Εμπιστοσύνη βέρσους συναίνεση

Λέγεται, μερικές φορές, ότι η εμπιστοσύνη μεταξύ δύο ερωτικών συντρόφων είναι κάτι ιδιαίτερα ευάλωτο, το οποίο "παίρνει πολύ χρόνο για να κτιστεί αλλά λίγα δευτερόλεπτα για να γκρεμιστεί", το οποίο όταν τσαλακωθεί είναι σαν το χαρτί το τσαλακωμένο και άρα, υπονοείται, κάτι που ουσιαστικά έχει χάσει την ομορφιά του, που έγκειται στην αρχική του, κολλαριστή υφή, είναι πια κάτι που μένει κατ' όνομα, επειδή δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.

Για μένα δεν είναι έτσι. Η εμπιστοσύνη, όταν υπάρχει, είναι σαν ένας κορμός μεγάλου και ψηλού δέντρου. Θέλει πολλά και δυνατά χτυπήματα με σκληρά τσεκούρια, θέλει φωτιές και γκρεμίσματα για να σπάσει και όταν έχει σπάσει έχει χαθεί κάτι πολύ σημαντικό. Δεν το θέλησα να είναι έτσι, ούτε το σκέφτηκα, αλλά όταν έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου σε άνθρωπο έχω περάσει φάση κανονικού πένθους ή εν πάσει περιπτώσει τη βαθιά λύπη μιας απώλειας οριστικής. Αλλιώς, όσα χρόνια και να το παλεύει κανείς, αν παίρνει ένα δευτερόλεπτο για να γκρεμιστεί όλο κι όλο, τότε μάλλον ποτέ δεν ήταν εμπιστοσύνη και ιδίως, ποτέ δεν ήταν λειτουργική εμπιστοσύνη, δεν μπορούσε να στηρίξει μια σχέση - καταφύγιο, μια σχέση - εστία, όπου και οι δύο είναι ο εαυτός τους.

Οι κώδικες μεταξύ ενός ζευγαριού είναι μια ένδειξη μόνον αυτού του δεσμού εμπιστοσύνης, δεν είναι όλη η ιστορία. Η ουσία είναι η βαθύτερη ενσυναίσθηση ότι εδώ, με αυτόν τον άνθρωπο, συνεννοούμαστε και μπορούμε να συμβαδίσουμε με ασφάλεια.

"Σύντροφος" δεν είναι λέξη με τυχαία σημασία. Η ετυμολογία είναι ότι πρόκειται για κάποιον με τον οποίο μοιράζομαι την τροφή μου. Αν σκεφτεί κανείς τι έσυρε πίσω της μια τέτοια παραδοχή, ανά τους αιώνες, ποιες προϋποθέσεις συνέτρεχαν για να συμβεί κάτι τέτοιο, καταλαβαίνει το βάρος της.

Η εμπιστοσύνη, ακόμα περισσότερο κι από την αγάπη, είναι μια υπόθεση αυτοαναφορική. Πρέπει να μπορεί κανείς, συναισθηματικά, για να εμπιστευτεί. Πέραν του να του κάνει ο άλλος, πρέπει ο ίδιος να μπορεί. Και πάλι, όπως και με την αγάπη, έχει να κάνει με το τι έλαβε, για να μπορεί να δώσει.

Δεν σημαίνει πως όταν υπάρχει εμπιστοσύνη θα κρατήσει η σχέση, μπορεί και όχι. Υπάρχουν ένα σωρό λόγοι, άνθρωποι που αλλάζουν, ανάγκες που αλλάζουν, συνθήκες, συναισθήματα, χίλια διό που κρατούν ή δεν κρατούν τη σχέση. Η εμπιστοσύνη όμως δεν χάνεται. Και ίσως ούτε κάποιοι κώδικες.

Η συναίνεση κατά τη γνώμη μου είναι λίγο διαφορετικό πράγμα, ιδίως στην αρχή μιας σχέσης, εφόσον μιλάμε για σχέση, γιατί δεν είναι απαραίτητο. Έχει συγκεκριμένο αντικείμενο, σαδομαζοχιστική σχέση, υποταγή, Κυριαρχία και S/M και συγκεκριμένους τρόπους έκφρασης. Όταν κάποιος πηγαίνει και συναντά έναν λίγο γνώριμό του για ένα session, συνήθως με safeword ακόμα και αποδέχεται το πρώτο πλήγμα από αυτόν, τη στιγμή εκείνη δίνει και έμπρακτα τη συναίνεσή του. Αλλά είναι δεδομένο ότι υπάρχει και εμπιστοσύνη εκτός του περιοριστικά προσδιορισμένου σαδομαζοχιστικού πεδίου, ότι μοιράζονται οτιδήποτε άλλο;

Ελεύθερο για απόψεις από όλους και αν υπάρχουν από άλλες πηγές, άρθρα, tutorials κ.λπ, θα με ενδιέφεραν πολύ.

 

Απάντηση: Εμπιστοσύνη βέρσους συναίνεση

Τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Πόσο μάλλον σε ένα session. Έχει τεράστια διαφορά κατά την άποψή μου το "δείχνω εμπιστοσύνη" από το "εμπιστεύομαι".
Εμπιστεύομαι σημαίνει αφήνομαι.. δίνομαι.. έχω την ανάγκη και μπορώ να το κάνω ακριβώς επειδή εμπιστεύομαι.
Δεν ξέρω καν αν έχει νόημα τελικά η συναίνεση εκεί που υπάρχει το "εμπιστεύομαι".. τι να την κάνεις; είναι αυτονόητη..

Το πρόβλημα νομίζω πως έγκειται στην αξιολόγηση μας και στα κριτήρια που θέτουμε. Η καλλίτερα που δεν θέτουμε...Θα έλεγα πως σαν άνθρωποι ακολουθούμε λάθος σειρά. Ερωτευόμαστε αξίζει δεν αξίζει.. από έρωτα προσπαθούμε να πεισουμε εαυτόν πως αξίζει.. προσπαθούμε να εμπιστευτούμε..
Είναι ίσως και λογικό για τα νιάτα μας να συμβαίνει έτσι..

Αν και εφόσον όμως μιλάμε για σχέση εγώ εχω ανάγκη το να αξίζει..και το επιδιώκω..

 

Απάντηση: Εμπιστοσύνη βέρσους συναίνεση

Η εμπιστοσύνη περιέχει πολλά συστατικά...είναι φίλτρο μαγικό με δυσανάγνωστη συνταγή. Είναι σαν δέντρο που στηρίζει και σκεπάζει; θέλει ρίζες και γερό έδαφος. Είναι ευαίσθητη μεμβράνη που επιτρέπει την ώσμωση αισθημάτων; θέλει προσοχή να μη σκιστεί.Αν όμως τρωθεί ....το δέντρο πέφτοντας ταρακουνάει το σύμπαν και ο στριγκός ήχος του σκισίματος παγώνει το αίμα! Η αυτοεκτίμηση δεν προσβάλεται από τον τραυματισμό της εμπιστοσύνης. Γιατί η εμπιστοσύνη δεν φυτρώνει αυτοφυώς αλλά στηρίζεται σε χαρακτήρες.

Η συναίνεση είναι μια ρηχή, αυθόρμητη και (πολλές φορές) εξαναγκασμένη απόφαση. Αν δεν βλάψει άμεσα ...δεν μπορεί να βλάψει βαθιά, δομικά και μακροχρόνια. Η αυτοεκτίμηση πάντως κινδυνεύει αν η συναίνεση παραχωρείται απερίσκεπτα!

 

Απάντηση: Εμπιστοσύνη βέρσους συναίνεση

Η αμοιβαία εκτίμηση, ο σεβασμός για την εκατέρωθεν συμφωνία/συναίνεση και η τήρηση των συμφωνηθέντων/συναινούντων, τα οποία διατηρούν την αρχική τους αίγλη μέσα στο πέρασμα του χρόνου, παρά της όποιες δυσκολίες, μακροχρόνια οδηγούν σε σχέση εμπιστοσύνης.

Η έλλειψη σεβασμού, εκτίμησης και όλων των υπολοίπων στοιχείων είναι ικανή να γκρεμίσει μια σχέση εμπιστοσύνης μέσα σε ελάχιστο χρόνο.
Εκτός και αν κάποιος από τους δύο προτιμά να παραμυθιάζεται βασιζόμενος σε παρελθοντικές καταστάσεις και δεδομένα που δεν ισχύουν πλέον οτι η σχέση εμπιστοσύνης παραμένει ενεργή.

 

Η εμπιστοσύνη κατ' εμέ δεν είναι θέμα του να μπορεί κάποιος, αλλά να θέλει.
Να θέλει, να παραμερίσει τους όποιους "δαίμονες" και κατάλοιπα του/της, ένα άλμα πίστης που λένε. Συμφωνώ απολύτως μαζί σου, εκεί που λες ότι είναι κάτι το αυτοαναφορικό.
Όσο και να προσπαθήσει να μας την εμπνεύσει ο/η άλλος/η, αν δεν το νιώθουμε εμείς οι ίδιοι/ες, τον/την όποιο/α να τον/την εμπιστευθούμε, δεν γίνεται τίποτε.
Θέλει πολύ καιρό και πολλές δοκιμασίες για να χτιστεί η εμπιστοσύνη. Αλλά σε κάποιες περιπτώσεις, φτάνει και μια σειρά από σχεδόν ανεπαίσθητα κυματάκια για να εξαεριστεί, σαν τους υδρατμούς στο τζάμι.
Ή ένα και μοναδικό "χειρουργικό χτύπημα" για να την σκοτώσει. Και η λέξη σύντροφος είναι τόσο βαριά, που ειλικρινά μου κάνει εντύπωση πόσο αβίαστα αρκετοί από εμάς ( μιλάω κυρίως για μένα και σίγουρα όχι για σένα ) την προφέρουμε.
Πολλά λόγια προφέρουμε αβίαστα, σαν να έχει σπάσει η κάνουλα του βαρελιού. Στις πράξεις όμως είναι σχεδόν πάντα βουλωμένη.
Δίχως εμπιστοσύνη η οποιαδήποτε σχέση μένει στην επιφάνεια, εμπιστοσύνη δεν σημαίνει σίγουρο προστατευτικό δίχτυ, αλλά "ξεγύμνωμα", ρίσκο, στέρνο/στόχος.
Ελπίζοντας ότι εκείνος/η που την έλαβε δώρο, θα κάνει τα δυνατά του/της να την διατρανώσει με τον ιδρώτα του/της. Και να μην την προδώσει συνειδητά. Οι αδυναμίες μπορούν και να συγχωρεθούν μέχρι ενός σημείου, η υστεροβουλία ποτέ.

Ενώ εκείνη η κακομοίρα η συναίνεση, τίποτ' άλλο δεν θα ήταν παρά το φτωχό υποκατάστατο της εμπιστοσύνης.
Ένα γενόσημο που θα λειτουργούσε σαν μπούσουλας ανάμεσα σε δυο ή περισσότερους άγνωστους ή ημιάγνωστους ανθρώπους, για την προστασία όλων.
Η συναίνεση και αν δεν είναι πανάκεια, δεν είναι βράχος να μην αφαιρείται. Η συναίνεση είναι ένα σχεδόν placebo, την δίνεις και εύχεσαι ο/η άλλος/η να είναι αρκετά σωστός/η, που να μην ξεπεράσει τα όρια της.
Η συναίνεση είναι ίσως η βασικότερη προϋπόθεση για την σύναψη της όποιας BDSMικής "συμβάσεως" και θεωρητικά αν δεν βασίζεται στην πλήρη και ξεκάθαρη γνώση των επιμέρους στοιχείων του αντικειμένου της "σύμβασης", είναι άκυρη.
Με την τεράστια διαφορά του πόσο μεγαλύτερο θα ήταν το διακύβευμα για τους "συμβαλλόμενους" σε σχέση με τις όποιες "συμβάσεις" μικρές ή μεγάλες του "έξω κόσμου" ( και του εκτός σεξουαλικής σφαίρας κόσμου ).
Ένα κοινό παρανομαστή θα είχαν και οι δυο όμως, εμπιστοσύνη και συναίνεση, πρέπει να δίνονται έχοντας το μυαλό καθαρό. Και προσπαθώντας να μην το φορτώνουμε πολύ με τις όποιες ανάγκες ή προσδοκίες μας.

Υ.Γ.

Κατ' εμέ το παρόν είναι ένα από κείνα τα "παλιά" νήματα, που ίσως και να μην είχε την προσοχή, που θα του άξιζε.
Καλή σας ανάγνωση και εύχομαι καλές σκέψεις εδώ  

 

Η εμπιστοσύνη είναι η βάση όλων των ανθρώπινων σχέσεων. Εμπορικών/επαγγελματικών, φιλικών, ερωτικών, σχέσης γονιού-παιδιού κ.λ.π.
Η συναίνεση δεν είναι υποκατάστατο ούτε φτωχός συγγενής της εμπιστοσύνης. Είναι η δήλωση οτι προτίθεμαι να σε εμπιστευτώ. Η απόφασή μου να σου δώσω την ευκαιρία να κερδίσεις την εμπιστοσύνη μου. Εν τοις πράγμασι όμως παράγει τα ίδια αποτελέσματα με την εμπιστοσύνη, και έτσι πρέπει, διαφορετικά δεν θα δίναμε στον άλλο την ευκαιρία να αποδειχτεί άξιος εμπιστοσύνης.

Η εμπιστοσύνη πάλι, όντως χτίζεται αργά και σταδιακά. Οντως μπορεί να γκρεμιστεί αν μάθουμε κάτι που ανατρέπει τα δεδομένα που είχαμε για τον άλλο. Δε σημαίνει πως δε μπορεί να ξαναχτιστεί. Δεν πιστεύω οτι αν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλά. Απλά αυτός που προδίδει την εμπιστοσύνη μας μπαίνει στο μικροσκόπιο, χάνοντας το προνόμιο του "υπεράνω πάσης υποψίας".

Είναι σωστό οτι η εμπιστοσύνη είναι δική μου απόφαση, στάση ζωής. Αλλο είναι να ξεκινώ τη ζωή με το δεδομένο πως όλοι είναι άξιοι εμπιστοσύνης μέχρι να αποδειχτεί διαφορετικά και άλλο είναι να ξεκινώ με την πεποίθηση οτι όλοι οφείλουν να μου αποδείξουν οτι δεν προσπαθούν να με εκμεταλλευτούν ή να με παραπλανήσουν. Στην πρώτη περίπτωση πορεύομαι στη ζωή με θάρρος και απλά προετοιμάζομαι για το χειρότερο σενάριο, ενώ στη δεύτερη ζω μέσα στην καχυποψία...

 

Και τα υπόλοιπα είναι 'νά'χαμε, να λέγαμε'.  

 

Η συναίνεση σαν όρος είναι πιο "τεχνικός", του λείπει το καθαρό συναίσθημα που θα υπήρχε πίσω και μέσα στην εμπιστοσύνη. Η συναίνεση έχει να κάνει ακόμη και με "στεγνή" δοσοληψία.
Βασίζεται και στα "συναλλαγματικά ήθη" και στην "καλή πίστη". Δηλαδή βασίζεται ή σε πιθανολογήσεις ή σε αξιώματα, αφού δεν ξέρουμε ποτέ αν το άλλο μέρος θα τ' ακολουθήσει.
Δεν είναι προσύμφωνο, είναι το μοναδικό σώμα του "συμβολαίου". Συναινώ σε μια πρακτική, δεν σημαίνει ότι προτίθεμαι να σ' εμπιστευτώ ή ότι σ' εμπιστεύομαι.
Μου προτείνεις κάτι, θέτουμε από κοινού τους όρους, μου αρέσει και σου αρέσει. Τότε συναινώ στην πραγματοποίηση του και είσαι "αναγκασμένος/η" να σεβαστείς τους κανόνες που είχαμε θέσει.
Δεν είναι θέμα ελεύθερης βούλησης, αλλά θεωρητικά υποχρέωσης. Και όπως γνωρίζουμε επειδή τίποτε δεν είναι στο τέλος γραμμένο στην πέτρα, κάποιος/α συνειδητά μπορεί και τους όρους να τους παραβιάσει.
Άρα, η συναίνεση πάντα κατ' εμέ απαιτεί ένα ελάχιστο καχυποψίας ακόμη και αφού κάποιος/α την έχει δώσει.
Αν σε "κρεμάσει" π.χ. ο όποιος προμηθευτής ή πωλητής σου, θα υπάρχουν συνέπειες, αλλά σπανίως θα κάνει να τρίξουν τα συθέμελα σου.
Αν χαθεί η εμπιστοσύνη, συμφωνώ με την @gaby είναι ένα είδος πένθους.
Τεσπα, σίγουρα παρά έχω το μυαλό "καλουπωμένο" σε κάποια θέματα και τ' αντιμετωπίζω μ' εντελώς "ξερό" μάτι.  

 

Δεν τα εξομοιώνω. Οταν όμως παρέχεις τη συναίνεσή σου σε κάποιον αλλά δρας με καχυποψία, η σχέση δε θα πάει μακριά και, πάντως δεν θα επιτρέψεις στον άλλο να σου αποδείξει οτι μπορείς να τον εμπιστευτείς. Εντάξει, μπορεί να μην τα δίνεις όλα εξαρχής, παίρνεις όμως κάποιο ρίσκο. Διαφορετικά ο άλλος θα σου πει "κάτσε ρε φίλε, σκοπεύεις να κάνεις σχέση μαζί μου ή κοροιδευόμαστε". Κάποια καχυποψία γ'ινεται δεκτή στην αρχή, αν όμως συνεχιστεί για πολύ, κουράζει.

Επομένως, ναι. Συναινώ, σημαίνει προτίθεμαι να σε εμπιστευτώ. Κρατώ μιά πισινή όπου και όποτε μπορώ, στην ουσία όμως ρισκάρω. Βουτάω στα βαθιά. Αυτό σημαίνει ζωή...

 

Ειλικρινά λατρεύω να συζητώ μαζί σου, γιατί "σκάβεις" πάντα. Ζωή φίλε μου, σου δίνω δίκιο. Αλλά στο "τρισκατάρατο" χώρο ( ή ας το πούμε όπως θέλουμε το BDSM ) δεν υπάρχουν μόνο οι σχέσεις.
Και οι πρακτικές που χρησιμοποιούνται, ξέρουμε καλά και οι δυο μας, ότι θα μπορούσαν να αποβούν και σωματικά/ψυχικά επιβλαβείς. Δεν γίνεται να εμπιστευτείς κάποιον/α που γνωρίζεις ελάχιστα.
Αν συναινέσεις σαν ν' αγοράζεις γουρούνι στο σακί, εκεί τίθεται θέμα μωρίας. Συναινώ, σε "εξαναγκάζω" να μην ξεπεράσεις τα όρια υπό τον φόβο των όποιων κυρώσεων.
Η εμπιστοσύνη δεν εκμαιεύεται, δεν περνάει μ' ενδοφλέβια. Και πάλι καλά που υπάρχει και η συναίνεση και ας την παρεξηγούν κάποιοι/ες. Αρκεί να λειτουργεί σαν ανασταλτικός παράγοντας μέχρι και αν ποτέ η εμπιστοσύνη εδραιωθεί ανάμεσα τους.
Για μένα δεν είναι συναίνεση= έρωτας, εμπιστοσύνη = αγάπη. Δεν είναι προπαιδευτική της εμπιστοσύνης η συναίνεση.
Και αν υπάρχει εμπιστοσύνη θέμα συναίνεσης δεν τίθεται καν. Για μένα δεν κερδίζει κάποιος/α την εμπιστοσύνη σου, μόνο επειδή δεν καταχράστηκε την συναίνεση σου.
Η συναίνεση είναι το ειδικό, η εμπιστοσύνη το γενικό. Πάντα ρισκάρεις στην ζωή. Απλά η συναίνεση είναι το προφυλακτικό που μπορεί να σπάσει.
Η εμπιστοσύνη το σεξ δίχως προφυλάξεις που αν τύχει εγκυμοσύνη, θα την ήθελαν και οι δυο.

 

Παρομοίως, φίλτατε. Κάνεις συζήτηση με επιχειρήματα αλλά και συναίσθημα που αποκαλύπτεις στο συνομιλητή σου χωρίς να του το πετάς στα μούτρα σα χλαπάτσα. Ακόμα και στις περιπτώσεις που συμφωνούμε οτι διαφωνούμε, κερδίζουμε και οι δύο λίγο από τη διαφορετική οπτική του άλλου  

Εδώ λοιπόν νομίζω οτι δεν υππάρχει διαφωνία. Είναι θέμα έντασης της σημασίας που αποδίδουμε στη συναίνεση: Εσύ μικρή, εγώ μεγαλύτερη. Συμφωνούμε πάντως οτι ο τελικός στόχος-πλαίσιο είναι η εμπιστοσύνη. Διαφέρουμε μόνο στην υφή του οδοστρώματος του δρόμου που οδηγεί εκεί... 

 

Αγαπητέ μόνο ένας ηλίθιος δεν κάθεται ν' ακούσει κάποιον/α που θα είχε πράγματα να του πει και επιπλέον φως να του χαρίσει.
Δεν υπάρχει σκέψη, που να μην χωράει περαιτέρω εμβαθύνσεως.
Και όταν απέναντι σου έχεις κάποιον, που έχεις δει ότι ξέρει να παντρεύει την λογική με το συναίσθημα, αβίαστα.
Κάποιον που μιλάει και δεν αλαλάζει, όπως εσύ καλή ώρα, μόνο χαμένος δεν βγαίνεις αν τον ακολουθήσεις στα "μονοπάτια" του, ακόμη και όταν διαφωνείς.