεί πως έχει χάσει την αξιοπιστία της και πως θα πρέπει πλέον να καταβάλει πολύ μεγαλύτερες προσπάθειες και να είναι από δω και πέρα απόλυτα πιστή και υπάκουη.
'Πγέπει να κάνουμε νέα συμφωνία, που θα πεγιλαμβάνει και ένα γκενναίο κούγεμα γκιά να συνεχιζεις να εισαι μαϊνε σκλάμπεν ,σιχαμεγό γκουγούνι και θα την υπογκγάψεις και συ και όλες οι εσωτεγικές σου φωνές, και δεν τα τις ξαναγωτήσεις αμα ζεν σου επιτγέπω εγκώ και σνέεεεελ γκιατί η υπομονή μου εξαντλείται".

Η σκλάβα κατόπιν τούτου, σκυβει το κεφάλι και υπογραφει ( και με τα δυό της χέρια) , παρ' όλη τη φαγούρα που της προκαλούσαν τα κόκκινα και τα ρόζ σπυράκια..Σκέφτηκε μάλιστα πως άμα τους έβαζε φωτιά να τα κάψει ,θα τρόμαζε τόσο πολύ απο τον πόνο και την όψη του καμμένου δέρματος ,που δεν θα την άφηνε ο εαυτός της να τα ξαναβγάλει και θα αφοσοιωνόταν απρόσκοπτα στην πιστή εκτέλεση του νέου συμβολαίου και του δύσκολου προγράμματος από καθήκοντα και τασκς που το συνόδευε.
Αυτή τη φορά το έχει διαβάσει το συμβόλαιο ,καταλαβαίνει πολύ καλά πως δεν περιλαμβάνει τίποτε απο αυτά που επιθυμούσε, είναι ομως - πως το ειπε η camera ; - μια έωλη, φρούδα, εύθραυστη αλλά χειροποίητη, ιδιωτική κι αυθάδης αθανασία...

Συμπέρασμα:
Το θέμα δεν είναι μόνο πότε συναινει η σκλάβα είναι και σε τί.
Διότι άπαξ και συναινέσει, και να θέλει να πει μετά στον Αφέντη ΔιΝε Του, δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα μπορεί....

under ( ο μπαχαλάκιας)

 

Απάντηση: Η ώρα της (τελικής) συναίνεσης

     

Και δυο λόγια από εμένα για το θέμα του νήματος.
Η σκλάβα συναινεί όσο ο Κ της απογειώνει την εγκεφαλική και σωματική της καύλα, όταν πάψουν αυτά από μέρους του Κ για τους χ λόγους, τότε παύει και η συναίνεση της σκλάβας.

Είπαμε να λέμε αλήθειες και οχι φιλοσοφικά παραμύθια.  

 

MasterPerris χαίρομαι που επαναφέρετε το νήμα στο θέμα του, μέσω της Μεγάλης Αφήγησης περί γκαβλωμένων ανθρώπων. Η συναίνεση είναι θέμα γκάβλας, τελεία και καύλα – ιδού η ύστατη αλήθεια! Δεν σας κρύβω ότι ο τσεκουράτος τόνος σας με ερεθίζει κάπως, αλλά δεν θα σας πω πώς γιατί είμαι κοπέλα και δεν αρμόζει…

Και τώρα που έπραξα το καθήκον μου κι έγραψα κάτι σε νήμα του δια ταύτα, μπορώ να εκμεταλλευτώ το παράθυρο των 24 ωρών για να στείλω κάνα pm, πράγμα που κάνω τόσο σπάνια ώστε να μην έχω πάρει χαμπάρι από πότε εφαρμόστηκε το γερμανικό δίκαιο των τελεσιγράφων ΚΑΙ σε αυτό το forum. Ή τουλάχιστον να εκμεταλλευτώ το χρονικό περιθώριο ώσπου κάποιος moderator να χαρακτηρίσει το post μου «αναξιόπιστο» (sic) και να το κόψει ως σπαμάρισμα.

Ωστόσο, επί τη ευκαιρία θέλω να καταγγείλω τις δόλιες μεθόδους του underherfeet, στον οποίο ευτυχώς το σύστημα δεν μου επέτρεψε να αποδώσω rep (σε μια στιγμή αστοχασιάς!) καθώς φαίνεται ότι του έχω ξαναδώσει και πρόσφατα, καθώς μου ζήτησε να πω πρώτα καμιά καλή κουβέντα και για κανέναν άλλον. Ιδού λοιπόν τι κάνει ο άθλιος προβοκάτορας κύριες και κύριοι: μασκαρεύει off topics σε σχετικά με την ταμπακέρα, ούτως ώστε να γράφει pm’s ανενόχλητος!! Ντγοπή σας και πάλι ντγοπή σας να κάνετε τέτοια πγάγματα σε έναν από τους δόξα τω τεώ πολλούς κοινωνικούς χώγους όπου σοφά επιλέγουν να χτενίζονται, να κουγεύονται, ακόμα-ακόμα και να ξυγίζονται με αποτέλεσμα την εξαφάνιση του μουνιού (!!!), ενώ ο κόσμος χάνεται (μαζί με τους πούτσους).

ΥΓ1. Οδυσσέα, κρατάω το θέμα της αναπαραγωγής προκειμένου να το πραγματευτώ ως άλλο φιλοσοφικό παραμύθι σε ένα από τα επόμενα posts-κάβες μου προκειμένου να εξοικονομώ ρούμπους-pm, με την ευγενική ανοχή της νηματοθέτιδος την οποία αποζημιώνω με λευκά είδη (ξέρει αυτή)  

ΥΓ2. elfcat καθυστερείτε το μπάχαλο και ανέλαβα πρωτοβουλία…