Τι δεν θα έδινα για να ζήσω ξανά τη στιγμή εκείνη...

Καλό Πάσχα σε όλους, να περνάτε υπέροχα με όσους αγαπάτε, τους φίλους και τις οικογένειές σας  

Με τον οβελία παρακάτω γίνομαι νοσταλγική, θυμάμαι στιγμές, νιώθω το γρατζούνισμά τους απαλά και γλυκά, χωρίς πάθη...

Σας καλώ να θυμηθείτε και αν θέλετε να μοιραστείτε στιγμές σας που θα θέλατε πάρα πολύ να ξαναζήσετε ερωτικές και άλλες, γλυκιές, πικρές, δυνατές, γέλιου, στεναγμού, κλάματος και κάνω την αρχή.
_________

Είχα ξεμείνει από ρουζ σε ξένη πόλη, χιονισμένη και αποδιοργανωμένη απ το χιόνι. Βόρεια Ευρώπη. Είχα υποχρεωθεί να μείνω μόνη μου και να νιώθω μόνη μου, ένα από εκείνα τα σκληρά τασκ υπακοής. Ήμουν τόσο ερεθισμένη, συνέχεια ήθελα οργασμό αλλά δεν γινόταν, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου είχα βγάλει τη νύχτα είχε χαλασμένο παράθυρο, δεν έκλεινε. Όλη τη νύχτα έμπαζε κρύο και κάθε τόσο χτυπούσε απ τον άνεμο, γύρω στις τέσσερις, ξεπαγιασμένη και καβλωμένη (!) είχα βρει μια πατέντα για να σωπάσει επιτέλους και να κρατήσει λίγη ζέστη.

Αργά το πρωί, ν ανοίξει λίγο ο καιρός, είχα πάει να πάρω το ρουζ, σ ένα κατάστημα καλλυντικών λίγα στενά πιο πέρα. Ένιωθα ολότρωτη, χωρίς τον Αφέντη μου. Τέτοια πρωτοβουλία, να διαλέξω ολόκληρο ρουζ (!), έτρεμε το φυλλοκάρδι μου. Βρίσκω ένα που μου έκανε, θέλησα να πάρω και ένα πολύ καλό πινέλο. Η πωλήτρια επέμενε να διαλέξω ένα άλλο. Εγώ ήθελα αυτό που ήθελα. Η πωλήτρια σα να είχε αφ' υψηλού ύφος.

"Να ήταν εδώ ο Αφέντης μου, όπως θα έπρεπε, να σου έλεγα πώς θα κοίταζες και αν θα μου είχες μιλήσει έτσι!" είχα σκεφτεί μέσα μου.

Τι δε θα έδινα για να ξανανιώσω εκείνη την τρωτότητα, εκείνο το κρύο, τη συγκεκριμένη αίσθηση των χειλιών που έτρεμαν από αβεβαιότητα, του χαμηλωμένου βλέμματος, της ανημποριάς, του αβέβαιου παντού γύρω μου  ... και να κρατώ το ωραίο μου καινούργιο ρουζ και το δικό μου ολοκαίνουργιο πινέλο στο χέρι  

 

Απάντηση: Τι δεν θα έδινα για να ζήσω ξανά τη στιγμή εκείνη...

Πολυ γλυκο.....

 

Απάντηση: Τι δεν θα έδινα για να ζήσω ξανά τη στιγμή εκείνη...

όμορφο...

αυτά που θα ήθελα να ξαναζήσω μάλλον είναι λιγότερο ποιητικά

 

Απάντηση: Τι δεν θα έδινα για να ζήσω ξανά τη στιγμή εκείνη...

Πράγματι ....

τι να πρωτοθυμηθεί κανείς ...

από την στιγμή που δημοσιεύτηκε το παρόν νήμα είμαι σε ένα δίλημμα ...

άν θα πρέπει να post-άρω στιγμές γεμάτες αισθήματα ..

...ή στιγμές ...λιγότερο αισθηματικές .......αλλά ....αξέχαστες ......!

 

Απάντηση: Τι δεν θα έδινα για να ζήσω ξανά τη στιγμή εκείνη...

@ θάλασσα, @ Alexkat,

κάντε το κέφι σας, δεν είναι διόλου αναγκαίο να είναι συναισθηματικά  

 

Απάντηση: Τι δεν θα έδινα για να ζήσω ξανά τη στιγμή εκείνη...

Okay λοιπόν.

...να την παίρνω στα τέσσερα επάνω στο κρεβάτι της ...

και εκείνη να κάνει διάλογο με την μαμά της που βρισκόταν πίσω από την κλειστή (αλλά ξεκλείδωτη) πόρτα του δωματίου της ....για το τι ρούχα θα της ετοιμάσει για να βγούμε εξόδου, ..και.. τι φαγητό θα φάει όταν επιστρέψει ...

...τι πρόστυχο και καυλιάρικο κορίτσι που ήταν .....δεν την ενδιέφερε καν να κρύψει τα ερωτικά της βογκητά ...
...και μου έλεγε .."μη φοβάσαι,..δεν ακούει καλά η μαμά μου" ... 

 

Απάντηση: Τι δεν θα έδινα για να ζήσω ξανά τη στιγμή εκείνη...

Κάπως έτσι κι εγώ...

Διάλεξε

 

Απάντηση: Τι δεν θα έδινα για να ζήσω ξανά τη στιγμή εκείνη...

Xε χε ...

..εγώ διάλεξα ...(post #6)

σειρά σου τώρα ... 

 

Απάντηση: Τι δεν θα έδινα για να ζήσω ξανά τη στιγμή εκείνη...

χαχα διάλεξες βλέπω...

και τι δεν θα έδινα να ξανα ζήσω τα καλοκαίρια που ένιωθα τα πρόσωπα μας να καίνε στο ήλιο και τα σώματα μας να λιώνουν απο έρωτα΄

όταν περπατούσαμε με τις ώρες για να ανακαλύψουμε την δική μας ερωτική παραλία..
όταν βύθιζα το κορμί μου στο νερό έκανα έρωτα με την θάλασσα και μετά μαζί σου..

ο ήλιος, η θάλασσα, ο έρωτας , η αθανασία..

 

Απάντηση: Τι δεν θα έδινα για να ζήσω ξανά τη στιγμή εκείνη...

...όμορφο ...!

..και θα το ξαναπώ ότι δύο είναι τα βάθη που γοητεύουν έναν άντρα ...

...τα βάθη των θαλασσών ...και τα...βάθη των γυναικών ...

 

Απάντηση: Τι δεν θα έδινα για να ζήσω ξανά τη στιγμή εκείνη...

Τέσσερεις ξεχασμένες παγοκύστεις μπήκαν στον καταψύκτη, γιατί θα χρειάζονταν. Από αυτές οι δύο δεν χρησιμοποιήθηκαν και ξεχάστηκαν εκεί, για λίγες μέρες. Όταν χρειάστηκε ο χώρος στον καταψύκτη μεταφέρθηκαν στη μπανιέρα για να ξεπαγώσουν και μετά να μπουν στο φαρμακείο. Όταν ξεπάγωσαν είδα ότι ήταν ματωμένες, με πολυκαιρισμένο αίμα.

Πώς γίνεται να φέρνουν τόσο γλυκές και έντονες αναμνήσεις, δύο παγοκύστεις που είχαν ξεχαστεί ματωμένες;

 

Θα ‘θελα να ξαναζήσω τη στιγμή της Σημαντικής Ερώτησης, έτσι ώστε να απαντήσω όχι με διαφορετικό περιεχόμενο, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Γιατί είναι κάτι άτιμες φορές, που ο τρόπος ορίζει και το περιεχόμενο. Δυστυχώς όμως «δεύτερη ζωή δεν έχει»…