Η βία διδάσκεται στην πρώτη παιδική ηλικία

Απάντηση: Η βία διδάσκεται στην πρώτη παιδική ηλικία

Η γνώμη μου είναι.

Είμαστε όλοι ζώα. Είναι η φύση μας να πολεμάμε ο ένας τον άλλο.
Αρχικά για επιβίωση, έπειτα δεν ξέρω γιατί.

 

Απάντηση: Η βία διδάσκεται στην πρώτη παιδική ηλικία

Elysium μα οι κοινωνίες δημιουργηθήκανε απλά για να μπορούνε οι άνθρωποι να επιβιώνουνε.
Επειδή το σύστημα δε με αφήνει να δώσω άλλα rep στο δίνω απο εδω.

 

Απάντηση: Η βία διδάσκεται στην πρώτη παιδική ηλικία

Σε ευχαριστώ dolly[L_l]. Προφανώς δεν μας είναι αρκετό. Χρησιμοποιούμε και πάλι βία για την επικράτηση και την ματαιοδοξία μας μέσα στις κοινωνίες. Τόσο μίσος δεν μπορεί να μαθαίνεται, είναι συσσωρευμένο. Είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ οι ποσότητες.
Μας πείσαν όμως πως το να αφήνεις κάποιον να πεινάει ή να τον εκμεταλλεύεσαι δεν είναι βία. Η σφαλιάρα που μπορεί να δώσει, είναι.

Η μόνη περίπτωση του να μην είμαστε βίαιοι με άλλον άνθρωπο είναι το να είμαστε μόνοι.

200.000 χρόνια εξέλιξης και αρνούμαστε ακόμη να δούμε αυτό που είμαστε.
Ανάθεμα τις θρησκείες και τα ψέματα.

 

Απάντηση: Η βία διδάσκεται στην πρώτη παιδική ηλικία

Elysium λες αυτό που θέλω αλλά εγω δεν εκφράζομαι καλά στον γραπτό λόγο.Δε θέλω να φανώ γραφική,αλλά συμφωνώ.

 

Απάντηση: Η βία διδάσκεται στην πρώτη παιδική ηλικία

Κάτσε κάτσε, είναι ασέβεια να θέτεις ερωτήματα πάνω στις απόψεις των αλλωνών?

Ok, άμα είναι να μην μιλάμε ποτε κιόλας.

Και εμίρη, αυτή η στοχευμένη ευγένεια σου προς τα άτομα που συμφωνούν μαζί σου με τρομάζει.

 

Απάντηση: Η βία διδάσκεται στην πρώτη παιδική ηλικία

Στην οικογένεια μου δεν υπήρχε κανενός είδους σωματική βία ούτε είχα επαφή με βίαιες σκηνές ως παιδί από το ευρύτερο εξωτερικό μου περιβάλλον. Ως μικρό παιδί ο πατέρας μου είχε κάποιες παραπάνω ‘απαιτήσεις’ από εμένα που μου δημιουργούσαν ένα αντιφατικό αίσθημα ανεπάρκειας/μοναδικότητας σε σχέση με την ‘εικόνα’ μου σε εκείνον ιδιαίτερα όταν αντιμετώπιζα την αποδοκιμασία του (με κάποιο σχόλιο ή βλέμμα).

Όταν αισθανόμουν ότι τον απογοήτευα ή τον στεναχωρούσα και παρόλα αυτά δεν αντιδρούσε ούτε καν λεκτικά βίαια (να μου φωνάξει)- αλλά απλά έβλεπα την απογοήτευση στα μάτια του- και αυτό ήταν ικανό από μόνο του να με βάλει στην απόλυτη αυτοπειθαρχία.

Ίσως η έλξη που αισθάνομαι για καταστάσεις βίας θα μπορούσε να σχετιστεί με μια βία που δεν εισέπραξα ως παιδί (και αυτό είναι καλό) και που ίσως στην ενήλικη ζωή μου λειτουργεί σαν ένα μέσο απελευθέρωσης το οποίο σε συμβολικό επίπεδο (στο μυαλό μου) με απαλλάσσει από την ‘ευθύνη’ στο ερωτικό παιχνίδι. ‘Ευθύνη’ που θα συνεπαγόταν συνειδητά να ακολουθήσω τη λογική της αυτοπειθαρχίας

 

Απάντηση: Η βία διδάσκεται στην πρώτη παιδική ηλικία

Κάνεις μεγάλο λάθος. Υπήρχε και παραϋπήρχε σχεδόν καθημερινά βία στην παιδική σου ηλικία!
Σύμφωνα με την Alice Miller βέβαια, όχι σύμφωνα με εμένα.

Αυτό ακριβώς πραγματεύεται σε κάποια βιβλία της. Ότι ερχόμαστε πάντα σε επαφή με τη βία, σωματική και ψυχολογική, κατά τη παιδική μας ηλικία.
Απλά μετά ως ενήλικες δεν το θυμόμαστε και δε του δίνουμε την πρέπουσα σημασία.

Θυμάμαι ένα παράδειγμα που φέρνει στο βιβλίο της:
«φανταστείτε ένα παιδί στο ύψος του γόνατος σας να μην θέλει να πάει εκεί που σαν οικογένεια πηγαίνουμε, το πιάνουμε από το χέρι και το τραβάμε για να έρθει με το ζόρι. Φανταστείτε λοιπόν τώρα εσείς σαν ενήλικες να σας έχει πιάσει ένας τεράστιος γίγαντας που το κεφάλι σας φτάνει μέχρι το γόνατό του και να σας τραβάει προς την κατεύθυνση που θέλει αυτός αδιαφορώντας από τις αντιδράσεις σας και τις επιθυμίες σας».

Όπως βλέπεις, δεν αναφέρεται σε «τραυματικό γεγονός» ούτε σε «κακούς γονείς», αλλά σε καθημερινά περιστατικά ακούσιας άσκησης βίας από τους γίγαντες-ενήλικους προς το πολύ μικρό παιδί.

Επίσης ισχυρίζεται ότι υπάρχει «σωματική μνήμη» της βίας όπως την αναφέρει. Δηλαδή μπορεί εμείς στο νου μας να μην έχουμε ανάμνηση της βίας από την παιδική μας ηλικία, αλλά το σώμα μας την θυμάται καλά και την αναπαράγει. Έτσι λέει η συγγραφέας, τώρα τι εννοεί μη με ρωτάτε, αυτή ξέρει.  

 

Απάντηση: Η βία διδάσκεται στην πρώτη παιδική ηλικία

Το τράβηγμα είναι βία γιατί μπορεί να του βγάλεις κανα χέρι. Εμένα το πολύ πολύ να με παίρναν αγκαλιά για να μην αντιστέκομαι . Άντε και να μου τάζανε ότι θα περάσω καλά εκεί που θα πάμε και κάπως έτσι λυνότανε το θέμα με τις επιθυμίες…χωρίς βια …και η Alice πρέπει να συμφωνεί

Λέει ότι τα καταπιεσμένα συναισθήματα είναι η ‘σωματική μνήμη’ που κάνει τα άτομα αυτά που έχουν υποστεί βία να συμπεριφέρονται βίαια χωρίς να ξέρουν γιατί. Μπορεί να το ανακαλύψουν μόνοι τους με κάποιο ερέθισμα ως ανάμνηση είτε μέσω ψυχοθεραπείας.

 

Απάντηση: Η βία διδάσκεται στην πρώτη παιδική ηλικία

Πρέπει να ήσουν πολύ ευτυχισμένο μωρό  
Και ας αφήσουμε την Alice να λέει τα δικά της …

 

Απάντηση: Η βία διδάσκεται στην πρώτη παιδική ηλικία

Χα χα χα, εμένα πάλι αν δεν συμφωνούσα με τους γονείς μου να παω εκεί που ήθελαν, με δωροδοκούσαν με 100-200 δραχμές και έτσι λυνότανε το πρόβλημα χωρίς τραβήγματα και άλλες τέτοιες πράξεις βιας...λολ

 

Απάντηση: Η βία διδάσκεται στην πρώτη παιδική ηλικία

Συμφωνώ σε αυτό και επαυξάνω, αλλά θα πρέπει και εσύ να συμφωνήσεις, ότι το μωράκι ασκεί και εκείνο βία στους γονείς του και στον περίγυρό του είτε ουρλιάζοντας όταν πεινάει ή κτυπώντας δεξιά και αριστερά από αδεξιότητα ή από νεύρα ή θυμό γιατί δ ε ν μπορεί να ε κ φ ρ α σ τ ε ί ακόμα. Αν σε κάτι λοιπόν μπορούμε να συμφωνήσουμε είναι ότι η βία αποτελεί ένα πολύ χαμηλό τρόπο επικοινωνίας.

Η βία σαφώς και διδάσκεται. Αλλά ταυτοχρόνως η βια υπάρχει στον άνθρωπο με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει στην φύση. Αν ο άνθρωπος δεν ήταν βίαιος θα τον είχε φάει το λιοντάρι. Αυτό δεν αναιρεί ότι η ανάπτυξη και καλλιέργεια καλύτερων, αποδοτικότερων και υψηλότερων τρόπων επικοινωνίας είναι σαφώς προς όφελός του στη διάδρασή του με τους άλλους.

 

Απάντηση: Η βία διδάσκεται στην πρώτη παιδική ηλικία

Elfcat αλήθεια δεν υποστηρίζω κάποια συγκεκριμένη άποψη αλλά προσπαθώ να πάρω γνώμες και η δική σου είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρουσα.

Πολύ πιθανόν να έχεις δίκιο σε όσα λες.
Χάριν της συζήτησης όμως θα κάνω το δικηγόρο της Alice και θα σου πω ότι δεν είναι το ίδιο η δήθεν βία που ασκεί το μωράκι όπως λες.
Και αυτό γιατί είναι απόλυτα εξαρτημένο και αυτή η «βία» που λες ότι ασκεί είναι «βία» ενός αδύναμου προς έναν δυνατό.

Είναι σα να έχεις κάνει κάτι πολύ κακό και το κορίτσι σου να σου δώσει ένα χαστούκι. Σίγουρα είσαι πιο δυνατός σαν άντρας και μπορείς να την πλακώσεις στο ξύλο. Όμως δε το κάνεις διότι δεν θεωρείς κανονική βία αυτό που έκανε, το θεωρείς κάτι σαν συναγερμό, ότι προσπάθησε να σου δείξει κάτι που με άλλα λόγια δεν το βλέπεις. Για αυτό και ποτέ δεν της το ανταποδίδεις.

Δεν ξέρω αν είναι καλό ή ατυχές το παράδειγμα μου, αλλά το μωρό φωνάζει και κλαίει γιατί αν αδιαφορήσεις για αυτό θα πεθάνει. Ακόμα και οι βασικότερες λειτουργίες του από τις διαθέσεις του ενήλικα εξαρτώνται.
Και βέβαια αυτή η δήθεν βία του μωρού, το κλάμα, δεν εξαναγκάζει τον ενήλικα να κάνει αυτό που θέλει το παιδί. Τον κινητοποιεί μόνο και τον ειδοποιεί.

Αντίθετα, στο παραπάνω παράδειγμα, όταν το τραβάς με το ζόρι από το χέρι, αυτή είναι καθαρή βία, εξαναγκάζει το παιδί να κάνει αυτό που θέλεις με το ζόρι.
Υπάρχει μία διαφορά πρέπει να το παραδεχτούμε.


Ξαναλέω, δεν είναι δικές μου οι απόψεις, εγώ τις διάβασα και μου προκάλεσαν έντονο ενδιαφέρον.

Και επίσης δε λέω πουθενά ότι η βία είναι κάτι κακό, ούτε λέω τώρα ότι είναι καλό. Δεν το εξετάζω αυτό.