Βία, οιονεί και μη, στο BDSM

Απάντηση: Βία, οιωνεί και μη, στο BDSM

Ισως διότι στην διατύπωση θεωρείς δεδομένο πως το πρώτο είναι επακόλουθο του δεύτερου. Κάτι είναι ανακόλουθο με τις πρώτες 2 διατυπώσεις. Θα μπορούσε λοιπόν να λέει..
Υποτάσσεται και δέχεται να του ασκείται σωματική βία ή απειλή σωματικής βίας επειδή συναινεί (=θέλει).
Τότε θα υπήρχε συνέχεια στον τρόπο σκέψης...

 

 

Ο έλεγχος.​

Εάν ο έλεγχος αποτελεί την πεμπτουσία των ασύμμετρων ερωτικών σχέσεων, τότε η κατεξοχήν κυριαρχική-ελεγκτική πράξη είναι το βλέμμα, δηλαδή μια ενέργεια ελάχιστα βίαιη. Αδύνατον να ελεγχθεί κάποιος δίχως τα δεδομένα των αισθήσεων και δη της όρασης. Τούτο το κατάλαβαν οι θεολόγοι από αρχαιοτάτων χρόνων, αποδίδοντας στον Θεό την ιδιότητα να βρίσκεται «πανταχού παρών και τα πανθ’ ορών». Στους νεωτερικούς χρόνους της εκκοσμίκευσης και μετά τον θάνατο του Θεού, ο δια της συνεχούς παρακολούθησης έλεγχος των υπηκόων ενέπνευσε τα όνειρα κάθε είδους απολυταρχικού ολοκληρωτισμού, ξεκινώντας από το Πανοπτικόν του Μπένθαμ ως τα γυάλινα σπίτια του Ζαμιάτιν κι από των Μεγάλο Αδερφό του Όργουελ ως τις σύγχρονες κοινωνίες των δορυφόρων, των υποκλοπών και των καμερών σε κάθε γωνιά του δρόμου.

Μαντεύετε ήδη πως αυτή η θεολογικής-ολοκληρωτικής προέλευσης αντιμετώπιση των ερωτικών σχέσεων, δεν συνάδει με την κοσμοθεωρία μου, αν και αναγνωρίζω πως τα άτομα που την ενστερνίζονται, και φιλοσοφικά επιχειρήματα διαθέτουν για να τεκμηριώσουν την στάση τους και βαθιές ψυχικές ανάγκες τους καλύπτουν με τις πράξεις τους. Συνεπώς τους θεωρώ διαφορετικούς, αλλά όχι αντίπαλους και θα προσπαθήσω απλώς να καταδείξω που έγκειται η απόκλιση στις προσεγγίσεις μας.

Οι πρωταρχικές έννοιες πάνω στις οποίες στηρίζεται ένα ολόκληρο εποικοδόμημα σκέψεων, όσο απλές κι αυτονόητες κι αν φαίνονται εκ πρώτης όψεως, είναι πάντοτε πολύ δύσκολο να ορισθούν με ακρίβεια. Σύμφωνα με τους ορισμούς που παρέθεσε ο αγαπητός εισηγητής, η λέξη «έλεγχος» περιλαμβάνει εφτά διαφορετικές σημασίες, άρα εκτείνεται σε ένα τεράστιο εύρος δραστηριοτήτων που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων, έρευνα, παρακολούθηση, επίπληξη, διοίκηση, εξουσία, χαλιναγώγηση, κλπ. Ουσιαστικά τίποτα δεν εξαιρείται κι αυτό σηματοδοτεί τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της ελεγκτικής προσέγγισης. Ωστόσο το μέγεθος μιας παρόμοιας φιλοδοξίας είναι τόσο μεγάλο που ουσιαστικά αυτοαναιρείταιι: ο κυρίαρχος που επιδιώκει τον πλήρη έλεγχο, θα πρέπει εξαρχής να γνωρίζει πως είναι ανέφικτο να τον αποκτήσει σε όλη του την έκταση. Ισχύει δηλαδή κι εδώ ότι με την εκ προοιμίου μάταιη προσπάθεια ενός άνδρα να βιώσει τη θηλυκή jouissance.

Γιατί όμως είναι αδύνατος ο πλήρης έλεγχος; Το ερώτημα έχει μια φιλοσοφική χροιά. Όταν οι υποτακτικοί δηλώνουν πως παραδίδουν τον έλεγχο, υπομειδιώ ειρωνικά: είναι πολύ εύκολο να παραδώσεις κάτι που δεν κατέχεις, κάτι που κανείς θνητός δεν μπορεί να ισχυριστεί πως απέκτησε ποτέ. Αυτή είναι η βασική φιλοσοφική μου αφετηρία, πως όσο κι αν προσπαθούμε αποκλείεται ν’ αποκτήσουμε τον στοιχειώδη έστω έλεγχο των θεμελιωδών παραμέτρων της ύπαρξης μας. Δεν διαλέγουμε τη γέννησή μας και συνήθως ούτε και τον θάνατό μας, δεν ελέγχουμε το εθνικό, φυλετικό, θρησκευτικό και κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Δεν ελέγχουμε τον καιρό και την ιστορία, τα γεγονότα και τις συμπτώσεις, την τύχη και το παράλογο. Δεν ελέγχουμε ούτε καν το ίδιο μας το σώμα, τις αρρώστιες του, τις αναπηρίες του, τη φθορά του, τις ανάγκες του, τις συναισθηματικές του αντιδράσεις στα εξωτερικά ερεθίσματα. Από την εποχή της ψυχαναλυτικής επανάστασης και μετά, μάθαμε καλά πως δεν ελέγχουμε απόλυτα ούτε καν τις πράξεις εκείνες που ως τότε θεωρούσαμε εμπρόθετες και συνειδητές• συχνά τα κίνητρά τους εδράζουν στο σκοτάδι του υποσυνείδητου και όχι σε ορθολογικές διεργασίες. Κυρίως όμως δεν ελέγχουμε τα αποτελέσματα των πράξεων αυτών, διαπίστωση στην οποία θα χρειαστεί να επανέρθω, αφού πρώτα επιχειρήσω να παρουσιάσω μια διαφορετική εκδοχή για το τι άλλο μπορεί να σημαίνει κυριαρχία.

Η κυριαρχία.​

Από τη στιγμή που αμφισβήτησα την δυνατότητα πλήρους ελέγχου τόσο του Εαυτού, όσο και του Έτερου, αισθάνομαι την ανάγκη να θεμελιώσω την κυριαρχία πάνω σε διαφορετική βάση. Εδώ το πρόβλημα που ανακύπτει δεν είναι η έλλειψη θεωρητικών εργαλείων, αλλά η υπερπληθώρα τους. Από τον Πλάτωνα ως τον Μαξ Βέμπερ έχουν προταθεί πολυάριθμες ερμηνείες του φαινομένου, προσωπικά γνωρίζω εφτά ολιστικά συνεκτικές ερμηνείες με δεκάδες παραλλαγές και σίγουρα υπάρχουν κι άλλες που αγνοώ. Δεν θα επεκταθώ στην παρουσίασή τους, θα περιοριστώ μόνο σε μια διαπίστωση: όλες, πλην της Χεγκελιανής, πραγματεύονται το ζήτημα της κυριαρχίας σε κοινωνικό ή κρατικό πλαίσιο, άρα τα πορίσματά τους δεν μπορούν να μεταφερθούν αυτούσια στις ιδιαιτερότητες μιας ερωτικής σχέσης δύο συνήθως ατόμων. Υπάρχουν εντούτοις τρεις σταθερές που επανέρχονται: η Δικαιοδοσία, το Συμβόλαιο κι η Νομιμοποίηση.

Αυτές οι έννοιες πάνε χεράκι-χεράκι, σαν νόμισμα με δυο όψεις κι από την σύμφυσή τους προκύπτει το φαινόμενο της κυριαρχίας ως απάντηση στα εξής επιμέρους ερωτήματα: Ποιος δικαιούται ή δύναται να κυριαρχεί; Ποιο το περιεχόμενο της κυριαρχίας του; Με ποιο σκοπό ασκείται; Από πού αντλεί το δικαίωμα;

Ισχυρίζομαι λοιπόν πως από μόνη της η κυριαρχική βούληση δεν αρκεί για να θεμελιώσει την κυριαρχία. Επειδή πρόκειται για διαλεκτική σχέση και όχι για μονομερή ενέργεια, στην ιδρυτική της πράξη το κάθε μέρος προσκομίζει κι από ένα απαραίτητο στοιχείο. Ο κυρίαρχος αναλαμβάνει την Δικαιοδοσία, δηλαδή την αρμοδιότητα για τη λήψη των αποφάσεων, κι ο υποτακτικός του παρέχει την αναγκαία νομιμοποίηση δια της παροχής έγκυρης συναίνεσης. Η αρχική μεταξύ τους αλληλεπίδραση ενέχει τη μορφή Συμβολαίου, μιας καταστατικής δηλαδή πράξης που ρυθμίζει όρια κι εκατέρωθεν δικαιώματα κι υποχρεώσεις. Πρέπει να τονίσουμε πως σ’ αυτό το πρώιμο στάδιο η βία, οιωνεί ή πραγματική, δέον όπως απουσιάζει τελείως.

Συνοπτικά λοιπόν η κυριαρχία είναι ένας τρόπος, ένα μοντέλο οργάνωσης των ανθρώπινων σχέσεων και δη των ερωτικών. Ποιο είναι όμως το ιδιαίτερο περιεχόμενο της που τη διαφοροποιεί από άλλα μοντέλα που βασίζονται στην ισοτιμία των μερών; Φυσικά ο εξουσιαστικός της χαρακτήρας. Εδώ τα μέρη δεν συναποφασίζουν, κάποιος κατέχει εκ προοιμίου την Εξουσία την οποία μετριοπαθώς ορίζω ως την αποκλειστική αρμοδιότητα για την λήψη των αποφάσεων κι ιδιαίτερα των αποφάσεων εκείνων που αφορούν την κοινή συμβίωση του ζευγαριού. Νομίζω λοιπόν πως από πλευράς κυρίαρχου το πρωτεύον, το αρχικό βήμα είναι πάντα η Απόφαση, η Εντολή, ή αν μου επιτρέπετε τον παραλληλισμό, η Νομοθετική εξουσία, η θέσπιση των Νόμων. Ο κυρίαρχος είναι καταρχήν ένας decision maker, ένας νομοθέτης, όχι ένας επιστάτης.

Βέβαια, η κυριαρχία δεν σταματά εκεί, δεν ολοκληρώνεται με τη λήψη μιας απόφασης ή την εκφώνηση της σχετικής εντολής, αυτά είναι μονάχα ο μοχλός που θέτει σε κίνηση τη διαδικασία αλληλεπίδρασης. Από τη στιγμή που το μπαλάκι περνά στην πλευρά του υποτακτικού από τον οποίο αναμένεται συμμόρφωση κι υλοποίηση της διαταγής, η άσκηση εξουσίας είναι αδιανόητη δίχως κάποιας μορφής έλεγχο επί του εξουσιαζόμενου, αυτό είναι γεγονός. Ως δευτερεύων σε σχέση με την Απόφαση όμως, ο Έλεγχος δεν μπορεί παρά να είναι μερικός, αποσπασματικός και να βασίζεται σε επιφανειακές ενδείξεις. Ελέγχουμε δηλαδή αν τηρήθηκαν οι αποφάσεις μας παρατηρώντας την εξωτερική συμπεριφορά του υποτακτικού κι αυτό είναι όλο, όμως, το τι πραγματικά σημαίνει για τον ίδιο η υπακοή του, μόνο να το εικάσουμε είναι δυνατόν. Δεν είμαι σίγουρος επίσης αν μπορεί να ελεγχθεί η κριτική σκέψη ή ο συναισθηματικός κόσμος του υποτακτικού ατόμου, πάντως ακόμη κι αν κάτι τέτοιο ήταν εφικτό δεν θα το θεωρούσα σκόπιμο από ανθρωπιστικής σκοπιάς.

Αποφασίζω κι Ελέγχω είναι έννοιες συγγενικές αλλά όχι ταυτόσημες. Η λήψη δηλαδή μιας απόφασης δεν σου εξασφαλίζει παρά μόνο περιορισμένο έλεγχο πάνω στις συνέπειες και τα αποτελέσματά της. Αποφασίζω να πάμε διακοπές στην Ινδονησία, αλλά δεν μπορώ να προβλέψω το τσουνάμι. Αποφασίζω να κάνουμε μια συνεδρία έτσι κι όχι αλλιώς, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα εξελιχθεί όπως υπολόγιζα, ούτε πως η υποτακτική θα έχει απανωτούς οργασμούς και δεν θα την πιάσουν χασμουρητά. Τέλος, επειδή η ασύμμετρη σχέση μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι τένις μεταξύ δύο ανθρώπων παρά με παρτίδα σκουώς όπου ο αθλητής χτυπά το μπαλάκι του σ’ ένα τοίχο, πάντοτε οι αντιδράσεις του άλλου μέρους ενέχουν ένα ποσοστό αβεβαιότητας που τις καθιστά ως ένα σημείο απρόβλεπτες. Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι την Αρχή της Απροσδιοριστίας σε επίπεδο καθημερινότητας.

Όσον αφορά το ερώτημα με ποιον σκοπό ασκείται η κυριαρχία οι γνώμες διίστανται. Η επίτευξη του μεγαλύτερου δυνατού βαθμού ελέγχου τίθεται από κάποιους κυρίαρχους ως ο απώτερος στόχος μιας ασύμμετρης σχέσης. Το θεωρώ θεμιτό, με την επιφύλαξη που προανέφερα, τη συναίσθηση δηλαδή πως πρόκειται για μια αέναη πορεία δίχως ορατό τέρμα. Δεν θα έλεγα πάντως πως συνιστά τη μόνη πιθανή οπτική, μια πιο ευδαιμονιστική προσέγγιση θα έθετε στο επίκεντρο την ευζωία και την ηδονή που χαρίζει η εκπλήρωση ιδιαζόντων σεξουαλικών επιθυμιών και συναισθηματικών αναγκών.

Η βία.​

Όσο κι αν οι προσωπικές μου προτιμήσεις στρέφονται προς μια κυριαρχία της πειθούς και της αυθεντίας που συναντάμε σε λιγότερο βίαια εναλλακτικά lifestyles όπως ο Κώδικας της Οδαλίσκης ή το age play, εντούτοις συμφωνώ με τον νηματοθέτη πως δύσκολα νοείται μια ασύμμετρη σχέση δίχως κάποια ελάχιστα έστω ψήγματα βίας. Ανεξαρτήτως υποκειμενικών προσεγγίσεων, ο σαδομαζοχισμός αποτελεί βασικό πυλώνα του εναλλακτικού ερωτισμού και δεν είναι σώφρον να πριονίζουμε τα κλαδιά του δέντρου πάνω στο οποίο καθόμαστε. Η βία είναι παρούσα στις ασύμμετρες σχέσεις κι εκφράζεται είτε ως παιχνίδι και σεξουαλική πρακτική, είτε ως μορφή τιμωρίας, είτε ως δαμόκλειο σπάθη που επικρεμάται πάνω απ’ το κεφάλι του υποτακτικού ακόμη κι όταν δεν χρησιμοποιείται. Είναι δηλαδή μια βία δομική κι όχι συμπτωματική, απορρέει φυσιολογικά από την ανισομετρία των μερών.

Η γελοιότητα.​

Ο DreamMaster έθεσε ένα φλέγον ζήτημα, τον κίνδυνο εκφυλισμού της κυριαρχίας σε γελοιότητα. Αυτός ήταν ανέκαθεν ο μύχιος φόβος μου. Αν και δεν δηλώνω κυρίαρχος, ούτε κι αισθάνομαι ακριβώς τέτοιος, επειδή και στις δύο σχετικά μακροχρόνιες ασύμμετρες σχέσεις της ζωής μου άσκησα κυριαρχία, ότι φοβόμουν περισσότερο απ’ όλα ήταν μήπως η εξουσία με διαφθείρει. Η αρχή δείχνει τον άνδρα αλλά κι η αρχή διαφθείρει τον άνδρα, κι όσο την αποζητούσα, άλλο τόσο την φοβόμουνα. Κι αν η διαφθορά από την μεγάλη εξουσία ενέχει ένα τραγικό, οπερατικό μεγαλείο, η διαφθορά από τη μικροεξουσία παρουσιάζεται με τη μορφή φαρσικής γελοιότητας. Φοβόμουν τη γελοιότητα κι ακόμα τη φοβάμαι.

Αν η αυθυποβολή του υποτακτικού είναι μια πιθανή απάντηση στο πρόβλημα δεν το γνωρίζω, υποψιάζομαι όμως πως η αυθυποβολή του κυρίαρχου συνιστά τη ρίζα του κακού: καλά να ντύνεις την υποτακτική σου χανούμισσα, αλίμονο όμως αν νομίσεις πως έτσι έγινες κι εσύ ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής.

Η βία, η αληθινή βία, μπορεί εδώ να παίξει ένα θετικό ρόλο. Επειδή τα αποτελέσματα της χρήσης βίας πάνω στο σώμα είναι συνήθως ορατά ή γενικώς αισθητά, κρατούν τους ανθρώπους προσγειωμένους στο Πραγματικό, στο συμβάν. Ο πόνος, τα δάκρυα, οι κραυγές, οι αμυχές, οι μώλωπες, όλ’ αυτά δεν αποτελούν αναπαραστάσεις αλλά αυθεντικά γεγονότα, συναισθηματικές αντιδράσεις, βιωμένες εμπειρίες, μπορούν να προκαλέσουν έλξη ή αποστροφή, διέγερση ή φρίκη, δεν προσφέρονται όμως για θυμηδία και διακωμώδηση.

Η άλλη οδός που ξανοίγεται, οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση. Είναι ο δρόμος της μπρεχτικής αποστασιοποίησης. Παίξε τον ρόλο σου εν πλήρει συνειδήσει πως παίζεις έναν ρόλο και δίχως να ταυτιστείς μαζί του. Παίξε τον κεφάτα, μ’ αυτοσχεδιασμό κι αυτοσαρκασμό, με χιούμορ και παιγνιώδη διάθεση, αλλά μην τον πάρεις τελείως στα σοβαρά, ούτε τον ρόλο ούτε τον εαυτό σου.

Δυο δρόμοι. Διαλέγετε και παίρνετε.

 

Απάντηση: Re: Βία, οιωνεί και μη, στο BDSM

Απ ότι φαίνεται αντιλαμβανόμαστε την έννοια της συναίνεσης με διαφορετικό τρόπο!
Προφανώς και υπάρχουν σχέσεις M/s όπου τα δύο μέρη θεωρούν αρκετή τη συναίνεση στην αρχή της συνεδρίας ή "άπαξ εξ αρχής".
Κατά την άποψη μου, η συναίνεση δοκιμάζεται(=είναι δυνατόν να αρθεί) κάθε στιγμή. Εφ όσον όμως το βλέπουν έτσι και νοιώθουν έτσι, με γειά τους με χαρά τους!
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν κάποιο από τα δύο αυτά μέρη, για δικούς του λόγους, αλλάξει την αρχική του απόφαση και άρει την αρχικώς δοθείσα συναίνεση.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση -απ ότι κατάλαβα- θεωρείς ότι το άλλο μέρος (στην προκειμένη περίπτωση ο Κ) έχει το δικαίωμα να αγνοήσει την αλλαγή στάσης της Υπ.
Η δική μου άποψη είναι αντίθετη. Οταν η Υπ άρει τη συναίνεση, η ιδιωτική τους σχέση σταματάει και η διαφορά τους γίνεται δημόσια υπόθεση (δηλαδή κατισχύουν οι νόμοι της πολιτείας). Αν λοιπόν ο Κ επιμείνει, οι δημόσιοι θεσμοί εκτιμούνε πράξεις και καταλογίζουν μήνες ή χρόνια φυλάκισης.
Ο Κ θα έχει τότε την ευκαιρία να διαπιστώσει ότι σύγχρονη δουλεία στο δυτικό κόσμο υπάρχει μόνο στις φυλακές. Και εκεί δεν υπάρχουν safe words, release και παίξε γέλασε!
Δύσπεπτο ή όχι, έτσι έχουν τα πράγματα!  

 

Απάντηση: Βία, οιωνεί και μη, στο BDSM

Οχι, οι δύο προτάσεις είναι ανεξάρτητες.
Το πώς θα συνδυαστούν είναι κατά την άποψη μου το πρόβλημα.
Αν η σωματική βία ή απειλή σωματικής βίας αντικαταστήσει τη συναίνεση, τότε η κατάσταση βγαίνει εκτός της φιλοσοφίας του BDSM (+SSC) και έχουμε Κωσταλέξι.
( kathimerini.gr | Ο γείτονας κύριος Φριτζλ)
Αν υπάρχει συναίνεση, ΟΛΑ ΚΑΛΑ!  

 

Απάντηση: Βία, οιωνεί και μη, στο BDSM

Τότε συμφωνούμε!   Γιατί χωρίς συναίνεση η σωματική βία οδηγεί σε άλλες καταστάσεις που μόνο ευχάριστες δεν είναι...

Αυτό πάντως που θέλω να τονίσω είναι πως ακόμα και αν υπάρχει συναίνεση η σωματική βία είναι κάτι που θέλει έλεγχο από τον εξασκούντα. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι τόσο βαθιά εθισμένοι στον σωματικό πόνο που στην αναζήτηση του δεν έχουν όρια στοο που θα φτάσουν. Εκεί λοιπόν ακόμα και αν υπάρχει η συναίνεση θέλει εξαιρετική προσοχή και αυτοκυριαρχία στον κυρίαρχο μέχρι πού θα φτάσει...

 

Είναι σαφές και κατανοητό τι ΔΕΝ περιμένετε να κάνει ο κυρίαρχος σε περίπτωση ανυπακοής.

Θα είχε όμως μεγαλύτερο ενδιαφέρον να μας πείτε και τι περιμένετε-συνιστάτε να κάνει, γενικά αλλά και ειδικά στις περιπτώσεις που αναφέρατε στο εισαγωγικό σας σημείωμα, όπως «whoring, lenting, renting ακόμη και selling (willingly or not)».

Να εκπορνεύσει την υποτακτική δια της βίας;

 

Απάντηση: Βία, οιωνεί και μη, στο BDSM

Αγαπητέ ΚύριεJp, με έχεις πολλές φορές απασχολήσει αυτό το δίλλημα. Προσωπικά ως μη μαζοχίστρια θεωρητικολογόντας θα ήταν ιδανική κατάσταση για μένα η μη χρήση βίας. Και λέω θεωρητικά γιατί αν θέλω να είμαι όσο μπορώ περισσότερο αντικειμενική χωρίς να είμαι απόλυτη όμως, έχω την αίσθηση πως δεν μπορεί να υπάρξει πλήρης έλεγχος χωρίς καθόλου άσκηση της βίας είτε σε σωματικό είτε σε νοητικό είτε σε συναισθηματικό επίπεδο. Η αντίσταση και η αντίδραση ειδικά σε ζουμερά κόκκινα sos σημεία δεν νομίζω πως μπορεί να καμφεί αλλιώς.

Θαρρω πως το BDSM αποσκοπεί στην ικανοποίηση της καύλας με στόχο όμως μέσω του ερωτισμού που αποπνέει το D/s, να μη παυει ποτέ..  

 

Απάντηση: Βία, οιωνεί και μη, στο BDSM

Μπορει εκ των προτερων να θεωρηθει κυριαρχια μια ''προσπαθεια κυριαρχιας'' ?

Συμφωνω,καθε αλλη περιπτωση θυμιζει D/s της διπλανης πορτας.

 

Απάντηση: Re: Βία, οιωνεί και μη, στο BDSM

Αγαπητέ vautrin,

Ζητώ συγνώμη για την επέμβαση μια που η ερώτηση δεν απευθύνεται σε μένα, αλλά θεωρώ ατυχή την έκφραση "στο σφυρί".
Δεν θεωρώ πως ένας Κ βγάζει στο σφυρί την υ Του, διαφορετικά δεν είναι Κ.
Ας μη ξεχνάμε την συναίνεση που δίνεται, εαν δίνεται και όταν δίνεται και σε όποιον δίνεται ακόμη και για αυτές τις ακραίες περιπτώσεις.
Συναινώ σημαίνει πως δέχομαι να "υποστώ" και αυτά. Μπορεί να μ'ευχαριστούν και να μη μπορώ να τα πράξω μόνη μου και γιαυτό το λόγο να συναινώ στην Κυριαρχία Του και μέσω της βίας να μου τα επιβάλλει. Βια είναι και η βία της λογικής. Το με ποιον τρόπο θα μου τα επιβάλλει δε νομίζω πως έχει σημασία από τη στιγμή που εχω "συμφωνήσει" αν θέλεις να το πούμε έτσι σε αυτό. 

 

Απάντηση: Re: Βία, οιωνεί και μη, στο BDSM

Η ερώτηση του vautrin αναφέρεται σε γυναίκες και άνδρες που εξαναγκάζονται ν ασκήσουν πορνεία κλπ. (Willingly or not)

Εκ των πραγμάτων σχετίζεται επίσης με τη παρακάτω δημόσια δήλωση:

Είναι μία κατάσταση που τη βιώνουν καθημερινά εκατομμύρια δυστυχισμένα πλάσματα σ όλο τον πλανήτη που εγκλείονται, βασανίζονται και εκδίδονται ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥΣ

Στην δική σου περίπτωση εφόσον συναινείς, προφανώς δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα!
Στην κατάσταση όμως, που όχι μόνο δεν υπάρχει συναίνεση, αλλά υπάρχει άρνηση συμφωνείς; (αναφέρομαι στο abusing, κακοποίηση κλπ)
Θα μπορούσες να συμμετάσχεις σ αυτό τον εξαναγκασμό κάποιου (που δεν συναινεί), αν έπαιρνες λχ εντολή από τον Master σου;

 

Απάντηση: Βία, οιωνεί και μη, στο BDSM

@ Experm,

Δεν θα ήθελα να συνεχίσουμε με την τροπή που προσπαθείς να δώσεις στο θέμα.
Η συναίνεση είναι εξ αρχής αδιαπραγμάτευτη και δε βρίσκω το λόγο που πρέπει να συζητήσουμε για τα εκτός αυτής.
Γιαυτό άλλωστε υπάρχουν και τα όρια που θετονται εντος του D/s, κάποια εκ των οποίων είναι αδιαπραγμάτευτα. Γιαυτό υπάρχουν και οι βαθμίδες στην υποταγή και γιαυτό επίσης χρειάζεται να ειναι κανείς απόλυτα βέβαιος πριν αφήσει ολοκληρωτικά τον έλεγχο και τις αποφάσεις σε κάποιον άλλον άνθρωπο.