Ανάγκη απόρριψης

Απάντηση: Ανάγκη απόρριψης

επειδή δε μου φαίνεται καθόλου τυχαίο και υποκειμενικό αυτό που γράφει η Lara...

ποιος νιώθει? ποιος έχει την καλοσύνη να επεκταθεί στην παραπάνω πρόταση?

 

Εγω για το καλό σας τα λέω μπας και κάνετε καμμια ολοκληρωμένη σχέση κάποτε και όχι μονο αρπαχτές. Αμα βολεύεστε έτσι τότε πάσο. Υποψιάζομαι ότι δε βολεύεστε ομως κατι σαν να λείπει...

 

Απάντηση: Ανάγκη απόρριψης

Ναι φυσικα και θα σε υποστηριξω  
Τωρα οσον αφορα στο θεμα που ανεφερες, νομιζω πως ο σεξουαλικος μαζοχισμος ειναι πιο οικειος εκει που υπαρχει ο ψυχολογικος και μαλλον γι αυτο τον επιλεγουμε. Δεν ειναι ο μοναδικος τροπος διαφυγης αλλα σιγουρα ο πιο εντονος και αυτος που ταιριαζει σε ενα ατομο με ψυχολογικο μαζοχισμο. Η σχεση που εχουμε με τον πονο ειναι το ζουμι και η οικειοτητα μας μαζι του

 

Απάντηση: Re: Ανάγκη απόρριψης

Βρε καλα τα λες (περιπου) αλλα δεν ειναι η αρπαχτη το θεμα. Ισα ισα νομιζω πως χτυπαει ακομη περισσοτερο καποιον με μαζοχιστικες τασεις.
Ωραιο αυτο. Αληθεια, πως εκλαμβανονται οι αρπαχτες? Σαν μια επιβεβαιωση οτι ποτε δεν θα υπαρξει κατι αλλο περισσοτερο που να αξιζω?

 

Re: Απάντηση: Re: Ανάγκη απόρριψης

Θες να μου πεις ότι σε μια σχέση θα πονάς λιγότερο; Νομίζω έχεις στο μυαλό βανίλλα σχέσεις τώρα. Η σχέση μπορεί να δημιουργείται να καταστρέφετε και να ξαναδημιουργείται, να την η οδύνη που ψάχνεις. Αν εσύ παραμένεις πιστή στη σχέση τότε η σχέση θα συνεχιστεί. Αν πας και κάνεις τις αρπαχτές τότε το εγχείρημα θα αποτύχει παταγωδώς.

Κατά την άποψη μου η αρπαχτή είναι μια λύση ανάγκης, άλλα όπως έγραψα και πριν αν κάποιον τον γεμίζει αυτό τότε εγώ πάω πάσο. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη και ίσως να είναι και μειοψηφική εδώ μέσα. Δε λέω ότι δε θα υπάρξει κάτι στο μέλλον για σένα, λέω ότι μάλλον το χρειάζεσαι και δεν το βρίσκεις.

Από προηγούμενο ποστ σου κατάλαβα ότι παλεύει η λογική με την ψυχοσεξουαλικότητα σου, δεν έχεις αποδεχτεί την ταυτότητα σου, και ψάχνεις λύση στον ψυχολόγο, σε λάθος μεριά δηλαδή. Εάν ισχύει αυτό και δεν ήταν απλά ένα παράπονο, τότε θα σου πω ότι τις περισσότερες φορές τα αισθηματικά προβλήματα δε λύνονται στο φάσμα της λογικής. Το πώς λύνονται στο άψε σβήσε θα πρέπει να το βιώσεις για να το καταλάβεις με κάποιον που θα έχει την αντίστροφη χημεία και δε θα ενδιαφέρετε μόνο για αρπαχτές.

Εάν τώρα πας εκεί απλά για να έχεις κάποιον να μιλάς τότε καλά κάνεις αλλά δε καταλαβαίνω το παράπονο σου ποιο είναι. Πρέπει να το ξεκαθαρίσεις αυτό.

Τέλος να ξαναπώ ότι αν είσαι ευτυχισμένη έτσι αυτό να συνεχίσεις να κάνεις και να μην ακούς κανέναν άλλον. Στο τέλος θα γίνω εγώ ο ηθικολόγος. Απλά εμένα δε μ'αρέσουν τα μισά πράγματα All or nothing ένα πράμα  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Ανάγκη απόρριψης

Θ

Δεν τιθεται θεμα ηθικολογου, μην αγχωνεσαι   και οι ιδιοι οι ψυχολογοι απεχθανονται την εννοια ηθικγ. Μιλησα για τις αρπαχτες γενικοτερα και για το πως τις βλεπουν κοπελες που τυχον εχουν μαζοχιστικες συμπεριφορες. Τις αλλες ενστασεις που εχω απεναντι σε αυτα που εγραψες, θα τις μεταφερω σε πμ
 

 

Απάντηση: Ανάγκη απόρριψης

Για μένα μιλώντας πάντα, το ένα δεν αποκλείει το άλλο.
Η Ψυχολογία είναι κάτι με το οποίο άρχισα να ασχολούμαι από 12 ετών. Ο μοναδικός λόγος που προτίμησα άλλη Επιστήμη ήταν η πίεση από τους γονείς να ακολουθήσω τα αχνάρια του μπαμπά.
Ποτέ ωστόσο δεν έπαψα να μελετώ -και όχι απλά να διαβάζω-γιατί με συναρπάζει.

Θα πω, πως διαχωρίζω το ψυχικό από το σεξουαλικό, όσον αφορά τον Σαδομαζοχισμό.
Γιατί το ένα είναι -πάντα κατά την γνώμη μου- αδυναμία, ενώ το άλλο είναι επιλογή στους τρόπους λήψης της απόλαυσης, η οποία και βέβαια μπορεί να έχει αλλά μπορεί και να μην έχει ιδιαίτερες ρίζες στον ψυχισμό.
Ιδιαίτερα τώρα που έγινε της μόδας το bdsm αλλά με τρόπους που για μας τους παλαιότερους όχι μόνο δεν προσφέρει την σωστή εικόνα, αλλά έχει τόσο έντονο άρωμα βανίλλας μέσα που η μυρωδιά του βδσμ σχεδόν χάνεται εντελώς.

Οπότε μπορεί να μην αποθεραπευτώ ποτέ όσον αφορά τον ψυχικό μου μαζοχισμό, αλλά εχω βρει μηχανισμούς και τρόπους να τον κρατάω υπό έλεγχο, τουλάχιστο τον περισσότερο καιρό.

Και σ αυτό βοήθησαν ανάμεσα σ άλλους κι άλλα και Ψ.

Πέραν τούτου, κάποιος μπορεί να νομίζει πως είναι υποτακτικός ενώ απλά να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση -που συχνότατα μεν χαρακτηρίζει τους υ αλλά δεν είναι βασικό χαρακτηριστικό και σίγουρα όχι απαραίτητο.- κι ένα τέτοιο άτομο και βέβαια μπορεί να ωφεληθεί τα μάλα από έναν Καλό -το τονίζω -Ψ.

Διαφωνώ. Δεν είναι λύση παρηγοριάς και σίγουρα δεν αφορά μόνο τους αζευγάρωτους.
Αλίμονο αν ένας σύντροφος ήταν πανάκεια για οποιεσδήποτε ασθένειες ή διαταραχές ή εσωτερικές συγκρούσεις.
Σε μένα αυτό που λες είναι ανάλογο με το να πω, όταν πονάει η μέση μου δεν πάω στον ορθοπεδικό αλλά ψάχνω να ζευγαρώσω. Που σίγουρα δεν αποκλείει πως αν ο λόγος που πονάει η μέση μου αφορά ψυχοσωματική έκφραση μιας ήπιας μελαγχολίας να βοηθήσει, αλλά αν έχω πρόβλημα, προσωπικά πάντα κρίνω πως χρειάζομαι ειδικό που ξέρει τι κάνει και δεν πειραματίζεται πάνω μου για το πόσο και τι έχει εμπεδώσει τα βιβλία που διάβασε.

Κατά βάση συμφωνώ. Εικάζω όμως πως δεν είναι όλα τόσο μαυρόασπρα.
Τι εννοώ.
Για ποιο λόγο κάποια που δεν λαμβάνει ευχαρίστηση από τον πόνο γενικά, να μπαίνει σε μια σαδομαζοχιστική σχέση? Θα μπορούσε να είναι αρκετή η ψυχική ανάταση και η αίσθηση ευφορίας-που οφείλεται στην έκκριση ουσιών όπως ενδορφίνες σε μεγάλο μέρος το λιγότερο-για να συνεχίζει να ασκεί ανάλογες πρακτικές?
Η ύπαρξη των αμιγώς αλγολάγνων λέει πως ναι.

Για μένα πάνω κάτω αυτό όλο λειτουργεί κάπως έτσι:
Είμαι ψυχική/ηθική μαζοχίστρια.
Μπορώ να αντέξω και να διαχειριστώ και να μετουσιώσω τεράστιες ποσότητες ψυχικού πόνου.
Δεν μ αρέσει ο σωματικός πόνος και δεν τον θέλω.
Αλλά τον χρειάζομαι και μαθαίνω να τον απολαμβάνω.
Γιατί τον χρειάζομαι?
Επειδή όταν πονάει το σώμα η ψυχή ξεκουράζεται.
Δεν θα αναφερθώ στις διάφορες ουσίες που εκκρίνονται και με ανεβάζουν, όταν δέχομαι σωματικό πόνο γιατί δεν είμαι βέβαιη πως δεν εκκρίνονται ανάλογες με τον ψυχικό πόνο.
Εκείνο που ξέρω είναι πως πολύ πριν ενεργοποιηθεί το Εγώ μου και μάθω να μην νιώθω ενοχές για όλα όσα είμαι/κάνω και να γνωρίζω επί μέρους τουλάχιστο την αξία μου, με άλλα λόγια δλδ πολύ πριν πάψω να λειτουργώ εντελώς και στις πλείστες περιπτώσεις αυτοκαταστροφικά, μέσω της υπακοής μου έφευγε η αναγκαιότητα για λανθάνουσα υποτακτική συμπεριφορά στις κοινωνικές μου αλληλεπιδράσεις και ανάλογα ο σωματικός πόνος έκανε λιγότερο αναγκαίο τον ψυχικό.
Σαν να έπαιρνα μια δόση ενός φαρμάκου που μπορούσε να αναστείλει τον ηθικό μου μαζοχισμό.
Οπότε η σχέση επίσης με τη σειρά της βοήθησε.

Δεν θα πάψω ποτέ να είμαι μαζοχίστρια.
Απλά πήγα από την αρχική διαπίστωση πως «ναι είμαι μια μαζοχίστρια», στον διαχωρισμό των δύο ειδών μαζοχισμού και έμαθα πώς να διαχειρίζομαι εκείνον που όχι απλά δεν μου κάνει καλό, αλλά καταστρέφει κάθε δυνατότητα επίτευξης των στόχων Μ/μας και της ίδιας της ανάγκης μου για Υποταγή.

 

Διαφωνώ ότι το ψυχικό διαχωρίζετε από το σεξουαλικό. Όλα αυτά μαζί διαμορφώνουν την ιδιαίτερη προσωπικότητα μας. Αλλιώς θα ήμασταν βανίλα με βδσμ σεξ. Τότε να φύγουν όλοι οι original και να μείνουν οι kinky ψιλο-διαταραγμένοι. Εγώ πάντως δε νομίζω τα κορίτσια που γράψανε να ανήκουν στους kinky πάντως. Αν κάνω τόσο λάθος να μην ξανα-ασχοληθώ γιατι μάλλον ανήκουμε σε άλλο φάσμα και δε θα συνεννοηθούμε

Πάτε να αναιρέσετε τον ρόλο του Κ ως δασκάλου και είναι μέγα λάθος αυτό. Ο Δάσκαλος μπορεί να βοηθήσει σε πολλά από τα συμπλέγματα και να είναι δάσκαλος ζωής, ειδικά για τις μικρές σε ηλικία. Γιατι να το κάνει αυτό ο ψυχολόγος και να χάνετε ο εγκεφαλικός έλεγχος;

Θα επανέρθω εκτενέστερα ίσως αύριο. Επιφυλάσσομαι

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Ανάγκη απόρριψης

Τι έγινε ρε παιδιά, έμεινα τόσο πίσω που ο μαζοχισμός δε θεωρείτε πάθηση,δε σε βάζουν στο ίδρυμα πλέον;

Να πάω και γω μηπως και γίνω καλό παιδί και να έχω καθαρή την συνείδηση μου. Φοβάμαι όμως οτι κάποια στιγμή θα ανοίξει η πόρτα και θα μπούν οι τύποι με τις άσπρες μπλούζες αν τους πω για βιασμούς και ρημαδιό.

Σιγά μη πάω, blessed are the sick

 

Απάντηση: Ανάγκη απόρριψης

Σοβαρα μιλωντας, δε νομιζω οτι αντιμετωπιζεται ως παθηση. Δεν ξερω τον ορισμο που δινει η καθε θεωρητικη σχολη αλλα τι εχω καταλαβει απο τις συζητησεις μας. Για να μην το τραβηξω αλλο, η ψυχολογος μου δινει και τις ευχες της για την εκπληρωση της καθε επιθυμιας μοτ απο τη στιγμη που αυτη δεν θετει τη ζωη μου σε κινδυνο. Το ολο θεμα εντοπιζεται στα συναισθηματακαι αυτα μονο μας ενδιαφερουν. Κανεις δεν προκειται να κλεισει τον αλλον σε τρελαδικο επειδη εχει κατι το διαφορετικο. Κλεινεσαι οταν θεωρεισαι επικινδυνος και παρανοικος. Τελοσπαντων, απλως θελω να πω οτι δεν ειναι τα πραγματα τοσι απολυτα. Λειτουργουν με διαφορετικο τροπο και συνηθως αδιαφορουν για τη σεξουαλικοτητα του καθενος

 

Re: Απάντηση: Ανάγκη απόρριψης

Ε οκ, κάποιες ίσως το ζητήσουν να κλειστούν και μόνες τους γιατι δεν αντέχουν τον αφόρητο πονο και την φόρτιση. Ξέρω τέτοια περίπτωση που μπαίνω-βγαίνει στο ψυχιατρείο ενω δεν έχει κάτι πολύ βαρύ και λυπάμαι που δεν έχω την δυνατότητα να την βοηθήσω. Μια 30χρονη κουκλάρα

 

Απάντηση: Ανάγκη απόρριψης

@TheWildOne οτι γραφω φροντιζω να ειναι συγκεκριμενο.
Και πουθενα δεν εγραψα πως διαχωριζω γενικα το ψυχικο απο το σωματικο.

Έγραψα πως "διαχωρίζω το ψυχικό από το σεξουαλικό, όσον αφορά τον Σαδομαζοχισμό. κι αυτό γιατί και οι ίδιοι οι Ψ που θεωρείς πως με τόση ευκολία μπορεί ο οποιοσδήποτε να πάρει τη θέση τους, τον ένα -σωματικό- δεν τον κατατάσσουν στις ασθένειες, ενώ τον δεύτερο -τον ψυχικό- τον κατατάσσουν και το ίδιο ισχύει και για τον Σαδισμό.

Υπάρχουν διαβαθμίσεις λοιπόν και υπάρχουν πράγματα που ούτε ο Καλύτερος των Δασκάλων δεν μπορεί να επιλύσει, ιδιαίτερα αν δεν έχει καταφέρει να τα επιλύσει ο ίδιος για τον εαυτό του.
Οι προκαταλήψεις για τους Ψ εικάζω γεννιούνται απ τον τρόπο που μεγαλώνουμε, όπως και οι γνώσεις για το πως λειτουργούν. Προσωπικά εγώ γνωρίζω περί απορρήτου και γνωρίζω πως αν δεν σε θεωρήσει παθολογικά ασθενή με προδιάθεση ανεξέλεγκτη να βλάψεις άλλους, ότι φαντασιώσεις κι αν πεις για βιασμούς και λοιπά δεν σε καθιστούν επικίνδυνο. Όταν δε, υπάρχει μεγάλη προκατάληψη απέναντι στους Ψ –που επαναλαμβάνω μπας και ακουστώ, πως δεν τους θεωρώ όλους είτε άξιους είτε καλούς μόνο και μόνο επειδή έχουν δίπλωμα, όπως δεν θεωρώ όποιον ξύπνησε μια μέρα και την είδε Αφέντης έτοιμο να διαχειριστεί μια άλλη ζωή- τότε και πραγματικό πρόβλημα αυτοκαταστροφής -αυτοκτονικές τάσεις π.χ- να έχει μια υ, ή ακόμα κάτι όπως κατάθλιψη που θεραπεύεται σήμερα σχετικά εύκολα, από προκατάληψη και μόνο υπάρχει ο κίνδυνος να προσπαθήσει να κάνει τον θεραπευτή κάποιος χωρίς τα απαραίτητα προσόντα και να έχουμε τραγωδίες.

Δεν υποβαθμίζω με κανένα τρόπο τον ρόλο Του Δασκάλου, Καθοδηγητή κι είμαι από τις πολύ τυχερές που είχα πέραν του Ενός Αξιόλογου Δασκάλου.
Τόσο Αξιόλογων που δεν είχαν πρόβλημα να αποδεχτούν πως δεν είναι παντοδύναμοι και ειδικοί επί παντός επιστητού.

Υ.Γ.Τα υπόλοιπα περί ορίτζιναλ και δήθεν ομολογώ πως δεν τα κατάλαβα.